Το θέμα της συγχώρεσης είναι για μένα πολύ
σημαντικό γιατί πιστεύω πως, η ικανότητά μας να συγχωρούμε, δείχνει και το
επίπεδο της πνευματικής μας εξέλιξης.
Κατά τον Μπαμπινιώτη, η αρχική σημασία της
λέξης «συγχωρώ» ήταν «συναντώ κάποιον, συγκλίνω προς την κατεύθυνση
κάποιου» (από το συν- και το «χωρώ»), ενώ σταδιακά απέκτησε και τη σημασία
«συγκλίνω προς τις απόψεις κάποιου, συμβιβάζομαι» και κατ’ επέκταση, «παρέχω
συγγνώμη». Εγώ, αυτό το «συν» και το «χωρώ» προτιμώ να το δω λίγο πιο
πνευματικά, να σημαίνει «συν» και «χωρώ» δηλαδή χωρώ μαζί σου, είμαι μαζί σου,
στην καρδιά μου, άρα σε έχω στην καρδιά μου! Πόσο όμορφα νιώθουμε αν
το σκεφτούμε έτσι!
Ακόμα και στα παλιά χρόνια υπήρχαν τα γνωστά
«συγχωροχάρτια» τα οποία ήταν εκκλησιαστικά γράμματα που έδιναν οι πάπες της
Ρώμης για άφεση αμαρτιών των ψυχών. Τα έδιναν όμως μόνο με πληρωμή και, όπως
ισχυρίζονταν τα χρήματα εκείνα που εισέπρατταν, προορίζονταν για φιλανθρωπικούς
σκοπούς!
Σήμερα δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι
επιλέγουν να μη συγχωρούν γιατί φοβούνται πως αν συγχωρέσουν, είτε θα τους
εκμεταλλευτούν ξανά, είτε θα τους αποκαλέσουν χαζούς! Πρέπει όμως να θυμόμαστε
πως αν εμείς δεν συγχωρούμε, είναι εμείς που κουβαλάμε τον πόνο, την
απογοήτευση, το θυμό μέσα στη δική μας ψυχή, άρα μέσα στο δικό μας σώμα. Είναι
λοιπόν εμείς που αρρωσταίνουμε, μια και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που
συσσωρεύονται μέσα στο σώμα μας προκαλούν σε μας αρρώστιες, είναι ακόμα εμείς
που πεθαίνουμε!
Αρκετή άρνηση όμως έχουμε βάλει και δεν είναι
του στυλ μας! Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω μιαν υπέροχη ιστοριούλα για το
θέμα της συγχώρεσης, μια ιστοριούλα που θα μπορούσατε να πείτε και εσείς σε
άλλους μια και σε όλους μας, αρέσουν οι ιστοριούλες!
Μια φορά και ένα καιρό υπήρχαν δυο αδέλφια τα
οποία για πολλά χρόνια καλλιεργούσαν τα χωράφια τους και είχαν μεγάλη αγάπη
μεταξύ τους. Βοηθούσε ο ένας τον άλλο, συμπαραστεκόταν ο ένας στον άλλο και ζούσαν
πολύ αγαπημένα.
Μια μέρα όμως, χωρίς κανένα πραγματικά σοβαρό
λόγο, αλλά για μια πολύ ασήμαντη αιτία, τσακώθηκαν άσχημα και αντάλλαξαν πολύ
βαριές κουβέντες. Κατηγόρησαν ο ένας τον άλλο, κατηγόρησαν τα μέλη της
οικογένειας ο ένας του άλλου και κήρυξαν μια κατάσταση «πολέμου» μεταξύ τους.
Άρχισαν να τσακώνονται οι γυναίκες τους, τα παιδιά τους και η όλη κατάσταση
ήταν εκτός ελέγχου.
Για να αποφύγουν περισσότερο «πόλεμο», ο
μικρότερος αδελφός αποφάσισε να κάνει μια εκτροπή ποταμάκι που ήταν δίπλα από
τα χωράφια τους και να τελειώσει το θέμα μια για πάντα . Εκείνο που έκανε
λοιπόν ήταν να γυρίσει το ποταμάκι με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό να κυλά ανάμεσα
στα δικά του τα χωράφια και σε εκείνα του μεγαλύτερου αδελφού του. Με τον τρόπο
αυτό έφτιαξε ένα μόνιμο «τείχος» ανάμεσά τους.
Κάποια μέρα, ένας ξυλουργός περνούσε από τα
χωράφια του μεγαλύτερου αδελφού και του είπε πως έψαχνε για δουλειά. Τον ρώτησε
αν είχε κάτι που ήθελε να του φτιάξει. Εκείνος, αφού σκέφτηκε για λίγο, του
είπε: «Ο αδελφός μου έφερε το ποταμάκι ανάμεσά μας για να μας χωρίσει για
πάντα. Ας φτιάξουμε και εμείς ένα ψηλό ξύλινο φράχτη για να μας χωρίσει ακόμα
περισσότερο και να του δείξουμε!».
«Καταλαβαίνω απόλυτα» απάντησε λυπημένος ο
ξυλοκόπος και άρχισε δουλειά. Το βράδυ όμως, όταν ο μεγαλύτερος αδελφός γύρισε
από τα χωράφια του, βρήκε αντί για ξύλινο φράκτη, μια ξύλινη γέφυρα πάνω
από το ποταμάκι. Μια γέφυρα που αντί να χωρίζει, ένωνε τα χωράφια τους. Ενώ
λοιπόν κατευθυνόταν παραξενεμένος προς τη γέφυρα, είδε τον αδελφό του να
περπατά και αυτός πάνω στη γέφυρα και να κατευθύνεται προς το μέρος του,
δακρυσμένος και με ανοιχτές αγκάλες και να του λέει: «Σε ευχαριστώ που
έφτιαξες αυτή τη γέφυρα για να μας φέρεις ξανά κοντά».
Ενώ αγκαλιαζόντουσαν, ο μεγαλύτερος αδελφός
είδε τον ξυλουργό να ετοιμάζεται να φύγει. «Σε παρακαλώ, μείνε μαζί μας», του
είπε συγκινημένος. «Κατάφερες να ενώσεις ξανά την οικογένειά μας!» Ο ξυλουργός
όμως του απάντησε: «Πολύ θα το ήθελα. Έχω όμως να φτιάξω πολλές άλλες γέφυρες». Τι ωραίο πράγμα να μάθουμε όλοι μας να
φτιάχνουμε τις δικές μας γέφυρες! Από μένα, να είστε πάντα καλά!
Μιράντα Σιδερά
No comments:
Post a Comment