Tuesday, October 27, 2009

Το νόημα του πατριωτισμού

Του Τάσου Μητσόπουλου
Βουλευτή

Τις μέρες αυτές που η ατομική και συλλογική μας μνήμη στρέφεται προς το φωτεινό ορόσημο της 28ης Οκτωβρίου 1940, έντονα με απασχολεί ένα ερώτημα. Ποιο είναι σήμερα το βαθύτερο νόημα και η ουσία του πατριωτισμού; Ένα ερώτημα που για μένα αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς τις τελευταίες λίγες μέρες στον τόπο μας αναβιώνει ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο κλίμα πόλωσης, φανατισμού και στείρας αντιπαράθεσης.

Στα χρόνια που ακολούθησαν τον απελευθερωτικό μας αγώνα, καταφέραμε να διχάσουμε το λαό μας και να μοιράσουμε την πατρίδα μας. Κι αυτό το πετύχαμε χωρίς ποτέ μα ποτέ να υποστείλουμε τη σημαία του πατριωτισμού και χωρίς ποτέ μα ποτέ να μειώσουμε την ένταση των πατριωτικών συνθημάτων. Εν ονόματι λοιπόν του πατριωτισμού παραδοθήκαμε, εκούσια ή ακούσια, σε έναν αδελφοκτόνο αλληλοσπαραγμό που άφησε βαθιές και ανεπούλωτες πληγές στο σώμα της Κύπρου και στην ψυχοσύνθεση του λαού μας. Και σήμερα πολύ φοβούμαι πως με την ίδια ανησυχητική πυκνότητα επαναλαμβάνουμε τα ίδια ακριβώς λάθη, αναζητώντας τους δεύτερους και τους τρίτους προκειμένου να τους αποδώσουμε συνωμοτικές εις βάρος μας διαθέσεις και βολικά να τους επιρρίψουμε τις δικές μας ευθύνες.

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας μιλώντας για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου τόνισε πως «η προστασία του φυσικού πλούτου, η μάχη για μια καλύτερη παιδεία για όλους, η διάθεση για αλλαγή του πολιτισμού της καθημερινότητας και η προστασία της κοινωνικής συνοχής είναι τα στοιχεία εκείνα που αποδεικνύουν την αγάπη για τον τόπο». Και προσέθεσε: «Λαός απαίδευτος είναι λαός τελειωμένος».

Σε όσα σοφά έχει υπογραμμίσει ο Έλληνας Πρόεδρος εγώ ταπεινά θα προσέθετα ότι ιδιαίτερης σημασίας για μας, σήμερα στην Κύπρο, είναι η ποιότητα και το βάθος του πολιτικού μας πολιτισμού. Ένας πολιτικός πολιτισμός που για να υπηρετεί το συμφέρον της πατρίδας θα πρέπει να εδράζεται στο ήθος και την σεμνότητα. Στο «είναι» και όχι στο «φαίνεσθαι». Να μην κυριαρχείται από ρηχές ρητορείες, φιλαυτία, κομπασμούς και έπαρση. Να μην στηρίζεται σε απόλυτες και δογματικές θέσεις περί αυθεντίας και της μιας και μόνης αλήθειας. Να ενσωματώνει την κουλτούρα του δημοκρατικού διαλόγου, της ανοχής της διαφορετικότητας και του ανυπόκριτου σεβασμού της άλλης άποψης.

Θα καταθέσω και πάλι τη θέση μου ότι «η δημοκρατία είναι ευαγγελική και έχει ως κίνητρό της την αγάπη». Με όλο τον κίνδυνο σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η ολοκληρωτική λογική του «άσπρο – μαύρο» να θεωρηθώ αφόρητα ρομαντικός. Προτιμώ παρά ταύτα ρομαντικός παρά κυνικός.

Ας μετρήσουμε την προσφορά μας στην πατρίδα όχι από την ένταση των συνθημάτων που εκστομίζουμε και από την οξύτητα των προσωπικών επιθέσεων που εξαπολύουμε για να μειώσουμε τους πολιτικούς μας αντιπάλους. Αλλά από την ευθυκρισία, το ήθος και την ποιότητα του πολιτικού πολιτισμού που διαμορφώνουμε καθημερινά και από την καθαρότητα και τη νηφαλιότητα των πολιτικών επιχειρημάτων που καταθέτουμε.
Τάσος Μητσόπουλος
Βουλευτής Λάρνακας
Επίτροπος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων


7 comments:

maxforeigner said...

Καλημέρα. Ασφαλώς όλα όσα αναφέρονται στο άρθρο είναι λογικά και (θάπρεπε) αυτονόητα. Θα πρέπει όμως να προσθέσουμε σ΄αυτά, ότι η αγάπη για το κόσμο γενικά, περιλαμβάνει και την αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα. Μια τέτοια γνήσια αγάπη οπωσδήποτε δεν θα πρέπει να έχει εγωισμούς και στενοκεφαλιές, ούτε όμως παραχωρήσεις και υποχωρήσεις όταν απέναντι σου έχεις κάποιο που δεν διακρίνεται ούτε από αγαθές προθέσεις, ούτε από δημοκρατική ευαισθησία....

Λεμέσια said...

Θα ήταν ευχής έργο, αν επικρατούσε ένας πολιτικός πολιτισμός ήθους, νηφαλιότητας και σεμνότητας, αλλά δυστυχώς, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και έτσι καλλιεργείται ένα αρνητικό κλίμα διαστρέβλωσης και παραπληροφόρησης, κυρίως όσον αφορά το κυπριακό και το πλαίσιο λύσης και επανένωσης μέσω της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.

Phivos Nicolaides said...

@ Mike. Άλλο ο πατριωτισμός υπό οποιαδήποτε μορφή και άλλο η στάση και συμπεριφορά απέναντι των άλλων. Η αγάπη και προπάντων ο σεβασμός για την πατρίδα πρέπει να θεωρείται δεδομένος και αδιαμφισβήτητος.

@ Λεμέσια. Μακάρι, να επικρατούσε ένας πολιτικός πολιτισμός ήθους, νηφαλιότητας και σεμνότητας...

Αφροδίτη Κ. said...

«Μητρός τε και πατρός και άλλων προγόνων άπαντων, τιμιότερον και σεμνότερον και αγιότερον εστίν η πατρίς».
Με αυτά τα λόγια ο Σωκράτης πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια αξιολόγησε το χρέος προς την πατρίδα υπέρτερο κάθε άλλου.

Καλησπέρα Φοίβο!

Phivos Nicolaides said...

acer_v. Καλή Αφροδίτη, το: «Μητρός τε και πατρός και άλλων προγόνων άπαντων, τιμιότερον και σεμνότερον και αγιότερον εστίν η πατρίς», δυστυχώς, οι περισσότεροι σήμερα, το 'πατρίς' το έκαναν... παγίς... και εκμεταλλεύονται τον αδύναμο λαό στο... δόξα πατρί!!!

Anastasia Marou said...

"Παν ό,τι είναι ελληνικόν θεωρείται κτήμα μου και μ' ενδιαφέρει" Οπως πχ η ιδιαίτερη μου πατρίδα - ένα 100% Ελληνικό νησί!

Phivos Nicolaides said...

Anastasia. Ζήσε κι εσύ το μύθο σου, όσο μπορείς καλύτερα:)