Friday, May 22, 2009

Αυτό το διαμέρισμα το κρατάω για άλλη... φάρα

Μικρές ανθρώπινες... αληθινές ιστορίες

Γράφει η
Στρατούλα Τραμουντάνη - Γκόγκα

Τον Χουσείν τον γνώρισα μια βροχερή ημέρα στη Λάρνακα, καθώς πήγαινα στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας όπου μένω. Έμενε και ο ίδιος στον 2ο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας, στην περιοχή του Μακένζι. Είκοσι χρονών, με το μελαψό χρώμα να καλύπτει με επιμέλεια την αμηχανία των χρόνων του και τα όνειρά του, που ταξίδεψαν χιλιόμετρα μακριά, περνώντας μέσα από ερήμους, ψηλά βουνά, απόκρημνες όχθες, θάλασσες, τουρκοκρατούμενα σπίτια και αυλές, για να’ρθουν να σμίξουν με την πολυμορφία της πόλης, εδώ στην Κύπρο.

Ο Χουσείν δεν έμοιαζε με τους άλλους μετανάστες από την Ανατολή. Καθώς έβγαζε από μέσα του τον καημό και τον πόνο του, δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Οι μνήμες και οι εικόνες από τη ζωή του στο Ιράκ, στη Βαγδάτη με τις βόμβες αγκαλιά, δεν του άφηναν πολλά περιθώρια. Έπρεπε να σφίξει την εφηβική καρδιά, να πνίξει το παρελθόν και να υπομένει το παρόν για να του χαμογελάσει το μέλλον.

Το Γραφείο Ευημερίας απείχε χιλιόμετρα από το σπίτι όπου έμενε μαζί με δύο άλλους μετανάστες από την Παλαιστίνη. Είχε υποβάλει τα χαρτιά του, για να λάβει το επίδομα εδώ και έξι μήνες και για κάποιους λόγους αυτό αργούσε και μαζί του αργούσε και η ζωή του. Σαν να μην έφταναν αυτά, έπρεπε να φύγει και από το σπίτι, γιατί δεν μπορούσαν άλλο οι Παλαιστίνιοι να τον φιλοξενούν. Ήταν και αυτή η διαφορά ηλικίας και νοοτροπίας που δυσκόλευε τα πράγματα. Ζήτησε τη βοήθειά μου και είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκα μέχρι να αποφασίσω. Στο τέλος όμως εκείνο το αναθεματισμένο φιλότιμο του Έλληνα έγειρε την πλάστιγγα, τον έβαλα στο αμάξι και αρχίσαμε τη γύρα,για να βρούμε μια καινούργια στέγη για κείνον και τα όνειρά του.

Είχε και κείνος δυό τρεις προτάσεις από συνομηλίκους φίλους του, γνωστούς από την πατρίδα, που προσφέρθηκαν να τον φιλοξενήσουν μέχρι να δει τι να κάνει. Τι να κάνει; Έπρεπε πρώτα να περάσουμε από τα κεντρικά να δούμε αν μπορούσαν να τον δεχτούν και ύστερα από έγκριση της ιδιοκτησίας. Φτάσαμε τηλεφωνικά μέχρι την Αγγλία, στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε τον Κύπριο ιδιοκτήτη του καινούργιου διαμερίσματος. Του εξηγήσαμε την κατάσταση, του περιγράψαμε με τα καλύτερα λόγια τον Χουσείν και ποντάραμε στην ευαισθησία της καρδιάς ενός ανθρώπου που έζησε και ο ίδιος την προσφυγιά και τον πόνο του ξεριζωμού. Στο σύρμα του τηλεφώνου επικράτησε σιωπή.

Ένα όχι ακούστηκε που μου έσχισε την καρδιά και δαγκώθηκα. Βρήκα τη δικαιολογία πειστική. Πόσα άτομα να χωρέσει ένα σπίτι; Ήδη έμεναν τρία. Και αυτή η ψυχή; Τον ρώτησα ευγενικά εάν είχε κάποιο άλλο διαμέρισμα. Ναι, μου είπε ,αλλά δεν είναι γι’ αυτή την φάρα των ανθρώπων.

Και για ποια φάρα είναι αναρωτήθηκα, με όλες εκείνες τις σκέψεις που γκρεμίζουν τα όνειρα των ανθρώπων και μάλιστα των νέων. Για ποια φάρα είναι τα τέσσερα ντουβάρια σας; Δεν πειράζει Στρατούλα, μου είπε ο Χουσείν . Δεν πειράζει. Και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Στρατούλα Τραμουντάνη - Γκόγκα
Διευθύντρια σύνταξης του Περιοδικού «Προβολή 4 Εποχές», της Λάρνακας

11 comments:

jf said...

Μου θύμισες πονεμένες ιστορίες πριν 30 τόσα χρόνια όταν πρωτοήρθα στας Αθήνας μετά τον ξεριζωμό. Κι ας μην ήμουν άλλη… φάρα απ’ τους συγκάτοικους ελλαδίτες – ή μήπως ήμουν?
Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται… τι κι αν είσαι ιρακινός, πακιστανός, μικρασιάτης, κύπριος…

Adamantia said...

Eξαιρετική ανάρτηση. Πόσο γρήγορα ξεχάσαμε τα χρόνια της προσφυγιάς του δικού μας λαού? Δυστυχώς στην Ελλάδα συμβαίνουν χειρότερα κι απ' αυτά που περιγράφετε..
Καλημέρα

stalamatia said...

Δεν μου κάνει μεγάλη εντύπωση ,γιατί και το 74 οι αρκετοί μη πρόσφυγες δεν έβλεπαν με καλό μάτι να νοικιάσουν σπίτια σε πρόσφυγες.Φαντάσου τώρα με αυτούς τους φουκαράδες τι γίνετε.
Ακου άλλη φάρα!! Φαίνεται περιμένει την Αρια φυλή τρομάρα του.

ΕΛΕΝΑ said...

Για ποια φάρα είναι αλήθεια άξια τα τέσσερα ντουβάρια όπως λες??
Αναρωτιέμαι!!

Αφροδίτη Κ. said...

χάσαμε την ανθρωπιά μας με δικαιολογία εντός, ότι προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε μια κοινωνία σκληρή και σκληρά πρέπει να φερόμαστε … χάσαμε το συναίσθημα, δεν συμπονάμε και δεν προστατεύουμε όσο περνάει από το χέρι μας τον αδύνατο, τον άνθρωπο που τείνει χέρι βοηθείας … λυπάμαι !!! … και μέσα σε αυτό το «σακί» βάζω και μένα … μπορεί σε δεδομένη στιγμή να λειτουργούσα το ίδιο άπονα .

καλησπέρα Φοίβο

Phivos Nicolaides said...

@ JamanFou. Είναι καλά να θυμόμαστε κάποια πράγματα, για να μας καθοδηγούν, ώστε να μην τα κάνουμε, εμείς, οι ίδιοι, όταν κάποτε ίσως, μας τα έκαναν άλλοι...

@ Adamantia. Το χειρότερο ξέρεις, καμιά φορά είναι σχετικό... Το θέμα είναι ότι συνεχίζονται αυτά τα φαινόμενα με τον ένα τρόπο ή τον άλλο.

@ Stalamatia. Αν διάβαζες το βιβλίο "Νεοκύπριοι πλουτοκράτες" θα μάθαινες για τη νέα "Αρεία φυλή" της Μεσογείου!! (Για να κάνουμε και λίγη διαφήμιση του βιβλίου.:))!!!

@ ΕΛΕΝΑ. Εύλογο και εύστοχο το ερώτημά σου Έλενα, αλλά μη αναρωτιέσαι!!!

@ acer_v. Δεν νομίζω να λειτουργούσες τόσα άπονα εσύ Αφροδίτη. Πάντως, το ότι μιλάς τόσο έντιμα, δείχνει την όμορφη συναισθηματική σου προσωπικότητα. Χαίρομαι ειλικρινά γι' αυτό.

Anonymous said...

To Σήμα λιτό και κωδικοποιημένο. "Κομμάτια στην αυλή". Απλά φυγάδες ετοιμοι να περάσουν το ποτάμι. Φυγάδες όχι άνθρωποι. Εφιάλτης δεκαετίες μετά το σκάσιμο των ναρκών, το κροτάλισμα των τουρκικων πολυβόλων όταν οι απελαθέντες δεν είχαν χρήματα, τα απλωμένα χέρια για ενα κομμάτι ψωμί, τα "στραβά μάτια".Συγκινητικό.
Ακόμα όμως πιο απάνθρωπο είναι η αποκάλυψη των κυκλωμάτων, το πως είναι στημένα και το πως κουβαλούν τους λαθρομεταναστες απο τα κατεχόμενα και γιατί το κάνουν, αυτό το ξέχασε η αρθρογράφος. Ολα να τα μετρά ο νούς γιατί όταν ο Αττίλας πατούσε τα ιερά χώματα δεν ήταν κανείς τους εκεί, τον χαίρομαι τον "παγκόσμιο" Ελληνα μα δεν ΞΕΧΝΩ το είμαστε έθνος αναάδελφον. Αραγε κα Στρατούλα Τραμουντάνη - Γκόγκα έχετε νιώσει το ίδιο για Ελληνα ο οποίος δίνει την ζωή του για να θρέψει την οικογένεια του να στήσει την ζωή του απο το 0? Αν όχι σας μιλώ ωμά κυνικά , κοιτάξτε πρώτα την αυλή σας και μετά στρέψετε το βλέμμα σας μακριά. Γιατί όταν ξαναρθει ο Αττίλας , όποια μορφή και να χει, κανείς Ιρακινός εκ Βαγδάτης δεν θα σταθεί απέναντι του. Και δεν είναι μακριά οι της ΤΔΒΚ. Απέναντι είναι.

Eva Stamou said...

Δυστυχώς πολλοί αντιμετωπίζουν με καχυποψία τους συνανθρώπους τους, απλά και μόνο επειδή ανήκουν σε μία άλλη ΄φάρα' με την οποία θεωρούν ότι δεν έχουν κανένα κοινό γνώρισμα. Το πρόβλημα όταν αντί να βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο όπως είναι τον κατατάσσουμε εκ προοιμίου σε μια κατηγορία για να τον απορρίψουμε.

Καλή εβδομάδα Φοίβο

cook said...

κι υστερα σου λενε πως εμεις οι ελληνες δεν ειμαστε ρατσιστες...ακουγα το Σ/κ στις ειδησεις για τα επεισοδια που εκαναν οι μεταναστες..καλυμενα,μα η προσεγγιση οσων καναλιων ακουσα ηταν εντελως ρατσιστικη...

Phivos Nicolaides said...

@ Sub92. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ότι είμαι και άνθρωπος...

@ Eva Stamou. Έτσι, ακριβώς όπως τα λες Εύα. Δυστυχώς...

@ cook. Εμείς οι Έλληνες ρατσιστές; Ούτε για αστείο. Αφού ποτέ δεν το αντιληφθήκαμε... πόσο μάλλον να το παραδεχτούμε. Αν τολμήσεις δε, να πεις και καμιά κουβέντα, σου τραβάνε ένα "ανθέλληνας" οι σούπερ πατριώτες και τελείωσε...

Anonymous said...

Κε Νικολαιδη το έγραψα στα πρώτα λόγια μου. Ξέρω απο πρώτο χέρι τη σημαίνει λαθρομεταναστης, τι σημαινει λαθρέμπορας, τι σημαίνει απέλαση και εκτέλεση. 75 Κούρδους φυγάδες εκτέλσαν μπροστά στα μάτια μας οι Τούρκοι.75 παιδιά 25 ετών ο μεγαλύτερος να γονατά μπροστά σου να βάζει τα χέρια πάνω απο την κεφαλή του και να λέει εκτέλεσε με , να λέω ότι πέθανα απο Ελληνα.
Τον είπα μην φοβάσαι δεν θα συμβεί κάτι. Οι Αττίλες είχαν άλλη άποψη.
Οποιος μπορεί να απλώσει χέρι και εμε΄ςι παλώσαμε κόβωντας ΄το λίγο φαγητό μας, αφήνοντας τους να περάσουν, οδηγώντας μακριά απο τα ναρκοπέδια. Απλοί στρατιώτες του δικού μας Διδυμότειχου Μπλούζ. Μα ας το απλώσει και στον Ελληνα γείτονα του καμιά φορά μπροστά στην μαγεία του διεθνισμού ξεχνάμε την μαγεία του πατριωτισμού.Αυτό ήθελα να πώ.Στο χω ξαναπεί Κε Φοίβο
φορές που οι θέσεις μας είναι αντίθετες μα το ιστολόγιο σας είναι μαγευτικό.Χρειάζεται και λίγη αντιπαράθεση κόσμια.Ρωμηοί είμαστε και κανενός δεν αμφισβητείται η εθνική συνείδηση.
Sygnvmh an saw z;alisa