Όταν το όμορφο παρελθόν, συναντά το τραγικό παρόν, Τάσος Δημητριάδης

 

Η Κύπρος επαναστάτησε με την Ελλάδα 1821-1833

 

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, είκοσι Ιουνίου

Πρόσφυγες
Γράφει ο Δρ. Ανδρέας ΣοφόκληςΟ όρος αυτός αναφέρεται στους ανθρώπους που υποχρεώνονται διά της βίας, που αναγκάζονται, διά βιαιοπραγιών, να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους ή την περιοχή της μόνιμης κατοικίας τους ή/και των προγόνων τους.

Οι άνθρωποι αυτοί, ως εκ της βίας που ασκείται σε αυτούς και ως εκ του άμεσου κινδύνου που διατρέχουν υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε μια άλλη, ξένη, γι` αυτούς χώρα είτε υποχρεώνονται να εγκαθίστανται σε άλλες περιοχές της δικής τους χώρας, οι οποίες θεωρούνται ασφαλείς. Η εγκατάλειψη της πατρίδας ή της περιοχής της μόνιμης διαμονής συνδέεται άμεσα με πολεμική, με στρατιωτική βία, με όλες τις συνεπακόλουθες συνέπειες.

Υπάρχει ειδοποιός διαφορά μεταξύ των θυμάτων των στρατιωτικών βιαιοπραγιών που υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τα δικά τους μέρη, από όποιους άλλους λόγους, όπως οικονομικούς, όπου αποχωρούν από τις πατρίδες, από τις περιοχές τους, για εγκατάσταση κάπου αλλού, συνήθως προγραμματισμένα και οργανωμένα, με στόχο το καλύτερο οικονομικό ή και όποιο άλλο όφελος.

Οι οικονομικοί μετανάστες, φεύγουν αλλά γνωρίζουν πως οι ίδιοι το επέλεξαν, για τους δικούς τους λόγους. Γνωρίζουν, επίσης, πως όποια στιγμή επιθυμούν απρόσκοπτα δύνανται να επιστρέψουν. Οι πρόσφυγες, ως θύματα στρατιωτικών βιαιοπραγιών, ποτέ δεν επιστρέφουν πίσω. Ας μου επιτραπεί να χαρακτηρίσω αυτή τη φράση ως: Δόγμα.

Δεν κάνουν (αυτοί που σχεδιάζουν τις στρατιωτικές επιθέσεις, αυτοί που ευθύνονται γι` αυτές, αυτοί που τις πραγματοποιούν), τους πρόσφυγες για να τους επιστρέψουν πίσω στις πατρίδες τους, στη γη των προγόνων τους. Πρόσφυγες υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, χιλιάδες. Είναι, θα λέγαμε, επιβεβλημένη ανάγκη. Είναι τα πειραματόζωα.

Οι πρόσφυγες είναι αυτοί που συμπληρώνουν τους κενούς χώρους, όταν δεν υφίστανται οι ανάλογες γεννήσεις, όταν περιοχές εγκαταλείπονται από τους ντόπιους και πρέπει να ξαναγεμίσουν από πληθυσμούς, με ικανότητες διαχείρισης επαγγελμάτων, ως φθηνά εργατικά χέρια αλλά με δυνατή νόηση. Πρόσφυγες είναι οι εργαζόμενοι, ως φθηνοί αλλά πολύ δημιουργικοί, με γνώσεις, ικανότητες, δεξιότητες, εμπειρίες που δε διαθέτουν οι αυτόχθονες κάτοικοι.

Για σκοπούς επιβίωσης, ασκούν τα πιο σκληρά εργασιακά επαγγέλματα, τα πιο απάνθρωπα, οι γυναίκες, θύματα πειραμάτων, μικρά παιδιά, στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, γνωρίζοντας ότι εξευτελίζονται, ότι φθείρουν την υγεία τους αλλά τα πράττουν αλλά εργάζονται σε αυτές τις τραγικές έως δύσκολες συνθήκες, διότι πρέπει να επιβιώσουν αυτοί, οι οικογένειες, τα παιδιά τους.

Στην πορεία του χρόνου, χιλιάδες πρόσφυγες διακρίνονται ως επιτυχημένοι, στους διάφορους τομείς της οικονομίας, των επιστημών, στην κοινωνία. Αυτοί συμβάλλουν ουσιαστικά στη θεμελίωση, στην οικοδόμηση των νέων, των σύγχρονων εποχών.

Αυτοί, οι πρόσφυγες αυξάνουν ποσοτικά και αναπτύσσουν ποιοτικώς τη μόρφωση, την οικονομία, τις κλειστές συντηρητικές κοινωνίες των ντόπιων πληθυσμών, των συνήθως κλειστών στον δικό τους μικρόκοσμο.

Οι πρόσφυγες είναι τα προερχόμενα θύματα από αναπτυγμένες γνωσιολογικώς, κοινωνικώς, πνευματικώς περιοχές. Ας δούμε ενδεικτικώς περιοχές. Πρόσφυγες στην Κύπρο: Αμμόχωστος, Κερύνεια, Καρπασία, Μόρφου. Ελλάδα, με ορόσημο το 1922, Μικρασιατική Καταστροφή αλλά και χρονικώς πιο πριν και πιο μετά: Εύξεινος Πόντος: Μπάφρα, Σαμψούντα, Κερασούντα, Τραπεζούντα. Ελενούπολη, Θεοδοσιούπολη, Νίκαια, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, ευρύτερα Μικρά Ασία, Ιωνία, Αιολίδα, Καππαδοκία, Αϊβαλί, Αϊδίνιο. Επίσης Συρία, Λίβανος, Ουκρανία, Ρωσία, Συρία.

Εύκολα δύναται ο μελετητής αυτής της σκληρής έως τραγικής ανθρώπινης πτώσεως, δηλαδή των προσφύγων, να διαπιστώσει τα ευεργετικά αποτελέσματα που αποκτούν οι κοινωνίες των νέων αυτών κατοίκων. Οι πρόσφυγες μεταφέρουν, όσο μπορούν, χρήματα, τιμαλφή, τα οποία ξοδεύουν για την ασφαλή τους διαδρομή αυτών και μελών των οικογενειών τους μέχρι την εγκατάστασή τους, εάν το επιτύχουν, σε ασφαλείς περιοχές. Οι κερδίζοντες, λόγω των εκτοπισμένων προσφύγων και των προσφύγων, είναι πολλοί, συγκεκριμένων δράσεων και επαγγελμάτων, «καθώς πρέπει κύριοι και κυρίες», εκπρόσωποι οργανισμών.

Τα «μαύρα» ανενόχλητα και ταυτοχρόνως μετατρέπονται σε «λευκά». Στην πορεία του χρόνου η πληθυσμιακή ανάμειξη αποτελεί γεγονός και μέσα από τα επαγγέλματα και μέσα από τους γάμους.

Στις ανοικτές κοινωνίες των κοσμοπολίτικων πόλεων, το στίγμα του πρόσφυγα δεν ισχύει τόσο, θα έλεγα μάλιστα πως γρήγορα εκμηδενίζεται, ισχύει, βεβαίως, η ποικίλως, πολυτρόπως, παντοιοτρόπως στυγνή εκμετάλλευση των προσφύγων, νομίμως και παρανόμως. Στις κλειστές, όμως, μικρές κοινωνίες μικρών πόλεων και κοινοτήτων, οι ντόπιοι είναι οι ντόπιοι, είναι οι κυρίαρχοι. Αντιθέτως οι πρόσφυγες παραμένουν πρόσφυγες, ανεξαρτήτως από την εργασιακή, από την οικονομική τους προσφορά. Αυτό είναι προφανές και σε ότι αφορά την κοινωνία και σε ότι αφορά την Πολιτεία.

Πόσοι, για παράδειγμα, έγιναν Υπουργοί, Πρωθυπουργοί, Προέδροι, από τους διωγμένους πληθυσμούς των Ελλήνων, από τους απογόνους τους, στην Ελληνική Δημοκρατία; Ποια η αναλογία; Πόσοι έγιναν υπουργοί από το 1974 μέχρι σήμερα πρόσφυγες, παιδιά, εγγόνια προσφύγων, από τις κατεχόμενές μας περιοχές; Ποια η αναλογία;

Πόσοι έλαβαν αξιώματα σε ανώτερες θέσεις της Πολιτείας, με καταγωγή από τις κατεχόμενες περιοχές; Ποια η αναλογία; Τα πάρα πάνω σε αντίθεση με τις διακρίσεις στον επαγγελματικό, στον επιστημονικό τομέα.

Αφού οι πάντες μιλούν και στηρίζουν τις αναλογίες, τι γίνεται με αυτής της ποιότητας τις αναλογίες; Μήπως δεν υπάρχουν εκτοπισμένοι πρόσφυγες ικανοί και γνώστες, ενώ για όλους τους άλλους τομείς, όπου ενισχύουν και σημαντικά μάλιστα την οικονομία, πληρώνοντας σημαντικά οικονομικώς φορολογικά οφέλη, για την ανάπτυξη του Κράτους σε όλους τους τομείς, υπάρχουν;

Μήπως ισχύουν και υποκειμενικού τύπου φοβίες πίσω από αυτές τις ισχνές έως μηδενικές αναλογίες; Αυτά είναι σημαντικά θέματα που πρέπει να τίθενται, όχι γιατί εμείς οι πρόσφυγες κλαιγόμαστε. Αντιθέτως, σε ένα ανταγωνιστικότατο επαγγελματικό περιβάλλον, σε όλους τους τομείς, στο οποίο φυσιολογικώς, το τοπικιστικό στοιχείο υπερισχύει, αφού οι ντόπιοι γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, ο γείτονας τον γείτονα, ο χωριανός τον χωριανό, σε συμπαγείς οικογένειες-συγγένειες-γενεές, με τις μεταξύ τους στηρίξεις, καλύψεις, συνεργασίες. 

Οι πρόσφυγες εκτοπισμένοι, αρχίζοντας από το υπό το μηδέν και μη έχοντας τα πάρα πάνω πλεονεκτήματα των ντόπιων, σε ηλικίες που στις περιοχές τους δε θα χρειάζονταν να ιδρώσουν ούτε μία φανέλα, όπως λέγεται για τους επιτυχημένους ανθρώπους, μόνοι τους αγωνιζόμενοι, κυρίως με τη δύναμη της νόησης, διότι ανεξαρτήτως επαγγέλματος η νόηση κάνει τη διαφορά, επιτυγχάνουν ασύγκριτα αποτελέσματα. Ξεπερνούν κάθε λογικό προσδοκώμενο, στην οικονομία, στην επαγγελματική επιτυχία. Επανέρχονται, με κόπους, με μόχθους αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα στα δικά τους επίπεδα, με τα πατροπαράδοτα κριτήρια.

Οι πρόσφυγες θεμελιώνουν και οικοδομούν, στις νέες περιοχές εγκατάστασής τους, με τις δικές τους Πατρίδες κλεισμένες μέσα στο ροδοπρόσωπο αίμα της καρδιάς τους, ελπίζοντας για την ημέρα της επιστροφής και ζώντας γι` αυτή την ημέρα. Αυτή η ημέρα, όμως, δεν είναι, δυστυχώς, γραμμένη στη λογική αυτών που κάνουν τους πρόσφυγες και αυτών που έχουν ανάγκη την παντοιοτρόπως εκμετάλλευση των προσφύγων.

Για να γράφουμε πλέον, όχι μόνο να λέμε, κατά τη σοφή λαϊκή ρήση: Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη! Πενήντα χρόνια εκτοπισμένοι πρόσφυγες της Κύπρου. Αλήθεια ποιος νοιάστηκε;

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης
Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος

The stolen Ancient Greek masterpiece from the sculptor Lysippos

Ancient Greek Art

The stolen Ancient Greek masterpiece from the sculptor Lysippos: The horse sculptures come from the island of Chios ( the fifth largest of the Greek islands), since four horses and a quadriga (a type of chariot that was also used in the Ancient Olympic Games) was mentioned in the Parastaseis syntomoi chronikai, more commonly called “brief Historical Notes”text dated from the 8th o 9th century.

The horses stayed there until 1204, when they were looted by Venetian forces as part of the sack of the capital of the Byzantine Empire in the Fourth Crusade. Interestingly, the collars on the horses necks that you can see in the photos below were added about this time to cover the areas that their necks and heads had been removed to allow then to be transported from Constantinople to Venice.

Soon after the Fourth Crusade, Doge Enrico Dandolo (Doge meaning a civil officer or lay judge in Venice or Genoa) sent the horses to Venice, where they were installed on the terrace of the façade of St. Mark’s Basilica in 1254.

In 1797, Napoleon had the horses forcibly removed from the basilica and carried off to Paris, where they were used in the design of the Arc de Triomphe du Carrousel together with a quadriga.

In 1815 the horses were returned to Venice by Captain Dumaresq, who had fought at the Battle of Waterloo and along with the allied forces in Paris.

He was selected, by the Emperor of Austria, to take the horses down from the Arc de Triomphe and return them to their original place at St Mark’s in Venice. For doing an excellent job bringing the horses back to Venice, the Emperor gave him a gold snuff box with his initials in diamonds on the lid.

Until the early 1980s, the horses remained untouched over St. Marks. But with growing air pollution that would make the statues deteriorate quicker, they were removed and brought in side St. Marks and can still be seen inside t

The main cult gods of the ancient Greeks

Greek Mythology

The main cult gods of the ancient Greeks were the twelve Olympians which were worshipped throughout the country. Hestia was sometimes included in the list although her cult was mostly domestic. The portraits below are ancient Greek sculptures of the gods or Roman copies of older Greek works.

APHRODITE The goddess of love, marriage and procreation. She had shrines throughout Greece, the most famous of which were those of Cythera, Corinth and Cyprus.
APOLLO The god of music and prophecy. His chief shrines were the island of Delos and the Oracles of Delphi and Dindyma.
ARES The god of war. Worshipped primarily in times of war, he also reputedly had important cults in Aetolia and Thesprotia in north-western Greece.
ARTEMIS The goddess of the wilds, maidens and childbirth. Her main cult centre was perhaps Calydon in Aetolia, although she was honoured by huntsmen, girls and women throughoutGreece. Artemis was also identified with the many-breasted Ephesian goddess of Asia Minor.
ATHENA The goddess of war and the crafts. Most of the ancient acropoli or city-fortresses possessed a shrine dedicated to the goddess as protector of the city. She was also worshipped by craftsmen of all sorts. Her most celebrated cult was at Athens.
DEMETER The goddess of agriculture. She was worshipped in Mysteries throughout the Greek world, the most famous of which were those of Eleusis. Harvest- and fertility-festivals were also celebrated in her honour.
DIONYSUS The god of wine. He had shrines throughout Greece and was celebrated with the grape-harvest and opening of the new wine. His orgiastic Mystery cult was also widely celebrated, and plays were written and performed in his honour. His most famous cult centres were Thebes and neighbouring Mount Cithaeron in Boeotia, and the island of Naxos.
HEPHAESTUS The god of smiths, craftsmen and artisans. He was honoured by craftsmen throughout Greece and had many local festivals, but few large temples or shrines. His most important cult centre was the island of Lemnos, where he was represented as the national god.
HERA The goddess of marriage and queen of the gods. She was the woman's goddess, worshipped throughout Greece. Her main cult centres were those of Argos and the island of Samos. At Olympia she was honoured beside Zeus.
HERMES The god of shepherds, trade and athletics. He was widely worshipped in agora (marketplaces) throughout Greece, and in the Peloponnese by shepherds in the countryside. Fertility statues dedicated to the god called hermae were also erected along the roads. His main cult centre was on Mount Cyllene in Arcadia.
HESTIA The goddess of hearth and home. She was a domestic goddess worshipped at the fireplace. Unlike the other Olympian gods she possessed no great temples, festivals or cult centres, and was rarely representedi n Greek art.
POSEIDON The god of the sea, rivers and horses. His most important cult centre was near Corinth on the Isthmus where the Isthmian games were celebrated in his honour.
ZEUS The king of the gods, and the god of rain, rulership and civilisation in general. He was widely worshipped throughout Greece with numerous hill-top shrines where he was invoked as the rain-god. His main cult centres were Olympia and Nemea where Games were celebrated in his honour, and the Oracle of Dodona in the North.

Λούης Ανδρονίκου - Αντί λουλούδια...

Επικήδειος λόγος

Λούη μας αγαπημένε, φίλε ακριβέ.

Είμαστε όλοι εδώ.

Η Ελένη, η εκλεκτή σύζυγός σου, μια καιομένη λαμπάδα, η Άννα - Μαρία η μονάκριβή σου, η δύναμη και η αδυναμία σου, μαζί με τον καλό σύζυγό της τον Παναγιώτη και ο εγγονός σου, ο Λούης ο νεότερος, το καμάρι σου.

Είναι εδώ οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου, οι συνεργάτες σου, οι εκπαιδευτικοί που σε εκτιμούσαν κι οι μαθητές σου που σε λάτρευαν.

Πολυκύμαντη η ζωή σου. Με τρία φοβερά κτυπήματα στα πρώτα τρυφερά σου χρόνια. Βίωσες το χαμό του πεντάχρονου αδελφού σου. Ύστερα, τα αθώα παιδικά σου μάτια, είδαν την άγρια δολοφονία του παππού σου από τους Τούρκους στο Καϊμακλί. Στα χρόνια της εφηβείας έχασες ό,τι πιο ιερό , τη μητέρα σου. Αυτό το τραύμα σημάδεψε ολάκερη τη ζωή σου.

Κάτω από τέτοιες δυσμενείς συνθήκες, πολλοί θα λύγιζαν και θα ’ταν ίσως δικαιολογημένοι.

Ο νεαρός Λοΐζος Ανδρονίκου με τη βοήθεια του Θεού, δε λύγισε ποτέ. Κάνει όνειρα. Θέτει στόχους και καταφέρνει να τους πετύχει.Σπουδάζει Οικονομικά πρώτα στη Θεσσαλονίκη κι ύστερα στο Καναδά. Αρκετά νωρίς απέκτησε μάστερ κι αργότερα διδακτορικό.

Επιστρέφοντας στην Κύπρο διορίζεται στη Μέση Εκπαίδευση, χωρίς ίχνος έπαρσης για τα προσόντα του.

Στα σχολεία διακρίνεται για την κατάρτισή του και την αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας του. Οι άριστες σχέσεις του με τους μαθητές του, το πηγαίο του χιούμορ, η αυθεντικότητά του κέντριζαν το ενδιαφέρον των παιδιών. Ποτέ δεν ήταν ανιαρά τα μαθήματα της οικονομικής κατεύθυνσης, με δάσκαλο το Λούη!

Εργάστηκε ως Διευθυντής στην Πάφο και αργότερα ως Επιθεωρητής των Εμπορικών. Ποτέ δεν είδε τις θέσεις προαγωγής ως ευκαιρία εξουσίας αλλά ως θέσεις προσφοράς.

Ως Πρώτος Λειτουργός Εκπαίδευσης δημιούργησε δεσμούς συνεργασίας με τους Διευθυντές και ως Γενικός Επιθεωρητής Μέσης συντόνιζε κατάλληλα το έργο των Επιθεωρητών. Ήταν αποτελεσματικός μα και προικισμένος με το χάρισμα της ενσυναίσθησης!

Φίλε μου αγαπημένε, αν και ήσουν εξαίρετος οικονομολόγος, μετρούσες αλλιώς τη ζωή.
Αγαπούσες με πάθος τη φύση. Φρόντιζες καθημερινά τα ζώα, τα δέντρα, τα λουλούδια.

Μα ο πιο όμορφος κήπος σου ήταν η οικογένειά σου. Ήσουν ο ξεχωριστός, ο στοργικός σύζυγος, ο υπέροχος, ο τρυφερός πατέρας, ο ανεπανάληπτος παππούς. Γινόσουν για όλους τα πάντα! Ψυχή ευγενική και ταπεινή.

Με πόση απλότητα αγάπησες το Θεό! Ήρεμος και γαλήνιος ταξιδεύεις στην αιωνιότητα με εφόδιο τη Θεία Κοινωνία.

Όλοι εμείς οι «έχοντες βεβαίαν την ελπίδα» προσευχόμαστε: Η απέραντη αγάπη του Θεού να σε αξιώσει μιας θέσης στη Βασιλεία Του.

Στην αμάραντη, στην ποθεινή, στην αληθινή Άνοιξη!

(Επικήδειος λόγος, 20/6/24)
Πανίκος Θεοφάνους

Ο πνευματικός άνθρωπος

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που δεν εξαρτάται από το παρελθόν, τα δόγματα, τις κουλτούρες.

Η ζωή του δεν αποφασίζεται από τους άλλους αλλά από τη δική του συνείδηση.

Ουσιαστικό άρωμα της ζωής του είναι η ελευθερία! Είναι ένας άνθρωπος που ζει ελεύθερα, επιτρέποντας σε όλους να ζουν ελεύθερα.

Δεν ακολουθεί το πλήθος στις λεωφόρους και δεν φοβάται να είναι μόνος. Αντίθετα απολαμβάνει τις στιγμές μοναχικότητας σαν πολύτιμο θησαυρό.

Ο Πνευματικός άνθρωπος είναι μια δημιουργική δράση όχι ενάντια στο παλιό αλλά υπέρ του Αιώνια Νέου.

Σκοπός του είναι η σύλληψη των αρχετύπων του Ωραίου, του Καλού και του Αγαθού και η εξωτερίκευση τους στο χωροχρόνο.

Η πνευματικότητα του, ανήκει σε όλες και σε καμία θρησκεία.

Δεν είναι σύστημα πεποιθήσεων αλλά ένας τρόπος ζωής γεμάτος συνειδητότητα, συμπάθεια, φιλικότητα, αγάπη προς όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας έμψυχα και άψυχα χωρίς όρους και διάκριση.

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ποτέ σοβαροφανής γιατί η σοβαροφάνεια είναι αρρώστια κι απονέκρωση...

Ο Πνευματικός άνθρωπος είναι πηγή ακτινοβολίας για εκείνους που τον περιβάλλουν, γιατί είναι συνδεδεμένος με την Κοσμική ενέργεια και συνεπώς δεν εμπλέκεται στις καθημερινές συγκρούσεις για εξασφάλιση της πεπερασμένης ανθρώπινης ενέργειας μέσω των θεάτρων ελέγχου.

Η εσωτερική του Ενότητα, προϊόν της υπέρβασης των αντιθέσεων, του χαρίζει την πεποίθηση ότι ούτε ο θάνατος μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη φωτεινή του πορεία.

Η Λύτρωση δεν είναι γι’ αυτόν η άρνηση των εγκοσμίων.

Απάρνηση δε σημαίνει να λέμε αντίο στον κόσμο αλλά να αλλάξουμε τη στάση της ταύτισης - προσκόλλησης.

Ο Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ένα όνειρο, δεν είναι μια ουτοπία. Είναι η πραγμάτωση του ανθρώπινου δυναμικού. Είναι ο δρόμος του Αφυπνισμένου Ανθρώπου, η μόνη ελπίδα για την αναγέννηση του πολιτισμού μας.

Οι Θεοί των Ελλήνων ήταν συνδεδεμένοι άρρηκτα με τον πολιτισμό και τη γνώση στην κλασική αρχαιότητα και μετά

 
Οι Θεοί των Ελλήνων ήταν συνδεδεμένοι άρρηκτα με τον πολιτισμό και τη γνώση στην κλασική αρχαιότητα και μετά. Ακόμη κι αν δεν ξεκίνησε έτσι η λατρεία των θεών, στην πορεία οι θεοί έγιναν συνάρτηση της φιλοσοφίας και της γνώσης και αντιπροσώπευαν την πρόοδο. Όσοι εχθροί κι αν πέρασαν από την Ελλάδα, οι ναοί και οι σχολές εξακολουθούσαν να λειτουργούν μέχρι που ήρθε ο χειρότερος εχθρός του ελληνικού πολιτισμού. Με την αναγκαστική επιβολή του χριστιανισμού εκδιώχθηκαν οι θεοί των Ελλήνων και μαζί τους και η γνώση και η πρόοδος. Ένα σκοτάδι ήλθε για πολλούς αιώνες στο κόσμο.

Η χριστιανική πλέον ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με διάταγμα του Ιουστινιανού, του μεγάλου εχθρού των Ελλήνων, το έτος 529 επέβαλε το κλείσιμο όλων το σχολών, μεταξύ αυτών και της Ακαδημίας, της σχολής του Πλάτωνα. Ο φιλόσοφος Δαμάσκιος που ήταν ο τελευταίος διευθυντής της σχολής το 532 αναγκάστηκε τελικά να εγκαταλείψει την Αθήνα και η σχολή έκλεισε οριστικά μετά από 919 χρόνια αδιάλειπτης λειτουργίας. Ο χριστιανισμός θριάμβευσε ολοκληρωτικά επί του «παγανισμού» και μαζί με αυτόν θριάμβευσε και η άγνοια και η οπισθοδρόμηση της ανθρωπότητας καθώς δεν καταστράφηκε μόνο η τότε υφιστάμενη γνώση, αλλά σταμάτησε και η αναζήτηση νέας γνώσης και η καλλιέργεια των επιστημών.

Μετά από αιώνες σκότους το φως της γνώσης που καλλιεργούσαν οι Έλληνες άρχισε και πάλι να ανάβει στην Ευρώπη και οι επιστήμες άρχισαν να ανθίζουν με βάση ό,τι σώθηκε από την αρχαία ελληνική κληρονομιά. Σήμερα η λέξη Ακαδημία είναι σε όλες τις χώρες συνώνυμο της παιδείας και της γνώσης. Μαζί με το νέο αυτό ξεκίνημα επέστρεψαν και οι θεοί των Ελλήνων, γιατί οι θεοί αυτοί είναι η προσωποποίηση του ελληνικού πολιτισμού και όχι μια «ειδωλολατρία» όπως είπαν κάποιοι ανόητοι. Και η προστάτιδα των Αθηνών, η Αθηνά δεσπόζει στην σύγχρονη Ακαδημία των Αθηνών, ως θεά της σοφίας και της γνώσης.

Μαζί της και οι άλλοι ελληνικοί θεοί κοσμούν το νεοκλασικό κτήριο που αποτελεί ένα στολίδι. Μια όαση ελληνικού πολιτισμού σε έναν κόσμο που δυστυχώς το σκοτάδι της θρησκείας που τον κατέστρεψε είναι ακόμη παρόν, αλλά όχι τόσο ισχυρό πια. Βλέποντας αυτό το κόσμημα μόνο μια θολή εικόνα αποκομίζει κανείς για τη μεγαλοπρέπεια και τη λάμψη που είχε κάποτε ο αρχαίος κόσμος με τα απαράμιλλου κάλλους και αρχιτεκτονικής καλλιτεχνικής αισθητικής έργα, όπως ο Παρθενώνας και οι άλλοι ναοί που έγιναν ερείπια και τα γλυπτά τους καταστράφηκαν και εκλάπησαν από βαρβάρους κάθε λογής. Παρόλα ταύτα, ακόμη και ακρωτηριασμένα παραμένουν πανίσχυρα και ακτινοβολούν αποτελώντας μια αιώνια πηγή έμπνευσης.

Το κεντρικό αέτωμα της Ακαδημίας των Αθηνών όπου ως θέμα έχει την γέννηση της θεάς Αθηνάς στον ποταμό Τρίτωνα. Ξεχωρίζουν στο κέντρο η Αθηνά που μόλις έχει γεννηθεί πάνοπλη από το κεφάλι του καθήμενου Δία. Στα αριστερά του Δία ο Ήφαιστος που κατά το μύθο χτύπησε το κεφάλι του Δία για να γεννηθεί έτσι η Αθηνά. Στα αριστερά όπως βλέπουμε την εικόνα παρίστανται οι θεοί Απόλλων, Άρτεμις, Νίκη. Από τη δεξιά η Ήρα, η Αφροδίτη, ο Έρως και ο Άρης. Το κτήριο της Ακαδημίας των Αθηνών ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1859 με γενναία δωρεά του Σίμωνα Σίνα.

Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το έτος 1885. Τα σχέδια των γλυπτών είναι του Aυστριακού ζωγράφου Karl Rahl ενώ τα περισσότερα γλυπτά είναι δημιουργίες του Έλληνα γλύπτη Λεωνίδα Δρόση. Αρχιτέκτονες του κτηρίου ήταν οι Θεόφιλους Χάνσεν (Δανός) και Έρνστ Τσίλερ (Γερμανός).

Το ιερόν Άθως ή Άλσος της θεάς Αρτέμιδος των Αρχαίων Ελλήνων και η μετατροπή του…

Από το βιβλίο «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ»Το κείμενο που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ» του Στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον.

Το Άγιο Όρος βέβαια όλοι τον γνωρίζουν. Και πώς να μην το γνωρίζουν αφού έχει την μορφή που έχει, εδώ και χίλια σχεδόν χρόνια. Πόσοι όμως γνωρίζουν τι υπήρχε εκεί πριν την επιβολή της νέας θρησκείας; Πόσοι γνωρίζουν πότε και κυρίως με ποιόν τρόπο έγινε η αλλαγή στο Ιερό άλσος των Μουσών της Αρτέμιδος;

Όπως όλοι ξέρουμε, δεν επιτρέπεται η είσοδος στις γυναίκες. Πόσοι γνωρίζουν ότι στην Ελληνική Αρχαιότητα συνέβαινε το αντίθετο και απαγορευόταν να πατήσει εκεί αρσενικό πόδι; Ο Διογένης ζήτησε, όταν πεθάνει να τον θάψουν μπρούμυτα, γιατί (είπε) σε λίγο θα έρθουν τα πάνω κάτω… Αυτό έγινε και με τον Άθω (όπως και με όλη την Ελλάδα). Ήρθαν τα πάνω κάτω. Προσοχή! Ότι ακολουθεί δεν είναι γνώμες και απόψεις. Είναι Ιστορία. Αυτή που δεν διδάσκεται στα σχολεία.

Το ιερόν Άθως των αρχαίων Ελλήνων και σημερινό Άγιο Όρος των χριστιανών, ήταν το ιερό άλσος της θεάς Άρτεμης, πριν επικαθήσει σε αυτό η βαρβαρότητα των μαυροφορεμένων μοναχών. Υπήρχαν ναοί και ιερά πάνω στα ερείπια των οποίων είναι χτισμένα τα χριστιανικά μοναστήρια, σε εφαρμογή του Θεοδοσιανού και Ιουστινιάνειου κώδικα.

Τα Ελληνικά ιερά της Άρτεμης υπηρετούσαν οι ιέρειες των Μουσών που ήταν αφιερωμένες στη θεά και απαγορευόταν κάθε προσέγγιση των ανδρών.

Στο άκρο της χερσονήσου του Άθωνα δέσποζε των γιγαντιαίων διαστάσεων άγαλμα του Δία και αυτό δέχθηκε τις ευγενικές εκδηλώσεις της νέας θρησκείας η οποία το έκανε κομμάτια και το εξαφάνισε.

Ονομάστηκε ιερό από τη συχνή παρουσία των Ελλήνων θεών, λόγω των έντονων ενεργειακών φαινομένων που παρουσιάζει, που ούτε καν φαντάζονται οι αδαείς καλόγεροι. Πάνω και γύρω από τον Άθωνα υπήρχαν πανάρχαιες Ελληνικές πόλεις που ήκμαζαν μέχρι τον +6ο αιώνα οπότε γνώρισαν την καταστροφική μανία των μαυροφορεμένων απεσταλμένων του θεού και σωριάστηκαν μαζί με τα ιερά και τους ναούς σε σωρούς ερειπίων. Οι κάτοικοι Έλληνες ή σφαγιάστηκαν ή διώχθηκαν ή εξανδραποδίστηκαν.

Πόλεις ήταν η Ουρανούπολη, Σάνη, Δίον και Ολόφυξον, Θύσσος, Χαραδρία, Κλωνές, Απολλωνία και Ακρώθωοι. Το +321 ο μισέλληνας και βάρβαρος Κωνσταντίνος, αυτοκράτορας της Ρώμης και σημερινός χριστιανός άγιος, έδωσε εντολή να γκρεμιστούν τα ιερά και να σφαγούν οι ιέρειες των Ιερών της θεάς Άρτεμης όπως και έγινε.

Οι ιέρειες προσπάθησαν να διασώσουν ότι μπορούσαν από τα ιερά κειμήλιά τους στα σπήλαια του βουνού, πριν νοιώσουν το μεγαλείο της χριστιανικής θηριωδίας, όπως αυτή εκφράζεται από τους άγιους καλόγερους που έβαψαν τα χέρια τους με αίμα.

Για 500 και πλέον χρόνια οι Έλληνες αντιστεκόταν και οι μοναχοί δεν τολμούσαν να βεβηλώσουν την ιερότητα του χώρου χτίζοντας μοναστήρια. Όταν βεβαιώθηκαν ότι οι Έλληνες εκχριστιανίστηκαν, τότε άρχισε και η  οικοδόμηση μοναστηριών.

Από Άλσος της Άρτεμης και Άλσος των Μουσών, μετονομάστηκε σε Άγιον Όρος από τον Κωνσταντίνο Θ’ τον Μονομάχο (1042-1054) και περιβόλι της Παναγίας.

Στη μονή της Μεγίστης Λαύρας υπάρχει μια αγιογραφία κάποιου αηθέστατου καλόγερου. Παριστάνει την Παναγία να πιάνει από το μανίκι την Ελληνίδα Άρτεμη και να τη διώχνει από τα ιερά και το σπίτι της που υπεξαίρεσαν με τη βία οι χριστιανοί μοναχοί.

Η θεά Άρτεμης ήταν σύμβολο της αγνότητας και της αιώνιας παρθενίας, της άσπιλης και αμόλυντης παρθένας, η οποία ουδέποτε γνώρισε τον έρωτα, την ανδρική κλίνη και ουδέποτε γέννησε. Από βρέφος είχε ζητήσει από τον πατέρα της Δία την αιώνια παρθενία και ούτε υπέκυψε στα βέλη του θεού Έρωτα όταν αισθάνθηκε το ερωτικό σκίρτημα για τον εκπάγλου καλλονής Ενδυμιώνα.

Αξίζει να δούμε πώς οι καλόγεροι με τα δικά τους λεγόμενα έφεραν την Παναγία από την Παλαιστίνη και ονόμασαν το Άγιον Όρος κήπο και περιβόλι της Παναγίας. Τα σχόλια και η ανεύρεση της αλήθειας αφήνεται στον αναγνώστη να την ερευνήσει.

«Ο ευαγγελιστής Ιωάννης και η Παναγία μετά την ανάσταση του Χριστού πήγαν στην Κύπρο να επισκεφθούν τον Λάζαρο. Τους έπιασε θαλασσοταραχή έχασαν τον προσανατολισμό τους και βρέθηκαν στο λιμένα του Κλήμεντα, του ορμίσκου της μονής Ιβήρων, στο Άγιο Όρος». (Φ. Γιαγκίοζης: Άθως).

Έχασαν  τον δρόμο για 1700 έως 1800 χιλιόμετρα. Τί έτρωγαν τόσες μέρες; Αν κατέβηκαν σε κάποιο νησί του Αιγαίου να πάρουν τρόφιμα και νερό δεν ρώτησαν πού βρίσκονται; Εδώ δε θέλει γιατί, ζητά να πιστέψεις χωρίς να ρωτάς. Γιατί δε γύρισαν πίσω; Τέλος «… φθάνοντας στον Κλήμεντα της μονής Ιβήρων, η Παναγία μαγεύτηκε από τη γαλήνη και την ομορφιά της περιοχής και ζήτησε από το Χριστό να της το κάνει δώρο». Ο Χριστός  για  μα την ευχαριστήσει της είπε με φωνή εξ ουρανού «Ας είναι ο τόπος αυτός δικό σου κτήμα και περιβόλι και παράδεισος, ακόμη δε και λιμάνι σωτήριο αυτών που θέλουν να σωθούν». (Φ. Γιαγκιόζης: Άθως). Τί ήθελε η Παναγία την εποχή αυτή στο άλσος Μουσών της Άρτεμης;

Για ευκολότερη αναγνώριση ονομάστηκε «περιβόλι της Παναγίας» ή «Κήπος του παραδείσου» («Άθως» -Φ. Γιαγκιόζης και «Κώδικας» Λαυρεωτικής Βιβλιοθήκης).

Υπάρχει και δεύτερη αφήγηση παράξενη και απίστευτη όπως η πρώτη. Οι καλόγεροι έφεραν την Παναγία στο Άγιο Όρος να διδάξει χριστιανισμό –που εκείνη την εποχή δεν υπήρχε- και με την ευκαιρία, βάζουν τα αγάλματα των Ελλήνων θεών να μιλάνε και να  τρέμουν από την παρουσία της Παναγίας.

«Η Παναγία πήγε στο Άγιο Όρος για να διδάξει χριστιανισμό στους ειδωλολάτρες Έλληνες. Όταν έφθασε στο Όρος έγινε σύγχυση και φασαρία μεγάλη από τα είδωλα που υπήρχαν (γιατί άραγε πρέπει να το πιστέψουμε;) και ακουγόταν κραυγή «Άνδρες του Απόλλωνα να πάτε όλοι στο λιμανάκι του Κλήμεντα και να συναντήσετε τη μητέρα του μεγάλου θεού Μαριάν. Τα είδωλα έτρεμαν και μίλαγαν» (μέχρι τώρα μιλούσαν τα φίδια, τα περιστέρια, τα γαϊδούρια, τώρα προστέθηκαν και τα μαρμάρινα αγάλματα). Τότε όλοι οι Έλληνες των πόλεων του Άθωνος πήγαν να υποδεχθούν την Θεοτόκο η οποία τους εξήγησε στα Ελληνικά (!!!) τον υπερφυσικό ερχομό του Χριστού.

Κάποιες παρατηρήσεις είναι υποχρεωτικές. Τότε ο χώρος ανήκε στην Άρτεμη. Πώς αγκυροβόλησε και υπεξαίρεσε το Όρος από τις ιέρειες των Μουσών; Γιατί περίμεναν περίπου 800 χρόνια για να χτίσουν μοναστήρια, αφού είχε γίνει τόσο νωρίς περιβόλι της Παναγίας; Αφού πίστεψαν οι Έλληνες γιατί τους έσφαζαν οι καλόγεροι 350 χρόνια αργότερα για να πιστέψουν;

ΠΗΓΗ: «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΡΑΦΕΙ», του Στρατηγού και συγγραφέως  Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον. 

Αναστάσης Μωσαϊκός, νέες διακρίσεις στο τένις

Ακάθεκτος ο Αναστάσης Μωσαϊκός προχωρεί από επιτυχία σε επιτυχία στο τένιςΣυγχαρητήρια στον αθλητή μας Αναστάση Μωσαϊκό για την κατάκτηση του Παγκύπριου πρωταθλήματος Field Club στην κατηγορία Boys Singles U14! Great match champion 🏆🏆🏆👏🎾👍

Ο Αναστάσης Μωσαϊκός είναι το κλασσικό παράδειγμα συγκροτημένου παιδιού, που με την καθοδήγηση και φροντίδα των γονιών του, συνεχίζει με επιτυχία μια παράδοση στο τένις, που ξεκίνησε ο παππούς του Τάσος, συνέχισε ο πατέρας του Κωνστναντίνος και λαμπρύνει τώρα η τρίτη γενιά με τον Αναστάση, επιβεβαιώνοντας τη γνωστή παροιμία «Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει»!Σκληρή δουλειά, κανονικές προπονήσεις και νέες εμπειρίες ενισχύουν το οπλοστάσιο του Αναστάση Μωσαϊκού στο άθλημα του τένις, ο οποίος ακάθεκτος με περισσή μετριοπάθεια και σεμνότητα, διακρίνεται συνέχεια στους αγώνες που παίρνει μέρος.

Χίλια μπράβο στον Αναστάση Μωσαϊκό
στον πατέρα του Κωνσταντίνο και στον παππού του Τάσο.

Κώνσταντίνος Καβάφης

Αξιολογήσεις άλλων κάποτε για τον Κ. Καβάφη...

Με αφορμή την επέτειο γέννησης και θανάτου του Καβάφη, «προσέτρεξαν στην τέχνη της ποιήσεως που κάπως ξέρει από φάρμακα».

Για τα φαρμάκια όμως που τον πότισαν δεν μίλησε κανείς. Γιατί κανένας ποιητής δεν δέχτηκε τόση λάσπη, τόση χλεύη και τόση κακία, όση εκείνος. Ενδεικτικά αναφέρω: Ο Γ. Θεοτοκάς στο «Ελεύθερο πνεύμα» έγραφε ότι ένας οποιοσδήποτε Γιαγκούλας των ελληνικών ορέων τον ενδιέφερε περισσότερο από τον Αλεξανδρινό και πως «σε μια δικογραφία διαζυγίου υπάρχει πολύ περισσότερη ψυχή απ' ό,τι σε ολόκληρη την ποιητική του παραγωγή».

Ο Ψυχάρης τον είχε αποκαλέσει Καραγκιόζη της δημοτικής. Ο Κατσίμπαλης σε επιστολή του στον Σεφέρη ειρωνεύεται ακόμη και το βράχνιασμα της φωνής του, επειδή τα τελευταία χρόνια έπασχε από καρκίνο του λάρυγγα. Ο Κορδάτος τον χαρακτήρισε απόστημα της λογοτεχνίας που πρέπει να αποκοπεί. Όταν αδυνατούσαν να τον κρίνουν για την ποίησή του κατέφευγαν στην ομοφυλοφιλία του. Αθηναϊκή εφημερίδα τον είχε εικονίσει σε σκίτσο ως «Φτερού».

Ο Παλαμάς υποστήριζε πως τα ποιήματά του «ομοιάζουν με ρεπορτάζ από τους αιώνες και όχι από τα καλύτερα». Δεν δίστασε μάλιστα να κάνει λόγο και για «ανορθόδοξη ερωτική θεματογραφία». Άλλοι αυλοκόλακες της παλαμικής μούσας διατυμπάνιζαν πως τα ιστορικά του ποιήματα είναι «αποκομμένα ολότελα από τη σύγχρονη πραγματικότητα, δεν φαίνονταν παρά αυτοσκοποί, ένα σίγουρο καταφύγιο για τον ποιητή που ζητούσε να ταξιδέψει τη διαστροφή του μέσα στους αιώνες».

Όσο κριτικοί και εκδοτικοί οίκοι προσκυνούσαν τον πατριάρχη των Γραμμάτων, εκείνος μοίραζε τα μονόφυλλα ποιήματά του στους λιγοστούς φίλους που διάβαιναν το κατώφλι του, ενώ τους ανεπιθύμητους επισκέπτες τους κέρναγε ουίσκι δεύτερης ποιότητας που με τη γνωστή του ειρωνεία αποκαλούσε «Ουίσκι Παλαμά».

Από τους ελάχιστους που τον υπερασπίστηκαν σ’ αυτό το αιωνίως μικρόψυχο κρατίδιο των Αθηνών ευθύς εξ’ αρχής ήταν ο Γ. Ξενόπουλος. ο Μαλακάσης και ο Λαπαθιώτης. Περιμένοντας τους βαρβάρους, σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, ο Καβάφης απαντούσε γαλήνιος. «Είμαι ο ποιητής των επόμενων γενεών».

Εκεί λοιπόν στη σκοτεινή κάμαρα με τα κεριά και τα υψωμένα τείχη δικαιούται ανεπαισθήτως να μονολογεί:

«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Χρυσα Κακατσακη

Όλα τα ζώα εκτός από ένα... που λέγεται άνθρωπος, αυτό παραμένει κτήνος...

 Όλα τα έμβια όντα εξελίσσονται νοητικά και συναισθηματικά, στην καλύτερη εκδοχή τους

Ο Αυστραλός ψαράς Arnold Pointer έσωσε ένα μωρό θηλυκό λευκό καρχαρία από βέβαιο θάνατο πριν από δύο χρόνια, απελευθερώνοντάς τον από ένα δίχτυ. Από τότε μέχρι σήμερα, ο καρχαρίας που μεγάλωσε και έγινε θηριώδης, με το που ο Arnold βγει στα ανοιχτά, τον ακολουθεί παντού.

Ο Άρνολντ αναφέρει : «Με το που σταματήσω το σκάφος, κολυμπά πάνω μου, γυρίζει την πλάτη της, και με αφήνει να γρατσουνίσω το στομάχι και το λαιμό της, και ακριβώς όπως μια γάτα, περιστρέφεται και κουνάει την ουρά της, αυτή κουνάει τα πτερύγια της. Είναι συγκλονιστικό».

Όλα τα ζώα εκτός από ένα... που λέγεται άνθρωπος, αυτό παραμένει κτήνος...

Από πού προήλθαν τα «ματάκια»;

Έτσι ήταν τα μάτια της θεάς!

Από πού προήλθαν τα «ματάκια»;

Τα φυλακτά πού είναι τόσο διαδεδομένα στην λεκάνη της Μεσογείου και είναι γνωστά ως «ματάκια» έχουν και αυτά την Ελληνική καταγωγή τους.

Όταν στην Ελλάδα επιβλήθηκε η νέα θρησκεία του χριστιανισμού, τα αγάλματα των θεών θεωρήθηκαν σατανικά. Με απίστευτη μανία ο χριστιανικός όχλος κατεδάφιζε τους ναούς των Ελλήνων θεών και κατέστρεφε τα αγάλματά τους. Με αποτέλεσμα τα μαρμάρινα αγάλματα να μετατρέπονται σε ασβέστη...

Ένα καμίνι με χιλιάδες τμήματα από σπασμένα αγάλματα ανακαλύφθηκε στην περιοχή Καλοίνδια της Χαλκιδικής- Μακεδονία, ενώ τα χάλκινα τα έλιωναν για να γίνουν όπως λέει ο ποιητής Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, δεκάρες και κατσαρόλες.

Τα συνεργεία ανακύκλωσης των Χριστιανών έπαιρναν τα χάλκινα αγάλματα και πρώτα αφαιρούσαν τα μάτια των θεών, τα οποία, αφού θεωρούσαν πως έχουν μαγικές ιδιότητες, τα φύλαγαν.

Τα μάτια αυτά αργότερα τα έφεραν πάνω τους σαν φυλαχτά. Επειδή όμως με τον καιρό δημιουργήθηκε έλλειψη, τότε αποφάσισαν να τα κατασκευάζουν σε μικρές βιοτεχνίες...

Έτσι τα γαλάζια μάτια των θεών συνεχίζουν να μας κοιτάζουν...

Η διαπάλη για το δίκαιο κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας

4η Διάλεξη εις μνήμην Κωστάκη Αιμιλιανίδη

Τhe struggle for law during the period of British Rule

Πέμπτη 06.06.24 / 19.00-20.00

Σκοπός της διάλεξης είναι να αναλύσει πτυχές της διαπάλης για το δίκαιο και τη δικαιοσύνη κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας. Εξετάζονται ζητήματα όπως το ιδιόμορφο διεθνές καθεστώς της Κύπρου την πρώτη περίοδο της Αγγλοκρατίας, το συνταγματικό καθεστώς της Κύπρου, η διαπάλη μεταξύ του οθωμανικού και του αγγλικού δικαίου, το ειδικό δίκαιο των μουσουλμανικών και χριστιανικών κοινοτήτων της νήσου και το ερώτημα πόσο «αγγλικό» ήταν τελικά το δίκαιο που εισήχθη στην ύστερη περίοδο της Αγγλοκρατίας. Θα συζητηθούν επίσης ορισμένες από τις πλέον εμβληματικές υποθέσεις τις περιόδου.

Ομιλητής: Δρ Αχιλλεύς Κ. Αιμιλιανίδης
Δικηγόρος, Καθηγητής και Κοσμήτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας, Πρόεδρος Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών

Γλώσσα: Ελληνικά

Κρατήσεις απαραίτητες: +357 22661475

Email: info@leventismuseum.org.cy