Με το φακό των λέξεων

Ελένης Αρτεμίου Φωτιάδου

Κάποτε περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να πάρουμε μια καινούρια κούκλα, ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ζεστό ίσως πουλόβερ. Κάποτε ακόμα μαζεύαμε όλη τη μαγεία των ημερών κάτω από το χριστουγεννιάτικο δεντράκι του σαλονιού μας. Κι ας ήτανε πολλές φορές μικρό και ταπεινό, με στολίδια καθόλου φανταχτερά. Μπαλόνια θυμάμαι πιο πολύ, που μέχρι να έρθει η Πρωτοχρονιά, ένα ένα μας αποχαιρετούσαν, υποκύπτοντας στο μοιραίο μιας απρόσεκτής μας κίνησης ή απλώς στην έλλειψη παράτασης ζωής. Κι εκείνος ο πλαστικός, φουσκωτός Άγιος Βασίλης, η μοναδική μας επαφή με τη μαγεία ενός Αγίου, πολύ οικονομικού η αλήθεια. 

Ένα μόνο θα ήταν το δώρο του κι αυτό του το ζητούσαμε μέρες πριν, γράφοντας εκείνα τα χαριτωμένα γραμματάκια, τα οποία δίναμε στους γονείς μας για να τα πάνε τάχα στο ταχυδρομείο. Κι όλο ρωτούσαμε αν το έχει λάβει το μήνυμά μας. Κι εκείνη η απάντηση σαν στιλέτο στην παιδική μας αθωότητα: « Αν είσαι καλό παιδί, θα το πάρεις». Και τι εσήμαινε , λοιπόν… καλό παιδί; Μεγάλη η ασάφεια κι εμείς τρέχαμε να την περιμαζέψουμε. Πότε τρώγοντας λαίμαργα όλο το φαγητό μας και επιδεικνύοντας με προσμονή το άδειο μας πιάτο, πότε τελειώνοντας πειθήνια και ευσυνείδητα τα μαθήματά μας και πότε πηγαίνοντας για ύπνο πριν ακόμα μας το υπενθυμίσει η στοργή της μάνας, βέβαιοι πως έτσι συμπληρώναμε τη λίστα με τις απαιτήσεις του Αγίου. Κι όταν ξαπλώναμε εν τέλει στο κρεβάτι , σώπαινε το κορμί και κάλπαζε η σκέψη στους αγρούς με τα όνειρα και τις φαντασιώσεις μας. Μα κι εκεί όλα λιτά, γιατί περιορισμένες ήταν οι εικόνες και τα ερεθίσματά μας.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά καθώς έμπαινα σήμερα σε μια υπεραγορά . Τι πλούτος από στολίδια και διακόσμηση γιορτινή! Και πόσοι πολλοί Αγιοβασίληδες σε ποικιλία μορφών, μικροί και τεράστιοι, μα όλοι με τη χαρακτηριστική μακριά γενειάδα και τα κατακόκκινα ρούχα! Το χρώμα, λέει, της χαράς! Τα δε χριστουγεννιάτικα δέντρα , υπερπαραγωγές! Μόλις ανάψουν όλα τα φώτα τους, νιώθεις πως η μαγεία έρχεται να σε ντύσει με ένα καινούριο χιτώνα κι έτσι, σαν έτοιμος από καιρό , να βγεις στην ατμόσφαιρα των ημερών και να χαρείς αυτή τη γλυκιά προσμονή της μεγάλης έλευσης .

Μα …νιώθω πως κάτι λείπει. Ένα κομμάτι από το χριστουγεννιάτικο puzzle είναι λες και στέκεται σαν φραγμός και ξύνει λίγο λίγο με το νύχι του καιρού αυτή τη χρυσόσκονη πάνω από τις φανταχτερές διακοσμήσεις. Και δεν είναι μόνο το ότι μεγαλώνουμε, το ότι πια βλέπουμε τα πράγματα μέσα από τον σμικρυντικό φακό μιας ωριμότητας. Είναι κι αυτή η αγριότητα, που μας δαγκώνει καθημερινά την καρδιά και μας αφήνει τραύματα ανεπούλωτα. Είναι, γενικότερα, αυτή η εισβολή από ποικίλα εχθρικά στρατεύματα, τις ώρες που αποζητούμε απεγνωσμένα να αναπαυτεί η μέρα μας εν ειρήνη! Μα όλα έρχονται και μας βρίσκουν εκεί στη γωνιά του σπιτιού μας που καταφύγαμε και τόσες σκέψεις μας λευκοντυμένες πεθαίνουν πριν ακόμα γεννηθούν. Πολύ το αίμα, λίγος ο Άνθρωπος. Πολύ το μίσος, λίγη η αγάπη , ίσα ίσα να χωράει ασθμαίνοντας στο πολύπαθο πνεύμα των ημερών.

Γι΄αυτό λέω πως ίσως εκείνος ο απλός Άγιος Βασίλης που τον φούσκωνε η ανυπομονησία μου, εκείνο το μικρό χριστουγεννιάτικο λιτό δεντράκι στην άκρη του σαλονιού με τα πολύχρωμα μπαλόνια, να ήταν τελικά ό,τι πιο μαγευτικό, ό,τι πιο φανταχτερό έχω χαρεί στο πνεύμα των γιορτών.  Κι ό,τι θα χαρώ ίσως, στις μέρες, στα χρόνια που θα έρθουν. Αυτός είναι ο φόβος μου, το ομολογώ. 

Μα… «Δεν υπάρχει ελπίδα χωρίς φόβο. Ούτε και φόβος χωρίς ελπίδα», σημειώνει ο Ολλανδοεβραίος φιλόσοφος Μπαρούχ Σπινόζα. Και … «ίσως η ζωή , τελικά, να είναι μόνο αυτό. Ένας φόβος και ένα όνειρο». (Joseph Conrad, Βρετανοπολωνός συγγραφέας). 

Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου