Πουλάει η ειρήνη; Πουλάει

Της Τώνιας Σταυρινού

Είτε μιλάμε για μπλουζάκια είτε για πολιτικές καριέρες, η ειρήνη μπορεί να πουλήσει τα πάντα, προσφέροντας ένα ασφαλές καταφύγιο στον κάθε γυρολόγο που διακινεί πολιτικά παραισθησιογόνα. Η πλατφόρμα «Απόφαση Ειρήνης» η οποία δημιουργήθηκε για να προωθήσει τη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας –απίστευτο πώς η ειρήνη συνδέεται πάντα με τη συγκεκριμένη μορφή λύσης, αλλά δεν συσχετίζεται ποτέ με την παρουσία του κατοχικού στρατού!– είναι μία από τις πολλές ομάδες πίεσης για επίλυση του Κυπριακού που απευθύνονται στην ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη.

Από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν, η σύγχρονη ιστορία είναι γεμάτη με πρωτοβουλίες υπέρ της ειρήνης, οι οποίες όμως απευθύνονταν κατά κανόνα σε αυτόν που την εμπόδιζε ή την απειλούσε. Στον εισβολέα, στον κατακτητή, στην κυβέρνηση που δίνει το πρόσταγμα για να κινηθεί ένας στρατός εναντίον ενός άλλου κράτους. Εδώ, σε αυτή την κουτσουλιά γης, διεκδικούμε την πατέντα για ένα ιστορικό παράδοξο. Ζητάμε ειρήνη από τον… κατακτημένο. Λέμε στους Εβραίους ότι πρέπει επιτέλους να πάρουν «απόφαση ειρήνης» γιατί οι Ναζί δεν αστειεύονται.

Η νέα πλατφόρμα μάλιστα έχει εμπλουτίσει τις διαχρονικές νουθεσίες προς το εσωτερικό μέτωπο, με το εκσυγχρονισμένο και προωθημένο «δικαιούται κι η Τουρκία κάτι τις από τις θάλασσές μας, δεν είναι και παράλογη». Το επόμενο που θα μας ζητηθεί ενδεχομένως είναι να απολογηθούμε στην Τουρκία για την εισβολή, αφού την αναγκάσαμε να μπει σε τόσα έξοδα και τόσες φασαρίες για να πάρει αυτά που «εδικαιούτο».

Παρά τις διακηρυγμένες ειρηνιστικές τους προθέσεις, οι «σταυροφόροι» της Διζωνικής δημιουργούν τις προϋποθέσεις ενός βαθύτατα διχαστικού και εκβιαστικού διλήμματος: αν δεν πηδήξετε στη βάρκα της δικής μας λύσης, δεν πείθετε ότι επιδιώκετε την ειρήνη. Αλλά τι; Γιατί δεν συνεχίζουν ποτέ τον συλλογισμό τους και αφήνουν να αιωρείται ένα εναλλακτικό σενάριο τρόμου; Ποιους εξυπηρετεί αυτό το εκβιαστικό δίλημμα αν όχι τον κακομούτσουνο που φώναζε πριν δύο μήνες «θα σας κάνουμε ό,τι σας κάναμε το 1974»;

Την περασμένη βδομάδα ήρθε στο γραφείο ένα email από μία Κύπρια του εξωτερικού, η οποία θα συμμετάσχει σε ένα διεθνές συνέδριο για την ειρήνη που διοργανώνεται στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην νεκρή ζώνη, για να μη θεωρηθεί καμία από τις δύο πλευρές πιο υπεύθυνη από την άλλη. Μετά από μια έντονη συζήτηση μαζί της –η οποία πυροδοτήθηκε από την αναφορά της σε Βορρά και Νότο– κατέληξε να μου γράφει ότι «είναι σημαντικό να αποδεχθούμε αυτό που δεν μπορούμε να αλλάξουμε –ακόμη και αν δεν μας αρέσει– και να επιλέξουμε την εσωτερική μας ειρήνη ώστε σιγά-σιγά να έρθουμε σε ειρήνη με τον κόσμο γύρω μας». Αυτό που δεν μπορούμε να αλλάξουμε και πρέπει να αποδεχθούμε για χάρη της inner piece μας –που θα έλεγε και η Ινώ Αναστασιάδη– είναι φυσικά η κατοχή.

Η επίκληση της ειρήνης δεν αποτελεί από μόνη της πειστήριο πολιτικού αναστήματος. Ακόμη και οι Miss Universe από καταβολής των καλλιστείων θέλουν την ειρήνη.Το θέμα είναι ότι ορισμένοι την θέλουν ανώδυνη κι ανέξοδη. 

Όπως και τον Τσε Γκεβάρα «τους» τον προτιμούν τυπωμένο σε μπλουζάκι να τους κοιτάει από την ασφαλή απόσταση του χρόνου, χωρίς να τους ζητάει να κάνουν δύσκολες επιλογές.

Τώνια Σταυρινού
Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος", 7 Σεπτεμβρίου 2019
Facebook