Συνέντευξη της Ροδούλας
Σερδάρη-Παπαϊωάννου
στη Ρίκη
Ματαλλιωτάκη - Facebook
Ροδούλα
Σερδάρη-Παπαϊωάννου - Facebook
«Αν ο εκδότης περιορίζει την ευθύνη του απλά στο να εκδώσει ένα βιβλίο και μόνο, είναι σαν ένας αδιάφορος και κακής ποιότητας γονιός».
Μουσική και συγγραφή κατά τα λεγόμενα της πάνε μαζί... Κι επειδή «τέχνη
σημαίνει αλήθεια» η μουσικοπαιδαγωγός Ροδούλα Σερδάρη, δεν ασχολήθηκε μόνο με «Το
χρώμα της αλήθειας» που είναι και το τελευταίο της βιβλίο, αλλά προχωρά και
σε επιπλέον αλήθειες που αφορούν το καυτό
θέμα των εκδόσεων, που αφορά όλους όσους ασχολούνται με τη συγγραφή, και εμού
της ιδίας συμπεριλαμβανομένης...
Διαβάστε την συνέντευξη της και θα καταλάβετε.
Κατά πόση η ενασχόληση σου με την μουσική
στάθηκε έναυσμα στη συγγραφή;
Εγώ θα έλεγα ότι, το
γράψιμο και η μουσική, είναι για μένα δυο πράγματα ανεξάρτητα, αλλά παράλληλα
αλληλένδετα. Τι εννοώ; Ότι δε με έσπρωξε το ένα προς το άλλο. Για παράδειγμα,
από πολύ μικρή, παιδάκι ακόμη, στην τρίτη δημοτικού, θυμάμαι τον εαυτό μου να
πλάθει ιστορίες. Είχα φτιάξει μες στο μυαλό μου ένα μυθιστόρημα, το οποίο
ανυπομονούσα καθημερινά να συνεχίσω. Και άκουσον άκουσον, περίμενα με
ανυπομονησία κάθε μέρα, την ώρα που έπρεπε να πάω στην τουαλέτα (εδώ γελάει
ελεύθερα όποιος θέλει), για να συνεχίσω την ιστορία. Κάτι σαν αυτοτελή
επεισόδια ήταν. Εκείνες τις στιγμές, ακουμπούσα την ευτυχία.
Αργότερα, σε
μεγαλύτερη ηλικία, γύρω στα 19, τότε που ψαχνόμουν για την επαγγελματική μου
σταδιοδρομία, και γενικότερα ανακάλυπτα τον εαυτό μου, εξέφραζα τις σκέψεις τα
συναισθήματά μου, και τους προβληματισμούς μου με ποιήματα, αλλά και σε ένα
ημερολόγιο που κρατούσα. Ένα από αυτά τα ποιήματα το μελοποίησα. Την ίδια
περίοδο, μια πολύ καλή μου φίλη, είχε προβλήματα με το αγόρι της, και τόσο πολύ
σύμπασχα, που προσπαθώντας να τη δυναμώσω, έγραφα ποιήματα γι’ αυτήν τα οποία
μελοποιούσα, και στη συνέχεια της τα αφιέρωνα. Από τότε, ζω και αναπνέω με αυτό
τον τρόπο.
Θέλω να πω, ότι και
το γράψιμο και η μουσική, ήταν και είναι για μένα, απαραίτητα. Δεν το επιδιώκω
ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Απλά, «μπαίνουν» μέσα μου δυναμικά, και με
«αναγκάζουν» να τα «ελευθερώσω».
Από την παιδική λογοτεχνία σε βιβλία για
μεγάλους. Πως κι έτσι;
Δεν έγινε εσκεμμένα.
Τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αυτό ένιωθα, και αυτό εξέφρασα μέσα από τον
γραπτό λόγο. Με άλλα λόγια, τότε που έγραψα το παιδικό μου βιβλίο, το πρώτο μου
ουσιαστικά εκδομένο μυθιστόρημα, με απασχολούσε το θέμα «παιδί». Εκείνη την περίοδο της ζωής μου, οι δικές μου
κορούλες ήταν μικρές, και προσπαθούσα να τις μεγαλώσω σωστά, και να θέσω τα
όριά τους, αλλά και τα δικά μου. Έπλαθα λοιπόν παραμυθάκια, ιστοριούλες και
τους τις έλεγα, αντί για νουθεσίες και πολύ μπλα μπλα. ‘Ενα από αυτά τα παραμυθάκια, το πήρα και το ανέπτυξα. Έτσι δημιουργήθηκε
το πρώτο μου παιδικό μυθιστόρημα.
Όταν έγραψα το
μυθιστόρημα ενηλίκων, το πρώτο μου στο είδος αυτό, με απασχολούσε το θέμα
εργασία και εκμετάλλευση του υπαλλήλου, γιατί πολύ απλά, περνούσα εγώ παρόμοια
προβλήματα από τον τότε εργοδότη μου. Τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου,
λοιπόν, τις εξέφρασα για άλλη μια φορά μέσα από τον γραπτό λόγο. Βέβαια, η
ιστορία δε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, ούτε τα πρόσωπα που παίρνουν
μέρος, είναι πραγματικά. Είναι προϊόν
μυθοπλασίας. Ας είναι καλά η φαντασία μου, που δεν έχει όρια χαχαχχαααα.
Εδώ πρέπει να
αναφέρω, ότι του παιδικού μυθιστορήματος, αλλά και αυτού για ενήλικες,
προηγήθηκε ένα μουσικοπαιδαγωγικό βιβλίο, «Μαθαίνω μουσική παίζοντας,
τραγουδώντας και ζωγραφίζοντας» εκδ. Φ. Νάκας 2004, επανέκδοση 2006. Τότε με
απασχολούσε πολύ, το να διδάξω τη μουσική στα παιδιά, με ευχάριστο και
ελκυστικό τρόπο. Έτσι γεννήθηκε το μουσικό μου βιβλίο, μέσα από την τάξη
ουσιαστικά.
Το καινούργιο σου βιβλίο είναι ένα άκρως
κοινωνικό μυθιστόρημα. Από που πήρες την ιδέα για τη συγγραφή του;
Νομίζω πως έχω ήδη
απαντήσει σε αυτή την ερώτηση. Ήταν μία
φάση της ζωής μου, που με απασχολούσε η αδικία και η εκμετάλλευση, από τον εργοδότη, σε βάρος του υπαλλήλου του.
Προβληματιζόμουν πολύ τότε, και ψαχνόμουν μέσα μου, πάλευα, να ξεχωρίσω τον
άνθρωπο-ψυχή, από την κακή-άδικη συμπεριφορά του, έτσι ώστε, να μην κρατήσω
κακία στον άνθρωπο. Απλά απέρριπτα τη συμπεριφορά του, και σε αυτήν
εναντιωνόμουν.
Έχεις την «μαγκιά» να αναγνωρίσεις τα
λάθη σου;
Αν την έχω λέει.
Είμαι άνθρωπος που γενικότερα ψάχνομαι, και προσπαθώ να διορθώνομαι. Δεν ήμουν
πάντα έτσι. Θυμάμαι τον εαυτό μου σε μικρότερες ηλικίες, να μη θέλει να
παραδεχτεί τα λάθη του. Τώρα πια, όμως, εγώ η ίδια τον «βάζω κάτω» και του «αλλάζω τα φώτα»
χαχαααα.
Αν στα επισημάνει κάποιος άλλος θα τα
δεχτείς, ή μπα....
Αυτό είναι λιγάκι πιο
δύσκολο. Έχουμε και κάποιον εγωισμό χαχαχαα. Πέρα από την πλάκα όμως, ναι, τα
παραδέχομαι, όταν νιώθω ότι έχω κάνει λάθος. Και ζητάω και συγγνώμη. Και όπως
είπα πιο πάνω, τώρα πια, όλα αυτά, γιατί σε μικρότερες ηλικίες, ο εγωισμός μου
κτυπούσε κόκκινο. Ίσως γι’ αυτό έπρεπε να «κτυπηθώ» από τη ζωή, στα σημεία που
κτυπήθηκα. Καλό μου έκανε, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων.
Αν έγραφες τα βιβλία σου απο την αρχή θα
τα έγραφες αλλιώτικα;
Νομίζω πως όχι. Είμαι σίγουρη, δηλαδή, πως όχι.
Μουσική και συγγραφή: Κατά πόσο
συνδέονται;
Συνδέονται πολύ,
γιατί , για μένα, το ένα συμπληρώνει το άλλο. Η ψυχή μου έχει την ανάγκη να
«βγει» να «εκφραστεί» και μέσα από το γράψιμο, και μέσα από τη μουσική. Εγώ,
σαν άνθρωπος, έχω ανάγκη και τη μουσική, και το γράψιμο.
Σ’ ενδιαφέρουν τα κοινά;
Βεβαίως και με
ενδιαφέρουν τα κοινά, σε μεγάλο βαθμό. Ανέκαθεν με ενδιέφεραν. Λέγοντας κοινά, εννοώ τους συνανθρώπους μου
πιο πολύ. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος να
ζει σε μια κοινωνία, και να μην ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει γύρω του. Ειδικά
στις μέρες μας, που τόσοι συνάνθρωποί μας δοκιμάζονται από την ανέχεια και την
ανεργία, δε γίνεται, και δεν πρέπει, να μη με ενδιαφέρουν τα κοινά. Όσο αφορά
στην πολιτική, «κλαίει» η ψυχή μου, για την πατρίδα μου, τόσο τη μητέρα πατρίδα
μου την Ελλάδα, όσο και για την λατρεμένη μου ιδιαίτερη πατρίδα, την Κύπρο μου.
Και κλαίει η ψυχή μου, γιατί έχουν πάρει τα ηνία της διακυβέρνησής της,
άχρηστοι άνθρωποι, άνθρωποι που προσκυνούν και θεοποιούν το χρήμα, και την οδηγούν με ιλιγγιώδη
ταχύτητα στον γκρεμό. Πολύ με
προβληματίζει το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, σαν λαός, και το τι κάνουμε. Σαν
πολύ δεν καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια; Σαν πολύ απαθείς δεν είμαστε;
Εγκληματικά απαθείς και αδρανείς…
Θα έγραφες ένα βιβλίο για την κρίση;
Ωραία ερώτηση. Έχω
γράψει ποίημα για μια από τις συνέπειες της κρίσης. Έτσι ένιωσα, έτσι έκανα. Τώρα αν θα έγραφα
ένα βιβλίο για την κρίση. Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί, παρόλο που με
προβληματίζει και με στεναχωρεί πολύ η κατάσταση αυτή.
Κατά πόσο παίζει ή δεν παίζει ρόλο ο
εκδότης στην ανάδειξη του βιβλίου;
Αυτή είναι μια
ερώτηση, πάνω σε ένα θέμα που με καίει. Πιστεύω, ότι ο κατεξοχήν υπεύθυνος για
την ανάδειξη του βιβλίου, είναι ο εκδότης του. Είναι κάτι σαν προστάτης του,
σαν πατέρας του, που έχει την ευθύνη να το βάλει στο σωστό δρόμο, στο αυλάκι
του. Άμα ο εκδότης, περιορίσει την ευθύνη του στο, απλά να το εκδώσει, είναι
σαν ένας αδιάφορος γονιός, ένας, κακής ποιότητας γονιός.
Αυτός είναι που
πρέπει να φροντίσει να το διαφημίσει, να το προωθήσει και να το διακινήσει. Αν
περιμένει από αυτόν που έγραψε το βιβλίο να το κάνει, είναι σαν να περιμένει
ένας κηδεμόνας από το παιδί του, να φροντίσει το ίδιο για την ανατροφή του.
Λυπάμαι πολύ, για
τους εκδότες αυτού του είδους. Θα έπρεπε να «βγαίνουν στο κλαρί», έτσι ώστε
κανένας συγγραφέας, ή άνθρωπος που ασχολείται με το γράψιμο, να μην τους
πλησιάζει. Όσο γι’ αυτούς που την «πάτησαν» ήδη, ας φροντίζουν να μην τους
ξαναδώσουν άλλο «πνευματικό τους παιδί».
Ρίκη μου, θέλω να σε
ευχαριστήσω, που μέσα από τις εύστοχες ερωτήσεις σου, μου έδωσες το βήμα να
εκφραστώ, και να πω δυο λόγια για εμένα, και τον τρόπο που σκέφτομαι και
λειτουργώ.
Σου εύχομαι ό,τι
καλύτερο στη ζωή σου, γιατί το αξίζεις.
Πηγή : Creta Blog
