Eκπαιδεύοντας τον εαυτό του στην καθημερινότητα της απλής ζωής και αφομοιώνοντας το νόημα των μαθημάτων της, άρχισε τη δημιουργική του πορεία σιωπηρά και αθόρυβα.
Τρυγητής της θετικής σκέψης και υμνητής του ωραίου και του καλού πέρα από τις καλλιτεχνικές του δημιουργίες στη ζωγραφική και γλυπτική, εκδίδει τον Απρίλιο του 1974 την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον διττό σε νόημα τίτλο «Χαλάσματα κι ελπίδες». Ήταν προφητικό γιατί περιείχε μέσα αντιπολεμικά ποιήματα, όπως το 'Μισώ τον πόλεμο' και σε λίγους μήνες έμελλε να γίνει ο πόλεμος με την εισβολή των Τούρκων.
Από τότε, ακούραστος και ασταμάτητος, ταλαντούχος με τις ευλογίες της ζωής άρχισε να πίνει από το πνευματικό νέκταρ που ρουφούσε αδιάκοπα από τα έργα διάφορων συγγραφέων. Κοινωνώντας με την πνευματική αμβροσία, σαν μέλισσα άρχισε να παράγει αδιάκοπα το δικό του πνευματικό μέλι.
Σαν αυγερινός που βγαίνει λίγο πριν την ανατολή και προμηνύει τον ερχομό του λαμπρού ήλιου, πλημμυρισμένος από εσώτερο φως, ανέτειλε η ψυχή του Αρτέμη και το πνεύμα του απογειώθηκε.
Παρά την πλούσια καλλιτεχνική και πνευματική του αποτύπωση παραμένει πιστός στρατιώτης εφ’ ω ετάχθη ως υπηρέτης του πνεύματος και της αρετής. Ένας άξιος άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων, άτομο του μέτρου και της αρμονίας, προσωπικότητα αρχών και αξιών κατάφερε να ξεκλειδώσει το νόημα της ζωής.
Προσκυνητής στις πολύτιμες πηγές της γνώσης δεν φείδεται χρόνου και δυσκολίας να αντλεί αδιάκοπτα το πολύτιμο νάμα της σοφίας. Είναι αυτή η θαρραλέα διαδρομή στο κακοτράχαλο και δύσκολο δρόμο της προσωπικής υπέρβασης, που του χαρίζει ως θείο δώρο την πνευματική ανάταση ψυχής.
Ότι φτιάχνει και ότι γράφει είναι βγαλμένο με δυνατό συναίσθημα και πόνο μέσα από τα εσώψυχα του, είτε αυτά είναι μυθιστορήματα, είτε αυτά είναι ποιήματα, γλυπτά ή ζωγραφιές.
Χαρισματικός με έμπνευση, φαντασία και καλλιτεχνικό αισθητήριο, ο Αρτέμης Αντωνίου είναι ένας δεξιοτέχνης δημιουργός όχι μόνον καλλιτεχνικών έργων αλλά και του γραπτού ή προφορικού λόγου. Ενός λόγου ανεπιτήδευτου και υπερβολικά προσεγμένου που χαίρεσαι και απολαμβάνεις όταν τον ακούς ή τον διαβάζεις.
Είναι πραγματικά ευλογία να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας, που σκορπούν με το χαμόγελο γνώση, προβληματισμό και γεννούν την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο.
Το τελευταίο βιβλίο του «Αποτύπωμα μοίρας και μνήμης», αφιερωμένο στους νεκρούς και παθόντες της Κυπριακής τραγωδίας του ’74 με αβάσταχτη θύμηση, είναι ένα οδυνηρό οδοιπορικό των τραγικών γεγονότων και προσωπικών τραυματικών βιωμάτων, που είχαν κατάληξη τη δική του σύλληψη και αιχμαλωσία από τους Τούρκους τον πικρό Αύγουστο του 1974.
Με λόγο λιτό, καθάρια σκέψη και παραστατική περιγραφή ο Αρτέμης Αντωνίου σκιαγραφεί τις μοιραίες εκείνες ημέρες που άλλαξαν δραματικά την ιστορία του νησιού. Ως αυτόπτης μάρτυρας εξιστορεί όσα έζησε ο ίδιος μέσα από τα θλιβερά γεγονότα με έμφαση στα τραγικά τους στοιχεία.
Μέσα από την ανέλπιστη συμφορά του τόπου και την δική του προσωπική τραγωδία καταγράφει με νηφαλιότητα, χωρίς ίχνος υπερβολής και αχρείαστης δραματοποίησης γεγονότα που ενδιαφέρουν όχι μόνο τη δική του εμπειρία αλλά και την ιστορία του τόπου μας των ημερών εκείνων.
Ο Αρτέμης Αντωνίου ξεκαθαρίζει από την αρχή ότι το κοινό σημείο επαφής διαφωνούντων ή όχι ήταν πως έγινε προδοσία. Γράφει συγκεκριμένα στον πρόλογο του βιβλίου του: «Για τούτη την προδοσία κανείς δεν κάθισε στο σκαμνί της δικαιοσύνης. Έτσι οι ψίθυροι σπίλωναν υπολήψεις ανθρώπων που είχαν ενωτικό εθνικό προσανατολισμό, μα καμιά ανάμειξη στην παρανομία. Τα πράγματα δεν είναι μαύρο – άσπρο, οι καλοί με τους κακούς. Η προσωπολατρία με φανατισμό υπήρχε και στις δυο πλευρές -μέχρι σήμερα δυστυχώς το φαινόμενο ευδοκιμεί. Αν πρυτάνευε η λογική θα βλέπανε πως στα ναυπηγεί της Ζυρίχης και του Λονδίνου, το καραβάκι «Ανεξάρτητη Κύπρος» που ναυπήγησαν, εξυπηρετούσε αλλότρια συμφέροντα».
Εξιστορεί με νηφαλιότητα αλλά και κουράγιο μάχες στον Πενταδάκτυλο ως κληρωτός υπαξιωματικός των ΛΟΚ και στο τέλος τη σύλληψη και αιχμαλωσία του από τους Αττίλες της Τουρκίας.
Στη μαρτυρία του για τις μέρες αιχμαλωσίας δίνει μια άλλη διάσταση του δράματος αυτού. Γράφει: «Σήμερα που ο χρόνος σάρωσε με το πέρασμα του τα αισθήματα του τρόμου, της οργής και του μίσους ή καλύτερα τα ξεμάκρυνε από τη χτεσινή πραγματικότητα – πέρασαν είκοσι δύο χρόνια – καταθέτω κι εγώ τη μαρτυρία μου γιατί ακριβώς πιστεύω πως εκείνα τα βάσανα δεν είναι μόνο αιτία για λύπηση των θυμάτων, σε εκείνη τη συγκεκριμένη κατάσταση, αλλά κυρίως και βουκέντρα* συνείδησης για τον πολιτισμένο άνθρωπο».
Να ‘ναι μακρύς ακόμη ο δρόμος σου φίλε Αρτέμη για να μας προσφέρεις κι άλλες πνευματικές και καλλιτεχνικές σου δημιουργίες που είναι τόσο όμορφες και διδακτικές.
Φοίβος Νικολαΐδης
Ιανουάριος 2022
*Ξύλινη βέργα η οποία χρησιμοποιείτο από τους αγρότες κατά τη διάρκεια οργώματος με βόδια, η οποία στη μία άκρη είχε μεταλλική βάση για να καθαρίζουν το αλέτρι και στην άλλη της άκρη ήταν αιχμηρή, ούτως ώστε να κεντρίζει τα βόδια.
Ασχολείται με την αγιογραφία και τη γλυπτική. Δημιούργησε από το 1996 στην κοινότητα Άρμου το εργαστήρι «Αρμός». Σε αυτό εκθέτει μόνιμα τα έργα του. Τον Απρίλιο του 2017 στο Παρίσι, διοργανώθηκε από τη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Κύπρου στην ΟΥΝΕΣΚΟ ο με τη στήριξη του Ιδρύματος Λεβέντη -έκθεση έργων του με τίτλο: «Αρτέμης Αντωνίου -Δια χειρών και λόγου, Γλυπτική Ποίηση».
Δίδαξε για τέσσερα συναπτά έτη το μάθημα της Ξυλογλυπτικής στα Επιμορφωτικά Κέντρα του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.
Ποιήματα του περιλαμβάνονται σε ανθολογίες στην Κύπρο και στο εξωτερικό και έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Βραβεύτηκε (1976) σε πανελλήνιο φοιτητικό ποιητικό διαγωνισμό. Επίσης το 1999 πήρε βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης, που προκήρυξε η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Καναδά, για τους Έλληνες της διασποράς.
Για τη συνολική προσφορά του στη Λογοτεχνία τιμήθηκε με βραβείο (2002) από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου.
No comments:
Post a Comment