ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

Του Δρ. Ανδρέας Σοφόκλη

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, ως γνωστό, ο Θεός έστειλε στον κόσμο τον Υιό Του ίνα σώσει αυτόν εκ του προπατορικού αμαρτήματος. Το γεγονός αυτό το βεβαιώνει, μαζί με τους άλλους μαθητές του Ιησού Χριστού και ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος τονίζει στην προς Γαλάτας επιστολή του: «Ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιόν αυτού γενόμενον εκ γυναικός….ίνα τους υπό νόμον εξαγοράσει». 

Ως ορθόδοξοι χριστιανοί και όλοι οι χριστιανοί πιστεύουμε στα λόγια αυτά του Αποστόλου Παύλου, φυσικά στα γραπτά κείμενα των Ευαγγελίων και στην όλη πορεία εν τω κόσμω τούτο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Είναι όμως αρκετό να περιοριστούμε σ` αυτά τα στοιχεία; Η απάντηση είναι θετική για τους πιστούς. Αλλά πάντοτε πρέπει να ψάχνουμε σε βάθος και σε πλάτος γεγονότα και κείμενα που δηλώνουν τη Θεία Μορφή του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.

Η έλευση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προεικονίζεται και στα λόγια του θεού Ερμή προς τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου: «Και μην προσμένεις στο μαρτύριο αυτό σου τέλος, πριν να υπάρξει κανείς Θεός ο οποίος να θελήσει να πάρει αυτός επάνω του τα δικά σου πάθη και πάει (αυτός) στου άφεγγου του Άδη τ` άραχλα βαθιά σκοτάδια». Ο προμηθέας προμήθευσε  στους ανθρώπους τη φωτιά, δηλαδή το Φως το της γνώσεως. Οι Θεοί αυτό το φως το φύλαγαν για τον εαυτό τους, ώστε να ελέγχουν τους ανθρώπους. Από πριν, εκείνης της εποχής, μαινόταν ο πόλεμος μεταξύ Φωτός και Σκότους. Φυσικά ο Θεός Ερμής, εδώ, προμηνύει την Τριήμερο Ταφή και ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με την κάθοδό του στον Άδη για τη σωτηρία των ψυχών, φυσικά και ως τεκμηρίωση της παντός κυριαρχίας Του.

Ο Πλάτωνας στην Πολιτεία (596 c) επισημαίνει τα ακόλουθα: «Ο αυτός γαρ ούτος χειροτέχνης ου μόνον πάντα οίος τε σκεύη ποιήσαι, αλλά και τα εκ της γης φυόμενα άπαντα ποιεί και ζώα και πάντα εργάζεται, τα τε άλλα και εαυτόν και προς τούτοις γην και ουρανόν και θεούς και πάντα τα εν ουρανώ και τα εν Άιδου υπό γης άπαντα εργάζεται».

Ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο, εκεί μεταξύ άλλων ηρώων συναντά και τον Αχιλλέα. Ο Οδυσσέας του αναφέρει τα γεγονότα που ακολούθησαν προς τιμή του, μετά το θάνατό του, τονίζοντας τη δόξα που έχει ανάμεσα στα παλληκάρια των Αχαιών. Τότε ο Αχιλλέας του απαντά με τα πικρά λόγια που αρμόζουν στο σκότος, «Κάλλιο να ήμουνα φτωχός στον απάνω κόσμο παρά βασιλιάς στον κάτω» η νοηματική αυτή απόδοση δηλώνει τον πόθο για το φως. Είναι η σημαντικότερη δήλωση και αναφορά περιγραφής του κόσμου των νεκρών από τον Όμηρο, στο σύνολο των γραπτών κειμένων, που καταδεικνύει την ειδοποιώ διαφορά.

Σωκράτης, Αριστοτέλης, Πλάτωνας τιμώνται ως Προ Χριστού Χριστιανοί.

Έγκριτοι Βυζαντινοί Υμνογράφοι υμνούν και δοξάζουν τη Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όπως:

Ο υμνογράφος Κοσμάς: «Χριστός γεννάται δοξάσατε,

Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε…Ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται!

Ο Ρωμανός ο Μελωδός υμνεί:

«Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει…Ο προ αιώνων Θεός».

Αντίστοιχα υμνούν και πολλοί άλλοι.

Οι νεοέλληνες ποιητές, οι μετά την Παλιγγενεσία, με πρωτοστάτη τον Εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό υμνούν δεόντως τη Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και την Υπεραγία Θεοτόκο, Κωστής Παλαμάς, Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Σικελιανός και τόσοι άλλοι. Ιδιαίτερη μνεία αρμόζει να κάνουμε στο «Πάσχα των Ελλήνων» του Άγγελου Σικελιανού και στο: «Η Γέννηση» όπου εδώ ο ποιητής με τους μεστούς νοημάτων στίχους του ύμνησε ουσιαστικώς την ενανθρώπιση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Δε δυνάμεθα και δεν πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι οι Χριστιανικές αυτές μορφές έλαβαν το αιώνιο και διαχρονικό βάθος του ανθρώπινου επί της γης χρόνου, αφού η Παναγία συνδέθηκε με τη Μάνα-Γη των Αρχαίων Ελλήνων και με τη θεά Δήμητρα, ταυτισμένη με την ίδια τη Φύση. Αυτοί οι συμβολισμοί δηλώνουν την Κυριότητα και την έναρξη του κόσμου τούτου από τον Θεό μέσα από το Θείο σχέδιο της πορείας και της Σωτηρίας των ανθρώπων.

Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, δεν είναι η εποχή των φλούδων διασκεδάσεων, των πολύφωτων ψευταστεριών και των παχουλών υλιστικών δώρων. Δεν είναι οι ημέρες αυτές για τα ρεβεγιόν, με τσιαγαροφιλίες φθοράς αυτής της υπάρξεως του ανθρωπίνου σώματος και της ψυχής, προ της δηλωτικής γεννήσεως Αυτού που οι αιώνες όρισαν και νοήμονες άνθρωποι, που με Θεία έμπνευση μας μετέφεραν στους κοινούς θνητούς, είναι οι ημέρες αναστοχασμού, μελέτης και ενδυνάμωσης της πίστεως και της θελήσεως για να γίνουμε ποιοτικοί και ωφέλιμοι άνθρωποι-συνάνθρωποι, αλληλέγγυοι, όχι με τυμπανοκρουσίες επιδείξεων σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες με τον φακό σε εμάς αλλά με σοβαρότητα, με ταπεινότητα, με σεβασμό.

Είναι καλό για εμάς, απλά και ταπεινά, να μελετούμε αυτές τις ημέρες το βάθος της ζωής και των γεγονότων των ημερών εκείνων της Γεννήσεως του Θεανθρώπου. Ταυτόχρονα, βέβαια, με ευγνωμοσύνη, με προσήλωση, να πηγαίνουμε στις εκκλησίες και να παρακολουθούμε τη θεία λειτουργία. Είναι καλό για όλους να παρακολουθούμε και να μελετούμε την πορεία της ανθρωπότητας.

Άνθρωποι που μελετούν σε βάθος την πορεία του ανθρώπου, από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα, συσχετίζοντάς την με τον Κύριο ημών Ιησού Χριστού, γίνονται Χριστιανοί Ορθόδοξοι και τιμώνται στα Αγιολόγια, στους αιώνες, όπως και πολλοί Ορθόδοξοι, είναι πληθώρα τα παραδείγματα.

Εύχομαι σε όλους, πιστούς Χριστιανούς, Χριστιανούς και μη Χριστιανούς ευλογημένα και φωτοφόρα Χριστούγεννα!

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος