Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά, πάντα, πάντα θα 'ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει.
Έντονη ελληνική παρουσία σε έκθεση στην President’s Gallery στο Jay College
Η επιμελήτρια της έκθεσης, διακεκριμένη καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης κ. Θάλεια Βραχοπούλου. Φωτογραφία: Εθνικός Κήρυξ, Φώτης Καλιαμπάκος.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ. Η διακεκριμένη καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης του Jay College, Θάλεια Βραχοπούλου, επιμελείται τακτικά εκθέσεις Σύγχρονης Τέχνης τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στην Αθήνα όπου συνεργάζεται με ελληνικούς θεσμούς, σε αρκετές περιπτώσεις Μουσεία. Έχει μεγάλη και επιτυχημένη δράση στη Σύγχρονη Εικαστική διεθνή σκηνή.
Αυτή τη φορά η έκθεση που επιμελήθηκε και άνοιξε τις πόρτες της στο κοινό την εβδομάδα που μας πέρασε φιλοξενείται «εντός έδρας» στον οικείο σε εκείνη και τους φοιτητές της χώρο του Πανεπιστημίου, στον έκτο όροφο του κεντρικού κτιρίου στη διεύθυνση της δέκατης λεωφόρου στην President’s Gallery. Οικείο σε εκείνη ασφαλώς και το θέμα της έκθεσης με τον τίτλο «Γυναίκα: Σύζυγος, Μητέρα, Αδερφή, Φίλη»! Η έκθεση θα παραμείνει ανοιχτή ως τις 15 Νοεμβρίου.
Η έκθεση, στον έκτο όροφο του Jay College στον αριθμό 899 της 10ης λεωφόρου περιλαμβάνει έργα των Frandy Jean, Dongyeoun Lee, Frank Gimpaya, Jason River και έχει έντονο ελληνικό χρώμα.
Ο Βαγγέλης Ρήνας ζωγραφίζει με κύριο θέμα του την ανθρώπινη ελευθερία. Από αυτή τη σκοπιά προσέγγισε και το θέμα της έκθεσης με έμφαση στο μυστήριο και την πολυπλοκότητα του γυναικείου χαρακτήρα.
Η Λένα Μορφογένη δίνει έμφαση στη συναισθηματική πλευρά των γυναικών και την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων τους.
Ο Γιώργος Ιωαννίδης έχει ως θέμα την καταπίεση και εκμετάλλευση των γυναικών, με αρκετά ευθύ τρόπο. Χαρακτηριστικό το ότι κάποια από τα θέματά του αιμορραγούν. Εκθέτει το έργο του «Death of Innocence», το οποίο ο φωτογράφος Ορέστης Κουράκης στοχεύει με τις φωτογραφίες του στην ανάδειξη των αντιφάσεων μεταξύ του κοινωνικού ρόλου και του εσωτερικού κόσμου των γυναικών.
Ο πίνακας «Παράλληλα Σύμπανα» της Ελληνίδας ζωγράφου Ελένης Παυλοπούλου που εκτίθεται στην έκθεση President’s Gallery του Jay College στο Μανχάταν. Photo Credit: www.helenepavlopoulou.gr.
Η ζωγράφος Ελένη Παυλοπούλου ζωγραφίζει μεγάλης κλίμακας έργα με την ανθρώπινη μορφή στις περισσότερες περιπτώσεις στο επίκεντρο, με τα πολλαπλά όμως επίπεδα του έργου να συνομιλούν με αυτήν, σε ένα διαρκή διάλογο, είτε με τα στυλ άλλων εποχών, είτε με τα μεγάλα κείμενα της ελληνικής παράδοσης. Με αφορμή το γεγονός ότι για πρώτη φορά ένα έργο της πέρασε τον Ατλαντικό, η Ελένη Παυλοπούλου μίλησε στον «Εθνικό Κήρυκα» για τον πίνακά της «Παράλληλα Σύμπαντα» που εκτίθεται στην President’s Gallery.
Ας αφήσουμε όμως καλύτερα τον λόγο στην ίδια την καλλιτέχνιδα:
«Το έργο μου ‘Παράλληλα Σύμπαντα’ απεικονίζει μια γυναικεία φιγούρα, ντυμένη νύφη, στο αριστερό μέρος της σύνθεσης κοιτώντας μετωπικά τον θεατή. Παράλληλα προς την δεξιά πλευρά της σύνθεσης, εικονίζονται μεγάλων διαστάσεων καρποί και κλώνοι, οι οποίοι είναι ζωγραφισμένοι με μαύρο κάρβουνο και μελάνι, δίνοντας μια δραματική έκφραση στη σκηνή η οποία έχει μια θεατρικότητα και στο βάθος της ρέουν μεγάλες κυματοειδείς κηλίδες γαλάζιων και γκρίζων τόνων χρώματος δημιουργώντας ένα συμπαντικό χαρακτήρα και ατμόσφαιρα που δημιουργεί μια διαλεκτική αντίστιξη με τις φόρμες του πρώτου πλάνου που βρίσκονται σε παράθεση.
Η δραματικότητα κορυφώνεται με ένταση στην έκφραση του προσώπου και στο βλέμμα της νύφης. Κοιτάζει αινιγματικά σα να απέχει από τη στολή της, από το περιτύλιγμά της, από το ρούχο που της βάλανε και ό,τι αυτό σημαίνει. Την επιτέλεση της ετεροκαθορισμένης ταυτότητάς της από την παράδοση και τη μόδα, και που όμως φαίνεται δεν της ανήκει αυτή η ταυτότητα.
Ισως είναι μια μάσκα που δεν μπορεί να καθρεπτίσει τον φυγόντα εσωτερικό κόσμο σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν που η ψυχή στοχάζεται. Μοιάζει η ουσία της να έχει δραπετεύσει στον περιβάλλοντα απροσμέτρητο χώρο του σύμπαντος και γίνεται από απούσα και περίκλειστη, θεά και κοσμοκράτειρα ενός παράλληλου κόσμου πιο ποιητικού, πιο αληθινού, πιο λιτού, πιο αγνού, πιο ερωτικού, πιο ελεύθερου. Τα κλωνάρια και ο καρπός μοιάζει να μετατρέπονται σε φροϋδικά, σεξουαλικά σύμβολα.
Υπάρχει μια διφορούμενη στοχαστική προσέγγιση των μορφών. Οι καρποί είναι μαύροι, καρβουνιασμένοι και καμένοι από φωτιά, ίσως πρόκειται για υπαινιγμό μιας οικολογικής καταστροφής και η γυναίκα ως αποκύημα, ως προσωποποίηση της φαντασίωσης του άνδρα, ένα τρόπαιο μιας ματαιωμένης επένδυσης αφού η καταστροφή της φύσης και η μη φυσικότητα της ύπαρξης αντανακλώνται στην παρουσία σε ανυποψίαστο βαθμό.
Το έργο αποτελεί έναν ποιητικό υπαρξιακό προβληματισμό για το ζήτημα του φύλου και της θέσης του στο σύγχρονο κόσμο».
Η έκθεση, στον έκτο όροφο του Jay College στον αριθμό 899 της 10ης λεωφόρου περιλαμβάνει έργα των Frandy Jean, Dongyeoun Lee, Frank Gimpaya, Jason River και έχει έντονο ελληνικό χρώμα.
Ο Βαγγέλης Ρήνας ζωγραφίζει με κύριο θέμα του την ανθρώπινη ελευθερία. Από αυτή τη σκοπιά προσέγγισε και το θέμα της έκθεσης με έμφαση στο μυστήριο και την πολυπλοκότητα του γυναικείου χαρακτήρα.
Η Λένα Μορφογένη δίνει έμφαση στη συναισθηματική πλευρά των γυναικών και την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων τους.
Ο Γιώργος Ιωαννίδης έχει ως θέμα την καταπίεση και εκμετάλλευση των γυναικών, με αρκετά ευθύ τρόπο. Χαρακτηριστικό το ότι κάποια από τα θέματά του αιμορραγούν. Εκθέτει το έργο του «Death of Innocence», το οποίο ο φωτογράφος Ορέστης Κουράκης στοχεύει με τις φωτογραφίες του στην ανάδειξη των αντιφάσεων μεταξύ του κοινωνικού ρόλου και του εσωτερικού κόσμου των γυναικών.
«Το έργο μου ‘Παράλληλα Σύμπαντα’ απεικονίζει μια γυναικεία φιγούρα, ντυμένη νύφη, στο αριστερό μέρος της σύνθεσης κοιτώντας μετωπικά τον θεατή. Παράλληλα προς την δεξιά πλευρά της σύνθεσης, εικονίζονται μεγάλων διαστάσεων καρποί και κλώνοι, οι οποίοι είναι ζωγραφισμένοι με μαύρο κάρβουνο και μελάνι, δίνοντας μια δραματική έκφραση στη σκηνή η οποία έχει μια θεατρικότητα και στο βάθος της ρέουν μεγάλες κυματοειδείς κηλίδες γαλάζιων και γκρίζων τόνων χρώματος δημιουργώντας ένα συμπαντικό χαρακτήρα και ατμόσφαιρα που δημιουργεί μια διαλεκτική αντίστιξη με τις φόρμες του πρώτου πλάνου που βρίσκονται σε παράθεση.
