Το πιο όμορφο ταξίδι

 Το πιο όμορφο ταξίδι

Συγγραφέας: Λίλη Μαυροκέφαλου

Εκδόσεις: Άγκυρα

Το πιο όμορφο ταξίδι

Ο Αγγελος ψιλοβαριέται το σχολείο και ονειρεύεται περιπέτειες. Ξαφνικά, ένα απίθανο πρόσωπο μπαίνει στη ζωή του και τα πάντα αλλάζουν, γίνονται συναρπαστικά! Στην παρέα του, εκτός από τον Ανέστη τη "φυτούκλα", τον Μάνο με τα αστεία του και τον Χρήστο το πειραχτήρι, είναι και η Ομορφούλα, μια σκυλίτσα, ο Βρυώνης, ένα γατάκι, ο κύριος Στριμμένος, ο μονόφθαλμος καπετάνιος του "Κουρσάρου", η ακατάδεχτη Τίνα και άλλοι ... Τα κωμικοτραγικά τους μπλεξίματα, τα ξεκαρδιστικά "κατορθώματά" τους κι εκείνο το ταξίδι με τον "Κουρσάρο", όπου λίγο έλειψε να βρουν έναν θησαυρό, τα διηγείται ο ίδιος ο Αγγελος με πολύ κέφι. Και δεν διστάζει να αποκαλύψει πως την ... πάτησε κι ερωτεύτηκε την ανυπόφορη Τίνα! Το βιβλίο αυτό πήρε το 1ο βραβείο εφηβικού μυθιστορήματος.

Η συγγραφέας:

 Η Λιλή Μαυροκεφάλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Στα δεκαοκτώ της μετακόμισε οικογενειακώς στην Αθήνα και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία και Ιστορία στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εργάστηκε ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση και στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, στο Τμήμα Δημοσίων Σχέσεων.

Στο χώρο της λογοτεχνίας εμφανίστηκε το 1977 με το ιστορικό μυθιστόρημα «Αγης».

Το 1981 εκδίδεται ο «Κλεομένης», συνέχεια του προηγούμενου, βραβευμένου από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και το 1986 το «Αλλο».

Ακολουθούν «Μέρες Καυτού Καλοκαιριού», 1990, «Δύο στον Καθρέφτη», το ιστορικό μυθιστόρημα «Βίος και Πολιτεία του Γερακάρη Λιμπεράκη», 1993, «Το πιο όμορφο ταξίδι», 1997, παιδικό μυθιστόρημα βραβευμένο από τη «Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά», «Της Φωτιάς και της Ερημιάς», 1997.

           Η γιαγιά έχει παράξενα γούστα. Όσους συμπαθεί του βρίσκει όμορφους, όσους δεν συμπαθεί άσχημους. Κι επειδή συμπαθεί σχεδόν όλο τον κόσμο, όλοι της φαίνονται όμορφοι.

      Αλλά το περίεργο είναι πως δεν θέλει τίποτε για τον εαυτό της! «Μα για μένα φροντίζει ΕΚΕΙΝΟΣ»... Είναι ωραίο Άγγελε να νοιάζεσαι για τους άλλους. Μεγαλώνοντας θα το καταλάβεις και μόνος σου.

      Τι παράξενη που ‘ναι η θάλασσα! Πριν από λίγη ώρα λυσσομανούσε και τώρα είναι ήσυχη και αστραφτερή κάτω από τη λιακάδα, σαν να μην θυμάται τίποτε απ’ το άγριο ξέσπασμά της.

      Δεν μπορείς να απαιτείς την αγάπη, Τίνα μου, η αγάπη είναι δώρο... δεν είναι υποχρέωση. Κι εγώ, τι θαρρείς; Γέννησα τρία παιδιά... Τρεις λεβέντες... Σίγουρα, μ’ αγαπούν Τίνα μου! Σε κάποια γωνίτσα της καρδιάς τους, σίγουρα μ’ αγαπούν. Όμως έχουν πολλές έγνοιες και με ξεχνούν.  Αχ, τι ωραία που είναι η ζωή! Ωραία σαν την Τίνα και καλή σαν τη γιαγιά κι εύθυμη σαν τον καπετάνιο. 

   Γράφει από τη Λευκωσία η 

   Ναταλία Ιωαννίδου