Και όμως, το μέγεθος μετράει…

Του Γιώργου Πήττα,
Δείτε την ιστοσελίδα του : Στήλη Άλατος
.
Είναι μπελάς να την έχεις μικρή. Είναι πραγματικά, μεγάλο πρόβλημα το μικρό μέγεθος και οδηγεί σε διαρκείς στρεβλώσεις.

Να εξηγηθώ: Είναι μπελάς να έχεις πατρίδα μικρή, πατρίδα λιλιπούτεια που στην πιο απλή περίπτωση ισοδυναμεί πληθυσμιακά, με τη μέση γειτονιά μεγάλης χώρας.

Βεβαίως, ουκ εν τω πολλώ το ευ όπως έλεγαν και οι πρόγονοι αλλά αυτό δεν ισχύει, τουλάχιστον για όσα γράφω σήμερα.

Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν οι δυο μαύρες Συμπληγάδες.*

Αποτέλεσμα: Κανείς ποτέ δε μιλά ανοιχτά και όρθια. Κανείς σχεδόν δεν επιχειρεί λόγο και έργο ρηξικέλευθο και ανατρεπτικό.

Απλά γιατί ο «απέναντι» , ο «δίπλα» ο «παραπέρα» είναι γνωστός, συγγενής , κουμπάρος και αύριο ποιος ξέρει;

Μπορεί και να βρεθεί σε θέση υπεύθυνη σε θέση εξουσίας οπότε, ας τα έχουμε καλά μαζί του. Μοιάζει μονόδρομος αυτό το φαινόμενο σε έναν τόπο όπου όλοι γνωρίζουν όλους.

Αυτόματα, μπαίνει μία διαδικασία αυτολογοκρισίας και τίποτα δεν λέγεται ποτέ ευθέως.

Όλα, περνάνε στο πλαγίως, στο γύρω-γύρω και στο περίπου.Το αντιλαμβάνεσαι στον τρόπο που σου μιλούν οι πάντες. Άλλα λέει το στόμα και άλλα απεργάζεται ο νους , του οποίου η αγωνία μη ξεφύγει και πει κάτι «παραπάνω» είναι συχνά εμφανέστατη στη γλώσσα του σώματος, στο λεγόμενο body language.

Αν κάποιος έχει την ευκαιρία να συνομιλεί δημοσίως σε ένα ΜΜΕ για παράδειγμα και μετά ιδιωτικώς στη βεράντα ή στην ταβέρνα με ορισμένους «παράγοντες» , μένει στο τέλος εμβρόντητος από την απίθανη πολυγλωσσία που πηγάζει αβίαστη, λες και είναι φυσικό φαινόμενο. Μόνο που κάποτε, θα πρέπει να εκλείψει το φαινόμενο.

Κάποιοι, κάπως κάποτε θα πρέπει να το πάρουν απόφαση και να αρχίσουν να μιλάνε ανοιχτά, για όλα όσα λένε εν θερμώ σε στενό κύκλο.

Για όλα: Την Παιδεία, την Υγεία, το Περιβάλλον, τη Γραφειοκρατία, τον Πολιτισμό, τους Διορισμούς, τις μοιρασιές και τα παιχνίδια.Για το πώς (δεν) λειτουργεί το όλον.

Και δεν εννοώ απαραίτητα υψηλά ιστάμενους, για υπουργούς κλπ. Όχι! Μιλάω για τους ανθρώπους που εκπροσωπούν παραγωγικές δυνάμεις. Μιλάω για Καθηγητές, Διανοούμενους, Καλλιτέχνες, Στελέχη Επιχειρήσεων, Εργαζόμενους.

Για όλους αυτούς που βιώνουν τα κακώς κείμενα, τα γνωρίζουν, αλλά όταν τους ζητάς γνώμη και θέσεις, αναλύονται σε εκπληκτικές γενικολογίες , συνήθως ευγενικά διατυπωμένες αλλά, παντελώς ακίνδυνες.

Ναι, ο τόπος μας είναι κλειστός, μικρός και λιλιπούτειος.

Αυτό έχει και πολλά καλά. Δίνει (ακόμα) ένα ανθρώπινο μέτρο στην καθημερινότητα. Όμως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι, πως δεν είμαστε γειτονιά αλλά κράτος ανεξάρτητο και αυτοδύναμη Κοινωνία.

Και, η Κοινωνία ,είναι κατά Αριστοτέλη ορθά ορισμένη από τα μέλη της, που τα αποκαλεί Κοινωνούς ή Κοινωνούντες.

Με άλλα λόγια Συμμετέχοντες.

Αλλά, αν οι «Συμμετέχοντες» σφυρίζουν διαρκώς κλέφτικα όταν καλούνται να πουν τα πράγματα με το όνομα τους επειδή αναρωτιούνται πως θα το πάρει ο κάθε κουμπάρος, δεν κάνουμε βήμα μπροστά.

Μένουμε οδυνηρά στάσιμοι και πυροβολούμε το μέλλον**…

* από το Μυθιστόρημα του Γ. Σεφέρη.
** παραπέμπει στο Κατά Σαδδουκαίων του Μιχάλη Κατσαρού

Γιώργος Πήττας
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του για περισσότερα : Στήλη Άλατος

Ο Μαρξ και η Αρχαία Ελλάδα

Πραγματοποιήθηκε χτες βράδι στην κατάμεστη αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοσιογραφικής Εστίας στη Λευκωσία, η παρουσίαση του βιβλίου, του δημοσιογράφου - ερευνητή Μιχαήλ Μιχαήλ, "Ο Μαρξ και η Αρχαία Ελλάδα", από τον επικοινωνιολόγο - media, Γιώργο Πήττα.

Χαιρετισμούς απηύθηναν ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών, Ανδρέας Καννάουρος, το μέλος του Π.Γ. του ΑΚΕΛ, Γιαννάκης Κολοκασίδης, ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Χρίστος Συλιανίδης και ο φιλόλογος της Προοδευτικής Κίνησης Καθηγητών Σωτήρης Χαραλάμπους.

Η όλη εκδήλωση διοργανώθηκε από τον Όμιλο Φίλων Αρχαίου Πολιτισμού "ΕΛΕΥΣΙΣ".

Παρουσίαση του βιβλίου από τον

Γιώργο Πήττα

Καλησπέρα σας.

Σε όσα θα πω παρακάτω, παρακαλώ να έχετε κατά νου , από την αρχή μέχρι το τέλος δυο εκφράσεις που διαπνέουν το κείμενο μου ως διάθεση και οι οποίες απλά δεν εκφέρονται προφορικά για να μην κουράσει η τακτική τους επανάληψις. Είναι η λέξις «Νομίζω» και η φράσις «Κατά τη γνώμη μου».

Δηλαδή, δεν διεκδικώ ούτε το αλάθητο ούτε τα εύσημα του παντογνώστη, ειδικά καθώς επιχειρώ να προσεγγίσω ένα μάλλον εξειδικευμένο και σοβαρό ζήτημα , όπως την ανίχνευση των δεσμών του Μαρξ με τις ρίζες της Φιλοσοφίας. (που είναι Ελληνικές)

Πολύ εύστοχα, ο Μιχάλης Μιχαήλ τιτλοφορεί το πόνημά του, « Ο Μαρξ και η Αρχαία Ελλάδα» και όχι «Ο Μαρξ και η Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία». Και αυτό, γιατί η έννοια «Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία» είναι ουσιαστικά Άκυρη. Η Αρχαία Ελλάδα, παρήγαγε πλήθος Φιλοσοφικών ερμηνειών του Κόσμου και επίσης πλήθος προτάσεων Στάσης Ζωής μέσα από πολλές Φιλοσοφικές Διατυπώσεις. Κατά συνέπεια, η Αρχαία Ελλάδα είναι το χωράφι μέσα στο οποίο άνθησαν οι Ελληνικές Φιλοσοφίες.

Το να επιχειρήσει κανείς να συμψηφίσει αυτόν τον γνωστικό και στοχαστικό πλούτο σε μία Αντίληψη και να την βαφτίσει γενικώς και αορίστως ως Ελληνική Φιλοσοφία είναι όχι μόνο αδόκιμο αλλά και ύποπτο. Και, μάλλον θυμίζει τις δογματικές μεθοδεύσεις που επιχειρεί η ορθοδοξία. Δεν χρησιμοποιώ τον όρο «ορθοδοξία» μόνο ως θρησκευτικό προσδιορισμό, αλλά ως εκείνον τον όρο που σε οποιαδήποτε μορφή σκέψης, θέλει να επιβάλει τη Μία Άποψη, τη Μία Αντίληψη ως την Μόνη Ορθή.

Όμως, πιο στρεβλή και ευνουχιστική αντίληψη για την στοχαστική διεργασία, δεν μπορεί να υπάρξει. Για αυτό άλλωστε σε όλες τις «Ορθοδοξίες» η Φιλοσοφία είναι καταδικασμένη στο πυρ το εξώτερο. Από τους χριστιανικούς θρησκευτικούς διωγμούς κατά των Φιλοσοφικών Σχολών μέχρι τα λεγόμενα Φιλοσοφικά Λεξικά της Σταλινικής Ορθοδοξίας (Rosenthal) ο βιασμός της βούλησης και της ελευθεροπρέπειας είναι διάχυτος και μάλιστα με διαστάσεις και βάρος Αξιωματικής Πρακτικής.

Ο Πυθαγόρας, εξ όσων γνωρίζουμε είναι ο πρώτος άνθρωπος που χρησιμοποίησε τον Όρο Φιλοσοφία λέγοντας πως Σοφοί είναι μόνον οι Θεοί. Οι άνθρωποι, μπορούν να είναι μόνο Φίλοι της Σοφίας, ήτοι Φιλό-σοφοι. Τουλάχιστον, αυτό μας κληροδοτεί ο Κικέρωνας αναφερόμενος στον Πυθαγόρα. Φτάνοντας πια στο Στωικό Σενέκα του 1ου αιώνα που δηλώνει «Philosophia sapientae amor est affectation» Έρωτας και Πάθος για τη Γνώση είναι η Φιλοσοφία αναρωτιέται κανείς ίσως, γιατί αναζητούμε τώρα τον 21 αιώνα τους δεσμούς του Μαρξ με τους Έλληνες.

«Ποιος χρειάζεται τους Έλληνες;» Ρωτάει στον τίτλο ενός εξαιρετικά σημαντικού του βιβλίου ο Simon Goldhill Καθηγητής της Ελληνικής Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Cambridge.
Και, επενδύει σε 510 περίπου πυκνογραμμένες και απολαυστικές σελίδες για να αποδείξει πως δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρός Στοχασμός που δεν θα φυτέψει τις ρίζες του στην Ελληνική Κατάθεση , στην ουσιαστική απαρχή δηλαδή της περιπέτειας της Σκέψης.

Αν κανείς συνειδητοποίηση την εποχή που έζησε ο Μαρξ, εύκολα μάλλον κατανοεί πως θα ήταν αδύνατον να μην μπει με το κεφάλι στην κολυμπήθρα της Ελληνικής Σκέψης. Εφ’ όσον, το πρώτο στοιχείο που του αφύπνισε τις καθαρά Φιλοσοφικές του αναζητήσεις ήταν τα ερεθίσματα που πήρε από τους λεγόμενους Αριστερούς του αιρετικού για την εποχή Bruno Bauer. Μιας ομάδας, νεαρών στοχαστών που αναζητούσαν τους συνεκτικούς κρίκους ανάμεσα στην Μετά Αριστοτελική σκέψη και τον Χέγκελ που τότε επιδρούσε καθοριστικά.

Ο Χέγκελ, του οποίου η σκέψη καταγοήτευσε τον νεαρό Μαρξ, πίστευε ότι σε όλη την Ιστορία, μόνο οι Έλληνες είχαν συλλάβει την ουσιαστική σχέση του υποκειμένου με το σύμπαν. Το μόνον που έλλειπε –κατά Χέγκελ πάντα- ήταν μία απολύτως ανθρώπινη θρησκεία...

Μία τέτοια θρησκεία έπρεπε να καταργήσει μια για πάντα το παράλογο της τυφλής μοίρας [ της Ειμαρμένης-όπως εκφράζεται στην αρχαία τραγωδία] και την τυραννία της φύσης. -à note if necessary: Industrial Revolution. Ο Καρλ Μαρξ μέσα από τον Χέγκελ, ανακαλύπτει την Διαλεκτική και αρχίζει σιγά –σιγά το μακρύ στοχαστικό ταξίδι του, ένα ταξίδι που άφησε ανεξίτηλα ίχνη στην Ιστορία.

Η εποχή και το πλαίσιο της, παίζουν πάντα τεράστιο ρόλο. Ας φανταστούμε λοιπόν, όσο μπορούμε, τον νεαρό Μαρξ που μέχρι πριν από λίγο ξόδευε το χρόνο του τραγουδώντας κάθε βράδυ σε πλήρη ευθυμία στις μπυραρίες, σε βαθμό που υποχρέωσε τον πατέρα του να του αλλάξει Πανεπιστήμιο. ‘Έτσι, ξεδιψάει πια όχι μόνο τη μπύρα, αλλά και τις θυελλώδεις φιλογνωστικές συζητήσεις στη Γερμανία του 1833.

Γιατί, το νέο του περιβάλλον, επιδρά καταλυτικά πάνω του καθώς φεύγει από την πληκτική Νομική σχολή της Βόννης και βρίσκεται πια στο σοβαρό , ακαδημαϊκό αλλά και εξαιρετικά ανήσυχο Humboldt Universität του Βερολίνου. Ένα Πανεπιστήμιο που ακόμα ζούσε υπό τον ίσκιο του Χέγκελ, ο οποίος είχε πεθάνει λίγο νωρίτερα. Βουτάει στα βαθιά λοιπόν ο Μαρξ. Και τα κύματα που τον χτυπούν ζωηρά, είναι οι Χεγκελιανοί επίγονοι, μοιρασμένοι σε δύο στρατόπεδα.

Από τη μια πλευρά, οι-ας τους πούμε- παραδοσιακοί συνεχιστές του Χέγκελ (αποκαλούμενοι δεξιοί Χεγκελιανοί) που παρέμεναν στο πανεπιστήμιο και διακήρυτταν ότι η σειρά των ιστορικών διαλόγων είχε ολοκληρωθεί, και η πρωσσική κοινωνία που είχε διαμορφωθεί την εποχή εκείνη ήταν η εκπλήρωση των μέχρι τότε κοινωνικών συστημάτων, με εύρωστο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, καλά πανεπιστήμια, ανεπτυγμένη βιομηχανία και χαμηλή ανεργία.

Λίγο πολύ, διεκήρυτταν το τέλος της Ιστορίας, όπως ακριβώς έκαναν πρόσφατα ο Φουκουγιάμα και οι συνοδοιπόροι του με αφορμή την κατάρρευση του Σοβιετικού Συστήματος. Διαψεύστηκαν βέβαια και οι μεν και οι δε. Από την άλλη πλευρά, η αριστερή πτέρυγα των συνεχιστών του Χέγκελ, οι Νεό Χεγκελιανοί, από τους οποίους θέλχτηκε ο Μαρξ υποστήριζαν αντίθετα, ότι υπήρχαν ακόμα νέες μεγάλες διαλεκτικές προκλήσεις, και πως η πρωσσική κοινωνία της εποχής μακράν απείχε της τελειότητας, καθώς φτώχεια, κυβερνητικός έλεγχος, λογοκρισία, και διακρίσεις σε βάρος των αλλόθρησκων ( των μη-Λουθηρανών δηλαδή) καθόριζαν και προσδιόριζαν τα πάντα.

Η κατάσταση αυτή οδήγησε πολλούς, στο να αποτρέψουν τον Μαρξ από το να καταθέσει την διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιό του. Πίστευαν οι φίλοι του, ότι θα την καταβαράθρωναν όσοι αντιτάσσονταν στις πεποιθήσεις των αριστερών Χεγκελιανών για το ριζοσπαστικό της χαρακτήρα. Η διατριβή αφορούσε στη σύγκριση των ατομικών θεωριών του Δημόκριτου και του Επίκουρου , και κατατέθηκε τελικά στο Πανεπιστήμιο της Ιένης το 1840, όπου και έγινε δεκτή.

Ξεκινώντας λοιπόν ο Μαρξ το ταξίδι του, ουσιαστικά παίρνει τους πρώτους καρπούς από τον λεγόμενο «Κήπο» του Επίκουρου. «Κήπος» ονομάζονταν η Σχολή του μεγάλου Φιλόσοφου από τη Σάμο. Γιατί του Επίκουρου; Γιατί άραγε ο Μαρξ ήδη από το διδακτορικό του στέκεται στον Επίκουρο και ουσιαστικά θέλει μέσα από την συγκριτική διαλεκτική μέθοδο να τον αναδείξει;

Γιατί, ο Επίκουρος έχει σαν πυρήνα του στοχασμού του την Ευδαιμονία. Η οποία Ευδαιμονία προέρχεται / εξαρτάται από την Κατανόηση του Σύμπαντος και του τι τελικά σημαίνει να είναι κανείς Άνθρωπος. Ανοίγω παρένθεση, γιατί: «Σε αυτό το σημείο αρχίζουν τα προβλήματα Φίλοι και Φίλες, γιατί απλώς η Ελληνική με την οποία επιχειρούμε να συνεννοηθούμε πόρρω απέχει από την Ελληνική με την οποία οι Έλληνες κατανόησαν και κατέγραψαν τον Κόσμο. Για λόγους οικονομίας αλλά και διαλεκτικής , ας ορίσουμε εδώ την Ευδαιμονία με την Δημοκρίτεια αντίληψη αυτήν ακριβώς την οποία ο Μαρξ υποβάλλει σε Διάλογο με τον Επίκουρο.

Η Δημοκρίτεια λοιπόν αντίληψη, θέλει την Ευδαιμονία, ως τον Τελικό Σκοπό της Ανθρώπινης ζωής, μιας ζωής που έχει –πρέπει να έχει –στο επίκεντρό της την Ευθυμία. Όπου Ευθυμία από το Ευ και τον Θυμό-Θυμικό είναι, με πάρα πολλές εκπτώσεις , αυτό που λέμε στις μέρες μας Θετική Στάση Ζωής.

Συμπληρώνω, λέγοντας πως η Επικούρεια αντίληψη στοχεύει σε μία βαθειά Ψυχαγωγημένη Ζωή, άρα σε έναν βίο πλήρη» Κλείνει η παρένθεση. Αν κάνουμε τώρα το άλμα προς τα πίσω, σε αυτά που λέγαμε λίγα λεπτά νωρίτερα για το περιβάλλον στο οποίο ζυμώθηκε ο Καρλ Μαρξ με τους Αριστερούς Νέο Χεγκελιανούς που τον επηρέασαν θεωρώντας πως όσο υπάρχει φτώχεια διακρίσεις και βαρύ Κράτος δεν μπορούμε να μιλάμε για Ευτυχία των Ανθρώπων μπορούμε τότε να συνδέσουμε τα επί μέρους κομμάτια του ψηφιδωτού που φωτίζουν τη σχέση και την επίδραση των Ελλήνων στο Φιλοσοφικό Οικοδόμημα που κληροδότησε ο Μαρξ. Όλα αυτά βεβαίως, πολύ συνοπτικά και ελπίζω αντιληπτά.

Δεν σας κρύβω, πως κάθε παράγραφος που τελείωνε για αυτήν ομιλία, με οδηγούσε να γράψω άλλες εκατό μιας που το Διαλεκτικό Παιχνίδι παραμονεύει πίσω από κάθε έννοια… Θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί αναλυτικά στον Προμηθέα, στον Δημόκριτο, και τον Αριστοτέλη για να δει κανείς ενδελεχώς τις επιδράσεις της Αρχαίας Ελλάδας στον Μαρξ.

Μα έτσι, δεν θα τελειώναμε ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο αφ ενός και, αφ ετέρου ο ομιλών δεν είναι επαΐων αλλά απλώς προσπαθεί να είναι φιλομαθής. Γιατί όμως ο Μιχάλης Μιχαήλ γεννηθείς το 1965 στην Κύπρο ασχολείται με την ψηλάφηση των σχέσεων Μαρξιστικής Κληρονομιάς και Κλασικής Ελλάδας; Η πρώτη απάντηση είναι απλή και ορατή δια γυμνού οφθαλμού: Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι Έλληνας της Κύπρου –άρα με ειδικό ενδιαφέρον προς την Ελληνική του ταυτότητα και το περιεχόμενό της –κάτι που πιστοποιεί κανείς ακόμα και από την ιδιότητά του ως Αντιπροέδρου του μόνου εν Κύπρου Ομίλου Φίλων Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.

Ταυτόχρονα όμως, (από την πλευρά του) είναι ένας άνθρωπος με κατασταλαγμένη Αριστερή ματιά συνειδητοποιημένος μέτοχος των εννοιών του Διεθνισμού, της Ταξικής Αλληλεγγύης και της κατά Κάρολο Μαρξ ανάλυσης των πραγμάτων. Ήδη λοιπόν, αυτά που πολλοί επιπόλαιοι αλλά και αστοιχείωτοι θεωρούν ως αντίπαλα δέη συνυπάρχουν σε έναν άνθρωπο που θα έλεγα πως διακρίνεται για την ισορροπημένη σκέψη και την εν γένει νηφάλια προσέγγισή του

Άλλωστε, δεν κατανοώ γιατί ενώ ο Κάρολος Μαρξ έκανε την διατριβή του με μία συγκριτική / διαλεκτική αναζήτηση πάνω σε δύο κορυφαίους Έλληνες στοχαστές και δεν μπορεί ένας Έλληνας Αριστερός του 21ου αιώνα να αναζητήσει , σε τελευταία ανάλυση, τις ίδιες του τις Ιδεολογικές Πηγές που κάποια στιγμή ταυτίζονται και με την Εθνική του Κληρονομιά.

Ακόμα και η προσέγγιση του Θείου στον Επίκουρο και τους μετέπειτα Επικούρειους, πουθενά δεν ενοχλεί τον Ιστορικό Υλισμό, μιας που οι Θεοί των Επικούρειων δεν μετέχουν του Κόσμου, δεν επηρεάζουν τα θνητά και είναι αενάως σε μία Μετακόσμια διάσταση, αταραξίας και ευδαιμονίας. Ο Μαρξ. Ο σιωνιστής, ο «εβραίος» ο πυρήνας της ανθελληνικής σκέψης, ο πρωθιερέας της άλωσης όλων των παραδοσιακών αξιών του Ελληνισμού. Λίγα, από τα πάρα πολλά φαιδρά που ακούγονται τόσο εν Ελλάδι όσο και εν Κύπρω. Διαδίδονται αυτά από άναρθρους , καλλιεργούνται από ύποπτους, αναμασώνται από αφελείς που τόση σχέση έχουν με τον Ελληνισμό όσο και η Φιλοπατρία με τον Εθνικισμό. Κατά κανόνα αυτά εκπορεύονται από κύκλους σκοτεινούς που στο όνομα της Ελλάδας προδίδουν το πρώτο Ελληνικό αξίωμα:
Την Τέχνη του Διαλέγεσθε. Την ίδια τη Διαλεκτική.

Πολύ χρήσιμο λοιπόν, υπό αυτή έννοια και το δεύτερο σκέλος του βιβλίου του Μιχάλη Μιχαήλ στο οποίο ερανίζει εκλεκτά αποσπάσματα από το βιβλίο του Μαρξ «Το Εβραϊκό Ζήτημα». Ένα έργο που εκδόθηκε το 1844 και το οποίο έχει χαρακτηριστεί έως και αντιεβραϊκός λίβελλος λόγω της οξύτητας που το χαρακτηρίζει.

Είναι δε, καταπληκτική η εμμονή των εθνικιστών και πατριδοκάπηλων στο να θεωρούν τον Μαρξ το επίκεντρο της…Εβραϊκής Συνομωσίας, όταν ο πλέον σκληρός ιδεολογικά αντίπαλος του Μαρξισμού είναι αυτός ο Σιωνισμός -αν υποθέσουμε για ένα λεπτό και μόνο- πως αυτός ο τελευταίος, συνιστά συνομωσία ειδικά στημένη για την εξαφάνιση του Ελληνισμού.

Στη δουλειά του Μιχάλη Μιχαήλ αυτή η παιδαριώδης αντίφαση των παραληρηματικών του Εθνικισμού, φωτίζεται επαρκώς. Το βιβλίο, είναι θεωρώ πολύ χρήσιμο στην Κύπρο. Τόσο για τους τυφλούς πατριδοκάπηλους όσο όμως και εξ ίσου για τους παντελώς αστοιχείωτους «αριστερούς» οπαδούς που νομίζουν πως ο Che Guevara ήταν ο ιδρυτής της Θύρας 9 ή περιφρονούν με απίστευτη ευκολία την Εθνική τους καταγωγή.

Η αριστερή και η δεξιά μυωπία είναι εξ ίσου βλαβερές και σε τίποτα δεν διαφέρουν. Και επειδή υπάρχουν ένθεν και ένθεν συστηματικοί καλλιεργητές αυτής της μυωπίας ένα βιβλίο σαν αυτό, αν υποθέσουμε πως θα έφτανε ποτέ στα χέρια των οπαδοποιημένων, θα μπορούσε να χρησιμέψει και μάλιστα πολύ.

Είναι μικρό, στις 90 σελίδες, γραμμένο με γλώσσα απολύτως κατανοητή και πλήρες.
Πλήρες, με την έννοια πως ο συγγραφέας του, έχει αποθησαυρίσει μία σειρά αποσπασμάτων τόσο από το έργο του Μαρξ και της διατριβής του όσο και από τις πρωτογενείς πηγές. Καταφέρνει και συνδέει τα αποσπάσματα με μικρά συνδετικά κείμενα, πολύ φιλικά προς τον μέσο αναγνώστη και έτσι οδηγάει στην ολοκλήρωση της ανάγνωσής του αβίαστα.

Με αυτόν τον τρόπο, το πόνημα του Μιχάλη, γίνεται ένα καλό εφαλτήριο για κάποιον που θέλει μετά, να πάει παρακάτω. Τέλος, θέλω να αναφέρω πως για αυτά που σας είπα ανέτρεξα στον Simon Goldhill και το έργο του Who needs the Greek? Στον Βλάση Ρασσιά και το «Θύραθεν» Φιλοσοφικό Λεξικό του, και, στο βιβλίο του Paul Cartledge Οι Έλληνες, εικόνες του Εαυτού και των Άλλων.

Σας ευχαριστώ.

Γιώργος Πήττας

Ώρα για καινοτομία

Του Δρα Κώστα Γ. Κονή *

Innnovage
.
Πολλά έχουν γραφτεί για το θέμα της καινοτομίας και της σημασίας της.
Προσωπικά, έχουμε καταπιαστεί, αρθρογραφικά, για πολύ περισσότερο από τα τελευταία δέκα πέντε χρόνια. Τόσο η ΕΕ όσο και η κυβερνήσεις των μελών, συμπεριλαμβανομένης εκείνης της χώρας μας, έχουν αρχίσει, η κάθε μια με το δικό της ρυθμό, να παίρνουν το θέμα πολύ στα σοβαρά. Στη άλλη πλευρα του Ατλαντικού, ο νεοκλεγής πρόεδρος Ομπάμα, αξιοποίησε όσο κανένας άλλος υποψήφιος σε προεδρικές αναμετρήσεις την τεχνολογία και την καινοτομία. Όχι όμως μόνο αυτό. Οι προκριματικές θέσεις, του Προέδρου τώρα Ομπάμα, στο θέμα της καινοτομίας συγκέντρωσαν τα εγκωμιαστικά σχόλια πολλών ειδικών και εμπλεκομένων. Όμως, εκείνο που θα κάνει την πραγματική διαφορά, σε ολόκληρο τον κόσμο είναι η άμεση αντίδραση και ευαισθητοποίηση των ίδιων των επιχειρήσεων. Αυτό είναι το κύριο ζητούμενο.
Ιδιαίτερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

Οι ίδιες οι επιχειρήσεις θα πρέπει να αντιληφθούν, και να κάνουν πράξη, ότι η καινοτομία είναι εκείνη που θα τους επιτρέψει να διατηρηθούν στο νέο οικονομικό παιχνίδι αλλά και να ανταγωνιστούν με αξιώσεις στη δύσκολη αυτή περίοδο.
Η δυνατότητα τους να καινοτομούν και να ελίσσονται και όχι να συνεχίζουν να κάνουν εκείνο που πάντα ήξεραν έστω και αν προσπαθούν να το κάνουν καλύτερα. Πολύ χειρότερα, κάνοντας ότι κάνουν όλοι στον τομέα μας, δεν μας οδηγεί σε τίποτα διαφορετικό και σε καμιά καινοτομία.

Πολλοί επιχηρηματίες μας, ασχολούνται απλά με την καθημερινή επίλυση προβλημάτων και την επαναληπτική καθημερινή δραστηριότητα. Δεν υπάρχει δυστυχώς χρόνος για αμφισβήτηση, για προβληματισμό και για διερεύνηση άλλων εναλλακτικών τρόπων και δυνατοτήτων. Κί όμως. Θα πρέπει να φροντίζουμε να βρίσκουμε χρόνο για να διερωτούμαστε τι και γιατί το κάνουμε. Πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να το κάνουμε ;
Τι άλλο θα μπορούσαμε να παράξουμε η να προσφέρουμε ; Ποιές άλλες διαδικασίες, τρόπους προβολής και διάθεσης των προιόντων και υπηρεσιών μας θα μπορούσαμε να υιοθετήσουμε ; Πόσο διαφορετικοί και σε τί είμαστε ή θα μπορούσαμε να είμαστε απο τον ανταγωνισμό ; Πώς θα μπορούσαμε να γίνουμε ;

H διαφοροποίηση (differentiation) θα πρέπει να είναι στρατηγικός και μόνιμος στόχος των επιχειρηματιών μας. Με ποιό τρόπο θα μπορούσαμε να προσφέρουμε κάτι το ξεχωριστό και μοναδικό ; Ποια άλλη αξία θα μπορούσαμε να προσδώσουμε στο δικό μας προιόν η υπηρεσία για να διαφοροποιηθούμε ; Δεν είναι πάντοτε ανάγκη η αξία αυτή να έχει άμεση σχέση με το ίδιο το προιόν η την υπηρεσία μας. Εκείνο που έχει σημασία είναι ο πελάτης να εκτιμά ότι αυτή η διαφοροποίηση μας του προσφέρει κάτι το οποίο έχει σημασία και έχει αξία γιαυτόν !

Από τον μεγάλο γκούρου της καινοτομίας, Edward de Bono, είχε ζητηθεί κάποτε να προτείνει τρόπους αύξησης των πωλήσεων μια μεγάλης Αγγλικής εταιρείας αυτοκινήτων. Ενώ λοιπόν όλοι ανέμεναν, στα πλαίσια παραδοσιακού τρόπου σκέψης, να ακούσουν περί νέων πρακτικών διαφήμισης και marketing, τον άκουσαν με έκπληξη να εισηγείται στην εταιρεία « να αγοράσει, στο Λονδίνο αρχικά, χώρους στάθμευσης που θα χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά από τους ιδιοκτήτες και μόνο των αυτοκινήτων της» ! Παρολο δηλαδή που η εισήγηση δεν αφορούσε άμεσα το ίδιο το προιόν εντούτοις για τον πελάτη είχε ιδιαίτερη αξία – λόγω βέβαια του τεράστιου υπαρκτού προβλήματος στάθμευσης ! Πόσες επιχειρήσεις μας θα μπορούσαν να καινοτομήσουν εφαρμόζοντας αυτή την απλή ιδέα. Να διερωτηθούν δηλαδή τί είναι εκείνο που για τους πελάτες τους είναι πρόβλημα ή το έχουν ανάγκη και θα μπορουσε να προσδώσει αξία στο προιόν ή την υπηρεσία τους και να βρούν τρόπο να το συνδιάσουν.

Πώς λοιπόν μπορεί η καινοτομία να αποδώσει αποτελεσματικά σε μια επιχείρηση ;
Mόνο με την αξιοποίηση του πολυτιμότερου κεφαλαίου που οι επιχειρήσεις μας διαθέτουν και που δυστυχώς πολύ λίγες το αξιοποιούν. Tο ανθρώπινο δυναμικό ! Το μόνο δυναμικό από το οποίο μπορούν να προέλθουν αλλαγές, εισηγήσεις, νέες ιδέες, βελτιώσεις, καινοτομίες.

Όσο λοιπόν σημαντική είναι η υιοθέτηση συστημάτων ποιότητας , άλλο τόσο σημαντική –αν όχι περισσότερο – είναι η υιοθέτηση, το συντομότερο δυνατό συστημάτων καινοτομίας. Συστημάτων δηλαδή εμπέδωσης μιάς σωστής κουλτούρας η οποία θα προάγει την παραγωγή, αναγνώριση και την αξιοποίηση ιδεών. Οχι όμως περιστασιακά αλλά στα πλαίσια ενός συγκεκριμένου στρατηγικού προγράμματος για την καινοτομία. Ενός προγράμματος για ανάπτυξη κατάλληλης κουλτούρας και εκπαίδευσης , και την παραγωγή, αντικειμενική αξιολόγηση , υλοποίηση και αναγνώριση ιδεών. Αυτά απο την πλευρά των επιχειρήσεων. Συνοπτικά βέβαια.

Απο την πλευρά της πολιτείας, τώρα υπάρχει άμεση ανάγκη σχεδιασμού και υλοποίησης προγραμμάτων πρακτικής στήριξης της καινοτομίας. Με σωστή διαφώτιση, με προγράμματα επιχορήγησης, προγράμματατα κατάρτησης και εκστρατεία ευαισθητοποίησης, ενεργοποίησης και αξιοποίησης του νοητικού κεφαλαίου της χώρας μας. Σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους χώρους.

Θα πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε ότι η καινοτομία δεν είναι πολυτέλεια, όπως παλιά την θεωρούσαν πολλοί αλλά μια αναγκαιότητα ύψιστης σημασίας και προτεραιότητας.
Ιδιαίτερα αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

* Γενικός Διευθυντής της Innovage Consulting

Innnovage

konis@innovageconsulting.com

Ο Μαρξ και η Αρχαία Ελλάδα

Είναι το πρώτο μου βιβλίο και αναμένονται και άλλα.
Το θέμα είναι νομίζω ενδιαφέρον…
Όσοι έχετε το χρόνο και τη διάθεση, θα χαρώ να σας δω.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Σε όλους από τον φίλο δημοσιογράφο και συγγραφέα
Μιχάλη Μιχαήλ
Δείτε περισσότερα : Παντός Καιρού

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου, 2008, ώρα 7.45 μ.μ.
Στην αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοσιογραφικής Εστίας

(Κάνετε κλικ πάνω στη φωτογραφία)

Το παιδί της Αγάπης

Το παιδί της αγάπης έγινε best seller!

Περιγραφή: Έτσι απλά, τον πέταξαν στο ίδρυμα νεογέννητο μωρό κι ύστερα τον πήγαν πίσω στη φυσική του οικογένεια δυο χρονών παιδάκι. Έτσι απλά, τον έφεραν στην Αθήνα στα τέσσερά του κι ύστερα τον έδωσαν σε ανάδοχη οικογένεια στα δέκα του. Έτσι απλά, τώρα τον φέρνουν πάλι πίσω στο ίδρυμα, δώδεκα χρονών παιδί. Πόσο απλό ακούγεται, μα την αλήθεια! Με τη διαφορά ότι δε μιλάμε για βαλίτσα, αλλά για έναν άνθρωπο, για ένα αθώο παιδί.

Εκδόσεις Ψυχογιός

Χρονολογία Εκδοσης: 2008
.
Η Μαρία Τζιρίτα είναι μια νέα και πολλά υποσχόμενη συγγραφέας, που με το πρώτο της κιόλας 'τόλμημα', κατάφερε ν' ανοίξει τα φτερά της στο δύσκολο και σκληρό μονοπάτι του γραπτού λόγου.

Γεμάτη ευαισθησίες και πλούσιες εμπειρίες ζωντάνεψε μια συγκλονιστική ιστορία. Την έκανε 'παραμύθι' για μεγάλα παιδιά και μας ταρακούνισε την ησυχία μας!

Το βιβλίο της Μαρίας το απόλαυσα, γιατί είναι καλογραμμένο, προσεγμένο και γεμάτο ανθρώπινες πινελιές, που το κάνουν ένα ωραίο έργο τέχνης. Συγχαρητήρια Μαρία από καρδιάς και πάντα μπροστά. Τώρα, που έμαθες τον δρόμο, ακολούθα το πεπρωμένο σου!

Φοίβος Νικολαΐδης

Η ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Από μικρή ηλικία έγραφε διηγήματα, εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, και στο σχολείο αρκετές εκθέσεις της είχαν διακριθεί και βραβευτεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Σπούδασε ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών.

Ασχολήθηκε με τη διδασκαλία, αλλά τα τελευταία χρόνια την κέρδισε ο κόσμος των επιχειρήσεων και του μάρκετινγκ. Σήμερα εργάζεται ως υπεύθυνη πωλήσεων σε κατασκευαστική εταιρεία στη Γλυφάδα. Έχει μια κόρη και το χόμπι της είναι τα ενυδρεία. Λατρεύει τα ζώα και πολύ συχνά γράφει ιστορίες με πρωταγωνιστές τα αγαπημένα της χρυσόψαρα.

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από μια αληθινή ιστορία, την οποία βίωσε προσωπικά και τη συγκλόνισε.

Περισσότερα για την συγγραφέα θα βρείτε στο προσωπικό της ιστολόγιο:Maria Tzirita

Από το οπισθόφυλλο

Έτσι απλά, τον πέταξαν στο ίδρυμα νεογέννητο μωρό κι ύστερα τον πήγαν πίσω στη φυσική του οικογένεια δυο χρονών παιδάκι. Έτσι απλά, τον έφεραν στην Αθήνα στα τέσσερά του κι ύστερα τον έδωσαν σε ανάδοχη οικογένεια στα δέκα του. Έτσι απλά, τώρα τον φέρνουν πάλι πίσω στο ίδρυμα, δώδεκα χρονών παιδί. Πόσο απλό ακούγεται, μα την αλήθεια! Με τη διαφορά ότι δε μιλάμε για βαλίτσα, αλλά για έναν άνθρωπο, για ένα αθώο παιδί. Η αληθινή ιστορία του Στέλιου και της μοναδικής μητέρας που γνώρισε ποτέ.

Αγαπητοί φίλοι,

Στο μυαλό και στην καρδιά μου ο χαρακτηρισμός best seller μεταφράζεται ως best loved και η συγκίνηση που νιώθω είναι τεράστια...

Για κάποιους άλλους ομότεχνους ίσως να είναι μια τυπική διαδικασία, για μένα όμως είναι πρωτόγνωρα τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν αυτή τη στιγμή, σε τέτοιο βαθμό που χάνω και την εκφραστική μου ικανότητα!

Το Παιδί της Αγάπης, ο Στέλιος, μπορεί να μην υιοθετήθηκε ως παιδί, όμως υιοθετήθηκε η ιστορία του από όλους εσάς και αυτό με κάνει περήφανη. Του το χρωστούσα κι ο λόγος που χαίρομαι τόσο πολύ είναι γιατί νιώθω ότι έστω και εκ των υστέρων δικαιώθηκε. Δεν ήρθε άδικα σε αυτόν τον κόσμο, δεν ξεχάστηκε και ναι, τελικά αγαπήθηκε...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εκδοτικό μου οίκο Ψυχογιό που απ'την αρχή πίστεψε στην ιστορία του Στέλιου και στήριξε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο.

Πάνω απ'όλα όμως οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα απ'την καρδιά μου σε όλους εσάς που ανοίξατε την αγκαλιά σας και δώσατε στον Στέλιο όλα εκείνα που η ζωή του στέρησε.

Με αγάπη,

Μαρία Τζιρίτα

MariaTzirita

Τιμή στους Κύπριους ολυμπιονίκες και παραολυμιονίκες

Εκδήλωση βράβευσης
για του Κυπρίους Ολυμπιονίκες του Πεκίνου

Πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες με μεγάλη επιτυχία στο Ολυμπιακό Μέγαρο η ειδική τελετή βράβευσης των Κυπρίων Ολυμπιονικών από τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Οι βραβευθέντες ήταν: Άντρη Ελευθερίου, Γιώργος Αχιλλέως, Αντώνης Αρέστη, Αντώνης Νικολαΐδης και Καρολίνα Πελενδρίτου. Βραβεύτηκε επίσης η Ομοσπονδία Σκόπευσης για τα 25χρονά της.

Κύριος ομιλητής στην κατάμεστη αίθουσα ήταν ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Ελλάδας Δημήτρης Αβραμόπουλος με θέμα «Η Κύπρος που κερδίζει».

Χαιρετισμούς απηύθυναν ο πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού Νίκος Αναστασιάδης, ο υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού Ανδρέας Δημητρίου, ο αντιπρόεδρος και επίτροπος Παιδείας του Δημοκρατικού Συναγερμού Νίκος Τορναρίτης, ο πρόεδρος της Κυπριακής Ολυμπιακής Επιτροπής Ουράνιος Ιωαννίδης και ο επίτροπος Αθλητισμού του Δημοκρατικού Συναγερμού Ζαχαρίας Κυριάκου, ο οποίος είχε και τον συντονισμό της εκδήλωσης.

Καρολίνα Πελενδρίτου, Βίβιαν Σπανούδη-Αβραμοπούλου, Λία Τορναρίτη, Έλενα Πελενδρίτου, Ανθή Δημητρίου, Πόπη Νικολαΐδου

Η Καρολίνα με τη μητέρα της Έλενα Πελενδρίτου

Σάββια Ορφανίδου, Φοίβος Νικολαΐδης, Καρολίνα Πελενδρίτου, ο βουλευτής Νίκος Τορναρίτης, Έλενα Πελεδτρίτου, Πόπη Νικολαΐδου και Ιωάννα Σιγκρασίτη

Καρολίνα Πελενδρίτου, ο βουλευτής Νίκος Τορναρίτης, Έλενα Πελενδρίτου και Πόπη Νικολαΐδου

Βίβιαν Σπανούδη Αβραμοπούλου, Λία Τορναρίτου και Πόπη Νικολαΐδου

Φοίβος Νικολαΐδης, Καρολίνα Πελενδρίτου, Ζαχαρίας Κυριάκου, ο βουλευτής Τάσος Μητσόπουλος και η Έλενα Πελενδρίτου

Ο βουλευτής Τάσος Μητσόπουλος, η βουλευτής Μαρία Κυριακού και η Σάββια Ορφανίδου

Ο βουλευτής Νίκος Τορναρίτης και η Καρολίνα Πελενδρίτου

Μετά τη βράβευση ο Δημοκρατικός Συναγερμός παρέθεσε δεξίωση για τους τιμηθέντες αθλητές και όλους τους προσκεκλημένους μεταξύ των οποίων ευρωβουλευτές, βουλευτές και ο Πρέσβυς της Ελλάδος κ. Δημήτριος Ράλλης. Χορηγοί της εκδήλωσης ήταν ο ΟΠΑΠ, το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού και ο Κυπριακός Οργανισμός Αθλητισμού.

Να καταπολεμήσουμε την πολυπλοκότητα

Του Δρα Κώστα Γ.Κονή*

Innovage
.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πολυπλοκότητα των προϊόντων, των διαδικασιών, των νομοθεσιών, και των συναλλαγών γενικά αποτελεί ολοένα και μεγαλύτερο βραχνά στις σύγχρονες κοινωνίες. Τόσο σε επίπεδο κρατικό όσο και επίπεδο ιδιωτικού τομέα – και όχι βεβαια μόνο στη χώρα μας – η απλότητα και η γρήγορη και αποτελεσματική κατανόηση και δράση καταντά άπιαστο όνειρο.

Ειναι γιαυτό που ολοένα και περισσότερο κόσμος αρχίζει να αισθάνεται την πίεση και την κούραση που η αχρείαστη πολυπλοκότητα δημιουργεί καθημερινά στη ζωή μας. Είτε πρόκειται για νομοθεσία η κανονισμό που προσπαθεί να καταλάβει, είτε για διαδικασία που απαιτείται από χρηματοδοτικό, κυβερνητικό η άλλο οργανισμό ή επιχείρηση είτε για οδηγίες χρήσης κάποιου προϊόντος.

Πόσοι από μας αλήθεια, κατανοήσαμε ποτέ το περιεχόμενο στο χοντρό βιβλιάριο, που συνόδευε τον ηλεκτρονικό μας υπολογιστή, το DVD , το πλυντήριο , τον εκτυπωτή η ένα οποιοδήποτε άλλο προϊόν που αποκτήσαμε ; Από την άλλη όμως πλευρά, πόσοι δε μιλήσαμε εγκωμιαστικά και με ενθουσιασμό για κάποια επιχείρηση η οργανισμό που μας έδωσε τη δυνατότητα μέσα απο μια απλή διαδικασία -όταν και όποτε βέβαια συμβεί- να επιτύχουμε το πολυπόθητο αποτέλεσαμα που επιδιώκαμε ;

Πόσοι από μας χρησιμοποιούμε όλες τις δυνατότητες του υπολογιστή, των λογισμικού, διαφόρων λογισμικών, του DVD ή του τηλεχειριστηρίου μας ;

Πόσοι απο μάς χρησιμοποιούμε όλες εκείνες τις πολυδιαφημιζόμενες δυνατότητες ενός σύγχρονου κινητού τηλεφώνου ; Πολύ λίγοι ίσως. Η ίδια η περίφημη Microsoft δηλώνει ότι ελάχιστοι χρήστες του λογισμικού της για συγγραφή κειμένων, του γνωστού ως Microsoft Word χρησιμοποιούν περισσότερο από το 10 % των δυνατοτήτων του.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν ; Χρειάζεται πιστεύω μια συλλογική στράτευση ενάντια στην πολυπλοκότητα. Σε πολλές χώρες και οργανισμούς η μάχη αυτή δίδεται από καιρό. Θα πρέπει να στηρίξουμε όλοι την απλοποίηση. Ως κράτος, ως επιχειρήσεις, ως παιδεία, ως νομοθέτες, ως θεσμοί και γενικά όπου υπάρχει ζωή και δραστηριότητα. Να θυμόμαστε ότι η πολυπλοκότητα, πέρα από την ψυχοφθόρα ταλαιπωρία, και την καθυστέρηση εμπεριέχει και κόστος. Μεγάλο κόστος. Κόστος στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών αλλά και απώλεια εσόδων λόγω της μειωμένης ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών λόγω ακριβώς της πολυπλοκότητας.

Τα ιδία τα κίνητρα που δίδονται πολλές φορές σε ομάδες πληθυσμού πρέπει να είναι απλά και κατανοητά για να αξιοποιηθούν. Πόσες φορές ακούω με πολλή θλίψη συμπατριώτες μας να λεν « είναι αλήθεια, υπάρχει κάποιο κίνητρο η κάποια βοήθεια που προσφέρεται στους επιχειρηματίες ή σε άλλους πολίτες, αλλά είναι τόσο πολύπλοκη η διαδικασία που δεν θέλω να συμμετάσχω». Αν είναι δυνατό !

Η πολιτεία να διαθέτει πόρους, από το υστέρημα του φορολογουμένου και η πολυπλοκότητα να μην επιτρέπει την αξιοποίηση των.

Στο επίπεδο των επιχειρήσεων η προσπάθεια θα πρέπει ακόμα περισσότερο να εντατικοποιηθεί. Γιατί εκεί μιλούμε πλέον για μια απλοποίηση που μετατρέπεται σε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Θα πρέπει δηλαδή με κάθε θυσία να προβληματζόμαστε για να βρουμε τους τρόπου εκείνους που θα είναι οσο πιο εύκολο και απλό για τον πελάτη να κατανοήσει τα πλεονεκτήματα του προιόντος ή της υπηρεσίας μας, να αγοράσει και να αξιοοποιήσει αυτό που προσφέρουμε.

Το ευχάριστο είναι ότι πορούμε πραγματικά να απλουστεύσουμε τα πράγματα.
Αν ρωτήσετε άτομα που εμπλέκονται σε πολύπλοκες διαδικασίες, κυβερνητικών οργανισμών, τραπεζών, άλλων υπηρεσιών και επιχειρήσεων, στην τεράστια τους πλειοψηφία έχουν απόψεις για απλοποίηση. Χρειάζεται όμως μεθόδευση, χρόνος για σκέψη και προθυμία από την πλευρά της διεύθυνσης να αφουγκραστεί και να ενεργήσει.. Πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε ότι επειδή κάτι γινόταν πάντα με ένα συγκεκριμένο τρόπο είναι κατ ανάγκη και ο καλύτερος και ο πιο απλός τρόπος.

Είναι δυνατό οι λόγοι για τους οποίους κάτι άρχισε να γίνεται με κάποιο τρόπο να έχουν εκλείψει. Μήπως συνεχίζουμε από συνήθεια ; Μήπως φοβόμαστε την αλλαγή ; Έχουμε κάνει έρευνα αγοράς για να δούμε πόσο ικανοποιημένο είναι το κοινό ή οι πελάτες μας και πόσο απλές και αποδεκτές είναι οι διαδικασίες μας ;

Η απλοποίηση επιτυγχάνεται μόνο αν της δώσουμε τη σημασία που της αξίζει και κάνουμε συνειδητή προσπάθεια. Ποτέ δε θα πρέπει να ικανοποιούμαστε με την πρώτη λύση η την πρώτη επιλογή. Θα πρέπει συνεχώς να διερωτόμαστε.
Είναι πράγματι αυτός ο πιο απλός τρόπος ; Να περνούμε σηλαδή το κάθε τι απο ένα «τέστ απλότητας».

Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος για σύγχυση μεταξύ απλοποίησης και υπεραπλούστευσης. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Η υπεραπλούστευση δεν είναι σίγουρα επιθυμητή γιατί είναι η απλοποίηση μέχρι του σημείου να αγνοούνται άλλες σημαντικές αξίες. Αυτό δεν το θέλουμε. Εμπεριέχει άλλωστε κυνδίνους. Θέλουμε όμως το πιο απλό και το πιο αποτελεσματικό.

Η απλοποίηση λοιπόν είναι ένα αληθινό και ισχυρό στρατηγικό πλεονέκτημα.
Στον ανταγωνιστικό κόσμο που ζούμε, όπου η καινοτομία είναι πλέον απαραίτητη, και όχι όπως πίστευαν πολλοί, πολυτέλεια, η απλότητα και η συνεχής απλοποίηση θα κάνει τους οργανισμούς και τα κράτη να διαφοροποιούνται και να ξεχωρίζουν.

Δεν είναι τυχαίο που μεγάλοι οργανισμοί επενδύουν συνεχώς στην απλότητα. Χαρακτηριστικό μόνο παράδειγμα ο κολοσσός της Phillips, στην οποία ειδική Συμβουλευτική Επιτροπή Απλοποίησης (Simplicity Advisory Committee) ελέγχει τα πάντα ως προς την απλότητα τους. Ας επενδύσουμε και μείς στην απλότητα. Στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Εμείς θα είμαστε οι κερδισμένοι.

* Γενικός Διευθυντής της Innovage Consulting
konis@innovageconsulting.com

Innnovage

Left-handed people are more inhibited

Lefties face a daily battle with a world designed for right-handers. Now it seems that left-handed people face a similar struggle in the mental sphere: behavioural research suggests they are prone to inhibition and anxiety.

When about to do something, left-handers tend to dither, says Lynn Wright, a behavioural psychologist at the University of Abertay Dundee, UK, who led the study. "Right-handers tend to jump in a bit."

On tests of behavioural inhibition, 46 left-handed men and women scored higher than 66 right-handers. Women, too, tended to rack up higher scores on the tests of reticence.

Wright and her colleagues uncovered these predilections by giving subjects a behavioural test that gauges both personal restraint and impulsiveness, qualities which seem to emanate from opposite hemispheres of our brains.

Compared to right-handers, lefties and women were likelier to agree with statements such as, "I worry about making mistakes" and "Criticism or scolding hurts me quite a bit". All groups responded similarly to statements such as "I often act on the spur of the moment" and "I crave excitement and new sensations", Wright's team found.

The results could be due to wiring differences in the brains of left-handers and right-handers, she says. Research suggests that handedness is a matter of degree (see "Edinburgh handedness inventory"). But in left-handers the right half of the brain is dominant, and it is this side that seems to control negative aspects of emotion. In right-handers the left brain dominates.

"It's all relative, you see," says Philip Corr, a behavioural neuroscientist at Swansea University, UK, noting that the differences in the brains of left and right-handers are usually slight.

However, he says handedness is not so much a predictor of personality as a great way to understand how emotions are handled in our brains. "Although we may have a predisposition to an inhibition, that may encourage us during adulthood or childhood to develop coping strategies," he says. "It could act as a blessing."

Wright, a lefty, agrees. "They [left-handers] like to colour-code things, they like to write lists, it's almost a way to alleviate their stress," she says, adding that she is the classic example of the things that she finds in her work - "which is frightening".
Journal reference: Personality and Individual Differences

November 2008 by Ewen Callaway
Newscientist

Δεν έρχονται όλα δεξιά στους αριστερόχειρες

Ερευνα ισχυρίζεται ότι οι «ζερβοχέρηδες» είναι κατά κανόνα πιο αγχώδεις και πιο κατεσταλμένοι από τους δεξιόχειρες

Σε έναν κόσμο σχεδιασμένο για δεξιόχειρες, οι αριστερόχειρες δίνουν καθημερινά μια ηρωική μάχη για να προσαρμοστούν και να τα βγάλουν πέρα. Και από ό,τι φαίνεται, η μάχη αυτή των αριστερόχειρων δεν αφορά αποκλειστικά καθημερινά πρακτικά προβλήματα αλλά επηρεάζει και τη βαθύτερη νοητική δομή αυτών των ανθρώπων.

Σε αυτό το δυσάρεστο συμπέρασμα καταλήγει μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Abertay Dundee (Σκωτία), η οποία φαίνεται να αποδεικνύει ότι όσοι από τη γέννησή τους χρησιμοποιούν αποκλειστικά το αριστερό μέρος του σώματός τους για να εκτελούν τις καθημερινές δραστηριότητές τους τείνουν να είναι περισσότερο αγχώδεις και κατεσταλμένοι από τους δεξιόχειρες συνανθρώπους τους.

Σύμφωνα με την επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, ψυχολόγο Λιν Ράιτ, «όταν οι αριστερόχειρες πρέπει να εκτελέσουν κάποια εργασία, συνήθως διστάζουν, κάτι που δεν παρατηρείται στους δεξιόχειρες, οι οποίοι ρίχνονται χωρίς πολλή σκέψη στην εργασία».

Υποβάλλοντας 112 εθελοντές -46 αριστερόχειρες και 66 δεξιόχειρες- σε μια σειρά από τεστ για τη διαπίστωση των συμπεριφορικών καταστολών, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι 46 αριστερόχειρες παρουσίαζαν πολύ περισσότερα προβλήματα από τους 66 δεξιόχειρες. Οι γυναίκες ειδικότερα αποδείχθηκαν πολύ περισσότερο εσωστρεφείς και διστακτικές. Οταν κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτήματα του τύπου «φοβάστε ότι κάνετε λάθη;» ή «σας πληγώνουν οι κριτικές;», οι αριστερόχειρες παρουσίασαν σαφώς μεγαλύτερη τάση να δίνουν θετικές απαντήσεις.

Από καιρό είναι γνωστό ότι το «κυρίαρχο» ημισφαίριο του εγκεφάλου για τους αριστερόχειρες είναι το δεξί, ενώ για τους δεξιόχειρες είναι το αριστερό ημισφαίριο. Επίσης είναι γνωστό ότι τα δύο ημισφαίρια, αν και συνεργάζονται στενά, επιτελούν διαφορετικές λειτουργίες, φαινόμενο που ονομάζεται «εγκεφαλική πλευρίωση ή πλαγίωση».

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη συχνότητα των αρνητικών συναισθημάτων που παρατήρησαν στους αριστερόχειρες προκύπτει ακριβώς από την κυριαρχία στους αριστερόχειρες του δεξιού ημισφαιρίου, το οποίο υποθέτουν ότι παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αρνητικών συναισθημάτων. Μολονότι αυτές οι παρατηρήσεις έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, φαίνεται πως παραβλέπουν τις εντυπωσιακές ικανότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου να αναπληρώνει τέτοιες διαφορές στη χρήση του δεξιού και του αριστερού χεριού.

Οπότε, οι εγκεφαλικές διαφορές μεταξύ των δεξιόχειρων και των αριστερόχειρων είναι μάλλον ανεπαίσθητες και ώς ένα βαθμό εύπλαστες. Δυνατότητα που πρόθυμα την αναγνωρίζει και η υπεύθυνη της έρευνας αυτής, Λιν Ράιτ, που τυχαίνει να είναι αριστερόχειρας και η ίδια.

ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗΣ
Ελευθεροτυπία 2 - 15/11/2008

Δίχως συλλογισμό

Τώρα βουλιάζουμε
γερασμένοι απ΄τις ρυτίδες
των ονείρων μας
αποκαμωμένοι
απο τις άδειες φλέβες
της καρδιάς
απ΄την αρπαγή των ανέμων
την ιδιοτέλεια του ύπνου,
το ξερίζωμα της αγάπης μας.
Τώρα δίχως συλλογισμό,
δίχως τα σύνεργα
στο ξέμπαρκο
της μνήμης το ταξίδι,
δεν σκάβουμε
τους κάμπους μας βαθιά,
ούτε μουσκεύουμε
της μοίρας μας
τ’ανέμπατο προζύμι.
Τώρα μονάχα ταξιδεύουμε
βαθιά λησμονημένοι,
χώρια η ψυχή του καθενός
χώρια κι η θύμηση του,
δίχως φιλιά
στο ξόδεμα της μνήμης
δίχως μιλιά
στο φώς της καλοσύνης.


Περικλής Χατζηστυλλής

Sex Trumps Sports as a Sleeping Aid

Kassel, Germany - Even though humans sleep away about one-third of their lives, sleep science is relatively new. But the latest results show that sex trumps sport as a sleeping aid. These are just some of the results presented at the annual convention of the German Sleep Society (DGSM) in Kassel, central Germany, where 1,500 scientists recently gathered to discuss factors contributing to good and healthy sleep. "Earlier, people thought that sleeping disorders were the result of other diseases. Today, we know that it's the opposite and many diseases get worse or exist because the patient sleeps poorly," says Geert Mayer, head of the DGSM. "Cardiological and circulatory problems are often precipitated by unsound sleep lasting for a longer period.

.

We've also established a significant connection between sleeping disorders and diseases like dementia or Parkinson's," added the neurology professor. According to one study, 69 per cent of Parkinson's patients have had sleeping disorders in the past which often start in childhood. "About 40 per cent of all small children have sleeping disorders. They usually disappear over time, but it's not unusual for older children to suffer from daytime sleepiness. About one-third of pre-teens and teens are affected," said Alfred Wiater, the head of a paediatrics clinic in Cologne. The numbers are significantly higher in Japan. "But they're rising here as well, which has a major affect on academics. Imagine a class where a third of the students aren't participating because they're dead tired." Wiater recommends reducing a child's media consumption to promote sleep.

.

"An hour a day in front of the television or a computer can be enough to lead to sleeping disorders." But timing is also a key factor. "An exciting movie or video game right before bedtime delays tuning out. The contents of the show or the game are also important as they could lead to nightmares." And exhaustion in children is no small matter. "Most children with sleeping disorders have some kind of mental disturbances, like fears, depression or hyperactivity." "Four hours for men, five for women and six for idiots," was Napoleon Bonaparte's take on sleeping requirements.

.

He is believed to have survived on even less sleep. "There are no hard and fast rules. Not even a rule of thumb," says Mayer in response. "We often get old people who want their eight hours of sleep. But their body doesn't need that much. Others complain that they only feel well rested after nine hours of sleep, which is also completely normal." People who try to impress others by getting away with as little sleep as possible can soon find themselves in dangerous territory. "Everyone needs his sleep. And we have no proof that people can train themselves to get by with less sleep." Nonetheless, in the industrialized world, the amount of time spent sleeping has dropped by 1.5 hours. The average German sleeps about 7.1 hours a day.

.

To ensure that sleep is recuperative, researchers recommend a healthy diet and plenty of exercise. Fresh air and exercise contribute to healthy sleep. But it is best to take things easy before bedtime. "Exercise and other stimuli sends out hormones that keep the body awake internally," warns Mayer. Though there is one exception to the rule - sex. "We suspect there are positive benefits because the body gets stimuli, but then relaxes."

Source: eFluxMedia

Το σεξ είναι το καλύτερο υπνωτικό

Η ερωτική πράξη πριν κοιμηθούμε μας χαλαρώνει πολύ περισσότερο από ό,τι το χαμομήλι ή τα ηρεμιστικά

Από τον ΣΠΥΡΟ ΜΑΝΟΥΣΕΛΗ

Οτι το σεξ κάνει καλό στην υγεία αποτελεί πλέον κοινοτοπία, μια εμπειρική διαπίστωση που έχει επιβεβαιωθεί κατ' επανάληψη από ειδικές έρευνες. Τώρα η επιστήμη έρχεται να δικαιώσει έναν άλλο κοινό τόπο, ότι το σεξ κάνει καλό στον ύπνο.

Πράγματι, Γερμανοί γιατροί ειδικοί στην έρευνα του ύπνου, μέλη της Γερμανικής Εταιρείας Υπνου (DGSM), οι οποίοι συναντήθηκαν πρόσφατα στο Κάσελ, στο πλαίσιο του ετήσιου συνεδρίου τους, συμφώνησαν ότι η μοναδική δραστηριότητα που είναι ικανή να ενεργοποιεί το σώμα, αλλά και ταυτόχρονα το χαλαρώνει, εξασφαλίζοντας έναν ήσυχο και απολαυστικό ύπνο, είναι η σεξουαλική πράξη.

Σύμφωνα με τους Γερμανούς ειδικούς, η ευεργετική επίδραση του καλού ύπνου στην υγεία του οργανισμού θεωρείται πλέον αναμφισβήτητη. Παράγοντες που συμβάλλουν στη διασφάλιση της καλής ποιότητας του ύπνου είναι η καλή και ισορροπημένη διατροφή και η φυσική άσκηση, όχι όμως κατά τις βραδινές ώρες, γιατί τότε απελευθερώνονται διεγερτικές ορμόνες, οι οποίες διατηρούν το σώμα ενεργό και τον εγκέφαλο ξύπνιο, δυσχεραίνοντας την έλευση του ύπνου.

Μόνο το σεξ, μολονότι είναι μια σωματική δραστηριότητα, μπορεί να χαλαρώνει και όχι να διεγείρει το σώμα. Αντίθετα, ιδιαίτερα βλαβερή και εξαιρετικά επικίνδυνη για την υγεία χαρακτηρίστηκε από τους Γερμανούς ειδικούς η σημερινή τάση των Δυτικών να κοιμούνται λίγο. Οι εντατικοί ρυθμοί ζωής σπρώχνουν όλο και περισσότερους ανθρώπους στη σταδιακή μείωση των ωρών του ύπνου.

Η τάση αυτή έχει τις ρίζες της σε παλαιότερες προκαταλήψεις. Χαρακτηριστική είναι η πρόταση του Ναπολέοντα: «Τέσσερις ώρες ύπνου για τους άνδρες, πέντε για τις γυναίκες και έξι για τους διανοητικά ανάπηρους». Ολοι έχουν ανάγκη τον ύπνο, όπως υποστηρίζουν με τις έρευνές τους οι Γερμανοί ειδικοί, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Πάντως, δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη ότι ορισμένα άτομα κατορθώνουν να «εκπαιδεύσουν» τον οργανισμό τους ώστε να κοιμάται το ελάχιστο που του είναι απαραίτητο.

Παλαιότερα οι άνθρωποι πίστευαν ότι ο διαταραγμένος ύπνος οφείλεται σε παθολογικά αίτια. Σήμερα, αντίθετα, η σχέση αιτίας-αποτελέσματος έχει αντιστραφεί, καθώς έχει επιβεβαιωθεί ότι η χρόνια αϋπνία ευνοεί την εκδήλωση ορισμένων ασθενειών, όπως οι καρδιαγγειακές ή νευροεκφυλιστικές, όπως το Αλτσχάιμερ και το Πάρκινσον.

Ερευνα έδειξε ότι το 69% των ασθενών με Πάρκινσον είχε προβλήματα ύπνου τα προηγούμενα χρόνια. Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις, τα προβλήματα αυτά είχαν ήδη ξεκινήσει από την παιδική ηλικία. Στα μικρά παιδιά, το ποσοστό των ατόμων με προβληματικό ύπνο αγγίζει το 40%, ποσοστό ιδιαίτερα υψηλό και ανησυχητικό, καθώς προοιωνίζεται τη μελλοντική εκδήλωση άλλων προβλημάτων, όπως νοητικών διαταραχών, κατάθλιψης, υπερκινητικότητας.

Στην Ιαπωνία, περίπου το ένα τρίτο των παιδιών που βρίσκονται στην προεφηβική ή την εφηβική ηλικία εμφανίζουν ξαφνικές κρίσεις νύστας κατά τη διάρκεια της ημέρας, επειδή έχουν κοιμηθεί λίγο ή άσχημα τη νύχτα. Για τα μικρότερα παιδιά οι ειδικοί συνιστούν τη μείωση στο ελάχιστο των ωρών που το παιδί κάθεται μπροστά στον υπολογιστή ή παρακολουθεί τηλεόραση, διότι ακόμη και μία ώρα αρκεί για να διαταράξει την ομαλή λειτουργία του ύπνου.*

Ελευθεροτυπία 2 - 08/11/2008

Να μάθουμε να συνεργαζόμαστε

Δρα Κώστα Γ. Κονή

Innovage Consulting

Στο προηγούμενο, όπως και σε παλαιότερα άρθρα μας, είχαμε κάνει αναφορά στην τεράστια σημασία των συνεργασιών, των κοινοπραξιών και γενικά της απο κοινού, μαζί με άλλες επιχειρήσεις δηλαδή, αξιοποίησης δυνατοτήτων και ευκαιριών που απο μόνοι μας, δεν έχουμε καμιά δυνατότητα να εκμεταλευτούμε.

Τί όμως εννοούμε συνεργασία στον επιχειρηματικό τομέα ; Η Αγγλική φράση “joint venture» αποδίδει πιστεύω πολύ καλύτερα αυτό που θέλω να πω, ενώ στα Ελληνικά μεταφράζεται ως κοινοπραξία. Στα Αγγλικά βέβαια δίδεται μια σχετικά πιο ευρεία και χαλαρότερη έννοια απο τη Ελληνική «κοινοπραξία». Εν πάσει περιπτώσει, θα μπορούσαμε να πούμε πως ενα Joint Venture, οπως το εννούμε σε αυτή την αναφορά, ειναι μια σχετικα χαλαρή επιχειρηματική σχέση που δημιουργείται μεταξύ επιχειρήσεων – ακόμα και φυσικών προσώπων – με στόχο την υλοποίηση μιας δραστηριότητας που θα επιφέρει κάποιο αναμενόμενο κέρδος. Τα δύο ή περισσότερα μέρη συμφωνούν βέβαια εκ των προτέρων ποιές θα είναι οι υποχρεώσεις του καθενός και πως θα διαμοιραστεί το οποιοδήποτε κέρδος. Υπάρχει ακόμα βέβαια και ο όρος στρατηγική συνεργασία, όπου δύο οργανισμοί αποφασίζουν να αξιοποιήσουν στρατηγικά τα πλεονεκτήματα τους σε μια σχέση συνέργιας.

Η επιτυχημένη εφαρμογή της απλής αυτής έννοιας μπορεί πραγματικά να επιφέρει φοβερά πλεονεκτήματα στις επιχειρήσεις μας ιδιαιτερα σε περιόδους ύφεσης.
Παρ’ολα αυτά ελάχιστες επιχειρήσεις – σε ολόκληρο τον κόσμο – αντιλαμβάνονται την τεράστια δύναμη που έχουν στα χέρια τους αν αξιοποιήσουν θετικά και δημιουργικά το φοβερό όπλο που είναι στη διάθεση τους και λέγεται joint venture. Το πιο ευχάριστο όμως από όλα είναι οτι πολλές αποδοτικές και κερδοφόρες πρωτοβουλίες για joint
ventures δεν χρειάζονται καν επενδύσεις παρά μόνο δημιουργική σκέψη, διάθεση για συνεργασία και μειωμένα επίπεδα εγωισμού.

Ας γίνουμε όμως πιο πρακτικοί. Κατ’αρχάς ας αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι ο συνδιασμός γνώσεων και πόρων είναι οπωσδήποτε καλύτερος απο τη μονομερή δραστηριότητα. Ακόμη θα πρέπει να δεχτούμε οτι δεν είναι δυνατό μια επιχείρηση να υπερτερεί σε όλα. Αν είναι καλή στην παραγωγή ίσως να μειονεκτεί στην διανομή και στο δύκτιο. Αν έχει δυνατό δύκτιο ίσως να έχει ανεπαρκείς αποθηκευτικούς χώρους. Αν έχει δυνατά προιόντα ίσως να μειονεκτεί στο μάρκετινγκ και στο πελατολόγιο. Αν έχει τη γνώση και τις δυνατότητες να διαγωνισθεί σε κάποιες προσφορές είναι δυνατό να μή έχει την εμπειρία ή την ιστορία και τις συστάσεις που χρειάζεται.

Όλο λοιπόν το νόημα είναι να αποφασίσω τι θέλω να επιτύχω και μετά να καταγράψω τις αδυναμίες μου και εκείνα που με εμποδίζουν να το επιτύχω. Στη συνέχεια, αντί να παραιτηθώ και να πώ «αυτό δεν είναι για μένα» θα πρέπει να διερωτηθώ. Ποιός άλλος έχει αυτούς του πόρους που δεν έχω εγώ ; Θα μπορούσα να τον προσεγγίσω και να διερευνήσω τις δυνατότητες συνεργασίας. Μιάς συνεργασίας βέβαια που θα στηρίζεται στην εντιμότητα και στον επαγγελματισμό με στόχο το ανάλογο όφελος όλων των πλευρών σε συνάρτηση με τη συνεισφορά των. Θα σκεφτούν ίσως με πλεονεξία κάποιοι και θα πούν. Ναι, αλλά έτσι, εγώ που είχα την πρωτοβουλία και την ιδέα θα αναγκαστώ να μοιράσω το κέρδος μου με ένα ή περισσότερους.

Σε αυτούς η απάντηση μας είναι απλή. Είναι πολύ πιο σοφό και επικερδές να αποκτήσεις έστω και μικρό ποσοστό από κάτι παρά να πάρεις το 100 % του....τίποτα !

Συνεργασίες λοιπόν και joint ventures. Παντού και σε όλα τα επίπεδα. Μόνο να κερδίσουμε έχουμε. Να χάσουμε όχι. Βέβαια, όπως λεει και ο λαός μας, ολα τα πράγματα έχουν τη τέχνη τους. Έτσι και αυτό.Σε πολές περιπτώσεις θα μπορέσουμε να δράσουμε μόνοι μας. Χωρίς βοήθεια απο κάποιο εξειδικευμένο σύμβουλο. Σε άλλες, ίσως χρειαστούμε βοήθεια . Αξίζει όμως τον κόπο. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι απο τη τη στιγμή που θα αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας απο μονοδιάστατο σε πολυδιάστατο θα δούμε να ανοίγονται μπροστά μας δυνατότητες, ευκαιρίες και προοπτικές που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ.

Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο που εταιρείες κολοσσοί δημιουργούν σήμερα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των εσόδων τους απο τέτοιες ακριβώς στρατηγικές ή άλλες συνεργασίες. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των συνεργασιών σε διεθνές επίπεδο, και δυστυχώς τα στοιχεία δίδονται για μεγάλες μόνο εταιρείες – αυξάνεται κατα 20 % κάθε χρόνο. Τον τελευταιο μόνο χρόνο ανακοινώθηκαν πάνω απο 10,000 διαφόρων μορφών συνεργασίας πολλών εταιρειών. Χαρακτηριστικά, το γνωστό περιοδικό Forbes αναφέρει πως την προηγούμενη πενταετία, οι εταιρείες με έσοδα πάνω απο 2 δις δολλάρια έκαναν κατα μέσω όρο 138 συνεργασίες η κάθε μια. Ας μη θεωρήσουμε όμως με αυτά τα εντυπωσιακά οτι οι συνεργασίες είναι για τους κολοσσούς και όχι για τις ΜΜΕ. Αντίθετα. Εκείνο που θα πρέπει να διερωτηθούμε είναι το εξής. Αν οι γίγαντες αυτοί, που μπορούν να έχουν όποιους και όσους πόρους θέλουν, αξιοποιούν τις πρακτικές αυτές και αυξάνουν τα κέρδη τους γιατί οι πιό μικρές επιχειρήσεις να μην τις εκμεταλλεύονται στο βαθμό που θα έπρεπε ;

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αποκτήσουμε και να συσσωρεύσουμε μέσα στην επιχείρηση μας όλες τις γνώσεις, τους πόρους και τις δεξιότητες που χρειαζόμαστε.
Είναι όμως αδιανόητο να υπάρχουν δίπλα μας πόροι, πηγές και ευκαιρίες και να μη βρίσκουμε ένα δημιουργικό τρόπο να τις αξιοποιήσουμε.

Ο Δρ Κώστας Γ. Κονής είναι ο Γενικός Διευθυντής της Innovage Consulting
konis@innovageconsulting.com