Thursday, July 3, 2008

Μεθυσμένος Μετανάστης


Της Έλενας Γεωργίου


Εσύ που κρατούσες στα χέρια σου μια χαλασμένη πυξίδα και προχωρούσες

Δεν σου έδωσαν χρόνο για να σκεφτείς, ότι ο δρόμος σου, δεν ήταν αυτός που ακολουθούσες

Με έφερες στον κόσμο σου χωρίς να ξέρεις το γιατί,

προσπάθησες δε λέω, ήσουνα όμως και συ ένα φοβισμένο παιδί

Η ζωή σου δεν είναι δική σου, ανήκει στους τρελούς,

σε αυτούς που δεν φοβούνται ούτε δαίμονες, ούτε Θεούς

Τη ζωή μου τη θέλω δική μου και δε θα πάψω ποτέ να τη διεκδικώ,

με κολασμένους και τρελούς, αν χρειαστεί θα αναμετρηθώ

Σαν μεθυσμένος μετανάστης, σε μέρη άγνωστα θα τραγουδώ,

να το θυμάσαι όμως κάποια μέρα εγώ, θα μάθω να αγαπώ!


Έλενα Γεωργίου

3 comments:

Maria Verivaki said...

we all have to learn to love, and to let go

Phivos Nicolaides said...

Mediterranean kiwi. I absolutely agree with you.

Elena said...

:) can i also agree with both of you kiwi and phivos...? Willing to learn about anything, is the most important of all!