Μικρό αφιέρωμα στο μεγάλο φίλο Θωμά Τασιούλα

Λίγα λόγια για τον φίλο Θωμά Τασιούλα

Ο Αριστοτέλης για τη φιλία πίστευε χαρακτηριστικά τα εξής: «Ο αληθινά ηθικός άνθρωπος χρειάζεται τη φιλία, γιατί αποτελεί απαραίτητο στοιχείο στη ζωή του. Η αληθινή φιλία είναι δυνατή μόνο ανάμεσα σε καλούς ανθρώπους. Ανάμεσα, δηλαδή, σε ανθρώπους που τους ενώνουν τα ίδια ιδανικά. Μόνο αυτή η φιλία έχει διάρκεια».

Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει». Ο άνθρωπος δηλαδή από τη φύση του, τείνει να συναναστρέφεται άτομα που του μοιάζουν, που έχουν κοινά στοιχεία και ενδιαφέροντα. Τίποτα, πιο αληθινό από τα πιο πάνω.

Ήμουν ακόμη φοιτητής, όταν γνωριστήκαμε με τον Θωμά Τασιούλα στη Λευκωσία, όταν ήταν οικογενειακός μας φίλος. Υπηρετούσε τότε ως Επιλοχίας στην Ελληνική Δύναμη Κύπρου (ΕΛΔΥΚ), τις δύσκολες και ταραχώδεις εποχές του 1973-74. Ήταν τότε, που ο εθνικός διχασμός είχε εισαχθεί από ξένα κέντρα αποφάσεων του εξωτερικού με το εγκληματικό Ελληνικό Πραξικόπημα της Χούντας και τη βάρβαρη Τουρκική εισβολή που ακολούθησε. Τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν τον ελληνισμό της Κύπρου και καθόρισαν τις μετέπειτα εξελίξεις.

Άνθρωπος πραγματικά χαμηλών τόνων, ταπεινός και σεμνός, φώλιασε από τότε μέσα στις καρδιές όλης της οικογένειας. Το σπίτι μας έγινε δεύτερο σπίτι του στην κατεχόμενη τώρα Λευκωσία και ο Θωμάς μας ήταν σαν μέλος της οικογένειας μας.

Οι γονείς μου τον αγκάλιασαν σαν παιδί τους, γιατί ο Θωμάς ήταν τόσο μειλίχιος και γλυκός άνθρωπος, που σε κέρδιζε με την πρώτη ματιά. Αλλά, φίλοι και συγγενείς τον αποδέχονταν εξ’ ίσου, γιατί ήταν ένας άνθρωπος πλασμένος με τα πιο ευγενή υλικά, όπως έλεγε ο γαμπρός μου Οδυσσέας Δελλής, που μας τον σύστησε για πρώτη φορά.

Με τη γλύκα της πραότητάς του και την ταπεινοφροσύνη του, αν και ανήκε στην “ισχυρή” τότε κάστα των στρατιωτικών, ο ίδιος ήταν πολύ σεμνός, διατηρώντας αλώβητο το προσωπικό, ανθρώπινο του στίγμα.

Τον Ιούνιο του 1975, ο Θωμάς έφυγε από την Κύπρο τραυματισμένος ψυχικά και λαβωμένος συναισθηματικά. Ως πραγματικός πατριώτης και αληθινός ελληνολάτρης, πόνεσε πολύ για τη δεύτερη «Μικρασιατική καταστροφή» στην Κύπρο. Τα όσα πικρά είδε και τα όσα τραγικά έζησε από πρώτο χέρι, χαράχτηκαν μέσα του βαθιά και πόνεσαν τα ενδόμυχα της ψυχής του.

Η οικογενειακή φιλία με τον Θωμά Τασιούλα συνεχίστηκε και μετά που γίναμε πρόσφυγες. Ο Θωμάς τότε με την αξιαγάπητη γυναίκα του, Ευαγγελία, φιλοξένησαν στην Ελλάδα τους γονείς μου δυο φορές για ένα διάστημα. Ο Θωμάς και η Βαγγελιώ ήσαν και οι δυο, η απόλυτη ενσάρκωση του «σεμνά και ταπεινά» στην πράξη όμως.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Θωμάς με τις νέες γνώσεις, αλλά και τις πλούσιες εμπειρίες του, -έστω τραυματικές- υπηρέτησε ξανά στην Κύπρο το 1998 – 2000, στη Λεμεσό αυτή τη φορά. Η κυπριακή «οικογένεια» του, τον καλωσόρισε και πάλι με μια μεγάλη αγκαλιά. Η φιλία έγινε ακόμη πιο δυνατή και διαχρονική.

Αφού απέκτησε και άλλους φίλους στην Κύπρο, ο Θωμάς Τασιούλας επέστρεψε στη βάση του στην Ελλάδα. Αφού ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του καριέρα, αφυπηρέτησε, έχοντας πλήρη συναίσθηση της παρουσίας του στην Κύπρο και της γενικότερη προσφοράς του προς τον Ελληνισμό, που υπηρέτησε πιστά με πλήρη επίγνωση της αποστολής του.

Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, η φιλία του Θωμά και της Βαγγελιώς ήταν όπως τον κρυμμένο θησαυρό, που όταν βρεθεί, χρειάζεται να διαφυλαχτεί ώστε δύσκολα να χαθεί!

Ο Θωμάς είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ενεργητικότητα, καλλιεργημένος και κατασταλαγμένος με τις ιδέες, τις αρχές και τα πιστεύω του. Υπήρξε και είναι πάντα πρωταγωνιστής της ζωής, με την έμφυτη ευγένεια, τη λεπτότητα και τη σοβαρότητά του, χαρίσματα με τα οποία μπόλιασε εξάλλου τις δυο λατρευτές του κόρες.

Θα μπορούσα, να γράψω ολόκληρους ύμνους για τον Θωμά. Γνωρίζω όμως πολύ καλά ότι δεν είναι του χαρακτήρα του και νιώθει άβολα, να μιλούν γι’ αυτόν. Εντούτοις, μια εσωτερική ανάγκη με προτρέπει, να γράψω αυτό το μικρό αφιέρωμα με μεγάλη εκτίμηση και αγάπη προς το πρόσωπο του, αλλά και ολόκληρης της οικογένειας του.

Αν και όλα τα χρόνια διατηρήσαμε επαφή, εντούτοις πέρασαν σχεδόν δυο δεκαετίες μέχρι να ξαναβρεθούμε τον περασμένο Αύγουστο στο Επισκοπικό, ένα μικρό χωριό στη βορειοδυτική Ελλάδα κοντά στην πόλη των Ιωαννίνων, όπου μένει μόνιμα πια ο Θωμάς και η Βαγγελιώ Τασιούλα.

Απόστρατος αξιωματικός πια, συνεχίζει τη συμμετοχή του στα κοινά ως πρόεδρος της τοπικής κοινότητας, του Επισκοπικού, συμμετέχοντας έτσι ενεργά στο δημόσιο βίο με μεγάλη επιτυχία.

Φοίβος Νικολαΐδης

Λευκωσία - Κύπρος

Σεπτέμβριος 2018 

Μετάλλιο υπηρεσίας στην Εθνική Φρουρά Κύπρου, σε περίοπτη θέση στα άλλα τόσα που κοσμούν τον τοίχο του Θωμά Τασιούλα.

Η γωνιά του Θωμά Τασιούλα πλαισιωμένη με τις τιμητικές διακρίσεις, διπλώματα και αναμνηστικά που δικαιολογημένα τον κάνουν, να νιώθει περήφανος και ικανοποιημένος για το τι πρόσφερε και το τι πήρε από την επαγγελματική του καριέρα στο στρατό.

Απονομή Μετάλλιου Στρατιωτικής Αξίας Γ' τάξεως στον Λγό (ΤΧ) Τασιούλα Θωμά.
Απονομή Χρυσού Σταυτού του Τάγματος του Φοίνικα στον Λγό (ΤΧ) Τασιούλα Θωμά

Λίγα πράγματα σημαίνουν τόσο πολύ στους στρατιώτες όσο τα μετάλλια τους... ένα μετάλλιο είναι η σπίθα που ξεκλειδώνει τις μνήμες, που ένας παλιός στρατιώτης δεν έχει μοιραστεί ποτέ.

Ελληνική Δύναμις Κύπρου (ΕΛΔΥΚ)

Τόδε Δίπλωμα 

Απονέμεται στον Επιλοχία (ΤΧ) Τασιούλα Θωμά 

Δια την συμμετοχή τους εις την "Μάχην της Κύπρου" κατά των Τούρκων 

Από 20.7.74 έως 16.8.74

Απονομή Μεταλλίου Εξαιρέτων Πράξεων

Αναμνηστικό Μετάλλιο

Υπηρέτησεν ευδοκίμως κατά τη διάρκειαν των αγώνων της ΕΛΔΥΚ εν Κύπρω και εν τη ζώνη των επιχειρήσεων εξετέλεσε μετά θάρρους και ευψυχίας τα ανατεθέντα εις αυτόν καθήκοντα.

... Διότι καίτοι τεχνικός της ΕΛΔΥΚ κατά την αμυντική μάχη του Στρατοπέδου την 16.8.1974 ετάχθη επί τούτου μαχόμενος εις την πρώτη γραμμή αψηφών το πυπνόν εχθρικό πύρ, ότε δε διετάχθη σύμπτυξις των τμημάτων συνεπτύχθη μετά του του τελευταίου ανδρός, επιδειξάμενος θάρρος, τόλμην και ευψυχίαν.

Ο απόστρατος αξιωματικός Θωμάς Τασιούλας με τα μετάλλια και τις αναμνήσεις του. «Οι αναμνήσεις είναι ακόμα ζωντανές...», λέει ο Θωμάς.

Σημειώσεις, διακρίσεις, αναμνήσεις όλα μαζεμένα σ' ένα πολύτιμο ενθύμημα βαριάς κληρονομιάς.

... Γνωρίζουμε ότι τους τελευταίους μήνες στη Λήμνο, σας έλειψαν πολύ οι κόρες σας, όμως τώρα, που θα γυρίσετε κοντά τους, ελπίζουμε, να μην ξεχάσετε τους γιούς, που αφήνετε πίσω σας, οι οποίοι σας προσφέρουν αυτό το μικρό δώρο ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης για το ενδιαφέρον, την κατανόηση και την αγάπη που μας δείξατε όλους αυτούς τους μήνες...  

Οπλίτες, ΛΤΧ 1.2.2001

Έμπρακτη και πλούσια συμμετοχή στα κοινά με αγάπη, ήθος, εντιμότητα και συναίσθηση ευθύνης για τον τόπο.

Ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Επισκοπικού, Θωμάς Τασιούλας, δεν μιλά μόνο για τις στρατιωτικές του αναμνήσεις, αλλά με περισσή αγάπη και για το όμορφο χωριό του, το Επισκοπικό. (Επισκοπικό)

Ο Θωμάς Τασιούλας φαίνεται χαρούμενος από τη συγκομιδή φρούτων από την αυλή του.

Στο Επισκοπικό με φίλους από την Κύπρο, μοιράζονται κοινούς προβληματισμούς για Κύπρο και Ελλάδα...

Βαγγελιώ Τασιούλα (Facebook), Φοίβος Νικολαΐδης και Θωμάς Τασιούλας (Facebook) στο φιλόξενο τραπέζι στο Επισκοπικό.

Ο Θωμάς Τασιούλας έξω από το πανέμορφο σπίτι του στο Επισκοπικό, στο οποίο αφιερώνει πολλές ώρες εργασίας και φροντίδας, του ωραίου του κήπου.

Και η ζωή συνεχίζεται γεμάτη εμπειρίες, αναμνήσεις και αισιοδοξία για ότι καλύτερο στο μέλλον...