Σάντη Αντωνίου, Συγγραφέας παιδικών παραμυθιών

Νεαρή, ταλαντούχα και πολλά υποσχόμενη...

Λατρεύει τη μόδα και εκφράζεται μέσα από αυτή με τις ευφάνταστες, όμορφες δημιουργίες της, υπηρετώντας με αγάπη και σεβασμό, αυτό με το οποίο ασχολείται συστηματικά.  

Δημιουργική, ευφάνταστη και νικήτρια του διαγωνισμού “Young Creative Chevrolet” στην κατηγορία Μόδα, εκπροσώπησε την Κύπρο στον Ευρωπαϊκό τελικό, που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο. Ήταν η πρώτη φορά που εκπροσωπήθηκε η Κύπρος στην κατηγορία Σχεδίου Μόδας.

Η Σάντη με ευγένεια και καλλιέργεια δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά και τον άνθρωπο. Εκφράζει τα αλτρουιστικά της συναισθήματα μέσα από τη συμμετοχή της σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και κοινωνικές εκδηλώσεις, που συμμετέχει σε κάθε ευκαιρία. Οι ευαισθησίες της πολλές, κρύβονται μέσα από τα λόγια, τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, που τα εκφράζει αυθόρμητα και με ειλικρίνεια.

Όπως η ίδια λέει χαρακτηριστικά: «Θα ήθελα στο μέλλον να μπορώ να συνδυάσω την αγάπη μου για την προσφορά μέσω της Κοινωνικής Εργασίας με το πάθος μου για τη μόδα».

Με πολλές αρετές και χαρίσματα, εκτός από την ομορφιά και τα νιάτα της, έχει βάθος σκέψης, με ωραίες πνευματικές διαδρομές, γεμάτες ενδιαφέρον. Οι προβληματισμοί της πολλοί και έντονοι, την οδηγούν στα μονοπάτια της πνευματικής αναζήτησης με ανοιχτούς ορίζοντες…

Οι αρχές και τα ιδανικά με τα οποία μεγάλωσε, διαμόρφωσαν τη βάση, της σκέψης της και διέπλασαν την ψυχή της. Σε μια εποχή, όπου, ο άκρατος ευδαιμονισμός κυριαρχεί σε βάρος αρχών και ιδανικών, η πορεία, της Σάντης δείχνει τον δύσκολο, πλην όμως, ωραίο δρόμο του καλού και της αρετής, στο όμορφο ταξίδι της στην Ιθάκη!

Πολυτάλαντη και χαρισματική άνοιξε τα φτερά της και στον γραπτό λόγο, συγγράφοντας το όμορφο παραμύθι με τίτλο «Ποιος έφαγε τον τελευταίο λουκουμά;». Ένα όνειρο κρυμμένο βαθιά μέσα της, όχι μόνο έγινε πραγματικότητα, αλλά αποτολμά τώρα και για δεύτερη φορά, να το επαναλάβει, ακόμη, πιο δυναμικά, με τις νέες, πολύτιμες εμπειρίες που απέκτησε.

Το παραμύθι «Ποιος έφαγε τον τελευταίο λουκουμά;» είναι η πρώτη συγγραφική δουλειά, της Σάντης Αντωνίου, η οποία κατάφερε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα με τη στήριξη και την ευγενή χορηγία του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου.

Η συγγραφέας είναι Κοινωνική Λειτουργός και εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Frederick. Έχει μακρόχρονη εμπειρία σε θέματα αιτητών ασύλου και προσφύγων, ενώ παράλληλα είναι Πρόεδρος στο Τμήμα Νέων του Κυπριακού Ερυθρού Σταυρού, επαρχίας Κερύνειας.

Ζει και νιώθει έντονα τη ζωή. Ότι ωραίο φαντάζεται με τη σκέψη, το σκαλίζει και το συνθέτει με ξεχωριστή δημιουργικότητα!
Φοίβος Νικολαΐδης

«Το μυστήριο του χαμένου λουκουμά, μας ταξιδεύει σε μέρη γνώριμα και σε ανθρώπους οικείους με την καθημερινότητά μας. Η “Εξαφάνιση του λουκουμά” αποτελεί ένα γρίφο που καλούμαστε να λύσουμε, παίρνοντας στο τέλος το καλύτερο μάθημα... και όταν οι στίχοι σε ταξιδεύουν σε τόπους κοντινούς ή ξένους, όταν με το μυαλό σου πλάθεις, δίνεις σάρκα και οστά σε κάθε ήρωα, του παραμυθιού σου που ξυπνά, ξέρεις, πως στην εικονογράφηση έγινε φανταστική δουλειά. 

Η εικονογράφιση του παραμυθιού έγινε από τη Βικτώρια Λεωνίδου, η οποία ανάλαβε να μετουσιώσει το λόγο σε εικόνα, δημιουργώντας χαρακτήρες σε απλές γραμμές και έντονα χρώματα. Η Βικτώρια Λεωνίδου, Designer και «σχεδιάστρια του ήλιου» όπως την αποκαλώ συχνά, μας μαγεύει μέσα από χρώματα τόσο έντονα όσο αξίζουν στα όνειρα και κυρίως στις ζωές των παιδιών μας. Η συνέχεια στο παραμύθι...», λέει η συγγραφέας, Σάντη Αντωνίου.

 

 Από την επιτυχημένη παρουσίαση του βιβλίου, στη Πύλη Αμμοχώστου στη Λευκωσία.

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα κοινά και αλτρουιστική αγάπη τον άνθρωπο. 'Εντονη συμμετοχή σε φιλανθρωπικές οργανώσεις και κοινωνικές δραστηριότητες.

Νικήτρια του παγκύπριου διαγωνισμού “Young Creative Chevrolet” στην κατηγορία Μόδα.

 

 Προσφορά και διάκριση στον τομέα της Μόδας.

Τόλμη, γοητεία με σπάνια σεμνότητα.

Νέα, δυναμική και ονειροπόλα...

 

 Πολλά και όμορφα όνειρα με αξιώσεις.

Συνέντευξη με τη Σάντη Αντωνίου

- Ασχολείσαι με το χώρο της μόδας, πώς ξεκίνησε αυτή η επαγγελματική διαδρομή;
Μπορώ να πω πως η σχέση μου με την μόδα ξεκίνησε μέσα από τα τετράδια, της εφηβείας μου τα οποία ήταν μοιρασμένα στη μέση:  φιλοσοφία- ποίηση και μόδα. Ξέρω, πως φαίνεται ιδιαίτερα αντιφατικός συνδυασμός, αλλά, ολόκληρη η ζωή μου είναι άσπρο – μαύρο! Άφησα λοιπόν τη μόδα να περιμένει χρόνια, ενώ, σπούδαζα τον μεγάλο μου έρωτα την Κοινωνική Εργασία. Μεγαλύτερη πια και πιο ανήσυχη από ποτέ άκουσα τη μόδα να με καλεί, μαζί, βέβαια  και  την Προέδρο του Τμήματος Fashion Design  Ελένη Τζιρκαλή. Έτσι, λοιπόν,  σε μια μέρα  το πήρα απόφαση, να κλείσω το μάτι στη μόδα συνθηματικά   και να της πω «Τι λες; Αρχίζουμε;!!!».

-Ενώ ασχολείσαι με τον χώρο της μόδας, έγραψες παιδικό παραμύθι. Θα ανέμενε κανείς να γράψεις κάτι για τη μόδα; Συνεπώς, γιατί να γράψεις παραμύθι;
Η αλήθεια είναι πως ασχολούμαι με πολλά πράγματα παράλληλα και κάπου μπερδεύω τους άλλους (γέλια). Για τη μόδα δεν θα μπορούσα να γράψω βιβλίο, θεωρώ πως σ’ αυτό τον τομέα μιλούν οι δημιουργίες.  Τα μηνύματα σου είναι αποτυπωμένα στο βελόνι και στα υφάσματα.

Τα παραμύθια από την άλλη, έχουν άμπλετη τη μαγεία όλων των κόσμων -υπαρκτών και μη- που ξετυλίγονται μέσα από την τέχνη της γραφής και της εικονογράφησης... Γράφω παραμύθια λοιπόν, γιατί, έχω πιάσει φιλίες με τον Μιρμιώνη, με πράσινες μαϊμούδες, νοικοκυρές αρκούδες, φανταχτερούς πειρατές και άλλους πολλούς, φίλους καλούς, οι οποίοι μου είπαν μυστικά στ’ αυτί, πως, αν θέλω, να συνεχίσω, να τους βλέπω, πρέπει να τους δώσω ζωή ..!!! (γέλια) Μας λείπει η φαντασία αγαπητέ Φοίβο, πολύ μας λείπει !!!

-Ποια ήταν τα ερεθίσματα για να γράψεις το βιβλίο σου; Πώς συνέλαβες αυτή την ιστοριούλα;
Το «Ποιος έφαγε τον τελευταίο λουκουμά;» δεν είναι το πρώτο παραμύθι που έχω γράψει, είναι και άλλα που περιμένουν καρτερικά στο συρτάρι μου. Ο «λουκουμάς» όπως χαϊδευτικά τον αποκαλώ, είναι το πρώτο επίσημο συγγραφικό μου παιδί  και γεννήθηκε μέσα από μια εμπειρία που με σημάδεψε. Πριν από χρόνια, δούλευα ως Υπεύθυνη Κοινωνική Λειτουργός στο Κέντρο Υποδοχής Αιτητών Πολιτικού Ασύλου στην Κοφίνου. Μέσα στα πλαίσια ενεργοποίησης και ένταξης των Αιτητών στην κοινότητα κάναμε διάφορες δράσεις- εκδηλώσεις. Μέσα από αυτές τις δράσεις γεννήθηκε μια σπουδαία φιλία. Μια μικρή από την Κοφίνου επισκεπτόταν συχνά το Κέντρο  με την μητέρα της και έφερνε γλυκά σε ένα άλλο κοριτσάκι από το Ιράν που διέμενε με την οικογένεια του στο Κέντρο. Κάθονταν στο παγκάκι του πάρκου και έτρωγαν πότε ιρανικά και πότε κυπριακά γλυκά. Ήσαν ευτυχισμένες, έπαιζαν ώρες μαζί και επικοινωνούσαν μόνο με τη γλώσσα του σώματος και με το σιρόπι των γλυκών που μοιράζονταν. Μια από αυτές τις μέρες έμεινα να τις χαζεύω πλημυρισμένη από ευτυχία να ταΐζει η μια την άλλη ένα θεσπέσιο ιρανικό γλυκό… Χαμογέλασα και είπα: «Αυτό θα το κάνω παραμύθι!». Δανειστικά λοιπόν το ιρανικό γλυκό, το έκανα λουκουμά και σας τον σέρβιρα με πολύ αγάπη και σιρόπι… Εύχομαι, μετά την ανάγνωση του η καρδιά σας να μελώσει τόσο πολύ, που μέσα της να χωράει όλος ο κόσμος!!! 

-Άκουσες ποτέ παραμύθια από τους γονείς σου, τον παππού ή τη γιαγιά;
Ο πατέρας μου ο αρχιπαραμυθάς και η μαμά μου με την πιο ζεστή αγκαλιά, μ’ έκαναν να αγαπήσω τον κόσμο των παραμυθιών με όλη μου την καρδιά. Θαύμαζα πάντοτε τη  μανούλλα μου, η οποία  ενώ δεν έχει βγάλει καν το δημοτικό,   προσπαθούσε κάθε  βράδυ να με νανουρίσει με τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες. Λάτρευα τις διηγήσεις της μαμάς μου και τις αποζητούσα κάθε βράδυ. Ακόμη, τις αποζητάω, γιατί  ξέρω πόσο σημαντικές ήταν για την ίδια, αλλά κυρίως για μένα…

-Ποιο ρόλο πιστεύεις, να έπαιξαν τα παραμύθια στην παιδική σου ηλικία στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου;
Καθοριστικό!

-Τι ρόλο παίζουν τα παραμύθια στην ψυχοσύνθεση των παιδιών;
Ένα από τα καλύτερα δώρα του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι η φαντασία. Αποτελεί δώρο Θεού, το οποίο απλόχερα μας χαρίστηκε και οφείλουμε να το καλλιεργήσουμε στα παιδιά, αλλά συνάμα έχουμε την υποχρέωση να το αξιοποιούμε και ως μεγάλοι. Τα παραμύθια πέραν από την διαπαιδαγώγηση των παιδιών, δρουν και ως μέσο εδραίωσης ουσιαστικής επικοινωνίας με τους γονείς. Με απλά λόγια, τα παραμύθια έχουν το ρόλο του «πλάστη», πλάθουν χαρακτήρες, σχέσεις και όνειρα!!!

-Ποιος ήταν ο πρώτος παιδικός σου ήρωας;
Ο Χριστός γιατί μπορούσε να προσφέρει με αγάπη!

-Σήμερα, πιστεύεις στους ήρωες;
Φυσικά!  Τους βλέπω, τους χαμογελώ και τους υποκλίνομαι καθημερινά!!! Οι ήρωες είναι στους δρόμους αγαπητέ Φοίβο και μέσα από τη δουλειά μου ως Κοινωνική Λειτουργός έχω την τύχη να βλέπω καθημερινά αρκετούς!

-Πες μας ένα πρόσωπο που έχει επηρεάσει σημαντικά τον τρόπο που σκέφτεσαι.
Δεν θα σου πω ένα, θα σου πω τρία. Τον πατέρα μου, την μητέρα μου και τον αείμνηστο δάσκαλο  μου  Δρ. Χρήστο Μουζακίτη, πρώην πρόεδρο του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας του Πανεπιστημίου Frederick.  Δανείζομαι τη φράση, του  Μέγα Αλέξανδρου για να δηλώσω πως στον δάσκαλο μου χρωστώ   την καλή ζωή!!!

-Ποιες αρχές και ιδανικά καθοδηγούν τον τρόπο σκέψης σου και κατ’επέκταση το γραπτό σου λόγο;
Έμαθα από το σπίτι μου να αγαπώ, να μοιράζομαι, να σέβομαι και να νιώθω. Αυτή είναι η βίβλος μου (γέλια).

-Πιστεύεις να υπάρχει χώρος για αρχές και αξίες στην κοινωνία που ζούμε; Ποια εικόνας της κοινωνίας βλέπεις σήμερα;
Είμαι από τους ανθρώπους που εστιάζομαι στα καλά παρά στα κακά. Αν και πιστεύω πως η απάντηση που ζητάς, ίσως, να είναι διαφορετική από αυτήν που θα δώσω, τολμώ να σου πω τα εξής: Βλέπω νέους με όνειρα, αξίες και ιδανικά καθημερινά, να αναζητούν κάποιον, να πιστέψει στις ικανότητες τους. Σαν κοινωνία έχουμε φλομώσει την καρδιά τους με ανασφάλεια και φόβους. Η κοινωνία νοσεί, γιατί μοιάζει με οικογένεια που δεν πιστεύει και κυρίως εκμεταλλεύεται τα παιδιά της. Είναι εύκολο να πεις πως οι νέοι δεν έχουν όνειρα και αξίες, το δύσκολο όμως είναι να αναγνωρίσεις πως εσύ ο ίδιος δεν επενδύεις σε αυτά λόγω σκοπιμοτήτων ή μη  και δεν μιλώ μόνο για την οικογένεια. Η οικογένεια είναι μέλος του συστήματος της ευρύτερης κοινωνίας…   Παρόλα αυτά, μια αντίδραση προς την απογοήτευση είναι και η ενδυνάμωση της πίστης μας σε αξίες. Εύχομαι η κρίση και όλα αυτά που μας τυραννούν, να γίνουν η αφορμή, που θα διεκδικήσει η νέα γενιά τον κόσμο που της αξίζει. Μπορεί να ακούγεται γραφικό, αλλά, μόνο έτσι,  θα μπορέσουμε ν’ αλλάξουμε ότι μας κατατρώει…

-Έχεις πρότυπα και όραμα στη ζωή σου;
Όράματα και πρότυπα να θέλεις. Τα πρότυπα μου τα συναντώ στο σπίτι μου και στο δρόμο, παίρνω από τον καθένα και κάτι. Τώρα πιο είναι το όραμα στη ζωή μου… Να Ζω και να νιώθω μέχρι το τέλος!

-Γιατί συμμετέχεις σε φιλανθρωπικές και άλλες εκδηλώσεις ή οργανισμούς;
Γιατί είμαι άνθρωπος και ως τέτοιος, νιώθω την ανάγκη, να προσφέρω . Εδώ πρέπει να τονιστεί πως,  η προσφορά αποτελεί  μια αμφίδρομη διαδικασία που δίνεις, αλλά και παίρνεις. Βέβαια σχεδόν πάντα παίρνεις  περισσότερα απ’ όσα δίνεις!  Πιστεύω πως,  ως υπεύθυνος πολίτης, οφείλεις να συμμετέχεις ενεργά στα κοινά και να συμβάλλεις με το δικό σου τρόπο στην ανάπτυξη και πρόοδο της κοινωνίας στην οποία ζεις.

-Τι σημαίνει για σένα καλό βιβλίο;
Πολιτισμός, φίλος, ταξίδι και  ελευθερία!

- Ποιό βιβλίο επηρέασε τη ζωή σου περισσότερο;
Η  Ασκητική του Καζαντζάκη. Την έχω πάντα στο κομοδίνο μου.

-Πες μου ένα γνωμικό ή ένα ρητό που σε εκφράζει ιδιαίτερα.
Ζω και Νιώθω !

Σάντη Αντωνίου: Δείτε το προφίλ της στο Facebook