Σύστημα κλιματισμού στην Αρχαιότητα!

 Οι άνθρωποι ήταν ιδιοφυίες!

Αυτά που βλέπετε να προεξέχουν πάνω από τα σπίτια είναι παραδοσιακά Περσικά κλιματιστικά!

Βρισκόμαστε στη Γιαζντ, πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας στο Ιράν, η οποία θεωρείται το κέντρο του Ζωροαστρικού πολιτισμού. Είναι χτισμένη ανάμεσα σε δύο ερήμους, οπότε όπως καταλαβαίνετε την έχει τη ζέστη της και με το παραπάνω…

Η Γιαζντ είναι γενικά γνωστή για την παραδοσιακή της αρχιτεκτονική, με αυτά τα κτίρια που είναι φτιαγμένα από λάσπη και τούβλα για να ανταποκρίνονται στις συνθήκες που επικρατούν στο περιβάλλον της περιοχής.

Ένα όμως από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής της αρχιτεκτονικής είναι τα “μπαντγκίρ”, αυτοί οι μικροί πύργοι που παγιδεύουν τον άνεμο και τον κατευθύνουν μέσα στο σπίτι για να έχει καλύτερο, φυσικό κλιματισμό!

Πολλές φορές μάλιστα οι ανεμόπυργοι φτιάχνονταν έτσι ώστε να συνδέονται με τους υπόγειους αγωγούς ύδρευσης (τα κανάτ), για να οδηγούν τον ζεστό αέρα κάτω από το έδαφος, να έρχεται σε επαφή με το τρεχούμενο νεράκι, να κρυώνει και να ανεβαίνει μετά δροσερός-δροσερός στο εσωτερικό του κτηρίου!

Με αυτή τη διαδικασία η εσωτερική θερμοκρασία μπορεί να πέσει μέχρι και 15°C! Κανονικό σύστημα κλιματισμού δηλαδή!


Φωτογραφία από Archaeology & Civilizations

Θεμιστόκλεια

 

Η Θεμιστόκλεια ήταν μαθηματικός και Ιέρεια του Απόλλωνος στους Δελφούς, η οποία έζησε κατά τον -6ο αιώνα. Το όνομά της μνημονεύεται από τον Διογένη τον Λαέρτιο και τον Αριστόξενο.

Είναι εκείνη η οποία δίδαξε στον Πυθαγόρα τις αρχές της γεωμετρίας και της αριθμοσοφίας, καθώς και τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές. Λέγεται πως ο Πυθαγόρας θαύμαζε τόσο πολύ τις γνώσεις και την σοφία της, ώστε ο σεβασμός του προς αυτήν, τον ώθησε να δεχθεί στην Σχολή του γυναίκες, όχι μόνο ως μαθήτριες αλλά και ως δασκάλες, ανάμεσα στις οποίες ήταν η γυναίκα του Θεανώ και οι κόρες του Δαμώ, Μυρία και Αργινώτη.

Σύμφωνα με τον Αριστόξενο, η Θεμιστόκλεια δίδασκε μαθηματικά σε όσους από τους επισκέπτες των Δελφών εξέφραζαν την επιθυμία κι επίσης αναφέρεται ότι είχε διακοσμήσει τον βωμό του Απόλλωνος με γεωμετρικά σχήματα, που τόσο λάτρευε!

Πρόκειται για μια σημαντική γυναικεία μορφή, το όνομα της οποίας εκφράζει ψυχική συμβατότητα και νοητική σύνδεση με τον ιερό χώρο των Δελφών, εκεί όπου ως Ιέρεια και Δασκάλα, η Θεμιστόκλεια, υπηρέτησε εξυψώνοντας το Κλεος των Θεσμών εις το Απολλώνιον Φως της Γνώσεως.

Αλλά και ως πνευματική θυγατέρα της Μούσας Κλειούς, προστάτιδας της Ιστορίας, τής δόθηκε η δυνατότητα να χειριστεί επωφελώς την Κλείδα της Ιστορίας της Ψυχής, η οποία κράτα φυλαχτικά την Γνώση!

Άραγε, τι πιο σημαντικό μπορεί να υπάρξει, πέρα από την μεταλαμπάδευση της Γνώσεως και μάλιστα προς τον ύψιστο Πυθαγόρα;

Τελικά,

Η θέση της γυναίκας στην Ελλάδα των προγόνων μας δεν είναι αυτή που θέλουν να μάς παρουσιάσουν, γι' αυτό και οι πληροφορίες που διαχέονται είναι παραπλανητικές και διαστρεβλωμένες.

Δεν θα ήταν δυνατόν να έχουν υπάρξει τόσο μεγάλοι άνδρες των Τεχνών, της Επιστήμης και της Διανόησης, αν η θέση της γυναίκας/μάνας/θυγατέρας/συντρόφου ήταν υποβαθμισμένη.

Επειδή,

Όταν σε μια κοινωνία το ένα σκέλος της υπολειτουργεί, τότε η συνολική πορεία της χωλαίνει και η πρόοδος χάνεται στα σκοτάδια της επιβεβλημένης ανισότητας και του ανισόρροπου βηματισμού.

Η Θεμιστόκλεια είναι μόνο ΜΙΑ από τις σπουδαίες Ελληνίδες, οι οποίες ΔΕΝ μνημονεύονται... Χρέος μας είναι να τις επαναφέρουμε ΟΛΕΣ στην συλλογική Μνήμη των Ελλήνων!


Στίλβη Μαρία Μαυριδου!

Αρχαιολογικό Μουσείο Ελευσίνας

 Η Καρυάτιδα από τα Μικρά Προπύλαια

Χρονολογείται στους ρωμαϊκούς χρόνους (1ος αι. π.Χ.)

Η μία από τις δύο μαρμάρινες Καρυάτιδες που στήριζαν το εσωτερικό πρόπυλο των Μικρών Προπυλαίων σαν ενσωματωμένα δομικά στοιχεία με διακοσμητικό ρόλο. Πιθανότατα αναπαριστά ιέρεια που φέρει στο κεφάλι την κίστη, το κιβώτιο φύλαξης και μεταφοράς των ιερών αντικειμένων των Ελευσινίων Μυστηρίων. 

Επάνω του είναι σκαλισμένα σύμβολα της λατρείας: στάχυα, μήκωνες (παπαρούνες) και κέρνοι που αποτελούν τα χαρακτηριστικά σκεύη της λατρείας της θεάς Δήμητρας. Στη ζώνη του χιτώνα της απεικονίζεται ένα γοργόνειο, στοιχείο που τοποθετείται για να διώχνει μακριά τα κακόβουλα πνεύματα.

Η άλλη Καρυάτιδα εκτίθεται στο Μουσείο Fitzwilliam στο Καίμπριτζ της Αγγλίας. Τη μετέφερε εκεί τον 19ο αιώνα ο βρετανός περιηγητής Ε. Ντ. Κλαρκ, ο οποίος δωροδόκησε τους οθωμανούς διοικητές και την απέσπασε παρά την αντίδραση των χωρικών που την ονόμαζαν Αγία Δήμητρα και πίστευαν πως προστάτευε τη σοδειά τους.

Φίλιππος και Ολυμπιάδα

 

Η γνωριμία του Φιλίππου με την Ολυμπιάδα δεν θα μπορούσε να ήταν τυχαία. Εκείνος ήταν Τημενίδης. Άνηκε στον βασιλικό οίκο των Αργεαδών. Γεννημένος στην Πέλλα. Ήταν απόγονος του Περδίκκα του Α' ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του κράτους της Μακεδονίας και απόγονος του βασιλικού οίκου των Τημενιδών Αργεαδών και δισέγγονος του γενάρχη των Μακεδόνων του Τημενίδη Καράνου. Ο οίκος αυτός ήταν η συνέχεια του οίκου των Τημενιδών (Τημενίδαι) από το Άργος. Όλοι αυτοί αποτελούν τους λεγόμενους Ηρακλείδες. Με τον όρο Ηρακλείδες αναφέρονται στα αρχαία κείμενα οι γιοι του Ηρακλή και όλοι οι απόγονοι του στο πέρασμα του χρόνου μέχρι και τον θάνατο του Αλεξάνδρου Δ' , υιό του Αλεξάνδρου Γ' , όπου και τελειώνει αυτή η θεϊκή γραμμή αίματος.

Από την άλλη η μητέρα του Αλεξάνδρου, αρχικώς λεγόταν Πολυξένη. Ήταν η δευτερότοκη κόρη του Νεοπτόλεμου Β', βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου και γεννήθηκε στην πρωτεύουσα των Μολοσσών, την Πασσαρώνα (σημερινός νομός Ιωαννίνων). Η οικογένεια της άνηκε στην Δυναστεία των Αιακιδών. Οι Αιακίδες (Αἰακίδαι) ήταν οι απόγονοι του Αιακού. Ο πατέρας της ο Νεοπτόλεμος Β' της Ηπείρου, ήταν γιος του Αλκέτα Α'. Πήρε το όνομα του από τον Νεοπτόλεμο τον γιό του Αχιλλέα ο οποίος ήταν ο γενάρχης του οίκου.

Έμαθε την ιερατική τέχνη στο Μαντείο της Δωδώνης στο οποίο έμεινε αρκετά χρόνια ως ιέρεια. Ως μυημένη στα Μυστήρια του Βάκχου ήταν ιέρεια και των Καβειρίων Μυστηρίων της Σαμοθράκης. Σύμφωνα με την παράδοση ο Φίλιππος είδε την Πολυξένη στις θρησκευτικές εορτές της Σαμοθράκης όπου και είχε πάει για να μυηθεί. Εγώ προσωπικά θεωρώ πως η Πολυξένη όταν τον είδε ήξερε ήδη, από την πρώτη στιγμή. Γνωρίζουμε πως από τα παιδικά της χρόνια είχε μια εκπληκτική διορατικότητα και οι μαντικές της ικανότητες ήταν αξιοσημείωτες.

Ερωτεύτηκαν αμέσως και ο Φίλιππος την παντρεύτηκε γρήγορα. Απαγορευόταν η συνεύρεση πριν τον γάμο. Τα περί "οργίων" και ανωμαλιών στις τελετές είναι ανυπόστατοι ισχυρισμοί. Το "όργιο" έχει την ίδια ρίζα με την λέξη "οργή" και αποδίδεται ως "μανιώδης κατάσταση". Δεν είναι του παρόντος αλλά η παραποίηση έγινε μετέπειτα τα ρωμαϊκά χρόνια και τα πρωτοχριστιανικά. Έχουμε πηγές που είναι ξεκάθαρες όμως. Έτσι λοιπόν ο Φίλιππος βιαζόταν να παντρευτούν όπως και έγινε και μέσα σε ένα χρόνο απο το 357 π.Χ. που γνωρίστηκαν, το 356 π.Χ. γέννησε τον Αλέξανδρο.

Όταν παντρεύτηκαν η Πολυξένη πήρε το όνομα Μυρτάλη. Στην αρχαία Ελλάδα οι Έλληνες είχαν πολλά ονόματα. Δεν περιορίζονταν σε ένα. Τα επιτεύγματα , οι προσωπικές επιτυχίες και άλλα χαρακτηριστικά ήταν κυρίως οι λόγοι των ονομάτων που μπορούσαν να πάρουν στη διάρκεια της ζωής τους.

Την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο Αλέξανδρος, το 356 π.Χ. , ο Φίλιππος κερδίζει κατά τους 106ους Ολυμπιακούς Αγώνες στο αγώνισμα που λεγόταν "Κέλης" (Διονύσια Ιππικά). Ο "Κέλης" ήταν αγώνισμα με αναβάτη σε άλογο που έκανε έξι φορές το γύρο του ιπποδρόμου. Συνολικά έγινε Ολυμπιονίκης 3 φορές. Οι άλλες δύο φορές ήταν το 352 π.Χ. (107ους Ολυμπιακούς) στο "Τέθριππο" και το 348 π.Χ. (108ους Ολυμπιακούς) στη "Συνωρίδα".

Στη "συνωρίδα" (συνωρίς) το άρμα το έσερναν 2 άλογα. Το "Τέθριππο" ήταν μικρό ξύλινο άρμα με 2 τροχούς, το οποίο είχε ένα αναβάτη και 4 άλογα, και εκτελούσε 12 γύρους. Απο μικρός ο Φίλιππος ήταν άριστος ιππέας και αγαπούσε τα άλογα, εκεί οφείλεται και το όνομα του [ Φίλιππος < (φίλος) φίλ- + ἵππος (=ο φίλος του αλόγου) ]. Έτσι, λόγω του ότι έγινε Ολυμπιονίκης την χρονιά που γεννήθηκε ο γιος του Αλέξανδρος (356 π.Χ.), η Μυρτάλη πήρε το όνομα Ολυμπιάς ως πλέον γυναίκα Ολυμπιονίκη.

Από τον Όμηρο Παύλο

Ύμνος στην Ενωμένη Ευρώπη, Βίκτωρ Ουγκώ

«Θα 'ρθει μια μέρα που εσείς έθνη της ηπείρου, δίχως να χάσετε τις ιδιαιτερότητες και το μεγαλείο σας, θα ενωθείτε και θα δημιουργήσετε την ευρωπαϊκή αδερφοσύνη... Θα 'ρθει μια μέρα που δεν θα υπάρχουν πια άλλα πεδία μαχών παρά οι αγορές που θα ανοίγουν στο εμπόριο και τα μυαλά που θα ανοίγουν στις ιδέες... Θα 'ρθει μια μέρα που οι βόμβες θα αντικατασταθούν από την καθολική ψηφοφορία των λαών κι από τη σεβάσμια διακυβέρνηση μιας μεγάλης κυρίαρχης ευρωπαϊκής συγκλήτου...».

Αυτά έλεγε ο Βίκτωρ Ουγκώ στην εναρκτήρια ομιλία του, στο Συνέδριο για την Ειρήνη, τον Αύγουστο του 1849, χωρίς ασφαλώς να γνωρίζει πως για να γίνει το όραμά του πραγματικότητα θα έπρεπε να προηγηθούν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και πολύ "αίμα, μόχθος, δάκρυα και ιδρώτας ".

Μεθαύριο συμπληρώνονται 80 χρόνια από την Απόβαση στη Νορμανδία. Τι έκανε εκείνους τους χιλιάδες άντρες να πολεμήσουν γενναία αψηφώντας τον θάνατο (;). Ίσως, αυτό που είχε πει πάλι ο Ουγκώ, ότι «η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους». 

Και τι κάνει εμάς, τους σημερινούς Ευρωπαίους, να αποποιούμαστε ακόμα και το προνόμιο της ψήφου που οι στρατιώτες της D-day και των υπόλοιπων μαχών μάς χάρισαν δίνοντας το αίμα και τη ζωή τους; Τι μας τραβάει ολοένα και περισσότερο προς τα πολιτικά, θρησκευτικά και τεχνολογικά άκρα;

Ίσως ότι «η ευημερία δημιουργεί τέρατα». Και κακομαθησιά, πνευματική οκνηρία και διανοητική ανία.

«Ένας κακός άνεμος πνέει στην Ευρώπη. Ας ξυπνήσουμε!». Έχει δίκιο ο πρόεδρος Μακρόν.

1960-1974 μέχρι σήμερα, Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

 Του Δρ. Ανδρέα Σοφόκλη

Εάν,

Εάν διχόνοιες συνεχίζουμε,

Νόηση δεν αποκτούμε,

Μνήμες ξεχνούμε,

Ενότητα δεν έχουμε,

Μυαλό δε βάζουμε,

Ιστορία δε μελετούμε,

Γεωγραφία δε γνωρίζουμε,

Οικονομία δεν ισχυροποιούμε,

Παιδιά δε γεννούμε,

Χωρισμούς έχουμε,

Διπλές τετραπλές παντριές κάνουμε,

Οικογένειες διαλύουμε,

Τους νέους δε στηρίζουμε,

Ηθική δεν έχουμε,

Πατρίδα δεν αγαπούμε,

Ορθοδοξία υποτιμούμε,

Πολιτική αγνοούμε,

 

Εάν,

Στις τόκες πιστεύουμε,

Τους εις και μόνους λατρεύουμε,

Τις Ιδεολογίες υπερτιμούμε,

Το χρήμα λατρεύουμε,

Το σώμα μας με φαγητά μόνο γεμίζουμε,

Την ψυχή εγκαταλείπουμε,

 

Εάν,

Αγάπη δεν έχουμε,

Σύμπνοια περιγελούμε,

Σοβαρότητα αγνοούμε,

Έθνος εγκαταλείπουμε,

 
Τότε,

Συνέπειες έχουμε,

Χαμό θα ψάχνουμε,

Χαμό δε θα έχουμε,

Η θάλασσα έμεινε,

Ο Ουρανός φαίνεται,

 

Όμως, εμείς,

Ψάρια δε γινόμαστε,

Σε πουλιά δε μεταβαλλόμαστε.

             

              Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

              Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος       

Φωτογραφική Έκθεση Τάσου Δημητριάδη στην Αθήνα για τα 50χρονα της Τουρκικής εισβολής και κατοχής

 «Όταν το Όμορφο Παρελθόν… συναντά το τραγικό παρόν» μετά τη Λευκωσία και τις Βρυξέλες ταξίδεψε στην Αθήνα και έπεται συνέχεια.Ολοκληρώθηκε η Εβδομάδα Διαφώτισης στην Αθήνα, στο σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα, με την ευκαιρία των 50 χρόνων από τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, καθώς και η διαφώτιση για την Αμμόχωστο και την κλειστή πόλη του Βαρωσιού.Ο Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, Σταύρος Αυγουστίδης με τον Τάσο Δημητριάδη.Στο πλαίσιο της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων Μετρό Πλατείας Συντάγματος από την 1η μέχρι και την 7η Ιουλίου 2024, παρουσιάστηκε την Τρίτη 2 Ιουλίου 2024, στις 20:00, η φωτογραφική έκθεση του Τάσου Δημητριάδη με τίτλο «Όταν το Όμορφο Παρελθόν συναντά το Τραγικό Παρόν» και προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ «Άκου τη Φωνή μου». Τόσο η φωτογραφική έκθεση όσο και το ντοκιμαντέρ έχουν ως θέμα την Αμμόχωστο.Ο Τάσος Δημητριάδης με τον οδοντίατρο Άλκη Κυριάζο, ο οποίος γνωρίζει και αγαπά την Κύπρο, δεν μπορούσε, να μην επισκεφθεί την έκθεση.Η φωτογραφική έκθεση «Όταν το όμορφο παρελθόν συναντά το τραγικό παρόν» στην Αθήνα προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον, προσελκύοντας επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Η πολυεθνική προσέλευση προσέδωσε διεθνή εμβέλεια στην έκθεση, αναδεικνύοντας τη σημασία της.Χιλιάδες ήταν οι επισκέπτες, Έλληνες και ξένοι που τους κέντρισε το ενδιαφέρον και αφιέρωσαν χρόνο για την έκθεση. Η επιλογή του χώρου στο Μετρό του Συντάγματος ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένη, γιατί έδωσε την ευκαιρία σε πλήθος κόσμου, να επισκεφθεί και να δει την έκθεση, που υπό άλλες συνθήκες, δεν θα μπορούσε να το κάνει. Όπως επίσης και σε ξένους τουρίστες, πολλοί από τους οποίους ζητούσαν πρόσθετες πληροφορίες.Εστιασμένη η έκθεση στα 50 τραγικά χρόνια από τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή και κατοχή, πρόσφερε μια σημαντική ευκαιρία για διαφώτιση και ενημέρωση του κοινού σχετικά με τα γεγονότα αυτά. Μέσω των φωτογραφιών, οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν στιγμές του παρελθόντος που συναντούν το τραγικό παρόν, προσφέροντας μια βαθιά και συγκινητική εμπειρία.Στον χαιρετισμό του ο Πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Αθήνα, Σταύρος Αυγουστίδης τόνισε μεταξύ άλλων ότι οι μνήμες παραμένουν ολοζώντανες, αφού η Κύπρος εξακολουθεί να ματώνει από το βαθύ τραύμα της τουρκικής εισβολής και της παράνομης στρατιωτικής κατοχής.

Σκεπτικισμός και αισθήματα πικρίας και αγανάκτησης για το πως κατάντησαν την πόλη των Βαρωσίων οι Τούρκοι μετά την οργανωμένη λεηλασία και εγκατάλειψη της.Παθιασμένος με την Αμμόχωστο όσο λίγοι, με άδολη αγάπη για τους σκλαβωμένους τόπους μας, ο πετυχημένος δημιουργός Τάσος Δημητριάδης, δούλεψε σκληρά, μεθοδικά και πέτυχε να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της συλλογικής μνήμης, που χρειάζονται πάντοτε, το κατάλληλο έναυσμα, για να εκδηλωθούν…Με το φωτογραφικό του φακό κατέγραψε πενήντα σημεία της κατεχόμενης σήμερα από τον αδίστακτο Αττίλα, πόλης της Αμμοχώστου και τα αντιπαράθεσε με φωτογραφίες πριν το 1974. Τότε που η πόλη κάλπαζε στο διεθνές τζετ του τουρισμού και κρατούσε τα πρωτεία στην Κύπρο.Σεμνός και χαμηλών τόνων, ο Τάσος Δημητριάδης θεωρεί χρέος ιερό τη διαφύλαξη της ελπίδας για το αύριο αυτής της πόλης, προβάλλοντας με κάθε τρόπο, όχι μόνο τη λαμπρή ιστορία της, αλλά καταθέτοντας την ψυχή της και αναδεικνύοντας έτσι ότι πολυτιμότερο έχει ένας τόπος. Την αγάπη των κατοίκων της που φυλάσσουν ακόμη τα κλειδιά των κλεμμένων σπιτιών και περιουσιών τους, δίπλα στο αναμμένο καντήλι του πόθου για επιστροφή.Ως επαγγελματίας κινηματογραφιστής για πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα, κατέγραψε με περισσή φροντίδα, όλα τα γεγονότα που εξελίχθηκαν στην Κύπρο και άφησαν τη σφραγίδα τους. Ήταν παρόν σε όλες τις δύσκολες αποστολές διαπραγματεύσεων για το κυπριακό πρόβλημα στο εξωτερικό. Το 1993 είχε την ευκαιρία να επισκεφτεί για πρώτη φορά τη συλημένη από τους Τούρκους κλειστή πόλη της Αμμοχώστου και να καταγράψει την τραγική κατάσταση που βρίσκεται η πόλη αυτή.Από τότε ερωτεύτηκε παράφορα αυτό το διαμάντι της Μεσογείου, που βρίσκεται κάτω από την μπότα του Τούρκου κατακτητή και βίου καταπατητή των δικαιωμάτων των ιδιοκτητών του.Με πολύ αγάπη, καλαισθησία, περισσή φροντίδα και πλούσια εμπειρία, μάζεψε όσο περισσότερο φωτογραφικό υλικό μπορούσε και το προσφέρει σε μια μοναδική έκθεση, με ένα με ένα συγκλονιστικό τρόπο, που δεν αφήνει κανένα αδιάφορο.Η καρδιά της πόλης σαν το παλιό ρολόι σταμάτησε τον καταραμένο Αύγουστο του 1974 και από τότε περιμένει καρτερικά να ξεκινήσουν ξανά οι δείχτες του ρολογιού…Ο Τάσος καταφέρνει μέσα από τις φωτογραφίες του, που με τόση επιμέλεια και καλαισθησία παρουσιάζει, να ενεργοποιεί το πολύτιμο και το δυσεύρετο αγωνιστικό πνεύμα σε νέους, γέρους και παιδιά.Η φωτογραφική έκθεση υπενθυμίζει στο κοινό ότι το κυπριακό πρόβλημα παραμένει ανοικτή πληγή, γιατί οι οδυνηρές συνέπειες της εισβολής και της βίαιης κατοχής και παράνομης στρατιωτικής κατοχής από την Τουρκία είναι ακόμη υπαρκτές.Οι επισκέπτες της έκθεσης μεταφέρθηκαν πίσω στον χρόνο, 50 χρόνια πριν, στο 1974, και είδαν μέσα από τις φωτογραφίες τη λαίλαπα της Τουρκικής βίας, που έπληξε την Κύπρο.Αυτόφωτος με αποθέματα ψυχής, καταθέτει ακόμη μια συγκλονιστική μαρτυρία από την πόλη των πόλεων με την οποία ασχολείται εδώ και χρόνια όσο λίγοι…Η επιτυχία της έκθεσης ανέδειξε τη δύναμη της τέχνης να επικοινωνεί σημαντικά μηνύματα, να επιδρά  και να ευαισθητοποιεί το κοινό. Οι εικόνες και οι εμπειρίες που πρόσφερε, σε πολλούς, θα παραμείνουν στη μνήμη τους για πολλά χρόνια.Μεταξύ άλλων, ο Τάσος δημιούργησε το Ντοκιμαντέρ «ΑΚΟΥ ΤΗ ΦΩΝΗ ΜΟΥ». Το Ντοκιμαντέρ χαρακτηρίστηκε πρεσβευτής του Αμμοχωστιανού πρόσφυγα, αλλά και του κάθε Κύπριου πρόσφυγα, αφού μέσα από αυτό ακούγεται η πραγματικότητα που ζει τα τελευταία 50 χρόνια. Το Ντοκιμαντέρ ταξίδευσε και διαφώτισε σε χώρες όπως η Αγγλία, Ελλάδα, αλλά και μέσο του διαδικτύου σε παγκόσμια εμβέλεια.Μάρκος Τράγκολας, πρώην διευθυντής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Κύπρου, κύριος πρωταγωνιστής στο ντοκιμαντέρ του Τάσου Δημητριάδη «Άκου τη φωνή μου».Στα πλαίσια της εκδήλωσης προβλήθηκε το Ντοκιμαντέρ «Άκου τη φωνή μου». Μια δημιουργία του Τάσου Δημητριάδη, που δεν αφήνει κανένα αδιάφορο.Ο Τάσος Δημητριάδη προσκεκλημένος στην εκπομπή «Εμείς κι ο κόσμος μας», του καταξιωμένου δημοσιογράφου του ΡΙΚ, Λουκά Χάματσου, σε σύνδεση με την Αθήνα.

Δείτε το Βίντεο εδώ

Ο δημοσιογράφος Λουκάς Χάματσος στο Πολιτιστικό Κέντρο Στροβόλου που παρουσίασε την έκθεση φωτογραφίας, του Τάσου Δημητριάδη «Όταν το Όμορφο Παρελθόν… συναντά το τραγικό παρόν» στις 17 Ιουνίου 2022.Ο Τάσος Δημητριάδης δημιούργησε επίσης έκθεση Φωτογραφίας για την Αμμόχωστο, σε Τρισδιάστατη έκδοση, τις οποίες δώρισε το μουσείο κατεχομένων και λαογραφίας στην Πάχνα.

Κάθε φωτογραφία αποτελεί ένα μοναδικό ντοκουμέντο

που αποτυπώνει πολύπλευρα την ομορφιά της πόλης

πριν την Τουρκική εισβολή το 1974

όταν σταμάτησε ο χρόνος και πως είναι σήμερα

μετά τη λεηλασία και την εγκατάλειψη.Ένα από τα τραγικά και πολλά λυπηρά αποτελέσματα της Τουρκικής εισβολής το 1974 είναι η ιστορία της Αμμοχώστου και συγκεκριμένα της γειτονιάς των Βαρωσίων. Κατά τη διάρκεια της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 και κάτω από τον φόβο ακροτήτων οι κάτοικοί της δυστυχώς αναγκάστηκαν να την εγκαταλείψουν.Η πόλη τέθηκε υπό τουρκικό έλεγχο. Οι κάτοικοι ήλπιζαν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια και στις περιουσίες τους μόλις η κατάσταση ηρεμούσε. Δυστυχώς όμως ο τουρκικός στρατός την περίφραξε και απαγόρευσε την είσοδο στους πάντες εκτός του προσωπικού του τουρκικού στρατού και των Ηνωμένων Εθνών. Από τότε παραμένει όμηρη υπό την κατοχή των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Το 2020, η είσοδος στην πόλη άνοιξε μερικώς για τον κόσμο μόνο για επίσκεψη.Εφόσον κανείς δεν κατοικεί στην περιοχή και δεν έχουν γίνει επισκευές, πολλά κτίρια καταρρέουν και σε ορισμένες περιπτώσεις, το περιεχόμενό τους έχει λεηλατηθεί με τα χρόνια. Η φύση αναμορφώνει την περιοχή, καθώς τα μέταλλα σκουριάζουν, τα παράθυρα σπάζουν και τα φυτά προχωρούν τις ρίζες τους σε τοίχους και πεζοδρόμια.Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων επιδίκασε ποσά αποζημιώσεων σε οχτώ Ελληνοκύπριους λόγω στέρησης των σπιτιών και των περιουσιών τους ως αποτέλεσμα της εισβολής του 1974.Δύο ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, 550 το 1984 και 789 το 1992, καλούσαν την Τουρκία να παραδώσει την πόλη στον ΟΗΕ για να επανεγκατασταθεί από τους νόμιμους κατοίκους της, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, καθώς η τουρκική πλευρά επέλεξε να τη διατηρήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί. Αργά ή γρήγορα η πόλη θα πάρει πίσω την ψυχή της και θα αρχίσει να ανθίζει ξανά με τους προοδευτικούς κατοίκους της.

Kahlil Gibran

 Από τα βάσανα γεννιούνται οι πιο δυνατές ψυχές

Τον έλεγαν «βρώμικο» επειδή το δέρμα του ήταν σκούρο και «μη έξυπνο» επειδή με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει Αγγλικά. Τον έβαλαν σε ειδική τάξη για μετανάστες. Σύντομα θα μάθαινε τη νέα του γλώσσα.

Όταν η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Βοστόνη, έχασε μια αδερφή και τον ετεροθαλή αδερφό του από φυματίωση. Η μητέρα του θα πεθάνει από καρκίνο

Θα γράψει: "Από τα βάσανα γεννιούνται οι πιο δυνατές ψυχές, σημαδεύονται τα πιο τεράστια όντα".
Γεννήθηκε στη φτώχεια στις 6 Ιανουαρίου 1883 στον σημερινό Λίβανο.
Πίστευε στην αγάπη, πίστευε στην ειρήνη και στην κατανόηση.

Το όνομά του ήταν Kahlil Gibran και είναι περισσότερο γνωστός για το έργο του «Ο Προφήτης». Το βιβλίο, που εκδόθηκε το 1923, θα είχε πουλήσει δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα, καθιστώντας τον τρίτο ποιητή με τις καλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, πίσω από τον Σαίξπηρ και τον Λαόζι.

Δημοσιεύτηκαν σε 108 γλώσσες σε όλο τον κόσμο, μερικά βήματα του "Προφήτη" παρατίθενται σε γάμους, πολιτικές ομιλίες και κηδείες, εμπνέοντας επιδραστικές προσωπικότητες όπως ο John F. Kennedy, Indira Gandhi, Elvis Presley, John Lennon και Ντέιβιντ Bowie.

Ήταν απότομος και επιτέθηκε στην υποκρισία και τη διαφθορά. Τα βιβλία του κάηκαν στη Βηρυτό και στην Αμερική δέχτηκε απειλές θανάτου.

Έγραψε: «Να είστε ενωμένοι, αλλά όχι πολύ κοντά: Γιατί οι κολώνες του ναού χωρίζονται, και η βελανιδιά και το κυπαρίσσι δεν φυτρώνουν το ένα στη σκιά του άλλου. "

Μεταφρασμένο με DeepL.com (ελεύθερη έκδοση)
Ήθελα να το μοιραστώ αυτό γιατί είναι μια ιστορία λύτρωσης σε όλα τα επίπεδα. Μερικές φορές, οι λέξεις σκοτώνουν. Την ίδια στιγμή άλλες λέξεις κάνουν τα λαμπρά μυαλά να ανθίζουν.

Φίδι και συμβολισμοί από την αρχαιότητα

Τί μπορούσαν να μας διδάξουν οι συμβολισμοί του φιδιού από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα;...

Παλιά είχα αναφερθεί για το φίδι... οπότε τώρα θα το προσεγγίσω...με άλλη ματιά...

Το φίδι συμβολίζει αυτόν τον κόσμο, πώς ανελισσεται ξεκινώντας από την Γη, έρποντας επάνω της, κολυμπώντας στο νερό, και σκαρφαλώνοντας ακόμη και στα δέντρα, συνδέοντας τον πάνω με τον κάτω κόσμο..

Θεωρείται σύμβολο αναγέννησης αφού ανανεώνει την νεότητα του, κάθε φορά που αλλάζει δέρμα.

Συμβολίζει τόσο τη ζωή όσο και τον θάνατο.
Ψυχολογικά συμβολίζει τις ερπετικες δυνάμεις της ψυχής που πρέπει να αφυπνιστουν. Συμβολίζει το καθαρό πνεύμα και πολλοί επιστήμονες το ονομάζουν πνευματικό ζώο. Αλλοι πάλι επιστήμονες το θεωρούν σύμβολο σοφίας γιατί μπορεί να ταξιδέψει ανάμεσα στους δύο κόσμους με ανοιχτά μάτια γιατί δεν έχει βλέφαρα.

Η παράδοση αναφέρει ότι φυλάει το δέντρο της ζωής και της Σοφίας... αλλά σαν ερπετό είναι το αρχέτυπο ζώο που φιλάει τον τροχό της αθανασίας...

Έχει τρία μοναδικά πλεονεκτήματα, να ανασχηματίζεται, να ανασχηματίζει και να μετασχηματίζει τα αντίθετα.... ότι ακριβώς συμβαίνει και με την μητέρα Γη.
Μια διαδικασία μετασχηματισμού και ανανέωσης, ακαριαία και απρόβλεπτη.
Το παρομοιάζουν με την ροή των ζωτικών λειτουργιών του ανθρώπου, δηλαδή την σπονδυλική στήλη που ανελυσσονται δύο ενεργεικά κέντρα..

Σε όλες τις κοσμογονίες θα βρούμε μύθους όπως του Αη Γιώργη που εμφανίζονται φίδια.
Τέλος αποτελεί γέφυρα τριών κόσμων.

Α. Τον υπόγειο, τον χθόνιο , τον σκοτεινό που κυριαρχεί η άγνοια η ψεύτικη ζωή .
Β. Ο ενδιάμεσος κόσμος που συμβολίζεται με την κίνηση του φιδιού πάνω στη Γη, δηλαδή η φαινομενική ζωή στο φως της ημέρας, άρα το συνειδητό.
Γ. Ο νοητός Κόσμος, το ιπτάμενο φίδι, το πνεύμα του Ήλιου, το υπερσυνείδητο...

Το ανάγλυφο δείχνει τον Ασκληπιό και την κόρη του Υγεία... πρόκειται για εξαιρετικής τέχνης ανάγλυφο, μεγάλης αξίας του 5 ου πΧ αιώνα...

Βρίσκεται στο αρχαιολογικό μουσείο Κωνσταντινούπολης...
Αγαπημένοι μου σας είπα σήμερα ότι σας ευχαριστώ και σας γλυκοφιλώ;... αφού δεν γίνεται να το ξεχάσω ποτέ...

The most smartest photo ever

In 1927, an event brought together some of the world's greatest minds in one room. That year, 29 scientists met in Brussels for the fifth Solvay Congress. Convened by the Belgian chemist and industrialist Ernest Solvay, the topic of that year’s conference was “Electrons and photons”, topics discussed in the new theories of quantum mechanics. 

Among them were Nobel laureates and professors with prestigious university departments, including legendary names such as Marie Curie, Albert Einstein, Niels Bohr and Erwin Schrödinger. During the event, attendees gathered for what was described as the "smartest photo" of all time: a simple snapshot of one of the most emotional moments.

Photographer Benjamin Couprie captured in 1927 what is considered a historic photograph in science.
In the photograph I appear:

Nell'ultima fila, da sinistra a destra: Auguste Piccard, Émile Henriot, Paul Ehrenfest, Édouard Herzen, Théophile De Donder, Erwin Schrödinger, Jules Emile Verschaffelt, Wolfgang Pauli, Werner Heisenberg, Ralph Fowler, León Brillouin.
Centre row, left to right: Peter Debye, Martin Knudsen, William Lawrence Bragg, Henrik Anthony Kramers, Paul Dirac, Arthur Holly Compton, Louis de Broglie, Max Born, Niels Bohr.
Front row, left to right: Irving Langmuir, Max Planck, Marie Curie, Hendrik Lorentz, Albert Einstein, Paul Langevin, Charles-Eugene Guye, Charles Thomson Rees Wilson and Owen Richardson.

Φρύνη η εταίρα

 

ΦΡΥΝΗ Η ΕΤΑΙΡΑ

Στην αρχαία Ελλάδα οι θεοί απαιτούσαν απόλυτο σεβασμό από τους θνητούς.
Η απόφαση της Φρύνης να εκπροσωπηθεί ως θεά εξόργισε τους θεούς.

Για μια θνητή γυναίκα να δημιουργήσει την εικόνα μιας θεάς καθ' ομοίωσή της ήταν έγκλημα.
Οι Αθηναίοι έμαθαν ότι ήταν το μοντέλο για το άγαλμα της Αφροδίτης του Πραξιτέλη.... Κανένας θνητός δεν είχε τολμήσει ποτέ να το κάνει αυτό.

Η Φρύνη κατέληξε στα δικαστήρια της αρχαίας Αθήνας κατηγορούμενη για ιεροσυλία.
Σύμφωνα με τον θρύλο, αθωώθηκε αφού έβγαλε τα στήθη της στους ενόρκους, αν και η ιστορική ακρίβεια αυτού του επεισοδίου είναι αμφίβολη.

1868 -- FRANCESCO BARZAGHI

Η σοφία

Μονάχα στην Ελληνική γλώσσα συναντάμε, το σημαίνον (δηλ. τη λέξη) και το σημαινόμενο (δηλ. την έννοια της λέξεως). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα.
Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο cloud, και το αυτοκίνητο car, από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να είναι και έτσι.
Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γη + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποία εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι, συρρικνώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος ως συναίσθημα, σιγά σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» -ελαττώνει σαν ανθρώπους– και μας φθίνει ως και την υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πώς το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της.
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πας όπου αγαπάς.
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.
Εδω παρατηρείται η τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Επισης μια άλλη σύγκριση. Ο «άνθρωπος στα Ελληνικά ετυμολογείται και ως το ον που κοιτάζει προς τα πάνω (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι «Homo» που ετυμολογείται από το χώμα. Το ον που κοιτάζει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους...

Τη δημοσίευση αυτή έκαναν τα αδέρφια μας από τη Μεγάλη Ελλάδα (Σικελία, Κάτω Ιταλία) που αγωνίζονται για την ανεξαρτησία και την Ένωση με τη Μητέρα Πατρίδα Ελλάδα.

Ερμής ο τρισμέγιστος... Οι 7 συμπαντικοί νόμοι..

Ερμής ο τρισμέγιστος...

1. «Το Παν είναι ο Λόγος. Το σύμπαν είναι Νοητικό». (Πρώτη Αρχή).

2. «Όπως είναι πάνω, είναι και κάτω. Όπως είναι κάτω, είναι και πάνω». (Δεύτερη Αρχή).

3. «Τίποτε δεν είναι ακίνητο, όλα δονούνται». (Τρίτη Αρχή).

4. «Όλα είναι δυαδικά, όλα έχουν δύο πόλους. Όλα είναι ένα ζεύγος αντιθέτων, τα άκρα αγγίζονται». (Τέταρτη Αρχή).

5. «Όλα ρέουν και πάλι ρέουν. Όλα έχουν περιόδους ακμής και παρακμής, ανόδου και καθόδου. Όλα κινούνται σαν εκκρεμές.Το μέτρο της κίνησης προς τα δεξιά είναι όμοιο με αυτό της κίνησης προς τα αριστερά. Ο ρυθμός είναι η εξίσωση τους». (Πέμπτη Αρχή).

6. «Κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμα της. Κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία, όλα γίνονται σύμφωνα με τον Νόμο». (Έκτη αρχή).

7. «Η γέννηση υπάρχει παντού. Όλα έχουν μια αρσενική και μια θηλυκή αρχή. Η γέννηση εκδηλώνεται σε κάθε επίπεδο». (Έβδομη Αρχή).

Τι σε αναγκάζει να κάνεις συνεχώς το γράμμα «Ν» της Ελληνικής γλώσσας;

Το γράμμα "Ν" στην Ελληνική γλώσσα

Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», με ακρίβεια… και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το γράμμα «Ν» συντονίζει τον εγκέφαλο.

Το 1996 στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στη Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου – στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα».

Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση. Και δικαιούμαι να ερωτήσω:

Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»; Ως μάχιμος εκπαιδευτικός και συγγραφέας του συγγράμματος: ΔΥΣΛΕΞΙΑ, (Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ) νομιμοποιούμαι να ρωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος: Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.

Πολλά δεν γνωρίζαμε για την γλώσσα μας, παρότι την χρησιμοποιούμε καθημερινά, και σίγουρα δεν θα γνωρίζατε αυτές εδώ τις λέξεις. Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν»στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν! Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε « το εμβαδόΝ », δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει.

Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα;

Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκουμε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα,π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ.). Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας…

Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»! Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη: «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει, «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του” λειπε η οτική του ήχου». Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει».

Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα, ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (ς). Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό», «η πλήρη! ένταξη» (!)…Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και Nτο σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.

Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου. Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά. Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα γνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς, οι Έλληνες, λέμε: «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα (παρ΄ όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.

Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα. Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη μετουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.

Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.

Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού. Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά: Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρην οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

Πηγή: athensmagazine.gr

Ατόφια Ελληνική Μουσική Πανδαισία!

Γράφει ο Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Ο Ελληνισμός του πόνου, της Ιστορίας, λαμβάνει τη σωστή του διάσταση, μέσα από τη μουσική κιθαριστική επιτυχία, παγκόσμιας πρωτοτυπίας, με την Κιθαριστική Ορχήστρα Κύπρου, των διακοσίων κιθαρών, στο Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας.

Είναι ένα μουσικοτραγουδιστικό κιθαριστικό υπερθέαμα που μας ταξιδεύει από τη Μικρά Ασία, με όλες της τις πόλεις, τις γειτονιές, τις κοινότητες, με την ιστορία, με την παράδοση, περνά σ` όλο το μήκος,  σ` όλο το πλάτος του Ελληνισμού.

Μας φέρνει μπροστά μας, τα πάθη, τα λάθη, τα μίση και φυσικά τις ολέθριες συνέπειες αυτών μέχρι το 1974. Από τη Μικρά Ασία μέχρι την Κύπρο του 1974. Τα τραγικά, για τον Ελληνισμό, γεγονότα του 20^ου αιώνα.

Μας ξεναγεί στην Κιθαριστική μουσική του φλοίσβου, των κυμάτων, της φουρτούνας και ξαφνικά μας επαναφέρει στην πρέπουσα γαλήνη της ψυχής.

Μας οδηγεί νοερά και νοητικά στη Γιαλούσα και από εκεί στο κέντρο του Ελληνισμού, στις πνευματικές δημιουργίες των μαθητών του Απόλλωνα και στην αγκαλιά του Γαλήνιου Ορφέα.

Ευχαριστούμε όλους τους Συντελεστές αυτής της προς μίμηση υψηλής πνευματικής δημιουργίας:

Τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή Αντώνη Κοΐζα, τον Αντώνη Μυτακίδη, τον Γιώργο και τον Στέλιο Γκόλγκαρη, τον Βασίλη Λέκκα, τη Ρίτα Αντωνοπούλου, τη Γεωργία Νεοκλέους, τους μαθητές, τους σπουδαστές Πανεπιστημίων, Ωδείων, Μουσικών Σχολείων.

Ευχαριστούμε όλους τους χορηγούς που συμβάλλουν οικονομικώς σ` αυτές τις αξεπέραστες πνευματικές δημιουργίες.

Ευγνωμονούμε, επίσης, όλους τους μεγάλους δημιουργούς και συνθέτες των υψηλών σε νοήματα ουσίας τραγουδιών.

Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης

Συγγραφέας, Ερευνητής, Αρθρογράφος, Δοκιμιογράφος