Τέλη 5ου π.Χ. αιώνα. Επιγραφικό Μουσείο.
Στη στήλη αυτή μπορεί κανείς να διακρίνει πολλές από τις ειδικότητες καθώς και τον τόπο καταγωγής των ανθρώπων που επάνδρωναν μία τριήρη. Διαπιστώνεται πως οι κωπηλάτες προέρχονται από τις τάξεις των θητών, των δούλων αλλά και κάποιοι από αυτούς είναι μέτοικοι. Αυτό καταδεικνύει και την πληθυσμιακή σύνθεση του Πειραιά. Ο Κατάλογος είναι τιμητικός και βρέθηκε στην Ακρόπολη, στο Ερέχθειο.
Υπάρχουν ζωντανά ένζυμα στο μέλι κι ότι όταν έρχονται σε επαφή με μεταλλικό κουτάλι, αυτά τα ένζυμα πεθαίνουν;Ο καλύτερος τρόπος να φας μέλι, είναι με ξύλινο ή πλαστικό κουτάλι!Το μέλι περιέχει μια ουσία που βοηθά τον εγκέφαλό μας να λειτουργεί καλύτερα!Το μέλι είναι μία από τις σπάνιες τροφές στη Γη, που μπορεί από μόνο του να συντηρήσει την ανθρώπινη ζωή!Ένα κουταλάκι μέλι, είναι αρκετό για να διατηρήσει την ανθρώπινη ζωή για 24 ώρες!Η πρόπολη που παράγεται από τις μέλισσες, είναι ένα από τα ισχυρότερα φυσικά αντιβιοτικά!Το μέλι δεν έχει ημερομηνία λήξης!Τα σώματα των μεγάλων αυτοκρατόρων, θάφτηκαν σε χρυσά φέρετρα και σκεπάστηκαν με μέλι για να μην σαπίσουν!Ο όρος "μήνας του μέλιτος" προέρχεται από την παράδοση των νεόνυμφων, που καταναλώνουν μέλι για γονιμότητα μετά τον γάμο!Μια μέλισσα ζει λιγότερο από 40 ημέρες, επισκέπτεται τουλάχιστον 1.000 λουλούδια και παράγει λιγότερο από ένα κουταλάκι μέλι κατά τη διάρκεια της ζωής της!Ένα από τα πρώτα νομίσματα είχε σύμβολο μέλισσας!
Γράφει ο Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης
Μια φορά κι έναν καιρό, σ΄ένα μεγάαλο κράτος που το έλεγαν Γαιεάν, ζούσαν διάφορα κοκοράκια, μικρά και μεγάλα.
Κάποια από αυτά τα κοκοράκια θέλησαν να φτιάξουν μια μεγάααλη Αυτοκρατορία. Την έφτιαξαν και την ονόμασαν Ψυλλού, μιμούμενα κάποια άλλα κοκοράκια που στο βαθύ χρονικώς παρελθόν συμφώνησαν να φτιάξουν ένα τεράααστιο Πύργο. Βαβέλ τελικά ονομάστηκε και ποτέ δεν κτίστηκε.
Έκτοτε έμεινε η Βαβέλ μόνο σε γραφόμενα ως έπεα πτερόεντα. Αυτή η Ψυλλού, έφτιαξε ένα καλυβάκι, όπου όλα τα κοκοράκια όσα νόμιζε πως δικά της ήτανε χωρούσαν, μα οι δύο Γίγαντες γελούσαν.
Όταν η στιγμή έφτασε η Ψυλλού το καλιβάκι το ανάστημα να βάλει τους Γίγαντες πίστεψε πως ήδη κέρδισε για κέρδη από ένα κοκοράκι που στο καλιβάκι θέλησε η Ψυλλού να βάλει. Το κοκοράκι αυτό κτυπιόταν με τον ένα γίγαντα αλλά αδυνατούσε μαζί του να τα βάνει.
Η Ψυλλού με κάποιο πλήθος από κοκοράκια έτρεξε το κοκοράκι να συνδράμει. Τα κοκοράκια, τις δικές τους κότες και τα κλωσοπουλάκια ξέχασαν κι όλα αυτά στη φτώχεια και στην πείνα τα έσπρωξαν. Από τις κότες και από τα κλωσοπουλάκια πολλά πέθαιναν αλλά καλά ήταν όσα κοκοράκια έτρωγαν.
Μάλιστα ένα κοκοράκι που πριν καιρό από το ασύμφορο
γι΄αυτό μαντρί την Ψυλλού των κοκοριών βγήκε, με τ΄όνομα Αλεπού, διαιτητή για
τη μάσα άρχισε να κάνει. Συνηθισμένο το κοκοράκι αυτό, από παλαιόθεν σ΄αυτό το
κόλπο θέλησε άλλα κάπως μεγάλα της Ψυλλούς κοκοράκια να βάλει.
Τα κοκοράκια μάλιστα τα μοίρασε. Τα του συμφέροντός του κάλεσε, τ΄άλλα απ΄έξω τ΄άφησε, τι κι αν κικίριζαν, το λαιμό τους ξελαρύγγιζαν. Φυσικά, με άλλα μάτια και με άλλα πόδια, τα της Ψυλλούς τα κοκοράκια ξεχωριστά κοκόρευαν.
Οι δύο Γίγαντες όλα όσα τους ανήκαν, ο ένας από καιρό τα κέρδιζε, ο άλλος τα δανεικά με ισχυρούς τόκους τ΄άπαιρνε.Τα της Ψυλλούς κοκοράκια φύλακες. Τη Βαβέλ με όνειρα κοίταζαν. Κάπως κερδισμένος ο μεσίτης ο πονηρεμένος.
Να και ο Λύκος, όμοιος αρκάστης, έξω από την Ψυλλού για
κοκοράκια καραδοκούσε. Άλλα κοκοράκια ο
Λύκος να ρουφίξει, άλλα κοκοράκια να στριμώξει, σίγουρα την Ψυλλού προς όφελός
του ν΄αποδυναμώσει.
Ο Λύκος δήθεν με την Ψυλλού τάχθηκε, τάχα να την
δυναμώσει, ταυτοχρόνως με τους δύο Γίγαντες ερωτοτροπούσε και με άλλο Γίγαντα
δίπλα του μιλούσε και με αυτόν κρυφίως φιλίες προσδοκούσε.
Τα της Ψυλλούς τα κοκοράκια, νεφρά και πλεμόνια ίσα ίσα που είχαν και δεν είχαν. Με Νάνων πόδια περπατούσαν μα γιγάντων πόδια πως είχαν θεωρούσαν. Αίσωπε τρανέ, Όμηρε ισχυρέ, ζώντες είστε κι εδώ διδάσκετε μα αλλού δοξάζεστε.
Δρ. Ανδρέας Σοφόκλης Του Φοίβου Νικολαΐδη 
Αμμόχωστος του ονείρου και της τραγωδίας, αλλά και της ελπίδας
Ο Αντιπρόεδρος και ιδρυτικό μέλος, του Παγκύπριου Συνδέσμου Συγγραφέων & Δημοσιογράφων Τουρισμού, Γιώργος Μιχαηλίδης, με την πλούσια και πολυσχιδή δράση και προσφορά του στα τουριστικά δρώμενα του τόπου για δεκαετίες, πότε ως αξιωματούχος του Κυπριακού Οργανισμού Τουρισμού (ΚΟΤ), πότε ως διευθυντικό στέλεχος σε μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις και πότε ως μέλος σε οργανισμούς και σωματεία γράφει σήμερα βιβλίο για τον Κυπριακό τουρισμού.
Στη φωτογραφία αριστερά ο Γιώργος Μιχαηλίδης και ο Roland V Andersson σ' ένα οδυνηρό οδοιπορικό της ρηγμαγμένης πόλης.
Η σουηδική διαφήμιση γράφει: «Η Κύπρος στη Μεσόγειο έχει γίνει αγαπημένος ταξιδιωτικός προορισμός για τους παγωμένους Σουηδούς». Η γυναίκα στη φωτογραφία είναι η Lillemor Varnaba. Ήταν ξεναγός συνεργάτιδα του Roland V Andersson και εργαζόταν κι αυτή στην ίδια τουριστική εταιρία την Trivsel Resor. Η Lillemor παντρεύτηκε τον Σάββα Βαρνάβα, ο οποίος υπήρξε τερματοφύλακας της Νέας Σαλαμίνας καθώς και ο αδελφός του Βαρνάβας Χριστοφή, ο οποίος θεωρείται εκ των κορυφαίων. Ο Σάββας Βαρνάβα αφού έγινε πρόσφυγας, εγκαταστάθηκε στη Σουηδία, όπου ανέπτυξε σημαντική δράση υπέρ των δικαίων της Κύπρου.
Η περίοδος 1960 ως το 1974 ήταν η χρυσή περίοδος για το Βαρώσι (η νέα Αμμόχωστος). Μέχρι το 1974, ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Κύπρου με 45 χιλιάδες κατοίκους. Το 80% των τουριστικών κλινών όλης της Κύπρου, πριν από την εισβολή του 1974 βρισκόντουσαν στην Αμμόχωστο. Η Αμμόχωστος ήταν μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη που έσφυζε από ζωή και ενέργεια. Να σκεφτεί κάποιος ότι η Αμμόχωστος ήταν από τις πρώτες πόλεις της Κύπρου, που είχαν αποχετευτικό σύστημα.
Η φήμη της ξεπερνούσε τα όρια της και χιλιάδες τουρίστες συνωστίζονταν στην χρυσή αμμουδιά της, στα άνετα και πολυτελή της ξενοδοχεία και απολάμβαναν τη ζεστή γαλανή της θάλασσα. Η ζήτηση για διακοπές στην Αμμόχωστο ήταν πολύ μεγάλη και οι αφίξεις τουριστών σημείωναν νέα ρεκόρ.
Στην αριστερή φωτογραφία, ο έφηβος Roland V Andersson μπροστά στο Tulip Hotel, δίπλα ακριβώς από το γνωστό καφέ Edelweiss στα Βαρώσια πριν το 1974 και στη δεξιά φωτογραφία ο Roland V Andersson με τον Γιώργο Μιχαηλίδη μπροστά στο ίδιο ξενοδοχείο Tulip Hotel, το 2024, πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά. Το ξενοδοχείο είναι τώρα η έδρα του Σλοβακικού Αποσπάσματος της Ειρηνευτικής Δύναμης.
Αναπολεί με νοσταλγία τις όμορφες εκείνες μέρες. Θυμάται ανθρώπους, μέρη, πράγματα και στιγμές που έζησε σαν ξέγνοιαστος νεανίας στην Αμμόχωστο. Μια πόλη που ακόμη τον ελκύει και τον μαγνητίζει έστω και ρημαγμένη όπως είναι, γιατί την έχει στην καρδιά του.
Περιδιαβάζοντας με έντονες θύμισες πολλές την ορφανεμένη τώρα πόλη, θυμάται με μεγάλη ακρίβεια τις πανέμορφες γωνιές της και φυσικά την παραλία της με τη χρυσή άμμο, όπου ανέμελοι παραθεριστές απολάμβαναν τα μοναδικά της κάλλη. «Εδώ κολυμπούσαμε, εδώ τρώγαμε, εδώ διασκεδάζαμε, εδώ χορεύαμε»… και οι γλυκές αναμνήσεις δεν έχουν τελειωμό.
Μας θυμίζει επίσης, ότι από εδώ άρχισε τη λαμπρή του καριέρα το δημοφιλές και παγκόσμια γνωστό, μουσικό συγκρότημα, των θρυλικών Άπα. Το πρώτο τους μάλιστα άλπουμ είχε για εξώφυλλο τη φωτογραφία από την αγαπημένη τους παραλία της Αμμοχώστου.
Οι θρυλικοί Άπα στην Αμμόχωστο.
Ένα άλλο νυχτερινό κέντρο που είχε ανοίξει λίγους μόνο μήνες πριν την καταστροφή ήταν το "Μπουζούκι" στη Λεωφόρο Φραγκλίνου Ρούσβελτ. Τιμής ένεκεν ο Roland V Andersson είχε την κάρτα εισόδου με τον αριθμό '1', την οποία φυλάει μέχρι σήμερα, να του θυμίσει εκείνη την ευτυχισμένη περίοδο της ζωής του.
Αλλά, να ‘ταν μόνο αυτοί που πέρασαν από τα Βαρώσια, τη φημισμένη συνοικία της Αμμοχώστου, που ήταν τότε μια σύγχρονη για την εποχή της ευρωπαϊκή πόλη και προσέλκυε επιφανείς ανθρώπους, όπως τον Γιώργο Σεφέρη και τόσους άλλους; Ένα παγκόσμιο τουριστικό θέρετρο με τις μοναδικές παραλίες, τα σύγχρονα κέντρα αναψυχής και τα μοντέρνα ξενοδοχεία, όπου έμειναν άνθρωποι παγκόσμιας φήμης, όπως ο Πωλ Νιούμαν και τόσοι άλλοι.
Θυμάται με πόνο: «Τις τελευταίες ώρες του Αυγούστου του 1974 ήμουν εδώ. Στο ξενοδοχείο «Βένους» υπήρχαν 200 Σουηδοί πελάτες του Γραφείου μου. Φρόντισα για την ασφαλή μεταφορά τους με πέντε στρατιωτικά φορτηγά των Βρετανών. Σαν να βλέπω ακόμη τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου, να στέκεται αμήχανος στην έξοδο του ξενοδοχείου, να μας αποχαιρετά και σαν καπετάνιος του πλοίου, να φεύγει τελευταίος.
Πήγαμε στις Αγγλικές βάσεις και σε λίγες ώρες το ξενοδοχείο βομβαρδίστηκε. Από καθαρή τύχη γλυτώσαμε.
Μετά από μήνες επέστρεψα στην Αμμόχωστο και διευθετήθηκε μέσω των Ηνωμένων Εθνών, η παραλαβή του αυτοκινήτου μου, που είχα αφήσει πίσω όταν έφυγα».
Βυθσμένος στις σκέψεις του για την πόλη που τόσο αγάπησε ο Roland Andersson... Στην ουσία έγινε κι αυτός πρόσφυγας, αφού κατοικούσε και εργαζόταν στο Βαρώσι. Έτσι, έχασε τη δουλειά του και σκόρπισαν ξαφνικά τα όνειρά του...
Αγγλικές εφημερίδες της εποχής, μιλούν από μόνες τους.
Ακόμη πιο έντονα και δυνατά συναισθήματα έχει ο Γιώργος Μιχαηλίδης, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην αγαπημένη του πόλη. Τι να προτοθυμηθεί όταν οι θύμισες πονάνε τόσο πολύ και τι να ξεχάσει από το στοιχειωμένο παρόν που ξετυλίγεται μπροστά του σαν λαίλαπα...
Φανερά συγκλονισμένος, στέκεται ανέκφραστος με καρφωμένο το βλέμμα στο σπίτι που μεγάλωσε, στη Λεωφόρο Ευαγόρου αριθμός 83, λίγα μόλις μέτρα μακριά, χωρίς να μπορεί, να το πλησιάσει. Δάσος οι αναμνήσεις που αστραπιαία γεννιούνται μέσα του. Αναπολεί τα τρυφερά χρόνια της νιότης του και ότι ευχάριστο κι ονειροπόλο έζησε στο σπίτι αυτό. Χαραγμένο στο πρόσωπό του το έντονο συναίσθηµα της νοσταλγίας που είναι πάντα παρόν στα όνειρα του, δεν ξεχνά, γιατί τίποτα δεν λησμονιέται. Ο πόθος του νόστου –της επιστροφής, με τις αμέτρητες γλυκές αναμνήσεις, αλλά και το άλγος, -ο πόνος που προκαλεί η απώλεια τον συνοδεύουν παντού και πάντα. 
«Αυτό εκεί είναι το σχολείο μου, που φοίτησα». Δείχνει την τάξη του με μεγάλη συγκίνηση ο Γιώργος Μιχαηλίδης. Οι τεράστιες τούρκικες σημαίες προσπαθούν να κρύψουν την ιστορία του σχολείου. Το πετυχαίνουν προσωρινά, γιατί η ιστορία του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, που ξεκινά από τον 19ο αιώνα με την ονομασία «Ελληνικό Σχολείο», δεν παραγράφεται με τέτοια μπαϊράκια.
Το Α’ Γυμνάσιο Αμμοχώστου, ήταν το πιο σημαντικό φυτώριο εκπαιδευτικής και πνευματικής δημιουργίας της πόλης.
Τα σημάδια από την αποφράδα ημέρα, όταν οι Τούρκοι εισβολείς βεβήλωσαν την πόλη του Ευαγόρα είναι ακόμη εμφανή και θυμίζουν έντονα τον αδίστακτο Αττίλα, που προσπαθεί να χαράξει νέους δρόμους ιστορίας...
Με αργά βήματα και βαριά καρδιά αρχίζει το οδυνηρό οδοιπορικό ανάμεσα στα συντρίμμια και ότι απέμεινε πεισματικά όρθιο. «Δύσκολο το ταξίδι τούτο, γιατί αναγκαστικά ξεφεύγει από τη γαλήνια περιοχή της λεύτερης, ανεύθυνης ωραιότητας κι αναταράζει αιματερές σύχρονες έγνοιες», όπως είπε ο Νίκος Καζαντζάκης. 
Στόχος του Γιώργου Μιχαηλίδη να αποκαλύψει μια πλευρά του Σκοτεινού Τουρισμού, που άρχισαν τόσο ξεδιάντροπα, να χρησιμοποιούν οι Τούρκοι.
Το σκηνικό που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια, του κάθε επισκέπτη, "τουρίστα" συνθέτει μια παράξενη εικόνα αντίθεσης, με τα κατεστραμμένα κτίρια, τα αγριόχορτα και τα ερείπια από τη μια και τους φρεσκο-ασφαλτροστρωμένους δρόμους από την άλλη. Μια τραγική αντίφαση μεταξύ του παρελθόντος και του τραγικού παρόντος, όπου οι έννοιες των πραγμάτων έχουν άλλη σημασία.
Εγκαταλειμμένα κτίρια, βουβοί μάρτυρες μιας αλλοτινής εποχής γεμάτης ζωής και χαράς, να ΄ναι "σκυφτά" στην απόλυτη εγκατάλειψη, χωρίς φωνές τριγύρω, χωρίς πουλιά να πετούν, χωρίς μυρωδιές να ευωδιάζουν τον τόπο, μια παράξενη ατμόσφαιρα, άοσμη, άχρωμη και πένθιμη, κάθε άλλο χαρούμενη για ένα ανέμελο "τουρίστα". 
Οι εικόνες καταστροφής κάθε άλλο παρά παραπέμπουν σε 'τουριστική εμπειρία' ιδιαίτερα, όταν η ιστορία του χώρου είναι μια ανοιχτή πληγή, που ακόμη να κλείσει.
Στη Λεωφόρο Δημοκρατίας το πιο γνωστό στέκι της πόλης το καφέ «Εντελβάις».
Έντονες είναι οι συγκινήσεις αυτών που κάποτε την έζησαν στα ωραιότερα της, να την βλέπουν σήμερα στα χειρότερα δεινά της… αντικρύζοντας μια πόλη έρημη, βουβή και γεμάτη ανοικτές πληγές. Παρά την άθλια κατάσταση που παρουσιάζει, έχει ένα φωτοστέφανο αρχόντισσας που ο προσεκτικός παρατηρητής, εύκολα μπορεί να εντυπώσει.
Τι μπορεί, άραγε να ξέρει ένας ανέμελος 'τουρίστας' για την ιστορία αυτής της πόλης και το πώς κατάντησε σ' αυτό το χάλι;
Ολοφάνερη η επιδίωξη των ενεργειών για «Τουρισμό» στην Αμμόχωστο σήμερα! Μια απαίσια καρικατούρα σκοτεινών σχεδίων, με πίκνικ πάνω σε ερείπια και τάφους ανθρώπων, χωρίς ίχνος ντροπής και καθόλου ευαισθησίας.
Πρώτα βομβάρδισαν το κτίριο του Κτηματολογίου στο Βαρώσι και μετά κατάστρεψαν όλα τα στοιχεία και τους τίτλους ιδιοκτησίας των αληθινών ιδιοκτητών. Μετά παρουσιάζουν τα δικά τους πλαστά έγγραφα και προσπαθούν, απεγνωσμένα να ξαναγράψουν την ιστορία της πόλης... 
Η προκλητική προπαγάνδα στο απόγειο της. Χρόνια τώρα αποτελεί κυρίαρχη μορφή προσπάθειας και εργαλείο πολιτικής των αδίστακτων κατακτητών.
Ρωτάμε μια όμορφη, νεανική παρέα από την Κωνσταντινούπολη, τι γνωρίζουν για την πόλη που επισκέπτονται. Η απάντηση τους μας εκπλήττει: «Δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα. Βρήκαμε φτηνά εισιτήρια με το πλοίο και ήρθαμε για ένα ημερήσιο ταξίδι αναψυχής». Τουρισμός αλά Τούρκα σε ξένες περιουσίες...
Πικρές μνήμες και μεγάλες πληγές που ο χρόνος από μόνος του δεν μπορεί να θεραπεύσει όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποια κατάληξη κι αν έχουν. Θεοί και δαίμονες χέρι χέρι στην πόλη, γεμάτη μυστικούς πράκτορες και στρατιωτικούς με πολιτικά, «περιφρουρούν» τον Τουρισμό Θανάτου, αφού έχουν προηγουμένως σκορπήσει το θάνατο στους ιδιοκτήτες της πόλης.
«Είναι σκληρό να παλεύεις με την πικρή πραγματικότητα που εμφανίζεται μπροστά σου ωμή και προκλητική. Ανελέητα ληστρική και εγκληματική. Ό,τι κι αν αντικρίζεις είναι σαν μια πυρακτωμένη σιδερένια ράβδο, που δεν μπορείς καν να αγγίξεις, που το τίμημα της παζαρεύει με το κόστος της ψυχής»! Συναισθήματα πόνου για τους Γιώργο Μιχαηλίδη και Ρόλαντ Άντερσον.
Για τους σημεριούς 'τουρίστες' όμως της πόλης το περιεχόμενο είναι εντελώς διαφορετικό. 
Ο Τουρισμός Θανάτου στην Αμμόχωστο δημιουργεί αυτόματα ηθικά διλήμματα για τους ανθρώπους. Η ηθική διάσταση δημιουργείται γιατί δεν υπάρχει ίχνος σεβασμού στους εκτοπισθέντες ιδιοκτήτες, μετατρέποντας την τραγωδία τους σε θέαμα προς κατανάλωση και φτηνής προπαγάνδας. Το ψυχικό τραύμα των αρχικών κατοίκων τουριστικοποιείται… αφού στο διεθνή χώρο της δολοπλοκίας τα πάντα είναι δυνατά! 
Το Blue Bungalow που εφάπτεται σχεδόν του ξενοδοχείου King George στην παραλία της Αμμοχώστου απέναντι από το νησάκι Καμήλα, ήταν η εξοχική κατοικία του Γιώργου Πολυβίου Γεωργίου ενός από τους τους πιο αξιόλογους σύγχρονους Κύπριους ζωγράφους.
Μαζί με την πόλη στρατοκρατείται και ο πολιτισμός της...
Ζωγραφικός πίνακας "ένα μοναχικός Δον Κιχώτης" στους εσωτερικούς τοίχους, του πάνω ορόφου, του σπιτιού του ζωγράφου Γιώργου Πολυβίου Γεωργίου!
Ο πίνακας υπενθυμίζει με τον πιο δραματικό τρόπο τους σύγχρονους δον Κιχώτες που υπερασπίζονται υψηλα ιδανικά και προσβλέπουν στην απελευθέρωση της πόλης...
Το μηχάνημα άμμου τότε κι ένα απομεινάρι τέτοιου μηχανήματος σήμερα...
Έριξαν πρώτα τα δηλητηριώδη βέλη τους στα σώματα των κατοίκων και μετά το βιτριόλι τους στο πρόσωπο της πόλης, για να την αλλοιώσουν εντελώς και να την αποξενώσουν από το παρελθόν και την ιστορία της.
Τι άραγε θα σκέφτεται ένας ξένος 'τουρίστας' στην πόλη του Ευαγόρα όταν αντικρίζει αυτό το θέαμα;
Συσσωρευμένα πενήντα ολόκληρα χρόνια θλίψης, οδύνης, πικρίας γεμάτα πόνο από την κατοχή και ταυτόχρονα απερίγραπτου πόνου και μεγάλης οργής, μετατρέπονται σε ένα προκλητικό 'θέαμα' για ιδιοτελείς σκοπούς.
Οι κατά συρροήν δολοφόνοι – ο κατ’ εξακολούθηση ανθρωποκτόνοι (serial killers) που οι συνεχείς πράξεις τους συνιστούν προμελετημένα εγκλήματα κατά της Κύπρου και της ανθρωπότητας, προωθούν τα έργα και τις ήμέρες του σε 'τουριστικό προϊόν!
Η Λεωφόρος Δημοκρατίας, ο πιο εμπορικός δρόμος της πόλης σε μια βουβή τραγωδία προς άγραν σύγρονων τουριστών, παρατηρητών. Το απαίσιο πρόσωπο της κατοχής και η τρέλα των πολεμοκάπηλων κατακτητών δεν έχει όρια.
Το καταθλιπτικό σκηνικό παρουσιάζει την ωμή βία, την ακατάσχετη βαρβαρότητα και την εκδικητική μανία αυτών που επιμένουν να λεηλατούν όχι μόνο τις περιουσίες των άλλων, αλλά και την ψυχή τους. Να εγκληματούν και 'τουριστικά'...
Το 2020 άνοιξαν για το κοινό τμήματα των Βαρωσίων, με τέτοιο τρόπο που να δημιουργούν την οπτική του Τουρισμού Θανάτου ή του Σκοτεινού Τουρισμού. Μια ακόμη αξιοκατάκριτη ενέργεια, καθώς μετατρέπει τη μυθική πόλη του Ευαγόρα, σε ένα μουμιοποιημένο τουριστικό πάρκο! Για την ώρα, η όλη κίνηση περιορίζεται σε περιπατητές, ποδηλάτες και εποχούμενους σε μικρά ηλεκτρικά αυτοκίνητα ανάμεσα σε συγκεκριμένους δρόμους. Τίποτα πιο ανούσιο και απουκρουστικό δεν θα μπορούσε να είναι για έναν Ελληνοκύπριο, Βαρωσιώτη ή μη.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο Τουρισμός Θανάτου (θανατουρισμός) ή Σκοτεινός Τουρισμός είναι ένας τύπος τουρισμού που προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «θάνατος», που σημαίνει εξατομίκευση του θανάτου και επικεντρώνεται πιο συγκεκριμένα στους βίαιους θανάτους. Περιλαμβάνει επίσκεψη τοποθεσιών που σχετίζονται με φυσικές καταστροφές, πολέμους, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τραγικά γεγονότα και γενικά τον θάνατο. Ο Θανατουρισμός στοχεύει να εκπαιδεύσει τους τουρίστες για γεγονότα του παρελθόντος, τα βάσανα και τις τραγωδίες, αλλά αποτελεί και αντικείμενο ηθικών συζητήσεων.
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν είναι ο Σκοτεινός Τουρισμός, αλλά οι άνθρωποι. Μπορεί ο ίδιος ο Σκοτεινός Τουρισμός να μην είναι ανήθικος. Το πώς οι άνθρωποι όμως επιλέγουν να τον χρησιμοποιούν και να συμπεριφέρονται σε σκοτεινούς τουριστικούς χώρους, μπορεί να καταλήγει ανήθικο.
Στην περίπτωση της Αμμοχώστου, δεν έχουμε να κάνουμε με μια ουδέτερη πράξη, αλλά ακόμη μια επιβεβαίωση του τρόπου με τον οποίον σκέφτονται και ενεργούν οι αρχιτέκτονες αυτής της καταστροφής και της ασχήμιας.
Κάποιοι πιστεύουν ότι εάν οι τραυματικοί χώροι ανοίξουν με τον σωστό τρόπο και επιμεληθούν σωστά, μπορούν να αποτελέσουν τόπους προβληματισμού και θεραπείας, ενώ άλλοι διαφωνούν, υποστηρίζοντας ότι η απλή θέαση δεν προσφέρει καμιά ουσιαστική ‘θεραπεία’, πόσο μάλλον στην περίπτωση των Βαρωσίων, που προκαλεί το αντίθετο.
Η ανακοίνωση το 2021 για το μερικώς άνοιγμα μέρους των Βαρωσίων «με σεβασμό στα δικαιώματα ιδιοκτησίας», είχε κυρίως δύο στόχους. Το πρώτο –αλλά όχι το πιο σημαντικό– ήταν να δελεαστούν ορισμένοι Ελληνοκύπριοι με σημαντική περιουσία στην περιοχή να δράσουν μονομερώς και να ζητήσουν αποζημίωση για τα περιουσιακά τους στοιχεία.
Μπορεί οι εικόνες ολέθρου, που με τόση επιμέλεια και πείσμα συντηρούνται, να εξυπηρετούν σε ένα βαθμό την τουρκική προπαγάνδα. Ταυτόχρονα όμως, ενεργοποιεί το πολύτιμο και το δυσεύρετο αγωνιστικό πνεύμα σ’ αυτούς που ακόμη η ψυχή τους δεν παραδόθηκε στον Μαμωνά και η καρδιά τους χτυπάει για την Κύπρο. 
Ίσως ο Τουρισμός Θανάτου να ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά της συλλογικής μνήμης και το χρέος όλων προς την δεινοπαθούσα πατρίδα...
Ορδές από την Τουρκία κυρίως επισκέπτονται την ερειπωμένη πόλη. Τι τουρισμός τι παρανομία, ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει...
Ο τουρισμός θανάτου (ή dark tourism) είναι ένα αμφιλεγόμενο φαινόμενο. Από τη μία πλευρά, μπορεί να θεωρηθεί θετικός, καθώς συμβάλλει στην ιστορική μνήμη, την εκπαίδευση και την οικονομία. Από την άλλη, μπορεί να χαρακτηριστεί ανήθικος ή εκμεταλλευτικός.
Άλλο όμως η εκμετάλλευση και η εμπορευματοποίηση του
ανθρώπινου πόνου για οικονομικό όφελος, πόσο μάλλον το πολιτικό όφελος.
Εμπρός ολοταχώς στον Τουρισμό Θανάτου. Μπρος η προπαγάνδα και όπου μας βγάλει...
Ο Γιώργος Μιχαηλίδης φωτογραφίζει το Ξενοδοχείο Πανόραμα. Εδώ σ' αυτό το κτίριο ήταν προηγουμένως ξενοδοχειακή σχολή του Πανίκου Χατζηκακού.
Είναι αυτή την κάθαρση και λύτρωση που περιμένουμε όλοι με τόση αγωνία για την τραγωδία που έπληξε εδώ και πενήντα χρόνια τη Βασιλεύουσα Αμμόχωστο. Να περάσουμε επιτέλους από τον Τουρισμό Θανάτου στον αληθινό τουρισμό της χαράς...
Η πάλαι ποτέ πόλη των πόλεων της Κύπρου, η λαμπερή βασιλεύουσα, η υπερήφανη κοσμοπολίτισσα, η γεμάτη φως και λάμψη γωνιά του νησιού, που κατέληξε σήμερα να είναι το πιο σκοτεινό μέρος της Κύπρου και σε πόλη φάντασμα, με αιωρούμενες τις ψυχές των κατοίκων της, θανόντων και ζώντων υπομένει καρτερικά. Μπορεί ο βάρβαρος Αττίλας για την ώρα, να έχει τα κλειδιά της Αμμοχώστου, άλλοι όμως κρατούν σφιχτά την ψυχή της…
Οι πραγματικοί ιδιοκτήτες της προσμένουν με λαχτάρα την ημέρα που θα την αναστήσουν και αναδημιουργήσουν ξανά σε μια πόλη πρότυπο τουριστικής ανάπτυξης και ευημερίας για όλους.
Το φως του ‘νεκρού’ αστεριού όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα φέρει ένα νέο φως ακόμη πιο λαμπερό από τον πρόσκαιρο τουρισμό θανάτου.
Δύο ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, 550 το 1984 και 789 το 1992, καλούσαν την Τουρκία να παραδώσει την πόλη στον ΟΗΕ για να επιστρέψουν στα σπίτια του οι νόμιμοι κάτοικοι της, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, καθώς η τουρκική πλευρά επέλεξε να τη διατηρήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί.
Οι Τούρκοι έκαναν διάφορες διαβολικές προσπάθειες να καταπιούν την πόλη με την τελευταία προσπάθεια τον τουρισμό θανάτου.
Γι’ αυτή την πόλη ανακάλυψα ότι όσο περισσότερα μάθαινα, τόσο λιγότερα ήξερα πραγματικά. Αυτό συμβαίνει επειδή ο Σκοτεινός Τουρισμός σε αναγκάζει να βγεις έξω από τη ζώνη άνεσής σου. Σε κάνει να αντιμετωπίζεις σκληρές αλήθειες για την ανθρωπότητα και την κοινωνία.
Αργά ή γρήγορα η πόλη θα πάρει πίσω την ψυχή της και θα αρχίσει να ανθίζει ξανά με τους προοδευτικούς κατοίκους της. Η καρδιά της πόλης σαν το παλιό ρολόι σταμάτησε το καταραμένο 1974 και από τότε περιμένει καρτερικά να ξεκινήσουν ξανά οι δείχτες του ρολογιού…
Στη φωτογραφία από αριστερά: Φώτος Τσίγγης, Γιώργος Μιχαηλίδης, Roland V Andersson και Φοίβος Νικολαΐδης σ' ένα αλλιώτικο οδοιπορικό.
Κάθε νέα μέρα που ξημερώνει είναι διαφορετική κι ας είναι ο ήλιος και το φεγγάρι τα ίδια. Ο χρόνος κυλάει ασταμάτητα. Σαν χείμαρρος διαγράφει τις στιγμές και επιστρέφει στον ορίζοντα της μνήμης, που ποτέ δεν σβήνει… Κολλημένα τα μάτια, τα αυτιά και οι αισθήσεις, εκεί, που οι μικρές τελείες γίνονται διαχωριστικές γραμμές, κυριεύουν τη σκέψη μας και βασανίζουν την ψυχή μας… Στην άκρη της ιστορίας, του μύθου και της τραγωδίας, τα φώτα έσβησαν βίαια και το όνειρο γίνεται εφιάλτης και η αλήθεια γίνεται ψέμα… Η σκέψη που δεινοπαθεί στους έρημους δρόμους, απελευθερώνεται σε μακρινούς ορίζοντες και αναζητά επίμονα τη μόνη παρηγοριά της επιστροφής, που σαν όραμα, μας οπλίζει με θάρρος, εγκαρτέρηση και αισιοδοξία…
Φοίβος Νικολαΐδης
