"Αμμόχωστος" Το έγκλημα της Τουρκίας κατά της ανθρωπότητας

Έκθεση φωτογραφίας 

με θέμα την καταγραφή του παραλιακού μετώπου 

από τη θάλασσα της περίκλειστης περιοχής της Αμμοχώστου

Katia Christodoulou, Charis Chadjiiordanis 

and Elias Pantelides,

 in late August 2019, took many photos of Famagusta.

 All from the sea.

They would like to share some with you

from Wednesday the 2^nd of October 2019 until Sunday the 6^th.

After a very short musical introduction

the Minister of Foreign Affairs of the Republic of Cyprus

 Mr Nikos Christodoulides 

will open the exhibition at

19:30 on Wednesday 02/10/2019

at the Home of the Journalists.

Anna Marangou and Stelios Mandrides

will be your guides on the opening night

Venue: Leoforos RIK 12, Aglantzia 2120, Cyprus.

Πριν 55 Γενικές Συνελεύσεις των Ηνωμένων Εθνών

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Το 1964 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Κύπρο. Η τουρκοκυπριακή ανταρσία είχε ξεσπάσει και η τρίχρονη ειρηνική περίοδος –μετά από χιλιάδες χρόνια σκλαβιάς– αποτελούσε ήδη παρελθόν. Το νησί μετατρεπόταν σε «πρόγονο» της Βοσνίας και η Λευκωσία, η Πάφος, η Τηλλυρία και άλλες περιοχές, κεφάλαια μιας τραγωδίας που ακόμα συνεχίζεται. Η Τουρκία είχε κατορθώσει να κατακρεουργήσει τον «δικοινοτισμό» του νεογέννητου κράτους και οι μεγάλες δυνάμεις παρακολουθούσαν από μακριά τη βαρβαρότητα να εγκαθιδρύεται.

Στις 11 Δεκεμβρίου του άγριου εκείνου έτους, ο υπουργός Βιομηχανίας της –επίσης νεοαπελευθερωθείσας– Κούβας, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, προσφωνούσε τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ γράφοντας ιστορία. Ντυμένος με τη στρατιωτική του στολή, η οποία του επέτρεψε να είναι σε εκείνη τη θέση μετά την επανάσταση της 26ης Ιουλίου, ο Γκεβάρα άφηνε, με ειλικρίνεια και διαύγεια, μια τεράστια παρακαταθήκη, ένα μανιφέστο υπεράσπισης των λαών που μάχονται για την ελευθερία τους.

Επιπλήττοντας τη γνωστή τακτική του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών να «νίπτει τας χείρας του» μπροστά στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, μπροστά στις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, ο Τσε κατήγγειλε την προσπάθεια του ιμπεριαλισμού «να μετατρέψει τη Γενική Συνέλευση σε άσκοπο διαγωνισμό ρητορικής». Κατηγορώντας με πυγμή και μεγάλη περηφάνια, την επεμβατική αμερικανική εξωτερική πολιτική, ο Γκεβάρα, κουβαλώντας στην πλάτη του (ήδη) μια μεγάλη ιστορία επαναστάσεων, επέβαλε στη συζήτηση την ανάγκη υποστήριξης των ανθρώπων στην Καμπότζη, το Λάος, το Βιετνάμ, το Κογκό, ολόκληρη τη Λατινική Αμερική μα και την δική μας πατρίδα, Κύπρο.

«Η ειρηνική συμβίωση δοκιμάζεται επίσης –κατά βάναυσο τρόπο– στην Κύπρο, εξαιτίας των πιέσεων που ασκούν η τουρκική κυβέρνηση και το ΝΑΤΟ, αναγκάζοντας τον λαό και την κυβέρνηση της Κύπρου να υπερασπιστούν ηρωικά την κυριαρχία τους». Τούτο επεσήμανε ο Γκεβάρα πριν 55 χρόνια στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, σημειώνοντας τη βαναυσότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε ο κυπριακός Ελληνισμός από την Τουρκία, τη Βρετανία, τις ΗΠΑ, καταδεικνύοντας την προκλητική στάση του ΟΗΕ απέναντι στην ανάγκη του λαού της Κύπρου για αυτοδιάθεση. Ήταν νωπές οι μνήμες από τον όμορφο εθνικοαπελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ.

Ο Γκεβάρα, παρ’ όλους τους τωρινούς αλαλαγμούς των ιθαγενών για το ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να πει –μιλώντας ξανά στη γλώσσα του– ακριβώς την ίδια φράση στην 74η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, που διεξάγεται τούτες τις μέρες στη Νέα Υόρκη. Δυστυχώς, δολοφονήθηκε, εν εξελίξει μιας νέας επανάστασης, στη Λα Ιγκέρα της Βολιβίας στις 9 Οκτωβρίου 1967. Και σήμερα, για την Κύπρο θα μιλήσει μονάχα ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Που –μιλώντας αγγλικά και ντυμένος σαν όλους τους υπόλοιπους– θα κομπιάσει και θα ξεροκαταπιεί αναφερόμενος «μάνι μάνι» στην κατοχή και στην Τουρκία, δεν θα καταγγείλει τον ΟΗΕ, δεν θα κατηγορήσει ούτε τη Βρετανία ούτε τις ΗΠΑ ούτε την ποντιοπιλατική Ευρωπαϊκή Ένωση. Τουτέστιν, οι ηγέτες όλου του κόσμου –όπως και ο λαός του– θα ξεχάσουν απνευστί την προσφώνησή του. Και δεν θα μείνει για πάντα, το ζεστό το πέρασμά του, σαν του Κομαντάτε Τσε Γκεβάρα, ο οποίος ολοκλήρωσε την ομιλία του με το αξεπέραστο «Patria O Muerte». Πατρίδα ή Θάνατος.

Αλέκος Μιχαηλίδης

alekos@phileleftheros.com
Facebook

Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 24.9.2019

Σχεδιάστηκε πολύ πριν από το 1974 η συνωμοσία εναντίον της Κύπρου

Σχεδιάστηκε πολύ πριν από το 1974 η συνωμοσία εναντίον της Κύπρου: Έγγραφα και αποκαλύψεις TOPICS: Γρίβας  Διχοτόμηση  Έβρος  ΕΟΚΑ Β' ΗΠΑ  Κύπρος  Μακάριος

 

Οι τάφοι των νεκρών της τουρκικής εισβολής στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας. ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

“Το 1974 δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ήταν το αποκορύφωμα μιας συνωμοσίας που άρχισε να εξυφαίνεται αρκετά χρόνια νωρίτερα, με στόχο το πραξικόπημα, τη στρατιωτική εισβολή, την τραγωδία και τη διχοτόμηση του νησιού”.

Τα παραπάνω ανέφερε από τη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος του Κ.Σ. ΕΔΕΚ και πρώην πρόεδρος της Επιτροπής της Κυπριακής Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου, Μαρίνος Σιζόπουλος, στη διάρκεια εκδήλωσης, με θέμα: “Τα νέα στοιχεία για το Φάκελο της Κύπρου – Αποκαλύψεις και Συμπεράσματα”, που διοργάνωσε το Δίκτυο “Σύγχρονοι Δημοκράτες”.

Τα ιστορικά ντοκουμέντα, πολλά από τα οποία άγνωστα μέχρι σήμερα στο ευρύ κοινό, για το Κυπριακό ζήτημα και την τραγωδία, αποκαλύπτουν ότι η χούντα των συνταγματαρχών, σε συνεργασία με την τότε κυβέρνηση των ΗΠΑ, είχε επιχειρήσει ανεπιτυχώς να εγκαθιδρύσει στρατιωτικό καθεστώς και στην Κύπρο, με το πρόσχημα της ένωσης της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.

Πρακτικά από την ελληνοτουρκική συνάντηση στον Έβρο, το Σεπτέμβριο του 1967, από τις επιχειρήσεις κατά των Τουρκοκυπρίων στην Κοφίνου, την αποχώρηση της μεραρχίας από το νησί, απόρρητα κρυπρογραφημένα τηλεγραφήματα, από την πρώτη αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου, το 1970, την κάθοδο του στρατηγού Γρίβα στην Κύπρο και τη συγκρότηση της παραστρατιωτικής οργάνωσης ΕΟΚΑ Β΄, που παρουσίασε ο κ. Σιζόπουλος, αποκαλύπτουν και επίσημα τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε η κυβέρνηση της χούντας στην τραγωδία. Μάλιστα, σειρά εγγράφων αποκαλύπτουν ότι τελικά οι συνταγματάρχες της Αθήνας δεν επιθυμούσαν την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά τη διχοτόμηση, με την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων.

Χαρακτηριστικό είναι ένα από τα έγγραφα (προέρχεται από υποκλαπείσα τηλεφωνική επικοινωνία, μεταξύ του δικτάτορα Δημ. Ιωαννίδη και του πραξικοπηματία Νικολάου Σαμψών). Η συνομιλία έγινε αμέσως μετά το βομβαρδισμό της Αρχιεπισκοπής, στις 15 Ιουλίου 1974, και αποκαλύπτει το σχέδιο δολοφονίας που είχαν καταστρώσει εναντίον του Αρχιεπισκόπου. “…Νικολάκη ο παμπέσης, Μούσκος (Μακάριος) που βρίσκεται σας ξέφυγε;” ρωτάει ο Ιωαννίδης τον Σαμψών. Ο Σαμψών απαντά: “…όλα είναι υπό έλεγχο” και ο Ιωαννίδης συμπληρώνει: “…Νικολάκη θέλω το κεφάλι του Μούσκου”.

“Είναι ντοκουμέντα και μαρτυρίες που αποκαλύπτουν την αλήθεια, αλλά μας προκαλούν πόνο και θυμό”, είπε ο κ. Σιζόπουλος, απευθυνόμενος σε όσους παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, όπου έκανε εισήγηση ο Γιώργος Χατζηθεοφάνους, υποστράτηγος ε.α. – συγγραφέας, ενώ τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Σταύρος Τζίμας.

Η εκδήλωση, στην οποία παρευρέθηκαν και πολλοί Κύπριοι, μόνιμα εγκατεστημένοι στη Θεσσαλονίκη, πραγματοποιήθηκε με την ευκαιρία κυκλοφορίας των τεσσάρων πρώτων τόμων της έκδοσης του Φακέλου της Κύπρου, που περιλαμβάνει καταθέσεις και μαρτυρίες ατόμων που ενεπλάκησαν άμεσα ή έμμεσα στα τραγικά γεγονότα εκείνης της εποχής.

Η έκδοση αποτελεί το τελευταίο βήμα μιας μακράς τελεσφόρου πορείας που ξεκίνησε λίγο μετά την τραγωδία του 1974, για το άνοιγμα του Φακέλου της Κύπρου, που απετέλεσε βασικό αίτημα της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα και στην Κύπρο. 

ΑΠΕ-ΜΠΕ Θεσσαλονίκη, Greece

Πηγή: Hellas Journal 

Foreign Office: Παράνομη η Συνθήκη Εγγυήσεως

Του Κώστα Βενιζέλου

Η Τουρκία προχώρησε στην εισβολή στην Κύπρο, την 20ή Ιουλίου 1974, πέντε ημέρες μετά το πραξικόπημα της χούντας και της ΕΟΚΑ Β. Τα σχέδια προϋπήρχαν και τέθηκαν σε εφαρμογή μετά από συνεννόηση με τη χούντα και τους εγκάθετούς της στην Κύπρο, τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και το ΝΑΤΟ. Το σχέδιο κατάληψης τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας ήταν μέρος μιας συμφωνίας εκείνων των παικτών και σε αυτή την πορεία η ανατροπή του Προέδρου Μακαρίου ήταν μέρος του παζλ. 

Η Τουρκία εισβάλλοντας στην Κύπρο την 20ή Ιουλίου 1974 επικαλέσθηκε τη Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960, μεταξύ της ιδίας, της Βρετανίας και της Ελλάδος. Σύμφωνα με τα άρθρα ΙΙΙ και IV, οι τρεις εγγυήτριες δυνάμεις με τα συνθήκη του 1960 εγγυήθηκαν:

Πρώτον, την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια της Κύπρου.

Δεύτερον, την απαγόρευση κάθε δραστηριότητας, καθ΄όσον εξαρτάται από αυτές, που θα έχει ως στόχο την ένωση εν όλω ή εν μέρει της Κύπρου με άλλο κράτος.

Τρίτον, την «κατάσταση πραγμάτων» η οποία καθιερώθηκε με το Σύνταγμα του 1960. Σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στη Συνθήκη Εγγυήσεως, οι υποχρεώσεις των τριών δυνάμεων ήσαν οι ακόλουθες:
Να απαγορεύσουν, στον βαθμό που εξαρτάται από τις τρεις δυνάμεις, κάθε δραστηριότητα που μπορεί να ευνοήσει την ένωση εν όλω ή εν μέρει της Κύπρου με άλλο κράτος.
Να διαβουλευθούν μεταξύ τους, ούτως ώστε να αναλάβουν κοινή ή συμφωνημένη δράση για να προβούν σε διαβήματα ή για να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα προς αποκατάσταση των πραγμάτων, σε περίπτωση παραβίασης των συμφωνιών.
Να ενεργήσει κάθε εγγυήτρια δύναμη αυτοτελώς σε περίπτωση που δεν υπάρχει δυνατότητα για κοινή ή συμφωνημένη δράση.

Οι αναφορές αυτές δεν δικαιολογούν ποσώς τη στρατιωτική παρέμβαση, η οποία ήταν και εξακολουθεί να είναι παράνομη. Η Τουρκία, ωστόσο, έχει καταφέρει να αναπτύξει ένα αφήγημα, το οποίο κέρδισε έδαφος. Ήταν περισσότερο αποτυχία της ελληνικής πλευράς να αναδείξει το δίκαιό της και τον χαρακτήρα του προβλήματος.

Η Συνθήκη Εγγυήσεως του 1960 δεν παρέχει το δικαίωμα χρήσης βίας σε κάποια από τις εγγυήτριες δυνάμεις. Μια τέτοια ενέργεια, μια τέτοια ερμηνεία, προδήλως αντίκειται προς τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και τις διατάξεις του αναγκαστικού δικαίου και καθιστά τη Συνθήκη του 1960, σύμφωνα με τον καθηγητή Άγγελο Συρίγο, άκυρη. Πιο συγκεκριμένα, το άρθρο 2.4 του Καταστατικού Χάρτη, που αποτελεί κανόνα αναγκαστικού δικαίου, ορίζει ρητώς ότι:

«Πάντα τα μέλη θα απέχωσι εις τας διεθνείς αυτών σχέσεις της απειλής ή χρήσεως βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οιουδήποτε κράτους ή καθ΄ οιονδήποτε άλλον τρόπον ασυμβίβαστον προς τους σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών». Βεβαίως εξαιρούνται οι περιπτώσεις που αφορούν τη νόμιμη άμυνα (άρθρο 51) και η εφαρμογή εξαναγκαστικών μέτρων του κεφαλαίου 7. (Άγγελος Συρίγος, Η Καθημερινή, 1974 40 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, 20 Ιουλίου 2014, σελ.18).

Σύμφωνα με το αρχείο του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Κωνσταντίνος Καραμανλής, Αρχείο Γεγονότα και Κείμενα, σελ. 30), στο πενθήμερο που είχε μεσολαβήσει μεταξύ του πραξικοπήματος και της εισβολής, η Μεγάλη Βρετανία ανέλαβε, ως εγγυήτρια δύναμη, την πρωτοβουλία να συγκαλέσει, στις 17 Ιουλίου, στο Λονδίνο, τις κυβερνήσεις Ελλάδος και Τουρκίας για διαβουλεύσεις με σκοπό την αποκατάσταση της νομιμότητας σε εφαρμογή των ιδρυτικών Συνθηκών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η ελληνική πλευρά δεν απέστειλε εκπρόσωπο, ενώ η τουρκική πλευρά πρότεινε για τον σκοπό αυτό διμερή παρέμβαση, από κοινού με την αγγλική κυβέρνηση. Όταν η τελευταία απορρίψει την πρόταση, η Άγκυρα θα επιχειρήσει μόνη την εισβολή, καταπατώντας τις υποσχέσεις που είχε δώσει στο Λονδίνο για αποφυγή της βίας και εμμονή στη διαδικασία των διαβουλεύσεων.

Η παρέμβαση αυτή, που έγινε με το επιχείρημα της αποκαταστάσεως της νομιμότητας και της προστασίας των Τουρκοκυπρίων, υπήρξε αυθαίρετη και παράνομη, εφόσον –σύμφωνα με γνωμάτευση του νομικού τμήματος του ΟΗΕ (19.5.1959)– η Συνθήκη Εγγυήσεως απέκλειε τη χρήση βίας». Στο Αρχείο Καραμανλή σημειώνεται επίσης ότι πριν από τη σύγκληση της Διασκέψεως της Γενεύης είχε εκδοθεί η υπ’ αριθμόν 353 απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, καταδικαστική της τουρκικής εισβολής.

Παραδοχή Βρετανών

Από την έρευνα του Βρετανού πρώην διπλωμάτη, ιστορικού, καθηγητή Πολιτικών Ιδεών και Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Guglielmo Marconi της Ιταλίας, Γουίλιαμ Μάλινσον, στο Φόρεϊν Όφις προκύπτει ότι οι ίδιοι οι Βρετανοί εμπειρογνώμονες θεωρούν παράνομη τη Συνθήκη Εγγυήσεως, που το Λονδίνο, με τη βοήθεια τής τότε ελληνικής κυβέρνησης, επέβαλε στον Μακάριο!
Η Συνθήκη Εγγυήσεως, που επέβαλε η Βρετανία στον Μακάριο, είναι παράνομη, σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες του Φόρεϊν Όφις, γιατί παραβιάζει το άρθρο 2.4 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ενώ η ισχύς της συμπαρασύρεται και καταπίπτει από το άρθρο 103. Οι απόψεις αυτές καταγράφονται στο έγγραφο NA FCO 27/166/MF/10/41 των Βρετανικών Κρατικών Αρχείων.

Για τη νομιμότητα της Συνθήκης Εγγυήσεων απαντήσεις δίνουν οι ίδιοι οι Βρετανοί. Οι απόψεις αυτές καταγράφονται στο έγγραφο NA FCO 27/166/MF/10/41 των Βρετανικών Κρατικών Αρχείων.

«Οι διάφορες συμφωνίες του 1960... απετέλεσαν μια συνολική ρύθμιση, στην πραγματικότητα μια συμφωνία πακέτο. Η εγκατάλειψη της θέσης μας για τη Συνθήκη Εγγύησης θα υπονόμευε επομένως τη θέση μας για το υπόλοιπο της ρύθμισης του 1960. Ιδιαίτερα, μπορεί να ανακαλύψουμε μια μέρα ότι έχει υπονομεύσει τη θέση μας επί της Συνθήκης Εγκαθίδρυσης.

Ακόμα και αν οι τίτλοι μας επί των Κυριάρχων Περιοχών Βάσεων δεν εξαρτώνται από τη Συνθήκη Εγγυήσεων ή τη Συνθήκη Εγκαθίδρυσης, οι ρητές διατάξεις αυτών των συνθηκών σχετικά με τις Κυρίαρχες Περιοχές Βάσεων, που αφορούν την εξασφάλιση της ανενόχλητης κατοχής μας και χρήσης των Περιοχών, μπορεί να αποβούν ωφέλιμες. Επιπλέον κάθε τι που θέτει τη ρύθμιση του 1960 ως σύνολο σε αμφισβήτηση θα μας εξέθετε σε πίεση αναφορικά με το ηθικό μας (όχι το νομικό) δικαίωμά μας να διατηρούμε τις Βάσεις. Είτε έχουμε είτε δεν έχουμε άμεσο συμφέρον να διατηρήσουμε τη Συνθήκη Εγγύησης, δεν θα μπορούσαμε ανοιχτά να την εγκαταλείψουμε χωρίς να αναστατώσουμε σοβαρά την Τουρκία».

Όπως υποστηρίζει ο καθηγητής Μάλινσον, «οι συνθήκες του 1960 δεν σχεδιάστηκαν για να επιτρέψουν στην κεντρική κυπριακή κυβέρνηση να δράσει ανεξάρτητα, αλλά για να κρατήσουν, όσο ήταν δυνατό περισσότερο, την ΕΣΣΔ έξω από την Ανατολική Μεσόγειο». Ολόκληρη η ρύθμιση ήταν «αξονισμένη» γύρω από τις βρετανικές βάσεις.

Είναι χαρακτηριστικό, και αγγίζει τα όρια της φάρσας, ότι πάνω από τη μισή Συνθήκη Εγκαθίδρυσης του κυπριακού κράτους αναφέρεται στις βρετανικές βάσεις, λέει ο Βρετανός πρώην διπλωμάτης, που υπενθυμίζει ότι ο Μακάριος δεν εκλήθη καν στη Ζυρίχη (Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ-ΜΠΕ, 3 Μαρτίου 2017).

Όπως αναφέρει ο Βρετανός πρώην διπλωμάτης, «η Βρετανία έχει αναγνωρίσει εδώ και πολύ καιρό ότι έχει ευθύνη χωρίς ισχύ στην Κύπρο, αλλά ότι αυτό γίνεται υποφερτό με το να είναι τμήμα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ», προσθέτοντας ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, κατά την άποψή του, δεν θα συγκατατεθούν ποτέ σε μια γνήσια ανεξάρτητη Κύπρο, γιατί αυτό ακριβώς θα ήθελε η Ρωσία. Οποιαδήποτε «λύση» θα είναι πάντα προσαρμοσμένη στις μερικώς παράνομες συνθήκες του 1960 και στις Βρετανικές Βάσεις, ανεξάρτητα από τις σημειολογικές εφευρέσεις. Αυτό έγινε και με το σχέδιο Ανάν, οι κύριες προβλέψεις του οποίου εισήχθησαν από τον Χένρι Κίσινγκερ με την «Πρωτοβουλία Πέντε Σημείων» του 1976.

Τα υπόλοιπα δεν είναι πολύ περισσότερο από άσκηση δημοσίων σχέσεων που προορίζεται για τον κυπριακό λαό, «σανός» προς κατανάλωση από τους Κυπρίους μιας πολιτικής ισχύος του 19ου αιώνα (little more than the collateral fodder of 19th Century power-politics). Μια υποτιθέμενη λύση περιέχει τόσο πολλές εξαιρέσεις από το ευρωπαϊκό δίκαιο, που θα θέσει την Κύπρο στο επίπεδο ενός τρίτης κατηγορίας μέλους της ΕΕ, αν όντως επιβιώσει της συμφωνίας που θέλουν οι Αγγλοαμερικανοί να επιβάλλουν»( http://www.defenddemocracy.press και Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ-ΜΠΕ, 3 Μαρτίου 2017).

Πρώτη φορά με Κοτζιά

Το θέμα της Ασφάλειας και των αναχρονιστικών Εγγυήσεων ανέδειξε για πρώτη φορά ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος Νίκος Κοτζιάς. Ένα θέμα που θεωρείτο ταμπού μέχρι το 2015. Στο έγγραφο που κατατέθηκε ως συνολική πρόταση από την Ελλάδα, σημειώνεται πως το σύστημα εγγυήσεων, όπως υιοθετήθηκε ως παράρτημα των συμφωνιών εγκαθίδρυσης, πρέπει να καταργηθεί, καθώς αντιτίθεται άρδην στις αρχές του διεθνούς δικαίου.

«Η ίδια η θεσμοθέτησή του ήταν εξαρχής αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο… Στην πράξη, δε, υπήρξε συστηματική παραβίασή του, με αποκορύφωμα την εισβολή της Τουρκίας το 1974 και τις διατηρούμενες επιπτώσεις της από τη διαρκή κατοχή. Με άλλα λόγια, η σημερινή κατάσταση εμπεριέχει αλυσίδα παρανομιών…» (Νίκος Κοτζιάς, Κύπρος 2015-2018, μια τριετία που άλλαξε το Κυπριακό, σελ. 219-220).

Γνωματεύσεις ειδικών απαντούν στους αυθαίρετους ισχυρισμούς Τουρκίας

Για τη μονομερή αυθαίρετη ερμηνεία της Συνθήκης Εγγυήσεως από την Τουρκία για να δικαιολογήσει την τουρκική εισβολή υπάρχουν γνωματεύσεις διεθνούς κύρους διεθνολόγων οι οποίες αντικρούουν τους τουρκικούς ισχυρισμούς.

Ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Γιαννάκης Ομήρου, σε άρθρο του στον «Φιλελεύθερο» (Ιούνιος 2017), επικαλείται τη γνωμάτευση του διεθνολόγου Hans Kelsen, ο οποίος σημειώνει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Το άρθρο 3 της Συνθήκης Εγγυήσεως φαίνεται ότι, όπως προκύπτει τόσο από τους όρους του όσο και από τις περιστάσεις υπό τις οποίες συνάφθηκε, αποσκοπεί να καλύψει κυρίως περίπτωση κατά την οποία το κυπριακό Σύνταγμα ανατρέπεται από εσωτερική επανάσταση, η οποία στοχεύει είτε στον περιορισμό των μειονοτικών δικαιωμάτων, είτε σε ένωση με άλλο κράτος ή σε διχοτόμηση.

Αν οι εγγυήτριες δυνάμεις είχαν δικαίωμα να αναλάβουν δράση στρατιωτικού χαρακτήρα, αυτό θα μπορούσε υπό ορισμένες προϋποθέσεις να δικαιολογηθεί ως αυτοάμυνα. Αυτές οι περιστάσεις θα προέκυπταν αν, κατά τη διάρκεια μιας επανάστασης, γινόταν ένοπλη επέμβαση κατά των στρατευμάτων μιας εγγυήτριας δύναμης που βρίσκονται σταθμευμένα στην Κύπρο. Το δικαίωμα αυτό της αυτοάμυνας, όμως, δεν πηγάζει από τη Συνθήκη Εγγυήσεως, αλλά από το γενικό Διεθνές Δίκαιο, όπως περιορίζεται από το άρθρο 51 του Καταστατικού Χάρτη.

Η νομική κατάσταση είναι πιο περίπλοκη, αν οι ταραχές στην Κύπρο τείνουν να αναστατώσουν το καθεστώς που δημιουργήθηκε με τη Συνθήκη, αλλά δεν οδηγούν σε επίθεση επί των στρατευμάτων κάποιας εγγυήτριας δύναμης. Στο σημείο αυτό οι παράγραφοι 3 και 4 του άρθρου 2 του Καταστατικού Χάρτη καθίστανται οι κυρίαρχες νομικές παράμετροι του ζητήματος... Πολλές νομικές συζητήσεις έχουν επικεντρωθεί στην ερμηνεία των πιο πάνω άρθρων, ιδιαίτερα για τον ορισμό της επιθετικότητας... O Quincy Wright έχει εκφράσει την πιο δημοφιλή άποψη, όταν όρισε την έννοια της επιθετικότητας, όπως προκύπτει από το άρθρο 2 (4), ως ακολούθως: «Η απειλή για χρήση ένοπλης βίας πέραν από ένα διεθνώς αναγνωρισμένο σύνορο, για το οποίο μια κυβέρνηση είναι de facto ή de jurer υπεύθυνη, εκτός αν δικαιολογείται από ανάγκη για ατομική ή συλλογική αυτοάμυνα, μετά από εξουσιοδότηση του ΟΗΕ για αποκατάσταση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας ή με τη συναίνεση του κράτους εντός των περιοχών του οποίου χρησιμοποιούνται οι ένοπλες δυνάμεις».

Ανάλογες ρυθμίσεις προβλέφθηκαν όσον αφορά τη Βοσνία ­- Ερζεγοβίνη

Ο καθηγητής Πέτρος Λιάκουρας αναφέρει επί του θέματος: «Στόχος των εγγυήσεων, από ό,τι προκύπτει, ήταν να διατηρηθεί, όπως υιοθετήθηκε, το καθεστώς των Συμφωνιών του 1959. Εξάλλου, η Συνθήκη Εγγύησης συνιστά επιστέγασμα των επιδιώξεων τών τότε παραγόντων συμβαλλομένων χωρών να συστήσουν ένα δεσμευμένο κράτος με επιβεβλημένο Σύνταγμα και καθιστώντας ανίσχυρη οιαδήποτε από τις δύο κοινότητες, ουχ ήττον την πλειοψηφία, να αναθεωρήσει τη συνταγματική δομή όπως αυτή απορρέει από τις συμφωνίες ίδρυσης. Ανάλογες ρυθμίσεις προβλέφθηκαν όσον αφορά τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη το 1995, όπου, επειδή θεωρήθηκε ότι η δομή της τριεθνοτικής χώρας ανάμεσα σε ανταγωνιστικές εθνότητες με απειλητική την τάση να διαλυθεί είναι επικίνδυνα επισφαλής, η προσφυγή στην εξωτερική εγγυητική δύναμη κρίθηκε ως απαραίτητο στοιχείο για να παραχωρηθεί η ανεξαρτησία νέας χώρας.»…

Η ασφάλεια της νήσου προσδιορίζεται από τη Συνθήκη Εγγύησης του 1959 που συνιστά έναν μηχανισμό αλληλοσυνδεόμενων υποχρεώσεων. Το σύνολο των Συνθηκών Ίδρυσης, Συμμαχίας και Εγγύησης δεσμεύει όχι μόνο τις τρεις συμβαλλόμενες χώρες να μην παρέμβουν για ίδιον όφελος αλλά και μέσω του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας να μη μεταβάλλει τίποτε. Όλοι οι φορείς αυτοί έχουν την υποχρέωση να διατηρούν και να ενισχύουν τη δομή που έχει προβλεφθεί και, επειδή αποκτά χαρακτήρα διεθνούς υποχρέωσης που δεσμεύει και την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν είναι δυνατό να αναθεωρηθεί από καμία από τις δύο κοινότητες…»

Σύμφωνα με τον Πέτρο Λιάκουρα, «η Τουρκία έκανε χρήση της διάταξης 4 της Συνθήκης Εγγύησης του 1959 και εισέβαλε τον Ιούλιο του 1974 με το επιχείρημα ότι η ανατροπή του Μακάριου από αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδος, κατ΄ εντολή της στρατιωτικής κυβερνήσεως των Αθηνών, συνιστά εισβολή σε βάρος της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και συνάμα ανατροπή του καθεστώτος των συμφωνιών του 1959, που η Συνθήκη Εγγύησης ρητά προστατεύει. 

Η στρατιωτική αυτή εισβολή της Τουρκίας επί τη βάσει της Συνθήκη Εγγύησης επικρίθηκε από την επιστήμη με το επιχείρημα ότι μια τέτοια βίαιη ενέργεια στερείται της νομικής βάσης και ότι ως ένοπλη βία αντιστέκεται στις θεμελιώδεις διατάξεις του Χάρτη που απαγορεύουν τη χρήση της, ιδίως εάν αυτή καταλήγει σε διαίρεση του εδάφους και κατοχή, διά της παρουσίας των ενόπλων αυτών δυνάμεων της ίδιας χώρας που εισέβαλε, μέρους αυτού του εδάφους.

(Πέτρος Λιάκουρας, «Από τη Ζυρίχη στη Λουκέρνη», σελ. 475-476, εκδόσεις Σιδέρης)

Κώστας Βενιζέλος

Πηγή: Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθεος", 21.7.2019

Έρμαν Έσσε - «Ο λύκος της στέπας»

Έρμαν Έσσε: ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει «ποιητής ή τίποτα απολύτως» 

«…Γιατί εκείνο που πάντα σιχαινόμουν και περιφρονούσα και καταριόμουν περισσότερο από καθετί άλλο ήταν αυτή η αυτάρεσκη ικανοποίηση, αυτή η λατρεία της ανούσιας υγείας και καλοπέρασης, αυτή η προσεχτικά διατηρημένη αισιοδοξία της μεσαίας τάξης, αυτής της παχουλής και βολεμένης κλώσας της μετριότητας…

Ο μικροαστός, από την άλλη μεριά, εκείνο που λογαριάζει πιο πολύ απ’ όλα είναι το εγώ του (όσο στοιχειώδες κι αν είναι). Έτσι, θυσιάζοντας την ένταση των αισθημάτων, πετυχαίνει την αυτοσυντήρηση και την ασφάλειά του. Εκείνο που κερδίζει είναι μια εφησυχασμένη συνείδηση… όπως προτιμάει την άνεση αντί για την ηδονή, το βόλεμα αντί για την ελευθερία και μια ήπια θερμοκρασία αντί για κείνη τη θανάσιμη εσωτερική φλόγα. Ο αστός, συνακόλουθα, είναι από τη φύση του ένα πλάσμα με αδύναμες παρορμήσεις, φοβισμένο, ανίκανο να εκδηλωθεί ελεύθερα και ευκολοκυβέρνητο….

Είναι φανερό πως αυτό το αδύναμο και φοβισμένο πλάσμα, όποιος κι αν είναι ο αριθμός του στη γη, δεν μπορεί να αυτοκυβερνηθεί και, με τις ιδιότητες που διαθέτει, δεν μπορεί να παίξει άλλο ρόλο σ’ αυτό τον κόσμο παρά το ρόλο της αγέλης των προβάτων ανάμεσα σε λύκους που τριγυρνούν ελεύθεροι.

Κι όμως, βλέπουμε ότι σε εποχές που επικρατούν ισχυρές ηγετικές φυσιογνωμίες ο αστός προσχωρεί αμέσως σ’ αυτές, ποτέ δε χρεωκοπεί – πραγματικά, υπάρχουν εποχές που φαίνεται ακόμα και να κυβερνά τον κόσμο. Πως γίνεται αυτό? Ούτε ο αριθμός της αγέλης, ούτε οι αρετές του, ούτε ο κοινός νους, ούτε η οργάνωση δε θα μπορούσαν να σώσουν αυτό το πλάσμα από τον αφανισμό. Κανένα γιατρικό στον κόσμο δεν μπορεί να κρατήσει ζωντανό ένα παλμό που απ’ την αρχή ήταν τόσο αδύναμος. Παρόλα αυτά, ο αστός ζει κι ευδοκιμεί.

Γιατί;
Η απάντηση είναι: επειδή υπάρχουν οι Λύκοι της Στέπας και χάρη σ’ αυτούς.
Στην ουσία, η αστική τάξη με κανένα τρόπο δεν αντλεί τη ζωντανή της δύναμη από τις ιδιότητες των κανονικών μελών της, αλλά τη χρωστάει στα πολυάριθμα «εξωταξικά» στοιχεία της που, χάρη στην άπειρη ελαστικότητα των ιδανικών της, μπορεί και αγκαλιάζει. Πραγματικά, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός από ισχυρές και άγριες φύσεις που μοιράζονται τη ζωή του κοπαδιού...». 

Μπέρτολτ Μπρέχτ: «Η Ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη. Κυριολεκτικά»!

 

«Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;» ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ «Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;»

– Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο…

Ε… μάλλον ότι δεν του περνά καν από το μυαλό, δεν διανοείται ότι μπορεί για μια στιγμή να ‘χει άδικο. Κι αν του περάσει μια στάλα υποψίας από το μυαλό, γρήγορα τη διώχνει. Αυτός βλαξ; Ποτέ των ποτών.

Οι άλλοι είναι πάντα. Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, υπέροχα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες για να σχηματίσουν μια πλειοψηφία. Αυτό είναι το μυστικό όπλο του βλάκα. Μα γι αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύουμε τη βλακεία, γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν.

«Άραγε η βλακεία οδηγεί στην κακία ή η κακία οδηγεί στην βλακεία;» Τον Ρώτησαν

-Ούτε το ένα ούτε το άλλο .. » Απάντησε ο κ Κόινερ. Και τα δυο δεν είναι παρά συμπτώματα. Η βαθύτερη αιτία είναι η δυσανεξία απέναντι σε ένα Απύθμενο εσωτερικό κενό… Ο Βλάξ το Υποψιάζεται , αλλά καθώς αδυνατεί να το παραδεχτεί, το Απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία-είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο: Με κακία.»

Προσπαθώντας να Επιβάλλει την εξουσία του ελπίζει να ξεχάσει την εσωτερική του κενότητα.. αλλά εκείνη επιστρέφει τα βραδιά καθώς ετοιμάζεται να κοιμηθεί… ή τα πρωινά λίγα δευτερόλεπτα πριν ανοίξει τα ματιά του. Φαύλος κύκλος.»

«Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο Βλάκας ;»

-Επειδή είναι ανασφαλής επιλεγεί δραστηριότητες που του δίνουν μια Ψευδαίσθηση παντοδυναμίας. Καθώς είναι περιορισμένος στην Βλακεία του διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα:

Οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή, Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων. Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της Ευγνωμοσύνης… Καθώς επίσης είναι και βλάκας δεν μπορεί να διανοηθεί ότι κάνει κάτι το κακό, καρπουμενος τον πνευματικό ή μη μόχθο, άλλων. Αυτό αποτελεί επισυνεπεια του μυστικού όπολου του βλάκα» (βλ παραπάνω..)

«Ποια Ύπαρξη ενοχλεί περισσότερο τον Βλάκα;»

-Η αλογόμυγα … Γιατί τον βάζει σε υποψίες αυτογνωσίας.

«Ναι κύριε Κόινερ… Αλλά γιατί από την άλλη η αλογόμυγα πάει και κολάει στα μούτρα του Βλάκα;»

– Διότι δεν μπορεί να ανεχτεί την Βλακεία… Αυτή είναι η μοίρα της αλογόμυγας .

«Και γιατί ο Βλάκας παρόλο που είναι πιο δυνατός δεν εξοντώνει την Αλογόμυγα;»

-Γιατί είναι βλάκας και υπερβολικός. Προσπαθεί να την εξοντώσει με κανονιές…

Μονό ένας βλάκας θα προσπαθούσε να εξοντώσει μια Αλογόμυγα με κανόνι…

 «Και ποια θα ήταν η λύση;»

Η λύση θα ήταν να έπαυε να είναι Βλάκας. Αλλά καθώς αυτό είναι αδύνατον δυστυχώς δεν υπάρχει λύση: Ούτε για τον βλάκα αλλά και ούτε για την Αλογόμυγα…

«Και δεν είναι Τραγικό για τον Βλάκα να πρέπει να υποφέρει διαρκώς την ενοχλητική του Αλογόμυγα;»

-Ε όχι και τόσο. Tι να πούνε και όσοι θα πρέπει να υποφέρουνε τον βλάκα ;

«Πως είναι δυνατόν ο Βλάξ να μην έχει ΚΑΘΟΛΟΥ την αίσθηση του χιούμορ;»

– Στην ουσία η έλλειψη Χιούμορ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΟΝ ΒΛΑΚΑ. Διότι , αν είχε στοιχειώδη αίσθηση του Χιούμορ δεν θα έπαιρνε και τον εαυτό του τόσο σοβαρά, οπότε θα έπαυε νά ‘ναι και βλάκας .

«Και ποια είναι τα πιο σημαντικά Χαρακτηριστικά της Βλακείας ;» Ρώτησαν κάποτε τον κ Κόινερ.

-«Ας τα πάρουμε ένα ενα» απαντησε ο κ Κόινερ. Πρώτα απ όλα ο Βλάξ δεν έχει καμιά ικανότητα μεταφορικής σκέψης. Τα παίρνει όλα κυριολεκτικά… Έτσι αδυνατεί να καταλάβει πότε ο συνομιλητής του μεταφέρει μια άποψη άλλων από την άποψη του ιδίου του συνομιλητή του.

Δεν μπορεί να αντιληφθεί την εντός εισαγωγικών φράση… Παράδειγμα, λέει η Βίβλος ”Ο Άφρων είπε: Δεν υπάρχει Θεός ” και λέει ο Άφρων (δηλαδή ο Βλάξ) «Είδατε ; Το λέει και η Βίβλος. Δεν υπάρχει θεός.»

«Δηλαδή τι θέλετε να μας πείτε κ Κόινερ; Ότι υπάρχει Θεός;»

-Αγαπητό μου παιδί . Δεν ξερώ αν υπάρχει Ή δεν υπάρχει Θεός. Εκείνο για το οποίο είμαι Βέβαιος είναι ότι η Ανθρώπινη Βλακεία είναι Ακατανίκητη, κυριολεκτικά!!

Ιστορίες του κ. Κοϊνερ του Μπέρτολτ Μπρέχτ

Πηγή: Olympia.gr

Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά

«Να χαίρεσαι τη ζωή σου τη σύντομη και την ανεπίστροφη. Αλλά μέσα στο ρυθμό και την τάξη. Φυσική και ελεύθερη, να κρατάς την εμορφιά των παθών, ένα κύπελλο στο χέρι σου από αγνό ασήμι. Αλλά με γνώση και με πειθαρχία. Εκείνο που θα σε κρίνει δεν είναι η ηθική σου πτώση, αλλά η βούληση για δύναμη που θα βρίσκει το δρόμο να σε ανεβάζει ξανά στην καθαρή σου αρχικότητα.»

«Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Άσωτου, πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατέλειωτη προσφορά και θεία στέρηση για το θηλυκό. Το θηλυκό να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνεις το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπρά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος...»

«Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό. Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο. Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.»

«Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.»

«Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας. Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του πότε. Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.»

«Το γεγονός του θανάτου είναι για τον καθένα από μας το ατομικό όριο του απόλυτου. Είναι ο βαθμό μείον 273 όχι στην κλίμακα της θερμότητας, αλλά στην κλίμακα του ανθρωπολογικού Μηδέν. Από τη στιγμή που θα πεθάνω περιέρχομαι αστραπιαία στην ίδια κατάσταση, που βρίσκεται εκείνος που δεν εγεννήθηκε ποτές.»

«Νέκυια σημαίνει να ζήσεις ζωντανός σε όλη τη ζωή σου τη γνώση και τη λύπη του θανάτου σου εδώ στον απάνω κόσμο. Νέκυια σημαίνει να στοχαστείς και να ζήσεις τη ζωή σου όχι μισή αλλά ολόκληρη. Με την απλή, δηλαδή και τη βέβαιη γνώση ότι ενώ υπάρχεις ταυτόχρονα δεν υπάρχεις. Ότι ενώ ζεις αυτό που είσαι, δηλαδή ζωντανός του σήμερα, ταυτόχρονα ζείς κι αυτό που δεν είσαι δηλαδή το νεκρός του αύριο. Η ζωή σου στην ουσία της είναι η δυνατότητα και η δικαιοδοσία της φαντασίας σου. Όχι άλλο.»

 Δ. Λιαντίνης, «Γκέμμα» (αποσπάσματα)

Πηγή: Το The Clown.com

Κι όμως η Κύπρος μπορεί να αναπτύξει υποβρύχια δύναμη κρούσης

Του Κώστα Γρίβα

Σκίτσο Κυριάκου Παναγιώτου Γκούμα

Διαχρονικό λάθος του κυπριακού συστήματος εξουσίας είναι ότι παρέβλεψε τον θεμελιώδη ρόλο που παίζει η στρατιωτική ισχύς στην γεωπολιτική ταυτότητα μιας χώρας. Για να το πούμε πολύ απλά, μια χώρα (και η Κύπρος) χωρίς ικανότητες προβολής ισχύος, αν μη τι άλλο στον δικό της χώρο δεν είναι ακριβώς χώρα. Είναι κάτι άλλο. Δεν έχει πλήρη υπόσταση και δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα στο διεθνές σύστημα με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν τα άλλα κράτη.

Βέβαια, η Κυπριακή Δημοκρατία μετά την εισβολή του 1974 ανέπτυξε μια αξιοπρόσεκτη χερσαία στρατιωτική ισχύ. Όμως, υποβάθμισε τον ρόλο της ναυτικής ισχύος. Δηλαδή, της ικανότητας να μπορεί να ασκεί αποφασιστική προβολή ισχύος στον θαλάσσιο χώρο της. Έτσι, έδωσε την ευκαιρία στην Τουρκία να πραγματοποιήσει την πρόσφατη εισβολή της (γιατί περί εισβολής πρόκειται) σε θαλάσσιο χώρο εθνικής κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η επικρατούσα άποψη είναι ότι η Κύπρος δεν μπορούσε να αποκτήσει παρόμοιες ικανότητες και, αν ακόμη μπορούσε, δεν θα είχε νόημα, μια και δεν θα ήταν παρά κλάσμα της αντίστοιχης τουρκικής ισχύος. Όμως, δεν είναι έτσι. Καταρχάς, η στρατιωτική ισχύς δεν χρειάζεται, κατ’ ανάγκην, να είναι τέτοιου μεγέθους που να εξασφαλίζει ισότητα με τον αντίπαλο.

Μία εκ των αποστολών της είναι να δίνει υπόσταση στη χώρα, έτσι ώστε να μπορούν να ενεργοποιούνται το διεθνές δίκαιο και οι μηχανισμοί των διεθνών οργανισμών σε περίπτωση που υπάρξει εισβολή. Δηλαδή, να χρειάζεται ο αντίπαλος να κατανικήσει κάποια αντίσταση, ώστε να γίνει κατανοητό και να “επισημοποιηθεί” κατά κάποιον τρόπο, ότι πρόκειται για εισβολή κι όχι για περίπατο.

Το κατώφλι ότι υφίσταται εισβολή

Ακόμη και μια μικρή στρατιωτική δύναμη που θα αντισταθεί δια των όπλων, έστω και αν δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας, δημιουργεί με αυτόν τον τρόπο ένα ξεκάθαρο κατώφλι για τον αντίπαλο, που γνωρίζει ότι αν το περάσει η ενέργειά του θα θεωρηθεί αναντίρρητα εισβολή και θα υπάρξουν αντιδράσεις. Αν δεν υπάρχει αυτό το κατώφλι, τότε ο εισβολέας μπορεί να υποκρίνεται (μαζί του και η διεθνής κοινότητα) ότι δεν έγινε εισβολή και απλώς υπάρχει κάποια “διμερής διαφορά”.

Όχι, βέβαια, ότι οι αντιδράσεις της διεθνούς κοινότητας θα μπορούσαν να αποτελέσουν κρίσιμο παράγοντα ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας. Σε κάθε περίπτωση όμως, η Τουρκία θα το σκεφτόταν πολύ περισσότερο να προχωρήσει στις γεωτρήσεις της μέσα στην κυπριακή ΑΟΖ, αν ήξερε ότι οι ενέργειές της θα προκαλούσαν στρατιωτική αντίδραση και συνακόλουθα θα αντιμετωπίζονταν ως μια ένοπλη επίθεση σε ένα κυρίαρχο κράτος.

Αυτά όσον αφορά τον σημαντικό ρόλο ακόμη και της “συμβολικής” αντίστασης. Όμως, άποψη του γράφοντος είναι ότι η Κύπρος μπορούσε (και μπορεί) να αναπτύξει σοβαρές ναυτικές ικανότητες προβολής ισχύος, τέτοιες που να είναι σε θέση να προστατεύσουν τη θαλάσσια υπόστασή της, ακόμα και να νικήσουν τις τουρκικές αεροναυτικές δυνάμεις αν έτσι απαιτηθεί.

Υποβρύχια δύναμη κρούσης

Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να γίνει δια συμβατικών μέσων, δηλαδή δια πλοίων επιφανείας. Πράγματι, η γειτνίαση με την Τουρκία και η ύπαρξη της Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια δράσης σε έναν κυπριακό στόλο επιφανείας, έστω και αν υπήρχαν οι οικονομικές και άλλες δυνατότητες να δημιουργηθεί. Ακόμη και ένα αμερικανικό αντιτορπιλικό Arleigh Burke τελευταίας γενεάς, που μάλλον είναι το πλοίο επιφανείας με τις μεγαλύτερες ικανότητες αεράμυνας στον πλανήτη σήμερα, δεν θα μπορούσε να ελπίζει ότι θα επιζούσε περισσότερο από μερικά λεπτά σε τόσο κοντινές θάλασσες στην Τουρκία, χωρίς αεροπορική υποστήριξη.

Στην πολεμική τέχνη όμως, όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα ανάπτυξης μιας ισάξιας δύναμης με αυτήν του αντιπάλου, προσπαθούμε να την παρακάμψουμε. Εν προκειμένω, αν ο αντίπαλος κυριαρχεί στον αέρα και στην επιφάνεια της θάλασσας, εμείς κινούμαστε κάτω από τη θάλασσα, επιτυγχάνοντας “άρνηση επαφής” (contact denial). Πράγματι, η υποβρύχια ισχύς είναι αυτή που θα μπορούσε να προσφέρει στην Κυπριακή Δημοκρατία τη ναυτική δύναμη αποτροπής και κατοχύρωσης της θαλάσσιας κυριαρχίας της.

Δεν χρειάζονται, μάλιστα, κατ’ ανάγκη ακριβά υποβρύχια, σαν τα ελληνικά Type 214, κλάσης “Παπανικολής”, όπως θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος για να πει μετά ότι αυτά είναι εκτός των δυνατοτήτων της Κύπρου. Τα τελευταία χρόνια έχουμε μια δραστική εξέλιξη στο χώρο των υποβρύχιων οπλικών συστημάτων, η οποία πιθανώς να καθιστά περιττή τη χρήση μεγάλων υποβρυχίων για την ικανότητα άσκησης αποφασιστικής προβολής ισχύος στην ΑΟΖ μιας χώρας, δηλαδή σε μια ζώνη 200 ναυτικών μιλίων γύρω από αυτήν.

Για παράδειγμα, η γερμανική τορπίλη DM2A4 Mod 4 ER (extended range) Sea Hake κατά τη διάρκεια δοκιμών στη Βαλτική το 2012 είχε επιτύχει το εντυπωσιακό βεληνεκές των 140 χλμ. Από τότε μέχρι σήμερα, δεδομένης της προόδου που έχει γίνει στην τεχνολογία των μπαταριών, το βεληνεκές αυτό μπορεί να έχει αυξηθεί, φτάνοντας ή και ξεπερνώντας τα 200 χλμ.

Έξυπνες τορπίλες

Αυτό σημαίνει ότι παρόμοιες τορπίλες υπεραυξημένου βεληνεκούς, “χειραφετούνται” κατά κάποιον τρόπο από τα πανάκριβα υποβρύχια και μπορούν να εξαπολυθούν από αποστάσεις ασφαλείας από μικρότερες και πολύ φθηνότερες πλατφόρμες, ή ακόμη και απευθείας από την στεριά σε μικρότερες αποστάσεις. Πράγματι, αν η πλατφόρμα μεταφοράς μιας παρόμοιας τορπίλης είναι σε θέση να την εξαπολύσει από μεγάλη απόσταση μακριά από τις ανθυποβρυχιακές ικανότητες του εχθρού, τότε μπορεί να είναι χαμηλού κόστους. Τέτοια είναι ένα υποβρύχιο-νάνος χαμηλής τεχνολογίας, για παράδειγμα σαν τα ιρανικά Ghadir, ή ένα καταδυόμενο ή ημιβυθιζόμενο σκάφος, ή ακόμη καλύτερα ένα μη επανδρωμένο υποβρύχιο όχημα (UUV).

Έχουμε αύξηση του βεληνεκούς, σε συνδυασμό με τη δραστική ενίσχυση των ικανοτήτων αυτόνομου ηχητικού εντοπισμού και κατηγοριοποίησης στόχων από τις ίδιες τις τορπίλες, χάρη στις προόδους στην πληροφορική και ιδιαίτερα στον τομέα που αναφέρεται ως “αντιληπτική τεχνητή νοημοσύνη” (perception AI). Τα δύο αυτά στοιχεία επιτρέπουν τη χρήση αυτών των τορπιλών ακόμη και σε περιβάλλοντα όπου υπάρχουν και φίλια ή ουδέτερα πλοία.

Επισημαίνεται δε ότι όσο ισχυρή ανθυποβρυχιακή προστασία και να έχει ένα πλοίο ή μια ομάδα πλοίων, πολύ δύσκολα μπορεί να αντιμετωπίσει παρόμοιες έξυπνες τορπίλες που καταφθάνουν από αποστάσεις εκατοντάδων χλμ. Επιπροσθέτως, παρόμοια όπλα και μέσα μεταφοράς τους, λόγω των μικρών μεγεθών, μπορούν να κρυφτούν πολύ πιο εύκολα από ό,τι κανονικά υποβρύχια. Αυτό τους επιτρέπει να είναι προστατευμένα από τη δράση της τουρκικής αεροπορίας ή του πυροβολικού πριν βγουν στη θάλασσα.

Η Κύπρος έχει δυνατότητες

Εδώ βέβαια μπορεί να προκύψει η κυνική παρατήρηση ότι ακόμη και να είχε τέτοιες ικανότητες η Κύπρος δεν θα τολμούσε, ή ακόμη δεν θα μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει. Άρα, είναι άνευ νοήματος. Όμως, δεν είναι έτσι. Μια παρόμοια σοβαρή ικανότητα προβολής ισχύος, για την οποία ο αντίπαλος ελάχιστες ικανότητες έχει να αμυνθεί αποτελεσματικά δεν είναι αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί. Μπορεί, όμως, να αποτελέσει τη βάση έδρασης, πάνω στην οποία μπορεί να λειτουργήσει μία ήπια αποτρεπτική ισχύς.

Για παράδειγμα, ελαφρά οπλισμένα πλοία ακτοφυλακής θα μπορούσαν να παρεμποδίσουν την είσοδο του τουρκικού σκάφους ερευνών και των συνοδών του σε χώρο κυπριακής εθνικής κυριαρχίας, με την υποβρύχια δύναμη να λειτουργεί αποτρεπτικά στις δυνατότητες της Τουρκίας να ανοίξει πυρ κατά των κυπριακών πλοίων επιφανείας. Σε πιο ακραία σενάρια, η υποβρύχια έκρηξη μιας τορπίλης είναι επισήμως ανώνυμη. Έτσι προσφέρει μια έστω και προσχηματική δυνατότητα διαψευσιμότητας (deniability) αν επιλεγεί να χρησιμοποιηθεί, έτσι ώστε να μην “αναγκάσει” τον αντίπαλο να προχωρήσει σε ένοπλη ανταπόδοση, τουλάχιστον άμεσα.

Επιπροσθέτως, η έκρηξη αυτή δεν είναι ανάγκη να είναι φονική σε πρώτη φάση. Μπορεί να είναι “προειδοποιητική”, σε κάποια απόσταση από τα εισβάλλοντα πλοία. Από μόνη της δε η πιθανότητα άσκησης διακριτικού πλήγματος έχει αποτρεπτική αξία. Και, φυσικά, τα υποβρύχια όπλα δεν είναι τα μόνα, στα οποία μπορεί να επενδύσει η Κυπριακή Δημοκρατία για να ενισχύσει δραστικά τις ικανότητές της να υπερασπίζει τη θαλάσσια επικράτειά της.

Μη επανδρωμένα σκάφη και αεροχήματα

Ορισμένα άλλα συστήματα χαμηλού κόστους που μπορούν να εξεταστούν είναι σμήνη από μη επανδρωμένα σκάφη επιφανείας (USV) οπλισμένα με πυραύλους διαφόρων διαμορφώσεων και τύπων, ή τροποποιημένα σε σκάφη αυτοκτονίας φορτωμένα εκρηκτικά (VBIED),καθώς και μη επανδρωμένα αεροχήματα που χρησιμοποιούν την επίδραση του εδάφους (UGEV).

Τα σκάφη αυτά χρησιμοποιούν την επίδραση του εδάφους ή της επιφάνειας της θάλασσας (ground effect) και ουσιαστικά “κυλάνε” πάνω σε ένα στρώμα αέρα πολύ κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας, που μπορεί να φθάνει και το ένα μέτρο. Έτσι, επιτυγχάνουν σημαντική οικονομία καυσίμου και αυξάνουν σημαντικά το βεληνεκές τους, ενώ πετώντας τόσο χαμηλά είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν και να αναχαιτιστούν. Τα σκάφη αυτά δεν χρειάζονται υψηλή τεχνολογία. Μπορούν να κατασκευαστούν σχετικά εύκολα και λειτουργούν ως οικονομικά και πιθανώς και πιο αποτελεσματικά υποκατάστατα πυραύλων cruise.

Ακόμη και έτσι βέβαια, μπορεί να προκύψει η αντίρρηση ότι η Κύπρος δεν θα μπορούσε υπό οιεσδήποτε συνθήκες να κάνει χρήση της ισχύος της, γιατί έτσι θα προκαλούσε την εισβολή της Τουρκίας στο ελεύθερο έδαφός της. Όμως, σε παρόμοια περίπτωση η διεθνής αντίδραση θα είναι πολύ μεγάλη, ενώ η Ελλάδα, ακόμη και υπό την πιο “προσεκτική”, απρόθυμη, ηττοπαθή και δουλοπρεπή κυβέρνηση, θα αναγκαζόταν να παρέμβει δια των όπλων και η γνώση αυτού του γεγονότος θα έκανε την Τουρκία να σκεφτεί δύο φορές πριν προχωρήσει σε παρόμοια επιλογή.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι η Εθνική Φρουρά ήδη έχει σοβαρές μαχητικές ικανότητες, τις οποίες μπορεί να ενισχύσει περισσότερο, έτσι ώστε να είναι σε θέση όχι μόνο να αντιτάξει μια σθεναρή άμυνα, αλλά να μπορεί να και να κατανικήσει τις τουρκικές δυνάμεις που βρίσκονται στη Μεγαλόνησο. Επιπροσθέτως, παρόμοιες ικανότητες υποβρύχιας προβολής ισχύος σαν αυτές που αναφέρθησαν πιο πάνω θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα αδιαπέραστο φράγμα για τα τουρκικά πλοία που θα επιχειρούσαν να μεταφέρουν στρατιωτικές δυνάμεις από την Τουρκία.

Αν η Κυπριακή Δημοκρατία αποφασίσει κάποια στιγμή να ασχοληθεί σοβαρά με την άμυνά της,
χωρίς φοβίες και παρανοϊκές αναγνώσεις της πραγματικότητας, αλλά με ρεαλισμό, γνώση των εξελίξεων στην τέχνη, την επιστήμη και την τεχνολογία του πολέμου και με φαντασία και πρακτικό πνεύμα, τότε πολύ δύσκολα “η Αϊσέ θα ξαναπάει διακοπές”, γιατί δεν θα υπάρχουν πλοία να τη μεταφέρουν…

Ο Κωνσταντίνος Γρίβας είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Διδάσκει επίσης Γεωγραφία της Ασφάλειας στην ευρύτερη Μέση Ανατολή στο Τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΗΓΗ: https://slpress.gr

Κώστας Καρυωτάκης - «Το Εγκώμιο της Θαλάσσης»

Κώστας Καρυωτάκης: Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη. Γιατί έχει την όψη του ιδανικού...

 Ι.

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη.
Γιατί έχει την όψη του ιδανικού.
Και τ’ όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.
Δε θυμάμαι το πρώτο αντίκρισμά της.
Χωρίς άλλο θα κατέβαινα από μια κορφή, φέρνοντας αγκαλιές λουλούδια.
Παιδί ακόμα, εσκεπτόμουν το ρυθμό του φλοίσβου της.
Ξαπλωμένος στην αμμουδιά, εταξίδευα με τα καράβια που περνούσαν.
Ένας κόσμος γεννιόταν γύρω μου.
Οι αύρες μού άγγιζαν τα μαλλιά.

Αστραφτε η μέρα στο πρόσωπό μου και στα χαλίκια.
Όλα μου ήταν ευπρόσδεκτα: ο ήλιος, τα λευκά σύννεφα, η μακρινή βοή της.
Αλλά η θάλασσα επειδή ήξερε, είχε αρχίσει το τραγούδι της, το τραγούδι της που δεσμεύει και παρηγορεί.
Είδα πολλά λιμάνια.

Στοιβαγμένες πράσινες βάρκες επήγαιναν δώθε κείθε σαν εύθυμοι μικροί μαθητές.
Κουρασμένα πλοία, με ονόματα περίεργα, εξωτικά, ύψωναν κάθε πρωί τη σκιά τους.
Ανθρωποι σκεφτικοί, ώριμοι από την άλμη, ανέβαιναν σταθερά τις απότομες, κρεμαστές σκάλες.
Αγρια περιστέρια ζυγίζονταν στις κεραίες.
Ύστερα ενύχτωσε.

Μια κόκκινη γραμμή στον ορίζοντα, μόλις έβρισκε απάντηση στις ράχες των μεγάλων, αργών κυμάτων.
Εσάλευαν σαν από κάποια μυστική, εσωτερική αιτία, και άπλωναν πλησιάζοντας, για να σπάσουν απαλά, βουβά. Όλα τ’ άλλα — ο ουρανός, τα βουνά αντίκρυ, το ανοιχτό πέλαγος — ένα τεράστιο μάυρο παραπέτασμα.
ΙΙ

Ἔζησε κανεὶς θλιβερὰ πράγματα. (Σπίτια μαῦρα, κλειστά. Ἀναιμικά, ἐξόριστα δέντρα τοῦ δρόμου. Ἡ «μαντάμα» μετράει ἀπογοητευμένη τὶς μάρκες της. Στὴν πλατεία οἱ λοῦστροι, κουρασμένοι νὰ κάθονται, σηκώνονται καὶ παίζουν μεταξύ τους. Ὁ νέος νομάρχης, μὲ μονόκλ, ἐπροσφώνησε τοὺς ὑπαλλήλους. Δίπλα ἐξύπνησαν γιὰ νὰ πάρουν τὸ τρένο. Ποτὰ ἀνδρῶν 10 δρ., ποτὰ γυναικῶν 32,50 δρ.)
Στὸν ἄνεμο ἀνοίγει ἕνα παράθυρο, κ᾿ ἔρχεται μπροστά μας.
Ὅλα ξεχνιοῦνται.

Εἶναι ἐκεῖ, ἄσπιλη, ἀπέραντη, αἰώνια.
Μὲ τὸ πλατύ της γέλιο σκεπάζει τὴν ἀσχήμια της.
Μὲ τὴ βαθύτητά της μυκτηρίζει.
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἐμπόρου πεθαμένη καὶ περπατεῖ.
Ἡ ψυχὴ τῆς κοσμικῆς κυρίας φορεῖ τὰ πατίνια της.
Ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου λούζεται στὴν ἁγνότητα τῆς θαλάσσης.
Βρίσκει ἡ νοσταλγία μας διέξοδο καὶ ὁ πόνος μας τὴν ἔκφρασή του.
***

«Το Εγκώμιο της Θαλάσσης» – Κώστας Καρυωτάκης

Ο Κώστας Καρυωτάκης (30 Οκτωβρίου 1896 - 21 Ιουλίου 1928) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος. Θεωρείται ως ο κυριότερος εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες. Η ποίησή του διδάσκεται σε αρκετά Πανεπιστήμια της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού. Για το έργο του έχουν γραφεί εκατοντάδες εργασίες και βιβλία, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες ειδικά συνέδρια.

Από τέτοια πλύση εγκεφάλου δεν πέρασε άλλος λαός

Του Άριστου Μιχαηλίδη 

Μα, με τι υλικά τους έκαναν την πλύση εγκεφάλου κι έγιναν τόσο γελοίοι, τελικά; Είναι ανεξήγητο το φαινόμενο. Και εξωφρενικό. Να προσπαθούν βιάζοντας τη λογική να δικαιολογήσουν κάθε τι που παρουσιάζει την τουρκική πολιτική των ξεριζωμών και των γενοκτονιών όπως ακριβώς είναι και όχι όπως θα ήθελαν να είναι για να τρέφονται οι ουτοπίες τους.

Έγραφα χτες για τον Ακιντζί, που μας συμβούλευε να μάθουμε να σεβόμαστε «τα σύμβολα και τις αξίες του άλλου». Το είπε με αφορμή την ιστορία με τον δεκαεξάχρονο και την κατοχική σημαία της Λύσης. Και έκανα κάποιες αναφορές σε στοιχεία για τις καταστροφές που έγιναν στα κατεχόμενα, για να ρωτήσω ποιος δεν σέβεται «τα σύμβολα και τις αξίες του άλλου». Πετάχτηκαν οι ξεπλυμένοι να υπερασπιστούν τον Ακιντζί. 

Έγιναν καταστροφές της πολιτιστικής και της θρησκευτικής κληρονομιάς στα κατεχόμενα, παραδέχονταν (αυτό έλειψε, να καταφέρουν να το κρύψουν κι αυτό!) αλλά «κάποιοι τα έκαναν και κάποιοι από τους δικούς μας έκαναν ακριβώς τα ίδια», έλεγαν. Το «κάποιοι τα έκαναν», είναι βεβαίως το άλλοθι, που χρειάζεται η Τουρκία, όχι η πλευρά των θυμάτων. Κάποιοι φανατικοί, δηλαδή, ένας, δυο, δέκα, εκατό, πάντως, όχι το τουρκικό κράτος, όχι η ηγεσία των Τουρκοκυπρίων, είναι μόνο λίγοι κακοί, όπως έχουμε κι εμείς και όλα τα έθνη τους κακούς τους, που κάνουν καταστροφές και γενοκτονίες. Γι΄ αυτό, λέω, πρέπει να χρησιμοποιήθηκαν ιδιαίτερα υλικά για την πλύση εγκεφάλου, που τους έκαναν. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Ακούστε, όμως, γελοίοι, ποια είναι η πραγματικότητα. Μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, προϊόν επίμονης έρευνας, του διδάκτορα ιστορίας και ερευνητή, Πέτρου Σαββίδη, με τίτλο «Η ισλαμοποίηση της κατεχόμενης Κύπρου». Μπορεί να ξεστραβώσει πολλούς αν κάτσουν να το μελετήσουν. Μάταια, βέβαια, το λέμε, δεν πρόκειται να διαβάσουν τίποτε, αυτοί τα ξέρουν καλύτερα από όλους, κάποιους τους τα φυτεύουν και σε ειδικά σεμινάρια κι αυτοί τα μεταφέρουν στους εντελώς ανόητους. Λοιπόν, η έρευνα του κ. Σαββίδη, με απόλυτα στοιχεία, αποδεικνύει ακριβώς ότι στα κατεχόμενα δεν «τα έκαναν κάποιοι» κακοί. Ούτε ο τουρκικός στρατός κατά την εισβολή. Εφαρμόστηκε συστηματικά η τουρκική πολιτική της εθνοκάθαρσης από Τούρκους και δυστυχώς και από Τουρκοκύπριους. Πρώτα εκδιώχθηκε ο πληθυσμός και στη συνέχεια η εκρίζωση ή η αλλοίωση κάθε ελληνικού και κάθε χριστιανικού στοιχείου.

«Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε με τη λεηλασία και την καταστροφή πέραν των 520 ελληνορθόδοξων εκκλησιών, παρεκκλησιών και μοναστηριών», γράφει ο Πέτρος Σαββίδης, «καθώς και όλων των ελληνοκυπριακών κοιμητηρίων. Ούτε ένα ελληνορθόδοξο νεκροταφείο δεν παρέμεινε άθικτο, χωρίς βεβήλωσηˑ δηλαδή, χωρίς τη βίαιη αφαίρεση των πέτρινων σταυρών από τους τάφους, την εξαφάνιση όλων των γυάλινων φωτογραφιών από τους σταυρούς - ενώ στις λίγες φωτογραφίες που παρέμειναν, το πρόσωπο και τα μάτια των νεκρών γδάρθηκαν και καταστράφηκαν». Ακόμα και οι φωτογραφίες! Για να εξαφανίσουν κάθε στοιχείο, που θυμίζει το ξερίζωμα του Ελληνισμού και τη βίαιη τουρκοποίηση.

Ένα βιβλίο γεμάτο στοιχεία, ημερομηνίες, γεγονότα, χάρτες (ακόμα και για τη διαδικασία και τους πολιτικούς συμβολισμούς της μετατροπής 74 εκκλησιών σε ισλαμικά τεμένη), που δεν θα έπρεπε να επιτρέπει σε κανέναν Ελληνοκύπριο να λέει «τα ίδια έκαναν και κάποιοι δικοί μας». Κι όμως, τολμούν και το λένε οι γελοίοι και μετά έχουν παράπονο που τους λέμε γελοίους. Τι άλλο είναι όταν πιστεύουν ότι είναι το ίδιο να εφαρμόζεται εναντίον μας πολιτική εθνοκάθαρσης από τον εισβολέα με το ότι κάποιοι Ελληνοκύπριοι μπορεί να γράψουν συνθήματα στους τοίχους ενός τζαμιού ή να κατεβάσουν μια κατοχική σημαία.

Διαβάστε κι αυτό, όμως, μπας και καταλάβετε τη διαφορά: Τα χρόνια που στα κατεχόμενα συντελείτο η καταστροφή, στις ελεύθερες περιοχές, το νόμιμο κράτος, κήρυσσε 17 μουσουλμανικά τεμένη ως αρχαία μνημεία και από το 1975 (ένα χρόνο μετά την εισβολή και πολύ πριν αναλάβει η τεχνική επιτροπή για την πολιτιστική κληρονομιά) μέχρι το 2009, η Κυπριακή Δημοκρατία δαπάνησε συνολικά €3.195.561 για τη συντήρηση και αποκατάστασή τους. 

Και κάθε χρόνο τα συντηρεί το Τμήμα Αρχαιοτήτων με ειδικό προϋπολογισμό. Μάλιστα, από αυτά τα 17 τεμένη, τα 11 ήταν μεσαιωνικές ή βυζαντινές εκκλησίες, που επί Οθωμανικής περιόδου μετατράπηκαν σε τζαμιά. 

Άριστος Μιχαηλίδης 
aristosm@phileleftheros.com
Facebook

**Στη φωτογραφία, ο ιερός ναός του Αγίου Θεράποντα στην Αγκαστίνα και το κοιμητήριο, τον Αύγουστο του 2016. Ούτε τα κεραμίδια δεν άφησαν! Αλλά, ο ναός έμεινε όρθιος. Για έναν απλό λόγο: Τον είχαν για στάβλο οι γύρω βοσκοί.

Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος» 20 Σεπτεμβρίου 2019

Έχουμε βουλευτές, έχουμε και βολευτές

Του Μιχάλη Χατζηστυλιανού 

Την περασμένη Δευτέρα πέρασε το κατώφλι της Βουλής ο κλητήρας της Ελεγκτικής Υπηρεσίας και μοίραζε φακέλους με την ένδειξη «απόρρητο» στους βουλευτές της Επιτροπής Ελέγχου. Στους φακέλους βρίσκονταν οι ονομαστικοί κατάλογοι με τους πρώην και νυν υψηλόβαθμους αξιωματούχους που δεν είχαν υποβάλει εμπρόθεσμα τις φορολογικές τους δηλώσεις, με σημείωση, μάλιστα, εάν τους είχε επιβληθεί ή όχι το προβλεπόμενο διοικητικό πρόστιμο από το αρμόδιο Τμήμα Φορολογίας. Οι ονομαστικοί αυτοί κατάλογοι έφεραν σε κάθε σελίδα τους την ένδειξη «απόρρητο» και καταγραφόταν το όνομα του βουλευτή. Όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις έτσι και στην προκειμένη, υπήρξαν διαρροές. Μάθαμε, λοιπόν, ότι στους ονομαστικούς καταλόγους με τους αξιωματούχους που κατέθεσαν καθυστερημένα τις φορολογικές τους δηλώσεις περιλαμβάνονται υπουργοί, βουλευτές, ένας πρόεδρος της Βουλής, αρχηγοί κομμάτων κ.α. Μάθαμε, επίσης, ότι ένας νυν βουλευτής δεν υπέβαλε για δύο χρόνια φορολογική δήλωση. Ομοίως και ένας πρώην υπουργός. 

Πληροφορηθήκαμε, πρόσθετα, από την έρευνα της Ελεγκτικής Υπηρεσίας, ότι εκτός από τους 84 αξιωματούχους που ήταν ασυνεπείς στο πρόσφατο παρελθόν με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, υπήρξαν και περιπτώσεις βουλευτών που νομοθέτησαν για τους εαυτούς τους, λαμβάνοντας φορολογική αμνηστία. Επιβεβαιώνοντας έτσι περίτρανα για άλλη μια φορά το γεγονός, ότι στη χώρα μας τα συμφέροντα είναι μέσα στη Βουλή και νομοθετούν. Αυτή η διαπίστωση είναι και η σοβαρότερη που αποκαλύφθηκε από τη συγκεκριμένη έρευνα του Γενικού Ελεγκτή, Οδυσσέα Μιχαηλίδη, αλλά έπεσε στα μαλακά. Δεν προβλήθηκε καν η συγκεκριμένη αποκάλυψη στα δελτία ειδήσεων των τηλεοπτικών σταθμών. Κουκούλωμα ή αχαπαροσύνη;

Η Ελεγκτική Υπηρεσία, λοιπόν, πέρασε από κόσκινό τους φορολογικούς φακέλους συνολικά 154 πολιτικά εκτεθειμένων προσώπων. Πρόκειται για πρώην και νυν Προέδρους της Δημοκρατίας, Υπουργούς, Προέδρους της Βουλής, βουλευτές και τους αρχηγούς των κομμάτων. Η έρευνα του Γενικού Ελεγκτή Οδυσσέα Μιχαηλίδη επικεντρώθηκε στα έτη 2008-2015. Όπως αποκάλυψε η έρευνα, από τα 154 πολιτικά εκτεθειμένα πρόσωπα τα εννέα εντάχθηκαν στο Σχέδιο για τη ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων φορολογικών τους οφειλών. Πρόκειται για το Σχέδιο μέσω του οποίου διαγράφονταν οι τόκοι και οι επιβαρύνσεις ενώ οι οφειλέτες πλήρωναν τις φορολογικές τους οφειλές με δόσεις. Το συγκεκριμένο Σχέδιο ήταν αποτέλεσμα νομοθετικής ρύθμισης της Βουλής, το οποίο, μάλιστα, διήρκησε ενάμιση χρόνο, μετά από παρατάσεις που έδωσε η ίδια η Βουλή κατόπιν ψήφισης σχετικών προτάσεων νόμου βουλευτών που όπως αποκαλύφθηκε από την έρευνα του Γενικού Ελεγκτή, ορισμένοι εξ αυτών έχουν επωφεληθεί του Σχεδίου που είναι δικής τους, βεβαίως, επινόησης. Από το Σχέδιο των ληξιπρόθεσμων φορολογικών οφειλών, πέντε βουλευτές έχουν εξοφλήσει πλήρως τις οφειλές τους.

Εξίσου σοβαρά θα πρέπει να προβληματίσει και η αποκάλυψη, ότι σε δύο περιπτώσεις αξιωματούχων, το Τμήμα Φορολογίας φέρεται να τους έκανε πλάτες. Σύμφωνα με τα ευρήματα του Γενικού Ελεγκτή, παρόλο δεν υπέβαλαν φορολογικές δηλώσεις για τα έτη 2008 και 2009, εντούτοις, δεν τους επιβλήθηκε το προβλεπόμενο διοικητικό πρόστιμο. Όταν ζητήθηκαν εξηγήσεις από το Τμήμα Φορολογίας, τότε, διαπίστωσαν το λάθος! «Εκ παραδρομής δεν τους επιβλήθηκε το πρόστιμο» απάντησε το Τμήμα Φορολογίας στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη. Μάλιστα, λόγω του γεγονότος ότι έχουν παρέλθει τα έξι χρόνια, το Τμήμα Φορολογίας δεν μπορεί να τους επιβάλει το πρόστιμο. Ας μας πουν εκεί στο Τμήμα Φορολογίας σε πόσες άλλες περιπτώσεις, από το 2015 και εντεύθεν, ξέχασαν να επιβάλουν το προβλεπόμενο διοικητικό πρόστιμο και πόσες από αυτές τις περιπτώσεις αφορούν νυν και πρώην αξιωματούχους και πόσες απλούς πολίτες. Να μας ενημερώσει και ο πολιτικός προϊστάμενος του Τμήματος Φορολογίας, Χάρης Γεωργιάδης, κατά πόσο δόθηκαν οδηγίες από τον προκάτοχο του για την διενέργεια πειθαρχικής έρευνας εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων που ξέχασαν, όπως μας είπαν, να επιβάλουν το διοικητικό πρόστιμο στους υπό ανάφορα αξιωματούχους.

Αν ήταν από το χέρι μας θα δίναμε όλα τα ονόματα στη δημοσιότητα, δήλωσε στον «Φ» ο Γενικός Ελεγκτής Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Είναι, όμως, στο χέρι των βουλευτών, των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων και του Προέδρου της Βουλής να το πράξουν. Θα τολμήσουν, άραγε, στο όνομα της διαφάνειας και της λογοδοσίας να δώσουν στη δημοσιότητα τους ονομαστικούς καταλόγους στους οποίους περιλαμβάνονται συνάδελφοι, φίλοι, ακόμη και οι ίδιοι; Ή θα ακολουθήσουν την προσφιλή μέθοδο τους «κρύψε να περάσουμε;» Είναι τυχαίο, νομίζετε, που χιλιάδες πολίτες και δη η νεολαία μας, τους αποστρέφονται, τους λοιδορούν και τους απαξιώνουν; Καθόλου τυχαίο δεν είναι. 

Έχουμε βουλευτές που ενεργούν και νομοθετούν με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και για το καλό των πολλών και έχουμε, δυστυχώς, και βολευτές διαφόρων κομμάτων που νομοθετούν για τα καλά και τα συμφέροντα τους, για τα κόμματα τους και τους σπόνσορες τους. Μιχάλης Χατζηστυλιανού 
hadjistylianoum@phileleftheros.com Facebook

Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», 20 Σεπτεμβρίου, 2019

ΝΟΜΑΔΑΣ Γ' Μετά τα Εκβάτανα

Παρουσίαση βιβλίου Στέφανου Κωνσταντινίδη

Facebook

Πουλάει η ειρήνη; Πουλάει

Της Τώνιας Σταυρινού

Είτε μιλάμε για μπλουζάκια είτε για πολιτικές καριέρες, η ειρήνη μπορεί να πουλήσει τα πάντα, προσφέροντας ένα ασφαλές καταφύγιο στον κάθε γυρολόγο που διακινεί πολιτικά παραισθησιογόνα. Η πλατφόρμα «Απόφαση Ειρήνης» η οποία δημιουργήθηκε για να προωθήσει τη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας –απίστευτο πώς η ειρήνη συνδέεται πάντα με τη συγκεκριμένη μορφή λύσης, αλλά δεν συσχετίζεται ποτέ με την παρουσία του κατοχικού στρατού!– είναι μία από τις πολλές ομάδες πίεσης για επίλυση του Κυπριακού που απευθύνονται στην ελληνοκυπριακή κοινή γνώμη.

Από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν, η σύγχρονη ιστορία είναι γεμάτη με πρωτοβουλίες υπέρ της ειρήνης, οι οποίες όμως απευθύνονταν κατά κανόνα σε αυτόν που την εμπόδιζε ή την απειλούσε. Στον εισβολέα, στον κατακτητή, στην κυβέρνηση που δίνει το πρόσταγμα για να κινηθεί ένας στρατός εναντίον ενός άλλου κράτους. Εδώ, σε αυτή την κουτσουλιά γης, διεκδικούμε την πατέντα για ένα ιστορικό παράδοξο. Ζητάμε ειρήνη από τον… κατακτημένο. Λέμε στους Εβραίους ότι πρέπει επιτέλους να πάρουν «απόφαση ειρήνης» γιατί οι Ναζί δεν αστειεύονται.

Η νέα πλατφόρμα μάλιστα έχει εμπλουτίσει τις διαχρονικές νουθεσίες προς το εσωτερικό μέτωπο, με το εκσυγχρονισμένο και προωθημένο «δικαιούται κι η Τουρκία κάτι τις από τις θάλασσές μας, δεν είναι και παράλογη». Το επόμενο που θα μας ζητηθεί ενδεχομένως είναι να απολογηθούμε στην Τουρκία για την εισβολή, αφού την αναγκάσαμε να μπει σε τόσα έξοδα και τόσες φασαρίες για να πάρει αυτά που «εδικαιούτο».

Παρά τις διακηρυγμένες ειρηνιστικές τους προθέσεις, οι «σταυροφόροι» της Διζωνικής δημιουργούν τις προϋποθέσεις ενός βαθύτατα διχαστικού και εκβιαστικού διλήμματος: αν δεν πηδήξετε στη βάρκα της δικής μας λύσης, δεν πείθετε ότι επιδιώκετε την ειρήνη. Αλλά τι; Γιατί δεν συνεχίζουν ποτέ τον συλλογισμό τους και αφήνουν να αιωρείται ένα εναλλακτικό σενάριο τρόμου; Ποιους εξυπηρετεί αυτό το εκβιαστικό δίλημμα αν όχι τον κακομούτσουνο που φώναζε πριν δύο μήνες «θα σας κάνουμε ό,τι σας κάναμε το 1974»;

Την περασμένη βδομάδα ήρθε στο γραφείο ένα email από μία Κύπρια του εξωτερικού, η οποία θα συμμετάσχει σε ένα διεθνές συνέδριο για την ειρήνη που διοργανώνεται στην Κύπρο και συγκεκριμένα στην νεκρή ζώνη, για να μη θεωρηθεί καμία από τις δύο πλευρές πιο υπεύθυνη από την άλλη. Μετά από μια έντονη συζήτηση μαζί της –η οποία πυροδοτήθηκε από την αναφορά της σε Βορρά και Νότο– κατέληξε να μου γράφει ότι «είναι σημαντικό να αποδεχθούμε αυτό που δεν μπορούμε να αλλάξουμε –ακόμη και αν δεν μας αρέσει– και να επιλέξουμε την εσωτερική μας ειρήνη ώστε σιγά-σιγά να έρθουμε σε ειρήνη με τον κόσμο γύρω μας». Αυτό που δεν μπορούμε να αλλάξουμε και πρέπει να αποδεχθούμε για χάρη της inner piece μας –που θα έλεγε και η Ινώ Αναστασιάδη– είναι φυσικά η κατοχή.

Η επίκληση της ειρήνης δεν αποτελεί από μόνη της πειστήριο πολιτικού αναστήματος. Ακόμη και οι Miss Universe από καταβολής των καλλιστείων θέλουν την ειρήνη.Το θέμα είναι ότι ορισμένοι την θέλουν ανώδυνη κι ανέξοδη. 

Όπως και τον Τσε Γκεβάρα «τους» τον προτιμούν τυπωμένο σε μπλουζάκι να τους κοιτάει από την ασφαλή απόσταση του χρόνου, χωρίς να τους ζητάει να κάνουν δύσκολες επιλογές.

Τώνια Σταυρινού
Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος", 7 Σεπτεμβρίου 2019
Facebook