Δεν ξεχνώ

Λησμοσύνη

Αρχαία ελληνική λέξ. Η λήθη αλλά και ο μηχανισμός που παρεμβαίνει στη μνημονική διαδικασία για να απομακρυνθούν οι ενθυμήσεις εμπειριών που προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα. Στην ουσία η άρνηση των ανθρώπων να θυμούνται δυσάρεστες καταστάσεις.

.

Η μνημοσύνη και η λησμοσύνη αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού συγκροτούν τη μνήμη.

.

Μνημοσύνη

Μνημοσύνη: Αρχαία λέξη, χωρίς πληθυντικό, που αναφέρεται στην ανάμνηση, στην ενθύμηση. Στη μυθολογία η Μνημοσύνη, η προσωποποίηση της Μνήμης, είναι κόρη της Γαίας και του Ουρανού, σύζυγος του Δία και μητέρα των Μουσών.

Η δίψα για μάθηση

Χωρίς λόγια

Βιβλίο

Στη Γη της Χανι-Ανάν

Ευρωβαρόμετρο - Πολιτιστικές δραστηριότητες

Η ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ των Ελλήνων με τις πολιτιστικές δραστηριότητες περιορίζεται στην παρακολούθηση κάποιων εκπομπών στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο και σε μικρότερο βαθμό στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Στο διάβασμα βιβλίων, στις επισκέψεις σε μουσεία, γκαλερί, βιβλιοθήκες και όπερα, οι Ελληνες βρίσκονται μεταξύ των ουραγών της Ε.E.

*

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της κοινοτικής δημοσκόπησης «Ευρωβαρόμετρο», αλλά και τα στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα η Eurostat, οι βασικοί λόγοι της χαμηλής ενασχόλησης των Ελλήνων με τα πολιτιστικά είναι: η έλλειψη οικονομικής ευχέρειας (33%), η έλλειψη χρόνου (43%) και η έλλειψη ενδιαφέροντος (36%)।Ειδικότερα, το 71% παρακολούθησε στην τηλεόραση ή άκουσε στο ραδιόφωνο μια πολιτιστική εκπομπή τους τελευταίους 12 μήνες.

*

Όμως, αν εξαιρέσουμε την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, στις άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες, που είναι και ουσιαστικές, Έλληνες και Κύπριοι «συναγωνίζονται» στις τελευταίες θέσεις, με κάποιες... εμβόλιμες παρεμβάσεις Βούλγαρων, Ρουμάνων και Μαλτέζων Δηλαδή συνωστισμός Βαλκάνιων και Μεσόγειων (και οι Ιταλοί δεν εμφανίζουν ιδιαίτερες επιδόσεις) στις τελευταίες θέσεις.

*

Στην ερώτηση αν τους τελευταίους μήνες διάβασαν ένα βιβλίο, καταφατική απάντηση στην Ελλάδα έδωσε το 59%, ενώ ο μέσος όρος στην Κοινότητα ήταν 71%. Ουραγοί οι Μαλτέζοι (45%), ακολουθούμενοι από τους Κύπριους (56%). Σε επισκέψεις σε κάποια βιβλιοθήκη, οι Έλληνες με 15% ήταν τελευταίοι μετά τους Κύπριους (13%).

*

Σε επισκέψεις σε ιστορικά μνημεία, οι Έλληνες είναι καθαρά τελευταίοι με 33%, με προτελευταίους τους Κύπριους και μέσο όρο στην Κοινότητα 54%. Σε επισκέψεις σε μουσεία και γκαλερί τέχνης, οι Έλληνες και οι Κύπριοι είναι προτελευταίοι με 25%, με τελευταίους τους Βούλγαρους (20%) και μέσο όρο στην Κοινότητα 41%.

*

(ΚΥΠΕ 30.10.07)

Εύ πλουτίζεσθαι

Νέοι μπουρζουάδες και νέοι ποδινάδες

Το νεοπλουτέξ όπως μεταξύ άλλων αποκαλείται στη νεοελληνική ο νεοπλουτισμός, αλλά ταυτόχρονα και το χωριατέξ, ο αρχοντοχωριατισμός κατά τη νεοκυπριακή χωρκατιλίκ, έχουν εισβάλει για καλά στη ζωή μας. Νεοπλουτέξ και Χωριατέξ πάνε χέρι-χέρι, γιατί αποτελούν τις δυο όψεις του ιδίου νομίσματος.

Ως νέα οργανωμένη κοινωνία που είμαστε, περνούμε μια πολύ δύσκολη φάση ενηλικίωσης. Από την παιδική αρρώστια του ξενόφερτου μιμητισμού, στην κατάσταση του τοπικά παραγόμενου γελοίου αρχοντοχωριατισμού.

Δεν είναι δα και λίγο πράγμα από Κατίνα των γειτονιών, να γίνεις Κάθυ των σαλονιών. Από Αντρίκκος του καφενέ, να γίνεις Άντης του κκαφέ. Από χτεσινός ρεσπέρης ξαφνικά να γίνεις εκατομμυριούχος.

Η οικονομική μας ζωή άλλαξε θεαματικά προς το καλύτερο. Όχι όμως και η άξεστη συμπεριφορά μας, οι τρόποι μας και πολλές φορές το χωριάτικο στιλ μας. Το στιλ ζωής μας άλλαξε εντυπωσιακά. Από τα τρατίσιοναλ αλώνια μπήκαμε κατ’ ευθείαν στα μοντέρνα σαλόνια. Τόσο ξαφνικά και γρήγορα που μερικοί δεν πρόλαβαν να βγάλουν τις ποδίνες. Μπορεί να έχουν αλλάξει οι ρόλοι, βασικά όμως οι περισσότεροι από βοσκοί γίναμε νέο-βου-κόλοι…

(Αποσπάσματα από το βιβλίο «Νεοκύπριοι πλουτοκράτες ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες, 2η έκδοση)

Αριστοτέλης

Ο Αριστοτέλης ο ιδρυτής της Περιπατικής Σχολής, με τον περίφημο ορισμό του για την Τραγωδία :

*

" Έστιν ούν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστου των ειδών εν τοίς μορίοις, δρώντων και ού δι' απαγγελίας, δι' ελέου και φόβου περαίνουσα τήν τών τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν",

*

παρομοιάζει τη συγκίνηση που μας προξενεί η παράσταση μιας τραγωδίας με τη θεραπευτική αγωγή.

Μια τραγωδία βγάζει στο φως εκείνα τα πάθη της ψυχής μας που αναφέροται στο περιεχόμενο της και τα καθαρίζει, δηλαδή καθαρίζει την ψυχή μας ως προς αυτά τα πάθη.

.

Η κάθαρση για τον Αριστοτέλη αποτελεί τον εξαγνισμό των παθημάτων μας.

Το ερώτημα τώρα που τίθεται είναι: Εμάς ποιος θα μας εξαγνίσει από την άκρατη ασυναρτησία που μας περιβάλλει και θα μας λυτρώσει από τα επαναλαμβανόμενα, τραγικά παθήματά μας;

.

Ένας πολύ μεταγενέστερος του Αριστοτέλη είχε πει πολύ εύστοχα ότι: "Η ζωή είναι τραγική γι' αυτούς που αισθάνονται και κωμική γι' αυτούς σκέφτοναται".

Η αλήθεια φαίνεται, να είναι ότι, η ζωή πολλέ φορές είναι μάλλον κωμικοτραγική...

Μια θέση στον Παράδεισο

Στο βάθος, η ζωή είναι η τέχνη να βλέπεις πέρα από τα φαινόμενα. Το έργο τέχνης της ζωής μας καλύπτεται συχνά από φόβους, ενοχές, επιφυλάξεις.

Πάουλο Κοέλο

Εκδόσεις στην Πόλη

Μιχάλης Βασιλειάδης: Ο τελευταίος Έλληνας εκδότης της Πόλης

«Η Αγιά Σοφιά ανήκει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα»

Του Άρη Νότη

O Μιχάλης Βασιλειάδης, εκδότης της μακροβιότερης ελληνικής εφημερίδας στην Κωνσταντινούπολη, μιλά στον Άρη Νότη

H πρώτη γνωριμία μου με το Μιχάλη Βασιλειάδη έγινε μέσω ενός τρίγλωσσου βιβλίου για την Ίμβρο, στο οποίο είχε αναλάβει την ελληνική μετάφραση। Με εντυπωσίασε η ταλαντούχα και εμπνευσμένη γραφή του.

Όταν αργότερα έμαθα ότι εκδίδει τη μακροβιότερη ελληνική εφημερίδα στην Τουρκία, την «Απογευματινή», θέλησα να τον γνωρίσω από κοντά। Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη τον συνάντησα στο γραφείο του σε μια στοά στην περιοχή Ταξίμ. Εκεί στεγάζεται η «Απογευματινή»…

- Έχω αναλάβει την «Απογευματινή» εδώ και τρία χρόνια, όταν στα μέσα του 2002 πέθανε ο τελευταίος εκδότης της, ο Γεώργιος Αδόσογλου, που ήταν επί 10 χρόνια κλινήρης, αλλά κατόρθωσε να την κρατήσει ημερήσια, όπως ξεκίνησε στις 12 Ιουλίου του 1925, παρότι είχε πέσει το τιράζ της στα 80 φύλλα, λέει με παρορμητισμό ο κ. Βασιλειάδης, προλαβαίνοντας την πρώτη μας ερώτηση...

- Ποια είναι τα «κίνητρα» της εφημερίδας; τον ρωτάμε...

- Η εφημερίδα τότε είχε «αρχή» της τη φράση του Β. Ουγκό «Αι νέαι εποχαί επιβάλλουσι και νέα καθήκοντα», μια επιλογή εξαιρετικά επιτυχημένη και επίκαιρη, αν θυμηθεί κανείς ότι η Πολίτικη Ρωμιοσύνη τις ημέρες εκείνες μεταπηδούσε από τα υπολείμματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη νεοσύστατη τότε Τουρκική Δημοκρατία. Στη συνέχεια προστέθηκε ως δεύτερο μότο η φράση: «Oυδείς γεννάται, ουδείς αποθνήσκει άνευ της Απογευματινής», που δηλώνει τη στενή σχέση της με την καθημερινή ζωή των Ρωμιών της Πόλης ως ο κατ’ εξοχήν δέκτης των κοινωνικών αγγελιών, όπως γάμοι, βαπτίσεις, θάνατοι κ.λπ. Σήμερα η «Απογευματινή» αποτελεί τον εκφραστή και μέσο επικοινωνίας των ευάριθμων πλέον Ρωμιών της Πόλης και εκδίδεται καθημερινά πλην Σαββατοκύριακου.

- Τι μπορεί να διαβάσει κάποιος στην «Απογευματινή»;

- Η εφημερίδα έχει καταγραμμένη στις σελίδες της όλη την ιστορία, πολιτική και κοινωνική, των τελευταίων 80 ετών του Ελληνισμού της Πόλης. Περιέχει ειδήσεις και σχόλια από τα πρώτα χρόνιας της Δημοκρατίας μέχρι σήμερα, ιδωμένα με το μάτι της μειονότητας...

- Tι σας ώθησε να αναλάβετε την εφημερίδα αυτή;

-Ήμουν διευθυντής της εφημερίδας «Εμπρός» μέχρι το 1975 στην Πόλη. Το 1964 κατηγορήθηκα για ένα κείμενο το οποίο φερόταν ότι διασπά την εθνική ενότητα της Τουρκίας και προπαγανδίζει τη Ρωμιοσύνη. Το δικαστήριο, που κράτησε 10 χρόνια, με αθώωσε, αφού προηγουμένως χρειάστηκε να πάρω 3 φορές αθωωτική απόφαση για να τελειώσει. Τελικά, η εφημερίδα «Εμπρός», με τη διαρροή που υπήρξε το 1975, αναγκάστηκε να κλείσει. Κι εγώ έφυγα. Πήγα στην Αθήνα, κι εξέδωσα την εφημερίδα «Επτάλοφος». Στις 31.12.2000 συνέβη ένα τραγικό για την οικογένειά μου περιστατικό που με ανάγκασε και σταματήσω την «Επτάλοφο» και να ζητήσω σύνταξη. Τα δυόμισι χρόνια πέρασαν δύσκολα, όταν ήρθε η πρόταση, μετά το θάνατο του Γεωργίου Αδόσογλου, να αναλάβω την «Απογευματινή». Την αποδέχτηκα. Τη νέα αυτή προσπάθεια ευλόγησε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, με τον οποίο υπήρξαμε και συμμαθητές στο Ζωγράφειο Γυμνάσιο.

- Πόση κυκλοφορία είχε όταν αναλάβατε την «Απογευματινή»;

- Όταν την ανέλαβα η «Απογευματινή» είχε κυκλοφορία 80 φύλλα. Σήμερα τυπώνουμε 550 φύλλα τα 480 διατίθενται. Από τα υπόλοιπα, 35-40 πάνε σε φίλους και συνδρομητές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που θέλουν να έχουν επαφή με την Πόλη, και τα υπόλοιπα μένουν στο αρχείο. Για την ακρίβεια, τα 480 διατίθενται μέσα στην Πόλη, σε ένα σύνολο 500 οικογενειών, δηλαδή 2000 ατόμων. Αυτός ήταν και ο σκοπός: σε κάθε ελληνική οικογένεια να μπαίνει και μια εφημερίδα. Η εφημερίδα είναι στην Ελληνική γλώσσα, για να μπορούν οι νέοι να συνειδητοποιούν την ταυτότητά τους και να ξέρουν ποιοι είναι, ώστε να αγωνιστούν εναντίον εκείνων που προσπαθούν να τους αποκόψουν από το παρελθόν τους, τις ρίζες τους, και να υφαρπάξουν τις περιουσίες τους. Το αναγνωστικό κοινό, λοιπόν, είναι Έλληνες, όμως, μπορεί να υπάρχουν και κάποιοι Τούρκοι από τον επιστημονικό χώρο, που γνωρίζουν ελληνικά, και να τη διαβάζουν.

- Ποια είναι η αντιμετώπιση που είχατε και έχετε από το τουρκικό καθεστώς;

- Είναι τεράστια η διαφορά. Κατά την πρώτη μου παρουσία μέχρι το ’75, ήταν πάρα πολύ δύσκολη η ζωή. Μας καλούσαν οι επίσημες ή «ημιεπίσημες» Αρχές και μας ζητούσαν να μη χρησιμοποιούμε ελληνικά τοπωνύμια, και πολλά άλλα. Κατά το 10ετή δικαστικό αγώνα μου δεν μπόρεσα να βρω δικηγόρο να με υπερασπιστεί. Οι Ρωμιοί φοβόντουσαν, οι δε Τούρκοι δεν αναλάμβαναν. Τώρα υπάρχουν Τούρκοι δικηγόροι που θα αναλάμβαναν και χωρίς χρήματα να με υπερασπιστούν, αν προέκυπτε ανάλογο θέμα. Υπάρχει ρεύμα προοδευτικών ατόμων, που μπορούν πλέον να εκφράζονται, και αυτό μας δίνει τη δύναμη να αγωνιζόμαστε κι εμείς. Αν και αριθμητικά είναι μειωμένες πολύ οι δυνατότητές μας, είναι παρήγορο το ότι έχουμε και Τούρκους που μας υποστηρίζουν…

- Μιλήστε μας λίγο για το ελληνικό στοιχείο που υπάρχει στην Πόλη.

- Είναι οι λίγοι εναπομείναντες, οι οποίοι, είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω εργασίας, δεν μπόρεσαν να φύγουν, ή λόγω αρχής και αγάπης προς τα πάτρια εδάφη, δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν την πατρώα γη. Προτίμησαν να ζήσουν τη ζωή τους, με δύσκολες συνθήκες. Η Ρωμιοσύνη, όσο βρίσκεται στα χώματα που τη γέννησαν, υπάρχει και υφίσταται. Έστω και λίγοι, αποτελούμε τη ζωντανή ασπίδα του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου.

Η Τουρκία αλλάζει…

- Έχετε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη και έχετε ζήσει πολλά γεγονότα. Πώς βλέπετε το μέλλον της Τουρκίας στην Ε.Ε.;

- Η Τουρκία αλλάζει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, οι οικονομικές συνθήκες που την κρατούν στην Ε.Ε. δημιουργούν καταστάσεις που πρέπει να τις βιώσει και να τις αποδεχτεί. Η συνύφανση με την Ε.Ε. θα αναγκάσει την Τουρκία και στον πολιτικό τομέα να προσαρμοστεί. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι γίνεται μια κοσμογονία. Υπάρχουν δυνάμεις που αγωνίζονται, και πιστεύω ότι θα φτάσει η Τουρκία να προσαρμοστεί στις πολιτιστικές αξίες της Ε.Ε. και ως προς το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

- Όταν αντικρίζετε την Αγιά-Σοφιά, πώς αισθάνεστε;

- Πάντοτε, όταν βρίσκομαι σε κάποια πόλη με πολλά ιστορικά στοιχεία αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία, όποια πόλη του κόσμου κι αν είναι αυτή. Θέλω να πω ότι η ζωή είναι το παρόν και το μέλλον, δεν είναι το παρελθόν. Υπάρχει μια κατάσταση που πρέπει να αποδεχθούμε. Οι μεγαλοϊδεατισμοί δεν είναι στοιχείο που πρέπει να μας διακατέχει. Ποτέ δεν μας ωφέλησε. Όσο για την Αγ. Σοφιά και τα 500 χρόνια που πέρασε ως τέμενος προσέθεσαν στην ιστορική της οντότητα, με αποτέλεσμα να τη βλέπουν με θαυμασμό και πολλοί Τούρκοι, αλλά και άλλοι λαοί…

Άρης Νότης
Δημοσιογράφος

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Σημερινή" 12.3.2006

Ιστορίες για την υπεροψία

Πάουλο Κουέλο Paulo Coelho



Η υπεροψία της εξουσίας

Δάσκαλος και μαθητής συζητούσαν σε μια γωνία, όταν τους πλησίασε μια ηλικιωμένη γυναίκα: «Φύγετε μπροστά από τη βιτρίνα μου!» τους φώναξε. «Ενοχλείτε τους πελάτες». Ο δάσκαλος ζήτησε συγνώμη και άλλαξαν πεζοδρόμιο. Συνέχισαν να συζητούν όταν τους πλησίασε ένας αξιωματικός. «Πρέπει να απομακρυνθείτε από αυτό το πεζοδρόμιο», είπε ο αξιωματικός. «Ο κόμης θα περάσει από ‘δώ σε λίγο». «Ο κόμης να πάει από την άλλη μεριά του δρόμου», απάντησε ο δάσκαλος χωρίς να κουνηθεί. Μετά στράφηκε στον μαθητή του: «Να μην ξεχνάς: μην είσαι ποτέ υπερόπτης με τους ταπεινούς. Και ποτέ να μην είσαι ταπεινός με τους υπερόπτες».

Η υπεροψία της αγιότητας

Ο μοναχός του Ζεν πέρασε δέκα χρόνια στην σπηλιά του με διαλογισμό, προσπαθώντας να ανακαλύψει το δρόμο της αλήθειας. Ένα απόγευμα, ενώ προσευχόταν, τον πλησίασε ένας πίθηκος. Ο μοναχός προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Ο πίθηκος όμως πλησίασε αθόρυβα και πήρε τα σανδάλια του μοναχού. «Καταραμένε πίθηκε!» είπε ο ερημίτης. «Γιατί ήρθες να διαταράξεις τις προσευχές μου;». «Πεινάω», είπε ο πίθηκος. «Φύγε! Εμποδίζεις την επαφή μου με τον Θεό!». «Πώς θέλεις να μιλήσεις με τον Θεό αφού δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους ταπεινούς σαν εμένα;» είπε ο πίθηκος. Και ο μοναχός, ντροπιασμένος, ζήτησε συγνώμη.

Η υπεροψία της δύναμης

Το χωριό απειλούνταν από μια φυλή βαρβάρων. Οι κάτοικοι εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και κατέφευγαν σε ένα πιο ασφαλές μέρος. Ύστερα από ένα χρόνο είχαν φύγει όλοι, εκτός από μια ομάδα ιησουιτών. Ο στρατός των βαρβάρων μπήκε στην πόλη χωρίς να συναντήσει αντίσταση και έκανε ένα μεγάλο γλέντι για να γιορτάσει τη νίκη. Στα μέσα του δείπνου εμφανίστηκε ένας ιερέας. «Ήρθατε εδώ και διώξατε τη γαλήνη της περιοχής. Σας παρακαλώ να φύγετε αμέσως». «Γιατί δεν το έσκασες ακόμα;» ούρλιαξε ο αρχηγός των βαρβάρων. «Δεν βλέπεις ότι μπορώ να σε τρυπήσω με το σπαθί μου χωρίς να με νοιάξει καθόλου;». Έκπληκτος από την αταραξία μπροστά στο θάνατο, ο αρχηγός των βαρβάρων και η φυλή του εγκατέλειψαν την περιοχή την επόμενη μέρα.

Η υπεροψία της ζήλιας

Στην έρημο της Συρίας ο Σατανάς έλεγε στους μαθητές του: «Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται περισσότερο για το κακό των άλλων παρά για το δικό του καλό». Και για να δείξε τι εννοούσε, αποφάσισε να δοκιμάσει δύο άντρες που ξεκουράζονταν εκεί κοντά. «Ήρθα να πραγματοποιήσω τις επιθυμίες σου», είπε στον έναν. «Μπορείς να ζητήσεις ό,τι θέλεις και θα σου δοθεί. Ο φίλος σου θα λάβει το ίδιο πράγμα, μόνο που θα είναι εις διπλούν». Ο άντρας παρέμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα. Τελικά είπε: «Ο φίλος μου χαίρεται γιατί θα έχει πάντα το διπλάσιο, όποια κι αν είναι η επιθυμία μου. Κατάφερα όμως να του ετοιμάσω μια παγίδα: η επιθυμία μου είναι να με τυφλώσεις από το ένα μάτι».

Νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες:

«Νεοκύπριοι πλουτοκράτες ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες;»

* Φοίβου Νικολαΐδη

* Εκδόδεις : ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ (Βιβλιοπωλείο ΕΛΛΑΣ)

Το βιβλίο του Φοίβου Νικολαΐδη «Νεοκύπριοι πλουτοκράτες ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες;» φιλοδοξεί να ανιχνεύσει το κοινωνικώς αμφιλεγόμενο από την απλή σκοπιά της καθημερινότητας, με διάθεση να το κάνει όσο μπορεί συζητήσιμο.

Το βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Επιφανίου το 2003, λόγω της εξάντλησής του επανακυκλοφόρησε πρόσφατα.

Για το βιβλίο έχει γράψει ο Γιάννης Κατσούρης: «Το βιβλίο είναι ένα πολύ ενδιαφέρον και, ταυτόχρονα, οδυνηρό ανάγνωσμα. Ενδιαφέρον, γιατί είναι γραμμένο με αμεσότητα, ειλικρίνεια, κριτική διάθεση και σαρκασμό, και οδυνηρό γιατί καταφέρει να ξεσκεπάσει πολλές και σημαντικές ασθένειες της σύγχρονης ζωής της Κύπρου, που βεβαιότατα δεν είναι αντάξιες του πολιτισμού και της παράδοσής του και που τις επέβαλε, κακώς εννοείται, μια ασυγκράτητη τάση ευδαιμονισμού, που φυσικά ξεπερνάει το μέτρο και γίνεται αρχοντοχωριατισμός της χειρίστης μορφής.

Ως αντιστάθμισμα στο καταιγιστικό ξέσπασμα των παραδοξοτήτων του καθ' ημέραν βίου μας εδώ στην Κύπρο, και που εκτίθενται με τόλμη και κάποτε σε μεγέθυνση, χάρη στην παρατηρητικότητα του δημιουργού του βιβλίου ή και την τόλμη του να υπογραμμίζει και να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα, αντιπαρατίθεται η γιαγιά Ισμήνη. Μια γιαγιά άλλης εποχής, που όμως μοιάζει να μην είναι δημιούργημα φαντασίας, που με τις στερεές αρχές της και, κυρίως, με τη στέρεη λογική της καταφέρνει α αντιτάσσει στο κομφούζιο του ευδαιμονισμού και του αρχοντοχωριατισμού, τις πραγματικές αρχές που πρέπει να σφυρηλατούν οι άνθρωποι, για να προχωρούν με σιγουριά στη ζωή και να καταξιώνουν την ύπαρξή της».

Η γιαγιά Ισμήνη, ως άτομο προηγούμενης εποχής, δεν είναι συντηρητική. Είναι αληθινή, ξέρει να ξεχωρίζει εύκολα το κίβδηλο και το φθηνό, επομένως είναι διαχρονική. Με άλλα λόγια είναι η κοσμοθεωρία και η εσώτερη επιθυμία του συγγραφέα ή και όσων βλέπουν τα στραβά και τα ανάποδα αυτού του τόπου.

Το βιβλίο «Νεοκύπριοι πλουτοκράτες ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες;» είναι γραμμένο απλά μ’ ένα λόγο καλπάζοντα που μοιραία είναι δραστικός. Άλλωστε, αυτή η δραστικότητα είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές του.

Όποιος το προσεγγίσει με ελεύθερο πνεύμα, θα αιχμαλωτισθεί α’ αυτό και χωρίς καλά-καλά να το καταλάβει, θα μετέχει σ’ ένα γοητευτικό και ταυτόχρονα τραυματικό ταξίδι».

Εφημερίδα «ΧΑΡΑΥΓΗ» 29.1.2008
Νεοκύπριοι πλουτοκράτες ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες;

Το βιβλίο αυτό σατυρίζει τη "νεοκυπριακή κοινωνία" μέσα από ένα λόγο δραστικό και αποκαλυπτικό. Στις σελίδες του ο αναγνώστης θα ανικρίσει τον καθρέφτη ενός λαού με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά του.
Το έργο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2003 από τις εκδόσεις ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ και εξαντλήθηκε.
Εφημερίδα "Σημερινή" 26.1.2008

Πλουτοκράτες ή αρχοντοχωριάτες;

Πλουτοκράτες ή αρχοντοχωριάτες; Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2003 και εξαντλήθηκε. Το βιβλίο του Φοίβου Νικολαΐδη «Nεοκύπριοι πλουτοκράτες ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες;», που σατιρίζει τη «Νεοκυπριακή Κοινωνία» μέσα από ένα λόγο δραστικό και αποκαλυπτικό επανεκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Επιφανίου.

Στις σελίδες του ο αναγνώστης θα αντικρίσει τον καθρέφτη ενός λαού με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά του. «Δεν απευθύνεται στη σημερινή επικρατούσα λογική τού στοίβαζε κι άλλο, κατανάλωνε όσο μπορείς περισσότερα, σπατάλα αδιάκριτα, επιδείκνυε συνέχεια, και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. αλλά στην κοινή λογική εκείνων που βλέπουν τον τόπο μας μέσα από την ευημερούσα πολιτεία του μέτρου και της αρμονίας σε όλους ανεξαίρετα τους τομείς», αναφέρει ο συγγραφέας στην εισαγωγή του βιβλίου.

Info Bιβλίο Εκδόσεις Επιφανίου, 2η έκδοση.

Εφημερίδα "Φιλελελεύθερος" 20.12.2007

Νεοκύπριοι πλουτοκράτες ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες;

Γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας στο βιβλίο του, που αποτελεί 2η έκδοση του εξαντλημένου πρώτου: «Στην πλειοψηφία μας καταντήσαμε να μην είμαστε οραματιστές, αλλά απλώς ονειροπαρμένοι. Τα οράματά μας είναι συνήθως προσωπικά όνειρα θερινής νυχτός για απόκτηση πλούτου και σπάνια, αν όχι ποτέ, γι' αναφορά στο κοινωνικό σύνολο ή την πατρίδα».

«Ξαφνικά από βρακάδες γίναμε νεοπλουτάδες. Το siesta lifestyle μας άλλαξε εντυπωσιακά. Από τα τρατίσιοναλ αλώνια μπήκαμε κατ' ευθείαν στα μοντέρνα σαλόνια. Τόσο ξαφνικά και γρήγορα που μερικοί δεν πρόλαβαν να βγάλουν τις ποδίνες».

Ο Φοίβος Νικολαΐδης έχει γράψει ένα βιβλίο με κριτική διάθεση για τη σύγχρονη κυπριακή κοινωνία με τρόπο πότε σαρκαστικό και πότε χιουμοριστικό, αν και τις περισσότερες φορές τα δύο συνάδουν.

Αναμφίβολα όμως, πρόκειται για ένα καθρέφτισμα της σύγχρονης παραδοξότητας του τόπου, εν προκειμένω όμως η θέαση της εικόνας δεν προσφέρεται προς ευχαρίστηση αλλά αποτελεί ράπιστμα…

Εκδόσεις Επιφανίου – Σελ. 243

Εφημερίδα «ΠΟΛΙΤΗΣ» 31.1.2008