Γιατί έχουμε αυλάκι κάτω από τη μύτη;

 Όποιο πρόσωπο και αν κοιτάξετε έχει το χαρακτηριστικό μικρό αυλάκι κάτω από τη μύτη, που οριοθετείται από τα ρουθούνια και το άνω χείλος.

Που οφείλεται το αυλάκι που έχουμε όλοι κάτω από τη μύτη μας και τι θα συνέβαινε αν έλειπε; Δείτε αναλυτικά στο ακόλουθο άρθρο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουμε ένα μικρό χαρακτηριστικό αυλάκι κάτω από τη μύτη μας. Που οφείλεται όμως και πως δημιουργείται; Μέχρι πρόσφατα οι επιστήμονες δεν είχαν απάντηση στο ερώτημα αυτό.

Επίσης αναπάντητο έμενε το ερώτημα σχετικά με την πιθανή λειτουργία του συγκεκριμένου σημείου του προσώπου μας.

Τα τελευταία χρόνια όμως και με την πρόοδο της τεχνολογίας και συγκεκριμένα της μεθόδου της ηχογραφικής απεικόνισης φαίνεται πως βρέθηκε ο ρόλος και ο λόγος ύπαρξης του χαρακτηριστικού αυλακιού.

Γιατί έχουμε αυλάκι κάτω από τη μύτη

Σχεδόν όποιο πρόσωπο και να κοιτάξουμε θα δούμε ότι δεν λείπει το χαρακτηριστικό μικρό αυλάκι κάτω από τα ρουθούνια και μέχρι το άνω χείλος. Βέβαια σε κάποιους ανθρώπους είναι πιο έντονο, σε άλλους πιο ρηχό, ενώ κάποιοι δεν το έχουν καθόλου.

Το κάθετο αυτό αυλάκι ονομάζεται φίλτρο (philtrum) και οφείλεται στον τρόπο που σχηματίζεται το ανθρώπινο πρόσωπο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και πιο συγκεκριμένα κατά τον δεύτερο με τρίτο μήνα της κύησης.

Πιο συγκεκριμένα, όταν το έμβρυο βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του, για κάποιο λόγο το δεξί και το αριστερό μέρος του προσώπου αναπτύσσονται χωριστά. Μόλις ολοκληρωθεί η ανάπτυξη τους, τα δύο μέρη ενώνονται μεταξύ τους και σχηματίζουν το άνω χείλος και το αυλάκι, το λεγόμενο φίλτρο.

Με απλά λόγια λοιπόν, σύμφωνα με τους ειδικούς, το αυλάκι αυτό που σχηματίζεται κάτω από την μύτη και πάνω από το πάνω χείλος μας είναι ουσιαστικά η ραφή, δηλαδή το σημείο ένωσης τριών βασικών μερών του προσώπου μας.

Ονομάζεται φίλτρο από την αρχαία ελληνική λέξη φίλτρον η οποία με τη σειρά της προέρχεται από την λέξη φιλώ που στα αρχαία σήμαινε αγαπώ, εξ ου και μητρικό φίλτρο, από την αγάπη της μάνας προς το παιδί της.

Το εντυπωσιακό είναι ότι αν απουσίαζε αυτό το αυλάκι, το ανθρώπινο πρόσωπο ουσιαστικά θα είχε μια τελείως διαφορετική μορφή σε σχέση με αυτή που ξέρουμε σήμερα.

Μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι αν δεν υπήρχε αυτή η ραφή δεν θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε κανένα πρόσωπο. 

Είναι καλό να έχουμε το αυλάκι κάτω από τη μύτη και τι συμβολίζει;

Σύμφωνα με κάποιους μελετητές θεωρείται καλό να έχουμε το φίλτρο κάτω από τα ρουθούνια μας, καθώς μας κάνει πιο ελκυστικούς απέναντι στο άλλο φύλο.

Έτσι αυτοί που το έχουν έντονο θεωρούνται τυχεροί, ενώ όσοι δεν το έχουν ή το έχουν ρηχό δεν διστάζουν να φτάσουν μέχρι τον πλαστικό χειρουργό για να το βαθύνουν!

Επίσης, κάποιοι υποστηρίζουν ότι τα άτομα που έχουν έντονο το αυλάκι αυτό είναι πιο δραστήρια, έχουν περισσότερη ενέργεια και είναι πιο γόνιμα. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά.

Πηγή: coolweb.gr 

Τόλμη και Προφητεία, Ξενής Ξενοφώντος

Πρόσκληση στην παρουσίαση του βιβλίου 14/12/2021

Εργαστήρι Υφαντικής Τζούλιας Αστραίου

Πρόσκληση για τις 11 & 12 Δεκεμβρίου 2021

70 Χρόνια Λύκειο Νεοκλέους

Καλλιτεχνική Μουσική Βραδιά  Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021 

Αγαπητοί Συναπόφοιτοι του Λυκείου Νεοκλέους και Φίλοι.

Μετά από τις αναβολές της Καλλιτεχνικής μας Μουσικής Βραδιάς λόγω κορονοϊού, η εκδήλωση μας ορίστηκε για τη Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021 στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας. Στην αρχική μας ημερομηνία ελπίζαμε ότι θα είχαμε έστω και για λίγο τον αγαπημένο μας Λυκειάρχη Κυριάκο Νεοκλέους. Η μεγάλη καθυστέρηση όμως μας στέρησε τη χαρά που θα νοιώθαμε να του δείξουμε ακόμη μια φορά την μεγάλη μας εκτίμηση και αγάπη για όσα πρόσφερε όλη του τη ζωή στην παιδεία του τόπου μας και ιδιαίτερα σε εμάς που είχαμε την τύχη να τον έχουμε Λυκειάρχη μας.  Έτσι η Καλλιτεχνική μας στις 29 Νοεμβρίου θα είναι αφιερωμένη στην μνήμη του Λυκειάρχη μας.

Θερμή παράκληση δική μου αλλά και όλων των μελών του ΔΣ των Αποφοίτων του Σχολείου μας, είναι να είμαστε παρόντες στην εκδήλωση οι Απόφοιτοι και Φίλοι του Λυκείου μας για να τιμήσουμε το Σχολείο μας και τον Λυκειάρχη μας αλλά και να περάσουμε μια ευχάριστη βραδιά αναπολώντας τα χρόνια τα παλιά. Τα χρόνια που οι Καλλιτεχνικές του Λυκείου μας άφηναν εποχή.

Με πρωτοστάτες τον Γραμματέας μας Gaston Neocleous και τον υπέυθυνο του καλλιτεχνικού μέρους Antonis Demetriades, τον καταξιωμένο μας μουσικό συναπόφοιτο, είμαι σίγουρος ότι θα κρατήσουμε τον πήχη ψηλά και θα προσφέρουμε ποιοτικό πρόγραμμα.  Συμμετέχουν ομάδα αποφοίτων και φίλων σε ποτ-πουρί αξέχαστων ελληνικών επιτυχιών υπό τη γενική ευθύνη του μαέστρου μας Αντώνη Δημητριάδη, ομάδα μαθητών και καθηγητών του Γυμνασίου Έγκωμης Κυριάκος Νεοκλέους σε ελληνικούς χορούς, 50μελής χορωδία CYTA και σχήματα παιδιών αποφοίτων (Τεύκρος Νεοκλέους, Ανδρέας Βοσκός). Επίσης θα προβληθεί 15λεπτο φίλμ-αφιέρωμα στο ιστορικό και αξέχαστο Λύκειό μας και τον Λυκειάρχη-Ιδρυτή του.

Εισιτήρια μπορείτε να προμηθευτείτε από το Βιβλιοπωλείο-CopyCentre ΦΙΛΟΘΕΟΥ, Δημοκρατίας, έναντι Κόκα-Κόλα ή από Σουβλάκια ΑΘΑΛΑΣΣΑ, Αθαλάσσης 119 έναντι Ελληνικής Τράπεζας, ή από www.tickethour.com.cy, ή από τον Γαστών, ή εμένα ή άλλα μέλη του Συμβουλίου.

Η βραδιά αρχίζει στις 7:30μμ στο προαύλιο τού Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας με  κοκτέιλ-πάρτι. Όλα με το εισιτήριο εισόδου. Στη συνέχεια ένα πανέμορφο δίωρο καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Οι τελευταίες πρόβες στο οίκημα: Κυριακή 14 και Κυριακή 28 Νοεμβρίου από τις 6μμ ως τις 8μμ. Τελική πρόβα στο Θέατρο το βράδυ της Καλλιτεχνικής από τις 5μμ ως τις 7μμ.

Όλοι απαραιτήτως εμβολιασμένοι. Για μη-εμβολιασμένους γίνεται δεκτό από το Θέατρο μόνο PCR-test που μας το προσφέρει σε όσους θα έχουν εισιτήριο τής Καλλιτεχνικής το ΧΗΜΕΙΟ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗ με μόνο €10 (στην Κρήτης άνωθεν Ελληνικής Τράπεζας) (φ/δι Κίκας 22760616) το Σάββατο 27 ή την Δευτέρα 29/11 ως τις 11 το πρωί.

Την βραδιά χορηγούν οι: Tsiakkastel Office Line, Carlsberg Beer, Toronto Pizza, Κούσιος Κορφιώτης Παπαχαραλάμπους ΔΕΠΕ, Φροντιστήριο Λογιστικής Πηγασίου και για το κοκτέιλ-πάρτι Photiades Group και Toronto Pizza.  Χορηγοί Επικοινωνίας: ΡΙΚ, Mediabox.

Άκης Πηγασίου facebook

Δώρος Θεοδούλου, Ένας ακάματος εργάτης της Παιδικής-Νεανικής Λογοτεχνίας

Οι διαπραγματεύσεις (1959-1960) για τις βρετανικές Bάσεις: Συζητώντας με τον καθ. Αχιλλέα Αιμιλιανίδη

 Συνέντευξη του Δρ Αχιλλέα Αιμιλιανίδη στην εφημερίδα Σημερινή 7.11.2021

Η στήριξη του Κιουτσιούκ προς τον Μακάριο και η πίεση της Τουρκίας προς τη Βρετανία για λύση συνιστούσαν καθοριστικούς παράγοντες της επιτυχίας της διαπραγματευτικής τακτικής Μακαρίου 

Κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Hippasus η νέα μελέτη του καθηγητή Αχιλλέα Κ. Αιμιλιανίδη, «Ένα μακρόσυρτο παιχνίδι σκακιού: Οι απόρρητες διαπραγματεύσεις για τις βρετανικές Βάσεις (1959-1960)»*. Στην έκδοση, την οποίαν προλογίζει ο τ. πρέσβης Τάσος Τζιωνής, παρουσιάζονται (όπως προκύπτει και από τον τίτλο) οι διαπραγματεύσεις της μεταβατικής περιόδου πριν από την κυπριακή ανεξαρτησία σχετικά με το καθεστώς και την έκταση των περιοχών των βρετανικών Βάσεων. Αξιοποιώντας πλειάδα αρχειακών βρετανικών πηγών (που περιλαμβάνουν αρχεία του Υπουργείου Εξωτερικών, του Υπουργικού Συμβουλίου, του Υπουργείου Άμυνας και του Γραφείου του Βρετανού Πρωθυπουργού), ο καθηγητής Αιμιλιανίδης παρουσιάζει τις διαπραγματεύσεις καθ’ εαυτές, καθώς και το παρασκήνιό τους. Αναδεικνύονται η συμβολή του νομικού Ζήνωνα Ρωσσίδη (1895-1990), η διαπραγματευτική στρατηγική του Προέδρου Μακαρίου (που επέφερε τον βρετανικό «συμβιβασμό» των 99 τ. μιλίων, έναντι του αρχικού «μαξιμαλιστικού» στόχου των 170 τ. μιλίων), οι διαφορετικές προσεγγίσεις Αθηνών – Λευκωσίας, αλλά και η διάσταση μεταξύ των θέσεων του Φαζίλ Κιουτσιούκ και της Άγκυρας. Επ’ ευκαιρία της έκδοσης συζητούμε με τον συγγραφέα, Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών, για ένα ζήτημα που επανέρχεται κατά καιρούς στη δημόσια συζήτηση.

* Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε την Πέμπτη, 18 Νοεμβρίου 2021, στην Αίθουσα Εκδηλώσεων Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄.

Στον απόηχο των Συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για τις βρετανικές Βάσεις. Ποιο ήταν το κεντρικό ζήτημα; Το καθεστώς ή η έκταση των Βάσεων;

Τόσο η Ελλάδα και η Τουρκία, όσο και ο Μακάριος, είχαν αποδεχθεί πριν από τη Ζυρίχη πως το Ηνωμένο Βασίλειο θα είχε κυρίαρχες στρατιωτικές Βάσεις. Αυτό ήταν και αναπόφευκτο, εφόσον η διατήρηση των Βάσεων ήταν θέμα κορυφαίου ενδιαφέροντος για το Ηνωμένο Βασίλειο. Ενώ όμως η ελληνική και η τουρκική κυβέρνηση θεωρούσαν πως η Βρετανία θα καθόριζε κατά βάση μονομερώς την έκταση και το καθεστώς των Βάσεων, ο Μακάριος άσκησε μια σκληρή διαπραγματευτική τακτική για αμφότερα τα ζητήματα. Ως προς την έκταση των Βάσεων η αρχική βρετανική θέση ήταν για 170 τ. μίλια, αν και γρήγορα υποχώρησαν στα 152 τ. μίλια. Οι Βρετανοί θεωρούσαν όμως για αρκετούς μήνες πως δεν θα ήταν καν νοητό να γίνει διαπραγμάτευση ως προς το θέμα της έκτασης και βρέθηκαν προ εκπλήξεως όταν ο Μακάριος αποδείχθηκε ανένδοτος. Ως προς το καθεστώς των Βάσεων, ο Μακάριος έθεσε δύο βασικές προϋποθέσεις: να καταστεί σαφές πως οι Βάσεις δεν θα ήταν αποικία και να διασφαλίζεται πως σε περίπτωση αποχώρησης των Βρετανών αυτές θα αποδίδονταν στην Κυπριακή Δημοκρατία. Μετά από εξαντλητική διαπραγμάτευση πέτυχε σε αμφότερα τα σημεία.

Υπήρξε διάσταση απόψεων στο εσωτερικό της ελληνικής κοινότητας του νησιού. Ο Γεώργιος Γρίβας πώς αντιμετώπισε τις εξελίξεις;

Οπωσδήποτε η στάση του Μακαρίου οφειλόταν εν μέρει και στην αντιπολίτευση που του είχε ασκηθεί από τους Δημάρχους και το ΑΚΕΛ, αλλά κυρίως από τον Γρίβα. Αν και υπήρξε πάντως στενή συνεννόηση για το θέμα μεταξύ Μακαρίου και Γρίβα, ο Γρίβας δεν έμεινε ικανοποιημένος από την τελική συμφωνία για τις Βάσεις και άσκησε έντονη κριτική στον Μακάριο, θεωρώντας πως είχε υποχωρήσει πολύ πέραν όσων καθορίζονταν στις Συμφωνίες Ζυρίχης–Λονδίνου. Ο Γρίβας ισχυρίστηκε πως, όταν του κοινοποιήθηκαν τα κείμενα των Συμφωνιών της Ζυρίχης, δεν του είχε αποσταλεί η δήλωση του Ηνωμένου Βασιλείου και οι περιοχές που κατά τη βρετανική αντίληψη θα παρέμεναν σε βρετανική κυριαρχία, ενώ άσκησε κριτική και για τις διευκολύνσεις που παρασχέθηκαν στους Βρετανούς. Η κριτική του Γρίβα δεν θεωρώ πάντως ότι είναι δικαιολογημένη. Εν προκειμένω ο Μακάριος είχε εξαντλήσει κάθε πιθανό περιθώριο διαπραγμάτευσης ως προς το θέμα των Βάσεων, αναβάλλοντας μέχρι και την επέλευση της Ανεξαρτησίας για έξι μήνες, ώστε να διαπραγματευθεί όσο πιο σκληρά ήταν υπό τις περιστάσεις εφικτό.

Στη μελέτη σας αναδεικνύετε την καθοριστική συμβολή του Ζήνωνα Ρωσσίδη στις συγκεκριμένες διαπραγματεύσεις. Ποια ήταν η βασική διαπραγματευτική του γραμμή;

Έχω αφιερώσει το βιβλίο στη μνήμη του Ζήνωνα Ρωσσίδη, μιας σημαντικής προσωπικότητας της κυπριακής Ιστορίας, που διορίστηκε ως ο Κύπριος αντιπρόσωπος στη Μεικτή Επιτροπή του Λονδίνου που διαπραγματεύθηκε τα ζητήματα των Βάσεων. Ο Ρωσσίδης συμβούλευσε τον Μακάριο όπως υιοθετήσει μια σκληρή διαπραγματευτική γραμμή και ο ίδιος εξ αρχής κατέστησε σαφές στους Βρετανούς πως δεν θα δεχόταν υποχωρήσεις επί θεμάτων αρχών και πως θα διαπραγματευόταν σκληρά. Εντούτοις, η διαπραγμάτευσή του δεν συνιστούσε απλώς αρνητική στάση, αλλά συνεχή υποβολή αντιπροτάσεων που έφερε σε δύσκολη θέση τους Βρετανούς. Οι Βρετανοί μάλιστα ζήτησαν επανειλημμένα την αντικατάσταση του Ρωσσίδη, ενώ και κάποιοι εξέχοντες Ελληνοκύπριοι πολιτικοί σε συζητήσεις τους με τους Βρετανούς εξέφρασαν τη δυσφορία τους για τη σκληρή διαπραγματευτική τακτική του. Ο Ρωσσίδης όμως επέμεινε και τελικά η διαπραγματευτική του τακτική αποδείχθηκε επιτυχής σε όλα τα κρίσιμα σημεία της διαπραγμάτευσης.

Η εκ μέρους των Βρετανών παράκαμψη του Ζ. Ρωσσίδη, με πρόσκληση του Μακαρίου σε συνομιλίες στη βρετανική πρωτεύουσα, φανερώνει, μήπως, την πεποίθηση ότι δεν υπήρχε καθορισμένη διαπραγματευτική τακτική;

Οι Βρετανοί πίστευαν πως αν παραμέριζαν τον Ρωσσίδη θα κατάφερναν να πείσουν τον Μακάριο. Αυτό προφανώς διαψεύστηκε. Κυρίως οι Βρετανοί υπολόγιζαν στην πίεση που θα μπορούσε να ασκήσει η ελληνική Κυβέρνηση, και κυρίως ο Υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Αβέρωφ προς τον Μακάριο, κατά τρόπο αντίστοιχο όπως είχε γίνει πριν από την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης–Λονδίνου. Ο Μακάριος ήταν αποφασισμένος να αποφύγει επανάληψη του σκηνικού της διάσκεψης του Λονδίνου, του Φεβρουαρίου 1959. Με την αποδέσμευσή του από την πίεση χρόνου που έθετε το χρονοδιάγραμμα κήρυξης της Ανεξαρτησίας, ο Μακάριος είχε ελευθερία να διαπραγματευθεί σκληρά και να ασκήσει ο ίδιος πίεση στη Βρετανία. Οι βαρύγδουπες αρνήσεις των Βρετανών να διαπραγματευθούν και οι επανειλημμένες απειλές περί τελευταίας ευκαιρίας κατέρρευσαν μπροστά στην αδιαλλαξία του Μακαρίου.

Από τις καταγραφές σας γίνεται κατανοητό ότι, στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, ο Μακάριος δεν είχε ουσιαστικά τη συμπαράσταση της ελληνικής Κυβέρνησης. Πώς εξηγείται το συγκεκριμένο φαινόμενο;

Η θέση του Αβέρωφ, που είχε εκφραστεί επίσημα προς τους Βρετανούς ήδη από τη Ζυρίχη, ήταν ότι το θέμα της έκτασης των Βάσεων ήταν αποκλειστικό θέμα των Βρετανών και δεν ενδιέφερε την ελληνική Κυβέρνηση. Ως εκ τούτου ο Αβέρωφ θεωρούσε ως ακραίες τις θέσεις Μακαρίου στο ζήτημα. Ο Αβέρωφ ήταν περισσότερο διατεθειμένος να υποστηρίξει τις θέσεις Μακαρίου ως προς το μελλοντικό καθεστώς των Βάσεων, εφόσον εκεί διέβλεπε τη στρατηγική σημασία της αποφυγής του κινδύνου να παραχωρηθεί στρατιωτική Βάση στην Τουρκία σε περίπτωση αποχώρησης των Βρετανών. Ειδικά μετά την αποτυχία της διάσκεψης του Λονδίνου τον Ιανουάριο του 1960, ο Αβέρωφ, αλλά και άλλοι, όπως ο Γλαύκος Κληρίδης, έδιναν πληροφορίες στους Βρετανούς ως προς τους διαπραγματευτικούς στόχους και την τακτική του Μακαρίου, αλλά και συμβουλές ως προς τη διαπραγματευτική τακτική που θα έπρεπε να ακολουθήσουν οι ίδιοι οι Βρετανοί ώστε να επιτευχθεί συμφωνία, με επίκεντρο στους τρόπους άσκησης πιέσεων προς τον Μακάριο.

Στις συνομιλίες συμμετείχε και η τουρκοκυπριακή πλευρά μέσω του Αντιπροέδρου Φαζίλ Κιουτσιούκ. Παρατηρήθηκε σύμπλευση με τις θέσεις του Μακαρίου; Αντιμετωπίστηκε δηλαδή το ζήτημα μέσω μιας κυπριακής προοπτικής ή στη βάση εξυπηρέτησης των εθνικών συμφερόντων;

Η στήριξη που παρείχε προς τον Μακάριο ο Κιουτσιούκ υπήρξε μια απροσδόκητη για τους Βρετανούς, αλλά και για την Τουρκία, τροπή των διαπραγματεύσεων. Η συμμαχία Μακαρίου και Κιουτσιούκ, δείγμα αγαστής συνεργασίας μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων με σκοπό την επίτευξη κοινών συμφερόντων, καθώς και άρνησης του Τουρκοκύπριου ηγέτη να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις της Άγκυρας, υποχρέωσε την τουρκική Κυβέρνηση να μεταβάλει την πολιτική της και να πιέσει τους Βρετανούς για περαιτέρω παραχωρήσεις. Αυτή ήταν ίσως ιστορικά η μοναδική φορά που σημειώθηκε μια τέτοιας σημασίας συνεργασία σε υψηλό επίπεδο, που ανάγκασε τους Βρετανούς να ανησυχούν για τη δημιουργία ενός κυπριακού εθνικισμού. Ο Βρετανός διαπραγματευτής Τζούλιαν Έμερυ υποχρεώθηκε να ενθαρρύνει την επιστροφή του Ντενκτάς, ο οποίος απουσίαζε από την Κύπρο μετά τη διάσκεψη του Λονδίνου τον Ιανουάριο του 1960, ώστε να ασκηθεί επιπρόσθετη πίεση στον Κιουτσιούκ, ενώ υπήρξε και περισσότερο γενναιόδωρος απέναντι στην τουρκοκυπριακή κοινότητα σε μια προσπάθεια να πείσει τον Κιουτσιούκ να μεταβάλει τη στάση του. Η στήριξη όμως του Κιουτσιούκ προς τον Μακάριο και η πίεση της Τουρκίας προς τη Βρετανία για λύση συνιστούσαν καθοριστικούς παράγοντες της επιτυχίας της διαπραγματευτικής τακτικής Μακαρίου.

Ένα καταληκτικό σχόλιο υπό τη νομική σας ιδιότητα για τις Βάσεις σήμερα. Θεωρείτε ότι η εκ μέρους του κράτους συζήτηση για το καθεστώς των Βάσεων μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σε σχέση με την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας (στη λογική ότι αμφισβητούνται οι συμφωνίες του 1960);

Δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Ιδιαίτερα ως προς τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης, θα πρέπει να τονιστεί πως αυτή δεν έχει συνταγματική ισχύ. Δεν είναι όμως αυτό το μείζον. Η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν εξαρτάται πλέον από τις συμφωνίες του 1960, αλλά είναι ένα γεγονός που προέκυψε με την παροχή ανεξαρτησίας δυνάμει του περί Κύπρου Νόμου, 1960, και η ανεξαρτησία δεν μπορεί να τύχει ανάκλησης. Περαιτέρω, η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τα άλλα κράτη ως μέλος του ΟΗΕ και άλλων οργανισμών δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αμφισβήτηση. Και ούτε ισχύει φυσικά αυτό που ακούω κατά καιρούς ότι η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε μέλος της ΕΕ ή του ΟΗΕ με το Σύνταγμά της. Κανένας διεθνής οργανισμός δεν μπορεί να επιβάλει σε κράτος ποιο θα είναι το Σύνταγμά του. Συνεπώς η συζήτηση για τις Βάσεις δεν επηρεάζει καθ’ οιονδήποτε τρόπο την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θα πρέπει εντούτοις να σημειώσω πως η δημόσια συζήτηση για τις Βάσεις συχνά αγνοεί πλήρως το περιεχόμενο των συμφωνιών.

(δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή της Κυριακής», 07/11/2021)

Αθαλάσσα Κώστας Λυμπουρής Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2021

Το νέο βιβλίο του Κώστα Λυμπουρή

Ένιωθε κουρασμένος, μα ήταν και σε υπερένταση. Και, καθώς βέβαια δεν πήρε ούτε τα χάπια που του είχαν δώσει, δεν μπορούσε να χαλαρώσει. «Θα πρέπει να παίρνεις τακτικά τα χάπια σου», του είπε ο Δαμιανός. «Μέχρι που να ελεγχθούν οι κρίσεις σου. Προς το παρόν σου δώσαμε το Largactil των 25 mg, την πιο μικρή δηλαδή δόση. Αν όμως η κατάστασή σου επιδεινωθεί, θα την αυξήσουμε. Και ίσως τότε θα έχεις παρενέργειες, τρέμουλο στα χέρια. Βεβαίως υπάρχει αντίδοτο. Όμως, γιατί να μπεις σε τέτοιες περιπέτειες; Θα νιώσεις ότι χάνεις τον εαυτό σου.»

Μετά τις συστάσεις του νοσοκόμου, στον θάλαμο ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να ησυχάζουν. Άκουσε πρώτα τους Τουρκοκύπριους —ο ένας ήταν δίπλα του κι οι άλλοι δυο απέναντί του— να καληνυχτίζονται: «İyi geceler, Αχμέτ», «İyi geceler, Αλή», «İyi geceler, Αϊντίν».

Τα δυσκολότερα ήρθαν μετά. Φαίνεται πως ανάμεσα στον ξύπνο και τον ύπνο, το ασυνείδητο και το συνειδητό μπλέκονται κι έρχονται στην επιφάνεια κρίσεις. Κάποιος κοντά στην είσοδο του θαλάμου άρχισε ν’ αντιδρά έντονα:

«Νά τες πάλι τις σκιές, έρχονται οι Εγγλέζοι. Διώξτε τους, θα με βασανίσουν πάλι. Νά τους, ήρθαν. Κυριάκο, διώξε τους, σε παρακαλώ, διώξε τους, θα μου βγάλουν τα νύχια, γλίτωσέ με, Κυριάκο».

Ο νυχτερινός νοσοκόμος, τον πλησίασε ήρεμα και καθησυχαστικά: «Εντάξει, Αρτέμη, ηρέμησε. Ηρέμησε εντελώς και κοιμήσου. Τους έχω διώξει τώρα. Μη φοβάσαι καθόλου». 

Φάνηκε, πως αυτό μόνο ήθελε ο Αρτέμης —μια παρηγορητική κουβέντα, μια διαβεβαίωση, ώστε να νιώσει ασφαλής— αφού σε δυο μόλις λεπτά κοιμόταν.

Αμέσως όμως μετά, άλλος ακούστηκε να παραληρεί μάλλον στον ύπνο του: «Το μωρό, Ελένη, το μωρό, θα καεί στη φωτιά, Ελένη. Ελένη, το μωρό καίγεται, γλίτωσε το μωρό μας, να χαρείς, το μωρό μας, Ελένη».

Ο νοσοκόμος έτρεξε προς το μέρος του, μα, καθώς τον είδε ότι είχε ήδη κοιμηθεί, δεν έκανε τίποτε. Άλλωστε, για το παραλήρημα δεν υπάρχει κάτι που να ωφελεί.

Στο διπλανό κρεβάτι, άλλος ένας άρρωστος ξύπνιος. Να ’θελε κι εκείνος την παρηγορητική του κουβέντα; «Άντε, Μακάριε, κοιμήσου κι εσύ. Χωρίς έγνοιες: Όλα λειτουργούν μια χαρά στην κυβέρνησή σου».

Στη συνέχεια πλησίασε στο κρεβάτι του Ισίδωρου: «Είστε καλά, κύριε Ισίδωρε; Είδα ήδη την καρτέλα σας, ξέρω ότι σήμερα μας ήρθατε. Μη διστάσετε, λοιπόν, να με φωνάξετε, αν χρειαστείτε κάτι.»

Ο Ισίδωρος ευχαρίστησε, νιώθοντας κιόλας ένα ζεστό, στοργικό χάδι στην ψυχή του από αυτόν τον άγνωστο. Έκανε μάλιστα και πάλι τη σκέψη πόσο δύσκολη ήταν η δουλειά αυτών των ανθρώπων.

Όταν όλοι ησύχασαν —στο βαθμό που θα μπορούσαν να απαλλαγούν, έστω και στον ύπνο τους, από όσα τους βασάνιζαν—, ο Ισίδωρος ένιωσε επιτέλους να μένει μόνος με τον εαυτό του. Μόνος, με τη σκέψη βέβαια της Ανθούλας. Είχε φτάσει πια τόσο πολύ κοντά της, όμως αναρωτιόταν, τώρα αυτό τι θα μπορούσε να σημαίνει; Προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του από την αρχή: η Ανθούλα ήταν ο πρώτος έρωτας στη ζωή του και βέβαια θα ήταν και ο μοναδικός. Και πίστευε, από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα, πως την αγάπησε βαθιά, μ’ όλο του το είναι. Ναι, πίστευε πως ταίριαζαν ως άνθρωποι, ότι έβλεπαν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο και πως αυτό είχε δώσει περιεχόμενο και αξία στη ζωή του. Γι’ αυτό, όταν έλεγε πως θα την αγαπούσε για πάντα, πως θα ήταν δίπλα της ό,τι και να συνέβαινε, δεν ήταν λόγια της στιγμής, μα βαθιά πεποίθησή του. Ο έρωτας δεν ήταν γι’ αυτόν λόγια, ήταν αποδείξεις αγάπης. Διαφορετικά ακυρώνονται τα πάντα, ό,τι είπε, ό,τι ένιωσε, ο ίδιος δηλαδή ο εαυτός του. Είχε ακούσει για πολύ δυνατούς έρωτες, που με τον χρόνο έσβησαν, αφήνοντας μιαν ανάμνηση, όμορφη σε  πολλές περιπτώσεις, μα όχι για πάντα. Άλλοι πάλι οδηγήθηκαν σε οικτρή αποτυχία. Συμπέραινε, λοιπόν, πως οι μόνοι πραγματικοί έρωτες, αυτοί που δεν μπορούν να σβήσουν, είναι όσοι δεν εκπληρώθηκαν. Επιπλέον, είχαν μεσολαβήσει και οι δεσμεύσεις του, από τις οποίες δεν μπορούσε να αποστεί: «Θα λείψω για πέντε μόνο μήνες. Και ό,τι κι αν γίνει θα είμαι ύστερα μαζί σου για όλη μας τη ζωή.» Τώρα, πώς θα ήξερε αν η Ανθούλα του ότι όλα αυτά τα πίστευε, αν γνώριζε κι εκείνη ότι τα αισθήματά του παρέμειναν τα ίδια και ότι θέλει οπωσδήποτε να τη βρει;

Της ευχήθηκε ψιθυριστά «καληνύχτα, Ανθούλα» και αποκοιμήθηκε.

(Απόσπασμα)

Ο Κώστας Λυμπουρής γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1950 και έζησε μέχρι την εισβολή του ’74 στο κατεχόμενο Κάτω Δίκωμο της επαρχίας Κερύνειας.

Υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου, φτάνοντας στο βαθμό του λυκειάρχη. Είχε πλούσια δράση στη συνδικαλιστική οργάνωση των καθηγητών (ΟΕΛΜΕΚ) και στον Σύνδεσμο Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων, στην προεδρία του οποίου υπηρέτησε για εφτά χρόνια. Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Εκπαιδευτικού Μεταρρυθμιστικού Ομίλου Κύπρου και μέλος στα συμβούλια άλλων, εκπαιδευτικών κυρίως, ομίλων και συνδέσμων.

Από το 2000 συνεκδίδει με ακαδημαϊκούς από την Κύπρο και την Ελλάδα το λογοτεχνικό περιοδικό Ύλαντρον.

Κείμενά του πάνω σε εκπαιδευτικά, πολιτιστικά και συνδικαλιστικά ζητήματα δημοσιεύονται στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο της Κύπρου.

Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά Ύλαντρον, Πόρφυρας, η λέξη και Νέα Ευθύνη, ενώ συλλογή διηγημάτων του έχει εκδοθεί από τον εκδοτικό οίκο ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ.

Από το τέλος του 2008 υπηρετεί ως μορφωτικός σύμβουλος στην Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα.

Εξέδωσε τις συλλογές διηγημάτωv:

Προσωρινά κλειστό (Πλανόδιον, 2006)

Για μια μικρή παύλα (Κέδρος, 2011)

Των ημετέρων άλλων (Παράκεντρο, 2014)

Με την τελευταία του αυτή συλλογή πήρε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του Επιβάτες φορτηγών (Πάπυρος, 2017).

Από το 2000 μέχρι το 2007, συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα του λογοτεχνικού περιοδικού Ύλαντρον.

Από το 2008 μέχρι το 2011 υπηρέτησε ως Μορφωτικός Σύμβουλος στην Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα.

 

Εικαστική Έκθεση Έλενας Γεωργίου

 

Πινελιά απροσεξίας, ποιητική συλλογή, Ευθύβουλος Ευθυβούλου

Ευθύβουλος Ευθυβούλου:

Ο ποιητής με τους πολύχρωμους στοίχους που ανοίγουν τα φτερά της ψυχής

Ο Γιώργος Σεφέρης είχε τονίσει πως: «Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ». Η αλληγορική αυτή έκφραση βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην ποιητική δραστηριότητα του Ευθύβουλου Ευθυβούλου. Η ποιητική του διάθεση δεν κοιμάται ποτέ. Μετά τις ποιητικές του συνθέσεις «Δοκιμασίας Αγάλματα» 1979 & 2019, «Στη μοναξιά του ονείρου» 2010 και «Ανεπούλωτο τραύμα» 2018, ο Ευθύβουλος μάς παρουσιάζει την τέταρτη στη σειρά ποιητική του συλλογή με τίτλο «πινελιά απροσεξίας».

Όπως και στις προηγούμενες όμορφες ποιητικές του πινελιές, με περισσή ευαισθησία καταφέρνει στον καμβά της ποίησης του να «ζωγραφίζει» πολύχρωμους στοίχους με δυνατά μηνύματα που ανοίγουν τα φτερά της ψυχής.

«Θα επιστρέψω στην αρχή του χρόνου

με ξίφος ματωμένο απ΄την καρδιά

και μέσ’ απ΄τα χαλάσματα του φθόνου

θ’ ανοίξω της ψυχής μου τα φτερά».

 Αφοσιωμένος στην ποίηση και πιστός υπηρέτης της αναζητά μέσα από τους στίχους του το φως της χαμένης αθωότητας του κόσμου, που όσο πάει γίνεται και πιο ακατανόητος. Επιμένει να αναζητά την αλήθεια των πραγμάτων σ’ αυτό που συνθέτει την ομορφιά της ζωής.

Παλεύει μέσα από τα ποιήματά του σαν μοναχικός καβαλάρης να εκφράσει τον μυστικό κώδικα της ζωής, που ανοίγει ορίζοντες και χαρίζει συγκινήσεις. Προβάλλει αυτό που οραματίζεται στη ζωή, αυτό που συλλαμβάνει ο ψυχισμός του σ’ ένα κόσμο φωτεινό, λυρικό και λυτρωτικό. Γνώμονας του πάντοτε οι αρχές και τα ιδανικά που καθοδηγούν την σκέψη του που μετουσιώνεται σε ποιητικό λόγο.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι η ζωή στην αέναη πάλη μεταξύ καλού και κακού είναι γεμάτη αντιφάσεις και δυστυχία. Συνταγμένος όμως πάντα στην θετική πλευρά των πραγμάτων, επιδιώκει να αναδεικνύει την ομορφιά, στέλνοντας τα αισιόδοξα μηνύματα της ελπίδας.

Η ποίηση του Ευθύβουλου αγγίζει διαχρονικούς προβληματισμούς και εγείρει αιώνια ερωτήματα για τη ζωή και τον άνθρωπο στη γη. Ανάμεσα στην σκληρή πραγματικότητα και στον ιδεατό κόσμο, αντλεί γάργαρο νερό από την ανεξάντλητη ποιητική του πηγή που μας δροσίζει.

Αξιοποιώντας με το προικισμένο προνόμιο της ποίησης που τον διακρίνει και την αγάπη που έχει για τον άνθρωπο και τον κόσμο, μας ταξιδεύει ποιητικά στις εσώτερες σκέψεις που απλώνει και στους συναισθηματικούς κραδασμούς που εγείρει. Έτσι, ο κόσμος που συνθέτει και προβάλλει μέσα από τους στίχους του αφορά το σύνολο. Δεν είναι δρόμος μοναχικός αλλά μονοπάτι που κάποτε θ’ ακολουθήσουν οι περισσότεροι.

Ο Πλάτων έλεγε ότι «Η ποίηση είναι ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό». Με την ποίηση του ο Ευθύβουλος επιβεβαιώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτό τον ορισμό, αλλά ταυτόχρονα και αυτόν του Οδυσσέα Ελύτη που έγραψε ότι: «Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας», που άρρηκτα συνδέεται με τα χαρακτηριστικά της ποιητικής έκφρασης του Ευθύβουλου.

Ολόκληρο το ποιητικό έργο του Ευθύβουλου Ευθυβούλου ίσως να περιγράφεται μέσα από τα λόγια του Νικηφόρου Βρεττάκου που είπε ότι: «Η ποίηση δεν είναι παρά ένας μεγεθυντικός φακός της πραγματικότητας. Η μεγέθυνση των αληθινών διαστάσεων του ανθρώπου και του κόσμου που μας περιβάλλει, μπορεί να μας μεταδώσει την αίσθηση του μεγαλείου της ζωής την οποία είμαστε έτοιμοι να καταστρέψουμε».

Ο Ευθύβουλος με ποιητική μαεστρία μάς υποτάσσει στην καλή θεώρηση του κόσμου, όπως τουλάχιστον αυτός πρέπει να είναι. Τις αληθινές διαστάσεις της ανθρώπινης ζωής που συστοιχίζονται και του κόσμου που συνταυτίζονται προσπαθεί να αποδώσει γλαφυρά με κρυμμένες έννοιες και δυνατές λέξεις, που τις συντεταγμένες της μόνο ένας προσεχτικός παρατηρητής μπορεί να τις διακρίνει.

Ο σύγχρονος Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημα του: «Το Πρώτο Σκαλί» τόνισε εμφαντικά πως είναι «Πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα…». Ευχές πολλές στον φίλτατο Ευθύβουλο όπως συνέχεια ανεβαίνει της ποίησης την σκάλα, πάντα μπροστά πάντα ψηλά.

Φοίβος Νικολαΐδης

 

Πινελιά απροσεξίας

Πινελιά απροσεξίας

στην ψυχή και την καρδιά,

ανατρέπει τη σελίδα

της ζωής μου την παλιά.

 

Της προσθέτει άλλο χρώμα,

πιο βαθύ και φωτεινό,

για να μοιάζει μ’ έν’ αστέρι

σε καθάριο ουρανό.

 

Στον ορίζοντα του χρόνου

μι’ αντηλιά αιμορραγεί

κι ένα δάκρυ αργοκυλάει

κλείνοντάς μου την πληγή.

 

Κάθε ωραίο ξεθαρρεύει

απ’ αυτή την πινελιά

και με χρώματα ελπίδας

ξεχειλίζει την καρδιά.

 

Τώρα, στον καινούριο κόσμο,

όλα είναι μαγικά,

μια απέραντη αλάνα

με φωνές από παιδιά.      

Έτσι είν’ ο κόσμος

Έτσι είν’ ο κόσμος, άδικος,

μια στερημένη βρύση,

πέτρα σκληρή, που πάνω της

λουλούδι δεν θ’ ανθίσει.

 

Είναι τραχύς και άπονος,

ποτέ δεν βρίσκει λύση,

κι ό,τι ωραίο ξεκινά

θέλει να το γκρεμίσει.

Πάντα στο χέρι του κρατά

εκδίκηση μαχαίρι,

σκορπώντας μόνο συμφορά

χειμώνα καλοκαίρι.

 

Έχει Πατρίδα και Θεό

την ύλη και το χρήμα 

και από θύτης μια ζωή

το παίζει πάντα θύμα.

 

Έτσι είν’ ο κόσμος, άδικος,

μπηγμένος μες στο ψέμα,

χωρίς καθόλου αναστολές, 

σκορπά φωτιά και αίμα.

Διώξε μακριά

 

Διώξε μακριά, πολύ μακριά

κάθε ψευτιάς σημάδι

κι άνοιξε δρόμο φωτεινό

κι αχτίδα στο σκοτάδι.

 

Σκάψε την πέτρα όσο μπορείς

βαθιά μέσα στα στήθη,

λευτέρωσε το σώμα της

που κρύφτηκε στη λήθη.

 

Κι από τα βάθη της σιωπής

απόθεσε δυο λόγια

μ’ ένα κρυμμένο μυστικό

στου κόσμου τα ρολόγια.

 

Με θάρρος πάντα στην καρδιά

ύψωνε την παντιέρα

και με του δίκιου τη γροθιά

τ’ άδικο κάνε πέρα.

 

Δώσε φωνή στη σκέψη σου

και βγες ξανά στους δρόμους,

διώξε το μαύρο σύννεφο

και άλλαξε τους νόμους.     

 

Κι αν στη ζωή κατάφερα

 Κι αν στη ζωή κατάφερα

στιγμές χαράς να ζήσω,

τα πρώτα μου σκιρτήματα

δεν θα τα λησμονήσω.

 

Ήταν πολύ ανώφελο

που πίστεψα στην τύχη

και γκρέμισα της ομορφιάς

τα παιδικά μου τείχη. 

 

Μια εφηβεία χάθηκε

με μνήμες πονεμένες,

με ψεύτικα συνθήματα

κι ελπίδες πια χαμένες.

 

Πόσες φορές πληγώθηκα

αναίτια απ’ τον κόσμο,

όπως το χέρι που ’κοψε

απ’ την αυλή τον δυόσμο;

 

Πόσες, αλήθεια, συμφορές

και ξένες αμαρτίες

δεν στάθηκαν η αφορμή

για χίλιες δυο θυσίες;

 

Θα μείνω πάντα στη σιωπή

αταίριαστο ένα κύμα,

όσο ο χρόνος θα κυλά

στης θάλασσας το μνήμα.

 

Και μια νυχτιά αξημέρωτη

πριν σβήσει το φεγγάρι,

θα γίνω αστέρι ταπεινό

ο χάρος μην με πάρει.      

                  

Στερνό κουβάρι

 Πριν ξετυλίξεις της ζωής σου το στερνό κουβάρι

διώξε το σύννεφο που κρύβει απόψε το φεγγάρι,

ψάξε να βρεις την ομορφιά μιας άλλης ευτυχίας,

για να γευτείς κι εσύ τ’ αντίδωρο της αμαρτίας.

 

Σπάσε την πέτρα που κρατάς βαθιά μες στην ψυχή σου

και νιώσε ελεύθερη όσο ποτέ την ύπαρξή σου,

κράτα, σαν άγιο φως, γιγαντωμένη την ελπίδα

κι άσε απ’ το σκοτάδι να φανεί μια ηλιαχτίδα. 

  

Στ’ απέραντο ταξίδι που ορθώνεται μπροστά σου

κτίσε γερά τη γέφυρα, στα μέτρα τα δικά σου

κι έτοιμος πια και δυνατός ως ήσουνα γενναίος

πέρνα την όχθη τ’ ουρανού ασύγκριτα ωραίος.

 

Μην λησμονάς της θάλασσας την αλμυρή αγκάλη

κι ούτε το κύμα που φιλά μ’ αγάπη τ’ ακρογιάλι,

γίνε πυξίδα της καρδιάς και του μυαλού αδράχτι

κι ακούμπησε τα γηρατειά σε ανθισμένο φράχτη.

 

Ποτέ μη ρίξεις τη ματιά σε χρόνια περασμένα

όπου στο νήμα των καιρών ήτανε μπερδεμένα,

σαν το κουβάρι της ζωής που τώρα ξετυλίγεις

και σ’ ένα πλοίο της γραμμής μπαρκάρεις πια να φύγεις.