Μπράβο σου!

Με τον Γιώργο Κασκάνη

Μπράβο σου ρε Τάσο! Όσο κι αν δεν το ήθελες, όσο κι αν δεν ήταν του χαρακτήρα σου, τους την έφερες. Χωρίς να το καταλάβουν, μάλιστα. Τους έπιασες εξ απροόπτου. Κι είναι σε κάτι τέτοιες στιγμές που ο καθένας αντιδρά αυθόρμητα.
Πριν μετρήσει τις προεκτάσεις των λόγων του. Στην αναμέτρηση με τον δικό σου βίο και πολιτεία, τους υποχρέωσες όλους να εξυμνούν το πολιτικό σου ήθος. Μόνο που δεν αντιλήφθηκαν πως εξυμνούμε το σπάνιο, το ξεχωριστό, αυτό που δεν συναντά κανείς εύκολα. Ποτέ δεν εξυμνούμε το δεδομένο και διαδεδομένο. Κι έτσι απλά, τους επέβαλες την αυτοκριτική.

Παρακολουθούσα από τηλεοράσεως έναν-έναν τους πολιτικούς να παρελαύνουν και να υμνούν -δικαίως- το δικό σου ήθος, τη δική σου εντιμότητα, τη δική σου μετριοπάθεια και τη δική σου ευγένεια. Να μιλούν για την ηπιότητα του λόγου σου, τον διάλογο επιχειρημάτων που επέβαλλες, τη διάθεση για σύνθεση των διαφορετικών απόψεων. Κι είχα την αίσθηση πως εκείνη την ώρα μιλούσαν περισσότερο για τους εαυτούς τους και λιγότερο για σένα. Παραδέχονταν δημόσια πως ήσουν ο ξεχωριστός σ’ ένα χώρο που όλα αυτά συνιστούν την εξαίρεση στον κανόνα. Παραδέχονταν, χωρίς να το λένε, πως η συντριπτική πλειοψηφία δεν βαδίζει στον δικό σου δρόμο. Γιατί, είπαμε, δεν εξυμνεί κανείς το δεδομένο. Εξυμνεί το σπάνιο, αυτό που θέλει κόπο για να το κατακτήσεις, αυτό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους.

Κι ήταν αυτή μια ακόμα συμβολή σου σ’ αυτά που πάντα ήθελες να γίνουν σε αυτόν τον τόπο. Γιατί τους υποχρέωσες να μετρήσει ο καθένας το μπόι του έναντι αυτών που με ειλικρίνεια έλεγαν για σένα. Γιατί, έχω την εντύπωση, πως ο λόγος των πολιτικών σε αυτή την περίπτωση ήταν αληθινός, δεν έκρυβε σκοπιμότητες.
Μας ταρακούνησες Τάσο. Όλους! Τόσο όσο να κοιταχτούμε στον καθρέφτη ο καθένας. Για να διαπιστώσει σε ποιο βαθμό ακολουθεί όλα εκείνα που είπαμε, γράψαμε, υπομνήσαμε για σένα.

Το αποτέλεσμα αυτής της εξίσωσης αξίζει να μας προβληματίσει. Γιατί είναι κρίμα να βρίσκουμε τους εαυτούς μας μπροστά στον θάνατο και τις μεγάλες απώλειες και να τον ξεχνούμε στην καθημερινή μας ζωή. Είναι κρίμα ν’ ανταμώνουμε όλοι μπροστά στον πόνο και να χανόμαστε τις ώρες της συλλογικής δημιουργίας.

Αν εννοούμε όλα αυτά που αναδείξαμε τις τελευταίες μέρες, οφείλουμε να παλέψουμε για να πλησιάσουμε έστω το μεγαλείο αυτού που χθες αποχαιρετίσαμε. Θα είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να προσφέρουμε στον Τάσο Μητσόπουλο...
Γιώργος Κασκάνης
Εφημ. ΠΟΛΙΤΗΣ 26/03/2014