O διαπρεπής καθηγητής Συμεών Συμεωνίδης

'Ελληνες που διακρίνονται και τιμούν τον Ελληνισμό

O καθηγητής Συμεών Συμεωνίδης, κοσμήτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Willamette (ΗΠΑ) και επίτιμος πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρείας Συγκριτικού Δικαίου.

 

Γράφει η

Capi Lynn 
.

Ως κυνήγι μεταγραφής ήχησε μια τέτοια μεγάλη ιδέα, όταν ο Συμεών Συμεωνίδης μετακόμισε στο Σάλεμ το 1999 και έγινε κοσμήτορας της Νομικής Σχολής του Willamette University College. Σκέφτηκε, ότι θα μπορούσε, να πηγαίνει μια φορά το μήνα και μάλιστα προειδοποίησε τη σύζυγό του για τις προθέσεις του.

Αλλά εδώ είμαστε 12 χρόνια ο Συμεωνίδης δεν έχει πάει αλλού, ούτε μια φορά. Αυτό θα μπορούσε να είναι το μόνο σχέδιο που απέτυχε να ολοκληρώσει κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Willamette, όπου ηγήθηκε μιας εκστρατείας συγκέντρωσης $ 20 εκατομμυρίων δολαρίων για τη Νομική Σχολή. Η Σχολή είχε μια δραματική αύξηση των ποσοστών επιτυχίας αποφοιτήσεων δικηγόρων και αύξηση της παραγωγικότητα. Οργάνωσε επίσης, την ανακαίνιση του σχολικού κτιρίου της Νομικής και δημιούργησε αυτό που είναι σήμερα το Κέντρο Δικαιοσύνης του Όρεγκον.

Το Πανεπιστήμιο, ιδίως η Νομική Σχολή, η οποία βρισκόταν σε παρακμή, πριν από την άφιξή του, έχει κάθε δικαίωμα να καυχιέται για την εργοδότηση του Συμεωνίδη. Ο Έρικ Λίντερ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου των επιτρόπων, που βοήθησε στον ερχομό του Συμεωνίδη, δήλωσε χαρακτηριστικά:  «Χρειαζόμασταν πραγματικά ένα ισχυρό ηγέτη για να δίνει κατευθύνσεις για τη Νομική Σχολή». «Δεν υπήρχε καθοδήγηση. Ο Συμεών ήταν ο σωστός ηγέτης, με το σωστό χαρακτήρα και τα προσόντα». «Άλλαξε τη νοοτροπία της Νομικής Σχολής και το έκανε με τάξη και συμπόνια. Είναι ένας από τους πιο σκληρά εργαζόμενους κοσμήτορες που είχαμε ποτέ. Απασχολείται περισσότερες ώρες σε αυτή τη Νομική Σχολή από οποιοδήποτε άλλο μέλος του προσωπικού της Σχολής.

Ο Συμεωνίδης προτίθεται να παραιτηθεί από κοσμήτορας και να αφοσιωθεί πλήρως στην επιστήμη και τη διδασκαλία στη Νομική Σχολή. «Είναι καλό στη Σχολή γιατί μπορεί να επωφεληθεί από νέα ενέργεια και ιδέες», είπε κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης επίσκεψης στο γραφείο του. «Και είναι καλό για μένα να επιστρέψω στην επιστήμη».

Αυτό που είναι σημαντικό, είναι ότι Συμεωνίδης κέρδισε σταδιακά την εμπιστοσύνη του διδακτικού προσωπικού και μόλις το έκανε, δεν υπήρχε δρόμος επιστροφής «Δίνω μεγάλη πίστωση προς τους συναδέλφους μου για τη συνεργασία μεταξύ τους και την επίτευξη συναίνεσης για διάφορα μέτρα τα οποία σε κάποιο στάδιο φαινόντουσαν σκληρά και επίπονα, αλλά στο τέλος η Σχολή ευεργετήθηκε» , δήλωσε ο Συμεωνίδης.

Οι καθηγητές της Σχολή έχουν αυξηθεί 24 σε 28 κατά τη διάρκεια της θητείας του και τα μέλη του διδακτικού προσωπικού έχουν τώρα τη φήμη ότι δεν είναι μόνο άριστοι καθηγητές, αλλά και καταπληκτικοί μελετητές. Ο Συμεωνίδης λέει με υπερηφάνεια ότι η Σχολή Willamette κατατάσσεται ως η καλύτερη Νομική Σχολή στο Όρεγκον κατά κεφαλή δημοσιεύσεων σε κορυφαία περιοδικά. Και συνέχισε. «Αυτή είναι πραγματικά η κληρονομιά μου, η ποιότητα του διδακτικού προσωπικού, οι κοσμήτορες έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι καθηγητές μένουν εδώ για πολλά χρόνια».

Ο Συμεωνίδης είναι ένας υπερήφανος, αλλά, ταυτόχρονα και ταπεινός άνθρωπος. Δεν ήθελε να κάνω αυτό το άρθρο με αναφορά στην επιτυχία του, αλλά για την επιτυχία της Νομικής Σχολής. Και τα δύο, προφανώς, συμβαδίζουν. Όταν ακούσετε τις ιστορίες της παιδικής του ηλικίας, τότε θα καταλάβετε τι έχει οδηγήσει αυτό το άτομο στην επιτυχία και γιατί είναι ένας τόσο ακούραστος εργάτης, που ποτέ δεν κατάφερε να βρει χρόνο για να πάει για ψάρεμα. Οι γονείς του ήταν αγρότες. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Κύπρος, ο νεότερος από τα επτά παιδιά της οικογένειας. Έμαθε την αξία της σκληρής δουλειάς σε πολύ νεαρή ηλικία, δουλεύοντας στα χωράφια για την οικογένειά του. Ο Συμεωνίδης, δεν περίμενε τις διακοπές των Χριστουγέννων όπως τους άλλους μαθητές, γιατί, ήξερε, ότι θα έπρεπε να πάει να μαζέψει ελιές, σχεδόν κάθε μέρα.

Όταν ήταν 6 χρονών, Βρετανοί στρατιώτες συνέλαβαν τον συνδικαλιστή πατέρα του και τον κράτησαν ως πολιτικό κρατούμενο για περισσότερο από τρία χρόνια. Δεν υπήρξε ποτέ δίκη ή τυχόν κατηγορία. Ήταν, τότε που ο Συμεωνίδης έμαθε την τιμή και την αξία, της υπεράσπισης των αρχές του. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νομικής Σχολής στην Ελλάδα. Ήρθε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1972, για να μάθει αγγλικά και έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρτ, από όπου απέκτησε δύο ανώτερα πτυχία νομικών.

Οι σπουδές στο δίκαιο, δεν ήταν στα αρχικά του σχέδια. Ασχολείτο με την ποίηση και σε νεαρή ηλικία δημοσίευσε μια ποιητική του συλλογή. Η μουσική επίσης, είναι δια βίου το πάθος του. «Προσποιήθηκα τον ποιητή πολύ νωρίς στη ζωή μου, πριν από τη νομική σχολή», είπε. «Εάν είχα επιλογή, θα γινόμουν μουσικός συνθέτη. Με συναρπάζει το πώς μπορώ να εκφραστώ τόσο μέσα από τη μουσική." Ο Συμεωνίδης επέστρεψε στην Κύπρος μετά την αποφοίτηση του από το Χάρβαρντ και το 1974 κατατάχθηκε εθελοντικά στο στρατό για να πολεμήσει κατά της τουρκικής εισβολής. Οπλισμένος με ένα τουφέκι του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου - του 1914 -όπως το περιγράφει, συμμετείχε σε μια διμοιρία 30 περίπου ανδρών. Από αυτούς, μόνο εννέα επέζησαν.

Έχει ακόμα το κράνος του, το οποίο έχει μια τρύπα από ένα θραύσμα έκρηξης. Είναι μια υπενθύμιση του στον ίδιο από εκείνη την μάχη, ότι παρ’ ολίγο να μην ζήσει. «Τα παιδικά μου χρόνια και αυτή η εμπειρία, μου δίδαξαν κάτι ή μου έστειλαν ένα μήνυμα για το τι έπρεπε να κάνω στη ζωή μου», είπε. «Θέλεις να δώσεις πίσω κάτι. Ήσουν τυχερός αυτή τη φορά. Καλά θα ήταν να κάνεις κάτι καλό ο ίδιος».  «Διαμορφώνει την προσωπικότητά σου». Ένα-δύο χρόνια αργότερα, προτάθηκε στον Συμεωνίδη να γίνει επισκέπτης καθηγητής στο κρατικό πανεπιστήμιο της Λουϊζιάνας. Πήρε αυτό, που ήταν γραφτό να γίνει, με ένα εννεάμηνο συμβόλαιο, που τελικά, το μετέτρεψε σε 21 χρόνια. «Οι αρχαίοι Έλληνες έχουν ένα ρητό», είπε. «Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού».

Η Νομική Σχολή Willamette στο Όρεγκον τον πήρε από το Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα και το Διοικητικό Συμβούλιο του ενέκρινε ένα πενταετές συμβόλαιο. Αυτό ήταν μια αξιόλογη δέσμευση, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο μέσος όρος θητείας για τον πρύτανη της Νομικής Σχολής συνήθως ήταν μικρότερη των τριών ετών. Τα πέντε χρόνια στη συνέχεια μετατράπηκαν σε 12. Στη συνέχεια απέρριψε πολλές άλλες προτάσεις εργοδότησης. Πολλοί στην κοινότητα, ίσως ακόμη και στην πανεπιστημιούπολη, δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πόσο γίγαντας στον τομέα του είναι ο Συμεωνίδης. Έχει γράψει 24 βιβλία και 104 άρθρα ανασκόπησης για το δίκαιο. Μερικά από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των κινέζικων.

Έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως ένας από τους κορυφαίους ειδικούς στον κόσμο σε θέματα σύγκρουσης νόμων, μια σειρά διαδικαστικών κανόνων που καθορίζουν ποιο νομικό σύστημα και το δίκαιο του οποίου η δικαιοδοσία, εφαρμόζεται σε μια συγκεκριμένη διαφορά. Όταν συναντήθηκα με Συμεωνίδης, που μόλις είχε επιστρέψει από σημαντικές συναντήσεις στο Βέλγιο, όπου προεδρεύει σ’ ένα σημαντικό έργο μεταρρύθμισης της νομοθεσία για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν αυτό ακούγεται σαν μια πραγματικά μεγάλη υπόθεση, είναι επειδή είναι.

Εδώ είναι ένας τύπος από το Σάλεμ, του Όρεγκον, ο οποίος έχει επιφορτιστεί με τη υποχρέωση να βοηθήσει εκπροσώπους 27 χωρών για να ξαναγράψουν τους νόμους τους. «Είναι κολακευτικό να είσαι σε μια τεράστια αίθουσα με τα καλύτερα νομικά μυαλά της Ευρώπη», δήλωσε ο Συμεωνίδης. «Είναι άλλο πράγμα να διδάσκεις στους μαθητές, όταν κατά το μάλλον ή ήττον έχεις ένα δεκτικό ακροατήριο. Και είναι άλλο πράγμα όταν οι ιδέες σου δοκιμάζονται στην πράξη από πολύ έξυπνους ανθρώπους.

«Αν κάνετε σωστά τη δουλειά σας, θα διέπει τα θέματα σας για αρκετές δεκαετίες, ίσως και μια γενιά τουλάχιστον, αφήνοντας το σημάδι σου». Έχει ήδη κάνει αυτό στο Willamette. Μετά από την παραίτηση του ως πρύτανης, ο Συμεωνίδης σχεδιάζει για να τελειώσει τα τρία βιβλία του, που είναι στη διαδικασία συγγραφής και ίσως, ίσως ακριβώς, αυτό να του δώσει τελικά την ευκαιρία να πάει για ψάρεμα.

Capi Lynn 

Δείτε το πλήρες άρθρο : StatesmanJournal.com

Το έμβλημα του Πανεπιστημίου, Non nobis solum nati sumus

"not unto ourselves alone are we born" 

Law school dean will leave quite a legacy

Written by

Capi Lynn

Fishing sounded like such a great idea when Symeon Symeonides moved to Salem in 1999 and became dean of the Willamette University College of Law. He figured he might go once a month, and even warned his wife of his intentions. But here we are 12 years later, and Symeonides hasn't gone fishing. Not once.

That might be the only plan he failed to complete during his tenure at Willamette, where he spearheaded a campaign that raised $20 million for the law school, oversaw a dramatic increase of bar passage rates and faculty productivity, and directed renovation of the law school building and acquisition of what is now the Oregon Civic Justice Center.

The university, especially the law school, which was in decline before his arrival, has every right to brag about what a catch Symeonides has been. Eric Lindauer, a member of the board of trustees, helped reel him in. "We really needed a strong leader to provide direction for the law school," said Lindauer, one of the trustees assigned to the search committee by Willamette President M. Lee Pelton. "We were kind of adrift. Symeon was the right leader, with the right character and the right scholarship.

"He changed the culture of the law school, and he did it with such class and such compassion. He's the hardest working dean we have ever had. He puts in more hours at that law school than any faculty and staff."

Symeonides — pronounced Sim-e-oh-NEE-dees — is stepping down as dean to devote himself fully to scholarship and teaching at the law school. "It's good for the school because the school can benefit from new energy and ideas," he said during a recent visit to his office. "And it's good for me to go back to scholarship. There was no pressure, no health reasons, no scandal.

"Usually when a dean steps down, he or she is being forced out or is fed up. The fact that I'm staying means I feel good about the school, and I also feel welcome to stay." The welcome mat wasn't exactly rolled out right away. Symeonides and his plans for righting the ship weren't popular with the faculty. "Law schools are difficult to manage," Lindauer said, "with all the inflated egos." I'm not privy to all the reasons why the law school was in decline, and frankly it's not that important. What is important is that Symeonides gradually gained the trust of the faculty and once he did, there was no stopping them.

"Because the school was in such bad shape and people were so thirsty for new leadership, I had a fairly long honeymoon with the faculty," Symeonides said. "I give a lot of credit to my colleagues for coming together and agreeing on several measures that at the time sounded harsh and painful, but in the end turned the school around." Bar passage, an important measure of success for any law school, was at 69.5 percent when he arrived, below the state average of 74.6 percent. He showed me a chart that depicts a rise in Willamette bar passage to 82.8 percent.

The faculty has grown from 24 to 28 during his tenure, and members now have a reputation of not only being excellent teachers but also terrific scholars. Symeonides proudly reports that Willamette ranks as the best law school in Oregon in per capita publications in top journals.

"This is really my legacy, the quality of the faculty," he said. "Deans come and go, but faculty stay here for several years." Symeonides is a proud man, and a humble one. He doesn't want me to make this column about his success, but rather about the success of the law school. The two, obviously, go hand in hand. When you hear stories of his childhood, you understand what has driven this man to succeed and why he is such a tireless worker and never managed to find time to go fishing.

His parents were farmers, and he was born in Cyprus, the youngest of seven children.

He learned the value of hard work at a very young age, laboring in the fields for his family. Symeonides didn't look forward to Christmas break like other schoolchildren, because he knew he would have to pick olives almost every day. When he was 6, British soldiers arrested his father, a unionist, and detained him as a political prisoner for more than three years. There was never a trial, or any charges. It was then that Symeonides learned the price, and the value, of standing up for one's principles. He attended law school in Greece. He came to the United States in 1972, to learn English, and was accepted at Harvard University, where he earned both his advanced law degrees.

Studying law was not in his original plans. He was a published poet as a young man, and music has been a lifelong passion. "I pretended to be a poet very early in life, before law school," he said. "If I had my choice, I would have been a music composer. It fascinates me how you can express so much through music."

Symeonides returned to Cyprus after finishing at Harvard and volunteered in 1974 to fight against the Turkish invasion. Armed with a rifle — what he described as a 1914 vintage World War I rifle — 200 bullets and a helmet, he belonged to a platoon of about 30 men. Only nine of them survived.

He still has his helmet, which has a hole in it from a mortar blast. It is a reminder of how he almost didn't make it out of that battle. "Both my childhood and this experience taught me something, or sent me a message that I had to do something with my life," he said. "You want to give back something. 'You were lucky this time, you better make something good of yourself.' It shapes your personality."

A couple years later, Symeonides received an offer to be a visiting professor at Louisiana State University. He took what was meant to be a nine-month assignment, and it turned into 21 years. "The ancient Greeks have a saying," he said. "There's nothing more permanent than the temporary." Willamette lured him from Louisiana State, and Symeonides promised the board of trustees five years. That was a remarkable commitment considering the average tenure of a law dean was less than three years at the time. Five years then turned into 12, because there was always some project he wanted to complete before stepping down. He turned down other opportunities over the years, sometimes getting weekly dean solicitations.

Many in the community, maybe even on campus, may not realize what a giant Symeonides is in his field. He has written 24 books and 104 law review articles. Some of his books have been translated in multiple languages, including Chinese, which he showed me during my visit. He is recognized internationally as one of the world's top experts in conflict of laws, a set of procedural rules which determine which legal system, and the law of which jurisdiction, applies to a given dispute.

When I met with Symeonides, he had just returned from important meetings in Belgium, where he is chairing a major law reform project for the European Union. If that sounds like a really big deal, it's because it is. Here's a guy from Salem, Oregon, who has been charged with helping representatives of 27 countries rewrite their laws.

"It's kind of humbling, because you're in that huge room with the best legal minds in Europe," Symeonides said. "It's one thing to teach students when you more or less have a captive audience. It's another thing when your ideas get tested in practice by very smart people.

"If you do your job right, it will govern their matters for several decades, maybe a generation at least, and you leave your mark." He's already done that at Willamette.

After stepping down as dean, Symeonides has plans to finish three books that he is in the process of writing and maybe, just maybe, he'll finally give fishing a try.

"Forward This" appears Wednesdays and Sundays and highlights the people, places and organizations of the Mid-Willamette Valley. To share a story, contact Capi Lynn at clynn@StatesmanJournal.com or (503) 399-6710, or follow her at Twitter.com/CapiLynn   StatesmanJournal