Η θεά Αθηνά

Θεοί των Ελλήνων

Οι επιβλητικές υπερμεγέθεις μορφές της Αρτέμιδος (αριστερά, 1,94 μ.) και της Αθηνάς (δεξιά, 2,35μ.) στο αρχαιολογικό μουσείο του Πειραιά, Ελλάδα.

Η ομορφιά ήταν πάντα στοιχείο αξιοθαύμαστο για τους Έλληνες και μαζί με το ψηλό ανάστημα και τα ξανθά μαλλιά θεωρούνταν σπουδαία προσόντα, δείγματα αρχοντιάς και ευγενικής ιδιοσυγκρασίας. Αυτά τα χαρακτηριστικά μας τα δίνει ήδη ο Όμηρος ως ιδιαίτερο προτέρημα στους μεγαλύτερους ήρωες όπως ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ο Μενέλαος, ο Αίαντας.

Έτσι οι Έλληνες έπλασαν τους θεούς των ως τις ιδανικές μορφές των ανθρώπων-θεών, τα πρότυπα και ινδάλματα, εξού και είδωλα κατά μια σύγχρονη έννοια. Οι θεές Αθηνά, Άρτεμις, Αφροδίτη, Ήρα, Εστία, Δήμητρα απεικονίζονται ψηλές, όμορφες και επιβλητικές, εξιδανικευμένες γυναίκες-πρότυπα εκπροσωπώντας έκαστη συγκεκριμένα ανθρώπινα γνωρίσματα. Υπό το πρίσμα αυτό επικαλούμαστε πάλι τα λόγια του Όμηρου όταν ο Οδυσσέας αντικρίζει την τολμηρή και καλλονή πριγκίπισσα Ναυσικά και την ρωτά αν πρέπει να την αποκαλεί άνθρωπο ή θεά! [Οδύσσεια, ζ 185: «Γονατιστός προσπέφτω, δέσποινά μου. Είσαι θνητή; θεά; Δεν ξέρω. Αν στους θεούς ανήκεις, που κατέχουν τον πλατύ ουρανό, τότε πως μοιάζεις λέω τόσο με την Άρτεμη, την κόρη του μεγάλου Δία, στην ομορφιά, στο ανάστημα, στο ανάριμμα».]

Το άγαλμα της θεάς Αθηνάς που έμεινε θαμμένο στα χώματα του Πειραιά μέχρι που ανακαλύφθηκε τυχαία το 1959! Οι Έλληνες του Πειραιά το έθαψαν για να το σώσουν από την εκδικητική μανία του Ρωμαίου Σύλλα που το 86 π.Χ. κατέστρεψε και έσφαξε την Αττική επειδή οι Αθηναίοι επαναστάτησαν κατά της Ρώμης και συμμάχησαν με το ελληνιστικό Βασίλειο του Πόντου. 

Ότι το άγαλμα έμεινε θαμμένο και ξεχασμένο σημαίνει ότι οι άνθρωποι που το έθαψαν σκοτώθηκαν από τους Ρωμαίους και δεν έμεινε κάποιος που να γνωρίζει την τοποθεσία για να το ξεθάψει αργότερα. Αγκαλιά μαζί με την Αθηνά ήταν θαμμένο και το άγαλμα της μικρής Αρτέμιδος. 

Τα δυο αγάλματα σήμερα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά.

Η Θεά Αθηνά, η Παρθένος Παλλάς, μέσα σε όλους τους συμβολισμούς που της αποδίδονται είναι και αυτός της αιώνιας παρθενίας. Υπό αυτή την έννοια είναι το αντίθετο της Αφροδίτης, όχι ως άρνηση του έρωτα γενικά, αλλά κυρίως ως προστάτιδα της αγνότητας της νεαρής ηλικίας της γυναίκας, αλλά και της γενετήσιας αξιοπρέπειας της γυναίκας εν γένει. 

Είναι χαρακτηριστικό το περιστατικό που μας δίνει η ελληνική μυθολογία με την προσπάθεια του Ήφαιστου να συνευρεθεί σεξουαλικά μαζί της. Η Αθηνά αρνήθηκε και έδιωξε τον πιεστικό Ήφαιστο ο οποίος από το πάθος και την γενετήσια ορμή πρόλαβε να εκσπερματώσει στο μηρό της Αθηνάς. Το σπέρμα του το πέταξε αηδιασμένη η θεά στο χώμα, αλλά από την επαφή αυτή του σπέρματος με το σώμα της θεάς και με την παρέμβαση της Γαίας γεννήθηκε ο Εριχθόνιος, ο οποίος απεικονίζεται ως όφις δίπλα στην Αθηνά στο μεγαλοπρεπές Άγαλμα που υπήρχε εντός του Παρθενώνα (ναός της παρθένου Αθηνάς).

Ήδη λοιπόν από την εποχή εκείνη διδασκόμαστε ότι δε μπορεί κανείς άντρας να επιβάλλει τις γενετήσιες ορέξεις του σε καμία γυναίκα. Το όχι σημαίνει όχι! Και κάθε άντρας οφείλει να σέβεται την γενετήσια αξιοπρέπεια και τη βούληση της γυναίκας. Η Αθηνά είναι το σύμβολο της προστασίας του γυναικείου δικαιώματος στην άρνηση έναντι της αντρικής σεξουαλικής μανίας, της υπεράσπισης του γυναικείου σώματος και της γυναικείας βούλησης έναντι των σεξουαλικών ορέξεων του "ισχυρού" (μυϊκά) φύλου. Και ας έχουμε υπόψη ότι η σεξουαλική αυτή μανία των αντρών δεν οδηγεί μόνο στα σεξουαλικά εγκλήματα αλλά και στον φόνο των άτυχων γυναικών.

Ακόμη και στον αλλοιωμένο και παραλλαγμένο μύθο της Μέδουσας από τον Λατίνο Οβίδιο, η Αθηνά δεν τιμωρεί την ιέρεια Μέδουσα επειδή συνουσιάστηκε με τον Ποσειδώνα, αλλά επειδή το έκανε μέσα στο ναό της και έτσι την πρόσβαλε. Στην εκδοχή ότι βιάστηκε από τον Ποσειδώνα, η μεταμόρφωσή της σε ένα πλάσμα με μαλλιά από φίδια και όψη που πετρώνει όποιον αντικρίζει, θα γίνεται μόνο για την προστασία της και την αποτροπή ενόψει κινδύνου άλλου βιασμού, και ως τιμωρία των επίδοξων βιαστών!