Η χριστιανική ηθική

Η χριστιανική ηθική καταλήγει να μεταμορφώσει το άτομο σε αιώνιο ένοχο, που παραμένει πάντοτε ανεπαρκές απέναντι στον κανόνα. Είναι ως εκ τούτου καταδικασμένο να συμβιβάζεται διαρκώς με αυτό τον κανόνα, να ζει μέσα στον κομφορμισμό και στη διπλοπροσωπία...
.
Είναι διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με το κακό, πράγμα που αφορά στη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης, «εφ’ ημίν». Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυτόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά στη συμπεριφορά, αλλά στο συναίσθημα και είναι καθ’ αυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει τα συναισθήματα του. Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει ή όχι να αγαπάμε αυτούς που κάνουν κακό. Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα, ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο θα πρέπει να αγαπηθεί! Πρόταση απολύτως απορριπτέα.
Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού. Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ένα είδος ψευδούς απολύτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο. Και ζούμε κάτω ακριβώς από την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν δεκαεπτά αιώνες, πράγμα που φέρνει, φυσικά, καταστροφικά αποτελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερικό κόσμο των ατόμων, που ο Ηegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για τη δυστυχή συνείδηση, αναφέρεται κατά μία έννοια στο χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο έναν κανόνα, στον οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπακούσει.

Κορνήλιος Καστοριάδης - απόσπασμα σεμιναρίου (1983) του, το οποίο έχει συμπεριληφθεί στην “Ελληνική ιδιαιτερότητα, Τόμος Β΄, Η Πόλις και οι νόμοι”

Καστοριάδης: Η αντίφαση του Nεοέλληνα

Η Αντιφατική ταυτότητα των Νεοελλήνων από τον Κορνήλιο Καστοριάδη

Τα κεντρικά στοιχεία του Ελληνικού δράματος είναι, από τη μία μεριά, η τριπλή αναφορά που περιέχει για μας η παράδοση: αναφορά στους αρχαίους Έλληνες, αναφορά στο Βυζάντιο, αναφορά στην λαϊκή ζωή και κουλτούρα, όπως αυτή δημιουργήθηκε στους τελευταίους αιώνες του Βυζαντίου και κάτω από την Τουρκοκρατία.

Από την άλλη μεριά, η αντιφατική και, θα μπορούσε να πει κανείς, ψυχοπαθολογική σχέση μας με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, που περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι ο πολιτισμός αυτός έχει μπει εδώ και δεκαετίες σε μία φάση έντονης κρίσης και υποβόσκουσας αποσύνθεσης.

Η διπλή και ταυτόχρονη αναφορά στην αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο, που αποτέλεσε το επίσημο «πιστεύω» του νεοελληνικού κράτους και του πολιτιστικού κατεστημένου της χώρας, οδήγησε και οδηγεί σε αδιέξοδο, κατά πρώτο και κύριο λόγο διότι οι δυο αυθεντίες που επικαλείται βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση μεταξύ τους. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είναι πολιτισμός ελευθερίας και αυτονομίας, που εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο στην πολιτεία ελεύθερων πολιτών που συλλογικά αυτοκυβερνώνται και στο πνευματικό επίπεδο με την ακατάπαυστη επαναστατική ανανέωση και αναζήτηση. 

Ο βυζαντινός πολιτισμός από την άλλη, είναι πολιτισμός θεοκρατικής ετερονομίας, αυτοκρατορικού αυταρχισμού και πνευματικού δογματισμού. Στο Βυζάντιο δεν υπάρχουν πολίτες, αλλά υπήκοοι του αυτοκράτορα, ούτε στοχαστές, μόνο σχολιαστές ιερών κειμένων.

Η προσπάθεια συνδυασμού και συμφιλίωσης αυτών των δύο αυθεντιών λοιπόν, δεν μπορούσε παρά να νεκρώσει κάθε δημιουργική προσπάθεια και να οδηγήσει σε ένα στείρο σχολαστικισμό, όπως αυτός που χαρακτήριζε το πνευματικό κατεστημένο της χώρας επί ενάμισυ σχεδόν αιώνα μετά την ανεξαρτησία και που επαναλάμβανε τα χειρότερα μιμητικά στοιχεία του Βυζαντίου.

Καθ’ όσο ξέρω, είμαστε ο μόνος λαός με μεγάλο πολιτιστικό παρελθόν που πρόσφερε στον κόσμο το γελοίο και θλιβερό θέαμα προσπάθειας τεχνητής επαναφοράς της γλώσσας που μιλιόταν πριν από 25 αιώνες. Ούτε οι Ιταλοί προσπάθησαν να ξαναζωντανέψουν τα λατινικά, ούτε οι Ινδοί τα σανσκριτικά. Και είναι εξίσου χαρακτηριστικό ότι ενώ η ∆υτική Ευρώπη, στους δυο περασμένους αιώνες εγέννησε δεκάδες λαμπρούς ελληνιστές, μόνο τρία ονόματα έχουμε που μπορούν να σταθούν αχνά στο ίδιο επίπεδο με αυτούς: Τον Κοραή, τον Βερναρδάκη και τον Συκουτρή -τον οποίο Συκουτρή οδήγησε χαρακτηριστικά σε αυτοκτονία ο φθόνος και το μίσος των κηφήνων τού εν Αθήνησι Πανεπιστημίου.

Περηφανευόμαστε ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων, αλλά για να μάθουμε τι έλεγαν και τι ήταν οι αρχαίοι πρέπει να προσφύγουμε σε ξένες εκδόσεις και σε ξένες μελέτες. Αυτή η ίδια στάση έκανε ασφαλώς επίσης αδύνατη τη γονιμοποίηση της λαϊκής παράδοσης και την μεταφορά της στο χώρο της έντεχνης παιδείας, με εμφατική εξαίρεση την ποίηση. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι ο τεράστιος μουσικός πλούτος της λαϊκής μουσικής σε μελωδίες, ρυθμούς, κλίμακες και όργανα, έμεινε νεκρός στα χέρια των νεοελλήνων συνθετών, όπως έμεινε άχρηστος και ο αρχιτεκτονικός και διακοσμητικός πλούτος της λαϊκής παράδοσης.

Τέλος, αυτή η αναφορά στα δύο μεγάλα παρελθόντα, με τον αποστειρωτικό τρόπο που ετέθη, είναι στη ρίζα της σχιζοφρενικής μας σχέσης με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, του συνδυασμού ενός κακομοιριασμένου αισθήματος κατωτερότητας και μιας ψωροπερήφανης και αστήρικτης αυθάδειας.

Έτσι παίρνουμε από τους ξένους τις BMW, τις τηλεοράσεις, τα κατεψυγμένα, κ.λπ. χωρίς να μιλήσω για τα πακέτα Ντελόρ, και τους βρίζουμε για την υποδούλωσή τους στην τεχνική και στον ορθολογισμό τους. Πράγματα που η ∆ύση βέβαια δεν περίμενε τους νεοφώτιστους ελληνοορθόδοξους για να τα κριτικάρει και να τα καταγγείλει η ίδια, και που δεν απαλείφονται με μια ετήσια εκδρομή στο Άγιο Όρος».

Κορνήλιος Καστοριάδης, διάλεξη στον Τριπόταμο Τήνου 20/08/1994.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (Κωνσταντινούπολη, 11 Μαρτίου 1922-Παρίσι, 26 Δεκεμβρίου 1997) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, οικονομολόγος, επαγγελματίας ψυχαναλυτής από το 1973 και διευθυντής σπουδών στην Ανώτατη Σχολή για τις Κοινωνικές Επιστήμες. Συγγραφέας του έργου «Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας», διευθυντής σπουδών στη Σχολή Ανωτέρων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού από το 1979, και φιλόσοφος της αυτονομίας, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ού αιώνα.
Πηγή: doctv.gr

«Η διατροφή για πρόληψη και καταπολέμηση του καρκίνου», Διάλεξη του Δρ Λοΐζου Λο΅ζου

Πρόσκληση

Το Ίδρυμα ΕΛΠΙΔΑ για παιδιά με καρκίνο και λευχαιμία, 

η Ιατρική Σχολή και η Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας 

και ο Σύνδεσμος Υποτρόφων Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη (Κύπρου) 

έχουν την τιμή να σας προσκαλέσουν στην εκδήλωση

«Η διατροφή για πρόληψη και καταπολέμηση του καρκίνου» 

από τον Δρ Λ. Γ. Λοΐζου

που διοργανώνεται Τρίτη 21/3/2017 και ώρα 7 μ.μ. στην αίθουσα Cine Studio 

του Πανεπιστημίου Λευκωσίας. 

Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα της κ. Άντρης Αναστασιάδη, συζύγου του Προέδρου της Δημοκρατίας και Επίτιμου Πρόεδρου του Ιδρύματος Ελπίδα. 

Με τη στήριξη: 

Παιδιατρική Εταιρεία Κύπρου, Παγκύπριος Ιατρικός Σύλλογος. 

Για δήλωση συμμετοχής και 

περισσότερες πληροφορίες: 99 433 761, 22 515 354 και 99 517 401

Ηλέκτρα. Το δάκρυ της Αφρικής, της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου

Παρουσίαση του νέου βιβλίου της Γιόλας Δαμιανού-Παπαδοπούλου

 

Οι Έλληνες έστησαν τον άνθρωπο στα πόδια του!

Συγκλονιστικό κείμενο των New York Times 1975

«…Για χιλιάδες χρόνια παλαιότεροι πολιτισμοί, όπως αυτοί των Περσών, των Ασσυρίων, των Βαβυλώνιων, έβλεπαν τον άνθρωπο ως ένα απεχθές ον που σέρνονταν μπροστά σε θεότητες και δυνάστες.Οι ‘Έλληνες όμως, πήραν τον άνθρωπο και τον έστησαν στα πόδια του. Τον δίδαξαν να είναι υπερήφανος…

Ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα, έλεγε ο Σοφοκλής, αλλά τίποτα δεν είναι πιο θαυμάσιο από τον άνθρωπο. Οι Έλληνες έπεισαν τον άνθρωπο, όπως ο Περικλής το τοποθέτησε, ότι ήταν δικαιωματικά ο κάτοχος και ο κύριος του εαυτού του και δημιούργησαν νόμους για να περιφρουρήσουν τις προσωπικές του ελευθερίες.

Οι αρχαίοι Έλληνες ενθάρρυναν την περιέργεια που είχε ο άνθρωπος για τον εαυτόν του και για τον κόσμο που τον περιτριγύριζε, διακηρύσσοντας μαζί με τον Σωκράτη ότι μια ζωή χωρίς έρευνα δεν αξίζει τον κόπο να τη ζούμε.

Οι ‘Έλληνες πίστευαν στην τελειότητα σε όλα τα πράγματα, γιʼ αυτό μας κληροδότησαν την ομορφιά, που φτάνει από τον Παρθενώνα και τα ελληνικά αγάλματα, τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, την ποίηση του Ησίοδου και του Ομήρου, μέχρι τα ζωγραφισμένα αγγεία ενός απλού νοικοκυριού. Χωρίς τους ‘Έλληνες μπορεί ποτέ να μην είχαμε αντιληφθεί τι είναι αυτοδιοίκηση.

Αλλά, πολύ περισσότερο ακόμα και από τη γλώσσα μας, τους νόμους μας, τη λογική μας, τα πρότυπά μας, της αλήθειας και της ομορφιάς, χρωστάμε σε αυτούς τη βαθιά αίσθηση για την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.

Από τους ‘Έλληνες μάθαμε να φιλοδοξούμε χωρίς περιορισμούς, να είμαστε, όπως είπε ο Αριστοτέλης, αθάνατοι μέχρι εκεί που μας είναι δυνατό…».
(The New York Times, Μάρτιος 1975).

Έκθεση ζωγραφικής Κώστα Παπαγεωργόπουλου

Κώστας Παπαγεωργόπουλος, ένας ξεχωριστός καλλιτέχνης

Σας προσκαλούμε την Πέμπτη 16 Μαρτίου, στις 6:30 το απόγευμα, στα εγκαίνια

της 15ης ατομικής έκθεσης ζωγραφικής του Κώστα Παπαγεωργόπουλου,

στη Γκαλερί  Πολιτιστικό Κέντρο το ΣΚΑΛΙ, στην Αγλαντζιά. 

Τα εγκαίνια θα τελέσει ο Δήμαρχος Αγλαντζιάς κ. Χαράλαμπος Πετρίδης.

Η έκθεση θα διαρκέσει από την Πέμπτη 16 Μαρτίου μέχρι και την Κυριακή 19 Μαρτίου 2017.

Ώρες λειτουργίας : 5 μ.μ. - 9:30 μ.μ.

Κυριακή : 10 π.μ. - 2:30 μ.μ.  &  5 μ.μ. - 9:30 μ.μ.

Σε ευχαριστώ πολύ

 Φιλικά

C. Pappas

Κώστας Παπαγεωργόπουλος                                                                                                                                        

Director

ΤΗΛ: 99 553 882, 22 337 213

FAX: +357  22 337 213

cpappas@cytanet.com.cy

 

Προσπάθεια αποτύπωσης των καθημερινών συναισθημάτων, μέσα από την αφαιρετική πλευρά της ζωής.

Ωραιότατες, ευφάνταστες ζωγραφιές με δημιουργική του έκφραση.

Ζωγραφιές γεμάτες καλαισθησία, λυρισμό, έρωτα και αγάπη της ζωής και των ανθρώπων. 

Έντονα χρώματα με κυρίαρχο το κόκκινο, τονίζοντας τη βεβαιότητα για ξεκάθαρες θέσεις και απόψεις στη ζωή.

Χρωματικές ενώσεις σε βαθμό υπερβολής που εκφράζουν το συναίσθημα της αντιφατικότητας του κόσμου μας.

Μια καλή ευκαιρία για καλλιτεχνική περιπλάνηση!

Ένας χαρισματικός ζωγράφος με ταλέντο και σπάνιο ήθος.

Ο καταξιωμένος ζωγράφος

Έκθεση Αρτέμη Αντωνίου στην έδρα της ΟΥΝΕΣΚΟ στο Παρίσι

Έκθεση Ι Αρτέμης Αντωνίου – ΔΙΑ ΧΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ «Γλυπτική και ποίηση»

04 - 21 Απριλίου 2017, Έδρα της ΟΥΝΕΣΚΟ, Παρίσι

Διοργανωτής: Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Κύπρου στην ΟΥΝΕΣΚΟ

Συνδιοργανωτές: Arts Spontanés

​

Οι μορφές των γλυπτών είναι τις περισσότερες φορές αναπαραστάσεις των ανθρώπων του αξέχαστου παλιού κυπριακού γεωργικού χωριού χωρίς όμως να πλησιάζουν το γνωστό παραδοσιακό λαϊκό ύφος. Άλλοτε λαξευμένες σε πέτρα, ξύλο ή σίδερο οι φόρμες των έργων λειτουργούν ως ερέθισμα στο θεατή μιας σπάνιας αισθητικής που έφερε στην επιφάνεια ο καλλιτέχνης. Ο συνδυασμός μιας παλιάς τεχνικής με την μοντέρνα παρατηρητικότητα δεν αφαιρούν την αρμονία και το μέτρο από το υλικό και τον συμβολισμό του.

Κάποια εκθέματα συνδυάζονται και με παρουσίαση ποιημάτων καθώς μερικά έργα έχουν και ποιητική ταυτότητα. Βγήκαν με τον τρόπο της ποίησης αφού η διαδικασία δημιουργίας τους έδωσε στοιχεία έμπνευσης.

«Αντλώντας θέματα από τα ερεθίσματα της παράδοσης αισθάνομαι πραγματική συγκίνηση... νιώθοντας τις υπάρξεις των μορφών σκλαβωμένες στην πέτρα και το ξύλο να με καλούν να τις απελευθερώσω. Όταν γίνεται αυτό, τελειώσει δηλαδή το έργο, αισθάνομαι πως μαζί του βγαίνουν στο φως οι εντυπώσεις που γεννιούνται στην ψυχή μου».

Αρτέμης Αντωνίου
Ο Αρτέμης Αντωνίου γεννήθηκε στην Άρμου της Πάφου το 1951. Σπούδασε Βιβλιοθηκονομία στην Αθήνα και φοίτησε μέχρι το τέταρτο έτος της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών - Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας. Στην τουρκική εισβολή του 1974 πιάστηκε αιχμάλωτος και μεταφέρθηκε στις τουρκικές φυλακές. Εργάστηκε ως βιβλιοθηκάριος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Πάφου, μέχρι τέλος Οκτωβρίου 2011 που αφυπηρέτησε. Ζει στη γενέτειρα του, όπου εκλέγεται το 1989 – 2001, κοινοτάρχης. Ασχολείται πια με την αγιογραφία και τη γλυπτική. Δημιούργησε από το 1996 στην κοινότητα Άρμου το εργαστήρι «Αρμός». Το 1987 ο Δήμος διοργάνωσε την πρώτη έκθεση του, παρουσιάστηκε to 2004 σε Δικοινοτική έκθεση γλυπτικής στη γκαλερί «Εν Πλω» με τον Τουρκοκύπριο γλύπτη M. Şinasi Tekman, τον Αύγουστο του 2007 παρουσίασε έργα στη Νορβηγία και το 2009 είχε έκθεση γλυπτικής στο Παρίσι. Δίδαξε για τέσσερα συναπτά έτη το μάθημα της Ξυλογλυπτικής, στα Επιμορφωτικά Κέντρα του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.

Βραβεύτηκε (1976) σε πανελλήνιο φοιτητικό ποιητικό διαγωνισμό. Επίσης το 1999 παίρνει βραβείο στο διεθνή διαγωνισμό ποίησης, που προκήρυξε η Διεθνής Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών Καναδά, για τους Έλληνες της διασποράς. Για τη συνολική προσφορά του στη Λογοτεχνία, τιμήθηκε με βραβείο (2002), από τη Διεθνή Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Πάφου και μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου.

Exhibition Curators:
Φωτεινή Παναγή
Αναπληρωτής Μόνιμος Αντιπρόσωπος
Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Κύπρου στην ΟΥΝΕΣΚΟ
Χρύσανθος Αντωνίου
Πρόεδρος του οργανισμού Arts Spontanés
Καλλιτεχνικός Διευθυντής

Με την ευγενική υποστήριξη του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη​

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν, άραγε, ότι το Λατινικό Αλφάβητο είναι απλά… το Αλφάβητο της Κύμης

Το Αρχαίο Ελληνικό Αλφάβητο

Πόσοι Έλληνες γνωρίζουν, άραγε, ότι το Λατινικό Αλφάβητο στο οποίο γράφουν όλες οι Χώρες του Δυτικού Κόσμου είναι το Αλφάβητο των Ελλήνων της Κύμης;

Την Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009, στην εκπομπή «Άξιον Εστί» της ΕΤ-3,

ο Βασίλης Βασιλικός φιλοξένησε τον καθηγητή της Κρητικής Αρχαιολογίας Γιάννη Σακελλαράκη, ο οποίος μίλησε για την μεγάλη ανακάλυψη της γυναίκας του Έφης:
Η Έφη Σακελλαράκη, όπως θα ακούσετε να λέει ο καθηγητής, ανακάλυψε την ακριβή θέση της Αρχαίας Κύμης στην Εύβοια, και γι’ αυτό τον λόγο την λατρεύουν οι Ιταλοί.

Ακούστε αυτά που λέει ο καθηγητής Γιάννης Σακελλαράκης για την Κύμη και τοΑλφάβητό της που μεταφέρθηκε στην Μεγάλη Ελλάδα της Ιταλίας και έγινε τογνωστό σε όλους Λατινικό Αλφάβητο.

Μιά ακόμη Ελληνική Εποποιΐα που ούτε καν διδάσκεται στα Ελληνικά Σχολεία…

Δείτε το βίντεο: Το Λατινικό Αλφάβητο είναι το Αλφάβητο της Κύμης  

Περί τσογλανιών ή στρατευμένων μυαλών

Του Χρήστου Ιακώβου 

Η λέξη τσογλάνι αποτελεί στη νεοελληνική γλωσσικό δάνειο από την τουρκική, κατάλοιπο της εποχής της οθωμανοκρατίας. Είναι μία από τις κακέμφατες λέξεις οι οποίες παρέμειναν στο ελληνικό λεξιλόγιο μετά τις ξένες κατακτήσεις που υπέστη ο ελληνισμός, ως επί παραδείγματι, ρουφιάνος, σπιούνος, χαφιές κά.

Οι λέξεις αυτές στην ουσία δήλωναν μία αρνητική και συνεπώς μία μη-επιθυμητή, εκ των πολλών, σχέση υποδούλων Ελλήνων με τους κατακτητές. Γι' αυτό και η λέξη τσογλάνι, με το πέρασμα του χρόνου, έγινε αντωνυμικώς και κατ' ευφημισμόν προσδιοριστική του ελευθέρου Έλληνα, αυτού που παρέμεινε πιστός στις παραδοσιακές αξίες του γένους, αυτού που απετέλεσε το υποκείμενο υλοποίησης των μετέπειτα απελευθερωτικών αγώνων του έθνους.

Η λέξη ενεφανίσθη στο ελληνικό λεξιλόγιο τον 15ο αιώνα, ως άμεσα συνυφασμένη με τον τραγικό για τους υποδούλους Έλληνες θεσμό του παιδομαζώματος. Ο θεσμός αυτός απετέλεσε το φόρο αίματος των μη μουσουλμάνων υπηκόων της οθωμανικής αυτοκρατορίας μέσω της βίαιης, ως επί το πλείστον, στρατολόγησης παιδιών, ως δικαίωμα που είχε ο σουλτάνος επ' αυτών και γινόταν σε τακτά χρονικά διαστήματα, αναλόγως προς τις πολεμικές ανάγκες της αυτοκρατορίας. Η στρατολογία παιδιών προωρίζετο για δύο θεσμούς: η πρώτη ομάδα, οι επίλεκτοι άνω των 14 ετών, για το σώμα των γενιτσάρων, γνωστή ως ατζέμ ογλάν (απροπαίδευτα παιδιά), η δεύτερη, μεταξύ 6 και δέκα ετών, για εσωτερική υπηρεσία στη σουλτανική αυλή και, αργότερα, στα ανώτατα αξιώματα, γνωστή ως ιτς ογλάν (εσωτερικά παιδιά), από την οποία προέρχεται ελληνιστί η λέξη «τσογλάνι».

Τα ιτς ογλάν τά μάντρωναν στα σουλτανικά σεράγια, για περίοδο μεταξύ 6 έως 20 ετών, απαγορεύοντάς τους την επαφή με τον έξω κόσμο. Αφού τα περιέτεμναν, προσηλυτίζοντάς τα στον μωαμεθανισμό, τά δίδασκαν αρχικώς ανάγνωση και γραφή της τουρκικής γλώσσας καθώς και το μουσουλμανικό νόμο. Σε κατοπινό στάδιο τούς δίδασκαν και πολεμικά στοιχεία. Οι σουλτάνοι και οι αξιωματούχοι τά χρησιμοποιούσαν ενίοτε και ως σεξουαλικά αντικείμενα, παραλλήλως προς το χαρέμι. Ο βασικός σκοπός της εκπαίδευσης ήταν να γίνουν πιστοί δούλοι του σουλτάνου ή υπάκουοι αξιωματούχοι του οθωμανικού κρατικού μηχανισμού, ικανοί να εκτελούν κάθε είδους διαταγή χωρίς να αποτελούν απειλή για την Υψηλή Πύλη.

Σήμερα η λέξη τσογλάνι έχει υποστεί τις μεταβολές του ιστορικού χρόνου για να καταλήξει σε χρήση με διαφορετική κοινωνική σημασία, στην πραγματικότητα όμως η πολιτική μας κουλτούρα ενσωμάτωσε τη λέξη αυτή, ως όρο πλέον, που υπομιμνήσκει την αλληλουχία με τους ιστορικοπολιτικούς και ψυχολογικούς λόγους της αφετηρίας της λέξης.
Ποια είναι τα σημερινά τσογλάνια; Είναι οι δόκιμοι πολιτικοί που στρατολογούνται εντρυφώντας ηρωικώς, εξ απαλών ονύχων, στις υπηρεσίες των κομμάτων, ήτοι στην τέχνη του εκτσογλανισμού. Είναι εκείνη η ομάδα, η οποία εκπαιδεύεται να φθάσει στα υψηλά αξιώματα αυτού που αποτελεί το άωτον της εθνικής μας μιζέριας, της κομματοκρατίας. Όλοι εκείνοι οι δανδήδες και οι τσαπερδονοσφυρίχτρες που φιλοδοξούν να αποτελέσουν το υπόστρωμα του εκχυδαϊσμού και του εκμαυλισμού της κοινωνίας. Ως εκ τούτου, δικαίως απεδόθη εις αυτούς σκωπτικώς το παρωνύμιο «τσογλάνια», όπερ και οι υπόλοιποι τούς το αναγνωρίζουν ως πολιτικό και κοινωνικό πλέον επώνυμο.

Αν κατά κανόνα, το παιδομάζωμα στην εποχή της τουρκοκρατίας γινόταν βιαίως, σήμερα ο εκσογλανισμός, εκ νεαράς ηλικίας στα κομματικά παλάτια γίνεται εθελουσίως και με παρότρυνση των συγγενών, αφού εξασφαλίζει τον «απόλυτο» σκοπό που είναι η καριέρα ενός επιτυχημένου πολίτη-καταναλωτή, δηλαδή γρήγορο πλουτισμό και εφήμερη δόξα. Έτσι, τα τσογλάνια αποτελούν σήμερα ένα εκ των πυλώνων του πολιτικού βίου ο οποίος στηρίζεται όχι σε αξίες αλλά κατήντησε προσφιλές lifestyle τυχοδιωκτισμού και μινιμαλισμού.

Μυούνται με θεατρινίστικα τελετουργικά στην απόλυτη ιδεολογία και συνάμα αυτοσκοπό, που είναι πρωτίστως η επιτυχία του κόμματός τους και αποτελεί τον ιδανικό πολιτικό ναρκισσισμό για το υπόλοιπο της ζωής τους. Διδάσκονται να εκλαμβάνουν τις κομματικές εντολές ως θέσφατες. Κάθε πολιτική διακήρυξη και πράξη αποκτούν το νόημα που επιθυμεί μόνο το κόμμα να τους αποδώσει, ήτοι η μόνη αυθεντία. Τόση πρέπει να είναι η αφοσίωσή τους στο κόμμα που, υποδεικνυομένου αυτού άνωθεν, είναι ικανοί να γελούν ακόμη και σε κηδεία. Μπορεί στη ζωή μας να αποκτούμε γνώση και να ασκούμε την αρετή με ζήλο αλλά μπορεί και με τον ίδιο ζήλο να τις χάσουμε.

Αρχικώς εκπαιδεύονται να είναι πρόμαχοι ασπιδοφόροι και πολιτικών αλείπτες, εξαιρετικώς ανθεκτικοί στην ευκαμψία, με ικανότητα στο δυσφημείν για όποιον το κόμμα θεωρήσει επικίνδυνο. Παρουσιάζονται μεν ευσταλείς φρουροί του κόμματος στην πραγματικότητα δε υβοί έναντι της πολιτικής ηθικής. Μονίμως αγρεύσιμοι για τις «υψηλές» υπηρεσίες ευσχημόνων και αβελτεροκοκκύγων πολιτικών. Τελικώς, άσματα για τους πολιτικούς μιάσματα για μια κοινωνία που οραματίζεται την δημοκρατία.

Ερανίζονται και αποφθέγγονται φράσεις από τους πολιτικούς στους οποίους διατελούν περιδινούμενοι για να γαρνίρουν τον ούτως ή άλλως κλισόπληκτο λόγο τους, τον οποίο μάλιστα θεωρούν ναρκισσιστικώς ως προϊόν αγχίνοιας. Όταν τύχει να συζητήσουν με τρίτους μπορείς εύκολα να διακρίνεις τον εθισμό στην ξύλινη γλώσσα και στην τυποποιημένη ορολογία, που σχηματοποιούν κάθε πολιτικό θέμα και οδηγούν στις προβλεπτές απαντήσεις.

Το παρελθόν τους είναι ο πρόλογος της ζωής τους. Όσο και αν προσπαθούν να δημιουργήσουν το μέλλον δεν μπορούν ποτέ να λυτρωθούν από το παρελθόν τους, εκτός και αν σε κάποια φάση της ζωής τους κάνουν την δική τους επανάσταση. Εν τέλει η ανάμειξή τους στην πολιτική γίνεται το πεδίο και ο σκοπός της επίλυσης των υπαρξιακών τους προβλημάτων, η εντελέχεια της ζωής τους. Πιστεύουν δηλαδή ότι εκεί αυτοπραγματώνεται ο σκοπός ζωής, ό,τι δηλαδή είναι για τους ελευθέρους ανθρώπους η πηγή του πνευματικού και πολιτικού θανάτου.

Κάποτε, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, με πλησίασε ψηφοθηρικώς περιχαρές ένα τσογλάνι σε πολυσύχναστο δρόμο, ως η εκδιδομένη επί χρήμασι γυνή στο σιδηρούν κιγκλίδωμα προς άγρα πελατών. Τον γνώριζα παιδιόθεν και με εντυπωσίασε η υπερβολική αυτοπεποίθηση της προδιάθεσης για «πολιτικό διάλογο», έστω και με την πόζα της θεατρινίστικης εκτσογλανισμένης προσωπιδοφορίας. Αφού άφησα την καλπάζουσα λογόρροιά του να εξαντληθεί, λίαν συντόμως τον παρέσυρα σε μία στιγμιαία εκφραστική αμφισβήτηση της «επίσημης γραμμής».

Εν τη υποδείξει διακριτικώς της εκκλίνουσας προς το κόμμα θέσεως, αυθωρεί και παραχρήμα κατησχυμένος, άρχισε υφολογικώς να χωλαίνει και διψυχήσας αβούλως με κοίταξε για λίγο αδρανής στα μάτια. Τότε είδα μέσα στο βλέμμα του την διανοητική αναπηρία, αυτή δηλαδή που δεν του επέτρεπε να κάνει την υπέρβασή του. Προσδοκούσε εις μάτην από μένα να καταλάβω στη συζήτηση τις θέσεις του, στην πραγματικότητα όμως απαιτούσε με επιτευδευμένη και καιροσκοπική ευγένεια να συμμεριστώ την αυτοκατανόησή του. Ξέρω ότι τα τσογλάνια μισούν ό,τι σπάζει τα όρια του συμβατικού κομματικού καθωσπρεπισμού τους.

Μέχρι τότε πίστευα ότι η ζωή μας δεν σταματάει ποτέ στο σήμερα και δεν αγκιστρώνεται ποτέ στο χθες, αλλά προϊόντος του χρόνου όλοι αναγεννώμεθα. Αντελήφθηκα όμως, ως στιγμιαία έλλαμψη, ότι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αφού έμαθαν να κάνουν αυτό που έκαναν πάντα θα είναι αυτό που ήταν πάντα, δηλαδή τσογλάνια που αργοπεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να παλέψουν για κανένα εθνικό όραμα, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η πολιτική είναι ένα ταξίδι υπηρεσίας προς επίτευξη συλλογικών στόχων και όχι ένας ατομικός προορισμός. 

Η τραγωδία τους είναι ότι νομίζουν ότι ξεπερνούν εσαεί εαυτούς λόγω της θέλησής τους για δύναμη και τυφλωμένοι από τη λάμψη της εφήμερης περιωπής, που τούς παρέχει το πολιτικό θέατρο και τα ευάγωγα οχήματα της κομματοκρατίας, προχωρούν ακαθέκτως και θρασυτάτως στην αναπόφευκτη πτώση τους, αλλά μαζί τους πέφτει και η κοινωνία μας, αφού όλα αυτά τα τσογλάνια, όπως τα ιτς-ογλάν της Τουρκοκρατίας, κάποτε τελεολογικώς θα βρεθούν σε θέσεις που καθορίζουν δυστυχώς το μέλλον μας.
Χρήστος Ιακώβου

Facebook  

Η Ελληνική επιγραφή της Μιννεσότα των ΗΠΑ από το 2748 π.χ.;

Η πέτρινη επιγραφή ελληνικής γραφής που βρέθηκε σε αγρόκτημα στο Κένσιγκτον της πολιτείας Μιννεσότα των ΗΠΑ.

Η πέτρινη επιγραφή ελληνικής γραφής που βρέθηκε σε αγρόκτημα στο Κένσιγκτον της πολιτείας Μιννεσότα των ΗΠΑ. (Μουσείο Μιννεσότα – ΗΠΑ).
Γράφτηκε από τους Μινύες της Μαγνησίας, της Θεσσαλίας το έτος 2,748. Π.Χ.

Η απόκρυφη ιστορία των Ελλήνων: Μαγνησία Θεσσαλίας έτος 2765 π.Χ.

ΤΟ ΕΤΟΣ 2765 Π.Χ. – 2715 Π.Χ. ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΗΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΙΝΕΑΣ Ο 10ος. ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 2795 ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΤΟ ΕΤΟΣ 2715 Π.Χ.ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 80 ΕΤΩΝ.
ΕΓΙΝΕ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 35 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΣΕ ΕΠΙ 50 ΕΤΗ. ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ, ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΦΡΟΝΤΙΖΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ, ΗΤΑΝ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΩΝ, ΚΑΛΟΣΥΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ, ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΟΥ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΖΑΝ ΕΥΓΕΝΗ.
ΕΠΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΟΥ, ΑΡΓΟΝΑΥΤΕΣ ΜΙΝΥΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΟΥ 35 ΑΤΟΜΑ,15 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ 25 ΑΝΔΡΕΣ, ΑΠΟ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΑ 15 ΗΤΑΝ ΝΕΑΡΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ, ΜΕ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΕΡΜΟΕ = ΕΡΜΙΟΝΑ, ΑΠΟΙΚΗΣΑΝ ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥΣ, ΠΛΕΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΔΥΣΜΑΣ. ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟ, ΕΦΘΑΣΑΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑΞΙΔΙ 60 ΗΜΕΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ,ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΜΙΝΝΕΣΟΤΑ.
ΣΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΑΥΤΗ ΕΧΤΙΣΑΝ ΟΙΚΙΣΜΟ, ΑΠΟ 20 ΟΙΚΗΜΑΤΑ.ΤΟΝ ΟΙΚΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΟΝΟΜΑΣΑΝ ΜΑΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΙΝΝΕΣΟΤΑ, ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΑ ΤΟΥΣ (ΜΙΝΕΑ).