Tuesday, January 20, 2009

Το μήνυμα που προκάλεσε αντιδράσεις

Ένας Βρετανός απαντά στον υπουργό Παιδείας

Του Άριστου Μιχαηλίδη
.
Ο Πέρρυ Άντερσον, είναι Βρετανός. Διδάσκει Ιστορία και Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Λος Άντζελες και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους μαρξιστές διανοητές. Διεύθυνε τη βρετανική Επιθεώρηση της Νέας Αριστεράς από το 1962 μέχρι το 1982 και από το 2000 μέχρι το 2003. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Άγρα, ένα ακόμα βιβλίο του. Έχει τίτλο: Οι διαιρέσεις της Κύπρου. Αυτό το βιβλίο, είμαστε σίγουροι ότι ούτε ο υπουργός Παιδείας το έχει διαβάσει, ούτε κανένας από τους υστερικούς επίδοξους διαστρεβλωτές της ιστορίας μας. Τις ιστορικές αλήθειες, που γράφει ο Άντερσον, δεν τολμούν να τις προφέρουν ούτε Ελληνοκύπριοι, ούτε ελλαδίτες ψευδοδιανοητές, υπουργοί, αμαθείς δημοσιογράφοι και ενοχλητικοί πολιτικάντηδες.

Και μόνο το γεγονός ότι προέρχεται από έναν Βρετανό, κορυφαίο σύγχρονο ακαδημαϊκό, ο οποίος μάλιστα έζησε τα γεγονότα του ΄60 από την πλευρά της Βρετανίας, επιβάλλει την προσεκτική ανάγνωση του από όλους όσους ασχολούνται με τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου. Αν είναι ειλικρινείς οι προθέσεις τους θα μπορούσε αυτό να αποτελεί οδηγό τους για να μην υποβάλλουν τις διάφορες ασυναρτησίες τους ως καινοφανείς αντιλήψεις μιας αβάσιμης επιστημοσύνης.
Μερικά από τα γεγονότα, που παραθέτει ο Πέρρυ Άντερσον, απαντούν αποστομωτικά σε όσα σήμερα ακόμα και ο Ελληνοκύπριος υπουργός Παιδείας υιοθετεί (δείτε στις σελίδες 17 και 40). Επειδή είναι αδύνατο να δημοσιεύσουμε εδώ εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό κείμενο του Πέρρυ Άντερσον, σημειώνουμε μόνο μερικά στοιχεία: Όταν υπό την πίεση της ΕΟΚΑ ο αριθμός των Ελληνοκύπριων αστυνομικών άρχισε να φθίνει ταχύτατα, ο Χάρντινγκ «στρατολόγησε Τουρκοκύπριους (.) βουτώντας για το σκοπό αυτό στα λούμπεν στοιχεία της τουρκικής κοινότητας, που εξαπολύονταν να διαπράξουν αγριότητες όταν η περίσταση το απαιτούσε (.) Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί μεταξύ των δυο κοινοτήτων ένα χάσμα που δεν είχε ξαναϋπάρξει ποτέ.

Το χάσμα διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο όταν η Άγκυρα, ανταπάντησε στην ΕΟΚΑ στήνοντας τη δική της ένοπλη οργάνωση στο νησί, την ΤΜΤ, που σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισε επίσης να δολοφονεί τους αριστερούς της δικής της πλευράς, ενώ οι Βρετανοί έκαναν τα στραβά μάτια (.) Τον Ιούνιο του 1958, επαναλαμβάνοντας την επιχείρηση της Θεσαλονίκης, οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών πυροδότησαν μια έκρηξη στο Τουρκικό Γραφείο Πληροφοριών στη Λευκωσία. Για άλλη μια φορά μια κατασκευασμένη πρόκληση έδωσε το σήμα για να εξαπολυθεί η ενορχηστρωμένη βία του όχλου ενάντια στους Έλληνες. Οι δυνάμεις ασφαλείας (της Βρετανίας) παρατηρούσαν απαθείς, καθώς σπίτια καίγονταν και άνθρωποι σκοτώνονταν, στην πρώτη σημαντική κοινωνική αναταραχή».

Ο Πέρρυ Άντερσον μιλά ακόμα για την κατάσταση μετά το Σουέζ, όταν το Λονδίνο άρχισε σιγά - σιγά να αφήνει υπαινιγμούς για λύση με «κάποιας μορφής διχοτόμηση», καλώντας την Τουρκία να μπει στο παιχνίδι και δίνοντας της υποσχέσεις (1956) ότι θα μπορούσε να εγκαταστήσει στρατεύματα στο νησί «εάν η Βρετανία αναγκαζόταν ποτέ να παραχωρήσει αυτοδιάθεση» και ότι στις αρχές του 1964 «καθώς οι εθνοτικές συγκρούσεις υποχωρούσαν, οι Βρετανοί συγκέντρωσαν ακόμα περισσότερο τον τουρκοκυπριακό πληθυσμό στους οχυρωμένους θύλακες, υπονομεύοντας την επανενσωμάτωση των προσφύγων στα μεικτά χωριά.»

Αυτά είναι ιστορικές αλήθειες. Τα άλλα είναι αερολογίες.

Φιλελεύθερος 17.1.2009 Phileleftheros, Παρουσίαση Βιβλίου
Το μήνυμα του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού κ. Ανδρέα Δημητρίου
για τον Εθνάρχη Μακάριο (19 Ιανουαρίου 2009) που προκάλεσε αντιδράσεις


Αγαπητοί εκπαιδευτικοί, μαθητές και μαθήτριες
σπουδαστές και σπουδάστριες,

Κάθε χρόνο, στις 19 του Γενάρη τιμούμε τον αείμνηστο Αρχιεπίσκοπο και Εθνάρχη
Μακάριο, πρώτο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η μνήμη μας ταξιδεύει σήμερα στη μεγάλη προσφορά του Μακαρίου, ο οποίος γεννήθηκε το 1913, στο χωριό Παναγιά της Πάφου, όπου πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Το φτωχό παιδί της Πάφου γίνεται στα δεκατρία του χρόνια δόκιμος στο μοναστήρι του Κύκκου (1926). Φοιτά μετά στο Παγκύπριο Γυμνάσιο και σπουδάζει αργότερα στην Αθήνα, Θεολογία και Νομικά, και στη Βοστώνη των ΗΠΑ Κοινωνιολογία της Θρησκείας. Χειροτονείται στα 1948 μητροπολίτης Κιτίου και τον Οκτώβρη του 1950 εκλέγεται Αρχιεπίσκοπος Κύπρου.

Στη διάρκεια του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59 εκπροσωπεί τον κυπριακό ελληνισμό στις συνομιλίες που γίνονται με τους Άγγλους κατακτητές και εξορίζεται για την αντιαποικιακή του δράση στις Σεϋχέλλες, όπου παρέμεινε μέχρι το 1957. Στα 1960, με την ανακήρυξη της κυπριακής ανεξαρτησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄ εκλέγεται ως ο πρώτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στα 17 χρόνια της προεδρίας του η Κύπρος κατάφερε να ευημερήσει και να κατακτήσει τη δική της θέση στον κόσμο ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος.

Ταυτόχρονα, πέρασε μέσα από αιματηρές περιπέτειες και διακοινοτικές συγκρούσεις, τις οποίες προκάλεσαν παράνομες και εξτρεμιστικές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην τραγωδία του 1974, τις συνέπειες της οποίας βιώνουμε μέχρι σήμερα. Ο λαοπρόβλητος ηγέτης της Κύπρου υπήρξε επανειλημμένα στόχος δολοφονικής απόπειρας, με αποκορύφωμα το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974, που οργάνωσαν στην Κύπρο η Χούντα και η ΕΟΚΑ Β΄, με στόχο τη φυσική εξόντωση του Μακαρίου και τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος και Πρόεδρος Μακάριος ΄ αγωνιζόταν πάντοτε, ως την
ημέρα του θανάτου του στις 3 Αυγούστου 1977, με συνέπεια και αποφασιστικότητα,
για την προάσπιση της κυπριακής ανεξαρτησίας και για την αποκατάσταση των
καταπατημένων, από τον τουρκικό Αττίλα, δικαιωμάτων ολόκληρου του κυπριακού
λαού. Όραμά του ήταν μια ελεύθερη και επανενωμένη Κύπρος, κοινή και ευτυχισμένη πατρίδα για όλους τους κατοίκους της, Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Μαρωνίτες και Λατίνους, χωρίς κατοχικά και άλλα στρατεύματα, έποικους, ξένες εγγυήσεις και συρματοπλέγματα μίσους και διαχωρισμού.

Τιμώντας σήμερα τον Εθνάρχη Μακάριο τιμούμε τους αγώνες του, την ιεραποστολική του αφοσίωση στα δίκαια της Κύπρου, τη σταθερή προσήλωσή του σε αρχές, αλλά και την ανυποχώρητη αγωνιστικότητά του. Ας αναλογιστούμε λοιπόν σήμερα για την πορεία ενός μεγάλου ηγέτη, που τη μνήμη του τιμούμε σήμερα, και ας ευχηθούμε το 2009 να είναι χρόνος ελευθερίας και επανένωσης της μαρτυρικής μας πατρίδας.

8 comments:

Μιχάλης said...

Ειλικρινά δεν κατάλαβα, τι θέλει να πει ο κ. Μιχαηλίδης;

Πάντως, το μόνο που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ακριβώς αποδεικνύει ότι για άλλα πράγματα μιλούμε, για άλλα πράγματα γράφει.

Αλήθεια, πότε αμφισβητήθηκαν και από ποιον όλα αυτά που παραθέτει ο κ. Μιχαηλίδης;
Πότε έγινε αναφορά σε αυτά τα ζητήματα;

Μιας όμως και τα αναφέρει, απλώς θα σημειώσω ότι στο τέλος έπαιξαν και οι δύο πλευρές το παιχνίδι των Βρετανών.
Αυτό δεν νομίζω να το αμφισβητεί ο κ. Μιχαηλίδης...

Meropi said...

Δεν κατάλαβα πού ακριβώς το μήνυμα του Υπουργού Παιδείας, έτσι όπως το διαβάζω, έρχεται σε αντίθεση με όσα δέχεται και ο Πέρρυ Άντερσον. Τον αγώνα της ΕΟΚΑ τον χαρακτηρίζει απελευθερωτικό. Όσα δε αναφέρει ακολούθως στο μήνυμα και συγκεκριμένα "..πέρασε μέσα από αιματηρές περιπέτειες και διακοινοτικές συγκρούσεις, τις οποίες προκάλεσαν παράνομες και εξτρεμιστικές ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην τραγωδία του 1974" είναι αληθή και προφανώς αναφέρεται στη δράση της ΕΟΚΑ Β΄, της ομάδας Σαμψών και στην Τουρκοκυπριακή ΤΜΤ. Δεν κατάλαβα πού ακριβώς υπάρχει η διαφωνία με το μήνυμα του Υπουργού Παιδείας.
Φοίβο μου καλό σου βράδυ

Sceptic Anonymous said...

Μιχάλη συμφωνώ μαζί σας απολύτως. Ο Μιχαηλίδης προφανώς κάνει διάλογο με τον εαυτό του. Αυτά που παραθέτει με τόσο καμάρι είναι γνωστά σε όποιο έχει ασχοληθεί έστω και επιδερμικά με το Κυπριακό πρόβλημα και υπάρχει αρκετή βιβλιογραφία που πραγματεύεται με το αντικείμενο. Δηλαδή επειδή αυτός διάβασε ένα βιβλίο νομίζει ότι πρώτον ανακαλυψε τον τροχό και δεύτερον ότι έμαθε ιστορία; Επίσης με ανησυχεί το γεγονός ότι ο Μιχαηλίδης αντλεί από την ιστορία όσα παραδείγματα του συμφέρουν. Το γεγονός ότι η ΕΟΚΑ ξεκίνησε χωρίς να ληφθεί υπόψη η Τ/Κ κοινότητα φαντάζομαι είναι ψιλά γράμματα για αυτόν.

Όπως και όταν βρεθεί ένας Βρετανός που λέει κάτι με το οποίο συμφωνούμε είναι αντικειμενικός και πρέπει να ακούσουμε με ευλάβεια. Όταν βρούμε κάποιο που μας τα λέει από την καλή και την ανάποδη τότε αρχίζουμε τις συνωμοσίες και θυμόμαστε ότι οι Βρετανοί είναι ραδιούργοι.

Το γεγονός ότι η πολιτική της Βρετανίας ήταν η αντίδραση στην Ε/Κ ΕΟΚΑ του διαφεύγει εντελώς.

Η σχιζοφρενική αντίληψη της ιστορίας προς την δόξα τραβά...

jf said...

Πειράζει αν 'κρατούσα' το βιβλίο -και μόνον αυτό- στα υπόψιν;

Καλή σου νύχτα, Φοίβο...

Anonymous said...

Τι δεν καταλαβαίνετε ρε παιδιά; Απλούστατα το 63 δεν έγιναν διακοινοτικές ταραχές αλλά τουρκανταρσία. Τους Τουρκοκύπριους δεν τους αρκούσαν τα υπερπρονόμια που κέρδισαν από τις συμφωνίες Ζυρίχης... Και ποιες ήταν οι Ελληνοκυπριακές εξτρεμιστικές οργανώσεις; Η ΕΟΚΑ Β ιδρύθηκε πολύ αργότερα. Έτσι για να ξέρετε τους άμαχους Έλληνες της Κύπρου το 63 προστάτευσαν η ομάδα του Σαμψών και η ομάδα του Λυσσαρίδη με οδηγίες του Μακαρίου. Ήταν άραγε και ο Λυσσαρίδης και ο Μακάριος εξτρεμιστές;

Καλημέρα παιδιά

Phivos Nicolaides said...

@ Μιχάλης. Μην κάνεις κι εσύ Μιχάλη μου ότι δεν καταλαμβαίνεις τι θέλει να πει ο Άριστος Μιχαηλίδης.

@ Meropi. Μακάρι να ήταν έτσι τα πράγματα όπως τα λες... Εγώ κατανοώ τι είπε ο Υπουργός. Το θέμα είναι η αντίδραση μέρους της κοινωνίας, αναξάρτητα εάν έχει δίκαιο ή λάθος...

@ Sceptic Anonymous
Στέκομαι ιδιαίτερα σ’ αυτό που λες και δεν συμφωνώ, δηλαδή «το γεγονός ότι η ΕΟΚΑ ξεκίνησε χωρίς να ληφθεί υπόψη η Τ/Κ…». Αυτό ο παράγοντας ‘ανακαλύφθηκε’ εκ των υστέρων από ξένους, για να μας υποβάλουν κάποια πράγματα.
Οι Τούρκοι μαζί με τους Τ/Κ είχαν πολιτική πολύ πριν το 1955 αγαπητέ μου Sceptic Anonymous. Μεταξύ 1950 και 1953 το Κυπριακό είχε «εντατικοποιηθεί» (ούτε ΕΟΚΑ υπήρχε ούτε τίποτα) και το 1954 είχαν οξυνθεί τα πράγματα. Η Κύπρος μέσω Ελλάδος προσπαθούσε να εγγράψει θέμα στα Ηνωμένα Έθνη και η Βρετανία μαζί με την Τουρκία χέρι-χέρι (αγαστή συνεργασία) προσπαθούσαν να αποτρέψουν (μπλοκάρουν) τις προσπάθειες αυτές. Πώς, θα μπορούσε κάποιος το 1955 να ζητήσει από την Τουρκοκυπριακή κοινότητα να λάβει μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα εναντίον των Άγγλων αποικιστών;

Έχεις δίκαιο για τη σχιζοφρενική αντίληψη της ιστορίας, που, προς την δόξα τραβά... αλλά, να συμπληρώσω από πολλές πλευρές. Για να αρχίσουμε να πιστεύουμε με βεβαιότητα κάποια πράγματα, θα ‘ταν πολύ υποβοηθητικό να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε και για πολλά άλλα…

Phivos Nicolaides said...

JamanFou. Όχι δεν πειράζει. ΄Κράτησε' εσύ το βιβλίο - και άσε εμάς να λύσουμε τις διαφορές μας...

Phivos Nicolaides said...

@ Anonymous. Αυτό που λες για το 1963 έχει μεγάλη δόση αλήθειας. Η Τουρκία χρησιμοποίησε (όωπς και τώρα) τους Τ/Κ για τους δικούς της γεωπολιτικούς σχεδιασμούς.
Οι τεράστιες ΕΥΘΥΝΕΣ μας είναι η έλλειψη πολιτικής και διπλωματικής ωριμότητας τότε, που πέφταμε από την μια παγίδα και τρικλοποδιά στην άλλη.
Τα λάθη στρατηγικής και τακτικής…δεν ήταν λιγότερα σοβαρά ίσως, από τις εγκληματικές, εξτρεμιστικές οργανώσεις (πλήρως ελεγχόμενες από ξένα κέντρα αποφάσεων).
Η εποχή τότε, μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου ήταν εντελώς διαφορετική και τα δεδομένα αλλιώς.
Το μέγα ζητούμενο όμως σήμερα αγαπητέ ανώνυμε είναι να ΜΑΘΟΥΜΕ από αυτά τα τραγικά γεγονότα και να παλέψουμε για να βρούμε μια λύση ειρηνικής συμβίωσης.