Sunday, March 30, 2008

Διαπραγματεύσεις

Τι είναι διαπραγμάτευση;


Μπορεί να μην το αντιλαμβανόμαστε, αλλά, σχεδόν καθημερινά διαπραγματευόμαστε. Αυτό μπορεί να γίνεται στη δουλειά, στη γειτονιά ή στο σπίτι μας.

Διαπραγμάτευση είναι η διαδικασία κατά την οποία δύο ή περισσότερα εμπλεκόμενα μέρη με διαφορετικές ανάγκες, προσπαθούν να βρουν μια κοινά αποδεκτή λύση σε ένα θέμα που τους απασχολεί.

Κατά το λεξικό κοινωνικών επιστημών, ο όρος διαπραγμάτευση (στα ελληνικά συνήθως στον πληθυντικό: διαπραγματεύσεις) υποδηλώνει τη διαδικασία με την οποία τα ενδεχόμενα μέρη μιας συναλλαγής, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα, πειθώ, απειλές, προτάσεις και αντιπροτάσεις, συζητούν τους όρους της και καταλήγουν πιθανώς σε συμφωνία ως προς αυτούς.

Tην επίτευξη ή την προσπάθεια επιτεύξεως συμφωνίας, με την οποία οι παραχωρήσεις ή οι εύνοιες που παρέχει το ένα μέρος, αντισταθμίζονται από αυτές που παρέχει το άλλο μέρος.

Όταν κατά τη διενέργεια των διαπραγματεύσεων πρυτανεύσει αυτό το πνεύμα, ενώ θεωρείται ότι θα έπρεπε να τηρούνται ορισμένες αρχές, τότε ο όρος προσλαμβάνει δυσφημητική απόχρωση (παζάρευμα).

Μια επιλεκτική αναφορά απόψεων στις ‘διαπραγματεύσεις’, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις δύσκολες με διαιτητές ή επιδιαιτητές…
.
«Αν σκοπεύεις να συνεχίσεις να συνεργάζεσαι με κάποιον, μην είσαι πολύ σκληρός στις διαπραγματεύσεις. Αν πρόκειται να σκίσεις μια γάτα, μην την κρατάς μετά στο σπίτι για κατοικίδιο».

Μάρτιν Λέβιν
(Αμερικανός δημοσιογράφος)
*
«Μόνο οι ελεύθεροι άνθρωποι μπορούν να διαπραγματευθούν. Οι φυλακισμένοι δεν μπορούν να υπογράψουν συμφωνίες.
.
Η δική σου ελευθερία και η δική μου δεν μπορούν να διαχωριστούν.

Νέλσον Μαντέλα

(Νοτιοαφρικανός ηγέτης)
*
«Οι διαπραγματεύσεις με την κλασική διπλωματική έννοια θεωρούν δεδομένο ότι τα δύο μέρη ανυπομονούν να συμφωνήσουν μάλλον, παρά να διαφωνήσουν.

Ντην Άτσεσον
(Αμερικανός πρώην υπουργός Εξωτερικών, εντεταλμένος του προέδρου Τζόνσον για την επίλυση του Κυπριακού).

«Αν δεν μπορείς να το παρακάμψεις, να το υπερπηδήσεις, να το διασχίσεις, καλά θα κάνεις να διαπραγματευθείς μαζί του».

Άσλεϊ Μπρίλιαντ
(Βρετανός σκιτσογράφος)

*
«Δεν μπορούμε να διαπραγματευθούμε με αυτούς που λένε ‘τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου υπό διαπραγμάτευση».

Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι
(πρώην πρόεδρος ΗΠΑ)

Saturday, March 29, 2008

Πάμε, πάμε... ήρθαμε!

Άνοιξε είπανε, πρωτοφανές το γεγονός για τα δεδομένα της Κύπρου, αξιοθαύμαστο έργο, θα ικανοποιήσει μας είπανε και τον πιο απαιτητικό Κύπριο καταναλωτή. Και σπεύσαμε όλοι σαν τα αρνιά να το ασπαστούμε, να το λατρέψουμε σαν Θεό.

«Ε, να μην πάμε και μείς βρε αγάπη μου να το δούμε από κοντά» παρακάλεσα, «μήπως δεν είμαστε εμείς Kύπριοι καταναλωτές».

«Βεβαίως είμαστε και μας αφορά άμεσα το θέμα, θα πάμε». Δεν είναι που θέλαμε να αγοράσουμε κάτι, δεν είναι που δεν είχαμε δει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν. Ήτανε νομίζω περισσότερο η μαζική έλευση του κοινού που μας έβαλε στον πειρασμό. Ε, να μην είμαστε και οι μοναδικοί Kύπριοι καταναλωτές που δεν το έχουν επισκεφτεί. Δεν θα το αντέχαμε τέτοιο στίγμα, τέτοια ντροπή.

Πήγαμε ένα απόγευμα του Σαββάτου και πήραμε και το παιδί μαζί, να δει και αυτό με τα ματάκια του το θαύμα της Κυπριακής κοινωνίας. Και ήτανε τόση η κυκλοφοριακή συμφόρηση στο δρόμο, που μέχρι και το παιδί το πρόσεξε ότι κάτι δεν πάει καλά. Δεν τα είχε ξαναδεί τόσα πολλά αυτοκίνητα στο δρόμο το άμοιρο και απόρησε.

Επιμείναμε όμως και φτάσαμε στο στόχο μας, ας είναι με τεντωμένα τα νεύρα και χάλια τη διάθεση. «Για δες αγάπη μου, πόσοι πολλοί άνθρωποι με ειδικές ανάγκες ήρθανε να δούνε το Mall», παρατήρησα στα πιο κοντινά πάρκινγκ καθώς πλησιάζαμε την είσοδο, «δεν είναι απίθανο!».

«Μην είσαι χαζή γυναίκα, άνθρωποι με ειδικές ανάγκες, με μερσεντές και παιδικά καθίσματα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου…».

Δίκαιο είχε, μια χαρά είναι στην υγεία τους, απλά δεν το θέλησαν οι άνθρωποι να χάσουν ούτε λεπτό από το να εκθέσουν τον εαυτό τους στο νέο αυτό καταναλωτικό τέρας που έτσι απρόσκλητο μπήκε στη ζωή μας για να κατασπαράξει και τα τελευταία αποθέματα ανθρωπιάς.

Διότι είμαστε εμείς οι ΝεοΚύπριοι τόσο πολιτισμένοι ώστε να σπαταλούμε ασύστολα χρόνο και χρήμα, να χάσκουμε μπροστά από αστραφτερά υλικά αγαθά, δεν είμαστε όμως αρκετά άνθρωποι ώστε να σεβαστούμε το απλό αυτό δικαίωμα ενός ανθρώπου με ειδικές ανάγκες και του παίρνουμε το πάρκινγκ του κακόμοιρου για να φτάσουμε πρώτοι στο Mall!

Και να’ μαστε αργότερα περήφανοι να σουλατσάρουμε στους άνετους χώρους του δικού μας (επιτέλους!!!) Mall, ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι που πλέον μπορούμε να αυτοαποκαλούμαστε και επίσημα, ευρωπαίοι καταναλωτές.

Πληρούμε διεθνή καταναλωτικά πρότυπα και καταναλώνουμε μέχρι σκασμού και αηδίας διότι, δυστυχία μας, δεν μας έχει απομείνει τίποτα άλλο που να μας κάνει ευτυχισμένους.

Δεν μας ενδιαφέρει που το παιδί μας θα προτιμούσε να περάσει το απόγευμα του Σαββάτου στο πάρκο, να τρέξει και να χαρεί με άλλα παιδιά, παρά στο παράρτημα των McDonalds του Mall.

Ούτε που το προσέξαμε που ο μπακάλης της γειτονιάς μας, εκείνος ο δικός μας άνθρωπος το έκλεισε το μαγαζί και τον χάσαμε από τη γειτονιά.

Εμείς να είμαστε καλά, να καταναλώνουμε, να αποβλακωνόμαστε, να επιπλέουμε στην επιφάνεια... Δυστυχία μας!

Έλενα Γεωργίου

Thursday, March 27, 2008

Ιθάκη


Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοειδωμένους•
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ’ έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά•
σε πόλεις Aιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κωνσταντίνος Καβάφης


Ithaka by Kavafis

Monday, March 24, 2008

Η διαδρομή των αιώνων...


Το 1936 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου για πρώτη φορά, άναψε στον ιερό χώρο της Ολυμπίας η ολυμπιακή φλόγα. Η τελετή αυτή καθιερώθηκε να γίνεται σε κάθε Ολυμπιάδα, για να συμβολίζει την ιστορική συνέχεια των Ολυμπιακών Αγώνων και τον ιερό δεσμό τους με τη μεγάλη τους πατρίδα, την Ολυμπία. Η ολυμπιακή φλόγα καλλιεργεί αισθήματα φιλίας και συναδέλφωσης ανάμεσα στους λαούς και αναθερμαίνει κάθε φορά τις μεγάλες προσδοκίες των ανθρώπων για παγκόσμια ειρήνη, πρωταρχικό σκοπό των Διεθνών Ολυμπιακών Αγώνων. Γι’ αυτό γίνεται δεκτή, παντού και πάντοτε, με συγκινητικές εκδηλώσεις και πανηγυρισμούς.

Σήμερα η Πρωθιέρεια Μαρία Ναυπλιώτου θα παραδώσει την ιερή φλόγα από την Αρχαία Ολυμπία στον πρώτο λαμπαδηδρόμο, τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, από τον οποίον θα ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι σε όλη την υφήλιο πριν καταλήξει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Πεκίνου στις 8 Αυγούστου.

«Ας είναι η διαδρομή σας ευχάριστη. Η λαμπαδηδρομία ξεκινά από έναν τόπο δοξασμένο, με τη σφραγίδα του αιώνιου Ελληνισμού που ποτέ δεν έπαψε να φωτίζει τη διαδρομή των αιώνων και που έδωσε λύσεις που μπορούν ακόμα να εφαρμοστούν σε πολλά σύγχρονα προβλήματα. Ζητήστε εκ μέρους μου από τα συγκεκριμένα νιάτα να γίνει πραγματικότητα η πλήρης ένωση μυών και σκέψης για την πρόοδο και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια».

Αν ζούσε σήμερα ο, ο αναβιωτής των Ολυμπιακών αγώνων βαρόνος Πιέρ Ντε Κουμπερτέν, πολύ δύσκολα θα άλλαζε έστω και μία λέξη από τις προτροπές του προς τους λαμπαδοδρόμους.

Η σφραγίδα του Ελληνισμού δεν έπαψε ποτέ να φωτίζει τη διαδρομή των αιώνων.


Ολυμπία

Saturday, March 22, 2008

Κωμικοτραγική προσαρμογή

Της Έλενας Γεωργίου


Μην είσαι χαζή μου είπανε, σίγουρη δουλειά και εξασφαλισμένη, να την πάρεις! Θα πρέπει να είσαι τρελή να μην τη διεκδικήσεις, δύο βήματα από το σπίτι σου, με σίγουρο μισθό, πολλοί θα σε ζηλεύανε. Φτάνει με πείσατε, θα την πάρω. Και την πήρα την δουλειά και πανηγύρισα κιόλας όταν μου ανακοίνωσαν ότι ήρθα πρώτη στις εξετάσεις.

Τι και αν έλειπα κάποια χρόνια από τη κοινότητα και επέστρεψα, τα γνωρίζω τα παιδιά, τους μελλοντικούς μου συναδέλφους, καλά παιδιά όλοι τους και πολύ κοντά στην ηλικία μου, είμαι σίγουρη ότι θα προσαρμοστώ πολύ εύκολα.

Πρώτη μέρα, βάζω το πιο ζεστό χαμόγελο και την καλύτερη μου διάθεση και καλημερίζω. Σαν ξινή μου φάνηκε η διάθεση στο χώρο, το ήξερα εγώ ότι δεν είναι για σένα αυτός ο χώρος, σου το έλεγα και δεν με άκουγες. Μπα, η ιδέα σου είναι, θα συνηθίσεις.

Και ήρθε η μέρα των γενεθλίων σου και τόλμησες η άθλια να αστειευτείς. «Είναι τα γενέθλια μου σήμερα» είπες, «λέω να πάρω άγραφη άδεια». «Δεν ντρέπεσαι να λες τέτοια, για να το λες σημαίνει ότι το εννοείς και θέλεις να επωφεληθείς της εταιρείας!». Κάγκελο εγώ. «Καλέ συνάδελφε, γιατί το λες αυτό, για όνομα του Θεού, έτσι το είπα, χαριτολογώντας, για να γελάσουμε, να ξεπαγώσουμε λίγο».

Μικρό το κακό αλλά σε ενόχλησε και προσπάθησες η δόλια να καταλάβεις πως το είδε έτσι και δεν το κατάφερες, δεν τη χώρεσε το μυαλό σου τέτοια αντίδραση. Έκανες κιόλας μια καταραμένη μέρα η άτυχη ένα λάθος. Από απροσεξία, από αμέλεια, ίσως κιόλας να ονειρευόσουνα μέρα μεσημέρι.

«Επίτηδες το έκανες για να με παιδέψεις!» με ύφος όλο κακία πάλι ο συνάδελφος.
«Αγαπητέ μου συνάδελφε, δεν το ήθελα να σε παιδέψω, μα την Παναγία, κατά λάθος έγινε, άνθρωπος είμαι και κάνω λάθη, να, δες και από μόνος σου, προσπάθησε να δεις, άνθρωπος είμαι αλήθεια, άνθρωπος».

Δοκίμασες κιόλας ένα πρωί η δύστυχη, προσπάθησες με τρόπο όμορφο να μιλήσεις, ρήτορας σε αρχαίες αγορές εσύ! Και είπες ότι η ζωή είναι όμορφη και γλυκιά, και δε χρειάζεται τόση επιφύλαξη, τόση καχυποψία, πιο καλά θα ήταν να χαλαρώναμε λίγο και να βλέπαμε πιο βαθιά στην ψυχή, να δίναμε ευκαιρίες και να χαμογελούσαμε, να χαμογελούσαμε πολύ.

Σε άκουσαν δεν λέω, ακολούθησε ενός λεπτού σιγή, ύφος απορημένο με μια δόση καχυποψίας και μετά πάλι πίσω στη δουλειά τους. Στη μιζέρια και την καθημερινότητα τους, στην αρνητική τους διάθεση, στη δυστυχία τους.


Και εσύ είσαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν κατάλαβαν λέξη από όσα είπες. Κάποιοι θα θεώρησαν ότι τρελάθηκες, δεν πας καλά και μιλάς ασυνάρτητα. Κάποιος κιόλας σου το πέταξε στα μούτρα αργότερα.

«Κάπου άλλού ζεις εσύ, όχι στην πραγματικότητα» σου είπε.
Δεν δίνεις δεκάρα για το τι πιστεύουν, ανοίγεις την πόρτα με χαμόγελο και φεύγεις. Και αύριο θα είσαι πάλι εδώ με το ίδιο χαμόγελο, τη γνωστή διάθεση και θα νιώθεις ικανοποιημένη που τουλάχιστο μίλησες. Και θα είναι μεγάλη επιτυχία για σένα εάν έστω και ένας από αυτούς την επόμενη μέρα θα σε καλημερίσει και θα σου χαμογελάσει και θα το νιώσεις ότι βγαίνει από τη ψυχή του.

Και κάπως έτσι με αυτές τις σκέψεις προσαρμόστηκες.

Έλενα Γεωργίου

Thursday, March 20, 2008

Μοιρολόγια και τραγούδια

Μοιρολόγια και τραγούδια
μιας Μανιάτισσας μαμάς

Ευθυμίας Καλογερά


Το μικρό αυτό βιβλίο είναι μια φωνή διαμαρτυρίας για την πολιτιστική μας κληρονομιά που απειλείται από την παγκοσμιοποίηση.

Γράψει η Έφη Καλογερά στον πρόλογο της. «Ένας φίλος μου διαφώνησε με τη λέξη μαμά:- «Βάλε μάνα ρε, που γεμίζει το στόμα μας, με το μαμά το σκοτώνεις».

Τι τα θες Γιάννη τις παλιές δεν τις φθάνουμε. Αν μεγαλώσουν τα παιδιά μου και δεν είναι μαμόθρεφτα και με φωνάζουν μάνα, μπορεί τότε μπορεί, να έχω γίνει μάνα.

Πενταδάκτυλος είναι ένα από τα πολλά ονόματα που έχουν δώσει οι Μανιάτες στην οροσειρά του Ταϋγετου. Υπάρχει όμως άλλος ένας Πενταδάκτυλος στην πλαγιά του οποίου, κάτω από την τεράστια σημαία που έχουν σχηματίσει οι Τούρκοι, βρίσκεται το χωριό του συζύγου μου το Συγχαρί. Αυτός ο Πενταδάκτυλος, που έχει αγιαστεί από το αίμα των ηρώων και μαρτύρων, βρίσκεται στα κατεχόμενα της Κύπρου.
*
«Μια Κυριακή και μια γιορτή και μια καλή ημέρα
εβγήκα και αγνάντεψα τους αγιασμένους τόπους
τον έρμο Πενταδάκτυλο τον τουρκοπατημένο.
τι έχεις Πενταδάκτυλε και στέκεις βουρκωμένος
τριάντα χρόνια στη σκλαβιά δε δάκρυσες ποτέ σου…
και το βουνό μ’ απάντησε και σείστηκ’ η κορφή του:
-Αλί σ’ εκείνους που ξεχνούν τα πάθη της πατρίδας,
τους παιδεμούς τα βάσανα για την ελευθερία.

Monday, March 17, 2008

Ο Γαλαξίας μας


Γεμάτος με πλανήτες σαν τη Γη είναι, σύμφωνα με επιστήμονες, ο Γαλαξίας μας. Έρευνα που διεξήγαγε η NASA έδειξε ότι γύρω από τα άστρα του Γαλαξία μας τα οποία έχουν μέγεθος ανάλογο με αυτό του Ηλίου υπάρχει πιθανότητα από 20% ως 60% να έχουν δημιουργηθεί πλανήτες με μορφολογία και περιβαλλοντικές συνθήκες ανάλογες με αυτές της Γης.

Οι επιστήμονες έχουν στρέψει τα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια σε άστρα που μοιάζουν με τον Ήλιο αναζητώντας βραχώδεις πλανήτες που να βρίσκονται στην ιδανική απόσταση από το άστρο τους. Την απόσταση δηλαδή, που θα τους επιτρέπει να έχουν θερμοκρασία κατάλληλη για την παρουσία νερού σε υγρή μορφή. Η παρουσία του νερού θεωρείται απαραίτητη για την ανάπτυξη και επιβίωση της ζωής.

Το μέγεθος της Γης στο Σύμπαν


Sunday, March 16, 2008

Ύμνος εις την Ελευθερία

Ο Διονύσιος Σολωμός (1798 – 1857) εκτός από τον Ύμνο εις την Ελευθερία, ποίημα εμπνευσμένο από την ελληνική επανάσταση του 1821 έγραψε το «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» κ.ά.

Το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού «Ύμνος εις την Ελευθερία» αποτελείται από 158 στροφές (με 4 στίχους ανά στροφή). Γράφτηκε το 1823 και μελοποιήθηκε από τον Νικόλαο Μάντζαρο το 1828. Καθιερώθηκε ως ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος το 1864.
*


Από τότε και μέχρι σήμερα θεωρείται διεθνώς ως ο εκτενέστερος μολονότι έχει καθιερωθεί σε όλες τις επίσημες τελετές να χρησιμοποιούνται μόνο δυο στροφές του ποιήματος.
*

*


*

1

Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή,

σε γνωρίζω από την όψη,

που με βία μετράει τη γη.

2


Απ΄ τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα ανδρειωμένη,

χαίρε, ώ χαίρε, ελευθεριά!

Εθνικός Ύμνος

Saturday, March 15, 2008

Στερνό αντίο στον Σταύρο Παντελή


Με τον Σταύρο Παντελή γνωριστήκαμε πριν λίγα χρόνια στη Λευκωσία μέσω του ξάδελφού του Πανίκου Ευθυμιάδη. Στις πνευματικές αναζητήσεις, επίκεντρο του ενδιαφέροντος του ήταν η Κύπρος. Η Κύπρος που λάτρευε κι ας έφυγε τριών χρόνων από το χωριό που γεννήθηκε τη Φλάσου Σολέας.

Την τελευταία φορά, λίγους μόνο μήνες πριν πεθάνει, ήταν μαζί μου σε μια συνέντευξη του Αργύρη Χαραλάμπους, του ανθρώπου που ως δεσμοφύλακας βοήθησε αγωνιστές της ΕΟΚΑ στη μάχη του Νοσοκομείου Λευκωσίας στις 31.8.1956.

Στο πρωινό δελτίο ειδήσεων πηγαίνοντας στη δουλειά, άκουσα το κακό μαντάτο για το θάνατό του. Πώς να το πιστέψω. Σε λίγες βδομάδες θα ‘ρχόταν ξανά στην Κύπρο, όπως έκανε όλα αυτά τα χρόνια, να πηγαινοέρχεται στη γενέτειρά του ασταμάτητα.

Ο φίλος Σταύρος Παντελή έφυγε έτσι ξαφνικά και αναπάντεχα. Εκτός από αγωνιστής της ζωής, μεγάλος πατριώτης ήταν καλός επιστήμονας και ένας πνευματικός άνθρωπος με χαρακτήρα και ήθος. Ο Σταύρος Παντελή από τα 13 του χρόνια ζούσε με την οικογένεια του στο Λονδίνο. Σπούδασε Οικονομικά και Ιστορία. Τη δημοσιογραφική του καριέρα την άρχισε ως καθηγητής σε ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα και πανεπιστήμια. Το άπλωμα των σκέψεων και προβληματισμών του ήταν ο γραπτός λόγος. Έγραψε πάνω από δέκα βιβλία από το οποία το κυριότερο είναι εκείνο με τίτλο «Ιστορία της Σύγχρονης Κύπρου».

Πολυσχιδής, ταλαντούχος και χαρισματικός όχι μόνο στο συγγραφικό του έργο, αλλά και στη συμμετοχή του στη δημόσια ζωή. Προοδευτικός με ελεύθερο πνεύμα είχε το σπάνιο χάρισμα της ανεκτικότητας των άλλων. Άνθρωπος του μέτρου και της σύνθεσης ιδεών ήταν ο αξιαγάπητος φίλος και συνομιλητής, που επισφράγιζε πάντοτε την παρουσία του με το μειλίχιο χαμόγελό του γεμάτο καλοσύνη και αγάπη για όλους.

Υπήρξε μέλος της KOB Carford του ΑΚΕΛ και σε πολλούς άλλους οργανισμούς της Κυπριακής Παροικίας του Λονδίνου. Υπηρέτησε επίσης την Εκκλησία ως πρόεδρος της κοινότητας της Παναγίας του Κάμπεργουελ, στον Σύνδεσμο Ελληνορθοδόξων Κοινοτήτων, στον Σύνδεσμο Σολέας, στην Ένωση Κυπρίων Αγγλίας, στην Εθνική Κυπριακή Ομοσπονδία, στον Σύνδεσμο Επιστημόνων και άλλους οργανισμούς. Για ένα διάστημα παρουσίαζε δυο προγράμματα στο LGR.

Ο αείμνηστος Σταύρος Παντελή έφυγε αφήνοντας πίσω του ένα πλούσιο πνευματικό και συγγραφικό έργο, γεμάτο προσφορά στον άνθρωπο γενικά, στην ομογένεια και στην ιδιαίτερη του πατρίδα ειδικά. Ο Παντελής βαθιά μέσα του ήταν γεμάτος Κύπρο. Αυτό το πάθος ζωντάνευε συνέχεια με ένα τρόπο δημιουργικό.

Γι’ αυτό και πάντα θα τον θυμόμαστε με την ίδια αγάπη, φωτίζοντας τις ψυχές μας με το πλατύ χαμόγελο του.
.
Φοίβος Νικολαΐδης

Νέα ιστορία της Κύπρου

ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Σταύρου Παντελή
Διδάκτορα Φιλοσοφίας

Η ιστορία της Κύπρου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, γραμμένη –για πρώτη φορά- από έναν Έλληνα της Κύπρου.

Ο Σταύρος Παντελής αναλύει αντικειμενικά τα προβλήματα και την ιστορία του μαρτυρικού νησιού, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.

Αν και δοσμένο από ελληνική σκοπιά, το βιβλίο είναι αντικειμενικό και αναλύει τα λάθη και τις ευθύνες όλων των πλευρών –ελληνικής, βρετανικής και τουρκικής- για τη σημερινή κατοχή του 40% του νησιού από τους Τούρκους, για η μη ένωση με την Ελλάδα και για πολλά απ’ τα δεινά του μαρτυρικού νησιού στην πολύχρονη ιστορία του.

Wednesday, March 12, 2008

Η εξολόθρευση της Μπάρμπι

Η Ελένη Δαφνίδη γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1978. Το 1996 αποφοίτησε από το κλασικό τμήμα του Παγκύπριου Γυμνασίου και ακολούθησε νομικές σπουδές στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Παράλληλα ασχολήθηκε με την στιχουργική και την ποίηση, ενώ "Η εξολόθρευση της Μπάρμπι" είναι η πρώτη λογοτεχνική της απόπειρα.



ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Δεν ήθελα να τις εξολοθρεύω. Πιστέψτε με. Όμως η ύπαρξή τους με προκαλούσε. H ομορφιά τους μου θύμιζε την ασχήμια μου. H ευτυχία τους ειρωνευόταν τη μιζέρια μου. Ύστερα ήρθε Aυτός. Ψηλός, μελαχρινός, υπέροχος. Όπως όμως ο Kεν, έτσι κι αυτός προοριζόταν για μια Mπάρμπι και όχι για μένα.

Η Θένια έμαθε από μωρό ότι αγάπη σημαίνει φαγητό। Τώρα, εικοσιτριάχρονη φοιτήτρια Νομικής, προσπαθεί να ισορροπήσει στα εκατόν είκοσι κιλά της, αντιμέτωπη με άντρες που δε δίνουν την παραμικρή σημασία για εκείνη.

Μέχρι τη στιγμή που ένας αναπάντεχος έρωτας θα φέρει τα πάνω-κάτω στη ζωή της। Η Θένια θα πρέπει να γίνει μια Μπάρμπι. Η μήπως είναι καλύτερα να εξολοθρεύσει τις Μπάρμπι όλου του κόσμου; Ένα μυθιστόρημα φρέσκο, δροσερό και ξεκαρδιστικό, βγαλμένο από την ίδια τη ζωή!

Συγγραφέας: Δαφνίδη Ελένη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Έτος Έκδοσης: 2005
Σελίδες: 328

Saturday, March 8, 2008

Μακεδονία

Χωρίς σχόλια

Quotes about Ancient Greek Macedonia

Tuesday, March 4, 2008

Βιβλιοπαρουσίαση

Παρουσίαση του βιβλίου

Του Φοίβου Νικολαΐδη

Εκδόσεων Επιφανίου με τίτλο

«ΝΕΟΚΥΠΡΙΟΙ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΕΣ Ή
ΝΕΟΠΛΟΥΤΟΙ ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΕΣ;

Κορνήλιος Χατζηκώστας,
Δημοσιογράφος
Λευκωσία 29 Φεβρουαρίου 2008.
«Nεοκύπριοι πλουτοκράτες, ή νεόπλουτοι αρχοντοχωριάτες»; Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου του αγαπητού φίλου Φοίβου Νικολαΐδη, των εκδόσεων Επιφανίου, μας προδιαθέτει θετικά όχι απλώς για να το διαβάσουμε, αλλά για να το ρουφήξουμε.

Η γραφίδα του Φοίβου Νικολαΐδη είναι σαν ένα νυστέρι, ένα χειρουργικό μαχαίρι, το οποίο πραγματοποίησε μια τομή στην κυπριακή κοινωνία. Μια τομή, η οποία μας επιτρέπει να δούμε κάτω από την επιφάνεια και τον καθωσπρεπισμό της κοινωνίας μας το πραγματικό της περιεχόμενο.

Το βιβλίο είναι ένα ανοικτό χαρτί της κυπριακής κοινωνίας, που μας φανερώνει πράγματα που δεν μπορούμε, ή που δεν θέλουμε να δούμε από μόνοι μας. Με ένα γλαφυρό, χιουμοριστικό και δηκτικό, εν πολλοίς, τρόπο, ο Φοίβος Νικολαΐδης μας σεργιανίζει μέσα στα μύχια της ψυχής του λαού μας. Ενός λαού, ο οποίος πέρασε μέσα από πολλούς κλυδωνισμούς και αναταράξεις από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα. Ενός λαού, ο οποίος πέρασε, στην πορεία των αιώνων κακουχίες, φτώχειες κατακτήσεις, κατακτήσεις, κατακτήσεις. Κι η ταλαιπωρία του αυτή δεν τέλειωσε, αφού η τουρκική κατοχή είναι και τώρα εδώ. Μόνο που λίγα χρόνια μετά, την πίκρα αυτή απάλυνε, για κάποιους τουλάχιστον, η ευημερία. Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, αλλά πτωχοί επλούτισαν απότομα. Οι άλλοτε υπηρέτες, έχουν άλλους να τους υπηρετούν. Άλλοι δεν πλούτισαν, αλλά συμπεριφέρονται σαν πλούσιοι.

«Δεν έχουμε πρόβλημα να προσποιούμαστε τους εχούμενους, αφού είμαστε φορτωμένοι δάνεια, όβερτραφτς και πιστωτικές κάρτες, άσχετο αν σ’ αυτές συμπεριλαμβάνονται και πολλές ληγμένες, που φυλάγονται, όμως, στο πορτοφόλι μας, για να φαίνεται παραφουσκωμένο», γράφει στο βιβλίο του ο αγαπητός Φοίβος Νικολαΐδης.
Και προσθέτει: Σήμερα τα λεφτά αποτελούν το μεγάλο ζητούμενο στην εξίσωση της φιλοχρήματης ζωής μας. Είναι ο αποκλειστικός στόχος κι όχι το μέσο, με το οποίο θα πετύχουμε τις διάφορες επιδιώξεις μας. Αφού πιστεύουμε ότι το χρήμα είναι η κινητήρια δύναμη των πάντων, είναι λογικό να είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε σχεδόν τα πάντα για να το αποκτήσουμε. Γι’ αυτό και το στοχεύουμε αδιάκοπα.

Και πάρα κάτω, όμως, έρχεται η γιαγιά Ισμήνη, η φωνή της συνείδησης, που συνεφέρνει τον αναγνώστη και τον κάνει να συνειδητοποιήσει ότι ξεφεύγει από τον δρόμο του καλού κ’ αγαθού, από τις παρακαθήκες εκείνες, που οι γενεές γενεών από τον αρχέγονο ελληνικό μας πολιτισμό μας παρέδωσαν.

«Η γιαγιά Ισμήνη μάς εξηγούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το τι σημαίνει το ‘ού περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής’, που βροντοφώναξε υπερήφανα το 1958 στα πονηρά κελεύσματα των σειρήνων και των κασάνδρων ο αξεπέραστος αγωνιστής και λάτρης της ελευθερίας Κυριάκος Μάτσης. Σήμερα, τι άραγε θα μπορούσαμε να πούμε στα φωναχτά; Ελάχιστα, σχεδόν τίποτα. Γι΄ αυτό εξάλλου και τα περισσότερα τα λέμε σιγανά, όχι ταπεινά. Οφ δε ρέκορτ και τα κάνουμε εμπιστευτικά και κονφιτένσιαλ, στα μουλλωχτά» επισημαίνεται στο βιβλίο.

Οι 248 σελίδες του βιβλίου δεν αποτελούν μια μονότονη ενότητα. Είναι χωρισμένες σε πολλά αυτοτελή χρονογραφήματα, που όλα μαζί σκιαγραφούν τη φυσιογνωμία της κοινωνίας μας. Μερικοί χαρακτηριστικοί τίτλοι, μας παραπέμπουν στην ευρηματικότητα του συγγραφέα, και αποτελούν μια πρόγευση του εκπληκτικού μενού του βιβλίου.

Ακούστε τους: «Η νόσος των τρελών νεοπλουτάδων», «νέοι μπουρζουάδες και νέοι ποδινάδες». «Το αδρωπούιν και το καραγκιοζούιν». «Νυν υπέρ πάντων ο νεοπλουτισμός». «Η πολυτελείτιδά μας». «Χρυσά κουτάλια». «Η νέα αρεία φυλή της Μεσογείου», «Νεοχωριάτικος γάμος αλά νεοκυπριακά». «Αμύνεσθαι περί μάσης», «Χαίρε, φάε και πίει ευ», «Η παραμόρφωση της κυπροκεντρικής παιδείας», «Το αγγλικίζειν γλωσσικό αλαλούμ», «Το πιθηκίζειν εστίν αγγλικουρείν». «Η χώρα των ΛΟΤΤΟ φάγων», Τώρα, είτε λόττες τρώμε είτε λόττο παίζουμε, δεν έχει σημασία. «Πάν μέσον άριστον», «Τα καλά κόλποις κτώνται» και «Το πρώτο κράτος του σωλήνα».

Ενδεικτικοί είναι οι τίτλοι, αγαπητοί μου, οι οποίοι απηχούν τη νεοκυπριακή μας κουλτούρας και τον νεόπλουτο αρχοντοχωριατισμό μας, που παρεισέφρησε μέσα στην ψυχή του λαού μας, η οποία επί σειράν αιώνων παρέμεινε αλώβητη και αγνή. «Στην Κύπρο την αέρινη, τη μακαρία τη γη, στ’ ωραίο πολύπαθο νησί, η αγνή ψυχή δεν έσβησε και ζη και ζη και ζη», έλεγε ο Παλαμάς, αλλά δεν είχε ζήσει την παραζάλη του νεοπλουτισμού και του αρχοντοχωριατισμού μας. Άλλωστε ο ποιητής δεν γνωρίζει την κυπριακή λαϊκή ρήση ο «κώλος ο τίτσιρος είδεν τον βρακί (ή το στρίγκ) κατά το συγγραφέα, κι εχέστην…

Ο συγγραφέας, όμως, δεν είναι απαισιόδοξος. Μέσα από τα απογοητευτικά ευρήματα της τομής την οποία επιχειρεί ή εγχειρεί, προβάλλει κάθε τόσο τη φωνή της συνείδησης, την ενσάρκωση της ελληνικής μας παράδοσης που είναι η γιαγιά Ισμήνη, η οποία με τις διδαχές της βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Παρακολουθήστε παρακαλώ, πάρα κάτω ένα σταχυολόγημα αποσπασμάτων από το βιβλίο ενδεικτικό του σαρκασμού, της σατιρικής διάθεσης, αλλά και του προβληματισμού του συγγραφέα:

Χωρίς πολλούς κλυδωνισμούς, από τις μάντρες των κτηνών, περάσαμε αισίως στις μάντρες των αυτοκινήτων. Σήμερα όταν λέμε κάποιος έχει μάντρα, δεν εννοείται κατ’ ανάγκην η μάντρα των ζώων. Το 1960 τα εγγεγραμμένα τροχοφόρα ήταν 7.015, ενώ ο συνολικός αριθμός τους τον Δεκέμβριο του 2005 έφθασε αισίως τα 644.942 από τις οποίες το 60% περίπου αντιπροσώπευε ιδιωτικά αυτοκίνητα σαλούν. Θεωρούμε ξεπεσμό τη χρήση του λεωφορείου, το οποίο, όπως και τα πόδια μας χρησιμοποιούμε μόνο στο εξωτερικό.

Αγοράζουμε πανάκριβους ζωγραφικούς πίνακες οποιασδήποτε τεχνοτροπίας και κατά παραγγελίαν χωρίς να πατήσουμε ποτέ το πόδι μας σ’ έκθεση ζωγραφικής. Όπως περίπου κάνουμε με τα βιβλία, οι πίνακές μας πρέπει να είναι ασορτί με τα περσικά χαλιά μας και οι κορνίζες να ταιριάζουν απαραίτητα με τις κουρτίνες μας.

Με την αρρώστια της πολυτελείτιδας που έχουμε αρπάξει, σε λίγο θα πωλούνται πάσης φύσεως πολυτελή υλικά, όπως υπερπολυτελέστατα ημιυπόγεια διαμερίσματα (με πανοραμική θέα), οικόπεδα πολυτελείας ή υπερπολυτελή χωράφια σε απίθανη καυκάλα, με εντυπωσιακούς λάκκους και εξέκιουτιβ τουρπίνες νερού στην περιοχή Κάκκαφα. Βουράτε πολυτελή αγόρα και κορίτσια, όποιος προλάβει.

Η κοινωνική μας φιλευσπλαχνία εξαντλείται σε δημοσιογραφικές προβολές και ακτίβιτις, όπου συνήθως καλοταϊσμένοι «φιλάνθρωποι» κάνουν εκλεπτισμένο κουνουσμά στα ΜΜΕ για τους δυσπραγούντες και τους έχοντας ανάγκη.

Κάποτε προτιμούσαμε τα χρυσά δόντια. Πλούσιοι πια αρκετοί, και αρχοντοχωριάτες πολλοί, πρωταθλητές του πλούτου όμως όλοι, προτιμούμε να τρώμε με χρυσά κουτάλια. Ω! τι ωραία, ω τι καλά το φαΐ πάει κάτω πιο καλά!

Τα ντόπια προϊόντα δεν ικανοποιούν τις προδιαγραφές των υψηλών μας πια απαιτήσεων. Γι αυτό δεν τα καταδεχόμαστε, ούτε τους δίνουμε ατένσιον. Μόνο εάν είναι ακριβότερα των εισαγομένων, πιθανό να τα καταδεχθούμε. Να έχουμε να λέμε κιόλας ότι στηρίζουμε τη ντόπια παραγωγή. Ακολουθώντας κατά πόδας την πανάκριβη ξένη μόδα, το κυπριακό προϊόν για πολλούς από εμάς είναι τσιπ, είναι τσίππικο, δεν είναι κουόλιτι, είναι άουτ οφ φάσιον, δεν μας ικανοποιεί.

Όταν επιστρέφουμε στην Κύπρο, περιγράφουμε στους συγγενείς, φίλους και γνωστούς τις ομορφιές της Αθήνας, επικεντρώνοντας την προσοχή μας στ’ ακριβά μαγαζιά, στις ωραίες βιτρίνες, στη μόδα, στα μπουζούκια, στα κέντρα αναψυχής, στις ταβέρνες, στις ψαροταβέρνες, στις χασαποταβέρνες, στα εστιατόρια στην Πλάκα (ελάχιστα περί θεάτρου και πολιτιστικών εκδηλώσεων). Έχει μεγάλη πλάκα η όλη υπόθεση, αν και μπορεί ίσως και να μην έχει.

Ας δούμε και κάτι από τον γλωσσικό μας αρχοντοχωριατισμό, αφού νομίζουμε πως χρησιμοποιώντας ανάμικτα στη γλώσσα μας αγγλικές λέξεις, θεωρούμε τους εαυτούς μας έξπερτ στα Αγγλικά, τρομάρα μας.

Ιδού κάτι ενδεικτικό που περιγράφει ο Φοίβος Νικολαϊδης:
Χτες πήγαμε από το higway στην Πάφο non stop, σε wedding reception, στο Cyprus Hotel. Στη reception ρώτησα πού είναι το parking. Η κοπέλα απάντησε: Sorry, in English, please… Ήταν ξένη. Θύμωσα. Sorry δηλαδή, να μου μιλούν εγγλέζικα στον τόπο μου είναι funny! Η κόρη μας μου είπε:, Dad, “stay cool”.

Το βιβλίο «Νεοκύπριοι Πλουτοκράτες ή Νεόπλουτοι Αρχοντοχωριάτες;», φίλοι μου, είναι κάτι που μπορεί να το απολαύσει ο καθένας μας. Είναι ευανάγνωστο, ευχάριστο και απολαυστικό. Την ίδια ώρα, είναι με τον δικό του τρόπο διδακτικό. Η διδαχή του εξάγεται με έναν ευχάριστο τρόπο, χωρίς τις πατερναλιστικές νουθεσίες, αλλά μέσα από την καυστικότητα, το χιούμορ, την πλοκή του και τη φωνή της συνείδησης της γιαγιάς Ισμήνης.

Κοντά σ’ αυτά έρχεται να προστεθεί η άριστη επιμέλεια των εκδόσεων Επιφανίου, που κάνουν το βιβλίο και οπτικά ευχάριστο. Αλλά και τα έξυπνα σκίτσα του μεγάλου μας σκιτσογράφου Γιώργου Μιτίδη έρχονται να συμπυκνώσουν σε κάθε πλαίσιό τις χίλιες και περισσότερες λέξεις του βιβλίου.

Καλή ανάγνωση


Κορνήλιος Χατζηκώστας
Δημοσιογράφος

Sunday, March 2, 2008

Δημοκρατία

"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία".

Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ.)
Σπουδαίος ρήτορας της αρχαιότητας. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 436 πΧ και έζησε την περίοδο του Πελλοποννησιακού πολέμου.