Το ΡΙΚ που θέλουμε...

Του Γιώργου Κασκάνη

Κάθε φορά που άκουγα εκείνη την τηλεοπτική προτροπή για «το ΡΙΚ που θέλουμε», στο μυαλό μου έδινα αυθόρμητες απαντήσεις, αρνητικής όμως διάστασης. Μου φαινόταν πιο εύκολο να περιγράψω «το ΡΙΚ που ΔΕΝ θέλουμε», ίσως γιατί με αυτό ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά. Για παράδειγμα, προσωπικά, δεν θέλω την άκριτη αναπαραγωγή πεπαλαιωμένων και μονίμως ανακυκλούμενων απόψεων που ανασύρονται σε κάθε περίπτωση και με κάθε ευκαιρία από τους πολιτικούς. 

Δεν θέλω τη χρονομετρική εκείνη παρουσίαση «ειδήσεων» που στόχο έχουν την ικανοποίηση των κομμάτων και όχι την ενημέρωση του κοινού. Δεν θέλω τη δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη που συντηρεί μια συνταγή ξεπερασμένη από τον χρόνο και τις απαιτήσεις των πολιτών. Δεν θέλω ένα ίδρυμα που φοβάται, που βολεύεται στη λογική τού «να μην ενοχλήσει κανέναν» και που προσεγγίζει επιφανειακά και πρόχειρα όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο αλλά και τον κόσμο.

Το βράδυ της Δευτέρας, όμως, η εξίσωση στο μυαλό μου αναστράφηκε. Μπορούσα να απαντήσω θετικά στη βάση συγκεκριμένου πλέον παραδείγματος. Αφορμή στάθηκε το ντοκιμαντέρ της Σούλας Χατζηκυριάκου «Εν ονόματι της πατρίδος» για τα γεγονότα του ’64. Έμοιαζε να φυσά ένας άλλος αέρας στα στούντιο του κρατικού ιδρύματος. Η τακτική της μίας και μοναδικής αλήθειας έδινε τη θέση της σ’ έναν σοβαρό, συγκροτημένο και τεκμηριωμένο προβληματισμό. Οι μαρτυρίες απέπνεαν ωριμότητα, γνήσια διάθεση αυτοκριτικής αλλά, κυρίως, μιαν ετοιμότητα να διαβάσουμε ξανά τις ξεχασμένες σελίδες της Ιστορίας μας. 

Κι η συζήτηση που ακολούθησε χαρακτηριζόταν από την ηπιότητα, την κατάθεση επιστημονικής άποψης αλλά και εμπειριών σε μια δημοκρατική αναζήτηση όλων εκείνων των στοιχείων που συνέθεσαν -στον έναν ή τον άλλο βαθμό- αυτό το οποίο κληθήκαμε στο τέλος να πληρώσουμε όλοι. Σ’ αυτή την αναζήτηση δεν υπήρχαν συνθήματα και εύκολες ερμηνείες. Δεν υπήρχαν απαγορεύσεις. Κι ίσως γι’ αυτό ο λόγος ήταν συναινετικός και δημιουργούσε προοπτική. Παρακολουθούσα την εκπομπή και σκεφτόμουν ότι αυτός είναι ο τρόπος να συζητήσουμε το μέλλον. Χωρίς ταμπού, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς φανατισμούς και υστερίες. Ακούγοντας ο ένας την αλήθεια του άλλου και προσπαθώντας να την κατανοήσει. 

Έχω την εντύπωση ότι η κοινωνία είναι έτοιμη να κάνει αυτό το βήμα. Φτάνει να μην τη φρενάρουν ξανά εκείνοι που αναζητούν την αυτοεπιβεβαίωση μέσα από τον αποκλεισμό του ελεύθερου διαλόγου και μέσα από την επιβολή της δικής τους «αλήθειας».
Τελικά, αυτό είναι το ΡΙΚ που θέλουμε...
Γιώργος Κασκάνης
Εφημερίδα "ΠΟΛΙΤΗΣ" 5/3/2014