Η γεωπολιτική χειραφέτιση της Κυπριακής κοινωνίας

 του Ορέστη Νικολάου

---

Το να επιχειρηματολογείς, υπέρ ή κατά ενός υποψηφίου προέδρου της χώρας σου ή έστω του κράτους που γειτονεύεις, είναι ένα συχνό φαινόμενο. Το ότι όμως, ολόκληρη η κοινή γνώμη της μικρής Κύπρου και δη της νεολαίας, παίρνει θέση-φανατικά σχεδόν-για την εκλογική αναμέτρηση μίας χώρας, εννέα κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, την ίδια ώρα που αγνοεί γειτονικά ζητήματα μείζονος σημασίας, θα πρέπει να μας προξενεί αρκετά ερωτηματικά. 

Τι είναι όμως, αυτό, που μας εμποδίζει να κατανοήσουμε που βρίσκεται η ουσιαστική απειλή; Γιατί αδυνατούμε να μετριάσουμε τους συναισθηματισμούς μας και να φιλτράρουμε τα γεγονότα υπό το πρίσμα του σκληρού ρεαλισμού; Η απάντηση, ίσως, βρίσκεται κάπου, αναμεταξύ στα μεταψυχροπολεμικά σύνδρομα των λεγόμενων δυτικών κρατών και στον μιντιακό κοινωνικό πλανήτη που η νέα γενιά της τεχνολογίας(και όχι μόνο) ζει. 

Παραδεχτή είναι δε, η διπολική και ιδιόρρυθμη περσόνα που προβάλλει ο τέως πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τράμπ και ως εκ τούτου, θεμιτή καθορίζεται, η αντίδραση της αμερικανικής κοινωνίας και ο υποτροπιασμός της αντίδρασης αυτής, σε ξέσπασμα κοινωνικής κρίσης μετά την εγκληματικά λανθασμένη διαχείριση της πανδημίας και τη δολοφονία αφροαμερικανού ενήλικα από αρχές ασφαλείας. 

Η προβληματική που θέλουμε να θίξουμε εδώ όμως, δεν είναι το γιατί, οι νέοι της Κύπρου καταπιάστηκαν με την άδικη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, εξάλλου, το ερώτημα απαντάται στο πλαίσιο της δυτικό-αμερικανικής κουλτούρας που καλλιεργείται στους Κυπρίους, πλην όμως, το γιατί δεν αντιδρούν και στις εκατοντάδες άδικες δολοφονίες που συμβαίνουν στις γειτονικές χώρες της Κύπρου, πολλώ δε μάλλον, για τα εγκλήματα πολέμου και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που διατηρούνται στην ίδια την Κύπρο. 

Το περιεχόμενο των αναρτήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ο αντικατοπτρισμός του, τι βλέπει, τι ακούει και τι διαβάζει, η κυπριακή κοινωνία.

Θετικό είναι, το γεγονός, ότι, σημειώνεται μία άνοδος ακτιβιστικής δραστηριότητας ανάμεσα στους νεολαίους, είτε αυτή αφορά περιβαλλοντικά ζητήματα, είτε ανθρωπιστικά. Δυστυχώς όμως, υπάρχει μία ακούσια υποκρισία όσον αφορά το ανθρωπιστικό εγχείρημα. 

Αυτό οφείλεται, στην κατευναστική πολιτική που ακολουθούν επί σειρά ετών οι πολιτικοί ηγέτες του τόπου, με αποτέλεσμα, την νομιμοποίηση των εγκλημάτων που διαπράττει η Τουρκιά, επί τη διπλωματική λογική του τύπου «don’t poke the bear», ειδεμή, πρώτον, θα χαλάσει το καλό κλίμα συνομιλιών και δεύτερον, θα προκαλέσει την Τουρκία να προχωρήσει σε καινούργια τετελεσμένα, σάμπως και χρειάζεται να προκληθεί για να διαπράξει εγκλήματα. 

Το μεγάλο στοίχημα, έγκειται, στο αν ποτέ, θα καταφέρουν οι κύπριοι να χειραφετηθούν απο το αποχαυνωμένο φίλτρο αντίληψης, των όσων διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους, πεπεισμένοι, ότι πρόκειται για ζητήματα, δήθεν, υψηλής πολιτικής, με αποτέλεσμα να μένουν άπραγοι, διότι τελούν σε βαθιά ιστορική και υπαρξιακή πλάνη.

Πρέπει ν’ αποσαφηνιστεί δε, ότι σε καμία περίπτωση δεν στοχοποιούμε τον απλό τουρκικό πληθυσμό, ο οποίος αποτελεί αντικείμενο προπαγάνδας σε βαθμό εξίσου του γερμανικού λαού της δεκαετίας του 30’. Οι άδικες φυλακίσεις, οι εκ διωγμοί και πάσης φύσεως παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μεριάς τουρκικού καθεστώτος, είναι απόλυτα καταδικαστέες. 

Πλην όμως, αρκετοί από τους πολίτες της Τουρκίας-τη δεδομένη στιγμή- είναι υπαίτιοι  του ευρύτερου προβλήματος.

Θα πρέπει λοιπόν, η κυπριακή κοινωνία, να μάθει να διακρίνει, να δάχτυλο-δείχνει και να καταδικάζει το άδικο. Με θάρρος. Χωρίς να το φοβάται. 

Όπως εκτιμάει, ότι μπορεί να διακρίνει τα οικονομικά, κοινωνικοπολιτικά και υγειονομικά προβλήματα των Αμερικανών, έτσι ακριβώς, θα πρέπει ν’ αναλογίζεται και για τα γειτονικά κράτη της Κύπρου. Θα πρέπει δηλαδή, να αποκτήσουμε και μια στοιχειώδη επίγνωση της πλαισίωσης, στον χώρο και στον χρόνο. Το τι λείπει, είναι μια πραγματική συμφιλίωση με την επιθετική πραγματικότητα που ζούμε.   

Δεν είναι κακό το να καταδικάζεις την αδικία, είτε είναι εννέα, είτε εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, κακό είναι, να μην καταδικάζεις την αδικία που εσύ βιώνεις ή βλέπεις, διότι μετατράπηκε, στη νέα κανονικότητα.

Ορέστης Νικολάου

Facebook

Πηγή: NEAGENEA.COM

Θωμάς Χατζηνικολάου, ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης

Παλιά αστέρια του Κυπριακού ποδοσφαίρου

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Θωμάς Χατζηνικολάου

Ο Θωμάς Χατζηνικολάου γεννήθηκε στη Δερύνεια, της επαρχίας Αμμοχώστου σε καιρούς χαλεπούς όταν η Κύπρος ήταν ακόμη αποικία των Άγγλων κι ένα φτωχό νησί. Ο αγώνας για τον επούσιο ήταν σκληρός και οι εποχές πολύ δύσκολες.  Η ανθρωπιά όμως και τα συναισθήματα ήταν πρωταγωνιστές της καθημερινότητας και η τόκα ήταν -συμβόλαιο τιμής-, πιο ισχυρή και από υπογραφή.

Πέρασε «δια πυρός και σιδήρου» από συμπληγάδες για να πραγματώσει τους στόχους και τα όνειρα του που κουβαλούσε μέσα του. Ο Θωμάς μιλά απλά, κατανοητά, ανθρώπινα χωρίς ωραιοποιήσεις και διαστρεβλώσεις τόσο για την περίοδο των επιτυχιών όσο και για την περίοδο των μεγάλων δυσκολιών της ζωής του.

Φορτισμένος με έντονα συναισθήματα ανακαλεί στη μνήμη του και εξιστορεί: «Στην Ανόρθωση ξεκίνησα από τα τσικό όταν ήμουν στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου. Θυμάμαι με συγκίνηση που ήρθε ο πρόεδρος του Συλλόγου, Αναστάσης Οικονομίδης και μου είπε ότι θα μου πληρώνουν τα δίδακτρα του Γυμνασίου, που ήταν 12 λίρες. Πανευτυχής έτρεξα κατ’ ευθεία στον πατέρα μου για να του ανακοινώσω τα μεγάλα νέα. Ένιωσα απέραντη χαρά εκείνη την ημέρα γι’ αυτό και δεν τo ξεχνώ ποτέ. Μ΄αυτό τον τρόπο βοηθούσα την οικογένεια μου οικονομικά στις τότε πολύ δύσκολες εποχές». Το λέει και γεμίζουν τα μάτια από συγκίνηση και συνεχίζει:

«Με την Ανόρθωση συνδέθηκα το 1956 όταν ήταν προπονητής ο Ιωάννης Βάσος, ένας μεγάλος παίκτης του Ολυμπιακού Πειραιώς. Σταδιακά, έγινα μόνιμο στέλεχος της πρώτης ομάδας μέχρι το Δεκέμβριο του 1967».

Ένας πραγματικός κύριος μιας άλλης εποχής, σεμνός, ανθρώπινος, χαμηλών τόνων ο Θωμάς υπήρξε ένα λαμπερό αστέρι της μεγάλης ποδοσφαιρικής οικογένειας της Ανόρθωσης Αμμοχώστου, που μέχρι σήμερα είναι στην καρδιά του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ήταν διαφορετικά, αφού το ιστορικό αυτό σωματείο υπήρξε ο φωτοβόλος φάρος για την αθλητική του δραστηριότητα, αλλά και την εθνική του δράση με τη συμμετοχή του στον τιτάνιο αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59. Ταγμένη στους αγώνες του Ελληνισμού, η Ανόρθωση υπήρξε φυτώριο αγωνιστών της ΕΟΚΑ.

Η Ανόρθωσης ήταν πάντα εθνική έπαλξη με μεγάλη συμμετοχή στους αγώνες για εθνική αποκατάσταση. Ο Σύλλογος βρισκόταν μόνιμα στο στόχαστρο των Άγγλων κατακτητών οι οποίοι τον έκλεισαν το 1932 για λίγο καιρό. Το 1956 διατάσσουν για δεύτερη φορά το κλείσιμο του Σωματείου και το 1958 ανατίναξαν το κτίριο που στεγαζόταν η Ανόρθωση από το 1931. 
Το 1968 οι Ανορθωσιάτες εγκαινίασαν ιδιόκτητο επιβλητικό κτίριο για να στεγάσουν τον αγαπημένο τους Σύλλογο. Πάνω ακριβώς από την είσοδο φώλιαζε ο Φοίνικας, το έμβλημα του Συλλόγου, το μυθολογικό πουλί που ξαναγεννιέται απ' τις στάχτες του. Ο Φοίνικας ως σύμβολο που αφομοιώνει τη δύναμη του ανθρώπου να αναγεννιέται από τις δυσκολίες του και να γίνεται ακόμα πιο δυνατός, έτσι και η Ανόρθωση ξαναγεννιέται τώρα στην προσφυγιά από το τραγικό 1974.

 

Ομάδα αγωνιστών της ΕΟΚΑ της περιοχής Αμμοχώστου μετά το τέλος του αγώνα.
Όρθιοι από αριστερά: Μελής (Αχερίτου), Βαρδάκης (Αυγόρου), Παρασκευάς (Αυγόρου). Καθήμενοι: Θωμάς Χατζηνικολάου (Δερύνεια), Σιακάς (Φρέναρος), Φώκος (Αυγόρου).

Ο Θωμάς βγήκε καταζητούμενος το 1956 και έδρασε μαζί με συναγωνιστές του στην επαρχία Αμμοχώστου. Μετά το τέλος του αγώνα το 1959 επανήλθε στην ομάδα της Ανόρθωσης. Το 1960 άρχισε στην πρώτη ομάδα με προπονητή τον Αντώνη Παπαδόπουλο, το ιερό τέρας της Ανόρθωσης.

Ταλαντούχος και χαρισματικός εκτός από τις ποδοσφαιρικές του αρετές, τον χαρακτήριζε το υψηλό ήθος και η αθλητοπρέπεια.  Άξιος αθλητής με πολλές επιτυχίες αλλά και με ήθος, αφοσιωμένος στο «Εύ αγωνίζεσθαι».

 

Η ''Μεγάλη Κυρία'' πρωταθλήτρια 1962 - 1963.
Θρυλικές μορφές της μεγάλης ιστορίας της Ανόρθωσης. Η χρυσή ομάδα των τίτλων της περιόδου 1957-1964 κέρδισε 5 πρωταθλήματα και 3 κύπελλα.
Από πάνω αριστερά 1η Σειρά: Σιαήλης, Πανίκος Ιακώβου, Πάπυρος, Αντρίκκος, Κώστας.
2η Σειρά :Σιαλής, Πάμπος Χαραλάμπους (Αρχηγός), Αντώνης Καράς, Άντης Κωνσταντίνου, Σιάηλος.
3η Σειρά : Άσπρου, Θωμάς, Κοκκινής, Κοβής. Προπονητής ο Ούγγρος Ρέϊνερ.

Σημείωση: Σιαήλης (Δερύνεια), αμυντικός. Πανίκος Ιακώβου (Βαρώσι), κεντρικός αμυντικός. Πάπυρος - Αλέξανδρος Χαμπίδης (Άγιο Θεόδωρος), τερματοφύλακας. Αντρίκκος (Βαρώσι), αναπληρωματικός τερματοφύλακας. Σιαλής - Μιχάλης Γιασεμής. Πάμπος Χαραλάμπους (Βαρώσι). Αντώνης Καράς (Παραλίμνι). Άντης Κωνσταντίνου (Βαρώσι). Πάνος Σιάηλος (Βαρώσι), κεντρικός κυνηγός. Μαυρίκιος Άσπρου (Δερύνεια), Θωμάς Χατζηνικολάου (Δερύνεια). Κοκκινής - Κωστάκης Ανδρέου (Βαρώσι). Κοβής - Ιάκωβος Γεωργίου (Τρίκωμο), έξω αριστερά. 

Οι επιδόσεις στο ποδόσφαιρο από τη μια και οι οικονομικές τους επιτυχίες στον επιχειρηματικό τομέα από την άλλη, δεν αλλοτρίωσαν τον χαρακτήρα του. Έμεινε σεμνός, όσες επιτυχίες, όσες διακρίσεις κι αν πέτυχε, όσα σκαλοπάτια κι αν ανέβηκε στην κορυφή. Αντίθετα, εξακολουθεί να είναι ο εαυτός του και να τον διακρίνει το μέτρο και η αρμονία στη ζωή του.

 

Στη φωτογραφία ο Θωμάς Χατζηνικολάου στην αγαπημένη γενέθλια γη της ελεύθερης Αμμοχώστου.

Ένας άριστος της ζωής, ένας ακέραιος χαρακτήρας, ένας ωραίος άνθρωπος μέσα έξω, οξυδερκής, με ευρύτητα αντίληψης, της κοινωνίας και του κόσμου. Με σπινθιροβόλα μάτια κι ένα μόνιμο πλατύ χαμόγελο στα χείλη αναδίδει γαλήνη και ηρεμία με τους καλούς τρόπους που τον διακρίνουν. Έχει ισχυρή θέληση και ξέρει τι θέλει από τη ζωή. Εξακολουθεί να πατά γερά τα πόδια του στη γη. Δυναμικός αλλά με πολλή υπομονή και καρτερικότητα, ψύχραιμος και ευχάριστος στη συζήτηση, η ζωή του είναι γεμάτη δράση πότε στα γήπεδα και πότε στο στίβο της ζωής.

 

5 Ιουλίου 1964. H ''Mεγάλη Κυρία'' όπως παρατάχθηκε στον τελικό κυπέλλου της 5ης Ιουλίου του 1964 με αντίπαλο τον Αποέλ. Νικήτρια η ομάδα της Ανόρθωσης με σκορ 3-0. Σκόρερ οι Κοκκινής, Άσπρου και Ζάγκυλος.
Από αριστερά όρθιοι: Καρράς, Σιαήλης, Ττοφής, Άντης, Θωμάς, Πάπυρος.
Καθήμενοι : Aντωνάκης, Ζάγκυλος, Κοκκινής, Άσπρου, Χατζηγιάννης.

Αγνός και καθαρός ποδοσφαιριστής με ομαδικό πνεύμα, φινέτσα και φαντασία στο παιγνίδι είχε την τύχη να αποτελεί μέρος της ιστορίας της Ανόρθωσης στη δεκαετία του ’60 που άρχιζε τότε μια νέα εποχή για το ποδόσφαιρο και την Κύπρο όλη. Από τους πρώτους ποδοσφαιριστές που έβαλαν τα νέα θεμέλια μετά το 1959 και την ανεξαρτησία για το σύγχρονο ποδόσφαιρο της Κύπρου.

 

Στις 14/2/1963 η ''Μεγάλη Κυρία'' αντιμετώπισε σε ένα κατάμεστο ΓΣΕ την Αελ. Η πρωταθλήτρια της προηγούμενης χρονιάς Ανόρθωση, κέρδισε με σκορ 5-2. Πρόσωπο του αγώνα ο αρχηγός και κεντρικός κυνηγός Θωμάς που έβαλε και τρία τέρματα. 
Στις φωτογραφίες, η νικήτρια ενδεκάδα της ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ και η φάση του δεύτερου γκολ από τον Θωμά.

Κόσμησε και συνέβαλε στην άνοδο του Κυπριακού ποδοσφαίρου, τόσο με τις επιδόσεις του, όσο και με το ήθος του. Το μοναδικό του πάθος ήταν η προσφορά στο κυπριακό ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό γενικότερα.Άρχισε ως χαφ , μέσα δεξιά και έπαιξε σχεδόν όλες τις θέσεις.

Έπαιξε και ως τρίτος μπακ σ’ ένα παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ όπου κέρδισαν  0- 3 Νίκησαν το κύπελλο το 1964 στο ΓΣΠ διότι ο Πανίκος Ιακώβου ήταν τραυματίας και δεν μπορούσε να παίξει.

 

Στη φωτογραφία ο Θωμάς Χατζηνικολάλου (τέταρτος δεξιά) εισέρχεται στο γήπεδο του ΓΣΕ για τον αγώνα του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με την Παρτιζάν Βελιγραδίου το 1963. 

Στην ποδοσφαιρική του καριέρα είχε παίξει σ΄ολες σχεδόν τις θέσεις. Άρχισε ως χαφ, μέσα δεξιά και κεντρικός κυνηγός. Στο παιχνίδι με το ΑΠΟΕΛ στο ΓΣΠ όπου κέρδισαν 0- 3 και πήραν το κύπελλο το 1964 ο Θωμάς έπαιξε ως τρίκος μπακ γιατί ο Πανίκος Ιακώβου ήταν τραυματίας.
Καθήμενος (κέντρο) να χειροκροτεί ο ένθερμος υποστηρικτής της Ανόρθωσης Νίκος Βασιλείου, ο μετέπειτα πεθερός του Θωμά.

Ο Θωμάς Χατζηνικολάου δεξιά εισέρχεται στο γήπεδο του ΓΣΕ. Τον παρακολουθεί ο πιστός φίλαθλος της Ανόρθωσης Νίκος Βασιλείου (με τα γυαλιά), ο οποίος αργότερα έγινε πεθερός του Θωμά.

Τίμησε το έμβλημα και τη φανέλα του Συλλόγου που επάξια φορούσε. Τότε που δεν υπήρχε επαγγελματισμός στη λειτουργία των ομάδων! Τότε, που ακόμη στους αγώνες ποδοσφαίρου, μετρούσαν τα αισθήματα, το φιλότιμο και η αγάπη για την ομάδα. Τότε, που αγωνίζονταν με μοναδικό κίνητρο την τιμή της φανέλας και που σήμερα, δυστυχώς, αυτά δεν ισχύουν πια… Κι όμως, αυτή η μεγάλη διαφορά με το σήμερα πρόσφερε εξ΄ίσου δυνατές συγκινήσεις.

 

Ο Θωμάς Χατζηνικολάου της Ανόρθωσης σε μια εναέρια αναμέτηρηση με τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού Λευκωσίας στο ΓΣΕ.

Οι παλαιότεροι των φιλάθλων αναπολούν με νοσταλγία και δέος τις ωραίες και ανεπανάληπτες στιγμές, που πρόσφεραν οι ποδοσφαιριστές σαν τον Θωμά Χατζηνικολάου τόσο σε ποιοτικό θέαμα όσο και σε αθλητική δράση και συμπεριφορά.

 

Ακόμη μια τρομερή ενδεκάδα της δεκαετίας του '60 με κορυφαίους ποδοσφαιριστές που κέρδισαν τίτλους και έδωσαν αξία στη "Μεγάλη Κυρία".

Όρθιοι: Σιάλης, Πάπυρος (τερματοφύλακας), Αντώνης Καράς, Κώστας, Πάμπος Χαραλάμπους, Ττοφής.
Καθήμενοι: Μιχάλης Γιασεμή γνωστός ως Σιαλής, Θωμάς Χαντζηνικολάου, Σιάλος, Άσπρου, Άντης Κωνσταντίνου.

8 Ιανουαρίου 1967. ΑΝΟΡΘΩΣΗ - Ομόνοια 1 - 0. Το γκολ ο Θωμάς με κεφαλιά στο 15'. 
Στη φωτογραφία πανηγυρισμοί στο κατάμεστο ΓΣΕ και αποθέωση των ποδοσφαιριστών.

Έγραψε πλούσια και σημαντική ιστορία στα ποδοσφαιρικά δρώμενα της Κύπρου. Χειροκροτήθηκε και καταξιώθηκε από τους φιλάθλους.   Απέσπασε έπαθλα, κύπελλα, διακρίσεις, επαίνους, αλλά πάνω απ’ όλα το ζεστό χειροκρότημα και την απέραντη εκτίμηση όλων των φιλάθλων όχι μόνον της επαρχίας Αμμοχώστου. Την περίοδο εκείνη η Ανόρθωση στέφθηκε πρωταθλήτρια το 1957, 1958, 1960, 1962, 1963. Πήρε το κύπελλο το 1959, 1962, 1964 και το Super Cup: 1962. 

 

Από τον αγώνα 0 -2 με τον Ολυμπιακό Λευκωσίας. Στη φωτογραφία όρθιοι από αριστερά: Προπονητής Ρέινερ (Ούγγρος), Άσπρου, ο φροντιστής Κυριάκος, Πάπυρος (τερματοφύλακας), Ττοφής (από Σωτήρα), Πάμπος Χαραλάμπους, Κώστας (Αδελφός του Παναγιώτη Πιερή που έπαιξε κι αυτός στην Ανόρθωση. Ήταν καθηγητής γυμναστής μεγάλος αθλητής), Άντης Κωνσταντίνου.
Καθήμενοι από αριστερά: Αντώνης Καράς, Θωμάς Χατζηνικολάου, Σιάηλος (κρατά την ασπίδα), Σιαλής (έξω αριστερά) και Σιαήλης με απλωμένα τα πόδια από Δερύνεια.

Ένας από τους αγαπητούς ποδοσφαιριστές της Ανόρθωσης ο Θωμάς, ευτύχισε να ζήσει μεγάλες στιγμές στη δεκαετία του ’60. Τη λαμπρή περίοδο που η Ανόρθωση Αμμοχώστου υπήρξε μια κορυφαία ομάδα και πρωταγωνίστησε στα αθλητικά δρώμενα του τόπου. Η Μεγάλη Κυρία πια του ποδοσφαίρου μας, δίκαια είχε κατακτήσει τίτλους και διακρίσεις μ’ ένα αξιοθαύμαστο δυναμικό αθλητών, ποδοσφαιριστών και διοικούντων.

Θυμάται που ο κόσμος αγαπούσε τους ποδοσφαιριστές προσφωνώντας τους με τα μικρά τους ονόματα και έδειχνε την εκτίμηση και την αγάπη του με κάθε τρόπο.

 

Όρθιοι από αριστερά: Καράς, Σιαήλης, Πανίκος Ιακώβου, Κώστας, Άντης Κωνσταντίνου, Αντρίκκος (αναπληρωματικός τερματοφύλακας).
Καθήμενοι: Πάπυρος (τερματοφύλακας), Σιαλής, Άσπρου, Θωμάς, Κοκκινής, Κοβής.
H ''Μεγάλη Κυρία'' στην έδρα της στο ΓΣΕ στην Αμμόχωστο. Κορυφαίοι ποδοσφαιριστές των Κυπριακών γηπέδων της δεκαετίας του '60 που γέμισαν με τρόπαια της βιτρίνες του Συλλόγου.

Ο Θωμάς το 1962 προσελήφθη στο αστυνομικό σώμα, όπου συμμετείχε στην αξιόλογη ποδοσφαιρική ομάδα της Αστυνομίας με τερματοφύλακα τον Φιλώτα του Ολυμπιακού Λευκωσίας. Μάλιστα είχαν πάει τότε για παιχνίδια στην Αίγυπτο. Θυμάται επίσης τον παπά Φονιά ένα φανατικό οπαδό της Ανόρθωσης που ακολουθούσε την ομάδα παντού.

 

Τον Ιανουάριο του 1968, ο Θωμάς έφυγε από την Κύπρο και πήγε στο Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής. Ενώ πήγε ως τουρίστας, τον «άρπαξε» η «Κορίνθιανς» ομάδα της Ελληνικής παροικίας. Η ομάδα ήταν στην πρώτη κατηγορία του πρωταθλήματος της χώρας και έπαιξε ποδόσφαιρο μαζί τους για δυο χρόνια το 1968 και 1969.

 

Το 1973 παντρεύτηκε στη Νότια Αφρική την Γαβριέλλα Νικολάου, από το Βαρώσι. Απέκτησαν δυο εξαίρετα παιδιά, τον Νικόλα και την Αδαμαντία (Ντία), για τα οποία δίκαια καμαρώνουν και οι δυο τους. 

 

Η Θωμάς με την σύντροφο της ζωής του Γαβριέλλα. Ζουν με τα παιδιά και τα εγγόνια τους στη μακρινή Νότια Αφρική και συγκεκριμένα στη πόλη Πρετώρια πρωτεύουσα της Νότιας Αφρικής. Η καρδιά τους όμως χτυπά για την Κύπρο που παρά τη μεγάλη απόσταση και τις δεκαετίες που λείπουν, ποτέ δεν ξέχασαν τις ρίζες τους. Έτσι, τα τελευταία χρόνια μοιράζουν το χρόνο τους μεταξύ Ν. Αφρικής και Κύπρου.

 

Εορταστική ατμόσφαιρα στα γενέθλια του Θωμά, δίπλα με τη γυναίκα του Γαβριέλλα, τον γιό τους Νικόλα, τη σύζυγο του Ναδίνα και την κόρη τους Αδαμαντία (Ντία).

Έχουν μεταλαμπαδεύσει την άδολη φιλοπατρία και στα παιδιά τους. Γι’ αυτό, αν και γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην ξενιτειά, εντούτοις αγαπούν τον τόπο των γονιών τους και νιώθοντας οι ίδιοι Κύπριοι.

Οι χαριτωμένες εγγονούλες της Γαβριέλλας και του Θωμά Χατζηνικολάου, Αντζελίκ (Agnelique) και Γαβριέλλα (Gabriella, little Gaby), βέρες ανορθωσιάτισσες παρ' όλο που γεννήθηκαν και ζουν στη Νότια Αφρική.

 

Ο Θωμάς ως πάτερ φαμίλιας παραδειγματίζει και εμπνέει την υπέροχη οικογένεια του. Στη φωτογραφία μαζί με τον εγγονό του Θωμά Τζιούνιορ. Μελλοντικό ίσως αστέρι της Μεγάλης Κυρίας!

Το πατρικό σπίτι του Θωμά στη Δερύνεια έγινε το Υπαίθριο Λαογραφικό Μουσείο στην οδό Δημήτρη Λιπέρτη αρ. 3 απέναντι από το Λαογραφικό Μουσείο.

1964-65 - Η Μεγάλη Κυρία σε μια μεγάλη επιτυχή πορεία με τίτλους και διακρίσεις.

Όρθιοι από αριστερά: Πάπυρος (τερματοφύλακας), Ττοφής, Πάμπος, Πανίκος Ιακώβου (ήταν καθηγητής γυμναστικής), Μέρτακκας, Χατζηγιάννης.

Καθήμερνοι από αριστερά: Αντώνης Καράς, Τάκης Καταστρόφας (από Δερύνεια), Μαυρίκιος Άσπρου (από Δερύνεια), Θωμάς Χατζηνικολάου (από Δερύνεια), Κοκκινής, Λαμπής (από Μακράσυκα. Ήταν καθηγητής γυμναστικής).

Σημείωση: Οι περισσότεροι παίκτες ήταν κάτω των 25 ετών. Λίγο μεγαλύτεροι ήσαν μόνο ο Θωμάς, Άσπρου, Πάμπος και Πάπυρός.

Η ΑΝΟΡΘΩΣΗ , μπροστά σε ένα κατάμεστο ΓΣΕ, με γκολ του Μιχάλη Γιασεμή , γνωστού ως Σιαλή, κερδίζει στο μεγάλο ντέρμπι την Ομόνοια 1-0.
O Μιχάλης Γιασεμής γνωστός ως Σιαλής ένας ποδοσφαιριστής που έγραψε τη δική του ιστορία στον Σύλλογο.
Υπήρξε αρχισκόρερ της Ανόρθωσης και των κυπριακών γηπέδων και μάλιστα ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής που πέτυχε γκολ για λογαριασμό της Μικτής Κύπρου, στις 13 Νοεμβρίου το 1960, στον πρώτο επίσημο αγώνα της με αντίπαλο το Ισραήλ, στο Παλιό ΓΣΠ. Την περίοδο 1961-1962 αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος με 22 γκολ.

Η Ανόρθωση αντιμετωπίζει στα τέλη της δεκαετίας του 1950 τον ΠΟΛ στο ΓΣΕ.

Αν και ο κορυφαίος φορ και αστέρι της ομάδας μας Πάνος Σιάηλος δεν αγωνίστηκε, η " Μεγάλη Κυρία" ήταν πολυβόλο και πέτυχε μια εντυπωσιακή νίκη με 5 - 0.
Σκόρερ οι Κοβής, Θωμάς (2), Άσπρου και Κωστάκης.

Στη φωτογραφία η Μικτή ομάδα Νέας Σαλαμίνας - Ανόρθωσης. Για την ακρίβεια η Νέα Σαλαμίνα θα έπαιζε φιλικό αγώνα με μια Ρουμάνικη ομάδα και για να ενισχύσει τις γραμμές της, ζήτησε από την Ανόρθωση τρεις παίκτες, τον Θωμά, τον Κώστα και τον Σιάηλο.
Όρθιος πρώτος από αριστερά ο Φώκκης της Νέας Σαλαμίνας, Δερυνειώτης τρίτος μπακ. 6ος στη σειρά ο Κώστας της Ανόρθωσης με φανέλλα της Σαλαμίνας.
Καθήμενοι τρίτος στη σειρά από αριστερά ο Σιάηλος και έβδομος ο Θωμάς Χατζηνικολάου.
Όρθιος πρώτος δεξιά ο διαιτητής Ξανθούλης από το Βαρώσι και ποδοσφαιριστής της Ανόρθωσης μέχρι το 1955. Η Γαβριέλλα γυναίκα του Θωμά είναι πρώτη ξάδελφη με τη Μάρω, γυναίκα του Ξανθούλλη.

Σιάλης, Θωμάς, Κώστας, Πάμπος Χαραλάμπους, Κοβής, Καράς, Άσπρου, Κυριάκος (Φροντιστής).
Άντης Κωνσταντίνου, Πάπυρος (τερματοφύλακας), Κώστας Αττάς (από τη Λύση) και Ζάγκυλος.

Στη φωτογραφία από την κηδεία του Σιάηλου, κορυφαίου παίκτη της Ανόρθωσης που έπαιξε στον ΠΑΟ και σκοτώθηκε στην Αθήνα από αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Η νεκρόσιμος πομπή στη Λεωφόρο Δημοκρατίας στην Αμμόχωστο. Το φέρετρο κρατούν από αριστερά ο Θωμάς Χατζηνικολάου, δίπλα του ο Κώστας και Αντώνης Καράς και δεξιά ο Γιώργος Καϊττάνης, ένθερμος οπαδός της Ανόρθωσης και αριστερά του διακρίνεται ο Κοβής με άσπρο πουκάμισο και γυαλιά ηλίου.

Στη φωτογραφία, συνάθροιση παλαιμάχων ποδοσφαιριστών της Ανόρθωσης σε ξενοδοχείο στη Λευκωσία κοντά στην πλατεία Ελευθερίας.
Πρώτη σειρά καθήμενοι από αριστερά: Κουτρουπής, Κοβής, Θωμάς, Πάμπος, Παντελάκης.
Όρθιοι από αριστερά: Άσπρου, Μωϋσής Μάντζαλος, Βοσκαρής, Φυντικίδης, Αττάς (από Λύση), Κοκκινής, Σιαήλης, Προκόπης, Πανίκος Ιακώβου.  

Τρίτη ποιητική συλλογή της Θάλειας Νικολάου Χριστοδούλου

 

Την τρίτη της ποιητική συλλογή έκδωσε η Θάλεια Νικολάου Χριστοδούλου. Ένα βιβλίο με ποιήματα τα οποία αφήνουν όμορφα μηνύματα στον καθένα μας.

 Μάτια που μιλούν

 Υπάρχουν μάτια που μιλούν

τις γλώσσες όλες ξέρουν

σαν σε κοιτούν σιωπηλά

ειρήνη σου προσφέρουν.

Θα 'ρθει στιγμή στα σίγουρα

που θα τα συναντήσεις

κάν ησυχία για ν' ακούς

σώπα και μην μιλήσεις.

 

Θα σε κοιτάξουνε βαθιά

τα μάτια θα το νιώσουν

μια εμπειρία φοβερή

έχουν να σου δώσουν.

 

ΝΑ ΕΊΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ

Κανέναν δεν χρειάζεται

να εντυπωσιάσεις

σε τούτο το σημείο πια

προσπάθησε να φτάσεις.

 

Άσε τι λένε οι πολλοί

και δήθεν το γραφτό σου

μάθε να είσ' ελεύθερος

να είσ' ο εαυτός σου.

 

ΥΠΟΜΟΝΗ

Υπομονή είσαι πικρή

μα με καρπό αμπέλι

το ξέρω αν σ' εμπιστευτώ

είσαι γλυκιά σαν μέλι.

 

Κάποτε βασανιστική

με κάνεις να δακρύζω

κάποιες φορές αισθάνομαι

πως πνίγομαι, λυγίζω.

Τον τίτλο της πριγκίπισσας

να ξέρεις σου 'χω δώσει

χωρίς εσένα την ντροπή

το ξέρω θα 'χα νιώσει.

Θάλεια Νικολάου Χριστοδούλου Facebook  

Η Θάλεια Νικολάου Χριστοδούλου είναι ποιήτρια, συγγραφέας και στιχουργός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Κλήρου της επαρχίας Λευκωσίας και ζει στη Λεμεσό.

Έχει εκδώσει άλλες δύο ποιητικές συλλογές με τίτλο «Κομμάτια Ουρανού» και «Δροσοσταλίδες». Έχουν μελοποιηθεί αρκετοί στίχοι της από αξιόλογους μουσικοσυνθέτες και τραγουδήθηκαν από υπέροχες φωνές. 

Το όλο εν γένει συγγραφικό της έργο έχει τύχει γενικής αποδοχής από ένα μεγάλο αριθμό γνωστών και μη κριτικών του πεζού και ποιητικού λόγου.

ΚΡΙΤΙΚΗ
Αναφορικά με τα στιχουργικά και ποιητικά δρώμενα της κάθε εποχής, είναι κατά την γνώμη μου αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ειδήμονα και μη αναγνώστη, όχι μόνο να έχει τις δικές του προσωπικές αντιλήψεις αλλά και να τις εκφράζει ελεύθερα στα πλαίσια βέβαια πάντοτε της αντικειμενικής ανθρώπινης λογικής.

Εγώ σαν απλός αναγνώστης και θαυμαστής θα έλεγα του πλουσιοτάτου συγγραφικού έργου της εγνωσμένου κύρους και αξίας συγγραφέα Θάλειας Χριστοδούλου, θα ήθελα καθηκόντως να καταθέσω τις παρακάτω εκ βάθους καρδίας δικές μου σχολιαστικές σκέψεις.

Το εμβληματικό αυτό έργο, κάλλιστα θα μπορούσα να το αποκαλέσω ένα στιχουργικό -ποιητικό αριστούργημα της Ελληνικής και Κυπριακής λογοτεχνίας γιατί με απλότητα και ακριβή ευκρίνεια περιγράφει την καθημερινή πραγματικότητα της ζωής!

Είναι πιστεύω το έργο αυτό ένα κράμα ή και συνονθύλευμα θα έλεγα προσεγμένων και άψογων ποιητικά και ομοιοκαταληκτικά σκέψεων που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο ακόμα και το πιο απαιτητικό κοινό!

Το συστήνω ανεπιφύλακτα στον κάθε ένθερμο εραστή της Ελληνικής και Κυπριακής ποίησης!

Νίκος Δωρίτης
Καθηγητής Ελληνικής και Αγγλικής Φιλολογίας

Συνέντευξη με την Ιφιγένεια Μανώλα - Δ. Βασιλειάδη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΑΝΩΛΑ – Δ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ
October 1, 2020

Ιφιγένεια Μανώλα Facebook
Πολύ σπουδαία πράγματα συμβαίνουν στον καλλιτεχνικό χώρο της πόλης μας αυτό το διάστημα και αφήνουν πολλές ελπίδες για το μέλλον. Η μοναδική και εξαιρετικά ταλαντούχα, αλλά ιδιαιτέρως σεμνή, Ιφιγένεια Μανώλα πρόσφατα δημιούργησε έναν νέο καλλιτεχνικό πολυχώρο στην καρδιά της Θεσσαλονίκης μας, το «METROPOLITAN THE URBAN THEATER» και φιλοδοξεί να το μετατρέψει στο καινούριο πολιτιστικό κέντρο της καλλιτεχνικής ζωής της πόλης μας

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μιλήστε μας για εσάς…

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΑΝΩΛΑ: Για εμένα ας μιλήσουν οι άλλοι! Ας μιλήσουν οι άνθρωποι που έστω για μια μικρή χρονική περίοδο, ήταν δίπλα μου. Οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι μουσικοί, οι αιθουσάρχες. Αυτοί που συνεργάστηκαν με την «Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης», της οποίας η ζωή μετρά 20 χρόνια.

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον χώρο της τέχνης; Τι σας γοήτευσε στο θέατρο;

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΑΝΩΛΑ: Ο χώρος του θεάτρου με γοήτευε από την παιδική μου ηλικία. Ωστόσο, αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά όταν η κόρη μου φοιτούσε σε δραματική σχολή. Ξεκινήσαμε μαζί και αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τον ευαίσθητο χώρο του παιδικού θεάτρου. Στηριχτήκαμε στο μεράκι μας και στην ανάγκη μας για καλό και ποιοτικό θέατρο.

Έτσι, δημιουργήσαμε την «Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης». Σκοπός μας να προάγουμε τον πολιτισμό και να μεταφέρουμε τη μαγεία του παιδικού θεάτρου, στο ευρύτερο κοινό ακόμα και των πιο απομακρυσμένων πόλεων.

Συμπληρώνοντας φέτος 20 χρόνια δημιουργικής απασχόλησης με το παιδικό θέατρο και ανεβάζοντας περισσότερες από 30 παραγωγές, αποφασίσαμε να κάνουμε το μεγάλο άλμα. 

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Αυτή η περίοδος για το θέατρο και την τέχνη –αλλά όχι μόνο- είναι εξαιρετικά δύσκολη, κυρίως λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Παραστάσεις ακυρώνονται ή στην καλύτερη περίπτωση αναβάλλονται, θεατρικές σκηνές κλείνουν… Εσείς ωστόσο, αποφασίσατε και τολμήσατε να δημιουργήσετε στην καρδιά της Θεσσαλονίκης μας, έναν νέο πολυχώρο τέχνης και πολιτισμού. Μιλήστε μας γι αυτό το υπέροχο καλλιτεχνικό σας εγχείρημα. 

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΑΝΩΛΑ: Ναι, είναι γεγονός ότι διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο για το θέατρο και όχι μόνο, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Ωστόσο είμαστε αισιόδοξοι! Ελπίζουμε ότι σύντομα η πολιτεία θα μεριμνήσει για το άνοιγμα των θεάτρων, έτσι ώστε να παρουσιάσουμε στο κοινό της Θεσσαλονίκης τον χώρο που με τόση αγάπη και μεράκι δημιουργήσαμε με τον γιο μου Αλέξανδρο Μαλακόζη, τον γαμπρό μου Emin Sirimsi και την κόρη μου Ανδρονίκη Μαλακόζη.

Το «METROPOLITAN THE URBAN THEATER» είναι ένας άνετος χώρος εξοπλισμένος με όλα τα σύγχρονα συστήματα υψηλής ασφάλειας (πυρόσβεση, πυρασφάλεια, εξαερισμός) και με τις απαραίτητες διευκολύνσεις πρόσβασης σε άτομα ειδικών ικανοτήτων (Α.Μ.Ε.Α.). Διαθέτει μια μεγάλη άνετη σκηνή, έτοιμη καθ’ όλα να φιλοξενήσει παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών.

Αυτός ήταν και ο σκοπός μας από τη στιγμή που αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε πάνω σε ένα παλιό ονομαστό κτήριο (κινηματογράφος Μετροπόλιταν – θέατρο Black Box) Ο αγώνας ήταν δύσκολος και σκληρός. Στέφτηκε όμως με επιτυχία, δίνοντάς μας την ικανοποίηση να προσφέρουμε στη Θεσσαλονίκη αυτόν τον σύγχρονο χώρο. 

Πιστεύουμε ότι θα προσδώσει μια νέα αντίληψη στην επαφή με το θέατρο και το πολιτιστικό γίγνεσθαι της πόλης.

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια σχετικά με το θέατρο σας;

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΑΝΩΛΑ: Στον μοντέρνο, λειτουργικό πολυχώρο που δημιουργήσαμε στόχος μας είναι να φιλοξενούμε παραστάσεις, μουσικά δρώμενα, εργαστήρια τεχνών, σεμινάρια και ό,τι άλλο προάγει τον πολιτισμό.

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Έχετε σκεφτεί ποια θα είναι η πρώτη παράσταση που θα ανεβάσετε ή θέλετε να ανεβάσετε στην καινούργια θεατρική σκηνή της πόλης μας; 

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΑΝΩΛΑ: Η πρώτη παράσταση ενηλίκων που θα ανέβει στη νέα μας θεατρική σκηνή δεν γνωρίζουμε ακόμα ποια θα είναι. Για τους μικρούς μας φίλους όμως, εφόσον όλα πάνε καλά, η «Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης» έχει ετοιμάσει το κορυφαίο έργο της Πηνελόπης Δέλτα «Τρελαντώνης» σε διασκευή Αλεξάνδρας Γιαννοπούλου και σκηνοθεσία Ανδρονίκης Μαλακόζη και μουσική Χάρη Γκατζόφλια. Επιπλέον, βρίσκεται σε πρόβες για δύο ακόμη παιδικά θεατρικά έργα. 

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Μια ευχή για την τέχνη και το θέατρο, αλλά και τους αναγνώστες μας.

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΜΑΝΩΛΑ: Το θέατρο που είναι τέχνη, να είναι πάντα ζωντανό και να μας δίνει δύναμη να πορευόμαστε στη δύσκολη ζωή με αισιοδοξία!

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ: Σας ευχαριστώ θερμά κι εύχομαι καλή επιτυχία στο καινούριο καλλιτεχνικό σας εγχείρημα. Εμείς θα είμαστε εκεί να σας στηρίξουμε.

ΔΕΛΙΝΑ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ

Πηγή: http://filmnoir.gr/  

Η Ιφιγένεια Μανώλα μας ξεναγεί στο θέατρο Metropolitan Θεσσαλονίκης

Η Ιφιγένεια Μανώλα μας ξεναγεί στο Metropolitan -The Urban Theater. Τ
ο νέο θέατρο της Θεσσαλονίκης (βίντεο - συνέντευξη).

05 Οκτωβρίου 2020

 

Η Ιφιγένεια Μανώλα μας ξεναγεί στο Metropolitan -The Urban Theater. Το νέο θέατρο της Θεσσαλονίκης (βίντεο - συνέντευξη).

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ

 

Εν μέσω κορονοϊού όλος ο πολιτιστικός κόσμος βρίσκεται σε μία κατάσταση ακούσιας αδράνειας, καθώς ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε, πως θα εξελιχθεί η κατάσταση με τις θεατρικές σκηνές. Ωστόσο, απροσδόκητα και ξαφνικά ήρθε ένα ευχάριστο νέο από τον πολιτιστικό κόσμο. Η δημιουργία ενός νέου θεατρικού χώρου, το οποίο από μόνο του αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Το γεγονός δε, ότι αυτός ο χώρος δημιουργήθηκε μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση αβεβαιότητας, ανασφάλειας και φόβου, έχει και μία ακόμα πολυσήμαντη σημασία, καθώς θα δώσει πνοή στην παγωμένη θεατρική δραστηριότητα και το μήνυμα, πως ο πολιτισμός θα επανακάμψει σταδιακά πλήρως.

 

Πίσω από το ριψοκίνδυνο για την εποχή εγχείρημα βρίσκεται η Ιφιγένεια Μανώλα, η οποία είναι γνωστή και αγαπητή ως «Παιδική Σκηνή Θεσσαλονίκης» για τις κατά καιρούς αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις, που έχει δημιουργήσει και προσφέρει στις σκηνές της Θεσσαλονίκης.

Η ίδια, αφού μας ξενάγησε, η Κουλτουρόσουπα είναι το πρώτο Μέσο που κατέγραψε τον υπέροχο χώρο, μας επεξήγησε πλήρως την λεπτομερή διαμόρφωσή του με ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες.

Αρχικά, αυτό στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι στον εξαιρετικά άνετο χώρο του θεάτρου, το οποίο πραγματικά μοιάζει έτοιμο να φιλοξενήσει μεγάλες παραστάσεις. Ήδη ο χώρος του φουαγιέ ομολογεί την ευκολία πρόσβασης, αλλά και την πολύ όμορφη σύνθεση με τη δημιουργία ενός ντιζαϊνάτου σαλονιού στην αριστερή μεριά και του κυλικείου με τις τουαλέτες στην δεξιά μεριά. Ο χώρος προς την σκηνή είναι ιδιαίτερα ευέλικτος, καθώς προσφέρονται πολλαπλές είσοδοι για την διέλευση του κοινού, θέλοντας να αποφευχθεί η αναμονή και η ταλαιπωρία στην πορεία προς τι θέσεις.

  

Μπαίνοντας στον χώρο του θεάτρου αντικρίζουμε πραγματικά ένα εντυπωσιακό θέαμα. Ένα αμφιθεατρικό θέατρο, που παρά τις πολλαπλές θέσεις (340 στον αριθμό) προσφέρει μία εξαιρετικά άνετη θέαση ακόμη και από τις τελευταίες θέσεις, χωρίς να ενοχλούν οι μπροστινές. Εκτός αυτού, ένα σημείο, το οποίο δημιουργεί ιδιαίτερη εντύπωση και επισημάνθηκε και από την σχετική μας συζήτηση ήταν η επιλογή να μην υπάρχει το κλασικό είδος θέσεων στην μορφή καρεκλών, που πολλές φορές δημιουργεί συνθήκες άβολης θέασης, αλλά διαμορφωμένοι καναπέδες στα πρότυπα αρκετών αθηναϊκών θεάτρων. Αν μη τι άλλο αποτελεί μία καινοτομία για τη Θεσσαλονίκη.

 

 

Σε ένα άλλο σημείο στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι στις 5 θέσεις ΑΜΕΑ, οι οποίες υπάρχουν, αλλά και ειδικά διαμορφωμένες τουαλέτες. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ νόμος προβλέπει πια, πως είναι απαραίτητο κάθε θέατρο να εξασφαλίζει την πρόσβαση των ΑΜΕΑ. Το αυτονόητο δηλαδή… Σημαντική συνθήκη, που πρέπει να ακολουθήσουν προσεχώς και άλλα θέατρα ή ορθότερα πλέον να συμμορφωθούν.

Και τώρα ερχόμαστε στην σκηνή, η οποία πραγματικά εντυπωσιάζει από την πρώτη ματιά. Ένας υπερυψωμένος και μεγάλος χώρος ικανός να φιλοξενήσει πλήθος απαιτητικών θεαμάτων. Δημιουργεί εξαρχής αρκετές προσδοκίες με την μεγάλου εύρους σκηνή (13 μέτρων). Σημαντικά στην ατμόσφαιρα του θεάτρου (σε μερικές περιπτώσεις παραστάσεων και ακρογωνιαίο λίθο) αποτελούν τα φώτα, τα οποία όπως μας εξηγεί η ιδιοκτήτρια υπήρχαν και φτιάχτηκαν από τον κινηματογράφο, που υπήρχε παλαιότερα στον χώρο αυτό. Η ιστορικότητα του χώρου είναι εμφανής, καθώς και η ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι νέο και καινοτόμο με σεβασμό στο παλιό και διαχρονικό…

 

 

Ο δρόμος προς τα καμαρίνια μας οδηγεί σε ακόμη μία καινοτομία… Ευέλικτος χώρος, ικανός να φιλοξενήσει 10 άτομα, αλλά και ικανός να αναπροσαρμοστεί για περισσότερα. Τα μπάνια (ξεχωριστά για άνδρες και για γυναίκες) διαθέτουν το καθένα δική του ντουζιέρα, συνθήκη, που σε ελάχιστα θέατρα είναι εμφανής.

 

Τέλος, στην μετάβασή μας στον χώρο και πάλι του φουαγιέ βλέπουμε το σημείο, όπου ελέγχονται οι φωτισμοί και οι ήχοι μίας παράστασης… Και πρόκειται για ένα σημείο ευρύχωρο, για μία άνετη δομή, ικανή να φιλοξενήσει πέρα από τους ηχολήπτες και τους φωτιστές και τους ηθοποιούς, οι οποίοι θα μεταβούν από τα πλαϊνά της σκηνής, όταν και αν το απαιτεί η παράσταση… Ένα ακόμα γεγονός, που συμβάλλει στην προσεκτική μελέτη των λεπτομερειών…

Δείτε το νέο στολίδι της Θεσσαλονίκης

 

Η συζήτησή μας πάνω στην σκηνή δεν μένει μονάχα στα τεχνικά ζητήματα του χώρου, τα οποία καταλαμβάνουν -σαφώς- ένα μεγάλο μέρος αυτής, αλλά περιλαμβάνει και ζητήματα σχετιζόμενα με τόσο με το τολμηρό αυτό βήμα, όσο και με την ταυτότητα του θεάτρου. Συγκεκριμένα, η κεφαλή του εγχειρήματος Ιφιγένεια Μανώλα, αλλά και η κόρη της Ανδρονίκη Μαλακόζη (η οποία επίσης ασχολείται ενεργά με το θέατρο, έχοντας σκηνοθετήσει αρκετές παιδικές παραστάσεις) επισημαίνουν τις δυσκολίες δημιουργίας ενός τέτοιου χώρου. Ο χώρος δεν προορίζεται για μία πρόσκαιρη κατανάλωση, αλλά αποτελεί ένα μακροπρόθεσμο επιχειρηματικό και καλλιτεχνικό σχέδιο, το οποίο αποτελεί οικογενειακή υπόθεση. Και αυτό, γιατί εκτός από την Ιφιγένεια Μανώλα, με την οργάνωση, αλλά και γενικότερα με την παραγωγή θα ασχοληθούν η κόρη της Ανδρονίκη, ο γιός της Αλέξανδρος και ο γαμπρός της (σύζυγος της Ανδρονίκης) Emin.

Το εγχείρημα δύσκολο εξαρχής και με την κατάσταση του κορονοϊού έγινε ακόμα δυσκολότερο. Η επιθυμία, όμως, καθώς και η πίστη στο όνειρο της δημιουργίας αυτού του χώρου ήταν πιο δυνατά από τον φόβο και το άγχος της αποτυχίας. Και πράγματι ο χώρος με ορισμένες ακόμα λεπτομέρειες και εργασίες θα είναι έτοιμος για το κοινό της Θεσσαλονίκης, με σκοπό να ικανοποιήσει και τον πιο απαιτητικό θεατρόφιλο.

Οι ερωτήσεις μας, όμως, δεν μένουν στον χώρο, καθώς ναι μεν αποτελεί ένα σημαντικό χαρακτηριστικό, αλλά σίγουρα όχι το βασικότερο… Σημασία έχει και το περιεχόμενο αυτών, που θα φιλοξενήσει. Γιατί ένας ωραίος χώρος, μονάχα από τις παραστάσεις, που θα φιλοξενήσει, αλλά και τον προγραμματισμό, που θα πράξει, θα καθιερωθεί ή όχι στη συνείδηση του κόσμου. Εκεί θα σταθούμε όλοι σε ένα μακρόπνοο διάστημα. Οι δύο γυναίκες μας εκμυστηρεύονται, πως στόχος τους είναι να αποτελέσει ένα πολυχώρο, που θα φιλοξενήσει εκτός από παραστάσεις (βασικό και δομικό χαρακτηριστικό κάθε σκηνής, που θέλει να λέγεται θέατρο) και μουσικά δρώμενα, εργαστήρια τεχνών, σεμινάρια θεάτρου.

 

Η ταυτότητα, που θέλουν να προσδώσουν στον χώρο, θα κινηθεί γύρω από ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών, χωρίς να λένε όχι σε πιο εμπορικά θεάματα, που όμως θα έχουν υπόσταση και λόγο ύπαρξης.
Θα δοθεί βάση σε τρείς πυλώνες:
α) στην φιλοξενία αθηναϊκών θεατρικών παραστάσεων,
β) στην φιλοξενία παραστάσεων σημαντικών θεατρικών ομάδων της Θεσσαλονίκης,
και γ) στην παραγωγή πρωτότυπων θεατρικών παραστάσεων.

Στόχος η προσέλκυση του νέου κόσμου στο θέατρο και η δημιουργία μίας σχέσης εμπιστοσύνης με το θεατρόφιλο κοινό.

Η αρχή θα γίνει με τον «Τρελαντώνη» της Πηνελόπης Δέλτα σε διασκευή της Αλεξάνδρας Γιαννοπούλου και σε σκηνοθεσία της Ανδρονίκης Μαλακόζη, σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Εμείς να ευχηθούμε καλή αρχή στο νέο ξεκίνημα, ένα δυναμικό άνοιγμα, αλλά και την τήρηση των δεσμεύσεων, που αναφέρθηκαν παραπάνω. Η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη από νέες σκηνές, που όχι μόνο θα προσφέρουν θέαμα, αλλά θα σέβονται τόσο τους θεατές, όσο και τους κριτικούς.
.
Γιώργος Μπαστουνάς
Όλη η συζήτηση παρακάτω:

Πηγή: http://www.kulturosupa.gr/

.αδ