Πρόσκληση-Επετειακή εκδληλωση τια τα 25χρονα του οικονομικού περιοδικού nomisma

 

Ημερίδα Φιλοσοφίας: «Η κρίση των αξιών στον σύγχρονο κόσμο και η απάντηση του Στωικισμού»

Διοργάνωση Ημερίδας Φιλοσοφίας με τίτλο «Η κρίση των αξιών στον σύγχρονο κόσμο και η απάντηση του Στωικισμού»
Η Διεύθυνση Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης σε συνεργασία με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου και την Αρχιεπισκοπή, διοργάνωσαν με επιτυχία Ημερίδα Φιλοσοφίας με θέμα: «Η κρίση των αξιών στον σύγχρονο κόσμο και η απάντηση του Στωικισμού». Η Ημερίδα πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, 25 Ιανουαρίου 2024, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄υπό την αιγίδα της Υπουργού, Δρος Αθηνάς Μιχαηλίδου.

Εισηγητές στην Ημερίδα έκαναν οι ακόλουθοι ακαδημαϊκοί:

(α) Σταυρούλα Τσινόρεμα (Καθηγήτρια Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης)
(β) Ιωάννης Τρισόκκας (Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών)
(γ) Ιωάννης Χριστοδούλου (Λέκτορας Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Κύπρου)
(δ) Χρίστος Χατζηιωάννου (Μεταδιδακτορικός Ερευνητής, Πανεπιστήμιο Σόφιας)

Δρ Ανδρέας Σοφόκλης, Επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης (Ε.Μ.Ε.) Φιλολογικών Μαθημάτων, Υπεύθυνος Ομάδας Αναλυτικού Προγράμματος Λογικής-Φιλοσοφίας, του Υπουργείου Παιδείας, Αθλητισμού και Νεολαίας (ΥΠΑΝ) στο βήμα για τη σύνοψη και τα συμπεράσματα της Ημερίδας.

Στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ' στην Αρχιεπισκοπή Κύπρου, ακούστηκαν πολύ ενδιαφέρουσες εισήγεις από τους εκλεκτούς ομιλητές και ενδιαφέρουσες απόψεις από το πυκνό ακροατήριο.

H φιλοσοφία δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις, αλλά μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για αέναη αναζήτηση, αλλά μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μία αέναη αναζήτηση, ώστε ο άνθρωπος να επαναπροσδιορίσει αυτά τα οποία, πολλές φορές, εκλαμβάνονται ως αυτονόητα.

Η Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας καθιερώθηκε επίσημα από την UNESCO το 2002 και εορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Πέμπτη του Νοεμβρίου. Η Γενική Συνέλευση της UNESCO υπογραμμίζει τη σημασία της Φιλοσοφίας, για την ανάπτυξη της ανθρώπινης σκέψης, για κάθε άτομο, σε κάθε πολιτισμό. Ιδιαίτερα δε, για τους νέους ανθρώπους, ως ένα εργαλείο «για την ανάπτυξη της κριτικής και ανεξάρτητης σκέψης με γνώμονα την καλύτερη κατανόηση του κόσμου και την προώθηση της ανεκτικότητας και της ειρήνης». Στη φωτογραφία: Σταυρούλα Τσινόρεμα (Καθηγήτρια Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης) & Ιωάννης Τρισόκκας (Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Αθηνών).Με την καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας Φιλοσοφίας, επιδιώκεται η θεσμοθέτηση της Φιλοσοφίας και η αναγνώρισή της όσον αφορά στην καλλιέργεια του ατόμου, προκειμένου να προωθηθεί περαιτέρω η διδασκαλία της σε παγκόσμια επίπεδο. Στη φωτογραφία: Εύη Ζορπίδου, παρουσιάστρια της Ημερίδας, Ιωάννης Χριστοδούλου (Λέκτορας Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Κύπρου) & Χρίστος Χατζηιωάννου (Μεταδιδακτορικός Ερευνητής, Πανεπιστήμιο Σόφιας).

Η λέξη φιλοσοφώ -κι όχι η λέξη φιλοσοφία- εντοπίζεται σε δύο πολύ σημαντικά και αρκετά διαδεδομένα έργα, στον Επιτάφιο του Περικλή (Θουκυδίδης) και στο διάλογο Κροίσος – Σόλων (Ηρόδοτος). Και στα δύο έργα, η λέξη φιλοσοφώ σημαίνει αγαπώ τη σοφία (φιλέω-ῶ=αγαπώ), οπότε και η λέξη φιλοσοφία, που συντίθεται αργότερα, δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από την αγάπη για τη σοφία.

Η φιλοσοφία ως όρος ξεκινά να εμφανίζεται τον 6ο αιώνα από τους Μιλήσιους φιλοσόφους και δη από τον Θαλή και συμβολίζει το πέρασμα από το μύθο στο λόγο. Ως και σήμερα, δεν υπάρχει κανένας ακριβής ορισμός της φιλοσοφίας. Ουσιαστικά όμως, τα δύο καινούργια στοιχεία που τη γεννούν και την καθιερώνουν είναι η προσπάθεια εξήγησης φαινομένων χωρίς το υπερφυσικό στοιχείο και η εξήγηση και ερμηνεία των πραγμάτων χωρίς περιττολογίες, κυριάρχησε δηλαδή η οικονομία σκέψης. Η φιλοσοφία γεννιέται στις ακτές της Ιωνίας, στη Μίλητο, και εν συνεχεία στη νότια Ιταλία, τη Σικελία. Η Μίλητος ήταν μια πολύ σημαντική περιοχή, καθώς γέννησε σπουδαίους φιλοσόφους (Θαλής, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης) και συνδύαζε το εμπορικό (προϊόντα και ιδέες) και πολιτικό στοιχείο και διαμόρφωσε ένα νέο πρωταρχικό επίπεδο (φιλοσοφικών) ιδεών.

Φιλοσοφία είναι η επιστήμη που ασχολείται με ερωτήματα, προβλήματα ή απορίες που μπορούμε να αποκαλέσουμε οριακά, θεμελιώδη, ή έσχατα, όπως αυτά της ύπαρξης, γνώσης, αξίας, αιτίας, γλώσσας και του νου. Τα δύο κύρια ρεύματα της φιλοσοφίας από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας, είναι ο υλισμός και ο ιδεαλισμός. Στη φωτογραφία η παρουσιάστρια της Ημερίαδας, Εύη Ζορπίδου.

Ο Στωικισμός αποτελεί μία σημαντική φιλοσοφική σχολή των Ελληνιστικών και Ρωμαϊκών χρόνων (300 π.Χ. – περίπου 250 μ.Χ.), η οποία ιδρύθηκε στην Αθήνα από τον Κύπριο Ζήνωνα τον Κιτιέα με κέντρο την «Ποικίλη Στοά» από όπου και πήρε το όνομά της η Σχολή. Κατά τους Στωικούς, η ανθρώπινη φύση είναι τμήμα της παγκόσμιας φύσης, η οποία καθοδηγείται και κυβερνάται από τον συμπαντικό νόμο της Λογικής. Ο άνθρωπος, ως έλλογο ον, συγγενεύει όχι μόνο με τα άλλα ζώα αλλά και με τους Θεούς και πέραν του ενστίκτου διαθέτει και ηθική αίσθηση. Κύριο ζητούμενο του βίου είναι συνεπώς το να ζει κάποιος σύμφωνα με την φύση του, η οποία για τον άνθρωπο, μέσω της λογικότητάς του (στα λατινικά ratio), ωθεί προς την Αρετή, άρα το «κατά Φύσιν ζην» σημαίνει «κατ' Αρετήν ζην». Η Αρετή είναι το μόνο αγαθό και μόνο από αυτήν εξαρτάται η ευημερία. Όλα τα υπόλοιπα πράγματα, ευχάριστα ή δυσάρεστα, στερούνται αξίας, είναι «αδιάφορα».

Σύμφωνα με τον στωικισμό, καθήκον του ανθρώπου είναι να θέσει τον εαυτό του σε αρμονία με το Σύμπαν, το οποίο, ως λογικό και αγαθό, τού μεταφέρει τις ιδιότητές του. Με το να βλάπτει κανείς τους άλλους για το υποτιθέμενο ατομικό του συμφέρον, υπονομεύει κατ' ουσίαν την ίδια του την φύση. Στη φωτογραφία από αριστερά: Δρ Κυπριανός Δ. Λούης, Διευθυντής
Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης, ΥΠΑΝ, Φοίβος Νικολαΐδης, Δρ Ανδρέας Σοφόκλης, ΥΠΑΝ & Αγγελος Κυριακούδης, Φιλόλογος, Καθηγητής.

Στο διάλειμμα της Ημερίδας: Δρ Ανδρέας Σοφόκλης, Μίκης Κασάπης, Ειρήνη Σοφόκλη, Σταυριάνα Κασάπη & Φοίβος Νικολαΐδης.

Σε πρώτο πλάνο η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ. κ. Γεώργιος, ο οποίος είχε την ευγενή καλοσύνη να προσφέρει γενναιόδωρα γεύμα στους διοργανωτές της Ημερίδας και στους δημοσιογράφους στην τραπεζαρία της Αρχιεπισκοπής.

Στη φωτογραφία Μίκης Κασάπης, Δημοσιογράφος, Φοίβος Νικολαΐδης, Εύη Ζορπίδου, Φιλόλογος & Ιωάννης Χριστοδούλου (Λέκτορας Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο Κύπρου), απολαμβάνουν το γεύμα και τη συζήτηση που επακολούθησε.

Ο Αρχιγραμματέας, της Ιεράς Συνόδου, της Αρχιεπισκοπής Κύπρου, Αρχιμανδρίτης Γεώργιος Χριστοδούλου, είχε την καλή διάθεση, να ξεναγίσει τους οργανωτές, ομιλητές και δημοσιογράφους, της Ημερίδας στους χώρους της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου.

Η καθηγήτρια Φιλοσοφίας, του Πανεπιστημίου Κρήτης, Σταυρούλα Τσινόρεμα, ο Δρ Ανδρέας Σοφόκλης του Επιθεωρητής του Υπουργείου Παιδείας και ο δημοσιογράφος Μίκης Κασάπης στην ενδιαφέρουσα ξενάγηση στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου.

Η ξενάγηση στους χώρους της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου από τον Αρχιγραμματέα, της Ιεράς Συνόδου, Αρχιμανδρίτη Γεώργιο Χριστοδούλου, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, ιδιαίτερα για τους φιλοξενούμενους από το εξωτερικό, που επισκέφθηκαν τον χώρο για πρώτη φορά.

Η καθηγήτρια Φιλοσοφίας, του Πανεπιστημίου Κρήτης, Σταυρούλα Τσινόρεμα & ο Δρ Ανδρέας Σοφόκλης του Επιθεωρητής του Υπουργείου Παιδείας στο Ιερό Συνοδικό της Αρχιεπισκοπής Κύπρου.Ας ευχηθούμε η Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας να συνεχίσει να αποτελεί μία ευγενική υπενθύμιση για την ανάγκη ενίσχυσης των Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών, οι οποίες καλούνται να συμβάλουν σε έναν οικουμενικό στοχασμό που θα αμβλύνει, αν όχι και να επιλύσει, σύγχρονα προβλήματα που απασχολούν την ανθρωπότητα. Στη φωτογραφία ο Δρ Ανδρέας Σοφόκλης με συνεργάτες του στα σκαλοπάτια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου μετά το πέρας της επιτυχούς Ημερίδας.

Φοίβος Σταύρου, ΡΙΚ

Φοίβος Σταύρου επί σειράν ετών μέλος του προσωπικού του ΡΙΚ

Ο Φοίβος Σταύρου γεννήθηκε στο χωριό Μαραθόβουνος της επαρχίας Αμμοχώστου στις 18/2/44. Φοίτησε στην Α’ Τεχνική Σχολή Λευκωσίας και μετά την αποφοίτηση του εργάστηκε σαν cameraman στο Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου (ΡΙΚ), τη δημόσια ραδιοτηλεόραση της Κύπρου.

Φοίβος Σταύρου επί τω έργω στα παλιά στούντιο του ΡΙΚ.

Λουκάς Χάματσος, ο λαμπρός δημοσιογράφος

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Ο γνωστός και καταξιωμένος δημοσιογράφος Λουκάς Χάματσος, κοσμεί επάξια τον ρόλο του ως εξαίρετος επαγγελματίας του ΡΙΚ, της δημόσια ραδιοτηλεόρασης Κύπρου, που υπηρετεί εδώ και χρόνια με αφοσίωση και επιτυχία.

Προικισμένος με ικανότητες πολλές, παρουσιάζει καθημερινά με ευπρέπεια και μεγάλη επιτυχία ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά, μοναδικές εκπομπές με πλούσια, εκτενή και ποικίλη ύλη, διατηρώντας ψηλά το επίπεδο και την ουσία. Ως άτομο καλλιεργημένο που είναι, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα πολιτιστικά, στις τέχνες και γενικά στον πολιτισμό.

Ακούραστος και ανεξάντλητος υπηρετεί το λειτούργημα του με πολλή μεράκι, αγάπη και καθαρό πνεύμα. Ως μαχητής του φωτός, οι εκπομπές του εκπέμπουν διαπεραστικό φως, εστιασμένο σε ότι απασχολεί τον άνθρωπο στην καθημερινότητα του, αλλά και στην ιστορική του διαδρομή.

Με έντονη κοινωνική συνείδηση και αγάπη πολλή για τον τόπο του, θέλει, να βλέπει τις εκπομπές του σηματοδότες πάντα του ωραίου και του καλού. Για τον Λουκά Χάματσο, η δουλειά και το έργο του, πρώτιστα, αποτελούν προσφορά στην κοινωνία.

Στην περίπτωση του Λουκά, βασικά έχουμε, να κάνουμε με έναν δημοσιογράφο που ξεφεύγει από τα παραδοσιακά καλούπια -είτε αυτό ονομάζεται ενημέρωση, είτε ψυχαγωγία.

Τα προσεχτικά θέματα που επιλέγει και το ολοφάνερο επιμελημένο κτίσιμο της κάθε εκπομπής του, δείχνει άνθρωπο που έχει μάθει να δουλεύει με σύστημα και υποδειγματική τάξη.

Άριστος επαγγελματίας, συγκροτημένη προσωπικότητα, άνθρωπος με αρχές και αξίες, η παρουσία του στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο αποτελεί πρότυπο δημοσιογράφου. Όλες ανεξαίρετα οι εκπομπές του ακτινοβολούν από ομορφιά!

Σε μια εποχή όπου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ελέγχονται για πολλά αρνητικά, οι εκπομπές του Λουκά Χάματσου αποτελούν όαση στον κυκεώνα του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού γίγνεσθαι.

Με ξεκάθαρες αξίες ως προμετωπίδα και κατασταλαγμένα πιστεύω ως λάβαρο, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην κυνική πραγματικότητα και στις ευαισθησίες του, που κρύβονται μέσα στις προσεγμένες λέξεις των εκπομπών του, που τις εκφράζει με τόση λεπτότητα και χάρη.

Πέρα όμως όλων αυτών, για όσους έχουν την ευκαιρία και την χαρά να τον γνωρίσουν από κοντά, είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος, με παιδεία, πηγαία ευγένεια, αυθεντική καλοσύνη, λεπτό χιούμορ και άριστος συνεργάτης και φίλος. Άξιος λοιπόν ο καρπός των κόπων του και τιμή για τον Παγκύπριο Σύνδεσμο Συγγραφέων και Δημοσιογράφων Τουρισμού να είναι μέλος του. 

Φοίβος Νικολαΐδης

Λευκωσία, 6 Ιανουαρίου, 2024

Η Αρμενική κοινότητα Κύπρου, τα ήθη και τα έθιμα των Χριστουγέννων, με τον Λουκά Χάματσο

Εμείς και ο κόσμος μας

Ο εξαίρετος δημοσιογράφος Λουκάς Χάματσος στην πολύ επιτυχημένη τηλεοπτική του εκπομπή, «Εμείς και ο κόσμος μας» στο ΡΙΚ, παρουσίασε ανήμερα των Χριστουγέννων των Αρμενίων, την ενδιαφέρουσα εκπομπή με θέμα: «Η Αρμενική κοινότητα Κύπρου, τα ήθη και τα έθιμα των Χριστουγέννων». Φιλοξένησε δυο γυναίκες Αρμενικής καταγωγής την Λόρα Μακετζιάν και την Έλση Ουντζιάν, οι οποίες μίλησαν για τα ήθη και έθιμα των Αρμενίων κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων.Στην εισαγωγή του ο Λουκάς Χάματσος ανάμερε μεταξύ άλλων ότι: Η Αρμενική κοινότητα που έχει αιώνες παρουσίας στο νησί, τιμά με τους ανθρώπους της την ευρύτερη κοινότητα αυτού του τόπου και συνεισφέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ως ένα σύνολο αυτού του λαού, αυτού του τόπου.

Παρουσίασε μέσω Skype την Αυτού Μακαριότητα τον Αρχιεπίσκοπο Αρμενίων Κύπρου Χορέν Τογραματζιάν, ο οποίος απηύθυνε τις ευχές του.

Μίλησε επίσης μέσω Skype με την πρόεδρο της Ένωσης Ελληνικών κοινοτήτων στο Ερεβάν, της Αρμενίας, Μαρίας Λαζάρεβα.

Ο Εκπρόσωπος των Αρμενίων στη Βουλή των Αντιπροσώπων κος Βαρτκές Μαχτεσιάνα αναφέρθηκε εκτενώς λέγοντας τα εξής σημαντικά: «Η σχετικά μικρή σημερινή Αρμενοκυπριακή κοινότητα ουσιαστικά αποτελείται από απογόνους των επιζώντων της Αρμενικής Γενοκτονίας και αποτελεί τμήμα της ευρύτερης Αρμενικής Διασποράς.

Ωστόσο, η αρμενική παρουσία στην Κύπρο ανάγεται στο 578 μ.Χ., κατά τη Βυζαντινή περίοδο, όταν δημιουργήθηκαν χωριά στην Κύπρο, όπως το Αρμενοχώρι και η Αρμίνου, ενώ η Αρμενική ήταν μία από τις επίσημες γλώσσες της Κύπρου κατά τη Λατινοκρατία. Αν και τα περισσότερα ίχνη τους έχουν χαθεί προ πολλού, το φημισμένο Μοναστήρι του Αγίου Μακαρίου στον Πενταδάκτυλο, ο Γοτθικός καθεδρικός ναός της Παναγίας της Τύρου ή της Τορτόζας στη Λευκωσία, καθώς και η πανέμορφη εκκλησία της Παναγίας του Καντσβώρ στην Αμμόχωστο, μαρτυρούν την παρουσία των Αρμενίων στην Κύπρο κατά τη Φραγκοκρατία, την Ενετοκρατία και την Τουρκοκρατία.

Οι Αρμένιοι που ζουν στην Κύπρο σήμερα είναι περίπου 4.000 άτομα, εκ των οποίων οι πλείστοι διαμένουν στη Λευκωσία· αρκετοί Αρμένιοι διαμένουν στη Λάρνακα και τη Λεμεσό, ενώ μικρότεροι αριθμοί διαμένουν στην Πάφο και σε κάποια χωριά. Είναι μια καλά οργανωμένη κοινότητα με Μητρόπολη στη Λευκωσία, δικές της εκκλησίες, εκπαιδευτικά ιδρύματα, οργανωμένα σύνολα, μνημεία και κοιμητήρια, καθώς επίσης και μέσα μαζικής ενημέρωσης. Επιπρόσθετα, ένα γεγονός για το οποίο είμαστε ιδιαίτερα περήφανοι.

Η σχέση των Αρμενίων με την Κύπρο και η παρουσία τους στο νησί είναι πολύ παλιά και έχει υπάρξει μια αμοιβαία οικονομική και πολιτιστική συνάφεια για πολλούς αιώνες. Οι Αρμένιοι της Κύπρου είναι μια δομημένη κοινότητα με μακρά ιστορία και η παρουσία τους έχει εμπλουτίσει το νησί με αρκετούς τρόπους· αποτελούν αναγνωρισμένη μειονότητα με τη δική της γλώσσα, σχολεία, εκκλησίες, κοιμητήρια, μνημεία, μέσα ενημέρωσης, κοινωνικούς φορείς, έθιμα, παραδόσεις και πολιτιστική ζωή.

Κατά τα τελευταία 55-60 χρόνια, ο αριθμός των Αρμενίων της Κύπρου έχει μειωθεί λόγω μεταναστεύσεων σε άλλες χώρες και ενσωμάτωση στην ευρύτερη κυπριακή κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων μεικτών γάμων· ο αριθμός της σήμερα είναι μικρότερος απ' ό,τι ήταν πριν από 80 ή 90 χρόνια πριν. Από οικονομική άποψη, οι Αρμενοκύπριοι έχουν την τάση να είναι αυτοεργοδοτούμενοι επιχειρηματίες/έμποροι, επαγγελματίες και τεχνίτες.

Παρά το σχετικά μικρό αριθμό Αρμενίων που ζουν στην Κύπρο, η Αρμενοκυπριακή κοινότητα είχε σημαντικό αντίκτυπο στην Αρμενική Διασπορά και το αρμενικό έθνος γενικότερα: κατά το Μεσαίωνα, η Κύπρος είχε μια εκτεταμένη σύνδεση με το Αρμενικό Βασίλειο της Κιλικίας, ενώ η Μονή του Καντσβώρ είχε σημαντική παρουσία στην Αμμόχωστο· κατά την Τουρκοκρατία, η Εκκλησία της Παρθένου Μαρίας και το Αρμενομονάστηρο ήταν μεγαλοπρεπή.

Το καμάρι της Αρμενικής κοινότητας, το Μελκονιάν εκπαιδευτικό Αρμενικό ίδρυμα στη Λευκωσία, ένα από τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά κέντρα των Αρμενίων της διασποράς που ιδρύθηκε το 1926, με τεράστια προσφορά στην εκπαίδευση, τις τέχνες και τον πολιτισμό, δυστυχώς έκλεισε το 2005. Τα δύο ιστορικά κτίρια, η έπαυλης, το μνημείο και το ιστορικό αλσύλλιο – χαρακτηρίζονται διατηρητέα και «ειδικού αρχιτεκτονικού, ιστορικού και κοινωνικού χαρακτήρα και φυσικής καλλονής».

Γεώργιος Ιβάνωφ, ένας από τους μεγαλύτερους σαμποτέρ των Συμμάχων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

 

"Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Πολωνία!": Σαν σήμερα,4 Ιανουαρίου 1943, οι ναζί εκτελούν τον αθλητή του Ηρακλή Θεσσαλονίκης Γεώργιο Ιβάνωφ, έναν απο τους μεγαλύτερους σαμποτέρ των Συμμάχων κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1911. Στη Θεσσαλονίκη ήρθε το 1926 με την Πολωνέζα μητέρα του και τον Έλληνα δεύτερο σύζυγό της. Ως αθλητής του Ηρακλή, κατάφερε νίκες σε εσωτερικούς/διεθνείς κολυμβητικούς αγώνες. Σπούδασε γεωπόνος μηχανικός στο Βέλγιο και το 1933 κατέρριψε το πανεπιστημιακό ρεκόρ κολύμβησης του Βελγίου, στα 50 μέτρα ελεύθερο με 35΄΄. Πήρε μέρος με την ομάδα του πόλο της A.Z.S. Βαρσοβίας σε διεθνείς αγώνες υδατοσφαίρισης και επιλέχθηκε στην Εθνική Πολωνίας. 

Ανακηρύχθηκε ως ο καλύτερος παίκτης της Πολωνίας για το έτος 1938.Με την κατάληψη της Πολωνίας και της Ελλάδας από τους ναζί, πέρασε στην αντίσταση. Μετά απο εκπαίδευση στη Σχολή της S.O.E. (Special Operations Executive) στη Μέση Ανατολή, αποβιβάστηκε τον Οκτώβρη του 1941 στην Ελλάδα για να αναλάβει δράση ως σαμποτέρ με τον κωδικό 033Β. 

Ύστερα από έντονη δραστηριότητα, σε συνεργασία με αντιστασιακές οργανώσεις, ακολούθησε η σύλληψη του στις 19 Δεκεμβρίου, μετά από προδοσία. Κατόρθωσε να αποδράσει, επικηρύχθηκε για 500.000 δραχμές και στις 29 Δεκεμβρίου αφίσες με τη φωτογραφία του τοιχοκολλήθηκαν σε όλη την Αθήνα. Παρόλο που οι ναζί τον καταδίωκαν πλέον συστηματικά, συνέχισε την δράση του, μεταδίδοντας με τον πομπό του πληροφορίες και με την οργάνωση σαμποτάζ. 

Την άνοιξη του 1942,είχε φροντίσει να πιάσει δουλειά στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά με το ψευδώνυμο Κυριάκος Παρίσσης. Στις 14 Μαρτίου 1942, μέρα υπογραφής του κατοχικού δανείου μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας, ανατίναξε το γερμανικό υποβρύχιο U-133. Το U-133 ήταν απο τα πρώτα γερμανικά υποβρύχια που είχαν φτάσει στην Σαλαμίνα. Κολύμπησε νύχτα από την ακτή του Πειραιά στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας, με έναν εκρηκτικό ωρολογιακό μηχανισμό, δεμένο γύρω από την μέση του. Ο Ιβάνωφ έβαλε την βόμβα στο U-133 και αυτό ανατινάχθηκε-μετά από περίπου δύο ώρες-και βυθίστηκε μαζί με τα 45 μέλη του πληρώματος του. Τον Μάιο του 1942, βύθισε μέσα στο λιμάνι του Πειραιά το ισπανικό ατμόπλοιο"San Isidore"που έκανε λαθρεμπόριο για λογαριασμό των Ναζί.

Τον ίδιο μήνα κατάφερε να εισχωρήσει, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, που τότε ήταν στρατιωτικό. Μεταμφιεσμένος σε Γερμανό στρατιώτη, μπήκε στο αεροδρόμιο, μαζί με τη Γαβριέλλα Μυλωνοπούλου–Τζαβάρα και-κόβοντας τα συρματοπλέγματα-έριξε εκρηκτική σκόνη σε αεροπλάνα και βαρέλια καυσίμων . Στη συνέχεια πυροδότησε με ειδικό μηχανισμό, προκαλώντας ανατινάξεις. Παρόμοια ενέργεια πραγματοποίησε και στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. 

Τον Ιούλιο του 1942, προσπάθησε να οργανώσει σχέδιο δολοφονίας του Μουσολίνι, όταν θα επισκεπτόταν την ΑΘήνα, όμως η επίσκεψη ματαιώθηκε. 3 Αυγούστου του 1942, τοποθέτησε μαγνητική νάρκη στο υποβρύχιο U-372, προκαλώντας ζημιές με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καταδυθεί. Έτσι βυθίστηκε εύκολα από τους Συμμάχους. 

Ο Ιβάνωφ συνελήφθη ξανά, μετά από νέα προδοσία, 8 Σεπτεμβρίου 1942 και αφού το ποσό της επικήρυξης είχε αυξηθεί στα 2 εκ. δραχμές. Καταδικάστηκε τρις εις θάνατον και 4 Ιανουαρίου 1943 οδηγήθηκε στο απόσπασμα, με τρεις συνεργάτες του.Κτυπώντας τους δήμιούς του προσπάθησε να δραπετεύσει,αλλά τον έδεσαν,αιμόφυρτο,σ' ένα στύλο. 

Πριν πέσει νεκρός, πρόλαβε να φωνάξει "Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Πολωνία!". Ήταν 32 χρονών. Η μητέρα του έλαβε το 1944 τιμητικό δίπλωμα από τον διοικητή των συμμαχικών δυνάμεων στην Μεσόγειο Χ. Αλεξάντερ, ενώ το 1962 του απονεμήθηκε παράσημο από τη Βρετανική κυβέρνηση. Η Ελλάδα απένειμε το 1976 το "Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας" για τις υπηρεσίες του στην αντίσταση. 

Στην Πολωνία υπάρχουν δρόμοι και σχολεία με το όνομά του ενώ το 1972 γυρίστηκε ταινία αφιερωμένη στη δράση του στον πόλεμο. Ο "Ηρακλής" έχει δώσει το όνομα του σε αγώνες και στο γήπεδο του Συλλόγου.

Το Άβατον της Θεάς Αρτέμιδος!

 Το Άγιο Όρος, "Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους", είναι «Αυτόνομη Μοναστική Πολιτεία» εντός της Ελλάδος, μοναδική στον κόσμο. Η πρώτη ονομασία ήτο Ακτή με 10 Πόλεις: Δίον, Ολόφυξος, Ακροθώοι, Κλεωναί, Χαράδρια, Απολλωνία, Ουρανούπολις, Παλαιώριον, Σάνη, Θυσσός.

Στο Υψηλότερο σημείο ευρίσκεται Ναός με το Άγαλμα του "Αθώου Διός", εξ' ου και η Ονομασία Άθως. Η Σκιά του Άθωνα έφθανε μέχρι την Λήμνο, όπου κάλυπτε ένα Άγαλμα στην Μύριννα. Η Σκιάθος επίσης, χρωστά το όνομά της στον Άθωνα (Σκιά + Άθως).

Η χερσόνησος απαριθμούσε περί τις 10.000 κατοίκους οι οποίοι λάτρευαν τον Δία Ομάλιο ή Φύξιο, την Δήμητρα, την Ουράνια Αφροδίτη, την "Δρυμωναία, Αγραία και Ποτάμια Αρτέμιδα", τον Απόλλωνα, τον Διόνυσο, τον Ηρακλή, τον Νηρέα, τον Ασκληπιό, την Μορφώ, τον Τιτάνα Κρείο και σύμφωνα με τον Λουκιανό οι Άνθρωποι ζούσαν... 130 χρόνια!

Αναφέρεται και η λειτουργία Μαντείου, του "Διδυμαίου Απόλλωνα"! Ο Ηρόδοτος χαρακτηρίζει την θάλασσα του Άθωνος «θηριωδεστάτη». Στη δυτική αιχμή της χερσονήσου, στο πεδίο της Φλέγρας, διεξήχθη η Γιγαντομαχία.

Οι Θεοί με επικεφαλής τον Δία, εναντίον των Γιγάντων, Υιών του Ουρανού και της Γαίας. Σε αυτήν, ο Γίγαντας Άθως, άρπαξε το ψηλότερο όρος της Θράκης και το εκσφενδόνησε εναντίον των Θεών, εναντίον του Ποσειδώνα. Αστόχησε όμως κι έτσι δημιουργήθηκε το τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, που έλαβε το όνομά του. Η Σιθωνία οφείλει το όνοµα της στον Σίθωνα, γιό του Ποσειδώνα. 

Το Όρος έχει παραχωρηθεί από τον Δία εις την «Χρυσόθρονον Αγνήν Αρτέμιδα», ονομαζόμενο και «Κήπος της Αρτέμιδος». Είναι ο Ιερός Τόπος που λατρεύεται η "Δρυμωναία Άρτεμις". Η Άρτεμις είναι Θεά των τοκετών γι’ αυτό την αποκαλούν Παιδοτρόφο, Εύλοχον, Ειλειθυίαν.

Είναι κατεξοχήν προστάτιδα των γυναικών που την επικαλούνται σε όλα τα στάδια της ζωής τους. Φιλομείραξ ως νεαρά κορίτσια, Φιλοπάρθενος ως έφηβες, Ορσιλοχεία ως μητέρες και Λυτηρία τη στιγμή του θανάτου τους.

Στον Άθω, λειτουργούν Μυστήρια μεγίστου κάλλους. Οι μυημένοι στις Αλήθειες των Μυστηρίων, απέβαλλαν την όποια τάση για οτιδήποτε μή αρμονικό προς την φύση... και ονομάζονταν «Αθώοι». Τα Μυστήρια ετελούντο από τις Ιέρειες Μούσες και ήταν ο λόγος που απαγορευόταν ρητά η παρουσία του ανδρικού φύλου.

Σε περίπτωση καταπάτησης του Άβατου, τότε το άτομο εκτελείτο.
Αναφέρει ο Πρόκλος: «Η Θεά Αρτέμιδα πληρούται από αγνές δυνάμεις, από μέρους των αμείλικτων θεών, ενώ ατενίζει την πηγή της αρετής και ασπάζεται την παρθενία της, και πραγματικά, εκείνη δεν εγκαταλείπει την παρθενία της, όπως λέει ο χρησμός. Νοώντας λοιπόν εκείνη δίνει υπόσταση και στην αρετή των αρχών, και διαχωρίζεται από κάθε επαφή και σύζευξη, από κάθε πορεία προς τον κόσμο της γένεσης».
(Πρόκλος, Εις τον Κρατύλον Πλάτωνος Εκλογαί χρήσιμοι 179, 1-15).

Της είχαν αφιερώσει την έκτη ημέρα κάθε μηνός και ιδιαίτερα, την νύχτα της Εαρινής Ισημερίας. Το 324 μ.χ. ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος εξαπέλυσε μεγάλο διωγμό στο Ιερό Όρος Άθως καταστρέφοντας τα Ελληνικά Ιερά. Το "Νέο Άβατον" άρχισε να ισχύει από το 971 μ.χ. αλλά... για τις γυναίκες αυτή τη φορά! Αντιστράφηκε... λές και έπρεπε να παρθεί εκδίκηση!

Από "Άλσος της Άρτεμιδος" και "Άλσος των Μουσών", μετονομάστηκε σε "Άγιον Όρος" από τον Κωνσταντίνο Θ’ τον Μονομάχο (1042-1054) και "Περιβόλι της Παναγίας", οπότε τότε άρχισε και το κτίσιμο των μοναστηριών.

Ο Διογένης ο Κυνικός ζήτησε όταν θα πεθάνει να τον θάψουν μπρούμυτα, γιατί όπως είχε πει : "σε λίγο θα έρθουν τα πάνω κάτω''.

Δήλος

 
Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από το 1990. Όπως γνωρίζουμε από τη μυθολογία (Ιστορία για μένα)ήταν ένας άδηλος βράχος, που περιπλανιόταν στο Αιγαίο. Ο Ποσειδώνας ή ο Δίας στερέωσε τον ανεμόδαρτο βράχο, που έγινε από άδηλος, Δήλος, φανερός. Η Λητώ έγκυος από το Δία περιπλανήθηκε σε πολλά νησιά, γιατί την καταδίωκε η Ήρα,σύζυγος του Δία.

Τελικά κατέφυγε στη Δήλο και εκεί γέννησε την 'Αρτεμη και τον Απόλλωνα, πιασμένη από τον κορμό μιάς φοινικιάς. (Όμηρος).Η Δήλος έγινε θρησκευτικό κέντρο των Ιώνων και γίνονταν κάθε τέσσερα Χρόνια μια γιορτή τα Δήλια προς τιμή του Απόλλωνα. Ο Θουκυδίδης στο τρίτο βιβλίο του, η ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου αναφέρει τα εξής: Οι Αθηναίοι τελούσαν στη Δήλο, τα Δήλια γιορτή,προς τιμή του Απόλλωνα κάθε τέσσερα χρόνια. Επίσης λέει, ότι το γεγονός φανερώνει και ο Ομηρος στα ποιήματά του, με τους στίχους αυτούς που είναι παρμένοι από το προοίμιο του ύμνου στον Απόλλωνα.

(Αλλά ,Φοίβε, τότε που ευχαριστήθηκες πάρα πολύ, εκεί που συγκεντρώνονται οι Ίωνες που έχουν μακριούς χιτώνες, μαζί με τα παιδιά και τις γυναίκες τους στο δικό σου πανηγύρι. Εκεί με πυγμαχίες και χορούς και τραγούδια, προσπαθούν να σ ευχαριστήσουν, γιατί σε θυμούνται, όταν αρχίσουν τον αγώνα.

Ο Όμηρος τελειώνει το προοίμιο με τους εξής στίχους, όπου αναφέρει και τον εαυτό του. Εμένα να με θυμηθείτε, όταν καμιά φορά κάποιος έρθει εδώ και σας ρωτήσει:( Κοπέλες μου, ποιός σας αρέσει καλύτερα από όλους τους τραγουδιστές; Εσείς όλες μαζί να του απαντήσετε: Ένας άνθρωπος τυφλός ,που κατοικεί στη βραχώδη Χίο).
Θουκυδίδου ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου. Βιβλίο Γ παράγραφος 104.

Ειρεσιώνη: Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο των Αρχαίων Ελλήνων

Το έθιμο των Χριστουγέννων με το δέντρο

Ο πρόγονος του χριστουγεννιάτικου δέντρου στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν έλατο, ούτε κυπαρίσσι, αλλά ένα κλαδί ελιάς. Μπορεί να σας ακούγεται... ξένο, είναι όμως η αλήθεια. Το συγκεκριμένο κλαδί ονομαζόταν "Ειρεσιώνη" και σχετίζεται με τον Θησέα, την Κρήτη και την αρχαία Αθήνα. Τα παιδιά έλεγαν τις "καλένδες" με την "Ειρεσιώνη" στα χέρια.

Επίσης, λίγοι γνωρίζουν ότι τα σημερινά χριστουγεννιάτικα κάλαντα σχετίζονται με τον ύμνο που έψαλαν τα παιδιά στην αρχαιότητα κατά τα "Πυανέψια", περιφέροντας την "Ειρεσιώνη".
Η "Ειρεσιώνη" προέρχεται από τη λέξη είρος (έριον=μαλλί). Συμφωνα με πολλές αναφορές σε αρχαία κείμενα, ηταν κλάδος ελιάς η αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και έφερε κρεμασμένα τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, εκτός μήλου και αχλαδιού). Έφερε επίσης φιάλες απο λάδι και μέλι.

Η "Ειρεσιώνη" περιφερόταν στους δρόμους των Αθηνών, την έβδομη ημέρα του Πυανεψίωνος μηνός (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου) απο παιδιά "αμφιθαλή", των οποίων δηλαδή και οι δύο γονείς ζούσαν και τα οποία έψαλλαν "τις καλένδες" (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας φιλοδώρημά από το νοικοκύρη ή την κυρά.

Όταν τα παιδιά έφθαναν στα δικά τους σπίτια, ιδίως στα αγροτικά, κατά τον Αριστοφάνη, κρεμούσαν την "Ειρεσιώνη" πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε μέχρι την ίδια ημέρα του επόμενου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Κατά το τελετουργικό, ένας "αμφιθαλής" νεαρός περιέχυνε την ειρεσιώνη με κρασί από έναν τελετουργικό αμφορέα και την κρεμούσε στην πύλη του ναού του Απόλλωνα.

Τα "Πυανέψια" ή "Πυανόψια" ήταν γιορτή στην αρχαία Αθήνα προς τιμήν του Απόλλωνα με αναίμακτη θυσία καρπών και φρούτων, ενώ κατά την κλασική εποχή, αποτελούσαν μέρος της γιορτής των Θησείων. O Λυκούργος αναφέρει ότι στην Αθήνα η γιορτή ονομαζόταν "Πυανόψια", ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες την αποκαλούσαν "Πανόψια", γιατί "φαίνονταν όλοι οι καρποί".

Σύμφωνα με την παράδοση, το έθιμο καθιερώθηκε από τον Θησέα, όταν ξεκίνησε για την Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Ύστερα, σταμάτησε στην Δήλο, όπου έκανε θυσία στον Απόλλωνα, λέγοντας ότι, σε περίπτωση που κερδίσει την μάχη με τον Μινώταυρο, θα του πρόσφερε στολισμένα κλαδιά ελιάς για να τον ευχαριστήσει. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ο Θησέας εκπλήρωσε τη υπόσχεσή του καθιερώνοντας τον θεσμό της "Ειρεσιώνης".

Το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου καταδίκασε το έθμιμο ως ειδωλολατρικό και απαγόρευσε την τέλεσή του. Ωστόσο, οι Έλληνες που ταξίδευαν πολύ το μετάδωσαν στους Βόρειους λαούς, οι οποίοι λογω έλλειψης ελαιοδέντρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που φύονταν στις περιοχές τους, όπως είναι τα έλατα.

Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανεισάχθηκε στην Ελλάδα από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Κάπως έτσι, πραγματοποιήθηκε η μετάβαση απο την αρχαία Ελληνική "Ειρεσιώνη της Ελιάς" στο Έλατο της σύγχρονης εποχής, που πρωτοστολίστηκε το 1833 από τον Βασιλιά Όθωνα ως Χριστουγεννιάτικο δέντρο στα ανάκτορα του Ναυπλίου και νίκησε κατά κράτος το... καραβάκι που είχε στο μεταξύ επικρατήσει ως έθιμο που ταίριαζε στην ναυτική Ελλάδα.

Οι Έλληνες, που στην ιστορική μνήμη τους είχαν την "Ειρεσιώνη", υιοθέτησαν πολύ γρήγορα το Χριστουγεννιάτικο δένδρο με το έλατο (κατά τόπους και κυπαρίσσι).

Η ιστορία των Χριστουγέννων στην πορεία των χρόνων

 

Η ιστορία των Χριστουγέννων στην πορεία των χρόνων... Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της γιορτής των Χριστουγέννων... Δηλαδή τα Ηλιούγεννα που σημαίνουν ΦΩΣ... Ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την προέλευση τους στο πέρασμα του χρόνου.

Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σέμελη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Σταδιακά, λοιπόν, τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού.

Οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το «δώρο» του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους …έγινε κυριολεκτικά «μοίρασμα δώρων».Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει», ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το Άλφα και το Ωμέγα».

Η γιορτή του Ήλιου.

Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συγκεκριμένα οι Έλληνες, είχαν ταυτιστεί με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου.Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης.

Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ήλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ισημερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση.

Οι Θεοί των Ελλήνων ήταν συνδεδεμένοι άρρηκτα με τον πολιτισμό

Οι Θεοί των Ελλήνων
Οι Θεοί των Ελλήνων ήταν συνδεδεμένοι άρρηκτα με τον πολιτισμό και τη γνώση στην κλασική αρχαιότητα και μετά. Ακόμη κι αν δεν ξεκίνησε έτσι η λατρεία των θεών, στην πορεία οι θεοί έγιναν συνάρτηση της φιλοσοφίας και της γνώσης και αντιπροσώπευαν την πρόοδο. Όσοι εχθροί κι αν πέρασαν από την Ελλάδα, οι ναοί και οι σχολές εξακολουθούσαν να λειτουργούν μέχρι που ήρθε ο χειρότερος εχθρός του ελληνικού πολιτισμού. Με την αναγκαστική επιβολή του χριστιανισμού εκδιώχθηκαν οι θεοί των Ελλήνων και μαζί τους και η γνώση και η πρόοδος. Ένα σκοτάδι ήλθε για πολλούς αιώνες στο κόσμο. 

Η χριστιανική πλέον ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με διάταγμα του Ιουστινιανού, του μεγάλου εχθρού των Ελλήνων, το έτος 529 επέβαλε το κλείσιμο όλων το σχολών, μεταξύ αυτών και της Ακαδημίας, της σχολής του Πλάτωνα. Ο φιλόσοφος Δαμάσκιος που ήταν ο τελευταίος διευθυντής της σχολής το 532 αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει την Αθήνα και η σχολή έκλεισε οριστικά μετά από 919 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας. Ο χριστιανισμός θριάμβευσε ολοκληρωτικά επί του «παγανισμού» και μαζί με αυτόν θριάμβευσε και η άγνοια και η οπισθοδρόμηση της ανθρωπότητας καθώς δεν καταστράφηκε μόνο η τότε υφιστάμενη γνώση, αλλά σταμάτησε και η αναζήτηση νέας γνώσης και η καλλιέργεια των επιστημών.

Μετά από αιώνες σκότους το φως της γνώσης που καλλιεργούσαν οι Έλληνες άρχισε και πάλι να ανάβει στην Ευρώπη και οι επιστήμες άρχισαν να ανθίζουν με βάση ό,τι σώθηκε από την αρχαία ελληνική κληρονομιά. Σήμερα η λέξη Ακαδημία είναι σε όλες τις χώρες συνώνυμο της παιδείας και της γνώσης. Μαζί με το νέο αυτό ξεκίνημα επέστρεψαν και οι θεοί των Ελλήνων, γιατί οι θεοί αυτοί είναι η προσωποποίηση του ελληνικού πολιτισμού και όχι μια «ειδωλολατρία» όπως είπαν κάποιοι ανόητοι. Και η προστάτιδα των Αθηνών, η Αθηνά δεσπόζει στην σύγχρονη Ακαδημία των Αθηνών, ως θεά της σοφίας και της γνώσης. Μαζί της και οι άλλοι ελληνικοί θεοί κοσμούν το νεοκλασικό κτήριο που αποτελεί ένα στολίδι. 

Μια όαση ελληνικού πολιτισμού σε έναν κόσμο που δυστυχώς το σκοτάδι της θρησκείας που τον κατέστρεψε είναι ακόμη παρόν, αλλά όχι τόσο ισχυρό πια. Βλέποντας αυτό το κόσμημα μόνο μια θολή εικόνα αποκομίζει κανείς για τη μεγαλοπρέπεια και τη λάμψη που είχε κάποτε ο αρχαίος κόσμος με τα απαράμιλλου κάλλους και αρχιτεκτονικής καλλιτεχνικής αισθητικής έργα, όπως ο Παρθενώνας και οι άλλοι ναοί που έγιναν ερείπια και τα γλυπτά τους καταστράφηκαν και εκλάπησαν από βαρβάρους κάθε λογής. Παρόλα ταύτα, ακόμη και ακρωτηριασμένα παραμένουν πανίσχυρα και ακτινοβολούν αποτελώντας μια αιώνια πηγή έμπνευσης.

Το κεντρικό αέτωμα της Ακαδημίας των Αθηνών όπου ως θέμα έχει την γέννηση της θεάς Αθηνάς στον ποταμό Τρίτωνα. Ξεχωρίζουν στο κέντρο η Αθηνά που μόλις έχει γεννηθεί πάνοπλη από το κεφάλι του καθήμενου Δία. Στα αριστερά του Δία ο Ήφαιστος που κατά το μύθο χτύπησε το κεφάλι του Δία για να γεννηθεί έτσι η Αθηνά. Στα αριστερά όπως βλέπουμε την εικόνα παρίστανται οι θεοί Απόλλων, Άρτεμις, Νίκη. Από τη δεξιά η Ήρα, η Αφροδίτη, ο Έρως και ο Άρης. Το κτήριο της Ακαδημίας των Αθηνών ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1859 με γενναία δωρεά του Σίμωνα Σίνα. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το έτος 1885. Τα σχέδια των γλυπτών είναι του Aυστριακού ζωγράφου Karl Rahl ενώ τα περισσότερα γλυπτά είναι δημιουργίες του Έλληνα γλύπτη Λεωνίδα Δρόση. Αρχιτέκτονες του κτηρίου ήταν οι Θεόφιλους Χάνσεν (Δανός) και Έρνστ Τσίλερ (Γερμανός).