Η Πηνελόπη Σταυροπούλου μιλάει για ένα δυνατό εθισμό, αυτόν της ζωής!

Γράφει ο Γιώργος Πατσιλίβας 

Μπορεί μια ζωή να γίνει βιβλίο; Μπορεί μια αυτοβιογραφία να σώσει μια άλλη ζωή; Το βιβλίο «Η νύχτα της Πηνελόπης» οδηγεί τον αναγνώστη στην επικίνδυνη ζώνη που βαδίζει ένας άνθρωπος «εθισμένος» στο αλκοόλ, σε μια ζώνη γκρίζα, εκεί όπου η ψυχή αναζητά την αξία της, όπου το φως ρέει μες στο σκοτάδι και η ψευδαίσθηση μες στην πραγματικότητα. Ο αλκοολικός πλάθει μια δική του εικόνα της πραγματικότητας, την οποία προσπαθεί να ταυτίσει με την πραγματική του εικόνα. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δυο πραγματικότητες, ανάμεσα δηλαδή σε μια θεατή πλευρά του κόσμου και σε μιαν αθέατη, πλασματική και ιδεατή, διαδραματίζεται η οδυνηρή ιστορία κάθε ανθρώπου που εγκαταλείπεται στους εθισμούς και τα πάθη του. Και εκεί φυσικά βρίσκεται η ποιότητα της «αλήθειας» του έργου της Πηνελόπης… Έχω τη χαρά να συζητώ με τη συγγραφέα του βιβλίου και ηθοποιό Πηνελόπη Σταυροπούλου!

Πηνελόπη χαίρομαι για τη συνομιλία μας στο Lifonomy! Γιατί νύχτα και όχι μέρα;
Γιώργο και εγώ χαίρομαι! Ο Διόνυσος, στις Βάκχες του Ευριπίδη, λέει -μιλώντας με τον Πενθέα, το γιο της Αγαύης- «το κακό θα το ανταμώσεις και τη μέρα», είναι λοιπόν αλήθεια ότι εναποθέτουμε το κακό στη νύχτα, όμως αυτή η δυσκολία της νύχτας υπάρχει και την ημέρα, απλώς τη νύχτα είναι μακριές οι ώρες των ανθρώπων που κάνουν καταχρήσεις… Έτσι, η νύχτα της Πηνελόπης είναι η νύχτα η τελευταία, η νύχτα η δύσκολη, ήταν πράγματι νύχτα, στην κυριολεξία [γέλια], όντως τα δύσκολα μέσα στις νύχτες εξελίσσονται πολλές φορές, όχι όμως ότι το κακό δεν ανταμώνεται και την ημέρα…

Ποιος είναι ο σημαντικότερος λόγος που σε επηρέασε και έγραψες το βιβλίο αυτό;

Η ανάγκη μου αυτής της αυτογνωσίας που έκανα στα χρόνια της απεξάρτησης και όταν τελικά πέρασαν τα χρόνια και ωρίμασαν όλες αυτές οι διεργασίες, είχα κομμάτια που δεν έχουν σχέση τόσο με τον αλκοολισμό. Η ανάγκη μου για τις ανθρώπινες σχέσεις, τις γονεϊκές, τις φιλικές, τις ερωτικές, για το αγκάθι της ψυχής που υπήρχε, να δηλωθεί, να ειπωθεί, να καθαρίσω, να ανακουφιστώ! Εμένα με βοήθησαν οι σιωπές των άλλων όταν αποκαλύφθηκαν, αν ήμουν η μόνη που θα το έκανε δεν θα το τολμούσα, γνωρίζοντας όμως ότι και άλλοι βρήκαν διέξοδο από όλα τα παραπάνω, έγραψα αυτό το βιβλίο για να βοηθήσω και εγώ με τις δικές μου αποκαλύψεις κάποιον άλλον, που μπορεί να μην είναι αλκοολικός, άλλωστε το βιβλίο δεν αναφέρεται μόνο εκεί, αλλά ένα μέρος του!

Ο τίτλος είναι αποκαλυπτικός, είναι και επικριτικός ή μόνο αυτοκριτικός;
Φυσικά είναι, ό,τι έλαβα αυτό θα δώσω, ξέρεις, δεν μπορώ να είμαι σε θέση τόσο αυτοκριτική, θεωρώ ότι λέω τα πράγματα όπως τα βίωσα, αυτό είναι σίγουρο, δεν κατηγορώ στην ουσία στο τέλος κανέναν, αν κάποιον κατηγορώ και εξαρχής, είναι τον εαυτό μου, που εγώ δεν κατάλαβα, αλλά εξηγώ το γιατί, μιλάω και για τη δυσλεξία που έχω, εξηγώ τους λόγους! Το βιβλίο το ξεκίνησα με τον τίτλο «Ολιγωρέω» που σημαίνει κατά τον Μπαμπινιώτη «φροντίζω λίγο τον εαυτό μου» αλλά ήταν δύσκολος τίτλος για το κοινό. Έτσι τον τίτλο σκέφτηκε ο ίδιος ο εκδοτικός μου και πραγματικά με τίμησε πιο πολύ με το όνομά μου μέσα σε αυτόν! Το κεντρικό νόημα του βιβλίου είναι άνθρωποι που φροντίζουμε λίγο τον εαυτό μας και όχι απαραίτητα με χρήσεις και καταχρήσεις, πολλές φορές μας έχουν καταχραστεί οι άλλοι! Χωρίς όμως ένα δάχτυλο σηκωμένο, δεν μαλώνω κανέναν, μάλωσα τον εαυτό μου και τελικά απαλλάχθηκα από αυτό! 

Οπότε Πηνελόπη μπορεί να ταυτιστεί κάποιος μαζί σου και ας μην υπήρξε αλκοολικός…

Ακριβώς και ευχαριστώ πολύ και αυτό είναι το σημείο το σωστό. Αρχικώς το διάβασαν πολλοί φίλοι μου -και πριν την επιμέλεια- και το διάβασαν άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με το ποτό ούτε καν κοινωνικοί πότες. Αυτό που πρόσεξα στους άμεσους ανθρώπους, εκτός από τις ευχαριστίες τους και την αγάπη τους που με συγκίνησε, είναι ότι όλοι ταυτίστηκαν με διαφορετικές ζωές αλλά για το αγκάθι που είπα αρχικώς, που υπάρχει στους περισσότερους ανθρώπους μέσα, τους έβγαζε το κομμάτι το θαμμένο, αυτό κάνει, δεν είναι απαραίτητα ένα βιβλίο για αλκοολικούς, δεν δίνω οδηγίες χρήσης, απλά αφηγούμαι πως πέρασα εγώ και βγήκα εγώ από αυτό. Έχω άλλο ένα βιβλίο στο μυαλό μου, με την έννοια ότι γράφοντας αυτό είναι ατελείωτες οι σκηνές που δεν κατέγραψα και οι εικόνες που μου ήρθαν και δεν ήθελα να πω, γιατί σε μία αυτοβιογραφία δεν μπορείς να πεις ψέματα οπότε πολλά πράγματα δεν τα είπα γιατί θα εξέθετα άλλους! 

Κάπου έγραψες «πενθώ μες τη ζωή μου καθημερινά»…

Πιστεύω ότι το στοιχείο του τόπου μου, της τραγωδίας εννοώντας, το στοιχείο το δραματικό, το έχω έντονα μέσα μου, χωρίς να σημαίνει ότι δραματοποιώ τα πράγματα, όπως κατηγορήθηκα. Ζω με μια θλίψη γιατί δεν βλέπω χαρουμενίδικα τα πράγματα. Γελάω πάρα πολύ, είμαι πολύ αισιόδοξη, χαίρομαι πάρα πολύ με τις χαρές, ξέρω να τις καταλαβαίνω αλλά δεν είμαι στο κέντρο εγώ και αντιλαμβάνομαι και τα κέντρα του γύρω κόσμου, οπότε πενθώ για αυτά που συμβαίνουν, πενθώ για τις πολιτικές, την εξαθλίωση του ανθρώπου, τον πόνο, τη μετανάστευση, για την αδικία, για την κακοποίηση, είναι τόσο μακριά η σειρά αυτή που πραγματικά μπορείς να καταλάβεις γιατί πενθώ… Όταν το έγραψα δεν το εννοούσα τόσο δραματικά αλλά ουσιαστικά, δεν πιστεύω αυτούς που ξεκινάνε τη μέρα τους και λένε «ααα μια χαρά και τα πουλάκια κελαηδούν», τα πουλάκια υπάρχουν και κελαηδούν και είναι πανέμορφα και ευτυχώς που υπάρχουνε αλλά μέσα στη μέρα μου θέλω να ασχοληθώ με το πώς θα φτιάξω αυτά που δεν είναι τόσο χαρουμενίδικα…

Πηνελόπη εύχομαι καλή πορεία στο βιβλίο και καλή επιτυχία στα μελλοντικά σου σχέδια!

Στη ροή της κουβέντας μας, η Πηνελόπη Σταυροπούλου μου αποκάλυψε ότι μόλις χθες ολοκληρώθηκε το θεατρικό που είναι βασισμένο στο βιβλίο της και ότι του χρόνου θα το δούμε σε σκηνή του θεάτρου!

Πηγή: Lifonomy