Βρε, μπας και αυτά τα παιχνίδια ήταν ένα κρυπτογράφημα;

Γράφει η Νικολέτα Χρήστου

Τελευταία σχολική μέρα η χθεσινή. Αφού πήρε το χαρτί, βάζει αθλητικά παπούτσια, καπέλο και γάντια ποδοσφαίρου. "Έφυγα", μου λέει βιαστικά κρατώντας μια χαρτοσακούλα από πέτρες που μάζεψε από την θάλασσα. Επιστρέφει στο σπίτι μιάμιση ώρα μετά, με νεύρα και μου ανακοινώνει ότι τα "σκατούλικα", είναι "σκατούλικα": Moυ διαλύσαν τον πύργο με τις πέτρες. Το παραδοσιακό παιγνίδι υπερτερούσε τουλάχιστον για χθες έναντι του ψηφιακού. Αυτό το παιγνίδι που έκφραζε την εποχή και την κοινωνία που το δημιούργησε: Τις κοινωνικές σχέσεις, τις πολιτιστικές αξίες, τον πολιτισμό.

Προσπάθησα να τον ηρεμήσω και να του εξηγήσω για άλλη μια φορά την έννοια της προσπάθειας. Του είπα πως είσαι μόνο δέκα χρονών και "πύργους" στην ζωή σου θα φτιάξεις πολλούς.

Σκέψου του είπα ότι στα 47 μου ακόμη παίζω "Κρυφτό", προσδοκώντας το "φτου ξ΄ελευθερία" - Ζω σε ένα κόσμο που έχω ΜΟΝΟ μια ευκαιρία να μαντέψω ποιος έχει το δαχτυλίδι σε μια κοινωνία που βουίζει στο αφτί μου καθημερινά: "ψάξε, ψάξε, δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, δεν θα το βρεις, το δαχτυλίδι που ζητείς".

"Μικρέ", κάλμαρε τα νεύρα σου, γιατί μεγαλώνοντας θα "παίξεις" το πιο δύσκολο παιγνίδι που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει σε ηλεκτρονικό αλλά στον πραγματικό κόσμο. Μην σου τύχει αγόρι μου, να χρειαστεί να ακούς την φωνή του "λύκου": "Βάζω το καπέλο μου, παίρνω το μπαστούνι μου και σας κυνηγώ".

Ευχή μου να γίνεις ο ήρωας σε μια κοινωνία και μπορείς με περηφάνια να του λες: "Λύκε, λύκε φτάσε με, σαν μπορείς και πιάσε με...", γιατί εμάς μας "ξεκοκαλίζει"

Νικολέτα Χρήστου Facebook