Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Ήρθε κι ο Αύγουστος, που να΄ταν δυο φορές τον χρόνο, κατά τη λαϊκή ρήση και το καλοκαίρι χορεύει τον πιο τρελό και έντονο χορό του στο μυαλό μας, ενώ ο ήλιος υποκλίνεται όλο και πιο βαθιά πάνω στη σάρκα μας. Τα βράδια μια μεγαλόπρεπη σελήνη παίρνει τη φωτεινή σκυτάλη κι όλα ασημώνουν πάνω από την ανάπαυλα και την ανθρώπινη ανάγκη για χάδια καλοκαιρινά. Κι είναι πιο επίκαιροι από ποτέ οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος ζωγραφίζει μοναδικά το πρόσωπο του Αυγούστου.

« Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά
Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σέναν ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις στον βράχο να φιλιόμαστε
Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά» (Τα Ρω του Έρωτα)

Του Αυγούστου η θάλασσα γίνεται τεράστια αγκαλιά για την ψυχή και την καρδιά που την ονειρεύτηκε. Τα βουνά με όρθια την πράσινη ομορφιά τους , σκύβουν για λίγο , ψιθυρίζουν στις αισθήσεις μας τα πλούσια δώρα τους κι ύστερα αποσύρονται προσωρινά από τη σκηνή, προσμένοντας το χειροκρότημα της επιλογής μας. Και οι καρποί, γεννήματα παραδείσου καλοκαιρινού, μας προσκαλούν με τη γεύση και τη δροσιά τους σε απολαύσεις λιτές και πλουσιοπάροχες παράλληλα.

Κι αν ζωγραφίζαμε κι εμείς τον Αύγουστο του τόπου μας με λέξεις, χρώματα, συνθέτοντας εικόνες αγαπημένες, σίγουρα θα στολίζαμε τον καμβά με δρομάκια παραδοσιακά σε χωριά μας γραφικά, παραλίες γαλάζιες σαν το βλέμμα της καρδιάς μας, σύκα, σταφύλια και κρασί, του μόχθου μας γέννημα κι ανάθρεμμα.

Μα έρχονται και στιγμές που ένα κρύο βοριαδάκι φυσάει μέσα στη χαρά μας, απρόσκλητο, επίμονο, κυρίαρχο στη σκέψη, στις λέξεις, στα ανήσυχά μας βλέμματα. Είναι οι ώρες που η πατρίδα στέλνει ξανά το πένθος της μες στη ζωή, υπόμνηση ενός άλλου κόσμου που γερνάει μακριά μας με όλες τις ασθένειες ενός τεράστιου ελλείμματος αγάπης. Βγαίνουνε τότε τα τραυματισμένα μας χωριά, οι πληγιασμένες πόλεις μας σαν ορφανά πολέμου μες στους δρόμους μας και όλα γίνονται μνήμη που ρέει ακατάσχετη θλίψη και οργή. Ποτέ δεν θα μπορέσει της πατρίδας ο έρωτας να καταλαγιάσει και άγονους χρόνους να προσκυνήσει, αισθήματα να απεμπολήσει και Ιφιγένειες να θυσιάσει για χάρη ανέμων που δεν υπόσχονται ταξίδια, μα φέρνουν στη δίνη τους φουρτουνιασμένες θάλασσες του μέλλοντος. 

Η Μεσαριά, ο Πενταδάκτυλος, η Μόρφου, η Αμμόχωστος , σκλάβοι ενός Αυγούστου αποστάτη και σκληρού, έρχονται τις νύχτες και μπαίνουν κάτω από τις ανάσες μας κι όλα τα όνειρα μοσκοβολάνε πεύκο, ελιά , ανθούς πορτοκαλιάς και λεμονιάς. Κι οι λέξεις μας, αδιάλειπτα, με τα ίδια καλοκαιρινά φωνήεντα πλάθουν τη μεγάλη πίστη για λευτεριά και επιστροφή. Δεν έχει τέλος τούτος ο πόθος για του δίκιου και της ανάστασης το μερτικό. Μονάχα αγώνα. 

Εν κατακλείδι δανείζομαι κάποιους στίχους του Κλείτου Κύρου, ποιητή της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς από τη Θεσσαλονίκη, ο οποίος εκφράζει απόλυτα στην ποιητική του σκέψη και τους δικούς μας στοχασμούς.
«Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει…
κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε
πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι…» ( Ποίημα: Θα ξαναγυρίσουμε )
Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου