Αικατερίνη Τεμπέλη, Συγγραφέας

Συγγραφέας με πολλές ευαισθησίες

Η Αικατερίνη Τεμπέλη γεννήθηκε στη Σάμο, αλλά έζησε μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα χρόνια της ζωής της στη Θεσσαλονίκη και στο Ηράκλειο, όπου σπούδασε αντίστοιχα Ψυχολογία και Κοινωνική Εργασία. Εργάστηκε για πάνω από μια δεκαετία στο ραδιόφωνο (Ράδιο Κρήτη 9,84, Studio 19, ΕΡΑ Ηρακλείου, 102, ΕΡΤ 3 κ.ά.) ως παραγωγός και παρουσιάστρια ραδιοφωνικών εκπομπών, καθώς και σε γνωστά περιοδικά κι εφημερίδες ως δημοσιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Ασχολείται μεταξύ άλλων με την Ιστορία, το Θέατρο και τις Νέες Τεχνολογίες. Γράφει τις νύχτες και ταξιδεύει συχνά στις ζωές των άλλων.

Το βιβλίο της Αικατερίνης Τεμπέλη «Η σκόνη των άστρων» εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 2010 από τους Μοντέρνους Καιρούς και είναι το δεύτερο της μετά το «Βενετσιάνικο Χρυσάφι» (Απρίλιος 2007).

Από πολύ μικρή, αγαπούσε το διάβασμα που γέμιζε τις παιδικές της ανησυχίες της. Φυσικό επακόλουθο ήταν, να μπει εύκολα στην όμορφη περιπέτεια του γραπτού λόγου. Στην τρυφερή ηλικία των 13 της μόλις χρόνων, είχε πάρει κιόλας το πρώτο της βραβείο σε διαγωνισμό Ποίησης στο Γυμνάσιο που φοιτούσε. Ήταν τότε, που είχε ήδη απορροφήσει αδηφάγα όλα τα έργα του Σεφέρη.

Το βραβείο αυτό ήταν η αιτία και η κινητήριος δύναμη να συνεχίσει, να γράφει και να μεταφέρει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς της μέσα από τα ποιήματα της. Το γράψιμο ήταν τρόπος έκφρασης της και συνεχίστηκε αδιάλειπτα. Στο πέρασμα των χρόνων, την κέρδισε το μυθιστόρημα.

Όπως λέει η ίδια σε μια συνέντευξη της: «Οι λόγοι που με οδήγησαν στο να γράφω είναι πολλοί. Γράφω για να κρατάω ζωντανούς τους νεκρούς μου, γράφω για ν’ αφήσω κάτι πίσω μου, γράφω μήπως και βοηθήσω κι εγώ με τις μικρές μου δυνατότητες κάτι ν’ αλλάξει σ’ αυτό τον κόσμο... Γράφω για πολλούς λόγους και τελικά για πολλούς ανθρώπους. Παρόντες και απόντες…

Όπως σχεδόν κάθε συγγραφέας, η Αικατερίνη Τεμπέλη μέσα από τα βιβλία και γενικά τα γραπτά της κείμενα, προσπαθεί να περάσει τη δική της φιλοσοφική στάση ζωής, σύμφωνα με τις δικές της αρχές και αξίες.

Πιστεύει ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι απορροφημένοι και να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους μόνο στον εαυτό τους, αλλά, ότι, θα πρέπει, με διάφορους τρόπους να είναι χρήσιμοι για το κοινωνικό σύνολο. Και αναρωτιέται: «Τι αξία έχει μια ζωή, που δεν τη μοιράζεσαι;». Και πράγματι, τι αξία μπορεί να έχει ένα έργο τέχνης που είναι κλειδαμπαρωμένο στις αποθήκες κάποιου καλλιτέχνη ή ένα ανέκδοτο βιβλίο; Οι αληθινοί δημιουργοί της τέχνης και του πολιτισμού προσπαθούν συνειδητά, να συμβάλουν με τον τρόπο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτό ακριβώς, κάνει με επιτυχία η Αικατερίνη Τεμπέλη.

Ξεχωρίζω μια μικρή παράγραφο από το βιβλίο της “Η σκόνη των άστρων”: «…Τίποτα δεν χάνεται στο σύμπαν. Τα νεκρά αστέρια αφήνουν τη σκόνη τους και από αυτή γεννώνται τα νέα άστρα. Η ζωή και ο θάνατος είναι αλληλένδετα. Τίποτα δεν εξαφανίζεται δια παντός. Και όλο αυτό ανταποκρίνεται σε μια δική μου ανάγκη: να μη χάνεται κάποιος όταν πεθαίνει. Να μη ξεχνιέται επειδή δεν υπάρχει η φυσική του παρουσία…».

Με πολλές ευαισθησίες, βάθος σκέψης, κοινωνική συνείδηση και κοσμοαντίληψη, προσφέρει στον αναγνώστη την ευκαιρία του προβληματισμού και τη χαρά της πνευματικής αναζήτησης… Η Κατερίνα με άξονα πάντοτε του ενδιαφέροντος της τον άνθρωπο, χαράζει τις ανάλογες ρότες μέσα από τα όμορφα της βιβλία και τα γραπτά της κείμενα, που σε ταξιδεύουν.
Φοίβος Νικολαΐδης

 

Η σκόνη των άστρων / Αικατερίνη Τεμπέλη / Εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί

Όποιος την πρωτοδιάβασε στο "Βενετσιάνικο Χρυσάφι" αποκτά την εντύπωση ότι πρόκειται για μια νέα συγγραφέα ταλαντούχα στις περιγραφές από απίστευτες αισθηματικές ιστορίες, μια γυναίκα βυθισμένη στο ρομαντικό πνεύμα αλλά και με έντονη την διάθεση να συνδέει τα στοιχεία της ιστορίας της με γνωστά πρόσωπα και γεγονότα της εποχής που αναφέρεται.

Το νέο της μυθιστόρημα «Η σκόνη των άστρων» από τις εκδόσεις «Μοντέρνοι Καιροί» το οποίο συνέγραφε επί σειρά ετών συλλέγοντας ιστορικές και επιστημονικές πληροφορίες, θα έλεγε κανείς ότι την απογειώνει. Και μαζί με την συγγραφέα, απογειώνει τους ίδιους τους αναγνώστες αφού τους ταξιδεύει σε ένα σωρό χώρες και μέρη, σε άλλες διαθέσεις και συνήθειες, σε γνωστικά αντικείμενα ιδιαίτερα και ακόμα απάτητα. Η γραφή της αποκτά ωριμότητα, όχι της ηλικίας, ή της πένας, αλλά της εμπειρίας, της ενσωμάτωσης της ζωής. Οι περιγραφές καταντούν διάλογοι έντονοι, ως ακατάσχετοι, διεκδικητικοί ως απόλυτοι, ανεπιτήδευτοι ως σαρκαστικοί, κινηματογραφικοί. Ο αναγνώστης έχει την αίσθηση της εγγύτητας, πως βρίσκεται μια ανάσα από τους πρωταγωνιστές, σα να βρίσκεται στην πρώτη σειρά ενός θεάτρου ή πίσω από τις κουρτίνες ενός δωματίου. Το ρομαντικό πνεύμα εναλλάσσεται με τον ρεαλισμό. Ο ρεαλισμός ξαναβρίσκει θέλοντας και μη τον ρομαντισμό, το πάθος, το τίμημα της αγάπης, την κάθαρση και όλα ξανά από την αρχή σε ένα κύκλο αναπαραγωγής.

Συγχρόνως, στο βιβλίο της που βασίζεται σε αληθινή ιστορία συγγενή της, η Αικατερίνη Τεμπέλη καταθέτει αυτή τη φορά και μια θέση κοινωνική. Αυτή της αντοχής στη διαφορετικότητα, της αγάπης στο συνάνθρωπο, στον ασθενή, στον οικονομικό μετανάστη, στον ομοφυλόφιλο, στον σκουρόχρωμο, στον αδύνατο, στο παιδί. Και την καταθέτει η συγγραφέας φέρνοντας πειστικές αντιδιαστολές με το ένδοξο -με και χωρίς εισαγωγικά- παρελθόν όλων μας. Το παρελθόν της περηφάνιας αλλά και της μετανάστευσης λόγω ανάγκης.

Ο άξονας της ιστορίας είναι ένα παράλληλο ταξίδι δύο γυναικών με απόσταση 80 -90 ετών. Της Μελανθίας του σήμερα και της Ελοϊζ του μεσοπολέμου.

Σκεφτείτε πώς, το δειλό, ντροπαλό χαμόγελο του Τσάρλυ Τσάπλιν, κάθε φορά που το διοχέτευε στις ταινίες του, ήταν αρκετό για να μετατραπεί σε γέλιο στο θεατή, σε γοητεία, σε ευχάριστη διάθεση. Σαν μια ενέργεια, μια λάμψη που μεταδίδεται με ταχύτητα φωτός. Ακόμα και τώρα τόσα χρόνια μετά. Κι έτσι θα είναι για πάντα. Γιατί κάτι που πήρε ανάσα, έζησε, “ταξίδεψε” πολύ, πλάνεψε και αγαπήθηκε εξίσου, δεν γίνεται να χαθεί. Δεν έχει τέλος. Αναγεννάται κάπως, κάπου, κάποτε... όπως λένε, όπως κάνει η σκόνη των άστρων.

Βασίλης Πουλημενάκος

Το Μπλόγκ της  

Αικατερίνη Τεμπέλη 

μπορείτε να το βρείτε εδώ : 

Aikaterinitempeli

Facebook

Ξέρετε δεν υπάρχει κάποια γραμμική αιτιολογία στον τρόπο που γράφω τις ιστορίες μου. Συνήθως, αρχίζω από μια εικόνα και κατόπιν εξελίσσεται μέσα μου η πλοκή και σκιαγραφούνται οι ήρωες. Αλλά πάντα προσπαθώ να έχουν αλήθειες τα βιβλία μου.

«Η σκόνη των άστρων» κρύβει πολλές αλήθειες. Και όχι μόνο όσον αφορά τα ιστορικά στοιχεία της εποχής ή την μετανάστευση. Και όσα αναφέρονται για την τεχνητή νοημοσύνη ή για πρόσωπα που όντως υπήρξαν είναι πέρα για πέρα αληθινά, εξ’ ου και οι πολλές και πυκνές σημειώσεις στο τέλος του βιβλίου. Θέλω οι αναγνώστες-στριες να αισθάνονται πως διαβάζουν κάτι που είναι αλήθεια ή θα μπορούσε να είναι. Κι αυτό το δεύτερο, αφορά φυσικά στις μυθιστορηματικές ερωτικές σχέσεις των ηρώων των βιβλίων μου.

Ο τίτλος έχει να κάνει με τον τρόπο που έχει το σύμπαν να ‘ανακυκλώνει’ κάθε τι. Έτσι τα πεθαμένα άστρα και πιο συγκεκριμένα η σκόνη που διασκορπίζεται όταν αυτά εκρήγνυνται, όταν γίνονται super nova, μαζί με κάποια αέρια, χρησιμεύει για να γεννηθούν νέα άστρα. Κι αυτό το βρήκα πολύ παρήγορο.. Αν λάβετε υπόψη σας δε κι ότι άκουγα κυρίως το δίσκο του Μάνου Ξυδού «Τα αστέρια θα ‘ναι πάντα μακριά» όσο έγραφα, θα καταλάβετε περισσότερα για την επιλογή αυτού του τίτλου…

Αικατερίνη Τεμπέλη

Βενετσιάνικο Χρυσάφι

Η Αφροδίτη Διονυσοπούλου γράφει για το βιβλίο και τη Κατερίνα στο Μπλογκ της : glykesistories

Το βιβλίο με συνεπήρε … τα μεταξωτά φουστάνια της εποχής, οι περίτεχνες πλεξούδες στα μαλλιά , τα γεμάτα ρόζους χέρια από τις αγροτικές δουλειές , ο ρομαντισμός, η αγνή αγάπη , οι αθώες ψυχές, οι αξίες , η σχέση των ανθρώπων με το χρήμα , η σπουδαιότητα της μόρφωσης , η δίψα των νέων για μάθηση , παρόλο τις αντίξοες συνθήκες...

Ο ρόλος της γυναίκας στην οικογένεια , ο σεβασμός προς το πρόσωπο της, η θέση της στην κοινωνία και η ανιδιοτελής αγάπη της μάνας, μιας "μάνας" που δεν γεννά αλλά μεγαλώνει ένα παιδί, η πατρική αγάπη, ο γάμος, η πρώτη αγάπη...

Οι περιγραφές στις εικόνες, οι λέξεις, τα ιστορικά γεγονότα που με μετέφεραν στην ατμόσφαιρα της εποχής… διαβάζοντας το βιβλίο της Κατερίνας ένα είναι σίγουρο:

αναθεωρείς… βρίσκεις τη "χαμένη" σου ψυχή!

Αφροδίτη Διονυσοπούλου

«Βενετσιάνικο Χρυσάφι» της Αικατερίνης Τεμπέλη

Στα 1500 μ.X. ο φόβος του χτικιού μάστιζε την Kρήτη, που υπέφερε από τους σεισμούς και τις συνεχείς πειρατικές επιδρομές. Στο λιμάνι του Χάνδακα ανέμιζαν οι βενετσιάνικες σημαίες του Aγίου Mάρκου και o Δούκας της Kάντια ήταν ο ανώτατος πολιτικός άρχοντας του νησιού. Oι νιόφερτες γαλέρες γεμάτες με μπαχάρια και μετάξια της Aνατολής ξεφόρτωναν την πραμάτεια τους, ενώ οι πλούσιοι με τα χρυσά δουκάτα τους παζάρευαν την αγορά γεροδεμένων δούλων. Eκείνο τον καιρό γεννήθηκε ο Aγγελής σ’ ένα σταροχώραφο του Xάνδακα και η όμορφη Pήγισσα στο αρχοντικό του Γίζη. Λίγα χρόνια μετά, ο περήφανος νεαρός έσωσε τη ζωή της και η ατίθαση κοπέλα τον ερωτεύτηκε τρελά. 

 

Αγγελής, αγνοώντας το ψέμα που αργότερα θα τους χώριζε, έφυγε για τη Βενετιά όπου έπιασε δουλειά στο ξακουστό τυπογραφείο του Καλλέργη. Μάζευε χρήματα με κάθε τρόπο, για να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του· να σπουδάσει ιατρική στην Πάντοβα και να φέρει κοντά του εκείνη… Δεν ξεχνούσε ούτε για μια στιγμή τα σμαραγδένια μάτια της Ρήγισσας, η οποία –μη γνωρίζοντας την αλήθεια– φυλάκισε την καρδιά της σ’ έναν πλούσιο γάμο. Μες στο παλάτσο του δούκα Αμπρόσιο ανακάτευε τα χρώματά της με αναμνήσεις και κρυφοκοίταζε πάντα το ίδιο πορτραίτο… το πορτραίτο του αγαπημένου της.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου «Bενετσιάνικο Χρυσάφι», Αικατερίνη Τεμπέλη, Εκδόσεις “Μοντέρνοι Καιροί”, Απρίλιος 2007.

Αικατερίνης Τεμπέλη «Βενετσιάνικο Χρυσάφι» (εκδόσεις “Μοντέρνοι Καιροί”) που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2007 και βρίσκεται ήδη στην δεύτερή του έκδοση. Συναισθηματικό, με λυρισμό μιας λησμονημένης εποχής, το βιβλίο κάνει αναφορά σε πολλά ιστορικά γεγονότα του 16ου αιώνα από την Κρήτη ως τη Βενετία, από τους λοιμούς που μάστιζαν το νησί, μέχρι τους άρχοντες της διοίκησής της, από τα νόμιμα επαγγέλματα της εποχής ως τους πειρατές των θαλασσών και τις υποχρεωτικές αγγαρείες στην “αλυσίδα” στις γαλέρες και στις ναυμαχίες της θάλασσας. Κι εκεί ανάμεσα στον φόβο και στο κρίμα, ο αγνός έρωτας του Αγγελή και της Ρήγισσας έμοιαζε να φέγγει σαν λάμψη από δίδυμα φεγγάρια μέχρι που τρίτο χέρι τους άλλαξε τις ρότες…