Monday, June 27, 2016

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου
Δεν του άρεσε ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Αποσυντονιζόταν με την υπερβολική ζέστη, δυσανασχετούσε με την υγρασία και τον ιδρώτα. Παιδί μιας άλλης εποχής, γεννημένος εκεί στη μέση του χειμώνα, κουβαλούσε θαρρείς ολόχρονα μαζί του τις μοίρες της γέννησής του. Αυτός ζωντάνευε σαν λουλούδι μέσα στα σύννεφα, αντάμα με τη βροχή. Γινότανε μια φωτιά ενέργειας δίπλα από το αναμμένο τζάκι, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, διεκπεραιώνοντας εκκρεμότητες από τη δουλειά στο γραφείο. Κι όταν ερχότανε το καλοκαίρι, ένιωθε μια σκληρή εισβολή στην περιχαρακωμένη του ζωή, στη θωρακισμένη του προσωπικότητα. Λες κι ο Ιούνης έμπαινε με όνομα και χάρη Θεριστής και μάζευε άτσαλα όλες τις αγνές προθέσεις του, τιμωρημένες να τις βάλει αποξηραμένες σε μια γωνιά.

΄Ηταν και πάλι ένα από εκείνα τα αποπνικτικά απομεσήμερα. Ο κλιματισμός δούλευε αγκομαχώντας κι η καρδιά του μάζευε αποθέματα αντοχής για το ζεστό καλοκαίρι των άλλων, για τον δικό του ανάποδο καιρό. Έξω στον δρόμο πηγαινοερχόταν μονάχα η σιωπή της ραστώνης, ενώ στο σαλόνι του μέσα είχε από ώρα στρογγυλοκαθίσει η ανία. Ο υπολογιστής του, ενεργοποιημένος, του φαινόταν πως έχασκε σαν χαλασμένη οδοντοστοιχία . Περίμενε τις επόμενες λέξεις του, τις καινούριες προτάσεις του, μα όλα μες στο μυαλό του ήτανε λες και ανηφόριζαν ασθμαίνοντας ώρες που ιδρωκοπούσαν. Αποφάσισε να εγκαταλείψει τη μάταιη προσπάθεια να συγκεντρωθεί σε ιστογράμματα και αναφορές, που ασύντακτα πλέον ξεπηδούσαν από την ξεψυχισμένη οθόνη.

Περπάτησε μηχανικά προς το μπάνιο, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του. Κάπως δροσίστηκε. Στιγμιαία. Γιατί αμέσως μετά, ένιωσε και πάλι εκείνη την ασφυξία των αισθήσεων. Αποφάσισε μια απόδραση από τα στενά πλαίσια του μικρού διαμερίσματός του. ΄Ισως λίγο περπάτημα μέχρι το κοντινό πάρκο να ελευθέρωνε όλη την έντασή του από τις πατούσες προς το χώμα και να τη φύτευε εκεί παντοτινά.

Τα δέντρα τον υποδέχτηκαν σιωπηλά . Ένας ουρανός ανάλαφρος , γαλανός, έπαιζε κρυφτό μέσα στις φυλλωσιές τους. Έψαξε για ένα κάθισμα. Είχε ήδη κουραστεί. Δεν ήταν συνηθισμένος σε πεζοπορίες. Μόνο στην καθιστική ζωή μπροστά στον υπολογιστή με μια κούπα καφέ. Σύρθηκε μέχρι το πρώτο ξύλινο παγκάκι , έκλεισε τα μάτια, αφέθηκε σε μια χαλάρωση που την είχε σχεδόν λησμονήσει. Όταν θυμήθηκε και πάλι την αίσθηση της όρασης , ένιωσε δίπλα του μια παρουσία. 

Ένα μικρό αγόρι, γύρω στα έξι, στεκόταν και τον κοίταζε με ένα μικρό χαμόγελο στην άκρη των χειλιών. Στα χέρια του ένα παγωτό ανυπεράσπιστο στη ζέστη , είχε αρχίσει ήδη να αφήνει στο χώμα τα αποτυπώματα από το λιώσιμό του. Κοιτάχτηκαν έντονα για δευτερόλεπτα . Εκείνος χάζευε ελαφρώς με έκπληξη, το αγόρι με καθαρά παιχνιδιάρικη διάθεση. « Θες κι εσύ λίγο;» , του είπε τείνοντάς του το παγωτό. « Πάρε..είναι πολύ νόστιμο» , συνέχισε και του έχωσε σχεδόν το παγωτό στη χούφτα.

Τα΄χασε μπροστά στην επιμονή του παιδιού. Το παγωτό ήδη του λέρωνε τα δάχτυλα και του καθάριζε μία μία τις αισθήσεις.

Πόσος καιρός αλήθεια είχε περάσει από τότε που πήρε ένα χωνάκι παγωτό στα χέρια; Χρόνια ίσως ολόκληρα… Εκεί, πλάι στη θάλασσα συνήθως, με τον πλανόδιο παγωτοπώλη να τον κερνά και ένα τεράστιο χαμόγελο. Και τώρα ξανά η ίδια αίσθηση στα δάχτυλα. Με δυο παιχνιδιάρικα μάτια να τον κοιτάζουν, γαλάζια , ήρεμα, σαν θάλασσα καλοκαιρινή, που σε προσκαλεί στα ταξίδια της. «Όχι μικρέ, καλύτερα να πάρω το δικό μου», είπε τελικά στο αγόρι και του έδωσε πίσω το χωνάκι, αφού πρώτα φρόντισε να το καθαρίσει για να μην κολλάει στα χέρια. 

Τότε είδε τη γιαγιά να σπεύδει στη σκηνή, να μαλώνει τρυφερά το παιδί που ενόχλησε τον κύριο που ήρθε, λέει , να ξεκουραστεί κι αυτός τον ζαλίζει με τις ερωτήσεις του. Κατόρθωσε ευτυχώς γοργά να συνέλθει από το ξάφνιασμα. Κι ύστερα, λες και συντελέστηκε ανάσταση ενός μικρού Θεού μέσα του, ψέλλισε : «Αφήστε το παιδί… Δεν ενοχλεί… Ίσα ίσα που μου θύμισε πως προλαβαίνω ακόμα λίγο καλοκαίρι… με ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι».
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Το Δικαίωμα του Blogging και των Bloggers

Ελευθερία λόγου
Η Βουλή της Ισλανδίας ψήφισε ΟΜΟΦΩΝΑ νόμο που θεωρεί το Δικαίωμα του Blogging και των Bloggers Ιερό και Απαραβίαστο!

Με βάση το νόμο, δεν επιτρέπεται:
- δίωξη σε bloggers για ότι γράφουν ή αναρτούν
- μήνυση ή αγωγή, ακόμη κι αν δημοσιοποιήσουν απόρρητα στρατιωτικά έγγραφα
Αν κάποιος καταθέσει μήνυση ή αγωγή εναντίον blog ή blogger, δίνεται αυτοδίκαια το δικαίωμα να καταγγελθεί και να μηνυθεί για προσπάθεια φίμωσης της ελεύθερης διακίνησης πληροφοριών
Η απόφαση της Ισλανδικής Βουλής: IMMI - Icelandic Modern Media Initiative, επιφέρει την αλλαγή 13 προϋπαρχόντων νόμων, αρμοδιότητας 4 υπουργείων!

Πως λειτουργεί η θετική σκέψη

Η θετική σκέψη είναι μια έννοια ευρέως χρησιμοποιούμενη, που όπως όλες οι έννοιες έχει…
κάποια ιδιαίτερη έννοια για τον καθένα μας.

Μερικοί πιστεύουν ότι είναι συνώνυμο της υπεραισιοδοξίας, άλλοι της αισιοδοξίας, άλλοι της πίστης, άλλοι της αυτοπεποίθησης, άλλοι της ουτοπίας, άλλοι της δύναμης κτλ.
Οι περισσότεροι όμως συμφωνούν ότι έχει εκπληκτικά αποτελέσματα στην ζωή μας.

Η θετική μας σκέψη, ως αντίδραση σε ένα συγκεκριμένο γεγονός, μπορεί να είναι διαφορετική για τον καθένα μας, ανάλογα με τον τρόπο σκέψης που έχουμε υιοθετήσει. Για παράδειγμα, όταν ψάχνουμε τα θετικά μιας αρνητικής κατάστασης(«ουδέν κακό, αμιγές καλού») καθένας μας μπορεί να αναφέρει διαφορετικά πράγματα. Βρίσκοντας τα στοιχεία που εμείς θεωρούμε θετικά σε μια αρνητική κατάσταση, μπορούμε στην συνέχεια να εστιαστούμε σε αυτά και να δράσουμε αναλόγως. Αν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό, βοηθάμε τον εαυτό μας να ξεπεράσει ευκολότερα την αρνητική κατάσταση, να ξεκολλήσει από το παρελθόν, να αισθανθεί καλύτερα και να δράσει πιο αποτελεσματικά για ένα καλύτερο μέλλον.

Στην ουσία έχοντας θετική σκέψη, ανοίγουμε την πόρτα στα θετικά συναισθήματα, τα οποία μας βοηθούν να διευρύνουμε τον ορίζοντα της σκέψης μας και τις επιλογές μας, με αποτέλεσμα να νιώθουμε δυνατότεροι και να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με αποτελεσματικό και θετικό τρόπο, ώστε να έχουμε και θετική έκβαση. Για τον λόγο αυτό ισχύει η ευρέως χρησιμοποιούμενη ρήση: «δεν έχει σημασία τι σου συμβαίνει αλλά πως το αντιμετωπίζεις»!

Για παράδειγμα, η απώλεια της εργασίας μας, μπορεί να αποβεί καταστροφική για μερικούς από μας, οι οποίοι θα βυθιστούμε στην θλίψη και την απογοήτευση και για κάποιους άλλους από εμάς να αποδειχτεί ότι καλύτερο θα μπορούσε να μας συμβεί, καθώς εστιαστήκαμε στα θετικά της κατάστασης και εξερευνήσαμε τις επιλογές μας: να αναδείξουμε τα ταλέντα μας, να πιάσουμε μια καλύτερη δουλειά, να ανοίξουμε μια δική μας δουλειά, ή να κάνουμε οτιδήποτε άλλο θέλαμε, τώρα που είχαμε χρόνο, όπως να έρθουμε πιο κοντά με τα παιδιά μας κτλ. Το γεγονός ήταν το ίδιο για όλους μας : χάσαμε την δουλειά μας. Ο τρόπος όμως που αντιμετωπίσαμε το γεγονός, έκανε την διαφορά. Αυτό που μερικοί μπορεί να ονομάζουμε τύχη, τις περισσότερες φορές οφείλεται στην θετική αντιμετώπιση των καταστάσεων.

Η θετική αντιμετώπιση των καταστάσεων προϋποθέτει την θετική σκέψη. Για να είναι αποτελεσματική η θετική σκέψη πρέπει να συνοδεύεται από θετικά συναισθήματα. Αν η θετική σκέψη, μας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα, ή αισθανόμαστε ότι μας στρεσάρει το γεγονός ότι πρέπει να βρούμε απαραιτήτως τα θετικά μια άσχημης κατάστασης, τότε η θετική σκέψη δεν λειτουργεί, γιατί πολύ απλά δεν είναι η δική μας σκέψη, αλλά μια επιβαλλόμενη σκέψη.
Η θετική σκέψη για να λειτουργήσει πρέπει να είναι δική μας, ή να την ασπαζόμαστε πλήρως, ώστε να μας δημιουργεί θετικά συναισθήματα. Αν προσπαθούμε να επιβάλλουμε στον εαυτό μας έναν θετικό τρόπο σκέψης, που όμως δεν μας ταιριάζει και δεν μας δημιουργεί θετικά συναισθήματα, τότε η «υποτιθέμενη θετική μας σκέψη», δεν λειτουργεί και το καταλαβαίνουμε, γιατί δεν νιώθουμε θετικά. Έχει παρατηρηθεί ότι η πίεση να σκεφτούμε θετικά μπορεί να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα, αν μας στρεσάρει, γιατί η αποτελεσματικότητα της θετικής σκέψης κρύβεται στην γνησιότητα της! Μόνο η γνήσια, η δική μας θετική σκέψη μπορεί να μας προκαλέσει θετικά συναισθήματα. Η επιβαλλόμενη ή η ψεύτικη θετική σκέψη μπορεί να μας κάνει ακόμη και να αγανακτήσουμε, επειδή δεν καταφέρνουμε τίποτα, όσο «θετικά» και αν σκεφτούμε.

Δεν μπορούμε με τίποτα να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας, με επιφανειακά θετικές σκέψεις, όταν βαθιά μέσα μας έχει ριζώσει η αμφιβολία και το άγχος. Κριτήριο για το αν η θετική σκέψη μας είναι γνήσια και ειλικρινής είναι τα συναισθήματα μας. Όταν νιώθουμε καλά και θετικά, τότε η θετική μας σκέψη είναι γνήσια και θα μας βοηθήσει. Όταν δεν νιώθουμε καλά, τότε η θετική μας σκέψη δεν είναι γνήσια και δεν θα καταφέρει να μας βοηθήσει.
Για το λόγο αυτό, πρέπει πρώτα να εστιαστούμε στον γενικότερο τρόπο σκέψης που έχουμε και να προσπαθήσουμε να τον αλλάξουμε, εάν βλέπουμε ότι δεν φέρνει αποτελέσματα ή είναι σε γενικές γραμμές αρνητικός και στην συνέχεια να προσπαθήσουμε να εστιαστούμε στα θετικά στοιχεία των γεγονότων και να προχωρήσουμε με γνήσια πλέον θετική σκέψη.

Για παράδειγμα, αν πιστεύουμε ότι τα όλα τα σκυλιά είναι επικίνδυνα και θα μας επιτεθούν, τότε δεν είναι δυνατόν συναντώντας ένα σκυλί στον δρόμο μας να σκεφτούμε πραγματικά θετικά για την κατάσταση αυτή! Βαθιά μέσα μας ο φόβος θα καθορίσει την αντίδρασή μας και η θετική σκέψη θα «πάει περίπατο»! Η θετική σκέψη δεν λειτούργησε, γιατί δεν ήταν γνήσια, δεν μας προκάλεσε θετικά συναισθήματα, αλλά φοβόμασταν!

Συμπερασματικά, η θετική σκέψη για να λειτουργήσει θετικά, θα πρέπει να είναι γνήσια. Κριτήριο της γνησιότητας της, είναι τα συναισθήματα μας. Αν λοιπόν δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε θετικά για κάτι, ας μην πιέζουμε τον εαυτό μας να το κάνει. Είναι προτιμότερο να ασχοληθούμε με τον γενικότερο τρόπο σκέψη μας για το θέμα και να συλλέξουμε όσο περισσότερα στοιχεία γίνεται για το θέμα αυτό και να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, να τον αγαπήσουμε, πριν του επιβάλλουμε την επιφανειακά θετική σκέψη, η οποία δεν συνοδεύεται από θετικά συναισθήματα και αψηφά τα προσωπικά μας όρια.

Η γνήσια θετική σκέψη προκαλεί θετικά συναισθήματα, τα οποία μας βοηθούν να έχουμε θετική γλώσσα σώματος και να δρούμε θετικά, εκπέμποντας θετική ενέργεια, η οποία διαχέεται στο περιβάλλον μας και το επηρεάζει θετικά, με αποτέλεσμα να μας συμβαίνουν θετικά γεγονότα! Τα θετικά γεγονότα καταγράφονται στο υποσυνείδητο μας ως θετικές εμπειρίες με αποτέλεσμα να επηρεάζουν θετικά τον τρόπο σκέψης μας, για παρόμοιες καταστάσεις. Με τον τρόπο αυτό αυξάνεται η αρχική θετική μας σκέψη για τις καταστάσεις αυτές, τα θετικά μας συναισθήματα γίνονται πιο έντονα και βαθιά, με αποτέλεσμα η γλώσσα του σώματος μας να είναι ακόμη πιο θετική και η θετική μας ενέργεια πιο ισχυρή επηρεάζοντας το περιβάλλον όλο και πιο θετικά, επιτυγχάνοντας ακόμη περισσότερα θετικά γεγονότα!

Όσο πιο πολλές φορές καταφέρνουμε κάτι θετικό, τόσο περισσότερο η θετική μας σκέψη δυναμώνει και τα έντονα θετικά συναισθήματα μετατρέπονται σιγά- σιγά σε πίστη στον εαυτό μας, σε αγάπη για τον εαυτό μας και σε δύναμη! Τότε, η θετική ενέργεια μας πλημμυρίζει και νιώθουμε ικανοί να καταφέρουμε τα πάντα! Η γνήσια θετική σκέψη, λοιπόν μας δίνει δύναμη να δράσουμε και ιδέες για να πετύχουμε!

Saturday, June 18, 2016

Λύση, μα ποια «λύση» στο Κυπριακό; Η Τουρκία δεν θα αφήσει ποτέ ήσυχη την Κύπρο

Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
 Για το Κυπριακό, ένα είναι πάντα το πρόσταγμα, μονότονο πια έπειτα από τόσα χρόνια και μονότονη πια και η απραξία που ακολουθεί: ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο κατοχικός ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, ο αντιπρόσωπος του ΟΗΕ, ο αντιπρόσωπος της ΕΕ, οι ηγέτες μεγάλων ή μικρών χωρών, ο Έλληνας Προθυπουργός, ο Τούρκος Πρόεδρος, ο…ο…ο…: οι πάντες μια λέξη έχουν στο στόμα! Λύση! Λύση! Και πάλι λύση! 

Ποια είναι όμως η «λύση»; τι εννοεί ο καθένας προφέροντας αυτή τη μαγική λέξη; Διότι ο καθένας έχει στο μυαλό του ένα διαφορετικό «είδος» λύσης, έστω και μια απόχρωση διαφορετικού, ανάλογα με τα δικά του πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και κριτήρια και προτιμήσεις ή τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και προτιμήσεις της πλευράς που υποστηρίζει. 

Για τον ένα, το αποτέλεσμα της λύσης είναι άμεσο, για το άλλο είναι έμμεσο. για τον ένα το θέμα είναι κυρίως πολιτικό, για τον άλλο είναι οικονομικό, για τον τρίτο είναι και τα δυο, και πάει λέγοντας. Και βέβαια ο καθένας «βλέπει» μια λύση που να ταιριάζει όσο γίνεται περισσότερο στα καλούπια του. Ας αφήσουμε όμως τί επιθυμεί ή/και επιδιώκει ο κάθε τρίτος, κάτι για το οποίο κανονικά καθόλου δεν πρέπει να ασχολούνται τα δυο ενδιαφέροντα μέρη στη Κύπρο και ας δούμε τις δυο κυριότερες παραμέτρους από τις οποίες θα πρέπει να ξεκινήσει και να τροφοδοτηθεί κάθε συζήτηση και εξέταση απόψεων για να καταλήξει σε μια απόφαση. 

Η μια παράμετρος είναι η σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Η δεύτερη είναι η κατάσταση που θα δημιουργηθεί εφόσον υιοθετηθεί η προταθείσα (που μόνο την κατοχική δύναμη Τουρκία συμφέρει και που ο Αναστασιάδης ποτέ δεν έπρεπε να δεχθεί να συζητήσει) Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ). Ας δούμε λοιπόν τί προσφέρει η κάθε μια κατάσταση στους Ελληνοκύπριους και τί τους συμφέρει περισσότερο, και ως εκ τούτου ποια θα μπορούσε να είναι γι’ αυτούς η καλύτερη λύση, εφόσον θα έπρεπε να φτάσουμε επιτέλους σε κάποια λύση (ή και μη λύση!). 

Σήμερα η Κύπρος είναι χωρισμένη στα δυο: απ’ τη μια πλευρά η Κυπριακή Δημοκρατία, με ελληνοκυπριακό πληθυσμό, ένα κράτος αναγνωρισμένο σε όλο τον κόσμο, διαπιστευμένο μέλος σε όλες τις διεθνείς οργανώσεις (πλην του ΝΑΤΟ λόγω Τουρκίας), ένα από τα 28 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με περίπου 800.000 κατοίκους, με δική της ΑΟΖ και την δυνατότητα μεγάλης οικονομικής ανάπτυξης στο μέλλον. Απ’ την άλλη, η λεγόμενη παράνομη “Τούρκικη Δημοκρατία Βορείου Κύπρου”, έργο της Τουρκίας που είναι και η μόνη χώρα στον κόσμο που την αναγνωρίζει, με πληθυσμό λένε 110.000 τουρκοκύπριους και 130.000 τούρκους έποικους και έναν τούρκικο στρατό κατοχής 40-45.000 ατόμων, χωρίς δική της ΑΟΖ, επιδοτούμενη από την Τουρκία, πάμπτωχη μολονότι κατέχει τα πιο εύφορα εδάφη της Κύπρου και σίγουρα ηθελημένα αφημένη απ’ την Τουρκία σε αυτές τις συνθήκες ύπαρξης για να έχει αυτή πάντα κάποιο λόγο για να τη κρατάει όμηρο των βουλήσεών της. 

Η διχοτόμηση της Κύπρου σήμερα, και από το 1974, είναι de facto μια πραγματικότητα διά της δύναμης των όπλων. Απ’ αυτή τη διχοτόμηση το μόνο καλό είναι ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι ανεξάρτητη, ελεύθερη, ικανή να συνάψει όποιες ωφέλιμες διεθνείς συμμαχίες επιθυμεί, έστω μέσα στη πειθαρχία που πρέπει να τηρήσει σαν συμβαλλόμενο μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα οικονομικά της συμφέροντα είναι ανεγνωρισμένα και η ίδια έχει την δυνατότητα να τα διαπραγματευτεί και να τα πραγματοποιήσει μέσα σε ένα πλέγμα σχέσεων που έχει την δυνατότητα και το δικαίωμα να ορίσει χωρίς να πάρει την άδεια κανενός ή χωρίς να υπάγεται στις θελήσεις άλλων(τουλάχιστον φανερά). 

Το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι ενιαίο, συμπαγές, δομημένο για να λειτουργήσει όσο γίνεται καλύτερα έτσι ώστε η πολιτική, κοινωνική, οικονομική, θρησκευτική, πολιτιστική ζωή να μπορούν να εκτυλίσσονται αδιατάραχτα και ειρηνικά στα πλαίσια ενός νομοθετικού και κανονιστικού οργανισμού ικανού να λύσει όλες τις πιθανές δυσχέρειες σε ιδιωτικές και δημόσιες συναλλαγές. Οι Ελληνοκύπριοι δεν εξαρτώνται από τρίτους (εκτός και εάν οι ίδιοι το δέχονται, ειδικά στα ανώτατα κυβερνητικά αξιώματα) και η δική τους πρόοδο ή όχι εξαρτάται μόνο από τον ίδιο τους τον εαυτό. 

Μπορούν να μετακινηθούν και να εγκατασταθούν οπουδήποτε θελήσουν και για όσο χρονικό διάστημα επιθυμούν. Μπορούν να αγοράσουν και να πουλήσουν οτιδήποτε θέλουν και οπουδήποτε αυτό κι αν βρίσκεται, να ακολουθήσουν παντού σχολικές/φοιτητικές/επαγγελματικές σταδιοδρομίες και για όσο χρονικό διάστημα θέλουν. H δικαιοσύνη στην Κ.Δ. είναι ενιαία και δεν εξαρτάται από ξένες παρουσίες και αποφάσεις. Η εκτελεστική εξουσία είναι ενιαία, η διοίκηση είναι ενιαία, η άμυνα είναι ενιαία, το σύστημα υγείας είναι ενιαίο, το νομικό και το φορολογικό σύστημα είναι ενιαίο. Τελικά υπάρχει ένα οργανωμένο σύνολο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό, όχι τέλειο (πουθενά δεν υπάρχει η τελειότητα) αλλά αρκούντως επαρκές για να λειτουργήσει παραγωγικά. 

Ένα άλλο πλεονέκτημα της Κυπριακής Δημοκρατίας σήμερα είναι ότι έχει την δυνατότητα να παράγει ανεξάρτητη πολιτική και οικονομική δράση. Ειδικά δε σε ό, τι αφορά την ΑΟΖ της, μπορεί να οργανώσει ενδιαφέρουσες συμβάσεις ειδικά με χώρες ομόρων ΑΟΖ (Ελλάδα, Ισραήλ, Αίγυπτος) με πολύ ενδιαφέρουσες προοπτικές εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου και αμοιβαίας ωφελιμότητας. Μαζί με την οικονομική πλευρά των συμφωνιών, είναι εφικτή (για να μη πω ότι γίνεται και επιτακτική) επίσης μια στρατιωτική συνεργασία ιδίως με τον πιο ισχυρό «παίχτη» της περιοχής, το Ισραήλ, για την νόμιμη προστασία των οικονομικών συμφερόντων από οιανδήποτε τούρκικη επιβουλή. 

Έτσι η δημιουργία στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου μιας τεράστιας ζώνης ΑΟΖ, από τις ακτές του Ισραήλ, περνώντας νότια της Κύπρου έως τη Κρήτη και τη βόρειο Αίγυπτο, εκτός από πολύ πρόσφορα οικονομικά αποτελέσματα και για την τροφοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – η οποία έχει μέγιστο συμφέρον να ευνοήσει, και κόντρα στους αμερικανούς, αυτή τη ζώνη – είναι ευνόητο ότι θα μπορεί να καταστεί και περιοχή ειρήνης μεταξύ των ισραηλινών και του αραβικού κόσμου (και γιατί όχι; και κάποια καλή λύση στο Παλαιστινιακό;), περιορίζοντας κατά πολύ τις αυθαίρετες βλέψεις της Τουρκίας. Ας δούμε όμως και τα αντίθετα – δηλαδή πώς θα είναι η κατάσταση εάν υπογραφεί η αγγλο-αμερικανο-τουρκικής έμπνευσης Διζωνική Δικοινοτική “Ομοσπονδία”. 

Κατ’ αρχήν δεν θα υπάρχει πια καμία Κυπριακή Δημοκρατία. Στη θέση της θα βρίσκεται απλά ένα νόθο ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο στο νότο της Κύπρου και στον βορρά το άλλο, το τουρκοκυπριακό, συνιστών κρατίδιο: μαζί τα δυο κρατίδια θα συγκροτούν την δήθεν «ομοσπονδία». Θα υπάρχουν λοιπόν δυο κράτη ξεχωριστά με τρεις κυβερνήσεις, παντού διευθύνσεις και υπηρεσίες εις διπλούν και τριπλούν, τρεις αστυνομικές δυνάμεις, τέσσερα κοινοβούλια. Θα υπάρχει μια Γερουσία (πρωτότυπος «θεσμός» για τη Κύπρο) όπου, ανεξάρτητα κι αν οι ε/κ είναι 800.000 και οι τ/κ 220.000, οι έδρες θα είναι μοιρασμένες μισές-μισές, 20 ε/κ γερουσιαστές και 20 τ/κ! 

Η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας θα απαρτίζεται κι αυτή από 3 ε/κ και 3 τ/κ με πρόεδρο για 2 χρόνια Ελληνοκύπριο και 1 χρόνο Τουρκοκύπριο (αρχικά, διότι δεν είναι διόλου απίθανο στη συνέχεια οι τ/κ να ζητήσουν, με βάση την αρχή της ισότητας, κι εδώ ίσα χρονικά διαστήματα). Θα υπάρχουν 4 διαφορετικές κατηγορίες πολιτών (μια άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία!), η κάθε μια με διαφορετικά δικαιώματα! Δηλαδή: 1) όσοι έχουν την «εσωτερική» ε/κ ή τ/κ ιθαγένεια και θα είναι και οι μόνοι που θα ψηφίζουν για την Γερουσία 2) όσοι ε/κ έχουν το δικαίωμα επιστροφής στα κατεχόμενα οι οποίοι θα μπορούν να γίνουν τ/κ πολίτες, να ψηφίζουν και να ψηφίζονται για τη Βουλή 3) όσοι ε/κ θέλουν να είναι μόνιμοι κάτοικοι του τ/κ κρατιδίου χωρίς να πάρουν την τ/κ υπηκοότητα, μπορούν να ψηφίζουν σε τοπικές εκλογές και ευρωεκλογές 4) όσοι δεν επιλέγουν τίποτα από τα προβλεπόμενα στους αριθ. 2 και 3, θα είναι «ετεροδημότες» δίχως δικαίωμα ψήφου, με μόνο δικαίωμα διαμονής. 

Ένα πραγματικό μπάχαλο από το οποίο κανένας Ελληνοκύπριος δεν θα βγει ζωντανός. Άξιο λόγου και πολύ παράξενο είναι το ότι στην «κατηγοριοποίηση» των κυπριών πολιτών γίνεται αναφορά μόνο σε ε/κ και όχι σε τ/κ! Εξάλλου, θα υπάρχει ένα Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο (άλλη έξυπνη πρωτοτυπία, αλλά of course!) με 4 δικαστές ε/κ και 4 τ/κ και έναν πρόεδρο ξένο υπήκοο! Και εδώ ισοψηφία μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκο-κυπρίων: η πληθυσμιακή πλειοψηφία των ε/κ δεν έχει καμία σημασία: οι λιγότεροι και οι περισσότεροι είναι δυο μεγέθη ίσης αξίας για τους Τούρκους, όταν αυτό τους συμφέρει (το ίδιο δεν γίνεται με τους Κούρδους, όπως ξέρουμε). 

Και θα υπάρχει μια «ομοσπονδιακή» Βουλή όπου οι 36 θα είναι ε/κ και οι 12 τ/κ, μια Βουλή οι «βουλήσεις» της οποίας όμως εύκολα θα παρακάμπτονται από τις Βουλές των δυο συνιστώντων κρατιδίων, ιδίως του τουρκοκυπριακού το οποίο υπό τη συνεχή επίβλεψη και επιρροή της Τουρκίας, πολύ δύσκολα αν όχι ποτέ δεν θα δεχθεί να υποστηρίξει προτάσεις ή αποφάσεις της ε/κ πλευράς. 

Τέλος, για όσο αφορά την άμυνα του «ομόσπονδου» κράτους, προβλέπονται ίσες ε/κ και τ/κ στρατιωτικές μονάδες, πάλι επειδή οι 800.000 ε/κ είναι ίσοι με τους 220.000 τ/κ! – ίσες αλλά και λίγες διότι, λένε οι Τουρκοκύπριοι, με τις «εγγυήσεις» που «προσφέρει» η Τουρκία, η «ανεξάρτητη» κυπριακή «ομοσπονδία» δεν χρειάζεται να έχει δικές της σημαντικές αμυντικές δυνάμεις: οι δυνάμεις της Τουρκίας αρκούν για να αποτρέψουν ξένες επιθέσεις! 

Συνοψίζοντας, η προβλεπόμενη ΔΔΟ μας δίνει τα εξής αποτελέσματα: – πλήρης εθνολογικός διαχωρισμός: όχι πια «κυπριακό» έθνος, αλλά καθαρά διαφοροποιημένο ελληνικό κυπριακό και τούρκικο κυπριακό όπου υπερέχουν οι δυο εθνοτικοί προσδιορισμοί. – οριστική γεωγραφική διχοτόμηση: αρχικά δεν θα υπάρχουν «σύνορα» μεταξύ των δυο «ανεξάρτητων κρατών», αλλά στο μέλλον, ποιος ξέρει;… η Τουρκία είναι τόσο κοντά! – δύο κράτη με πλήρεις εξουσίες το καθένα και με δικές του χωριστές ιθαγένειες. – δήθεν «ενωμένα» με μια κεντρική κυπριακή κυβέρνηση τελείως σκιώδης και μπασταρδεμένη, φάντασμα κυβέρνησης, που θα υπάγεται στις θελήσεις του τ/κ συνιστώντος κρατιδίου με τα ατελείωτα βέτο του. – καμία επιστροφή των προσφύγων στις τουρκοκυπριακές περιοχές, εκτός από ασήμαντες περιπτώσεις. 

Δυο τα αποτρεπτικά στοιχεία: α) απαγόρευση να διαταραχθεί η «τούρκικη» πλειοψηφία στο τ/κ κράτος, και 2) οι «αποζημιώσεις», που ακυρώνουν το δικαίωμα επιστροφής των προσφύγων στα κατειλημμένα σπίτια τους. – ακρωτηριασμός βασικών ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων: το ευρωπαϊκό κεκτημένο σχεδόν δεν υπάρχει στην ΔΔΟ. – παραχώρηση δικαιώματος ιδιοκτησίας στους παράνομους εποίκους που, προερχόμενοι από την Τουρκία, σφετερίζονται τις ε/κ περιουσίες. – παραμονή όχι μόνο de facto αλλά και de jure πάνω από 130.000 παράνομων εποίκων: ένα έγκλημα του διεθνούς δικαίου που μένει ατιμώρητο και με την ΔΔΟ παγιώνεται, «συγχωρείται» και νομιμοποιείται. – απαίτηση των τ/κ (Τούρκων) η νομοθεσία της ΔΔΟ να θεωρηθεί πρωτογενές δίκαιο έτσι ώστε οι μόνιμες και πολλές παρεκκλίσεις απ’ το ευρωπαϊκό κεκτημένο και την κοινοτική νομική δομή να γίνουν «νόμος» της «ομοσπονδίας» και να αποκλείσουν οποιαδήποτε δυνατότητα «διορθωτικής» επέμβασης της ΕΕ. – παράφορη καταστρατήγηση της δημοκρατικής αρχής της πλειοψηφίας στην λήψη αποφάσεων. – εισαγωγή και θέσπιση αναρίθμητων ΒΕΤΟ που μόνο την τ/κ πλευρά (κρατίδιο) ευνοούν ώστε να παραλύσει η «ομοσπονδιακή λειτουργία» και η Τουρκία να αποκτήσει λόγο επέμβασης προς «τακτοποίηση» των «κακώς κειμένων». 

– νομοθετική εξουσία: ξεχωριστές πλειοψηφίες στις Βουλές. – εκμετάλλευση του φυσικού αερίου: τα έξοδα εγκατάστασης της εκμεταλλευτικής διαδικασίας ανήκουν στην ε/κ πλευρά, τα έσοδα όμως ανήκουν και στις δυο κοινότητες από μισά. – το κάθε «ομόσπονδο» κράτος θα μπορεί να συνάπτει οποιαδήποτε συμφωνία όχι μόνο με την αντίστοιχη «κεντρική» χώρα (Ελλάδα, Τουρκία), άλλο ένα επαχθές κατάλοιπο της «Ζυρίχης-Λονδίνου», αλλά και, σε πολλούς τομείς, με οιανδήποτε άλλη χώρα. – διαδικασία εκμετάλλευσης φυσικών πόρων: μη έχοντας, λόγω άγνοιας και φτώχειας, καμία δυνατότητα συνεργασίας με το ε/κ συνιστών κρατίδιο, ήδη «έμπειρο» στις ειδικές ανάγκες, το τ/κ κρατίδιο θα είναι υποχρεωμένο να καλέσει σε βοήθεια τον τούρκικο παράγοντα ο οποίος έτσι θα εισχωρήσει για τα καλά στα δεδομένα και στις διαδικασίες εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου. 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, λοιπόν, η ΔΔΟ στη πράξη μας δίνει τις εξής συνέπειες: 
1) η Κύπρος χωρίζεται σα δυο με σύμφωνη απόφαση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με «επίσημη διεθνή βούλα»!
2) η λεγόμενη ΤΔΒΚ γίνεται επίσημο και «έγκυρο» κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, πολύ πιο σημαντικό, γίνεται το παντοτινό «βαρίδιο» στα πόδια του ε/κ συνιστώντος κρατιδίου από το οποίο συνέχεια θα απομυζά χρήματα και ζωή. 
3) δεν θα υπάρχει πια Κυπριακή Δημοκρατία ελεύθερη, ανεξάρτητη και ικανή να συνάψει όποιες διεθνείς συμβάσεις επιθυμεί: οτιδήποτε θα επιθυμεί να κάνει η ε/κ πλευρά θα υπόκειται στην έγκριση ή όχι της τ/κ πλευράς, δηλαδή της Τουρκίας. 
4) δεν θα υπάρχουν πια αναγνωρισμένα οικονομικά συμφέροντα των ε/κ μέσω της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά συμφέροντα δυο χωριστών κρατιδίων μέσα σε μια κεντρική κυβέρνηση έρμαιο των τουρκοκυπριακών βέτο. 
5) οι Ελληνοκύπριοι θα εξαρτώνται από την Τουρκία που θα ορίζει την πολιτική της «ομοσπονδίας» μέσω του τ/κ κρατιδίου. 
6) οι ε/κ δεν θα μπορούν να μετακινηθούν και να εγκατασταθούν ελεύθερα οπουδήποτε θελήσουν στο νησί και για όσο χρονικό διάστημα θέλουν. 
7) επίσης δεν θα μπορούν να αγοράσουν και να πουλήσουν οτιδήποτε επιθυμούν και οπουδήποτε αυτό βρίσκεται. 
8) οι Ελληνοκύπριοι θα είναι ξένοι σε ένα μέρος από τη χώρα τους (το τ/κ κρατίδιο). 
9) δεν θα μπορούν να ακολουθήσουν σχολικές/φοιτητικές/επαγγελματικές σταδιοδρομίες οπουδήποτε θελήσουν και για όσο διάστημα θέλουν. 
10) η κατακερματισμένη δικαιοσύνη, η διοίκηση διπλή και τριπλή, το σύστημα υγείας με τους υποβαθμισμένους Τουρκοκύπριους, το νομικό και φορολογικό σύστημα έρμαιο των τ/κ παρεκτροπών: όλα αυτά θα είναι εις βάρος των Ελληνοκυπρίων που δεν θα διαθέτουν πια τίποτα το αποκλειστικά δικό τους και θα πρέπει συνέχεια να βοηθούν τους «βόρειους εσαεί φτωχούς». 
11) το τ/κ κρατίδιο σιγά σιγά θα διαβρώσει, με την «βοήθεια» της Τουρκίας, το τώρα οργανωμένο ελληνοκυπριακό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύνολο. 
12) η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν θα διαθέτει πια δική της ΑΟΖ, που θα γίνει και τουρκοκυπριακή, με σίγουρη εισβολή Τούρκων. Τα παρεπόμενα; Δεν θα μπορεί πια να συνάπτει ανεξάρτητες συμφωνίες με όποιον θέλει και πώς θέλει, δεν θα έχει κανένα βαρύνοντα λόγο στις τιμές της εκμετάλλευσης της εδαφικά δικής της ΑΟΖ και δεν θα μπορεί να συμφωνεί στρατιωτικές συνεργασίες με Ισραήλ. Ελλάδα ή Αίγυπτο, όμορες ΑΟΖ, αλλά μόνο με χώρες αρεστές στη Τουρκία. 
13) το χρέος της παράνομης “ΤΔΒΚ” προς την Τουρκία (13 δις, όπως λέει ο Σερντάρ Ντενκτάς) το τ/κ ψευτοκρατίδιο είναι αδύνατο να το αποπληρώσει. Με το «ενιαίο» κράτος της ΔΔΟ η Τουρκία θα ζητήσει να πληρωθεί από το άλλο «ομόσπονδο» κράτος, το ε/κ κρατίδιο, και εάν δεν πληρωθεί, δεν αποκλείεται καθόλου να ζητήσει να λάβει μέρος (με τους τόκους!) στα έσοδα του φυσικού αερίου! 
14) και κάτι πολύ χειρότερο: η δεδομένη φτώχεια του τ/κ κρατιδίου θα είναι μια συνεχής δαμόκλεια σπάθη πάνω από την ύπαρξη της ΔΔΟ. Επομένως, για να μη καταρρεύσει η ΔΔΟ και άπαντες οι σπόνσορές της (ΗΠΑ, Αγγλία, ΕΕ, ΟΗΕ, Τουρκία, κλπ.) κατηγορήσουν το «πλούσιο» ε/κ κρατίδιο για «αθέτηση» των υποχρεώσεών του βοήθειας και αλληλεγγύης προς τους πένητες «συν- Κύπριους»και επιδίωξη «στραγγάλισής» τους (βέβαια, σε αυτό το σημείο θα γίνουν πάλι «Κύπριοι» και δεν θα είναι «Τούρκοι»!), και για να σωθεί ολόκληρο το «κράτος» και οι σπόνσορες να μη πάρουν «περιοριστικά» και «εκδικητικά» μέτρα εναντίον των «κακών» Ελληνοκυπρίων, αυτοί θα πρέπει να μεριμνήσουν να διαθέτουν εσαεί αυξημένα φορολογικά έσοδα για να τα διοχετεύουν (ένα είδος ελληνοκυπριακού «σχεδίου Μάρσαλ»;!) προς «ανακούφιση» των συνεχώς αναξιοπαθούντων «αδελφών Κυπρίων». 

Και αυξημένα έσοδα σημαίνουν υπερφορολόγιση των Ελληνοκυπρίων στον αιώνα τον άπαντα, ώστε να μπορεί να παραμένει «βιώσιμο» το τ/κ κρατίδιο. 

15) τέλος, επειδή δεν υπάρχουν και ούτε ποτέ θα υπάρξουν “δωρητές”, ούτε μεταξύ των προκομμένων «φίλων και συμμάχων», οι οποίοι θα δώσουν τα λεφτά των αποζημιώσεων για τις κλεμμένες περιουσίες των Ελληνοκυπρίων από Τουρκοκύπριους και έποικους, και επειδή βέβαια η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να πληρώσει οτιδήποτε για τις τεράστιες ζημιές που προκάλεσε από το 1974 και μετά, και επειδή το συνιστών τ/κ κρατίδιο επίσης αποκλείεται να είναι ποτέ σε θέση να αποζημιώσει για την ληστεία των ελληνοκυπριακών περιουσιών, ο κλήρος δεν μπορεί παρά να πέσει στον «πιο γενναίο», στην ορισμένη περίπτωση στο «χρήσιμο ηλίθιο» ε/κ κρατίδιο, πλούσιο, επομένως υποχρεωτικά διαθέσιμο. 

Έτσι, τα απαιτούμενα 30, 40 ή 50 δις ευρώ θα πρέπει οι Ελληνοκύπριοι να τα βρουν από δάνεια, πολλά και βαριά δάνεια, τα οποία ακόμη μετά από 50-60 χρόνια θα αποπληρώνουν τα παιδιά των παιδιών και τα εγγόνια των εγγονιών! Δηλαδή οι ίδιοι οι Ελληνοκύπριοι που ληστεύτηκαν θα πληρώσουν στους εαυτούς τους, θα αυτό-αποζημιωθούν(!), για τα περιουσιακά στοιχεία που έχασαν και παράνομα τα οικειοποιήθηκαν οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι. 

Απλά και σταράτα. 16) και σαν «συμπλήρωμα»: πολύ πλησιάζουν την πραγματικότητα, σχετικά με τις συνέπειες της ΔΔΟ, εκείνοι που διακρίνουν μια «βοσνιοποίηση» της Κύπρου, μια τραγική ακυβερνησία την οποία ως επί το πλείστον θα την πληρώσουν οι Ελληνοκύπριοι που, από αφεντικά που είναι τώρα με την Κυπριακή Δημοκρατία. θα καταστούν υποχείρια των εμπνευστών της ΔΔΟ διότι θα χάσουν οριστικά και αμετάκλητα κάθε δυνατότητα εδαφικής κυριαρχίας και πολιτικής ανεξαρτησίας. 

Όλοι οι Ελληνοκύπριοι, και πριν απ’ όλους οι κυβερνώντες και εκείνοι που ασκούν κάποια εξουσία, θα πρέπει να πάρουν πολύ στα σοβαρά όλα ετούτα που περιληπτικά έχουν εδώ εκτεθεί, να κάνουν μια ειλικρινή εξέταση συνείδησης με μοναδική προοπτική την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού, και να βγάλουν tα καταληκτικά, αντικειμενικά και ακριβή πορίσματά τους. 

Οπότε: ή θα είναι με το μέρος της τούρκικης πραγματικότητας και με τον σύντομο αφανισμό της ελληνικότητάς τους ή θα είναι με το μέρος της ελληνικής ιστορίας τους και με την συνέχεια της ελληνοκυπριακής πατρίδας τους. Πολύ αποκαλυπτική είναι η αναφώνηση του Ντεργιά Κάνμπαϊ, Τούρκου «πρέσβη» στο ψευδοκράτος: «Είμαι πολύ περίεργος να δω πώς θα το κατορθώσουν», είπε αναφερόμενος στις «δυο κυριαρχίες» που «θα ενωθούν» σε μια «ενιαία κυριαρχία στο διεθνές πεδίο». Δεν είναι καθόλου απίθανο να υπονοεί πως θα πρέπει να είσαι τελείως «πειραγμένος» για να δεχθείς την πραγματοποίηση της προτεινόμενης ΔΔΟ – ένα κυβερνητικό μόρφωμα που πιο ηλίθιο, μπάσταρδο και αλλοπρόσαλλο δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ Εκπλήσσει πραγματικά αυτή η πεισματική «λαγνεία λύσης» των Ελληνοκυπρίων και η ατέρμονη αυταπάτη τους πως μπορεί να υπάρξει λύση παρούσης της Τουρκίας. Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται για λύση στο Κυπριακό. Ούτε ενδιαφέρεται ούτε θέλει «όποια» λύση. Είναι τώρα 42 χρόνια που το δείχνει. Άλλωστε η εισβολή του 1974 έγινε για δυο σκοπούς: 1) να μην υπάρχει λύση και να υπάρχει μεταξύ της ελληνικής Κύπρου και της Τουρκίας μια μισή Κύπρος τούρκικη, αφοσιωμένη στη Τουρκία και στρατηγικό προγεφύρωμά της, ή ακόμη καλύτερα: 2) να υπάρχει τούρκικη λύση με την ολική εξουδετέρωση του ε/κ στοιχείου και τον ολικό έλεγχο της Κύπρου από την Τουρκία. Αμφότερες ετούτες οι επιδιώξεις της Τουρκίας βρήκαν μια απαράδεκτη και ντροπιαστικά ένοχη σιωπή εκ μέρους της ΕΕ η οποία ανέχθηκε και συνεχίζει να ανέχεται (και θέλει να ανέχεται) την παράνομη κατοχή από μια ξένη χώρα ενός μέρους του εδάφους της και η οποία δεν έκανε ποτέ τίποτα για να βάλει τέλος σε αυτό το καθεστώς διεθνούς αυθαιρεσίας που οι πάντες έχουν καταδικάσει. 

Είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο οι ε/κ τόσο πολύ κόπτονται για μια λύση και πολλοί εξ αυτών, δυστυχώς, για «όποια λύση», νομίζοντας ότι λέγοντας «ναι» σε όλα τα τούρκικα σχέδια κάτι θα κερδίσουν, όταν δεν πρόκειται να υπάρχει λύση αν δεν θα είναι «τούρκικη λύση»! Και η όλη έως τώρα πορεία του «Κυπριακού» το αποδεικνύει! Όντας λοιπόν έτσι τα πράγματα – και τα γεγονότα περίπου 50 ετών δείχνουν πως δεν είναι αλλιώς – τότε οι ε/κ ή είναι διατεθειμένοι να εξαφανιστούν για χάρη των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων ή, στην καλύτερη περίπτωση, να υποβιβαστούν τόσο πολύ που να είναι μια ασημαντότητα ανάμεσα στο σφυρί και το αμόνι, σε Τουρκοκύπριους και Τουρκία. 

Αν δεν έχουν τέτοια διάθεση, τότε, να πάψουν να καλλιεργούν το παραμύθι ή τον μύθο της «λύσης» και της «επανένωσης» που με διάφορες «γεύσεις», πάντα πικρές όμως, (και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει) συνεχίζουν να «πιπιλίζουν» αναμένοντας τον μάννα από έναν ουρανό που δεν υπάρχει. Με τόσα που έχουν συμβεί από το 1974 και μετά (αλλά σωστότερα, από το 1963 και μετά), και όλα αρνητικά, θα έπρεπε να είχαν κουραστεί: κοροϊδίες, παραχωρήσεις, απογοητεύσεις, απώλειες, υποχωρήσεις σε αυτόν τον σχεδόν μισό αιώνα τίποτ’ άλλο δεν ήταν παρά η απτή απόδειξη μιας ήττας σε μάχη με τους μύλους και μιας «παραδοσιακής» αδυναμίας και ανικανότητας να υπερκεράσουν την τούρκικη παρουσία. 

Σε αυτό το μακρύ τούνελ ποτέ στο βάθος του δεν φάνηκε κάποιο φως λύσης: και αν έχει κάποτε φανεί κάτι σαν φως, ήταν απλώς ένας αντικατοπτρισμός, μια απατηλή Fata Morgana. Μια απλή ερώτηση αρκεί για να καταλάβει κανείς τί παιχνίδι παίζεται, ποιος είναι ο ρόλος που παίζει ο καθένας και προς τα πού πηγαίνει η «υπόθεση». Όλοι ας διαρωτηθούν: από το 1974 η Κυπριακή Δημοκρατία και ο Ελληνοκυπριακός λαός κέρδισε κάτι από όλες τις «διαπραγματεύσεις» που έγιναν δήθεν για να βρεθεί ο τρόπος μιας «λύσης»; Και αντιθέτως η Κ.Δ. και ο ε/κ. λαός πόσα έχασαν συνολικά και σε κάθε μια χωριστά από τις «συνομιλίες»; Εάν νομίζουν πως κάτι κέρδισαν, να πουν επακριβώς τί κέρδισαν, συγκεκριμένα και απτά. 

Όσο για τί έχασαν, η δυσκολία είναι να βάλουν μια τάξη μέσα σε τόσα πολλά που έχασαν! Λίγη ειλικρίνεια χρειάζεται για να δούμε τα πράγματα έτσι όπως είναι και να τα πούμε με το όνομά τους. Οι Ελληνοκύπριοι είναι ακόμη ελεύθεροι και ανεξάρτητοι. Και αυτό είναι μια μεγάλη τύχη. Υιοθετώντας την ΔΔΟ αυτή η τύχη θα εξαφανιστεί για πάντα στη στιγμή. 

Έχοντας υπόψη τα παραπάνω η λογική λύση φαίνεται να είναι μόνο μια: η Κυπριακή Δημοκρατία να επωφεληθεί από την ελευθερία και ανεξαρτησία που ακόμη διαθέτει (τις οποίες με μια «λύση» Made in Turkey ούτε με τα κιάλια δεν θα τις βλέπει!) και να προσπαθήσει όσο γίνεται γρηγορότερα, μέσα στις πιο συμφέρουσες συμμαχίες, να γίνει κομβικό σημείο στην ανατολική Μεσόγειο και σημαντικός ενεργειακός παίχτης, προς δικό της όφελος αλλά και όφελος της Ε.Ε. με την οποία μια καθαρή και «εξηγημένη» συζήτηση νομίζω πως είναι αναγκαία και επείγουσα. Η Τουρκία μπορεί να δρα για να δέσει περισσότερο στον εαυτό της τους Τουρκοκύπριους και έποικους, φέρνοντας νερό και κάνοντας άλλα έργα δομικού χαρακτήρα. Αλλά θα είναι ως εκεί. Παραπάνω δεν θα κάνει.

 Και ούτε πιστεύω πως θα προσπαθήσει να προσαρτήσει τη Βόρεια Κύπρο η οποία, για την ΕΕ και για τον ΟΗΕ, είναι ακόμη και πάντα μέρος της ολικής κυριαρχίας της Κ.Δ. στο Νησί. Αυτό θα πρέπει η Κ.Δ. να το δηλώσει σε όλους τους τόνους, απερίφραστα και καταγγελτικά τώρα στην έδρα του ΟΗΕ και της ΕΕ. Ακόμη μια φορά: η Κ.Δ. δεν μπορεί να περιμένει να επιτρέψουν οι τ/κ και οι Τούρκοι μια λύση που να της συμφέρει. Με βάση τα συμφραζόμενα, αν μπορεί να υπάρξει μια λύση στη Κύπρο, αυτή θα πρέπει να είναι λύση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Τουρκίας. Μια άλλη λύση είναι κάποια στιγμή η Τουρκία να πάψει να υφίσταται. 

Λίγο δύσκολο όμως αυτό. Είναι καιρός λοιπόν η Κυπριακή Δημοκρατία να το καταλάβει, όλοι οι Κύπριοι πολιτικοί να το καταλάβουν, όλος ο λαός να το καταλάβει, και όλοι μαζί να αναδείξουν την τεράστια κοροϊδία και απάτη 40 ετών εκ μέρους της Τουρκίας, με σχετικές κατηγορίες και καταγγελίες σε όλες τις κατευθύνσεις διεθνώςμ πριν τους προλάβουν οι Τούρκοι και ρίξουν το φταίξιμο στην ε/κ πλευρά! 

Και να σταματήσει μια συζήτηση πάνω στην αγγλο/αμερικανο/τουρκική ΔΔΟ, δηλώνοντας έτοιμη για νέες επαφές μόνο όταν πραγματικά η Τουρκία και το κολλητήρι τουρκοκυπριακή κοινότητα θα αποδείξουν διάθεση και τιμιότητα για μια πραγματικά κοινοτική λύση, θέτοντας το κυπριακό πρόβλημα όχι απλά ως δικοινοτικό πρόβλημα, όπως πονηρά το «προβίβασαν» οι Τούρκοι, αλλά ως βασικά πρόβλημα εισβολής ενός ανεξάρτητου και ελεύθερου ευρωπαϊκού κράτους και παράνομης κατοχής του, που πλειστάκις καταδίκασε εγγράφως ο ΟΗΕ. 

Έως τότε, ας πάει ο καθένας στον δρόμο του. Οι τ/κ με τους Τούρκους εκμεταλλευτές, οι ε/κ με Ελλάδα, Ισραήλ, Αίγυπτο, Ιορδανία για μια μεγάλη περιοχή ευημερίας και ειρήνης. Repetita juvant. 

Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής
Πηγή:
 Migantiou

Thursday, June 16, 2016

Ο ατομικισμός του πολιτικού

Του Παναγιώτη Δημητρίου
Ο ατομικισμός ενυπάρχει έμφυτα στον άνθρωπο και ρυθμίζει έκδηλα ή συγκαλυμμένα τη συμπεριφορά και τη δράση του στην κοινωνία και συνεπακόλουθα τη σχέση του με τους συνανθρώπους του.

Στον επιχειρηματικό και επαγγελματικό τομέα ο ατομικός ωφελιμισμός, ως τάση κερδοσκοπίας ή και ανέλιξης, θεωρείται οικονομολογικά και κοινωνιολογικά θεμιτό στοιχείο, καθότι συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξή.

Άκρως διαφορετική, όμως, είναι η θεώρηση των πραγμάτων στον τομέα της πολιτικής και στην περίπτωση των πολιτικών. Στην πολιτική ούτε πρόταξη του ατομικού ωφελιμισμού έναντι του κοινού καλού χωρεί ούτε και οποιαδήποτε σύζευξη. Και τούτο διότι συστημικά η πολιτική πρέπει να υπηρετεί αποκλειστικά και μόνο την ανθρώπινη κοινωνία και ο πολιτικός εξυπακουόμενα και διακηρυγμένα στρατεύεται για να υπηρετήσει, απαλλαγμένος από ιδιοτέλεια, την πατρίδα του. Δεν νοείται και δεν επιτρέπεται ο πολιτικός να νοθεύει το πνεύμα της προσφοράς, που πρέπει να τον διακατέχει, με το κίνητρο του ατομικού ωφελιμισμού, υλιστικού ή πολιτικού. Το αντίδωρο της προσφοράς του πολιτικού στην κοινωνία πρέπει να είναι πρωτίστως η δική του συνειδησιακή ικανοποίηση ότι υπηρετεί την πατρίδα του και δευτερευόντως η ηθική ικανοποίηση που αισθάνεται από την εκτίμηση των επαϊόντων συμπολιτών του.

Δυστυχώς, η πρόταξη και η ικανοποίηση και μόνο της νοσηράς πολιτικής φιλοδοξίας ενός επιτήδειου πολιτικού με επικάλυμμα το κοινό καλό, δεν αποκαλύπτεται εύκολα, όταν γίνεται, ως συνήθως, με πονηρία και επικοινωνιακή τέχνη. Έτσι, παρουσιάζεται το φαινόμενο επιβράβευσης του πολιτικού τυχοδιωκτισμού ανθρώπων, που γίνονται επαγγελματίες πολιτικοί αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιήσουν τη ματαιοδοξία τους και τις ατομικές στοχεύσεις εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια των συμπολιτών τους. Και τούτο, παρόλον ότι η διαγωγή του πολιτικού, που στοχεύει στην αποκόμιση προσωπικού πολιτικού κέρδους σε βάρος των κανόνων της πολιτικής ηθικής και του εθνικού συμφέροντος, θεωρείται από όλους τους πολίτες απαράδεκτη.   

Δυστυχέστατα το κοινωνικό περιβάλλον και το σύγχρονο πολιτικό σύστημα απαξιώνει τον ιδεαλισμό και εκτρέφει τον ωφελιμισμό και την ιδιοτέλεια, εξωθώντας τους πολιτικούς σε ύπουλους τακτικισμούς και σε ανταγωνισμό αυτοπροβολής και εκφυλιστικής επικοινωνιακής τακτικής, προκειμένου να επιτύχουν τις ατομικές τους στοχεύσεις. Και δυστυχέστατα, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η πατριδοκαπηλεία και η ρητορική πλειοδοσία αντί να οδηγούν τον πολιτικό που διακρίνεται για τέτοιες συμπεριφορές στην περιφρόνηση, τον αναβαθμίζουν στη κρίση των απλών πολιτών. Και, όμως, το στοίχημα του ευσυνείδητου πολιτικού πρέπει να είναι να μην κατακυριαρχηθεί από τον τακτικισμό και τον ατομικό ωφελιμισμό και να επιλέξει να είναι χρήσιμος και ωφέλιμος υπηρέτης της κοινωνίας παρά επικοινωνιακά αρεστός και τυχοδιωκτικά επιτυχημένος. Σωστός πολιτικός είναι αυτός που υπηρετεί στην πράξη αρχές και αξίες. Ο πολιτικός που επικαλείται συνθηματολογικά και μόνο αρχές και αξίες για να επιτυγχάνει τους ατομοκεντρικούς του στόχους παραπλανώντας τους πολίτες είναι επικίνδυνα κίβδυλος. Αυτή την πολιτική αγωγή και νοοτροπία οφείλουν πρωτίστως τα κόμματα να προάγουν ώστε να παύσουν να είναι εκτροφεία του ατομικισμού και του ατομικού συμφεροντολογισμού.    

Οφείλουν, όμως, και οι πολίτες και ιδιαίτερα τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, να παύσουν να συνεργούν στην επιβράβευση του εύηχου λαϊκισμού, της ανεύθυνης συνθηματολογίας και της ατομοκεντρικής επιτηδειότητας. Δεν απαλλάσσονται της ευθύνης οι πολίτες και τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας με το να είναι κατήγοροι συλλήβδην των πολιτικών και ισοπεδωτικοί απαξιωτές της πολιτικής την ίδια ώρα που ανέχονται ή και παράγουν τον πολιτικό εκφυλισμό αμείβοντας τους καιροσκόπους και τυχοδιώκτες πολιτικούς.
Παναγιώτης Δημητρίου                                                                    Πρώην Ευρωβουλευτής 
Εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" 12.6.2016 

Wednesday, June 15, 2016

Επάγγελμα Άνθρωπος

Γράφει η Βίκυ Τσίγγα 
Στη σειρά τα πτυχία και οι διακρίσεις , οι σπουδές και οι μέθοδοι διδασκαλίας. Αλήθεια πόσα πτυχία έχεις κρεμάσει στον τοίχο, για ποιο απ όλα καμαρώνεις πιο πολύ;
Τι επάγγελμα κάνετε; α! τι καλά πόσο όμορφα ,μπράβο σας, μπράβο σας… Με τα μπράβο ν΄αυξάνονται, διογκώνεται και η απατηλή ιδέα για τον εαυτό σου, εγώ ο σπουδαίος, ο πλούσιος, με τόσα σπίτια, τα αυτοκίνητα κ.λπ.

Ποιο εγώ και φόβο σου τάισες πάλι; Ποια αδυναμία και πάθος σου κρυφό πείνασε;
Ποιον ζήλεψες και τι ζήλεψες που δεν έχεις εσύ;

Καυχιέσαι ότι εσύ τα ξέρεις όλα και οι άλλοι τίποτα. Μιλάς συνεχώς για σένα, χωρίς να έχεις την διάθεση να ακούσεις το συνομιλητή σου.

Πότε θα μάθεις, αν δεν μάθεις ν ακούς! Ζεις μέσα σε μια πλάνη , σ ένα συνειδησιακό λήθαργο, άλλο παρόμοιο του δεν υπάρχει. Μα ξέχασες να κοιτάς μέσα σου, τις πληγές σου, να τις «γλείφεις» και να τις θεραπεύσεις. Τι με κοιτάς σε σένα μιλώ, εσένα που με κοιτάς μέσα στον καθρέπτη με απορία… Πως μπορείς και ξεφεύγεις τόσα χρόνια από την εσωτερική σου φωνή, γιατί την καταπιέζεις;

Σε ποιον πούλησες πάλι τη ψυχή σου; Στη δίνη των πρόσκαιρων κατακτήσεων, παρασύρθηκες στο σκοτάδι. Κινείσαι επιφανειακά, άγεσαι και φέρεσαι με διάθεση ψευτο-ανωτερότητας , εσύ ο πρώτος και όλοι οι άλλοι οι δεύτεροι…

Σαν τον παλιάτσο τριγυρνάς , καμαρώνεις για τις κοινωνικές σου γνωριμίες, και όλα τα υλικά αποκτήματα, την εκπαιδευτική σου μόρφωση κι όλο φουσκώνεις από υπερηφάνεια. Που φουσκώνει , φουσκώνει όλο και πιο πολύ και σκάει κάποια στιγμή σαν μπαλόνι…

Έκρηξη της συναισθηματικής μιζέριας σου, θυμός και χάος ψυχικό, απώλειες από παντού, χαμένος στην ανυπαρξία της ευτυχίας σου. Και τότε ανακαλύπτεις πως ξέχασες να λέγεσαι και να είσαι Άνθρωπος! Ναι Άνθρωπος!

Ποιο το όφελος με όλα αυτά τα πτυχία να κοσμούν στον τοίχο του γραφείου σου, χωρίς την ύπαρξη της ανθρωπιάς, χωρίς ταπεινότητα! Ποιο το νόημα των κοινωνικών επαφών, χωρίς να προσφέρεις την αλληλεγγύη σου, τη συμπαράσταση στους συνανθρώπους σου!

Αλήθεια, πολύ όμορφα και οι διασκεδάσεις, η ψυχαγωγία, τα υλικά αγαθά αλλά χωρίς να να φέρεσαι ως Άνθρωπος δεν έχουν καμία απολύτως αξία! Υπέροχα τα στολίδια που φοράς, το σώμα που προσέχεις, αλλά για το πνεύμα σου τι έκανες;

Που πήγαν, που καταχώνιασες τη συμπόνια και την καλοσύνη, την ευγένεια και την αγάπη, αυτά τα γνήσια συστατικά της ανθρώπινης αξίας σου; Πόσες άπειρες φορές πρόδωσες τα ιδανικά σου και τα όνειρα σου;

- Μα εγώ δεν…
Άγγιξε μάτια μου όμορφα με τρυφερότητα τον άνθρωπο που κατοικεί μέσα στο σώμα σου.
Μίλησε του με την Αλήθεια σου, μην τον παιδεύεις άλλο, μην τον αποξενώνεις από την φύση του, που είναι η αγάπη , η καλοσύνη. Έλα, πες μου για εκείνους τους κρυμμένους θησαυρούς που κουβαλάς μέσα σου.

Φανέρωσε τους να σε χαρώ, να γιορτάσει όλη η πλάση. Γιατί στερείς από τον εαυτό σου και από τους γύρω σου, αυτό το Μεγαλείο της Ψυχής; Eίσαι το μεγαλύτερο θαύμα της γης, σταμάτα ν΄ανυψώνεις τα τείχη του εγώ, γκρέμισε τα στο εδώ και τώρα.

Η ευτυχία και η χαρά σου εξαρτώνται αποκλειστικά από εσένα, από το περίσσευμα της αγάπης σου. Άσε την εσωτερική σου λάμψη και δύναμη να βγει προς τα έξω. Να σε κοιτώ και να βλέπω στα μάτια το Φως σου, να με κοιτάς και να βλέπεις τον Ήλιο μου.

Λόγος, μάτια, πράξεις να κινητοποιούνται από τον ρυθμό της αγάπης. Νους, σώμα, πνεύμα εναρμονισμένα με το Όλον, με το Θεϊκό Φως! Να τραγουδάς από καρδιάς, Άνθρωπε Αγάπα…

Αγάπα εσένα κυρίως ,αγάπα τον διπλανό σου ακόμα και τον εχθρό σου, αγάπα όλο τον κόσμο. Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο εαυτός σου, γι αυτό σου λέω λάτρεψε τον και συγχώρεσε τον ολοκληρωτικά για όσες φορές τον πρόδωσες.

Θυμήσου για πόσα πρέπει παραγκώνισες τα θέλω σου. Αυτά τα θέλω που σε κάνουν καλύτερο, ξεχωριστό, που μετουσιώνουν όλες τις περιοριστικές πεποιθήσεις της κατώτερης συμπεριφοράς σου, σε υπέρλαμπρο φως, χαρακτηριστικό της θεϊκής σου υπόστασης.

- Λοιπόν το πήρα απόφαση το Επάγγελμα μου είναι: Άνθρωπος, Άνθρωπος με ειδικότητα Ψυχή. Το Σπουδαιότερο, το πιο Ανώτερο Πτυχίο, αυτό που με ξεπερνά σαν γήινη ύπαρξη και με Φωτίζει. Κι αυτό το Πτυχίο έχει κι άλλο πλεονέκτημα, δεν χρειάζεται να το κάνω κάδρο… θα το φορώ πάνω μου, γιατί είναι το Κόσμημα μου, είναι το Πολύτιμο μου!



Δεσμεύομαι με αυτό το Επάγγελμα, με την ίδια τη Ζωή! Κάνε μου μόνο μια χάρη, όταν στιγμιαία μπορεί να το ξεχνώ, να μου το θυμίζεις εσύ αμέσως με τον πιο γλυκό τρόπο! 
- Δεν θα χρειαστεί, αλλά στο υπόσχομαι, θα είμαι ο Φύλακας Άγγελος σου, δίπλα σου, κοντά σου!
- Σ' ευχαριστώ και Σ αγαπώ!
- Σ' αγαπώ κι εγώ!
Να είστε ευλογημένοι!!!
Βίκυ Τσίγγα

Κρίσεις Πανικού, η πάθηση της νέας εποχής

Της Λευκής Αντωνίου
Η κρίση πανικού, είναι ένα επεισόδιο ισχυρού φόβου, που πυροδοτεί, έντονες σωματικές αντιδράσεις, ενώ στη πραγματικότητα, δεν απειλεί το άτομο, κάποιος σοβαρός κίνδυνος.
Τα άτομα πού έχουν βιώσει, κρίση πανικού, τον περιγράφουν, σαν μία αίσθηση, πλήρους απώλειας ελέγχου,έντονος φόβος για καρδιακή προσβολή, εγκεφαλικό, ακόμη και για θάνατο.

Στην εποχή που ζούμε, όπου η οικονομική κρίση, έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού, εμφανίζονται στο τόπο μας, ένα και ποιο πολλά κρούσματα, σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, ακόμη και σε πολιτικούς, ηθοποιούς ,τραγουδιστές κ.λπ.

Η εμφάνιση των επεισοδίων,τυπικά είναι ξαφνική, χωρίς συγκεκριμένη αιτία, και προκαλεί, ισχυρότατο, φόβο στον παθόντα. Τα συνηθέστερα συμπτώματα, είναι" Τρέμουλο, εφίδρωση, πόνο στο στήθος, ταχυκαρδία, αίσθημα πνιγμού,ζάλη, τάση για λιποθυμία.

Οι γυναίκες, είναι ποιο ευάλωτες στις κρίσεις πανικού, κυρίως στην ηλικία, μεταξύ 20 και 40 ετών. Όταν οι κρίσεις επαναλαμβάνονται συχνά, το άτομο πρέπει να απευθυνθεί, σε ειδικό ψυχίατρο και ψυχολόγο.

Πώς αντιμετωπίζεται η ψυχολογική αυτή διαταραχή

Συνήθως, με ένα συνδυασμό φαρμακευτικής αγωγής, μαζί με ψυχοθεραπεία. Τα φάρμακά που χορηγούνται,είναι τα SSRI, τα νέα αντικαταθλιπτικά ,με αγχολυτικό, για ένα ορισμένο διαστήματα με βάση την περίπτωση.

Επίσης απαραίτητη είναι και η ψυχοθεραπεία για τη διαχείριση της θετικής σκέψης. Οι τεχνικές χαλάρωσης,ασκήσεις αναπνοής,η καθημερινή άσκηση η μουσικό θεραπεία ο διαλογισμός, είναι φυσικές μέθοδοι για αντιμετώπιση των κρίσεων.

Εάν ένα γνωστό η συγγενικό σας άτομο είναι σε κρίση πανικού θέλει ειδική αντιμετώπιση.
Ποτέ μην αγνοήσετε το συμβάν, αλλά προσπαθείτε να κατανοήσετε το άτομο, με στοργή και προσπαθήστε να του από σπάσετε τη προσοχή, μακρυά από τα συμπτώματα, πείτε του να αναπνέει αργά, κρατάτε του το χέρι και πείτε του είμαι μαζί σου,θα το ξεπεράσουμε σιγά σιγά άγχος είναι και θα φύγει.

Τι μπορείτε να κάνετε, να βοηθήσετε τον εαυτό σας 
Μείνετε εκεί που είστε. Συγκεντρωθεί τε σε απλά πράγματα, και από βάλετε αρνητικές σκέψεις. Πάρτε βαθιές ανάσες, πολεμήστε το φόβο σας, και πείτε θα σε νικήσω τον πανικό. Όσοι υποφέρουν πρέπει, να αποφεύγουν την καφεΐνη τη ζάχαρη και διεγερτικές ουσίες.

Στη Αγγλία υπάρχει μη κερδοσκοπικός οργανισμός το Νο Panic organisation Uk ,που η έδρα του είναι στη βόρεια Αγγλία στελεχωμένο,με ειδικούς ψυχιάτρους ψυχολόγους,και πρώην παθόντες. Υπάρχει και τηλεφωνική γραμμή 24 ώρες, για άμεση ψυχολογική υποστήριξη.

Είναι λοιπόν η ώρα, όπως η δική μας κοινωνία, να αποβάλει το στίγμα για τη ψυχολογική αυτή πάθηση, είναι μια μεγάλη κρίση άγχους. Όλοι μαζί λοιπόν πολίτες και πολιτεία, ας κάνουμε ένα οργανισμό, να βοηθήσουμε τα άτομα που υποφέρουν βουβά, μέσα στο καβούκι τους,κουβαλώντας τόσο φόβο τόσα συμπτώματα με αρνητικές συνέπειες, στην προσωπική τους ζωή. 

Λευκή Αντωνίου
Πρώην πρόεδρος Αντιναρκωτικής
Οργάνωσης ΑΦΕΤΗΡΙΑ
Μέλος του Νο Panic Oraniaation UK
Εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος», 11 Ιουνίου 2016

Wednesday, June 8, 2016

Τα όρια της σάτιρας

Γράφει ο Νίκος Χρ. Χαραλάμπους
Η ελευθερία της γνώμης, μαζί με την ελευθερία της πληροφορίας, αποτελούν ουσιαστικά στοιχεία της δημοκρατίας. Ένας τρόπος έκφρασης γνώμης είναι και η σάτιρα.

Πρόκειται για λογοτεχνικό είδος, που διακωμωδεί με δηκτικό τρόπο τα δημόσια ή ιδιωτικά ήθη, χαρακτήρες ανθρώπων ή καταστάσεις.Χρησιμοποιεί τη διακωμώδηση σαν μέσο για άσκηση κριτικής και όχι σαν αυτοσκοπό. Η σάτιρα ασκείται με διάφορους τρόπους: μέσω της τηλεόρασης (εκπομπές), στο θέατρο (επιθεωρήσεις), στο Τύπο (σκίτσα), στο Διαδίκτυο, ακόμα και στον τοίχο. 


Στοιχείο της σάτιρας είναι η επιθετικότητα. Η σάτιρα «επιτίθεται» ιδίως σε πολιτικούς θεσμούς και στους εκπροσώπους τους. Επίσης, τα βέλη της μπορεί να στραφούν σε κοινωνικές ομάδες ή ακόμα και εναντίον μεμονωμένων ατόμων. Τα κύρια μέσα που χρησιμοποιεί η σάτιρα για να «επιτεθεί» είναι η εικόνα και ο λόγος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα σατιρικών εικόνων είναι τα σκίτσα. Ιδιαίτερα, στη μορφή του λόγου (είτε προφορικού είτε γραπτού), η σάτιρα πάντα χρησιμοποιεί την ειρωνεία. 

Η σάτιρα συνιστά και μορφή τέχνης. Η συμβολή της τέχνης στην πνευματική ολοκλήρωση του ανθρώπου είναι μεγάλη. Η τέχνη αποτελεί ένα από τους πιο σημαντικούς τρόπους εξωτερίκευσης του ανθρώπινου πνεύματος. Για τους πιο πάνω λόγους η σάτιρα, ως μορφή έκφρασης γνώμης, τυγχάνει συνταγματικής προστασίας. Προστατεύεται από το Άρθρο 19 του Συντάγματος και το Άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία με τον Κυρωτικό Νόμο 39 του 1962 αποτελεί μέρος του εσωτερικού δικαίου της Κύπρου με αυξημένη ισχύ. 

Η σάτιρα, ως μορφή έκφρασης γνώμης, μπορεί να έχει όρια; Το άρθρο 10, παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναγνωρίζει ότι η ενάσκηση του δικαιώματος της έκφρασης γνώμης, καθώς συνεπάγεται καθήκοντα και ευθύνες, μπορεί να υπόκειται σε διατυπώσεις, όρους και περιορισμούς ή κυρώσεις εφόσον αυτές περιγράφονται στον νόμο και είναι αναγκαίες σε μια δημοκρατική κοινωνία για λόγους, μεταξύ άλλων, προστασίας της ηθικής, της υπόληψης ή των δικαιωμάτων των άλλων. 

Παρόμοιοι είναι και οι περιορισμοί που προβλέπονται στο Άρθρο 19, παρ. 3 του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη νόμιμη επιβολή των πιο πάνω περιορισμών είναι όπως τα μέτρα που λαμβάνονται να είναι «αναγκαία σε μια δημοκρατική κοινωνία». Θεωρείται «αναγκαίο» το μέτρο που λαμβάνεται όταν υφίσταται «πιεστική κοινωνική ανάγκη» (pressing social need) και το μέτρο είναι ανάλογο με τον επιδιωκόμενο νόμιμο σκοπό. Ισχύει και εδώ η αρχή της αναλογικότητας. 

Κανόνες δεοντολογίας ρυθμίζουν το δικαίωμα έκφρασης γνώμης του δημοσιογράφου. Οι κανόνες αυτοί ορίζουν, μεταξύ άλλων, ότι οι δημοσιογράφοι κατά την άσκηση του λειτουργήματός τους οφείλουν να τηρούν τις αρχές του σεβασμού της προσωπικότητας, της υπόληψης και της ιδιωτικής ζωής του ατόμου και του σεβασμού των ιδεωδών της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Επίσης, έχουν υποχρέωση να αποφεύγουν οποιαδήποτε αναφορά ή ενέργεια εναντίον προσώπου η οποία περιέχει στοιχεία προκατάληψης με βάση στη φυλή, το χρώμα, τη γλώσσα, τη θρησκεία, τις πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις, την εθνική ή κοινωνική προέλευση ή συνιστά χλευασμό, διαπόμπευση ή διασυρμό ατόμων ή ομάδων ή περιλαμβάνει παρότρυνση σε μίσος λόγω διαφορών φυλής, φύλου, θρησκείας ή ιθαγένειας. 

Οι νόμοι και οι κανόνες δεοντολογίας θα πρέπει να ερμηνεύονται και να εφαρμόζονται μέσα στα πλαίσια που καθορίζονται στις προαναφερθείσες συνταγματικές διατάξεις. Όπως προαναφέρθηκε, το άρθρο 10, παρ. 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ορίζει ότι η ενάσκηση του δικαιώματος της έκφρασης γνώμης συνεπάγεται καθήκοντα και ευθύνες. Δεν είναι επιτρεπτή η κατάχρηση του δικαιώματος. 

Τούτο συμβαίνει όταν η σάτιρα αυτοαναιρείται και γίνεται ρατσιστική προπαγάνδα ή μετατρέπει το χιούμορ σε ύβρη και χυδαιότητα, όπως στις πιο κάτω περιπτώσεις: Το περιοδικό Charlie Hebdo δημοσίευσε πριν λίγους μήνες σκίτσο στο οποίο τίθεται το ερώτημα τι θα γινόταν ο μικρός Αϊλάν αν δεν είχε πνιγεί και είχε καταφέρει να φτάσει στην Ευρώπη; Και ο σκιτσογράφος Riss απαντά: «Θα χούφτωνε γυναίκες στη Γερμανία». Επίσης, πριν λίγες εβδομάδες ο γνωστός για τον ευτελή λαϊκισμό του Λάκης Λαζόπουλος εκφράζοντας το μίσος του για τον κ. Σόιμπλε έφτασε στο σημείο να προσβάλει όλα τα άτομα με ειδικές ανάγκες. 

«Ο Σόιμπλε έχει δύο εμμονές» είπε με το γνωστό του ύφος. «Όσο και αν φανεί σκληρό αυτό που θα πω, όταν ένας άνθρωπος είναι καθηλωμένος σε μία καρέκλα, σιγά - σιγά το μυαλό του καθηλώνεται σε μια ιδέα, εγώ το λέω παράνοια, το λέω παραφροσύνη». Σε μια άλλη περίπτωση, η οποία απασχόλησε και το Συμβούλιο Επικρατείας της Ελλάδας, στην ΣτΕ 4583/2015, θεωρήθηκε καταδικαστέα σατιρική εκπομπή Μαρτίου 2010, στην οποία προβλήθηκε κατ’ επανάληψη η εικόνα του κυβερνητικού εκπροσώπου ν’ αναγγέλλει οικονομικές ρυθμίσεις, για την αποκατάσταση της δημοσιονομικής ομαλότητας, εναλλάξ με σκηνή ερωτικής συνεύρεσης (με πρωταγωνίστρια γνωστή ηθοποιό), διανθισμένη με χυδαίες φράσεις. 

Όμως, είναι γενικά αποδεκτό ότι οι νόμοι κι οι κανόνες δεοντολογίας θα πρέπει να εφαρμόζονται με τεράστια προσοχή και ο εφαρμοστής του να επιδεικνύει τη μεγαλύτερη δυνατή ανοχή. Οπωσδήποτε, στην σάτιρα πρέπει να αφήνεται ένα μεγαλύτερο πεδίο ελευθερίας. Αρκετά διαφωτιστική για το θέμα είναι μια απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) ημερομηνίας 25/04/2007 στην υπόθεση της Vereinigung Bildender Künstler κατά Αυστρίας, (Προσφυγή αρ. 68354/01). Το Δικαστήριο τόνισε ότι «η ελευθερία της έκφρασης, όπως διασφαλίζεται από την παράγραφο 1 του Άρθρου 10, συνιστά ένα από τα θεμέλια κάθε δημοκρατικής κοινωνίας και είναι όντως μια από τις βασικές προϋποθέσεις για την πρόοδό της και την αυτοπραγμάτωση του ατόμου. 

Με την επιφύλαξη της παραγράφου 2, δεν εφαρμόζεται μόνο σε “πληροφορίες” ή “ιδέες” που γίνονται ευμενώς αποδεκτές ή θεωρούνται μη προσβλητικές ή ομοιόμορφες, αλλά επίσης και σε αυτές που προσβάλλουν, που σοκάρουν ή ενοχλούν το Κράτος ή ένα μέρος του πληθυσμού. Αυτά επιβάλλονται από τον πλουραλισμός, την ανεκτικότητα και την ευρύτητα πνεύματος, χωρίς τις οποίες δεν υπάρχει “μια δημοκρατική κοινωνία”. Όσοι δημιουργούν, παρουσιάζουν, διανέμουν ή εκθέτουν έργα τέχνης συμβάλλουν στην ανταλλαγή ιδεών και απόψεων, γεγονός που είναι θεμελιώδες για μια δημοκρατική κοινωνία. 

Έτσι, το κράτος υποχρεούται να μην επεμβαίνει εσφαλμένα στην ελευθερία της έκφρασής τους. Οι καλλιτέχνες και όσοι προωθούν τα έργα τους δεν απολαμβάνουν βέβαια κάποιας ασυλίας από τους περιορισμούς που αναφέρονται στην παράγραφο 2 του Άρθρου 10. Όποιος ασκεί την ελευθερία της έκφρασής του υπόκειται, σύμφωνα με την έκφραση αυτής της παραγράφου σε “καθήκοντα κι ευθύνες”». Περαιτέρω, στην απόφαση σημειώνεται ότι «η σάτιρα είναι μια μορφή καλλιτεχνικής έκφρασης και κοινωνικού σχολιασμού και με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της υπερβολής και της στρέβλωσης της πραγματικότητας, αποσκοπεί κανονικά στο να προκαλέσει και να ξεσηκώσει. 

Συνακόλουθα, κάθε παρέμβαση στο δικαίωμα του καλλιτέχνη σε μια τέτοια έκφραση θα πρέπει να εξετάζεται με ιδιαίτερη προσοχή». Επίσης, σημείωσε ότι η δημόσια εικόνα του προσώπου που αφορούσε ο σχετικός πίνακας τού επέβαλλε «μια μεγαλύτερη ανεκτικότητα και σεβασμό στις επικρίσεις». Είναι δείγμα της ευστροφίας ενός πολιτικού ο βαθμός ανοχής του απέναντι στη σάτιρα. 

Πριν μερικές δεκαετίες, στα φοιτητικά χρόνια του γράφοντος, βρέθηκαν σε κοσμική συγκέντρωση ένας πολιτικός, ο Σπύρος Μαρκεζίνης - που διακρινόταν για την οξύνοιά του, άσχετα με την κατάληξη της πολιτικής του σταδιοδρομίας – και ο σπουδαίος γελοιογράφος των «Νέων», ο Φωκίωνας (Φώκος) Δημητριάδης. Ο πολιτικός, απευθυνόμενος στον γελοιογράφο είπε: «Κύριε Δημητριάδη, έχετε πολύ καιρό να με εμφανίσετε σε γελοιογραφία! Έχετε κάτι μαζί μου;». 

Τις πιο πάνω αρχές, που καθορίζουν τα επιτρεπτά όρια επέμβασης στην ελευθερία της γνώμης δια της σάτιρας, δεν φαίνεται να σεβάστηκε η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας (ΕΔΔ) στην πρόσφατη απόφασή της για τα δυο σκίτσα του ΠΙΝ (Πέτρου Παπαπέτρου). Η ΕΔΔ εξέτασε παράπονο αναφορικά με δύο σκίτσα του ΠΙΝ (Πέτρου Παπαπέτρου) που δημοσιεύθηκαν στο «Φιλελεύθερο». Το ένα από τα δύο σκίτσα παρουσιάζει μασκοφόρους ταραξίες σε γήπεδο ποδοσφαίρου με έναν από αυτούς να λέγει: «Να προσέχουμε ποιους δέρνουμε γιατί θα βγάλει ανακοίνωση ο Άϊντα ότι είμαστε ρατσιστές ξενοφοβικοί και δεν θέλουμε λύση». 

Το δεύτερο σκίτσο παρουσιάζει δύο άτομα μπροστά σε πάσσαλο με οδικές πινακίδες προς πόλεις και χωριά στα κατεχόμενα με αλλαγμένα τα τοπωνύμια στην Τουρκική, με φόντο τον Πενταδάκτυλο και την Τουρκική σημαία, μπροστά στις οποίες στέκονται δύο άτομα. Το ένα άτομο ερωτά «Πώς μεταφράζεται στα Τούρκικα το …Τάκης Χατζηδημητρίου;» και το δεύτερο απαντά «Τάκης Χατζηδημητρίου». Η ΕΔΔ για το πρώτο σκίτσο αποφάνθηκε ότι «συνιστούσε εμφανή αναφορά στους Τουρκοκυπρίους, γεγονός που κρίθηκε ως δυσμενής διάκριση στη βάση της εθνοτικής καταγωγής. Η πιο πάνω φράση υποβάλλει κατά παραπλανητικό τρόπο ότι τις επιθέσεις εναντίον των Τουρκοκυπρίων είναι δυνατό να διενήργησαν χούλιγκαν των γηπέδων και όχι άτομα που είναι γενικά γνωστό ότι πρόσκεινται σε ομάδες, οργανώσεις ή κόμματα που αντιτίθενται σε λύση του Κυπριακού». 

Αναφορικά με το δεύτερο σκίτσο η ΕΔΔ, αφού σημειώνει ότι «ο κ. Τάκης Χατζηδημητρίου είναι ευρέως γνωστό άτομο, το οποίο έχει ενεργό δράση στην προαγωγή των σχέσεων των δύο κοινοτήτων της Κύπρου και της επαναπροσέγγισης και έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες για την προστασία και συντήρηση μνημείων της κοινής πολιτιστικής κληρονομιάς», καταλήγει ότι « η αναφορά στον κ. Χατζηδημητρίου αποτελεί αναίτια και ανεπίτρεπτη διασύνδεση του ονόματός του με την καταδικαστέα πρακτική της αλλαγής των τοπωνυμίων. 

Η Επιτροπή θεώρησε ότι ο διάλογος στο σκίτσο μπορεί να ερμηνευθεί ως αποδοκιμασία για την ενασχόληση του κ. Χατζηδημητρίου στο πλαίσιο της επιτροπής για την πολιτιστική κληρονομιά ή και υπονοούμενο ότι η ενασχόλησης αυτή δυνατό να ενθάρρυνε ή να συνέβαλε στη μετονομασία των Ελληνικών τοπωνυμίων στα κατεχόμενα, ή ότι η πολιτική επαναπροσέγγισης την οποία εκφράζει ο κ. Χατζηδημητρίου δεν μπόρεσε ή έχει αποτύχει ή ότι ο κ. Χατζηδημητρίου δεν έχει ενδιαφερθεί για να αποτρέψει το φαινόμενο αυτό ή ενδεχομένως να προσπάθησε και απέτυχε». 

Η ΕΔΔ με ταόσα εκθέτει, κατά τρόπο αυθαίρετο, ως συμπεράσματα και διαπιστώσεις, επεμβαίνει στο συνταγματικό δικαίωμα του ΠΙΝ να εκφέρει ελεύθερα τη γνώμη του. Από μια εξέταση του πρώτου σκίτσου προκύπτει η πρόθεση του σκιτσογράφου να σατιρίσει την προσπάθεια του κου Άϊντα να μεγαλοποιήσει το συμβάν κατά το οποίο μερικά άτομα – που σωστά χαρακτηρίζονται «χούλιγκαν» - επιτέθηκαν εναντίον Τουρκοκυπρίων. Οπωσδήποτε γίνεται «εμφανής αναφορά στου Τουρκοκυπρίους». 

Τούτο, δικαιολογεί την κρίση για «δυσμενή διάκριση στη βάση της εθνοτικής καταγωγής»; Συνιστά τούτο προκατάληψη σε βάρος των Τουρκοκυπρίων ή περιλαμβάνει παρότρυνση σε μίσος τους; Και αν ακόμα είναι σωστή η διαπίστωση ότι τις επιθέσεις διενήργησαν «άτομα που είναι γενικά γνωστό ότι πρόσκεινται σε ομάδες, οργανώσεις ή κόμματα που αντιτίθενται σε λύση του Κυπριακού», συνιστά τούτο παραπλάνηση από μέρους του σκιτσογράφου ή, απλά, λανθασμένη εκτίμηση γεγονότων; 

Αναφορικά με το δεύτερο σκίτσο, πρέπει να ομολογήσω ότι, διαβάζοντας το σχετικό μέρος της απόφασης, έμεινα κατάπληκτος. Όποιος «έχει ενεργό δράση στην προαγωγή των σχέσεων των δύο κοινοτήτων της Κύπρου και της επαναπροσέγγισης και έχει προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες για την προστασία και συντήρηση μνημείων της κοινής πολιτιστικής κληρονομιάς» είναι στο απυρόβλητο και δεν υπόκειται σε κριτική; Το σκίτσο τι άλλο είναι παρά μια οξεία και δηκτική κριτική κατά του κου Τάκη Χατζηδημητρίου ο οποίος μετέχει της επιτροπής για την πολιτιστική κληρονομιά, που διέπραξε το ανοσιούργημα της μετονομασία των Ελληνικών τοπωνυμίων στα κατεχόμενα; Δεν είχε δικαίωμα ο σκιτσογράφος να εκφράσει «την αποδοκιμασία του για την ενασχόληση του κ. Χατζηδημητρίου στο πλαίσιο της επιτροπής για την πολιτιστική κληρονομιά»; Τα μέλη της ΕΔΔ, όπως και κάθε πολίτης, είχαν κάθε δικαίωμα να έχουν αντίθετες απόψεις με αυτές που εξέφραζε ο ΠΙΝ με τα σκίτσα του. 

Αλλά, δεν είχαν το δικαίωμα να επέμβουν στο δικαίωμα του ΠΙΝ να εκφράσει τις δικές του απόψεις. Η δημοκρατία δεν δέχεται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Για την άσκηση της ελευθερίας της γνώμης δεν νοείται διάκριση ανάμεσα σε «ορθές» και «εσφαλμένες» γνώμες. Όλες οι απόψεις ισούνται και μπορούν να εκφράζονται με τον ίδιο βαθμό ελευθερίας και ανοχής, ακόμη και αν δεν συμφωνούμε όλοι με αυτές. «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες...» διακήρυξε ο Βολταίρος και όλοι ομνύουμε πίστη στη ρήση αυτή. 

Όταν, όμως, έρχεται η στιγμή να αντικρύσουμε την αντίθετη άποψη, τη γνώμη που μας βρίσκει αντίθετους ή μας εξοργίζει, ξεκινούν οι εκπτώσεις. Ωστόσο, η ελευθερία της γνώμης ακριβώς για αυτές τις απόψεις έχει τη σπουδαιότητά της. Για τις απόψεις που δεν μας αρέσουν, που προκαλούν. Γιατί μόνο με την ελεύθερη διακίνηση και κυρίως τη σύγκρουση ιδεών και απόψεων νοείται μια πραγματική δημοκρατία. Επιβάλλεται ανοχή και στην κακής ποιότητα σάτιρα, που βρίθει στον τόπο μας. Αναφέρομαι, ειδικά, στα τηλεοπτικά σκουπίδια που πλασάρονται ως σατιρικές εκπομπές και διανθίζονται με «χαζοχάχανα». Σε μια δημοκρατική πολιτεία δεν διώκεται η βλακεία. 
(Φιλελεύθερος, 25.4.2016)

Monday, June 6, 2016

Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου
Μπήκε λοιπόν και ο Ιούνιος. Με βλέμμα καλοκαιρινό, πέδιλο στο πόδι, παιχνιδιάρικο χαμόγελο στην άκρη των χειλιών. Είναι πια περίεργη η αίσθηση που αφήνει το πέρασμα του χρόνου. Κάπως θολό κι απρόβλεπτο το τοπίο, αφού οι μήνες πλέον διαφοροποιούνται από τη δεδομένη ταυτότητά τους, οικειοποιούνται άλλα καιρικά φαινόμενα και μας υποχρεώνουν ολόχρονα να κρατάμε μια επιφύλαξη για τις αληθινές προθέσεις τους. 

Απρόσμενες χαλαζοθύελλες εντός του θέρους, αδικαιολόγητα υψηλές θερμοκρασίες σε μήνες χειμερινούς. ΄Ολα κραυγάζουν πως ο πλανήτης γονατίζει μπροστά στην αποσταθεροποίηση που του έχει προκαλέσει η ασύδοτη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η αλόγιστη χρήση και κατάχρηση πηγών από τον παράγοντα άνθρωπο. 

Σήμερα, 5 Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, περισσότερο από ποτέ η σκέψη οδηγείται σε ατραπούς περισυλλογής και στοχασμού γύρω από τη φύση και τη στάση μας απέναντί της. Η ημέρα αυτή αποτελεί την κύρια εκδήλωση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών από το 1972 για την ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού σχετικά με περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Και πάντα η έγνοια είναι να μην τεθεί σε κίνδυνο η επιβίωση του πλανήτη και η δυνατότητα ικανοποίησης των αναγκών των μελλοντικών γενεών. Με άλλα λόγια, υιοθετείται έστω και φραστικά, έστω και θεωρητικά, η ρήση του Γαλλοελβετού φιλόσοφου Ζαν Ζακ Ρουσσώ «Επιστροφή στη φύση».

Εδώ που έχουμε καταλύσει, όμως, στον έντονο προβληματισμό και στα υπερμεγέθη περιβαλλοντικά προβλήματα, πόσο εφικτή είναι πλέον αυτή η επιστροφή; Πόσο προνοήσαμε για το μέλλον , όταν θέταμε το παρόν σε ομηρία; « Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου , όχι όμως την απληστία του», είπε χαρακτηριστικά ο Μαχάτμα Γκάντι. Και η γη σήμερα αιμορραγεί , χτυπημένη ουσιαστικά από την πλεονεξία και τον εγωισμό του ανθρώπινου είδους. Ενδεικτικά τόνιζε ο Κινέζος φιλόσοφος Κομφούκιος, αιώνες πριν τη σημερινή εικόνα, πως «…ο Δάσκαλος ψάρευε με αγκίστρι αλλά όχι με δίχτυ. Και ποτέ δεν έριχνε το βέλος του σ΄ένα πουλί που καθόταν σ΄ένα κλαδί ήσυχο».

Η ισορροπία, όμως, αυτή, διαταράχτηκε επικίνδυνα στο πέρασμα των χρόνων και στην έντονη προσπάθεια του ανθρώπου να αποσπάσει όλο και περισσότερα από ένα θησαυρό, που έτσι κι αλλιώς δεν του δόθηκε ποτέ με δυνατότητες απεριόριστες. Η εικόνα σήμερα του πλανήτη δεν είναι απλώς ανησυχητική. ΄Εχει καταστεί εδώ και καιρό επικίνδυνη και ίσως η καθιέρωση μιας Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος , έστω και με τα τόσο ηχηρά μηνύματά της, να είναι μια ελάχιστη προσπάθεια αποσόβησης του μοιραίου. 

Από καιρό οι ανάγκες και οι ελλείψεις επιτάσσουν μια καθολική αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προβλημάτων, ούτως ώστε οι προσπάθειες να μην έρχονται εκ των υστέρων ως φρούδες ελπίδες μπροστά σε μια αναπόφευκτη καταστροφή, αλλά να τίθενται σε τροχιά αποτελεσματικής πρόληψης και σωτήριου ελιγμού για αποφυγή περαιτέρω επώδυνων και δυσοίωνων προοπτικών.

Η ανθρωπότητα συνειδητοποιεί την ανάγκη. Πρέπει, όμως, οι διακηρύξεις να γίνουν έργα ουσίας, δράσεις αποτροπής της καταστροφής. Δεν είναι αρκετό πλέον να αφήνεται η σωτηρία του πλανήτη κυρίως στα χέρια και στα έργα δυναμικών μεν αλλά λίγων ακτιβιστών με ιδιαίτερες ευαισθησίες σε περιβαλλοντικά θέματα. 

Η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η όξινη βροχή, η καταστροφή στη ζούγκλα του Αμαζονίου, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η ηχορύπανση, η καταστροφή του εδάφους, τα οικιακά απορρίμματα, τα ραδιενεργά κατάλοιπα , τα φυτοφάρμακα, είναι οι σύγχρονες απειλές για τον κάθε άνθρωπο, σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν κατοικεί. 

Και είναι υπόθεση όλων να εργαστούν για το σύνολο, γιατί, όπως πολύ εύστοχα σημειώνει ο Μάρσαλ Μακλούαν, Καναδός ακαδημαϊκός και συγγραφέας, «Δεν υπάρχουν επιβάτες στο διαστημόπλοιο Γη. Είμαστε όλοι πλήρωμα».
Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου

Κατερίνα Γιατζόγλου, διάκριση για το συγγραφικό της έργο

Κατερίνα Γιατζόγλου (facebook)
Ακόμη μία σημαντική διάκριση για το συγγραφικό της έργο έλαβε η Kατερίνα Γιατζόγλου.
Βραβεύτηκε από τον αντιπρόεδρο της UNESCO κ. Νησιόγλου για το βιβλίο της «Η τέχνη της χαράς» και για την προσφορά της στον πολιτισμό.
Κατερίνα Γιατζόγλου, συγγραφέας δημοσιογράφος
 

In Nicosia's square of the Konak stands the symbol of Venetian Dominion still preserved

In Nicosia's square of the Konak (now Atatürk Square) stands the symbol of Venetian Dominion still preserved: the column which was always set up in the principal piazza of a Venetian town. This column is a particularly interesting example of such a monument on account of the inscription and coats of arms on its base. The shaft of grey granite which measures about 6 metres in height and about 70 centimetres in diameter is evidently the relic of some important Roman temple. The capital is a singular looking version of the Doric Order with hexagonal abacus. The pedestal and three steps on which the column is raised to a height of about 3 metres are also hexagonal in plan.

Six coats of arms carved in marble in an early renaissance style originally decorated the six faces of the pedestal: 1, under the Ducal Cap, on a shield, in chief three roses, in point two bars (Donato, or Donâ delle Rose); 2, a shield, bendy of three (Contarini); 3, a shield, party per pale dancette (Pesaro); 4, a shield, barry of three, on bars and spaces 21 besants, 6, 5, 4, 3, 2, 1 (Michiel); 5, a shield, quarterly (perhaps gules and or Querini); 6, missing.

The column was of course intended to be crowned with a Lion of St. Mark which has, also of course, disappeared. The pedestal of the column stands on three steps, or rather two steps and a stone seat, this upper step or seat has a curious inscription cut in large elegant ltalian lettering on its perpendicular face which is apparently intended to be read:

FIDES INCORRUPTA NON PULCHRITUDO NON HUJUS UBERTAS SPECETUR INCOLAR

The sentiment thus expressed would seem to resemble the motto " Fides Inviolabilis " on the bronze obsidional coins struck at Famagusta in 1570. In all Venetian provincial cities it was customary to erect two columns (*), or a column and a flagstaff, as emblems of sovereignty of the Republic, the column being crowned with a stone lion.

(*) At Famagusta the two columns still remain in front of the Proveditor's Palace, and also the much mutilated figure of the lion. The second column was generally used to support a figure of the patron saint of the city. Government edicts and public notices were publisbed at these columns, and executions of political offenders took place between them.

Original
In Nicosia the Venetian column still survives, and until recently (**) a pole stood close by which probably occupied the same place as the original Venetian flagstaff. This pole was decorated with Turkish flags on festival occasions, much in the same way as in the days when the lion banner of St. Mark floated from it, and proclaimed the sovereignty of the "Serene Republic" in this principal piazza, of the capital of her most eastern possession.

The coat of arms of the Doge Francesco Donato (1545-1553) should be on a field argent, in chief three roses gules, in point two bars of the same. The family of the Donati is also known as Donado or Doná delle Rose. The Nicosia column was presumably erected in compliment to the reigning Doge Francesco Donati about the year 1550. (***) It was restored on a new site in the summer of 1915, at a few yards distance from its original emplacement. As originally built it seems to have been provided with a drinking trough to which a water pipe was carried through the base. This drinking fountain has not been reproduced.

(**) Note: George Jeffery, who wrote this text, was an eye witness around 1918! - Hans Doeleman.

(***) This Doge died at the age of eighty after a singularly prosperous reign of seven years and six months, having ascended the throne on the 24th November 1545. He was a great patron of architecture; he added much to the Ducal Palace, and completed the Library and Zecca (Mint) of St. Mark, Venice, as we see them at the present day.

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;»

«Απαντούν»:Κωστής Παλαμάς, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Παντελής Χορν και Σπύρος Μελάς και άλλοι διανοούμενοι

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Nομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά». Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη«νειάτα».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή.

Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη«χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα».

Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την«αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις» «ΖΩΗ»!

Η γιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933:

Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την «ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Πηγή: 
http://kikiri-kou.blogspot.com/2014/10/blog-post_33.html