Ο διεθνής «παίκτης» Ερντογάν και η ελλαδική πολιτική ελίτ

 Του Νίκου Ταμουρίδη Δεν είχα σκοπό να γράψω πάλι για τον Τούρκο ηγέτη, αλλά με κατέλαβε μια έντονη ανησυχία από τον διπλωματικό οργασμό και την πρωτοβουλία κινήσεων που αναπτύσσει ο Ερντογάν, γεγονός που τον έχει κατατάξει ως ένα από τους πιο δυναμικούς διεθνείς παίκτες στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Αυτή η ανησυχία και το έντονο συναίσθημα της λύπης για την παθητική και αμήχανη στάση των αντιστοίχων πολιτικών μας ηγετών, με ώθησαν να δημοσιοποιήσω ένα λυπηρό στοχασμό αλληγορικής ειρωνείας: Είναι τελικά κακός ή μήπως καλός ο Τούρκος Πρόεδρος για την χώρα μας;

Καθημερινά, λοιπόν, βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε για τον επί 22 συναπτά έτη ηγέτη της γείτονος χώρας και τα πάσης φύσεως κατορθώματά του. Ο Ερντογάν στηριζόμενος κυρίως στην ισχύ των Ενόπλων του Δυνάμεων, έχει ήδη προωθήσει την χώρα του στο βάθρο της περιφερειακής δύναμης, εφαρμόζοντας παράλληλα μια ασφυκτική πίεση εναντίον της Ελλάδας. Χρόνια τώρα ζούμε κάτω από τις συχνές απειλές του, που μερικές φορές αγγίζουν τα όρια του ημετέρου εξευτελισμού. Ο τουρκικός αναθεωρητισμός σε συνδυασμό με την όσμωση κεμαλισμού-ισλαμισμού που επιδιώκει, είναι η στρατηγική του επιλογή, προς αναβίωση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και άνοδο της χώρας του στο βάθρο της μεγάλης δύναμης στο διεθνές σύστημα ισχύος!

Από την άλλη -την δική μας- πλευρά, στην ελληνική πολιτική σκηνή κυριαρχούν οι γνωστές οικογένειες και τα γνωστά τους δόγματα «Η Κύπρος κείται μακράν» και «Δεν διεκδικούμε τίποτε». Τα τελευταία χρόνια, οι απόγονοι και οι κλώνοι αυτών χρησιμοποιούν πολιτικές συνεχούς υποχώρησης που τις ονομάζουν «κατευνασμό», «αποτροπή», «στρατηγική ψυχραιμία», «ήρεμα νερά» και άλλες ασυναρτησίες.

Έτσι, η ελλαδική πολιτική ελίτ, οι θλιβεροί αυτοί εθνικά επικίνδυνοι πολιτικοί μας με την αδράνειά τους, εκουσίως και συνειδητά αφήνουν στον Τούρκο ηγέτη απίστευτα περιθώρια πολιτικών ελιγμών! Δεν ενισχύουν τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, στο ύψος που επιβάλλεται βάσει των υπαρχόντων απειλών, γι αυτό και ακολουθούν μια φοβική πολιτική «εξορκίζοντας» ότι έχει να κάνει με μία πιθανή σύγκρουση. Επιπλέον, εναποθέτουν την όλη πολιτική τους στην (πιθανή) παρέμβαση των ΗΠΑ, στην υποστήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στην επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ, θεωρώντας προφανώς ότι, σε περίπτωση σύγκρουσης, τα σύνορά μας θα τα φυλάξουν άλλοι κι όχι οι Έλληνες!

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μάλλον είναι καλή «ευκαιρία» για την Ελλάδα που υπάρχει ο Ερντογάν, γιατί, εκτός από τον αυταρχικό του χαρακτήρα και τις απολυταρχικές του πράξεις:
-Μας κρατάει σε συναγερμό με την καθημερινή πολεμική ρητορική του και τον φρενήρη πολεμικό εξοπλισμό της Τουρκίας,
-Μας διδάσκει πώς να σχεδιάζουμε εθνικά οράματα και εθνική στρατηγική και πώς να τα κάνουμε πράξη,
-Μας μαθαίνει πώς να χειριζόμαστε τις διεθνείς σχέσεις και πώς να εξασκούμε διεθνή διπλωματία με βάση την εθνική στρατηγική,
-Μας «σερβίρει» κατά καιρούς τις ωραίες τηλεοπτικές του σειρές, με τις οποίες διδάσκει γενική και οικογενειακή ηθική, αφού οι ελληνικές σειρές ασχολούνται μόνο με σεξ και βία, ενώ παράλληλα προάγουν την διάλυση της οικογένειας και την ομοφυλοφιλία,
-Μας στέλνει πλούσιους επιχειρηματίες του για να αγοράσουν μέσα ενημέρωσης, ακίνητα και υπηρεσίες, διδάσκοντας πως γίνεται η οικονομική διείσδυση σε εχθρικό περιβάλλον,
-Μας λέει ξεκάθαρα ότι θέλει το μισό Αιγαίο και όλη την Ανατ. Μεσόγειο, με το γνωστό δόγμα Mavi Vatan (=Γαλάζια Πατρίδα), σε αντίθεση με τους πολιτικούς μας που χρησιμοποιούν ως άλλοθι της αμηχανίας και αδράνειάς τους την «ελληνοτουρκική φιλία» και την δήθεν προσκόλληση στο διεθνές δίκαιο (που ο Τούρκος γράφει στα παλιά του παπούτσια),
-Μας «χαρίζει» δεκάδες χιλιάδες μουσουλμάνους παράνομους μετανάστες κάθε χρόνο, δείχνοντας πως μπορείς ειρηνικά να κατακτήσεις μια χώρα διαλύοντας την κοινωνική της συνοχή,
-Μας αποδεικνύει καθημερινά ότι με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, μπορείς να ξεπεράσεις κάθε οικονομική κρίση και να εξασκήσεις εξωτερική πολιτική με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του έθνους.

Ο Ερντογάν είναι αδιαμφισβήτητα μεγάλος ηγέτης για την Τουρκία. Και ουδείς εγγυάται ότι μέσα στην παραφροσύνη της «σουλτανικής» παντοδυναμίας του δεν θα τολμήσει να ενεργήσει θερμά εναντίον των εθνικών μας δικαίων. Και τότε, μια πιθανή απώλεια για τη χώρα μας θα είναι απόλυτα καταστροφική.

Και όπως πάντα, γεννάται το μέγιστο ερώτημα: Εμείς τι πρέπει να κάνουμε;
Ο Τούρκος καταλαβαίνει μόνο από ισχύ! Στους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε, σε ένα κόσμο που μόνο ειρηνικός δεν είναι, επιβάλλεται να ενισχύσουμε άμεσα και αποτελεσματικά με το απαιτούμενο ανθρώπινο δυναμικό και τα απαραίτητα οπλικά συστήματα τις Ένοπλες Δυνάμεις μας, οι οποίες αποτελούν το πιο βασικό πυλώνα ισχύος του Ελληνικού Έθνους!

Έχοντας ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, ο Τούρκος θα πάψει να μας ενοχλεί, η ειρήνη θα εδραιωθεί, η πολιτική και η οικονομία μας θα ξεπεράσουν την χρεωκοπία στην οποία έχουν περιέλθει και έτσι η πατρίδα μας θα ξαναβρεί το δρόμο που της αξίζει!

Νίκος Ταμουρίδης  Facebook

 Αντγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

 Γράφει ο Δρ. Ανδρέας ΣοφόκληςΈχουν περάσει 2024 έτη, με βάση τον χωρισμό του χρόνου από το προ Χριστού στο μετά Χριστό. Η γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έφερε στο ανθρώπινο προσκήνιο τη χαρά και την ελπίδα για μια άλλη ζωή ποιοτική, όχι όμως με τα ανθρώπινα, κοινού νοός, μέτρα.

Η πορεία Του πάνω στη γη δε θα είχε καμία απολύτως σημασία εάν δεν προχωρούσε στο κορυφαίο γεγονός της αυτοθυσίας  και της Αναστάσεως.

Οι άνθρωποι οι τότε Τον Δόξασαν, όμως, αμέσως μετά οι ίδιοι φώναζαν σταύρωσον στάυρωσον Αυτόν. Το χειρότερο γι` αυτούς ήταν όταν αυτοκαταργήθηκαν, με τη διά βοής καταδίκη Του, με τους χλευασμούς, με τις κοροϊδίες, με το ξύδι, με το μοίρασμα των ρούχων Του. Άραγε έχουμε εμείς συνειδητοποιήσει πόσες φορές με το ελάχιστο Τον σταυρώνουμε;

Όμως, Αυτός όλα τα ξεπερνά και σαν άλλος Άδωνης των Αρχαίων μας προγόνων μέσα στην Άνοιξη μας φέρνει όχι πλέον την εποχιακή απλώς Άνοιξη αλλά την πραγματική Άνοιξη στις καρδιές, δηλώνοντάς μας όλα όσα Πέρασε για εμάς, για να μας τραβήξει από τα βόρβορα του Κάτω Κόσμου, για να μας περάσει από τον Αχέροντα Ποταμό του Αρχαίου Κόσμου, για να μας απομακρύνει από τα Τελώνια και απρόσκοπτα να οδηγούνται οι ψυχές εκεί από όπου προήλθαν, εκεί που τους αξίζει, στο φως που ως άνθρωποι το ονομάζουμε λευκό, αφού είναι το καθάριο του Φωτός και του Ουρανού, στο Φως το Ιλαρό, στον Παράδεισο.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μας το δήλωσε ξεκάθαρα: «Δεν Είμαι εκ του κόσμου τούτου», δηλαδή δεν ανήκω σ` αυτό τον κόσμο, στον κίβδηλο, στον πρόσκαιρο, όπου ως άνθος του αγρού ούτος εξανθίσει, αλλά μας συμβουλεύει με το: «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν». Αυτός έχει υπομονή, μας περιμένει, να πάμε με δική μας πρωτοβουλία κοντά Του. Μας απέδειξε πως η υπομονή του Ιώβ είναι μηδέν μπροστά στη δική του, αφού Αυτός υπέφερε τα πάντα για εμάς, χωρίς ουδένα αντάλλαγμα.

Την άφιξη του Θεανθρώπου δε την διαπιστώνει ο αντικειμενικός ερευνητής μόνο μέσα από τις δηλώσεις του Ίδιου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, μήτε μόνο μέσα από την Παλαιά Διαθήκη. Είναι ξεκάθαρα τα στοιχεία, όπως, από τα μεγαλύτερα πνεύματα παγκοσμίως, ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο με το Κόνυο, επειδή κατά τα αδύνατα μυαλά, τους αντιπάλους του, της εποχής, εισήγαγε στην Αθήνα της πνευματικής και νοητικής παρακμής κενά δαιμόνια και ποια ήταν αυτά; Η πίστη στον Ένα στον Άγνωστο Θεό, ο Διογένης ζούσε ως Κύνας, εξού και Κυνικός Φιλόσοφος μέσα στο πιθάρι του, δηλαδή τι καυτηρίαζε διά της παρούσας του ζωής; Φυσικά τα πρόσκαιρα της ύλης. Ο Αριστοτέλης υποχρεώθηκε στην αυτοεξορία για μια ακόμα και τελευταία φορά από την Αθήνα. Ο Ζήνων ο Κιτιεύς, ο Στωικός Φιλόσοφος της ηρεμίας, της γαλήνης, της αταραξίας, είναι θα λέγαμε προπομπός της μοναχικής υπερκόσμιας ζωής. Αυτούς και πολλούς άλλους, τιμά πλέον η Ορθόδοξος Εκκλησία.

Ο Παλαιός Κόσμος έκλεισε τον κύκλο του, όλα τα τότε ιστορικά γεγονότα συνηγορούν προς αυτό το συμπέρασμα. Αυτός ήταν και ο λόγος της έλευσης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Μας εγκαινίασε, μας δίδαξε την έμπρακτη αφοσίωση στην αγάπη, στη Θεοσέβεια, στην αλληλεγγύη.

Ο Ίδιος είχε προαναγγείλει στους μαθητές Του το χαρμόσυνο θαύμα της Αναστάσεώς Του. «Από τότε άρχισε ο Ιησούς να φανερώνει στους μαθητές Του ότι πρέπει να αναχωρήσει για τα Ιεροσόλυμα και εκεί θα πάθει πολλά από τους πρεσβυτέρους, από τους Αρχιερείς, από τους Γραμματείς και θα θανατωθεί, και την Τρίτη Ημέρα από τον θάνατό Του θα Αναστηθεί.

Η Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δηλώνει την κατάργηση του σκότους και του θανάτου για τους ανθρώπους. Είναι το Κέντρο και το θεμέλιο της Χριστιανικής Θρησκείας. Επειδή, «εάν ο Ιησούς Χριστός δεν είχε Αναστηθεί, τότε η πίστη σας είναι ανώφελη», Α` Κοριθ.,Κεφ.15, στ.17.

Σε καμία άλλη θρησκεία ο Ίδιος ο Θεός δε γεννιέται, δεν πορεύεται, δεν κάνει θαύματα, δεν ξεπερνά τα φυσικά στοιχεία, δεν υποφέρει για τους διώκτες του, δε θυσιάζεται με τον τελείως ατιμωτικό τρόπο της εποχής του, τη σταύρωση σε ξύλινο σταυρό, που ήταν χαρακτηριστικό για όσους είχαν βαριές κατηγορίες, δεν Αγίασε το αντικείμενο της δικής του θυσίας, δεν το έκανε απόδειξη της αγάπης του, δε δήλωσε το «Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Δεν αναστήθηκε σε τρεις Ημέρες, ως δηλώνει η Αγία Τριάδα. Δεν έχει συγχωρέσει τους χλευαστές και τους σταυρωτές, δεν καλεί τους οπαδούς να αγαπούν, να εύχονται, να προσεύχονται για τους εχθρούς. Κανένας άλλος δε μιλά με ακρίβεια, με σαφήνεια για τις ψυχές.

Εύχομαι Ευλογημένο Πάσχα, Καλή Ανάσταση.

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής,

Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος