Γράφει ο Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά
επιβεβαιώνεται και στην περίπτωση της
πατρίδας μας, της Νήσου Κύπρου, το γεγονός ότι οι πρόσφυγες από
πολέμους, από βιαιοπραγίες, δεν επιστρέφουν στις πατρικές τους εστίες, δεν
ξαναζούν στην αγαπημένη τους πατρώα γη, εκτός κι αν με απαράμιλλη θέληση, με
εθνική ομοψυχία, μέσα από συνεχείς συντονισμένους αγώνες, κοπιώδεις αλλά με
αποτελεσματικότητα αλλάξουν τα εις βάρος τους δεδομένα.
Κλείνουν τα πενήντα συν ένα έτη από τη βάρβαρη τουρκική
εισβολή. Βρισκόμαστε πλέον στο δεύτερο ήμισυ του αιώνα. Αυτό φυσικά δεν πρέπει
να μας ανησυχεί αλλά επιβάλλεται να τρανώνει τη θέλησή μας.
Το «Δεν Ξεχνώ, Διεκδικώ, Αγωνίζομαι», πρέπει να
επανατοποθετηθεί στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ένα τυπικό σύνθημα, ένας απλός
στόχος, όπως ακούγονται τα: «πριν από πενήντα χρόνια έγινε η τουρκική εισβολή,
με τις γνωστές συνέπειες αλλά τι να κάνουμε, δεν είναι εύκολα τα πράγματα, η
κοινωνία αλλάζει και δεν είναι αυτό το θέμα η πρώτη προτεραιότητα των ανθρώπων».
Αυτό πλέον ακούγεται από πολλά στόματα αλλά τα στόματα το μόνο που γνωρίζουν
καλά είναι το υλικό φαγητό. Το σημαντικό είναι προτού ανοίξει το στόμα να
δουλεύει η Νόηση.
Δεν κινδυνεύουμε απλά εμείς οι εκτοπισμένοι πρόσφυγες να
ταφούμε εκτός της πατρικής μας γης. Αυτό που είναι σε κίνδυνο είναι η πλήρης
κατάκτηση της Κύπρου, όχι κατ` ανάγκη
πλέον μόνο με πόλεμο αλλά και μέσα από τη δημογραφική κατάκτηση και στις
κατεχόμενες περιοχές και στις ελεύθερες περιοχές.
Ο στόχος του «Δεν ξεχνώ» πρέπει να επανατοποθετηθεί σε
όλο το φάσμα των ενεργειών και των δράσεων του συνόλου των Υπουργείων της
Κυπριακής Δημοκρατίας, με ηγέτες τους Υπουργούς, ως οι Πολιτικοί Ηγέτες των
Υπουργείων τους. Η Βουλή των Ελλήνων Κυπρίων έχει εθνικό, νομικό, ηθικό χρέος
και καθήκον να αναλαμβάνει να οργανώνει δράσεις προς όλα τα Κοινοβούλια των
χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά όλων των χωρών, αυτός είναι ο υπ`
αριθμόν ένα λόγος που υπάρχει το Νομοθετικό Σώμα στη Δημοκρατία, η ασφάλεια και
η προστασία των πολιτών. Αντίστοιχες δράσεις οφείλουν να αναλάβουν οι
Ευρωβουλευτές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για να είναι στη Βουλή της Κυπριακής
Δημοκρατίας, για να βρίσκονται στην Ευρωβουλή έχουν ψηφιστεί από τους Έλληνες
Κυπρίους, από αυτούς, δηλαδή που είναι εκτοπισμένοι πρόσφυγες και από αυτούς
που είναι μελλοντικοί πρόσφυγες, νυν μη πρόσφυγες, με όλες τις συνεπακόλουθες
συνέπειες, γεγονός που απεύχομαι.
Οι Σχολικές Μονάδες, μέσα από τις ολιστικές
δραστηριότητες των Εθνικών Επετείων, επιβάλλεται να αναπτύξουν το «Δεν Ξεχνώ»,
με στόχους οι μαθητές και οι μαθήτριές μας, να γνωρίσουν τα Ελληνικά Κυπριακά
Κατεχόμενά μας εδάφη, τη ζωή, τις ασχολίες, τα ήθη, τα έθιμα, τις Ελληνορθόδοξες
αρχές και αξίες, την ιστορία των προγόνων τους, που είναι η δική τους Ιστορία,
ως οι φυσικοί συνεχιστές και συνεχίστριες των Ελλήνων Κυπρίων προγόνων τους.
Κάποτε τα παιδιά στη Δημοτική Εκπαίδευση διδάσκονταν το
βιβλίο του «Δεν Ξεχνώ», ξαφνικά πήγε στα αζήτητα, για ποιο λόγο δε γνωρίζουμε!
Κάποτε το Ηρωικό στοιχείο κυριαρχούσε στη
διδασκαλία και της ιστορίας και όλων σχεδόν των μαθημάτων, τώρα θρηνεί την
μοναξιά του, αφού η περιγραφή και άλλα θέματα μακριά από αυτό κυριαρχούν,
κάποτε οι παιδαγωγοί με ενθουσιασμό συνόδευαν τα παιδιά στην Εκκλησία τώρα
δηλώνεται η αδιαφορία και η αθεΐα. Όταν κάποιοι πηγαίνουν στην Εκκλησία,
μετατρέπουν τον περίβολο σε δικό τους χώρο φουγάρου, όπως πράττουν στους χώρους
εργασίας τους, όπως νοσηλευτήρια, σχολεία, γραφεία, δήθεν έξω, όμως ως δημόσια
θέα και με το έσω κάπνισμα να έχει τους θιασώτες του, με τη Λογική να
πενθεί. Κάποτε οι γονείς ντύνονταν ωραία εύκοσμα ως απτό παράδειγμα, έντυναν
και τα παιδιά τους και με ευταξία πήγαιναν στην Εκκλησία και με απόλυτο σεβασμό
όλη η οικογένεια παρακολουθούσε τη θεία Λειτουργία και Κοινωνούσε, τώρα τα
ξενύχτια με όλα τα «ωραία» κυριαρχούν, μετά οι θρήνοι ακολουθούν αλλά άλλοι
ευθύνονται.
Πιθανόν κάποιος να ισχυριστεί ότι έχουμε κείμενα για το 1974, σίγουρα έχουμε, το σημαντικό είναι με τι νεύρο τα διδάσκουμε, πως τα συνδυάζουμε με τις έως τώρα συνέπειες. Πώς αξιολογούμε τις γνώσεις των παιδιών μας για την Κατεχόμενή τους γη. Ποια είναι η συνέχεια όλων των δράσεων, ποια είναι τα αποτελέσματα. Γίνονται με επικαιροποιημένο τρόπο, οι διδακτικές μέθοδοι, όπως σε Κείμενα, στην Αρχαιογνωσία, στην Ιστορία, στα Θρησκευτικά-Το Πάτερ ημών και το Πιστεύω είναι αχρείαστα κι ας αγωνίζονται οι εκπαιδευτικοί Θεολογίας, φιλολογίας, Γεωγραφίας, Μουσικής, Τέχνης, με συνεχή κυλιόμενα προγράμματα και με συνεχόμενες δράσεις, ώστε οι μαθητές και οι μαθήτριές μας να αυξάνουν τόσο τις γνώσεις τους όσο και την επιθυμία τους για αγώνα και για επιστροφή.
Είναι σημαντικό αυτό το στοιχείο, επειδή οι μαθητές και οι μαθήτριές μας είναι οι αυριανοί φοιτητές και οι αυριανές φοιτήτριες, οι πολίτες, οι επιστήμονες, που σε ένα παγκοσμιοποιημένο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον μιλούν, συζητούν με ανθρώπους από πολλές χώρες, συνεπώς όταν γνωρίζουν το εθνικό τους θέμα μιλούν όταν δεν το γνωρίζουν σιωπούν και εάν τύχει και βρίσκεται εκεί, γεγονός λογικό, Τούρκος ή/και φιλότουρκος, που γνωρίζει, διότι εκεί όπως και στα Κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας, γίνεται ουσιαστική εθνική και εθνικιστική διδασκαλία-όποιος το αμφισβητεί ας ερευνήσει-τότε υποχρεώνεται ο όποιος αδαής να σιωπήσει. Ας σημειώσουμε ότι δηλώσεις ελληνόφωνων και κατά τον τύπο ορθόδοξων συνταυτίζονται, συμπορεύονται, έπονται όμοιων και παρόμοιων δηλώσεων και απόψεων με τους κατακτητές και με τα φερέφωνά τους. Αυτό το γεγονός καταδεικνύει και άλλες μεθόδους, ώστε ένας λαός να κερδίζει ή να χάνει μάχες. Αυτού του είδους οι μάχες αποφαίνονται και πιο σημαντικές από τις πολιτικές.
Συχνά στην Ιστορία και στην οικονομία Κράτη κερδίζουν ή χάνουν από
ικανούς ή ανίκανους πολίτες τους, από επιδέξιους ή από αδέξιους. Η ευθύνη,
συνεπώς του Παιδαγωγικού-Εκπαιδευτικού Συστήματος, όλων όσων εργαζόμαστε σε
αυτό, είναι τεράστια. Ευρύτερα τεράστια
είναι γι` αυτό το ζήτημα η ευθύνη της
Πολιτείας και των γονέων-κηδεμόνων.
Δεν αρκεί κάποιος να είναι φιλόπατρης, το σημαντικό είναι
οι ικανότητες και οι δεξιότητες προβολής και
στήριξης της πατρίδας.
Ένας μικρός αριθμητικά λαός, όμως ισχυρός και μεγάλος,
αφού αυτός ο λαός ο ελληνικός, διαχρονικώς ηγείται όλων των θετικών της
ανθρωπότητας, εμείς, εδώ στη νευραλγική περιοχή της Μεσογείου, επιβάλλεται να
μην εφησυχάζουμε γι` αυτό το θέμα. Είναι
ζήτημα που συνδέεται με την ίδια την ύπαρξη εμάς των Ελλήνων Κυπρίων.
Οι Δήμαρχοι, οι Κοινοτάρχες με τους Δημοτικούς και με τους Κοινοτικούς Συμβούλους οφείλουν, όπως και τα μέλη των Προσφυγικών Σωματείων, να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, ως οι μπροστάρηδες αυτού του αγώνα επιβίωσης, όπως διαφαίνεται και λόγω διεθνών αιτίων και συμφερόντων μέσα από τις βίαιες μετακινήσεις χιλιάδων ανθρώπων. Οι πρωτοβουλίες επιβάλλεται να αφορούν τρία επίπεδα: Δράσεις στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Εκδηλώσεις στο εσωτερικό. Δημοσιογραφικές διασκέψεις και συναντήσεις με εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα θέματα αυτά και με εκπροσώπους άλλων διεθνών οργανισμών και κρατών που αποδεικνύουν τη φιλία και τη συνεργασία τους, μακριά από συναισθηματισμούς και επιδεικτικές ενέργειες άνευ ουσίας και αποτελέσματος.
Φυσικά, για να δύνανται να είναι αποτελεσματικοί, ως πρόσωπα και ως θεσμοί της
Κυπριακής Δημοκρατίας, Εκτελεστική Εξουσία, Νομοθετικό Σώμα, Ευρωβουλευτές,
Δήμαρχοι, Δημοτικά Συμβούλια και όλοι οι άλλοι ως θεσμοί και εκπρόσωποι, οφείλουν
να γνωρίζουν ιστορία, γεωγραφία, να μελετούν να έχουν ουσιώδεις γνώσεις
διεθνούς διπλωματίας και δημοσίων σχέσεων, να είναι εξωστρεφείς χαρακτήρες, να
γνωρίζουν τις συνήθειες και την κουλτούρα του κάθε συνομιλητή τους, να είναι
γνώστες και έτοιμοι, με λογικά, με ιστορικά επιχειρήματα, με επιχειρήματα της
σύγχρονης πραγματικότητας, ικανοί ρήτορες, ώστε άμεσα να απαντούν, να συζητούν,
να κερδίζουν τις μάχες του Λόγου, όλ` αυτά είναι απαραίτητα γνωσιολογικά και
πνευματικά εφόδια. Οφείλουν να περνούν από εξειδικευμένα σεμινάρια, διαλέξεις,
εξετάσεις και μετά να θέτουν εαυτό στην υπηρεσία της Πατρίδας ως δημόσια
πρόσωπα αλλά και ως Έλληνες Κύπριοι Ορθόδοξοι.
Ας μη ξεχνάμε ότι,
ως πολίτες, ως επαγγελματίες, ως φίλοι, ως συνεργάτες πρέπει να δηλώνουμε την
αδικία και την ιστορία μας σε ανθρώπους προερχόμενους από άλλες χώρες, από
άλλες κοινωνίες, όλοι και όλες οφείλουμε να λειτουργούμε ως πρεσβευτές της
Πατρίδας μας και της ιστορικής μας πορείας, έχοντας πηγαία αυτό που παλαιότερα
χαρακτήριζε τους Έλληνες Κυπρίους και ραγδαία σβήνει στον βωμό του Μαμωνά, τη Φιλοξενία,
ας επανέλθει ο Ξένιος Ζευς.
Οι δράσεις και οι ενέργειες πρέπει να είναι
συντονισμένες, με κυλιόμενα προγράμματα, απ` όλους τους φορείς της Κυπριακής
Δημοκρατίας. Οι καιροί είναι χαλεποί, όμως όχι μη αναστρέψιμοι, από εμάς
εξαρτάται.
Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης
Συγγραφέας, Ερευνητής,
Αρθρογράφος,
Δοκιμιογράφος
